คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้น..ซะเมื่อไร [100%]
Part one เริ่มต้น ..ซะเมื่อไร
ไก่ทอดที่เพิ่งซื้อมาส่งกลิ่นตลบอบอวลไปทั่วรถ โฟร์วิว คันใหญ่ที่เจ้าของรถแวะซื้อในร้านอาหารชื่อดังเรื่องความอร่อย ก่อนจะขับมุ่งหน้าไปบนถนนที่จะออกยังเขตชานเมือง
“แม่ครับผมไม่ชอบกินไก่ทอด..ทำไมแม่ซื้อมาเยอะจังละฮะ”
“ให้คุณเอาไปกินกับน้องงัยลูก..น้องชอบไก่ทอด” คนเป็นแม่ที่นั่งอยู่ด้านหน้าข้างเคียงคนขับผู้เป็นสามีหันมาบอกลูกชายคนเดียวของครอบครัวหรเวชกุล
“ผมไม่เห็นอยากเอาคนอื่นมาเป็นน้องเลย ผมอยากให้แม่มีน้องให้ผมเองต่างหาก นะครับพ่อ”
นิชคุณ อายุ 9 ขวบมองไปทางพ่อที่กำลังขับรถอยู่ ต้องหันมายิ้มให้ลูกชาย ที่กำลังเขย่าแขนเสื้อ ทำท่าเหมือนอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่
“เรื่องนี้ต้องถามแม่เขา ซิลูก พ่อแล้วแต่แม่..ฮ่า ๆๆๆๆ” คนพ่อพูดจบก็ส่งเสียงหัวเราะก้องดังสะเทือนไปทั่วรถอย่างถูกอกถูกใจคำพูดของลูกชาย ทำให้ คุณนีน่า หันมาค้อนสามี พร้อมกับยื่นมือ ไปตีที่แขนเบา ๆ ที่จริงพวกเขาอยากมีลูกสัก สามสี่คนแต่ก็ไม่มีทำให้พวกดขาเลิกหวังและเลี้ยงลูกชายคนเดียวอย่างดี
‘แค่ผมต้องการมีน้องของตัวเอง ทำไมพ่อกับแม่ต้องทำเหมือนเป็นเรื่องยากด้วยนะ ทีจะรับเด็กนั่นมาเป็นน้องผมดูเหมือนง่ายจัง แค่เอาไก่ทอดไปแลก เขาก็เป็นน้องชายผมแหละ ทำไมอะไรมันง่ายไปซะหมดนะสำหรับคนอย่างนายนะอูยอง เฮ้ออออ’
เมื่อรถจอดหน้าบ้านที่สร้างด้วยไม้โอ๊ก หลังใหญ่ กลางทุ่งดอกไม้สีสันสดใส นานาชนิด ทำให้คนที่มาเยี่ยมเยือนที่นี่รู้สึกสดชื่นกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ นิชคุณขยับตัวสำรวจเสื้อผ้าของตัวเองอีกรอบว่าดูดีพอ..ที่จะไปพบเพื่อนรักและสนิทมากของพ่อกับแม่หรือยัง เขาเคยเจอน้าอึนจอง กับ น้าจินยอง ครั้งสุดท้ายเมื่อตอนเขา 4 ขวบ ตอนนั้นเด็กคนนั่น
ยังไม่เกิด ....
