คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 : เปิดตัวเทวดาจอมป่วน
“ทัพฟ้า ทูตสวรรค์ตามหาตัวนายอยู่แน่ะ”
ร่างสูงในชุดขาว สะดุ้งเฮือก ปีกขาวบริสุทธิ์อันใหญ่ไหวไปตามแรงนั้น
“ฉันอุตส่าห์ นั่งอยู่เงียบๆ ไม่เคลื่อนไหวแล้วนะปีลันท์ นายยังตามหาฉันเจออีก”
“ก็แน่ล่ะ รู้ไหมว่าตอนนี้ทั้งสวรรค์ เขาตามหานายกันวุ่นไปหมด เพราะอะไรรึ”
“เปล๊าๆ” เสียงสูงปฏิเสธเต็มที่
คู่สนทนาหัวเราะด้วยน้ำเสียงหึๆ อย่างจับผิด
“รู้ไหม ฉันรู้จักกับนายมา 180,000 ปี และทุกครั้งที่นายแหกกฎ เสียงนาย ก็จะเป็นคีย์สูงแบบนี้ ทู๊กที อย่างที่นายเล่นไปแอบดู นางฟ้าคีตาดีดพิณ ก็ทีนึงแล้ว แล้วไหนจะตอนที่นายแอบดอดไปขโมย ผลไม้ทิพย์นั่นอีกล่ะ แล้วตอนที่นายแอบไปวุ่นวายกับงานของท่านกามเทพน้อย ไหนจะ...”
“พอๆ ขอร้องล่ะไม่ต้องรื้อฟื้นความทรงจำอันล้ำค่าได้ไหม”
จำเลยสวรรค์ ยกมือห้ามเพื่อนรักถึงการแฉคดีที่ผ่านๆมา ก่อนเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วสารภาพเสียงอ่อยๆ
“ฉันดันไปแอบเปิดห้องความทรงจำนะสิ”
“นายจะบ้าเหรอ ที่นั่นมันเป็นเขตหวงห้ามนายก็รู้ สวรรค์วุ่นวายขนาดนี้โทษคงหนัก แม่นายก็คงหาทางช่วยลำบากแล้วล่ะ”
“ขอบใจว่ะ เพื่อนรัก มันเป็นคำให้กำลังใจที่ทำให้ฉันซาบซึ้งมาก”
“ทัพฟ้า”
นั่นไงล่ะ เสียงประกาสิตของท่านทูตสวรรค์ ทูนหัวของผม เขาตามหาผมเจอได้ยังไงกันเนี่ย นี่ผมกะว่าจะหลบ ไม่พบเจอใครซัก สองสามวัน เพื่อให้ความโกรธกรุ่นของท่านจางลงก่อน แต่ไหงวันเดียวก็จับโจรได้ซะงั้น อย่าบอกนะว่าขณะนี้เจ้าปีลันท์เพื่อนผมมันเป็นสปาย
“ขอรับ”
“เจ้าจงตามข้าไป ณ ห้องพิพากษา” เสียงนั่นทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ คำพิพากษานั่น มันต้องตราอยู่ที่หน้าผากผม ไปจนกว่าผมจะปลดระวางจากการเป็นเทวดาก็ได้
พื้นที่สีขาวสว่างเปล่งแสงจนแสบตานั่น มีท่านทูตสวรรค์นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่บนบัลลังก์ ขนาบข้างด้วย หวังเฉา หม่าฮั่น จางหลง จางอู่ และกงซุลซือ แต่ตรงที่ควรจะเป็นที่ขององครักษ์จั่น ดันเป็นที่นั่งของนางฟ้าคีตา บุตรสาวสุดรักสุดหวงของท่านทูตสวรรค์ ที่ผมและเทวดาหลายคนหมายปอง ขอร้องล่ะ เจ้าช่วยไปดีดพิณที่อื่นก่อนได้ไหมจ๊ะที่รัก
ผมควานหาที่พึ่งสุดท้ายของผม แน่นอน นางฟ้าแทนซาไนต์ เพชรล้ำค่าแห่งสรางสวรรค์ ท่านมารดาผมเอง ดีนะที่ท่านยืนอยู่ด้วย ผมจึงเริ่มส่งสายตาปิ๊งๆให้
- ช่วยลูกหน่อยเถอะครับท่านแม่ สัญญาว่าต่อไปหนูจะไม่ดื้อ ไม่ซนอีกแล้ว –
แต่สายตาที่ตอบกลับมานั้นมันไม่ได้ช่วยให้ประกายความหวังอันริบหรี่ของผมทอแสงขึ้นมาเลย
- ขอโทษนะลูกรัก คดีของเจ้ามันมากเหลือเกิน แม่ช่วยอะไรลูกไม่ได้แล้ว-
ดังนั้นผมจึงต้องยืนคอตก รับโทษแต่โดยดี....
ผ่างงงงงงงง!!
