ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แค้นนี้ต้องชำระ!!!
วันรุ่งขึ้น.......
\" ดูเหมือนหวานจะตื่นเต้นจังนะ\" หน้าหนาวกระเซ้าเพื่อน
\"แน่ล่ะ ก็โอมเขาได้เป็นตัวจริงครั้งแรกเลยนี่นา ไม่เหมือนภูหรอก รายนั้นน่ะเก่งตั้งแต่มัธยม\" น้ำหวานตอบอายๆ
\"ดูเหมือนว่านายภูอะไรนี่จะทั้งน่ารัก ทั้งเก่งเลยนะ\" หน้าหนาวประชดเพื่อน เพราะหากวันนี้น้ำหวานไม่ชวนมาดูแข่งฟันดาบแล้ว จะเข้าไปชมรมหนังสือพิมพ์เสียหน่อย ก็หน้าหนาวเป็นสาววารสารฯนี่นา แต่คิดไปก็ดีเหมือนกันเผื่อมาวันนี้จะได้ข่าวเด็ดๆ ไปลงหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัย
\" โอม ทางนี้\" น้ำหวานโบกมือเรียกให้นายโอมเข้ามาใกล้ๆ
\"ภูล่ะ\"
\"เดี๋ยวมันก็ตามมา เห็นเดินวุ่นๆ อยู่ แต่โอมอยากมาหาหวานก่อน\" โอมพูดเอาใจ
\"นั่นไง ภู ทางนี้โว้ย\" นายโอมตะโกนเรียกเพื่อน
หากหันไปจะเห็น หนุ่มน้อยหน้าในเดินยิ้มแต้มาแต่ไกล เขี้ยวเกกับรอยยิ้มมุมปากประกอบกับดวงตาดำโตขี้เล่น ทำให้หน้านั้นดูสดใสขึ้นราวกับผู้หญิง เพียงแต่ร่างสูงเท่านั้นที่บ่งบอกให้รู้ลักษณะว่าเป็นผู้ชาย น้ำหวานและโอมยิ้มรับรอยยิ้มสดใสนั้น มีเพียงหน้าหนาวเท่านั้นที่ทำหน้ามุ่ยบูดบึ่ง
เมื่อร่างสูงเดินใกล้เข้ามาก็จะเห็นรายเขียวจางๆ ใต้คางที่ถูกประทุษร้ายเมื่อวานนี้ รอยยิ้มหุบลงทันทีเมื่อเห็นหน้าร่างเล็กหน้าตาบูดบึ้ง คววามโกรธขึ้นมาเป็นริ้วๆ
\"เนี่ยเหรอ ยายหน้าหนาวหน้าใสที่นายบอกอ่ะโอม ตรงไหนวะ หน้าซีดตัวซีด แถมบูดอย่างกินแกงค้างปี\"เปราะภูกัดแสบๆ แม้จะยังค้านอยู่ในใจว่า ยายนี่หากมองดีๆ ก็น่ารักดีแฮะ
\"ผีเจาะปากมาพูดหรือไง นาย หรือเมื่อวานยังไม่พออยากโดนอีกหรือไง\"หน้าหนาวขึ้นเสียง
ฝ่ายน้ำหวานกับโอมเห็นท่าจะไม่ดีเลยยกมือห้ามทัพ
\"เฮ้ย ภูลงสนามเถอะว่ะ กรรมการเรียกแล้วล่ะ\"
\"นั่นสิ หน้าหนาว เราไปหาที่นั่งเชียร์กันดีกว่า หวานว่าวันนี้คนเยอะจังเลยนะ\"
\"ไม่ไปแล้ว ถ้าไปเชียร์นายนี่หนาวไม่ไปแล้ว\" หน้าหนาวพูดโกรธๆ
\"แหม ดีจัง ถ้าเห็นยายนี่อยู่ข้างสนามล่ะก็ฉันคงแพ้ตั้งแต่ในมุ่งแน่ คนอาไร ไม่มีความน่ารักเอาซะเลย ตั้งแต่หน้าตา ยันนิ...\" พูดได้ค่นั้นก็ถูกนายโอมปิดปากแล้วลากตัวเข้าโรงยิมไป
\"งั้นหนาวจะเข้าไป แล้วเราจะได้เห็นดีกันนายเปราะ\"
///
เสียงเชียร์ดังสนั่นทั่วโรงยิม เสียงส่วนใหญ่เป็นสาวๆ ที่ชอบเปราะภู ดังนั้นเสียงเรียกเปราะภูดูจะเด่นกว่าเพื่อน เสียงกรี๊ดยิ่งดังขึ้นอีกเมื่อนักกีฬาเดินเข้าสนามมา เมื่อเริ่มแข่งขันเสียงนั้นก็เงียบลง มีเพียงเสียงใสดังอยู่เสียงเดียว
\"นายเปราะ ขี้แพ้ เปราะภูขี้แพ้\" เสียงดังทำให้กรรมการสนามต้องห้าม