“หวัดดีคับ น้าอึนจอง น้าจินยอง”เด็กน้อยตัวสูงเพรียวหน้าตางดงาม โค้งร้อยสามสิบองศาให้เจ้าของบ้าน เมื่อก้าวลงจากรถ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากเจ้าของบ้านที่ออกมายืนต้อนรับ
“หวัดดีจ๊ะ เทวดาน้อยของน้า โตขึ้นน่ารักมากเลยนะเนี่ย” อึนจองพูดพร้อมกับดึงตัวนิชคุณเข้าไปกอดแนบแน่น แล้วจึงผละให้จินยองผู้เป็นสามีได้กอดหลานชายบ้าง
“ อึนจอง..แล้วหลานที่น่ารักของฉันอยู่ไหนล่ะ” แม่นิชคุณพูดขึ้นเมื่อทักทายเพื่อนสนิทเรียบร้อยแต่ยังมองไม่เห็นหลานชายที่อยากเจอ
“คงเล่นอยู่แถวนี้และเธอ..แต่ไม่รู้อยู่ตรงไหนเหมือนกัน” อึนจองพูดจบก็ส่งสายตา ให้นีน่ามองตามตำแหน่งที่คาดว่าลูกชายตัวเองซ่อนอยู่
“ คุณงั้นลูกเอาไก่นี่ไปให้น้องนะลูก น้องคงอยู่แถวแปลงดอกไม้ใกล้ ๆ กระท่อมหลังโน้น ลูกมองเห็นมั้ย”
“ไปนีน่า..เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่าจ๊ะ” แม่ของเทวดาน้อยพูดพร้อมกับยัดกล่องไก่ทอดใส่มือเล็ก ของเด็ก 9 ขวบ อย่างคาดหวังว่าเด็กทั้งสองจะทำความรู้จักและสนิทกันเร็วขึ้น
เมื่อบอกลูกชายของตัวเองเสร็จคุณนีน่ากับอึนจองเจ้าของบ้านฝ่ายหญิงก็จูงมือกันเดินไปตามทางที่สามีของทั้งคู่เดินนำไปก่อนแล้ว ทิ้งให้เทวดาน้อยของตัวเองเดินหาน้องชายตามลำพัง
‘อ้าวววว แม่คับ..แล้วผมล่ะ ผมยังไม่รู้เลยนะ น้องผมน่าตาเป็นยังไงอ่ะ..ดู ดิ พวกเขาทิ้งผมให้ไปตามหาไอ้เด็กอูยองนั่น ไหนบอกว่าผมเป็นเทวดาน้อยของทุกคนไงครับ แล้วนี่ ทำไม แม่ทำกับผมแบบนี้อ่า ’
นิชคุณเดินบ่นพึมพำคนเดียวก่อนจะหันหน้าไปตามทางเดินที่มารดาชี้ให้ไปจนเกือบถึงกระท่อมหลังเล็ก ...ตาก็เหลือบไปเห็นผมดำ ๆ นั่งหยุกหยิกหัวโผล่ออกมาจาก แปลงดอกไม้สีเหลืองที่สูงเกือบท่วมหัวกลม ๆ หันหลังให้เขา เหมือนเป็นที่ซ่อนตัวไม่ให้ใครเห็น นิชคุณคิดในใจว่าเด็กคนนี้อาจเป็นอูยอง น้องชายที่ไม่ได้อยากให้เป็นสักนิด..ของเขา
“เฮ้ !!!! หมาที่ไหนมานอนทับแปลงดอกไม้ของฉันวะ ” ยังครับเด็กนั่นไม่สนใจเสียงผมด้วยซ้ำ นิชคุณตะโกนไปอีกรอบด้วยความหมั่นไส้เพราะอยากแกล้งคนที่คิดว่าน้องชายที่ยังไม่เคยเจอหน้า
“ไอ้อ้วนนนนนนนนน” นิชคุณเดินย่องเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับยื่นหน้าตะโกนใส่หัวกลม ๆ
“เขาไม่ได้อ้วน..ไอ้บ้านี่”
