ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ศึกชิงนางกับแมลงก่อกวน
ฉันลุกจากที่นอนด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่าย ชีวิตไฮสคูลของฉันช่างเป็นชีวิตที่แสนจะสมบุกสมบันอะไรเช่นนี้ มานั่งทบทวนดูแล้วตั้งแต่ฉันย้ายมาเรียนที่นี่ไม่เคยมีเรื่องให้ฉันสงบซักกะที ก็ตั้งแต่เจอกับนายคิเรียวจอมลามกนั่นไงล่ะ =_=: โอ้ย`!!!! จะมัวมานั่งปลงตกอยู่ทำไมเนี่ยถึงยังไงฉันก็ยังมีเพื่อนที่น่ารักอีกตั้ง 3 คนแน่ะ แต่หากมีนายคิเรียวอีกคนนึงก็ดีเหมือนกันนะ^_^ (หวาย นี่ฉันคิดอะไรอีกแล้วเนี่ย)
หน้ากระจกมีสาวน้อยน่ารักยืนหมุนไปหมุนมาอยู่ ฉันนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย (เหอ เหอ ยัยหลงตัวเอง)
และแล้วฉันก็เห็นร่างของใครคนนึงผ่านกระจกซึ่งยืนพิงขอบประตูห้องนอนของฉันอยู่
OoO OoO
\"นี่นายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย\"
หมอนั่นเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวลงมาหาแล้วทำหน้าตากรุ้มกริ่มแบบที่ทำประจำจนฉันจำกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเขาได้แล้ว ใจฉันเต้นแรงกว่าปกติหมอนี่จะได้ยินไหมเนี่ย
\"ก็มาตั้งแต่ซาจิกำลังหลับอยู่นั่นแหละ\"
OoO OoO
\"หมายความว่านายเห็น.....\"
\"ก็เห็นอ่ะนะ ไม่นึกเลยว่าซาจิเนี่ย สวยกว่าที่คิดซะอีก ดีนะที่เป็นฉันถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ ซาจิคงเป็นอันตรายแน่เลย\"
\"อี๋ >_< เจ้าลามก นายนั่นและอันตรายที่สุดแล้ว\"
แล้วหมอนั่นก็หัวเราะ มันมาไม้ไหนของมันฟะ อารมณ์ดีจังไม่เห็นเหมือนวันอื่นๆเลย
\"ไปโรงเรียนกันเถอะ ซาจิจัง\" ไม่พูดเปล่าด้วยแถมยังลากมือของฉันไปอีกต่างหาก มืออุ่นๆของเขาทำให้อากาศที่ค่อนข้างหนาวยามเช้าหายเป็นปลิดทิ้ง
////
\"อ้าว คิเรียว\" รินมองฉันกับคิเรียวอย่างงงๆ
\"ไงริน\" หมอนั่นยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
อ๋อ อย่างนี้นี่เอง นายคิเรียวไม่ได้จริงจังหรอกแค่ทำให้รินคุงเข้าใจผิดเท่านั้นเอง ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่เขาจะจูงมือฉันต่อไป
\"ไปกันเถอะ รินคุง\" ฉันคว้าแขนรินออกมาจากที่นั่นทันที เชอะ หมอนั่นคงหน้าชาไปเลย สมน้ำหน้าทำให้เราเคลิ้มตาม (แสดงว่าดีใจสิที่เขาจูงมือ)
/////
\"นี่ซาจิ ฉันรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้นายรินนั่นมาวุ่นวายกะเธอจังนะ\" คานะถามขณะที่เราทานข้าวเที่ยงด้วยกัน
“อือ เขาเคยมาบอกรักฉันน่ะ”
OoO OoO OoO <<< หน้าของคานะ มิยู และอาริอะ
“แล้วเธอว่าไงอ่ะ” เจ้าพวกเพื่อนๆถามอย่างตื่นเต้น