เสียงเครื่องตีอันใหญ่ดังขึ้น ถือเป็นการเริ่มพิจารณาคดีความ
“เทวดาทัพฟ้า ในฐานะที่เจ้าเป็นทหารของพระเจ้า เจ้าจะมาอะไรจะพูดเกี่ยวกับความผิดที่เจ้าได้ก่อขึ้นหรือไม่”
- ถ้าผมแก้ตัว แล้วท่านทูตสวรรค์จะให้อภัยผมแล้วแถมลูกสาวท่านให้ได้ไหมล่ะครับ –
นั่นเป็นเพียงสิ่งที่อยู่ในความคิดผมเท่านั้น ถ้าพูดออกมาล่ะก็ ผมคงโดนท่านจับโยนลงไปในยมโลกอย่างไม่ทันได้ก้าวหนีแน่ๆ
“ไม่มีขอรับ กระผมยอมรับผิด”
“ดี ถ้าเช่นนั้นข้าจะพิจารณาโทษแก่เจ้า”
“ขอรับ”
อย่างน้อยโทษนี้คงไม่หนักหนาเท่าไหร่หรอกนะ กะอีแค่เปิดห้องแห่งความทรงจำเท่านั้นเอง โด่เอ๊ย!!
“เนื่องจาก การเปิดห้องแห่งความทรงจำ เป็นความผิดอันใหญ่หลวงของสวรรค์ โทษที่แท้จริงคือการประหารชีวิต...”
มาถึงตอนนี้กระผมสะดุ้งเฮือกสิครับ ก็ท่านแม่สอนว่า ต.เต่า สระอา ย.ยักษ์ ตาย เป็นสิ่งที่ทุกชีวิตไม่ปรารถนา แต่ไม่อาจห้ามให้มาถึงได้ ผมก็รักชีวิตนะครับ..
“แต่ เทวดาทัพฟ้าเป็นทหารของพระเจ้า มีความดีความชอบมากมาย ฉะนั้นจึงลดโทษลงได้”
“เย้!!!”
เทวดานางฟ้าทุกองค์หันมาทางผม แหะๆ สงสัยผมคงคิดดังไปหน่อย
“โทษของเจ้าคือ....การไปรับคำมั่นสัญญาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้บนบานกับสวรรค์ไว้ หากเด็กคนนั้นไม่ยอมปฏิบัติตามคำสัญญาให้เจ้าแก้ไขด้วยการจุมพิศเธอ 5 ครั้ง และครั้งสุดท้าย เจ้าจงเอาความรักอันบริสุทธิ์ของเธอมาด้วย บัดนั้น เจ้าจะได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่บนสวรรค์เช่นเดิม คำพิพากษาจะเป็นผลเมื่อ แสงอาทิตย์ลำแสงแรกพาดผ่านประตูสวรรค์ เลิกคำพิพากษา”
“มันหมายความว่าไงอ่ะ ปีลันท์” ผมยังงงกับคำพิพากษานั่นไม่หาย
“ก็คือว่า พรุ่งนี้ นายต้องไปอยู่ในโลกมนุษย์อ่ะดิ ”
“โลกมนุษย์เหรอ” ผมพูดเสียงล่องลอย
“อืม นายลองไปถามแม่นายสิ เพราะได้ข่าวว่านางฟ้าแทนซาไนต์ ก็เคยไปเหมือนกัน”
“แม่ฉันเหรอ”
“แล้วแม่นายชื่อแทนซาไนต์รึเปล่าล่ะ”
ชิ ไอ้หมอนี่ทำเป็นย้อน ท่านแม่ โลกมนุษย์ ไปหาข้อมูลก่อนดีกว่า
<<<<<Miracle Maker[เทวดาตกสวรรค์]>>>>>
“ท่านแม่” ลูกชายตัวโตกอดเข้าทางด้านหลัง เอาคางเกยกับไหล่ผู้เป็นแม่ ที่กำลังอยู่ในห้วงแห่งความคำนึง เรื่องราวในอดีต
“ทัพฟ้า”
“ลูกจะไปโลกมนุษย์ ท่านแม่จะคิดถึงลูกไหม”
“แน่นอนจ๊ะ” ตอบพลางมือหนึ่งยังคงลูบศีรษะ เจ้าตัวโต
“โลกมนุษย์เป็นยังไงเหรอ ท่านแม่”
“อืม..มันก็เหมือนที่ที่เราอยู่นี่แหละ แตกต่างกันตรงที่ ที่นี่มีแต่สิ่งสวยงาม แต่บนโลกมนุษย์มีทั้งสิ่งที่สวยงามและไม่สวยงามปะปนกันไป”
“แล้วที่นั่นมีความรัก เหมือนกับที่นี่รึเปล่าขอรับ”
“...”
“ท่านแม่...”
“แม่ง่วงแล้วล่ะ คืนนี้ลูกนอนกับแม่นะ”
“ขอรับ แต่ลูกขออนุญาตไปหา ปีลันท์ก่อนนะ”
ผมเดิน ครุ่นคิดไประหว่างทางที่ผมไปที่พำนักของปีลันท์ ความรักของโลกมนุษย์กับบนสวรรค์มันต้องไม่เหมือนกันแน่ๆ แต่ว่าทำไม ท่านแม่ถึงได้เงียบไปนะ..