เสียงที่ดังออกมาพร้อมกับเจ้าตัวกลมพร้อมกับ น้ำหนักตัวที่ไม่ต้องชั่งก็รู้ว่าอ้วนกระโจนเข้าใส่นิชคุณที่ถือกล่องไก่ทอดแบบ ไม่ทันตั้งตัว ทำเอาล้มลงบนพื้นหญ้าทั้งคู่ คนตัวเล็กที่อยู่ด้านบนลุกขึ้นนั่งคร่อมบนตัวคนพี่ แล้วเอาชอคโกแลต ที่กำลังไหลเยื้อมในมือทั้งข้างป้ายลงใส่เสื้อสีชมพูตัวสวย นั่นยังสะใจไม่พอ ถ้าใครเห็นก็ต้องขนลุกเกรียวเพราะคนข้างบนกำลังก้มลงเอาใบหน้าที่เต็มไปด้วยชอคโกแลต..กดลงที่ใบหน้าของสุดหล่อของเทวดาน้อยนิชคุณเข้าให้
ปากบางกดลงที่ปากคนพี่พร้อมกับเอาแก้มกลม ๆ ถูบนแก้ม จนหน้านิชคุณเลอะไปด้วยชอคโกแลตเหมือนกัน
“แล้วนี่ไก่ทอดของผมเอามา”
พูดจบเด็กตัวกลมก็ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหายเข้าไปในสวนดอกไม้ พร้อมกับไก่ทอด เหตุการณ์ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจน นิชคุณยังนั่งงง ว่าทำไมเด็กตัวกลมคนนั้นรวดเร็วจนเขาทำอะไรไม่ถูก หรือเป็นเพราะเขาตกใจกับใบหน้าของเด็กคนนั้นจนตะลึงไปชั่วขณะ แค่แก้มบวม ๆ สองข้างที่เหมือนมะเขือเทศสุกแถมยังเลอะไปด้วยชอคโกแลตที่เขาอีก แล้วปาก บาง ๆ นั่น เนื้อตัวที่แสนจะนุ่มนิ่มนั่นอีกละ เด็กคนนั้นไปใคร หรือว่าเป็นลูกของคนงานในสวน ชุดนอน ลายหมีพู แดงเหลืองนั่นก็ทำให้ติดตา นิชคุณยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากตัวเอง แลบเลียชิมรสชอคโกแลตแล้วยิ้มออกมา
‘ใช่ต้องเป็นนายแน่ ๆ อูยองของฉัน’
.
.
.
หลังจากวันที่ทั้งสองคนได้รู้จักกัน ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์ ครอบครัวหรเวชกุลก็ไปเยี่ยมครอบครัวพัคอีกครั้ง
“แม่คับ ผมต้องไปอยู่ที่โน้นจริง ๆ เหรอ”
“แม่คับ ถ้าผมหิวผมจะกินอารายอะคับ ...แล้วใครจะอาบน้ำให้ผม ..แล้วใครจะนอนกอดผม.. ใครจะเล่านิทานให้ผมฟังแม่คับ ผมต้องอดตายแน่ ๆ เลย” เด็กน้อยตัวกลมพูดเสียงหวานอ้อนอยู่บนตักแม่ จนทำให้อึนจองไม่อยากทิ้งลูกไปใหน
“พี่คุณของน้า... จะอยู่เป็นเพื่อนอูด้งเองนะจ๊ะ”นีน่าพูดขึ้นปลอบใจอูยอง เพราะอีกสองสัปดาห์ พวกเขาทั้ง 4 คนต้องไปดูร้านอาหารไทย ที่จะไปเปิดในเกาหลีด้วยกัน อูยองจึงต้องย้ายไปอยู่กับนิชคุณชั่วคราว พวกเขาอาจจะไปนานเป็นสัปดาห์หรืออาจจนกว่างานจะเสร็จ จึงเป็นเวลาที่ไม่แน่นอน พวกเขาไม่อยากปล่อยให้ลูก ๆ อยู่ตามลำพัง จึงมีความคิดว่าเอารวมกันเป็นแพคคู่จะได้ดูแลง่ายขึ้น