แต่เสียงนั้นรบกวนโสตประสาทเปราะภูทุกครั้งเมื่อทุกอย่างเงียบลงจนทนไม่ไหว ทิ้งดาบลงกลางสนามแล้วเดินมาที่เจ้าของเสียงข้างสนาม
\"เฮ้ยภูจะไปไหน\"เสียงอาจารย์และเพื่อนร้องตามกัน หากแต่เจ้าตัวไม่สนใจ
เปราะภูลากร่างเล็กๆ ออกจากสนามนั่น ไปยังสนามหญ้าหลังมหาวิทยาลัยท่ามกลางความงุนงงของทุกฝ่าย
\"นายเปราะปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน\" เสียงทั้งโกรธทั้งอายรวมกัน
\"มั่นใจเลยว่า ฉันไม่พาเธอไปทำมิดีมิร้ายแน่ ขนาดหน้าเธอฉันไม่อยากมองเลย\" เปราะภูตะคอกโกรธๆ
แล้วปล่อยหน้าหนาวอย่างรวดเร็วจนก้นกระแทกพื้น
\"เจ็บนะ\" หน้าหนาวทำท่าร้องไห้ เพราะเจ็บจริงๆ
\"มีความรู้สึกเหมือนกันเหรอ มานี่เดี๋ยวจะล้างปากให้ด้วย สงสัยอยู่บ้านไม่เคยแปรงฟัน\"ว่าแล้วก็ฉีดน้ำจากสายยางใส่หน้าหนาวจนเปียกปอนไปทั้งตัว
\"จำไว้ คนอย่างเปราะภูไม่ยอมให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอมาหยามกันได้หรอกนะ อ้อ แล้วอย่าเรียกฉันว่านายเปราะอีกล่ะ \" เปราะภูส่งท้ายแล้วเดินจากไป
น้ำหวานกับโอมตามมาถึงหลังเกิดเรื่องขึ้นแล้ว
\"หน้าหนาวเป็นไงบ้าง ภูทำอะไร ทำไมตัวเปียกอย่างนี้ล่ะ\" น้ำหวานตกใจในสภาพของเพื่อนรัก
\"ไม่เป็นไรหรอก แต่คอยดูนะ แค้นนี้ต้องชำระ!!!\" หน้าหนาวระบายออกมาด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นเต็มที่
///////
\" ดูเหมือนหวานจะตื่นเต้นจังนะ\" หน้าหนาวกระเซ้าเพื่อน
\"แน่ล่ะ ก็โอมเขาได้เป็นตัวจริงครั้งแรกเลยนี่นา ไม่เหมือนภูหรอก รายนั้นน่ะเก่งตั้งแต่มัธยม\" น้ำหวานตอบอายๆ
\"ดูเหมือนว่านายภูอะไรนี่จะทั้งน่ารัก ทั้งเก่งเลยนะ\" หน้าหนาวประชดเพื่อน เพราะหากวันนี้น้ำหวานไม่ชวนมาดูแข่งฟันดาบแล้ว จะเข้าไปชมรมหนังสือพิมพ์เสียหน่อย ก็หน้าหนาวเป็นสาววารสารฯนี่นา แต่คิดไปก็ดีเหมือนกันเผื่อมาวันนี้จะได้ข่าวเด็ดๆ ไปลงหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัย
\" โอม ทางนี้\" น้ำหวานโบกมือเรียกให้นายโอมเข้ามาใกล้ๆ
\"ภูล่ะ\"
\"เดี๋ยวมันก็ตามมา เห็นเดินวุ่นๆ อยู่ แต่โอมอยากมาหาหวานก่อน\" โอมพูดเอาใจ
\"นั่นไง ภู ทางนี้โว้ย\" นายโอมตะโกนเรียกเพื่อน
หากหันไปจะเห็น หนุ่มน้อยหน้าในเดินยิ้มแต้มาแต่ไกล เขี้ยวเกกับรอยยิ้มมุมปากประกอบกับดวงตาดำโตขี้เล่น ทำให้หน้านั้นดูสดใสขึ้นราวกับผู้หญิง เพียงแต่ร่างสูงเท่านั้นที่บ่งบอกให้รู้ลักษณะว่าเป็นผู้ชาย น้ำหวานและโอมยิ้มรับรอยยิ้มสดใสนั้น มีเพียงหน้าหนาวเท่านั้นที่ทำหน้ามุ่ยบูดบึ่ง
เมื่อร่างสูงเดินใกล้เข้ามาก็จะเห็นรายเขียวจางๆ ใต้คางที่ถูกประทุษร้ายเมื่อวานนี้ รอยยิ้มหุบลงทันทีเมื่อเห็นหน้าร่างเล็กหน้าตาบูดบึ้ง คววามโกรธขึ้นมาเป็นริ้วๆ
