คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Miracle Maker[เทวดาตกสวรรค์]:เพื่อนใหม่จากนิวซีแลนด์
ผมตามสามคนนั่นเข้าไปในห้องเรียน เสียงฮือฮาดังขึ้นอยู่เป็นระยะ พร้อมกับสายตาหื่นๆ ที่มองตรงมาทางผม ยังไม่รวมหน้าห้องนะที่มีนักเรียนชั้นอื่นมาเกาะประตูดู ราวกับมีการแสดงสัตว์แสนรู้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“เอาแล้ว ทัพฟ้า มาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ฮอตแล้วเหรอเนี่ย” นาวินกระแทกไหล่ผม
“อะไรคือฮอต”
“นี่นายมาจากนิวซีแลนด์แน่เหรอฟะเนี่ย”
“เออน่า รู้ๆ ขำๆอ่ะเพื่อน”
ขอโทษครับที่ตอบแบบนี้ ทำหน้าตาฉลาดๆไว้ก่อน แม้ว่าไม่รู้ก็ตาม แต่เมื่อมองดูรอบๆ ความฉลาดที่สวรรค์บรรจงสรรค์สร้างมาให้ผมมันก็ทำให้ผมพอจะรู้บ้างว่า ไอ้ที่นาวินพูดน่ะมันหมายความว่ายังไง
ไม่นานนัก อาจารย์หญิงใส่แว่น ท่าทางคงแก่เรียนเข้ามาในห้อง พร้อมกับหนังสือหอบโต ก่อนที่จะวางหนังสือนั่นลงบนโต๊ะหน้าห้อง แล้วหันหน้ามาทางพวกเราในห้อง
“อ้าว นักเรียนใหม่ ออกมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักซิ”
ผมหันไปมองยายต้นรักแล้วก็หลิ่วตาให้ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร งงละเซ่ ว่าอยู่ๆผมก็เข้ามาในฐานะนักเรียนใหม่ ผมคงไม่โง่ร่ายมนต์ให้ทุกคนที่รู้จักเธอ ให้รู้จักผมหมดหรอกน่า เสียพลังแย่เลย ยิ่งต้องออมๆอยู่
“หวัดดีครับ ทัพฟ้า ย้ายมาจากนิวซีแลนด์ ตอนนี้พักอยู่กับต้นรัก”
เสียงฮือฮาดังขั้นอีกครั้ง ตามด้วยเสียงอาจารย์ที่ร้องขัดขึ้นมา
“เธอพักอยู่กับเพชรเพทายเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ หมอนี่ เอ่อทัพฟ้า เขาอยู่อพาร์ตเมนต์เดียวกับหนู ห้องเราอยู่ใกล้กันน่ะแล้วเราก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกันด้วยเนอะ ทัพฟ้า”
“เอ่อครับ”
“งั้นก็แล้วไป อย่าให้จับได้ว่าอยู่ด้วยกันนะ ไม่งั้นฉันไม่เอาไว้แน่”
“ค่า /คร๊าบ”
“เอาล่ะ ผ่านไปหนึ่งคน เดี๋ยวเราจะมีเพื่อนใหม่มาอีกคนนึงนะ คิดว่าทัพฟ้าคงรู้จัก เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนรักกัน”
ผมชี้หน้าตัวเอง ใครกันฟะดันมาอ้างว่าเป็นเพื่อนรักผม ในโลกนี้ไม่มีแล้วนี่นา ผมหันหน้าไปหาต้นรัก ยายนั่นก็ส่งสายตายิงคำถามมาให้ผม ผมก็ได้แต่ส่ายหน้า เพราะจนปัญญา คิดไม่ออกจริงๆ
เสียงเปิดประตูทำให้ผมอดลุ้นตามเพื่อนคนอื่นๆไม่ได้
“หวัดดีครับ ผมปีลันท์ จากนิวซีแลนด์ หวัดดี ทัพฟ้า”
“ปีลันท์ นายมาได้ยังไงเนี่ย” ผมดีใจจนหยุดไม่อยู่วิ่งเข้าไปกอดปีลันท์ คิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะลงมานี่ มันทำอะไรผิดกันนะ ถึงได้ถูกส่งลงมานี่
“ก็ลงมาหานายอ่ะดิ กว่าจะขอท่านพ่อมาได้ เกือบเอาชีวิตไม่รอด”
“นายคิดถึงฉันจนอดใจไม่อยู่อ่ะดิ”
“นายก็เป็นซะอย่างงี้แหละ แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับ”
“ก็ฉัน...”