พวกเขาทั้ง 4 คนสนิทกันตั้งเรียน ไฮสคูลที่อเมริกา เมื่อทั้ง 2 ครอบครัวแต่งงานก็ย้าย มาอยู่ที่สวิสเซอแลนด์ จินยองกลับมาเพื่อแลไร่ดอกไม้ของครอบครัวตั้งแต่รุ่นปู่ ส่วนครอบครัวหรเวชกุล มาเปิดร้านอาหารไทยในสวิส ทั้ง 4 คนพบเจอกันเป็นประจำ แต่ไม่เคยพาลูกชายมาเจอกันเลยสักครั้ง ทางบ้านนิชคุณยังเคยได้เจออูยองบ้าง เพราะอึนจองจะพามาร้านบ่อย ๆ แต่ นิชคุณยังไม่เคยมาเจอกันพร้อมหน้าสักครั้ง เพราะคุณนีน่าส่ง เข้าไปเรียน ที่โรงเรียนประจำ พอช่วงปิดเทอม ก็ให้กลับเมืองไทย หรือไม่ก็ อเมริกา
แต่ครั้งนี้ ทั้ง 2 ครอบครัวตกลงทำธุรกิจร้านอาหารไทย และ กำลังเริ่มโครงการสร้างโรงแรม ในสวิส อีก 5 ปี ข้างหน้า อาจจะต้องย้ายไปอยู่ที่เกาหลี หรือไม่ก็ยังอยู่สวิสต่อ แต่คงไม่มีเวลาดูแล ลูก ๆ ได้เหมือนเมื่อก่อน แต่อูยองเป็นเด็กที่น่าสงสารที่สุด เพราะเพิ่ง 4 ขวบ คงไม่สะดวกที่จะพาบินกลับไปกลับมา .... ทั้ง 2 ครอบครัว จึงตกลงกันว่า
จะฝาก ให้มินแจน้องชาย ของพัค จินยองย้ายไปอยู่ที่บ้านนิชคุณ เป็นคนดูแล นิชคุณ กับอูยอง ในระหว่างที่ทั้ง 4 คนต้องไปทำงาน ให้อูยองย้ายไปเข้าโรงเรียนอนุบาล ที่เดียวกับ นิชคุณ ...นิชคุณต้องย้ายกลับมาโรงเรียนใกล้บ้าน แทนโรงเรียนประจำ
.
.
.
“แม่คร้าบบบบ...!!!!”เสียงนิชคุณตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน เรียกคนเป็นแม่ออกมาจากห้องนอน ชั้นสอง
“แม่คับ แม่ต้องจัดการอูยองให้ผมนะ ผนังห้องผมเลอะหมดเลย แม่ดูซิ .... มีแต่รูปดาว เต็มไปหมด”
นิชคุณฟ้องแม่ที่เดินเข้ามาในห้องลูกชาย เมื่อเข้าห้องมาก็เจอ รูปดาวสีเหลือง สีแดงเต็มผนังห้อง คนเป็นแม่ก็ได้แต่ยืนอมยิ้ม .....
‘คงเป็นไอ้เด็กแก้มอมยาพิษแน่ ๆ เพราะวันนี้เขาบอกให้อูยองกลับบ้านกับลุงคนขับรถ เพราะตัวเค้าเองต้องซ้อมเปียโน ก่อนขึ้นแสดงงานโรงเรียนสัปดาห์หน้า แต่อูยองก็ยังร้องไห้งอแง.....อยากจะดูเขาซ้อมเปียโน เขาเลยหลอกเด็กตัวกลมเดินตาม แล้วอุ้มใส่รถ แล้วบอกให้คนขับรถกลับบ้านก่อน’
“แม่คับ..แม่ต้องลงโทษอูยองนะ แบบนี้เกินไปแล้วนะครับ ”
“แล้วคุณจะให้แม่ลงโทษน้องยังงัยล่ะ..น้องยังเด็กอยู่นะลูก”
“ห้ามกินไก่ทอด กับชอคโกแลต 1 เดือน”นิชคุณพูดเน้นเสียงดัง เมื่อมองเห็นคนตัวเล็ก ที่ยังใส่ชุดสีชมพูกลับมาจากโรงเรียน ยืนแอบฟังเขากับแม่คุยกัน อยู่ที่ผนังข้าง ๆ ติดประตูห้อง
