คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ส่งเด็กเข้าหอ..แน่นะ?[2]
Part two ส่งเด็กเข้าหอ..แน่นะ ?
ออดเลิกเรียน ดังขึ้นนักเรียนพากันเก็บหนังสือ ใส่กระเป๋ากลับบ้าน วันนี้อูยอง จุนโฮและชานชองจะเดินกลับหอพักด้วยกันเป็นครั้งแรก ..ทำให้เด็กน้อยอูยองดูตื่นเต้นมาก เพราะเขาไม่เคยกลับบ้านที่ไม่มีนิชคุณสักครั้ง...ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่พัค อูยองจะทำอะไรโดยไม่มีนิชคุณ
“ดีจังเนาะพวกเรา 3 คนได้เดินกลับบ้านพร้อมกัน”
อูยองที่เดินอยู่ตรงกลางยื่นมือไปจับแขนจุนโฮกับชานซองคนละข้าง ดูหน้าที่แดง ๆ ริมฝีปากที่กัดแน่น ก็รู้ว่าคนพูดไม่ได้รู้สึกดี เหมือนที่ปากพูดออกมา
“ชานซอง” อูยองเรียกชานซองที่เดินข้าง ๆ แต่ตอนนี้เหมือนกำลังสอดส่ายสายตามองหาอาหารมื้อเย็นในระหว่างเดินไปพร้อม ๆ กัน
“มีอะไรเหรออูด้ง”
“คือกระเป๋านายหนักไหมอ่ะ วันนี้กระเป๋าฉันหนักมากเลย...เปลี่ยนกันไหม” [นั่นงัยหน้าด้านได้อีกนะด้ง]
“ได้ซิเอามาฉันถือให้...ของนายล่ะจุนโฮหนักไหมฉันช่วย” ชานซองหันไปถามเพื่อนตาตี่อีกคนที่เดินเงียบ ๆ ตามหลังมา ยังไม่ทันทีจุนโฮจะตอบ เสียงอูยองก็ดังขึ้น
“ขอบใจนะ..ชานซอง ถ้างั้นนายถือให้ฉันทุกวันได้มั้ย ฉันรู้สึกว่ากระเป๋าฉัน.....คงหนักทุกวัน”
‘มาแล้วครับเหตุผลที่มันจะหาเรื่องอังอัง..ขอบอกว่าฉายาคุณชายอังอังไม่ได้มาง่าย ๆ นะคับ..เหตุผลที่ไอ้อูด้งต้องการมาอยู่กับผม เหตุผลที่มันยกมาอ้างก็คือ พี่คุณกลับบ้านดึก บางวันไม่เข้ามานอนในห้อง ปล่อยให้มันนอนคนเดียว มันกลัวผี มันก็เลยอยากมาอยู่กับผมเพราะถ้าผมไม่อยู่มันจะไปนอนกับชานซอง พอผมปฎิเสธมันก็หาว่าผมรังเกียจ ไม่มีใครรักมัน แล้วมันก็นั่งร้องให้หน้าโรงหนัง อูยองไม่อายแต่ผมอายนะครับ ผมเลยต้องตอบตกลงให้มันไปอยู่ด้วย’
“อูยองเราแวะเข้าไปกินไอติมกันก่อนมั้ย”
จุนโฮเอ่ยถามอูยองก่อนที่ชานซองจะรับปากหรือปฎิเสธถือกระเป๋าให้อูยอง ชานซองหันมายิ้มให้ขอบคุณจุนโฮที่ช่วยเอาไว้
“โฮจัง..พี่คุณบอกว่าให้กินข้าวก่อนแล้วค่อยกินไอติม”
“งั้นเราไปกินข้าวก่อนก็ได้” จุนโฮบอกอย่างเอาใจอูยอง
“แต่เราว่ากินไปไอติมก่อนก็ได้นะ...แล้วค่อยกินข้าวทีหลัง” หน้าอูยองที่ยืนจ้องรูปไอติมทำปากมุบมิบอยู่หน้าร้านไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน ทำให้จุนโฮถึงกับกลั้นหัวเราะ
“งั้นเราเข้าไปกินไอติมกัน”จุนโฮพูดพร้อมกับกอดคออูยองเดินเข้าร้านไอติม ชานซองเองก็ทำหน้าดีใจที่จะได้กินไอติมเช่นกัน แน่นอนว่ามื้อนี้ เจ้ามือคงต้องเป็นนิชคุณแน่ ๆ
ภายในหอพักของจุนโฮเป็นอพาตเม้นขนาดใหญ่ 2 ห้องนอน ที่แม่เขาซื้อให้ตอนขึ้น ม.ปลาย ดูแคบไปขนัดตา เมื่อมีกระเป๋าสีเหลืองใบใหญ่ 7 ใบ วางรวมกันอยู่กลางห้อง จุนโฮกับอูยองกำลังปูที่นอนกันอยู่ในห้อง ชานซองรับหน้าที่ขัดห้องน้ำตามความต้องการของอูยอง...