“เค้าก็น่ารักดีนะ” ^_^ ฉันตอบเพื่อนๆ แต่ในความรู้สึกที่แท้จริงแล้ว ความอุ่นของอุ้งมือใหญ่ที่จับฉันไว้แน่นของ นายคิเรียวเมื่อเช้าทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่มีผู้ชายที่เข้มแข็งพร้อมที่จะปกป้อง
ขณะที่ฉันกำลังสนุกสนานกับการกินอยู่นั้นมือใหญ่ๆ ที่อยู่ในความนึกคิดของฉันเมื่อครู่ก็มากระชากฉันออกจากตรงนั้นท่ามกลางความงุนงงของนักเรียนทั้งโรงอาหาร หมอนี่มีสิทธิ์อะไรมาทำรุนแรงกะฉันอย่างงี้ฟะ ฉุนแล้วนะเฟ้ย (ก็ได้แต่คิดเท่านั้นแหละพูดออกมาไม่ได้หรอกเพราะไม่รู้หมอนี่อารมณ์ไหนเดี๋ยวเกิดชกฉันขึ้นมาไม่ตายหรือไงเนี่ย)
“เมื่อเช้าทำไมเธอทำงั้นอ่ะ”-_-^^^
=_=
“พูดซิ”
=_=
“ยายเบ๊อะ ยายโง่ ยายบ้า”
อ้าว!!! ไหงใส่ฉันเป็นชุดๆอย่างงี้ฟะ
“นายเป็นไรกะฉันเนี่ยถึงได้ขู่เอาแบบนี้ ฉันไม่ได้เป็นทาสของนายนะ..........” แล้วฉันก็ระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา
หมอนั่นดูตกใจไม่น้อยทีเดียว
“ซาจิ เป็นไรอ่ะ ซาจิฉันขอโทษนะ”
เสียงนุ่มนวลแบบสำนึกผิดนั้นทำให้ฉันร้องไห้หนักขึ้นไปอีก ไม่ใช่เพราะความโกรธเมื่อกี้หรอกแต่มันเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง
“ซาจิ” หมอนั่นดึงฉันเข้ามากอดแนบอกกว้างๆของเขา
“ฉันขอโทษนะ ที่ทำไปเพราะฉัน..เออ ....ฉัน” แล้วหมอนั่นก็ผลักฉันออกไปห่างๆอะไรกันเนี่ย??? (แสดงว่าชอบใช่ไหมเนี่ย ยายผู้หญิงน่าไม่อาย)
เรานั่งเงียบๆอยู่ด้วยกันฉันรู้สึกว่าร่างสูงๆนั่นขยับเข้ามาใกล้จนลมหายใจของเขาเคลียอยู่แถวๆแก้มฉันนี่อง
ออดดดดดดดดดด
“ ออดดังแล้วไปเรียนกันเถอะ” ฉันชวนหมอนั่น แต่ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจยาว
“เธอไปก่อนเถอะ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์เรียน ไม่อยากเห็นหน้าคน”
ได้ยินหมอนั่นพูดอย่างนั้นแล้วฉันจะอยู่ทำไมล่ะ ก็ไปเรียนสิ (ทำไมวันนี้นึกเป็นเด็กดีขึ้นมาหว่า)
//////////
“เฮ้ย เรียวทำไมเดี๋ยวนี้นายไม่ไปซ้อมดนตรีมั่งวะ” ฮิซายะถามเมื่อเห็นหลังของคิเรียวไวๆ หลังโรงเรียนเลิก
“ขี้เกียจ พวกนายไปซ้อมกันเหอะ ฉันไม่มีอารมณ์ เซ็งแมลงก่อกวนว่ะ”
ฮิซายะ พยักหน้าเข้าใจก่อนจะขอตัว
“ไปละ วันนี้มีนัดกะสาว”
“เฮ้ย ใครฟะ นี่นายมีแฟนเหรอ” เสียงคิเรียวดูท่าจะตื่นเต้น
เจ้าเพื่อนรักทำท่าพยักเพยิดกวนอวัยวะเบื้องล่างชะมัดแถมยังให้ชี้ให้ดูหญิงสาวผู้โชคร้ายอีก แต่ เฮ้ย!! นั่นมันเพื่อนของยายเบ๊อะนี่นา OoO แล้วนั่นเจ้ารินกับยายซาจินี่ -_-^^^ หมอนี่มันเป็นแมลงก่อกวนสมชื่อจริงๆ
“ทาคามุระคุง”
“เห ”
“ฉันชื่อมิโดริ ทาคามุระคุงว่าจะไปเที่ยวกับฉันรึเปล่าล่ะ”
(- -)(_ _)
“ อ้าว เรียวจะไปไหนอ่ะ”