“พี่คู๊นนนน พี่ลงโทษผมหนักไปเกินแล้วนะ.... คุณป้าคับ ผมไม่ผิดนะ” อูยองพูดพร้อมกับเดินมากอดเอว แล้วเอาหน้าซบที่ท้องน้อยของคุณนีน่า คนตัวเล็กเหลือบตาตี่ ๆ ขึ้นมองหน้าของแม่ของพี่คุณ จนมองเห็นตาดำใสแจ๋วดูน่าสงสาร
“ทำไม อูด้งของน้า ถึงเขียนผนังห้องพี่คุณ แบบนี้ล่ะจ๊ะ” คุณนีน่านั่งคุกเข่าลงถามคนตัวเล็กที่ทำปากจู๋แก้มป่องจนแก้มแทบจะแตก
“ก็อูยองถามคุณครู ที่ให้ดาวอูยองเพราะอะไร..คุณครูบอกว่าเพราะรักอูยองมากเลยให้เยอะ” คนพูดทำหน้าเหมือนเบะ ปากจะร้องให้ นีน่าก็เลยถามต่อ
“งั้นเพราะ อูยองรักพี่คุณมาก อูยองเลยให้ดาวพี่คุณใช่มั้ยลูก”..นีน่าถามจบก็ทำให้เด็กแก้มบวมน้ำร่วงแหมะ พยักหน้าหงึก ๆ ออกมาอย่างน่าสงสาร ปนกับเสียงสะอื้นตามออกมาเป็นระลอก
“โอ๋ ๆๆๆ ไม่เป็นไรลูก วันนี้น้าทำ ไก่ทอดไว้ให้อูยองด้วยไม่ต้องร้องนะจ๊ะ”
“ขอบคุณคับ น้าไม่ลงโทษผมแล้วใช่มั้ย คับ.. อึก.. อึก” เสียงสะอื้นตามมาอีกรอบแล้วค่อย ๆ หันกลับ ไปมองทำตาปริบ ๆ ให้คนพี่ที่ยืน หน้าแดงกำหมัดแน่น
“ทำไมนายไม่เขียนบนกระดาษ..ห๊า! ไอ้แก้มบวม” นิชคุณอดทนกับคนน้องที่แกล้งร้องไห้กับแม่ตัวเองไม่ไหว จึงตะโกนออกมาเสียงดัง พร้อมกับกระชากมือน้องชาย ออกมาจากอ้อมกอดแม่ตัวเอง ก้มลงเอาฟันซี่เล็ก ๆ งับลงไปบนแก้มอูยอง ทั้ง แก้มซ้ายแก้มขวา แล้วมาจบลงที่ริมฝีปากบาง ที่ชอบแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ทั้งริมฝีปาก และแก้มของอูยองตอนนี้ มันแดง บวมไปหมด
นีน่าที่นั่งตะลึง กับการลงโทษของนิชคุณ ที่ทำกับอูยอง ในที่สุดเธอก็รู้ว่า ที่แก้มของอูยอง ทำไมบางวันแก้มของอูยองถึงได้บวมแดงผิดปกติ ..เป็นเพราะลูกชายของเธอนี่เอง เธอเคยลองถามคนน้องหลายครั้งว่าโดนอะไรมาแต่อูยองก็ไม่เคยพูดให้เธอฟัง
‘แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี’ นีน่านั่งคิดในใจเมื่อเห็นอูยอง ยังซบหน้าอยู่ในอ้อมกอดของนิชคุณ พร้อมกับโอบเอวกอดตอบคนพี่แน่นเหมือนคนสำนึกผิด
“อูยอง นายไม่โกธรพี่ใช่มั้ยที่พี่กัดนาย” นิชคุณก้มลงกระซิบเสียงเบาที่ข้างหูคนน้อง ... แล้วก็เห็นคนที่ยืนสะอื้นแก้มแดงตาบวมในอ้อมแขน ส่ายหัวดุกดิก ไปมา ทำให้คนพี่ยิ้มออก
นี่แหละ อูยองของผม
ถ้าคุณนีน่าไม่ออกไปซะก่อน จะเห็นว่าคนพี่ไม่ได้แค่กัดให้แก้มบวมแต่เป็นเพราะการหอมแก้มเพื่อปลอบใจต่างหาก ที่ทำให้บวมแดง หุหุหุ
..
....
.......
................
นี่แหละ อูยองของผม
อ่านแล้ว คอมเม้นให้ด้วยนะจ๊ะ คนสวย ฟิคแบบป่วง ๆ เริ่มแล้ว อิอิ
ความคิดเห็น