“ปีลันท์”
“นึกว่านายจะไม่มาลา เพื่อนรักคนนี้ซะแล้ว”
“ฉันไม่ได้มาลาเฟ้ย เพียงแต่อยากให้นายพาไปหานางฟ้าคีตาหน่อยน่ะ”
“งั้นฉันนอนล่ะ”
“เออน่า ล้อเล่น มาคุยกันหน่อย”
ผมคุยกับปีลันท์จนเลยยามสอง ว่าจะขอตัวไปนอน แต่ก็ได้ยินเล็กๆดังขึ้น
“ท่านทัพฟ้า”
ผมหูไม่ฝาดแน่ นั่นมันเสียงนางฟ้าคีตานี่นา ผมจึงหันไปตามเสียง ใช่เธอจริงๆด้วย ผมหันมองเพื่อนรัก ก่อนหมอนั่นพยักเพยิดให้ ขอบใจว่ะ เพื่อนรัก
“ข้าเสียใจด้วยนะ”
“ไม่เป็นไร ข้าผิดเองแหละ พ่อท่านไม่เอาหัวข้าไปถวายให้ยมบาลก็บุญแล้ว”
“นั่นสิ” เธอหัวเราะ พระเจ้าเธอกินน้ำค้างไปหรือไงนะ เสียงเธอจึงกังวานใสราวกับจิ้งหรีดเช่นนี้
“ท่านไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้วนี่”
“ท่านก็เหมือนกัน”
ผมรอให้เธอหันหลังกลับไปก่อน แต่แล้วเมื่อผมทำท่าหันหลังกลับนั่นเอง
“ท่านทัพฟ้า..เอ่อ ข้าจะรอนะ”
ตะลึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตะลึง ตึง ตึง
ได้ฟังเช่นนี้ แม้จะให้ไปใช้ชีวิตอยู่ในนรกสักแสนปี ทัพฟ้าก็บ่ยั่น วะ ฮ่า ฮ่า
“ชิ เปรมปรีดิ์ละสิ อย่าลืมหาของมาสังเวยฉันล่ะ”
“นายต้องการอะไรให้บอก ฉันจะเอามาประเคนถึงที่เลยเพื่อน” ผมกระโดดกอดคอเพื่อนรัก
“เออๆ ไปเถอะ ฉันง่วงแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปส่ง”
“อืม”
<<<<<Miracle Maker[เทวดาตกสวรรค์]>>>>>
“โชคดีนะลูก อย่าพยายามใช้พลังที่มีอยู่ เพราะมันจะทำให้ลูกอ่อนแอลง”
“ขอรับ”
“โชคดีว่ะเพื่อน”
“อืม”
“ที่นั่น เจ้าจะไม่มีสิทธิ์รับรู้ความรู้สึกและความคิดของใคร และเมื่อเท้าของเจ้าแตะพื้นโลก เจ้าจะมีสิทธิ์ทุกอย่างเท่าเทียมกับมนุษย์”
ทายซิ ว่าเสียงเครียดๆ กับประโยคเครียดๆ นั่นเป็นของใคร
ปิ๊งป่อง ถูกต้องนะคร๊าบ ก็ท่านทูตสวรรค์นั่นเอง ทุกคนอยู่ในอารมณ์โศกเศร้า เพราะการจากลา แต่ไหงท่านถึงมาปล่อยวาจาอันสุดแสนจะซีเรียสขนาดนี้ ถ้าท่านไม่ใช่บิดาบังเกิดเกล้าของนางฟ้าคีตา อย่าหวังเลยว่าทัพฟ้าคนนี้จะยกโทษให้ (ยังมีหน้ามาพูดดีอีก เขาไม่เอาดาบฟ้าพื้นมาเฉาะกบาลแกก็บุญเท่าไหร่แล้วนายทัพฟ้าเอ๋ย)
“ถึงเวลาแล้วล่ะทัพฟ้า”
นั่นสิ แสงอาทิตย์ลำแสงแรก ใกล้จะถึงประตูสวรรค์เข้าทุกทีแล้ว ถึงเวลาแล้วสินะ
“เอาล่ะไปได้แล้ว”
ผมมองเห็นช่องสีขาวเปล่งประกายเจิดจ้า ท่านทูตสวรรค์ผลักไหล่ผมให้ลงไปทางนั้น แต่เอ๊ะ แน่ใจนะครับว่าท่านผลักไหล่ ไม่ได้ใช้เท้าเตะลงมาแต่อย่างใด
“ลาก่อนชีวิตแห่งแสงสีขาวของผม ลาก่อนท่านแม่ ปีลันท์ ลาก่อนนางฟ้าคีตา”
<<<<<Miracle Maker[เทวดาตกสวรรค์]>>>>>
ความคิดเห็น