“ไปเที่ยวกะมิโดริจัง”
หมอนั่นแสดงความหื่นของมันมาอีกแล้วแถมมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
“ขอให้สนุกนะ”
“อือ” คราวนี่ไม่มองฉันแม้แต่หางตาแฮะ ฉันรู้สึกแปลกๆจังเลย แต่ว่ายายมิโดรินั่น หน้าตาคุ้นๆ เหมือนกันนะ
หน้ากระจกมีสาวน้อยน่ารักยืนหมุนไปหมุนมาอยู่ ฉันนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย (เหอ เหอ ยัยหลงตัวเอง)
และแล้วฉันก็เห็นร่างของใครคนนึงผ่านกระจกซึ่งยืนพิงขอบประตูห้องนอนของฉันอยู่
OoO OoO
\"นี่นายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย\"
หมอนั่นเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวลงมาหาแล้วทำหน้าตากรุ้มกริ่มแบบที่ทำประจำจนฉันจำกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเขาได้แล้ว ใจฉันเต้นแรงกว่าปกติหมอนี่จะได้ยินไหมเนี่ย
\"ก็มาตั้งแต่ซาจิกำลังหลับอยู่นั่นแหละ\"
OoO OoO
\"หมายความว่านายเห็น.....\"
\"ก็เห็นอ่ะนะ ไม่นึกเลยว่าซาจิเนี่ย สวยกว่าที่คิดซะอีก ดีนะที่เป็นฉันถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ ซาจิคงเป็นอันตรายแน่เลย\"
\"อี๋ >_< เจ้าลามก นายนั่นและอันตรายที่สุดแล้ว\"
แล้วหมอนั่นก็หัวเราะ มันมาไม้ไหนของมันฟะ อารมณ์ดีจังไม่เห็นเหมือนวันอื่นๆเลย
\"ไปโรงเรียนกันเถอะ ซาจิจัง\" ไม่พูดเปล่าด้วยแถมยังลากมือของฉันไปอีกต่างหาก มืออุ่นๆของเขาทำให้อากาศที่ค่อนข้างหนาวยามเช้าหายเป็นปลิดทิ้ง
////
\"อ้าว คิเรียว\" รินมองฉันกับคิเรียวอย่างงงๆ
\"ไงริน\" หมอนั่นยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
อ๋อ อย่างนี้นี่เอง นายคิเรียวไม่ได้จริงจังหรอกแค่ทำให้รินคุงเข้าใจผิดเท่านั้นเอง ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่เขาจะจูงมือฉันต่อไป
\"ไปกันเถอะ รินคุง\" ฉันคว้าแขนรินออกมาจากที่นั่นทันที เชอะ หมอนั่นคงหน้าชาไปเลย สมน้ำหน้าทำให้เราเคลิ้มตาม (แสดงว่าดีใจสิที่เขาจูงมือ)
/////
\"นี่ซาจิ ฉันรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้นายรินนั่นมาวุ่นวายกะเธอจังนะ\" คานะถามขณะที่เราทานข้าวเที่ยงด้วยกัน
“อือ เขาเคยมาบอกรักฉันน่ะ”
OoO OoO OoO <<< หน้าของคานะ มิยู และอาริอะ
“แล้วเธอว่าไงอ่ะ” เจ้าพวกเพื่อนๆถามอย่างตื่นเต้น
“เค้าก็น่ารักดีนะ” ^_^ ฉันตอบเพื่อนๆ แต่ในความรู้สึกที่แท้จริงแล้ว ความอุ่นของอุ้งมือใหญ่ที่จับฉันไว้แน่นของ นายคิเรียวเมื่อเช้าทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่มีผู้ชายที่เข้มแข็งพร้อมที่จะปกป้อง