ตึ๊ด ๆ ตึ๊ด ๆ เสียงกด อินเตอร์คอมหน้าห้องดังขึ้น ทำให้อูยองที่กำลังใส่ปลอกหมอนลายปลาทอง ทิ้งหมอนลงบนเตียงรีบวิ่งมาเปิดประตูโดยไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าใครมา
“พี่คณ..คิดถึงผมมั้ย” คนตัวเล็กยืนหายใจรัวเร็วเมื่อวิ่งออกมาเปิดประตู เอ่ยถามคนพี่ที่หอบลูกจี๊ยบตัวโต เป้ขนมของอูยอง แถมมีถุงข้าวกล่องอยู่ทั้ง 2 มือ โผล่หน้าเข้ามายังไม่ทันได้หายใจ ก็เจอกับคำถามคนน้องทันที
“คิดถึงซิ....มากด้วย” คนที่ยืนฟังคำตอบหน้าอมยิ้มเห็นสีแดงระเรื่อขึ้นทั่วใบหน้ากลมใส มือเล็กยื่นไปหยิบลูกเจี๊ยบจากแขนนิชคุณมากอดยืนบิดไปมาอย่างน่ารัก ทำให้นิชคุณอดยิ้มกว้างไม่ได้ เขาเดินไปหยิบกล่องซูชิที่ซื้อมาเปิดออก แล้วจูงมืออูยองที่ยืนบิดอยู่ลงนั่งข้าง ๆ
“จุนโฮ ชานซองกินซิ พี่ซื้อมาฝาก...”พอพูดจบนิชคุณก็หันไปคีบซูชิ เข้าปากอูยองที่นั่งมองซูชิในมือของคนพี่
“อา อ่อย อัง เอาะ โออัง” อูยองที่กินซูชิเต็มปากหันไปพูดกับจุนโฮ จุนโฮก็ได้แต่พยักหน้า พร้อม ๆ กับชานซอง
กว่าคนพี่จะป้อนข้าวน้องเสร็จก็เกือบ 3 ทุ่ม เมื่อเหลือบมองนาฬิกา อีกรอบ อูยองก็เอ่ยถามคนพี่
“พี่คุณไม่รีบไปไหนใช่มั้ย” นิชคุณรู้ว่าคนน้องอยากให้เขาอยู่ต่อ..แต่เขาต้องหักห้ามใจทำตามแผนที่วางไว้กับจุนโฮ คนตัวโตมองหน้าคนตัวเล็กที่กอดตุ๊กตาลูกเจี๊ยบแน่น...ตาเล็ก ๆ ที่มีน้ำตาคลอ มือหนาค่อยจับประคอง 2 แก้มแดงอิ่มเบา ๆ โน้มตัวก้มจูบหน้าผากคนน้องเรื่อยลงมาที่สองแก้มนวล แล้วก็จูบเบา ๆ ที่ ริมฝีบาง แล้วดึงคนน้องเข้ามากอด ทำให้จุนโฮกับชานซองถึงกับเลิกกินอาหาร หันกลับมายืนมองการกระทำของสองคน ที่นั่งอยู่บนโซฟาเงียบ ๆ
“ฝันดี อูด้งของพี่ … พี่ไปก่อนนะ”
นิชคุณกระซิบบอกคนน้องก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกประตูจากไป อูยองสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงจุนโฮปิดประตูห้อง...นิชคุณกลับไปแล้วจริง ๆ
แต่อูยองยังนั่งนิ่งริมฝีปากเม้มแน่น ตอนนี้อูยองเหมือนใจจะขาด เขาแทบหายใจไม่ทันรู้สึกเจ็บที่หน้าอกไปหมดพี่คุณไม่ชวนเขากลับบ้านด้วยซ้ำ ตอนที่เค้าขอมาอยู่ที่หอของจุนโฮ คุณฮยองก็ไม่ว่าสักคำแถมยังอนุญาตง่าย ๆ อีก ไม่ถามเค้าด้วยซ้ำว่าวันนี้เขากินนมหรือยัง ไม่ถามว่าเขาเหนื่อยมั้ย ฮยองไม่รักอูยองแล้วใช่มั้ย พี่คุณไม่รักน้องชายคนนี้แล้วใช่มั้ย เพราะอูยองน่ารำคาญใช่มั้ย..... ผมต้องไปอาบน้ำแล้วนะพี่คุณ ผมจะนอนแล้วนะพี่คุณ