“สองคนนั่นจะคุยกันอีกนานไหม จะได้เชิญออกไปนอกห้อง”
“ไปนั่งก่อนเหอะ อาจารย์ป้านี่คงจะดุ กว่าท่านพ่อของนายอ่ะ” ผมกระซิบบอกปีลันท์ แล้วพาไปนั่งข้างๆ โชคดีที่แถวกลางของพวกผมมีโต๊ะเรียงกันอยู่ 3 ตัว ทำให้ผม นาวิน แล้วก็ปีลันท์ นั่งด้วยกัน
แต่ผมก็ยังสงสัยไม่หายว่า ปีลันท์หาเรื่องลงมาโลกมนุษย์ทำไมกัน
<<<<<Miracle Maker[เทวดาตกสวรรค์]>>>>>
“นายจะเอาเพื่อนรักของนายมากัดก้อนเกลือกินกับฉันอีกคนด้วยหรือไงฮ๊ะ” ยายต้นรักลาก(หู) ผมออกมาจากห้องทันทีเมื่อเสียงออดพักกลางวันดังขึ้น
“เธอใจเย็นๆหน่อยสิ ไอ้ปีลันท์มันบอกเหรอว่าจะอยู่กับเธอ ยายขี้โวยวาย”
มือที่ดึงหูผมไว้ค่อยๆ คลายลง
“เออ จริงเหมือนกัน”
ซะงั้น...ตกลงผมต้องเจ็บตัวฟรีเหรอฟะเนี่ย อ๋อย!! ซวยชะมัด
“นี่ปีลันท์ เพื่อนฉัน ส่วนนี้ ต้นรัก นาวิน แล้วก็นภัทร เพื่อนฉันเหมือนกัน”
“หวัดดี(กำลัง 4)”
ช่างเข้ากันดีซะเหลือเกิน มีอย่างที่ไหนร้องพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“แล้วนายพักอยู่ไหนอ่ะ”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่มันเสียงของยายจอมระแวงที่กลัวว่า ปีลันท์จะมาพักอยู่ด้วยกันที่ห้อง
“อยู่บ้านน่ะ พ่อซื้อบ้านให้แถวๆถนนสุขสบายน่ะ”
“นี่นายอย่าบอกนะว่าพ่อนายซื้อบ้านที่หมู่บ้านแสนสบายนั่นให้อยู่” ผมไม่อยากบอกว่าตอนนี้ตาของนาวินแทบทะลักออกมาจากเบ้า
“อือ”
“โห ไฮโซสุดๆ”
“แล้วฉันก็ได้อยู่คนเดียวซักที”
“ม่ายยยย”
“นายจะแหกปากทำแป๊ะยิ้มอะไรของนายฮะ”
“ฉันจะอยู่กับเธอ”
“แหม ทัพฟ้า อ้อนเหมือนลูกเลยนะ” นภัทรแซวผม
“ไม่ให้อยู่เฟ้ย เพื่อนนายมาแล้วนายก็ต้องอยู่กับเพื่อนนายดิ เจ้าบ้า”
“ถ้าฉันไม่ได้อยู่กับเธอแล้วคำมั่นสัญญาที่เธอให้ไว้มันจะสัมฤทธิ์ผลได้ไง” ผมกระซิบข้างหูยายต้นรัก
“ก็ไม่ต้องทำซิ ให้นายเหี่ยวตายคาโลกมนุษย์นี่แหละ”
“ชิ ใจดำ แต่ยังไงฉันก็จะอยู่ที่ห้องเธอนั่นแหละ เธอไม่เหงาเหรออยู่คนเดียวอ่ะ”
“ฉันอยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้ว แล้วฉันก็ไม่ให้นายอยู่แล้วด้วย”
“ง่า ต้นรักง่ะ”
ผมจะทำยังไงดี ยายนี่ยืนยันเสียงแข็งขนาดนั้น ผมคงต้องระเห็จไปอยู่กับเจ้าปีลันท์เป็นแน่ การได้กลับสวรรค์ของผมคงต้องยืดระยะเวลาไปอย่างไม่มีกำหนดแน่นอน
แต่แล้ว ผมก็เห็นตัวช่วย......
