รักวุ่นๆของยายตัวจุ้นกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : เหมือนอะไรขาดหาย

\"น้องหน้าหนาว วันนี้พี่จะให้น้องไปสัมภาษณ์นักกีฬา ลง นสพ.นะ พี่นัดเขาไว้ที่ร้านไอติมหน้ามหาวิทยาลัยน่ะ\"

\"ได้เลยค่ะ พี่เจน นักข่าวหัวเห็ดคนนี้จะทำให้ดีที่สุดเลยว่าแต่ ใครคะ\"

เมื่อรุ่นพี่บอกชื่อหน้าหนาวเริ่มทำหน้าแหย

\"ให้คนอื่นไปดีกว่าค่ะ\" หน้าหนาวเกี่ยง

\"แต่ไม่มีใครว่างแล้วนี่ มีหน้าหนาวคนเดียวนะ พี่คิดว่าเธอน่าจะทำได้ดี\" รุ่นพี่ให้กำลังใจ

เมื่อรุ่นพี่ว่ามาอย่างนี้หน้าหนาวก็ต้องจำยอมแตโดยดีและไปที่นัดก่อนเวลา ทันเห็นเรื่องดีๆ เมื่อมองผ่านกระจกร้านไอติม เมื่อรถคันสีดำวิ่งเข้ามาจอดหน้าร้านพร้อมด้วยหนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวที่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก แม้ไม่ได้ยินเสียงแต่ท่าทางนั้นทำให้รู้ได้ว่าคู่นี้ทะเลาะกันอย่างรุนแรง และปิดฉากที่ฝ่ายหญิงตบหน้าฝ่ายชายอย่างจังแล้วเดินจากไป  หน้าหนาวอมยิ้มอยู่ในหน้าด้วยความสะใจ จากนั้นก็เห็นฝ่ายชายเดินเข้ามาในร้าน และเมื่อเห็นสาวหน้าใส ก็เริ่มหน้าซีด เพราะยายบ้านี่ต้องเห็นเขาอย่างแน่นอน

\" ไงคุณเปราะ .. อือ เปราะภู โดนสาวตบหน้างี้ซึมเลยเหรอ\" แก้มใสแดงเรื่อจากการกลั้นหัวเราะ แล้วแขวะด้วยความสะใจ

\"วันนี้ฉันไม่มีเวลามาทะเลาะกับเธอหรอก ฉันมีธุระ\" ว่าพลางสอดส่ายสายตาหาคนที่นัดไว้

\"ไม่ต้องหาหรอก ฉันเองแหละที่นัดนาย\"

เปราะภูทำหน้าแหยทำท่าหันหลังกลับ

\"ทีจริงฉันก็ไม่อยากมาหรอกนะ แต่ทำไงได้....\"

การสัมภาษณ์เริ่มต้นและเป็นไปอย่างไม่ค่อยดีนัก เพราะทะเลาะกันมากกว่าจะคุยกันดีๆ แต่ไม่นานก็หมดคำถามเปราะภูขอตัวทันทีแต่เขาออกไปโดยจอดรถไว้ที่ร้าน หน้าหนาวเดินตามออกไป เมื่อผ่านรถของเปราะภู ความคิดดีดีก็แล่นขึ้นสมอง

\"นายเสร็จแน่นนายเปราะ\" ว่าแล้วก็ลงมือปล่อยยางทั้งสี่ล้อ แถมท้ายด้วยการขีดสีรถ จนเป็นทางยาว แล้วเดินออกไปด้วยความสบายใจ เมื่อเจ้าของรถเดินกลับมา

\"ฉิบหายแล้ว งานนี้ไม่มีใคร ยายหน้าแน่นอน\" วันนี้เป็นวันอะไรทำไมเราถึงซวยอย่างงี้นะ แฟนบอกเลิกแถมมาเจอยายแสบนี่อีก เปราะภูคิด แล้วโทรให้โอมไปส่งที่บ้าน ไม่มีอารมณ์ขึ้นรถเมล์กลับบ้านเองแล้ววันนี้

เสียงพ่อกับไอ้โอมหัวเราะร่า เชียวสนุกมากหรือไงที่เขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้...



///



หลายวันแล้วที่เปราะภูไม่ได้เห็นหน้ายัยตัวจุ้นนั่น ทำให้อดแอบคิดในใจไม่ได้ว่า ไม่ได้ลับคมปากกับยายนั่นหลายวันก็เหงาเหมือนกัน หน้างอๆ ของยายตัวแสบลอยขึ้นมาอยู่ในมโนภาพ จะว่าไปยายนั่นก็น่ารักดี เพียงแต่ไม่เคยเห็นยิ้มกับเขาเท่านั้น...

คิดถึงไก่ไก่ก็มา  หน้าหนาวเดินมากับน้ำหวาน เสียงใสๆหัวเราะเจื้อยแจ้ว รอยยิ้มสดใสนั้นทำให้เปราะภูมองตามไปอย่างไม่รู้ตัว จนโอมมาเรียก

\"อ้าว หวาน มาคนเดียวเหรอ\" พยายามสอดส่ายสายตาหาคนทะเลาะด้วย

\" อือ หน้าหนาว ขอกลับก่อนน่ะ เขาจะขึ้นรถเมล์กลับบ้าน เพราะวันนี้ไม่พารถมา\"

\"ฉันว่าเขาคงไม่อยากเจอนายนั่นแหละ\" นายโอมสำทับ

เปราะภูทำหน้าครุ่นคิด แล้วลุกขึ้นพรวด

\"เออวันนี้ฉันไม่เรียนกฎหมายนะ นึกขึ้นได้ว่ามีธุระ\"



////



หน้าหนาวยืนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ หลังฝนตกใหม่ๆ น้ำบนถนนค่อนข้างเจิ่งนอง รถคันคุ้นตาผ่านไปโดยไม่วายฝากรอยไว้ เมื่อเขาเหยียบน้ำบนพื้นถนนอย่างจงใจ ทำให้น้ำสกปรกโดนหน้าหนาวอย่างจัง

\" ไอ้บ้า ซื้อใบขับขี่มารึไงน่ะ\" เสียงโกรธจัด

ว่าไม่ทันขาดคำรถคันนั้นก็ถอยมาตรงหน้า

\"ให้ไปส่งหรือเปล่าล่ะ\" เสียงนั้นกลั้วหัวเราะเต็มที่

\"ไม่ต้อง\"

\"ขึ้นรถเถอะน่า\"

\"ไปให้พ้นๆเลยไป\"

ทะเลาะกันไปมาไม่ทันได้ยินว่ารถเมล์มาแล้วแต่รถของเปราะภูขวางอยู่ จนเด็กรถเมล์เรียก

\"นี่ พี่ ถ้าจะจีบกันน่ะก็ไปที่อื่น นี่มันป้ายรถเมล์นะครับ คนสัญจร\"

หน้าหนาวหันไปแหวกับเด็กรถ \"ไม่ใช่นะ!\"

คู่อริที่นั่งในรถหัวเราะเสียงดังพร้อมทั้งหลิ่วตาให้ แล้วขับรถจากไปทำให้หน้าหนาวต้องยืนหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว

/////