จุนโฮที่เห็นเพื่อนนั่งเอามากุมที่น่าอก งอตัวอยู่บนโซฟาตั้งแต่พี่คุณเดินออกไป ก็อยากเข้าไปปลอบแต่ยังไม่ทันเดินเข้าไปหา....อูยองก็ลุกขึ้นยืนทำให้ลูกเจี๊ยบที่อยู่บนตักกลิ้งเข้ามาหาจุนโฮ ..อูยองเดินเข้าไปในห้อง แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ สักครู่จุนโฮก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากฝักบัว...เขานั่งรอจนอูยองเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนสีน้ำเงินเข้มตัวใหญ่ ดูไซด์ก็รู้ว่าเป็นชุดนอนของนิชคุณ อูยองจะรู้ตัวมั้ยว่าผ้าขนหนูที่เขาลากออกมาจากห้องน้ำมันเปียกโชกยิ่งกว่าผ้าถูพื้นอีก จุนโฮมองเพื่อนอย่างงง ๆ เมื่อเห็นอูยองทิ้งผ้าขนหนูที่ตัวเองลากมากองไว้หน้าห้อง ส่วนตัวเองก็ไปนอนขดอยู่บนเตียงพร้อมกับกำคอเสื้อชุดนอนแน่น จุนโฮมองใกล้ ๆ ก็รู้ว่าเพื่อนรักกำลังนอนร้องให้โดยไม่มีเสียงออกมาให้ได้ยิน จุนโฮรู้อูยองน้อยใจนิชคุณ ไม่ได้อังอังเหมือนปกติที่เคยทำ
“อูด้ง”
“ …… ”
“นายรู้มั้ยว่าพี่คุณรักนาย”
“ ……. ”
“ไม่ใช่แบบพี่ชาย นายรู้มั้ยว่าแบบไหน”
“ [*.*] ”
“นายอยากกลับบ้านไหม” จุนโฮถามอูยองเพราะอยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง
.
.
.
.
“จุนโฮ ..อึก อึก ฮือ ๆๆ ฉันอยากไปหาพี่คุณ ฉันคิดถึงพี่คุณ จุนโฮพี่คุณคงเหงาถ้าไม่มีฉันใช่มั้ย ฮือ ๆ จุนโฮฉันไปหาพี่คุณได้มั้ย” คนแก้มบวมที่ลุกขึ้นมานั่งร้องให้อย่างเต็มรูปแบบ..ตาตี่ ๆ ที่บวมแดงมองจุนโฮเอ่ยถามเสียงสั่น
จุนโฮลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไอ้เด็กปากแข็งพูดออกมาสักที ว่าคิดถึงพี่คุณของมัน พี่คุณที่รู้ใจคนน้องทุกอย่างมีแต่อูยองที่ไม่รู้ใจตัวเอง คนพี่ถึงต้องยอมอนุญาตให้มาอยู่กับเขาง่าย ๆ เพราะอยากให้อูยองรู้ใจตัวเองว่าคิดกับนิชคุณแบบไหน
“ถ้านายจะกลับบ้าน ฉันกับชานซองจะไปส่ง”
“ชานซองจะไม่ว่าฉันเรื่องมากใช่มั้ย ชานซองอาจหลับไปแล้ว อึก..อึก”พูดจบอูยองก็สะอื้น ขึ้นมาอีกรอบ
“ไม่หรอกเพราะชานซองรู้ว่าพี่คุณคงคิดถึงนายมากเหมือนกัน”
“งั้นไปกันเลยนะ..จุนโฮ” อูยองพูดพร้อมกับขยับลุกขึ้นยืนเดินออกไปหยิบตุ๊กตาลูกเจี๊ยบที่กลิ้งอยู่กลางห้องขึ้นมากอด
เดินนำจุนโฮไปที่ประตู ทำเอาจุนโฮรีบวิ่งไปหยิบกุญแจห้องแทบไม่ทัน
ตื๊ด ๆ ต๊ด ๆ อูยองยังเดินไม่ถึงประตูก็ได้ยินเสียงอินเตอร์คอมดังขึ้น เมื่อเปิดประตูชานซองก็โผล่หน้าเข้ามา