“เฮ้ยๆๆๆ นี่นายจะลากฉันมาทำไมเนี่ย”
“ช่วยหน่อยน่า ฉันจำเป็นต้องอยู่กับยายต้นรักจริงๆ นายช่วยพูดกับยายนั่นให้หน่อยดิ วิน”
“ทำไมวะ บ้านเจ้าปีลันท์ก็ออกสบาย นายก็เป็นเพื่อนกันด้วยมีปัญหาอะไร”
“ก็พ่อฉันอ่ะดิ รู้ว่ายายต้นรักอยู่คนเดียวในฐานนะที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง ฉันต้องดูแล”
นาวินมองผมอย่างชั่งใจคู่หนึ่ง
“นายคงไม่คิดที่จะทำอะไรไอ้ต้นรักหรอกนะ”
“เออน่า..”
“เอางั้นก็ได้ นายก็ไปบอกยายต้นรักว่าไอ้ปีลันท์มันเป็นเสือไบ”
“อะไรคือเสือใบ ปีลันท์เขาไม่ได้เป็นเสือนะ เขาเป็นคนดี”
ผมได้ยินเสียงนาวินถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วมองหน้าผมอย่างรู้สึกอนาถใจ
“เสือไบ หมายความว่าเป็นพวก Biosexual น่ะ คือพวกที่ชอบผู้ชายด้วยกัน”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว”
เป็นความโชคดีของผมที่เจ้านาวินจัดอยู่ในข่ายผู้ชายกะล่อน มันถูไถได้ไปเรื่อยๆ
ผมเข้าไปกระซิบกระซาบ กับยายต้นรักแล้วดูเหมือนว่าแผนการครั้งนี้จะได้ผล เพราะยายต้นรักเริ่มออกอาการแหยงๆ
“เออๆ นายอยู่กับฉันก็ได้”
“ขอบคุณคร๊าบบบบบ”
“งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ ไปรถไอ้วินนี่แหละ”
ผมรับตัดบทกระโดดขั้นรถของนาวินก่อนที่คนข้างๆจะเปลี่ยนใจ เพราะยายนี่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ จนผมรับไม่ค่อยทันในบางที
<<<<<Miracle Maker[เทวดาตกสวรรค์]>>>>>
“ทัพฟ้า ไปกับฉันหน่อย” ปีลันท์เรียกผมหลังจากที่เรา 3 คนลงจากรถของนาวินมาแล้ว (พวกเรา ไม่ใช่สิ บ้านที่ท่านทูตสวรรค์ให้นาวินอยู่ อยู่ใกล้ที่พักของเรา หมายถึงของต้นรักน่ะครับ ม่ายใช่ของผม)
“ถ้าหมอนั่นมันทำอะไรนาย อย่ายอมนะ นายต้องรักษาศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของนายไว้”
แม้ผมจะไม่เข้าใจที่เธอพูดเท่าไหร่ แต่ผมก็พยักหน้ารับไว้ก่อน ยังไงปีลันท์คงไม่ทำอะไรผมอย่างที่เธอคิดไว้หรอกนะ
“เธอกลับห้องไปก่อนก็แล้วกัน อย่าล็อคห้องล่ะ ฉันนึกได้ว่าฉันลืมกุญแจไว้”