\"เนี่ยเหรอ ยายหน้าหนาวหน้าใสที่นายบอกอ่ะโอม ตรงไหนวะ หน้าซีดตัวซีด แถมบูดอย่างกินแกงค้างปี\"เปราะภูกัดแสบๆ แม้จะยังค้านอยู่ในใจว่า ยายนี่หากมองดีๆ ก็น่ารักดีแฮะ
\"ผีเจาะปากมาพูดหรือไง นาย หรือเมื่อวานยังไม่พออยากโดนอีกหรือไง\"หน้าหนาวขึ้นเสียง
ฝ่ายน้ำหวานกับโอมเห็นท่าจะไม่ดีเลยยกมือห้ามทัพ
\"เฮ้ย ภูลงสนามเถอะว่ะ กรรมการเรียกแล้วล่ะ\"
\"นั่นสิ หน้าหนาว เราไปหาที่นั่งเชียร์กันดีกว่า หวานว่าวันนี้คนเยอะจังเลยนะ\"
\"ไม่ไปแล้ว ถ้าไปเชียร์นายนี่หนาวไม่ไปแล้ว\" หน้าหนาวพูดโกรธๆ
\"แหม ดีจัง ถ้าเห็นยายนี่อยู่ข้างสนามล่ะก็ฉันคงแพ้ตั้งแต่ในมุ่งแน่ คนอาไร ไม่มีความน่ารักเอาซะเลย ตั้งแต่หน้าตา ยันนิ...\" พูดได้ค่นั้นก็ถูกนายโอมปิดปากแล้วลากตัวเข้าโรงยิมไป
\"งั้นหนาวจะเข้าไป แล้วเราจะได้เห็นดีกันนายเปราะ\"
///
เสียงเชียร์ดังสนั่นทั่วโรงยิม เสียงส่วนใหญ่เป็นสาวๆ ที่ชอบเปราะภู ดังนั้นเสียงเรียกเปราะภูดูจะเด่นกว่าเพื่อน เสียงกรี๊ดยิ่งดังขึ้นอีกเมื่อนักกีฬาเดินเข้าสนามมา เมื่อเริ่มแข่งขันเสียงนั้นก็เงียบลง มีเพียงเสียงใสดังอยู่เสียงเดียว
\"นายเปราะ ขี้แพ้ เปราะภูขี้แพ้\" เสียงดังทำให้กรรมการสนามต้องห้าม
แต่เสียงนั้นรบกวนโสตประสาทเปราะภูทุกครั้งเมื่อทุกอย่างเงียบลงจนทนไม่ไหว ทิ้งดาบลงกลางสนามแล้วเดินมาที่เจ้าของเสียงข้างสนาม
\"เฮ้ยภูจะไปไหน\"เสียงอาจารย์และเพื่อนร้องตามกัน หากแต่เจ้าตัวไม่สนใจ
เปราะภูลากร่างเล็กๆ ออกจากสนามนั่น ไปยังสนามหญ้าหลังมหาวิทยาลัยท่ามกลางความงุนงงของทุกฝ่าย
\"นายเปราะปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน\" เสียงทั้งโกรธทั้งอายรวมกัน
\"มั่นใจเลยว่า ฉันไม่พาเธอไปทำมิดีมิร้ายแน่ ขนาดหน้าเธอฉันไม่อยากมองเลย\" เปราะภูตะคอกโกรธๆ
แล้วปล่อยหน้าหนาวอย่างรวดเร็วจนก้นกระแทกพื้น
\"เจ็บนะ\" หน้าหนาวทำท่าร้องไห้ เพราะเจ็บจริงๆ
\"มีความรู้สึกเหมือนกันเหรอ มานี่เดี๋ยวจะล้างปากให้ด้วย สงสัยอยู่บ้านไม่เคยแปรงฟัน\"ว่าแล้วก็ฉีดน้ำจากสายยางใส่หน้าหนาวจนเปียกปอนไปทั้งตัว
\"จำไว้ คนอย่างเปราะภูไม่ยอมให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอมาหยามกันได้หรอกนะ อ้อ แล้วอย่าเรียกฉันว่านายเปราะอีกล่ะ \" เปราะภูส่งท้ายแล้วเดินจากไป
น้ำหวานกับโอมตามมาถึงหลังเกิดเรื่องขึ้นแล้ว
\"หน้าหนาวเป็นไงบ้าง ภูทำอะไร ทำไมตัวเปียกอย่างนี้ล่ะ\" น้ำหวานตกใจในสภาพของเพื่อนรัก
\"ไม่เป็นไรหรอก แต่คอยดูนะ แค้นนี้ต้องชำระ!!!\" หน้าหนาวระบายออกมาด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นเต็มที่
///////
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น