“ไปกันอูยองฉันพร้อมแล้ว” จุนโฮแทบจะกระโดดตบหัวชานซอง...ที่เซ่อซ่าเกือบทำแผนพี่คุณแตก ดีที่อูยองไม่ได้ใส่ใจ เดินนำหน้าทั้งสองคนตรงไปที่ลิฟท์
คนพี่พอกลับมาถึงบ้านก็รีบอาบน้ำ เปลี่ยนเป็นชุดนอน...เตรียมของใช้อันใหม่ไว้ให้อูยอง เพราะเขาคิดว่าคืนนี้คงไม่ถืออะไรกลับมานอกจาก ลูกเจี๊ยบที่เค้าซื้อให้ตอนวันเกิดอายุครบ 12 ปี ตอนนั้นเขากับอูยองเพิ่งย้ายกลับมาเกาหลี และยังไม่มีใบขับขี่ อูยองอยากได้ลูกเจี๊ยบตัวนี้มากถึงขนาดไปยืนร้องไห้อยู่หน้าร้าน จนเขาต้องอุ้มอูยองออกมาขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้าน
“พี่คุณ..ไม่มีคนสนใจมันเลยนะ ...มันจะร้องไห้มั้ย ..พี่คุณไม่สงสารลูกเจี๊ยบเหรอ”อูยองที่นั่งบนตักคนพี่ร้องให้เงยหน้าถามคนพี่เสียงสั่น
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ..ก็พูดแต่ว่าลูกเจี๊ยบยักษ์ที่น่าสงสารไม่มีคนสนใจเลย มีแต่คนสนใจตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ ไม่มีใครพาลูกเจี๊ยบยักษ์กลับบ้านเลย...ยังชวนนิชคุณไปเยี่ยมลูกเจี๊ยบยักษ์อีก แต่นิชคุณก็ไม่ได้พาอูยองไปเจอลูกเจี๊ยบสักครั้ง วันเกิดของอูยองในสัปดาห์ต่อมา นิชคุณตัดสินใจเดินเข้าไปถามเจ้าของร้านเพื่อขอซื้อตุ๊กตาลูกเจี๊ยบตัวนั้น
เจ้าของร้านบอกว่าเป็นตุ๊กตาที่เอาไว้โชว์ไม่ได้มีไว้ขาย แต่เขาบอกว่าอยากเอาไปเป็นของขวัญวันเกิดให้น้องชายเจ้าของร้านใจดีจึงขายให้
ตอนที่ผมให้ตุ๊กตาตัวนั้นกับอูยอง ...อูยองกลับถามผมว่า **ตุ๊กตาตัวนี้ไม่มีไว้ขายพี่คุณซื้อมาได้งัย** วันนั้นผมแทบจะกระโดดกัดแก้มอูยองอีกรอบ เขาร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขอให้ผมซื้อให้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่ได้มีไว้ขาย ..
ไอ้ตัวแสบแก้มบวม นิชคุณคิดถึงคนน้องแล้วนอนยิ้มอย่างมีความสุข
กริ่ง ๆ กริ่ง ๆ เสียงกดกริ่ง หน้าบ้านดังขึ้นนิชคุณรีบเด้งตัวขึ้นจากเตียง เดินลงไปเปิดประตูหน้าบ้าน ...
ภาพที่เขาเห็นตอนนี้ก็คือคนตัวเล็กในชุดนอนของเขา อุ้มตุ๊กตาลูกเจี๊ยบตัวโต ตาเล็กที่บวมแดงแทบปิด แก้มใสแดงจัด เพราะเจ้าตัวใช้มือปาดน้ำตา ที่ยังไหลไม่หยุด ริมฝีปากบางที่ฟันเล็ก ๆ กัด จนเป็นรอย เขาทำร้ายคนตัวเล็กนี่ใช่มั้ย นิชคุณมองคนน้องที่มองเขาด้วยสายตาเจ็บปวดทำให้เขาแทบอุ้มคนตัวเล็กขึ้นห้อง
นิชคุณเดินไปดึงตุ๊กตาลูกเจี๊ยบมาอุ้ม พร้อมกับจูงมือคนน้องเข้าบ้านโดยไม่ได้พูดอะไรกับชานซองและจุนโฮ ทั้งสองคนรู้หน้าที่จึงรีบปิดประตูบ้านแล้วกลับหอพัก ตัวเอง
.
.
..