ขณะที่ฉันกำลังสนุกสนานกับการกินอยู่นั้นมือใหญ่ๆ ที่อยู่ในความนึกคิดของฉันเมื่อครู่ก็มากระชากฉันออกจากตรงนั้นท่ามกลางความงุนงงของนักเรียนทั้งโรงอาหาร หมอนี่มีสิทธิ์อะไรมาทำรุนแรงกะฉันอย่างงี้ฟะ ฉุนแล้วนะเฟ้ย (ก็ได้แต่คิดเท่านั้นแหละพูดออกมาไม่ได้หรอกเพราะไม่รู้หมอนี่อารมณ์ไหนเดี๋ยวเกิดชกฉันขึ้นมาไม่ตายหรือไงเนี่ย)
“เมื่อเช้าทำไมเธอทำงั้นอ่ะ”-_-^^^
=_=
“พูดซิ”
=_=
“ยายเบ๊อะ ยายโง่ ยายบ้า”
อ้าว!!! ไหงใส่ฉันเป็นชุดๆอย่างงี้ฟะ
“นายเป็นไรกะฉันเนี่ยถึงได้ขู่เอาแบบนี้ ฉันไม่ได้เป็นทาสของนายนะ..........” แล้วฉันก็ระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา
หมอนั่นดูตกใจไม่น้อยทีเดียว
“ซาจิ เป็นไรอ่ะ ซาจิฉันขอโทษนะ”
เสียงนุ่มนวลแบบสำนึกผิดนั้นทำให้ฉันร้องไห้หนักขึ้นไปอีก ไม่ใช่เพราะความโกรธเมื่อกี้หรอกแต่มันเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง
“ซาจิ” หมอนั่นดึงฉันเข้ามากอดแนบอกกว้างๆของเขา
“ฉันขอโทษนะ ที่ทำไปเพราะฉัน..เออ ....ฉัน” แล้วหมอนั่นก็ผลักฉันออกไปห่างๆอะไรกันเนี่ย??? (แสดงว่าชอบใช่ไหมเนี่ย ยายผู้หญิงน่าไม่อาย)
เรานั่งเงียบๆอยู่ด้วยกันฉันรู้สึกว่าร่างสูงๆนั่นขยับเข้ามาใกล้จนลมหายใจของเขาเคลียอยู่แถวๆแก้มฉันนี่อง
ออดดดดดดดดดด
“ ออดดังแล้วไปเรียนกันเถอะ” ฉันชวนหมอนั่น แต่ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจยาว
“เธอไปก่อนเถอะ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์เรียน ไม่อยากเห็นหน้าคน”
ได้ยินหมอนั่นพูดอย่างนั้นแล้วฉันจะอยู่ทำไมล่ะ ก็ไปเรียนสิ (ทำไมวันนี้นึกเป็นเด็กดีขึ้นมาหว่า)
//////////
“เฮ้ย เรียวทำไมเดี๋ยวนี้นายไม่ไปซ้อมดนตรีมั่งวะ” ฮิซายะถามเมื่อเห็นหลังของคิเรียวไวๆ หลังโรงเรียนเลิก
“ขี้เกียจ พวกนายไปซ้อมกันเหอะ ฉันไม่มีอารมณ์ เซ็งแมลงก่อกวนว่ะ”
ฮิซายะ พยักหน้าเข้าใจก่อนจะขอตัว
“ไปละ วันนี้มีนัดกะสาว”
“เฮ้ย ใครฟะ นี่นายมีแฟนเหรอ” เสียงคิเรียวดูท่าจะตื่นเต้น
เจ้าเพื่อนรักทำท่าพยักเพยิดกวนอวัยวะเบื้องล่างชะมัดแถมยังให้ชี้ให้ดูหญิงสาวผู้โชคร้ายอีก แต่ เฮ้ย!! นั่นมันเพื่อนของยายเบ๊อะนี่นา OoO แล้วนั่นเจ้ารินกับยายซาจินี่ -_-^^^ หมอนี่มันเป็นแมลงก่อกวนสมชื่อจริงๆ
“ทาคามุระคุง”
“เห ”
“ฉันชื่อมิโดริ ทาคามุระคุงว่าจะไปเที่ยวกับฉันรึเปล่าล่ะ”
(- -)(_ _)
“ อ้าว เรียวจะไปไหนอ่ะ”
“ไปเที่ยวกะมิโดริจัง”
หมอนั่นแสดงความหื่นของมันมาอีกแล้วแถมมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
“ขอให้สนุกนะ”
“อือ” คราวนี่ไม่มองฉันแม้แต่หางตาแฮะ ฉันรู้สึกแปลกๆจังเลย แต่ว่ายายมิโดรินั่น หน้าตาคุ้นๆ เหมือนกันนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น