“ไอ้บ้า ฉันไม่เปิดห้องให้โจรมันมาปาดคอฉันก่อนนายมาหรอกนะ”
“แหะๆ”
“ฉันรอทานข้าวก็แล้วกัน”
รอทานข้าวงั้นเหรอ ฟังแล้วดูอบอุ่นจังแฮะ ทำให้ผมคิดถึงนางฟ้าคีตาขึ้นมา เธอก็บอกว่าจะรอผมเหมือนกัน แต่ความรู้สึกที่ผมได้ฟังต้นรักพูดแล้ว มันทำให้ผมอยากกลับมาเร็วๆ เพื่อจะได้กินข้าวเย็นกับเธอ แต่สำหรับนางฟ้าคีตานั้น ผมกลับรู้สึกว่าเมื่อไหร่ที่ผมกลับ เมื่อนั้นก็ได้เจอกับเธอ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมต้องกลับไปเร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้
ต้นรักเดินจากไปแล้ว....
“นายคิดจะอยู่ที่นี่ไปอีกนานเท่าไหร่”
“ฉันไม่รู้ ตราบใดที่ฉันไม่สามารถทำคำสัญญานั่นให้สัมฤทธิ์ ฉันก็กลับไม่ได้”
“แต่ตอนนี้สวรรค์กำลังวุ่นวาย เมื่อไม่มีนาย”
“ฉันไม่สำคัญขนาดนั้นหรอกปีลันท์ ฉันก็แค่เทวดาที่รักสนุกไปวันๆเท่านั้น”
“นายสำคัญ ทัพฟ้า ฉันก็เลยมาที่นี่ เพื่อพานายกลับไป”
“พูดอะไรเช่นนั้น ปีลันท์ นายเป็นบุตรของทูตสวรรค์ ไม่มีใครสำคัญไปกว่านายอีกแล้ว นายควรจะกลับไปช่วยเหลือท่านพ่อของนาย”
“ถ้าฉันจะบอกนายว่า ตอนนี้นายถูกพวกปีศาจอดีตกาล กำลังหาตัวนายอยู่ล่ะ แล้วตอนนี้ท่านแม่ของนายกำลังปกป้องนาย เพื่อไม่ให้พวกมันรู้ว่านายอยู่ที่นี่”
“แต่ฉันยังกลับไม่ได้ ถึงฉันกลับไป ฉันก็ไม่มีพลังที่จะช่วยท่านแม่ฉันไม่ได้ นายก็รู้พวกปีศาจอดีตกาลมันมีอำนาจเพียงใด”
“เพราะฉันรู้น่ะสิ ฉันถึงต้องมาหานาย มีนายคนเดียวเท่านั้น เพราะนายเป็นบุตรของพระเจ้า”
“บุตรเหรอ นายคงคิดผิดแล้วกระมัง พระองค์ไม่เคยมีบุตรอย่างฉัน นายไม่ได้ยินที่พระองค์ประกาศก้องไปทั่วสวรรค์เหรอ”
“ทำไมนายถึงดื้อแบบนี้ นายจะรอให้พวกปีศาจนั่นมาหักคอนายก่อนรึไง ไม่มีพลังแบบนี้”
“ช่างฉันเหอะน่า”
ดูเหมือนว่าปีลันท์จะเอือมระอากับความดื้อแพ่งของผม ก็คนมันเป็นแบบนี้นี่ครับ ผมจึงถูกพระเจ้าผู้เป็นบิดาตัดหางปล่อยวัดไปเสียเฉยๆ
“ตามใจนาย แต่นายอย่าหลงรักยายต้นรักก็แล้วกัน”