คนพี่เดินจูงคนน้องเข้ามาในห้องก็เอาตุ๊กตาลูกเจี๊ยบไปวางรวมกับตุ๊กตาหมีพูที่มุมห้อง แล้วเดินกลับมาจูงมืออูยองพามาที่เตียงเกี่ยวเอวเล็กของคนน้องมานั่งบนตัก
“พี่คิดถึงอูยอง ขอบคุณที่กลับมาหาพี่.. หยุดร้องไห้นะคนดี”คนน้องที่ชอนตาขึ้นมองคนพี่ได้แต่ส่ายหน้าดุกดิก
คนพี่เห็นน้ำตาน้องไหลลงสู่มุมปากจึงจูบซับน้ำตาของคนบนตักเบา ๆ
“พี่รักนายอูยอง”
ปากหนาของคนพี่กระซิบบอกที่หูแดงของคนที่นั่งก้มหน้าบนตัก คนตัวเล็กกำลังมีความรู้สึกแปลกใหม่เกิดขึ้นกับตัวเอง อูยองรู้สึกในร่างกายปั่นป่วน เมื่อคนพี่ขบเบา ๆ ที่ติ่งหู.. จูบของคนพี่เปลี่ยนไป แต่เค้าไม่ได้รังเกียจสักนิด คนน้องที่ค่อย ๆ เอามือเล็กจับที่คอเสื้อคนพี่ เมื่อปากหนาประกบลงที่ปากบางค่อย ๆ เม้มปากบางทีละนิดใช้ลิ้นสาก ๆ แตะไปที่ฟันซี่เล็ก มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อนอนตัวใหญ่ ลากนิ้วลงที่ท้องของคนน้องเบา ทำให้อูยองร้องครางด้วยความเสียวเปิดปากให้คนพี่ เข้าชิมรสหวาน เมื่อปลายลิ้นเล็กตวัดตอบโต้คนพี่อย่างลังเล ทำเอาคนพี่ครางอย่างพอใจ ริมฝีปากหนาเริ่มบดขยี้ด้วยอารมณ์ที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้คนน้องเริ่มขาดอากาศหายใจ ได้แต่เพิ่มแรงทุบไปที่อกคนพี่แรง ๆ แต่ก็ยังไม่แรงพอให้คนพี่หยุด แต่เมื่อรู้สึกตัวนิชคุณผละริมฝีปากเพื่อให้อูยองได้หายใจ อุ้มคนน้องนอนราบบนเตียง นิชคุณมองหน้าคนรักที่นอนหายใจหอบอยู่ในชุดนอนของเขาอย่างหลงใหล
“พี่คุณ...ตอนนี้เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันแล้วใช่มั้ยครับ” คนน้องที่นอนตัวแดง ถามคนพี่เสียงเบา
“ตอนนี้อูยองเป็นคนที่พี่รักมากที่สุด” นิชคุณยกมือของอูยองขึ้นมาจูบทีละนิ้ว
“แล้วอูยองล่ะรักพี่บ้างมั้ย”
“ผมไม่รู้”
“อูยองรังเกียจจูบของพี่หรือเปล่า”
อูยองส่ายหน้า แล้วหลบตาคนพี่เอาหน้ามุดเอากับอกคนพี่ที่นอนตะแคงข้างถามตัวเอง นิชคุณใช้นิ้วจิ้มที่แก้มของอูยองเขารู้ว่าน้องคงอาย
“พี่คุณ หัวใจผมเต้นแรงมากเลยสงสัยผมจะไม่สบายใช่มั้ย” อูยองเอ่ยถามคนพี่ที่ใช้นิ้วจิ้มแก้มเขาเล่น
“หัวใจพี่ก็เหมือนกัน” นิชคุณกดใบหน้าเล็กแนบไปกับอก ใช้อ้อมแขนกักกอดคนตัวไว้ไม่ปล่อย
“พี่คุณหัวใจเราเต้นพร้อมกันเลย”
“หัวใจเราสองคนจะเต้นพร้อมกันตลอดไป หลับซะนะคนดี”
To be con.
-----------------------
อิอิ ขอบอกว่าตอนนี้ยังไม่มี NC ค่ะ ค้างกันต่อปายยยยย 55555 ฟิคใส ๆๆ อะคิอะคิ
Talk >>> โย่ ๆๆๆ put your hands up
ขอบคุณทุกคอมเม้น นะค่ะ ตอนหน้า ยังไม่ได้จัดหนักค่ะ แต่เรทขยับขึ้นอีกนิสสนึง
ตอนหน้า เรท 16+ นะค่ะ ชื่อตอน [สปช. สร้างเสริมประสบกา(ม)รณ์ชีวิต..มั้ง] อิอิ คนเขียนยังนั่งเขิลอยู่ 5555 เจอกันเย็นนี้ค่ะ
ความคิดเห็น