“ไม่มีทางหรอก ยายนั่นต่างหากที่ต้องมารักฉัน คำมั่นมันว่าอย่างนั้น”
“แล้วไปเพื่อน”
“เออ ฉันชักสงสัยว่าทำไมท่านพ่อของนายถึงใจป้ำให้นายอยู่บ้านหลังใหญ่โต ในขณะที่ฉันถูกร่อนลงมาพร้อมกับกางเกงตัวเดียวล่ะ มันทำให้ฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอด เพราะยายนั่นจะฆ่าฉันซะให้ได้”
“ก็ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรนี่ แล้วอีกอย่างนึงถ้าฉันบอกนายไปรับรองนายอึ้งแน่นอน”
“อะไร”
“ฉันสามารถใช้พลังได้ตอนอยู่ที่นี่น่ะสิ เสียอย่างเดียวฉันต้องแอบใช้ แล้วท่านพ่อก็ไม่ให้ฉันอิ่มทิพย์ด้วย”
“ใช่สิ นายมันลูกในไส้นี่หว่า ไปกินข้าวดีกว่า ป่านนี้ยายต้นรักคงรอแล้วมั้ง แล้วฉันจะให้นายกินดูว่าอาหารที่ยายนี่ทำรสชาตดีกว่านั่งอิ่มทิพย์ ตั้งเยอะ”
“อือ”
“กลับมาแล้วครับ”
“อ่าว พอดีเลย ฉันกะแล้วว่านายสองคนต้องมาด้วยกัน ก็เลยทำเผื่อ”
“รู้ได้ไงง่ะ”
“เทวดาที่เพิ่งเหาะลงมาคงไม่มีทางอิ่มทิพย์ได้หรอก ใช่มะ ทัพฟ้า”
แน่ะ ยายนี่ไม่วายจะมากัดผมอีก แสบจริงๆ ผมจึงก้มหน้าก้มตากินต่อไปโดยไม่ได้โต้ตอบ ยายตัวแสบอย่าให้ถึงทีผมมั่งก็แล้วกัน
“แหวะ นี่เหรอที่นายว่าอร่อย ฉันว่าไม่กินอะไรยังจะดีกว่านี้เลย”
ตายละวา ผมเก็บปากปีลันท์ไม่ทัน ผมเกือบจะเคยโดนยายนี่น็อค คาจานข้าวเมื่อผมทำท่าจะขย้อนกับข้าวที่เธอทำออกมา แล้วตั้งแต่นั้นผมก็จะต้องกินเจ้าบะหมี่ก่อนเสมอเพื่อให้ท้องอิ่ม ก่อนที่จะกินขยะที่เธอทำเพียงเล็กน้อย
สายตาคมกริบ จ้องมองมาที่พวกผม แล้วผมก็เตรียมตัวเผ่นก่อนที่พายุเทอร์นาโดจะมา ยังไม่ทันจะตั้งตัว ช้อนกับส้อมก็โดนเขวี้ยงจากมือยายต้นรักออกมาทันที ดีที่ผมกับปีลันท์ ซึ่งเคยเป็นทหารเอกของสวรรค์หลบทัน
“กลับสวรรค์ไปเลย ไอ้พวกเทวดาจอมก่อกวน”
สุดท้าย ผมก็ต้องมานั่งเคาะประตูห้องอยู่จนดึก กว่ายายโหดนั่นจะยอมเปิดประตู ส่วนเจ้าปีลันท์น่ะเหรอ เผ่นแนบกลับบ้านไปตั้งนานแล้ว โดยที่ไม่มีการพ่วงผมกลับไปด้วย
นี่แหละน๊า ที่เขาเรียกว่าเพื่อนรัก
<<<<<Miracle Maker[เทวดาตกสวรรค์]>>>>>
ความคิดเห็น