รักนี้หัวใจเรียกร้อง

ลำดับตอนที่ #3 : พบเจอ

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูบานใหญ่ดังขึ้น
“เข้ามาได้” เสียงคมเข้มของเจ้าของห้องเอ๋ยขึ้น
ปลายฟ้าหรือสายฟ้าหอบแฟ้มกองโตไปวางไว้ตรงหน้าของพชรภัทร  “นี่เป็นงานที่คุณต้องสะสางทั้งหมดครับ”
“นี่ฉันไม่อยู่แค่แป๊ปเดียวงานเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย” พชรภัทรบ่นเสียงอู้อี้
ปลายฟ้าหัวเราะในลำคออย่างชอบใจเพราะไม่คิดว่าคนที่ดูจริงจังอย่างเขาจะบ่นกับเรื่องพวกนี้เป็น ร่างเล็กหัวเราะพรางมองที่ไปที่เขาแต่พชรภัทรกลับมองปลายฟ้าตาเขียวที่โดนหัวเราะเยาะ  ปลายฟ้าสะดุ้งโหยงเล็กน้อย
“อู้ย  ขอโทษทีครับ” 
“มัวแต่หัวเราะฉัน คุณเฉินติดต่อกลับมารึยัง” พชรภัทรพูดพรางมองหน้าปลาฟ้าอย่างดุดัน
“คุณเฉิน”  ปลายฟ้าถามอย่างสงสัย  “เค้าเป็นใครหรอครับ”
“เฮ้อออ” พชรภัทรถอนหายใจเฮือกใหญ่  “นี่นายเป็นเลขาฉันจริงรึเปล่าเนี้ย” เขากลอกตาไปมา  “คุณเฉินก็คือคนที่จะมาร่วมลงทุนกับเราไงล่ะ คนจีนน่ะคนจีน ที่ฉันไปติดต่อกับเค้าที่เซี้ยงไฮ้  แล้วกลับมานายก็มาเป็นเลขาฉันไงล่ะ นายเป็นเลขาได้ไงเนี้ย”
“ก็..ก็ไม่เห็นมีใครเคยพูดถึงแล้วพึ่งจะเข้ามาทำงานใครมันจะไปรู้” ปลายฟ้าก้มหน้าบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวแต่พชรภัทรกลับได้ยินเฉยเลย เขาเมองหน้านายสายฟ้าเลขาหน้าหวานของของตัวเองอย่างอ่อนใจ
“เอออ ช่างเถอะ ถ้าคุณเฉินติดต่อกลับมาก็บอกแล้วกัน” เขาพูดปัดอย่างรำคาญ

กริ้งงงงงงง  เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะของปลายฟ้าดังขึ้น มือเรียวเล็รีบจับหูโทรศัท์ขึ้นมาพูดทันที
“สวัสดีครับ ผมสายฟ้าเลขาคุณพัชรภัทรครับ” ปลายฟ้ากรอกเสียงลงไปในสายโทรศัพท์
“Hello can you speak English?”
“Yes, I can”
“I’m Wang Hau, Mr.Chen’s secretary. We are going to Thailand on Thursday. Is Mr.phatcharaphat convenient?”
“We are going to pick you up at the airport on Thursday………………….บลา ๆ ๆ
หลังจากวางสายจากคุณหวังปลายฟ้าตรงดิ่งไปที่ห้องของพัชรภัทรทันที
ก๊อก ๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง  “เข้ามาได้”
ปลายฟ้าเดินเข้าไปด้วยท่าทางดีใจเป็นลิงโลด  พัชรภัทรมองร่างเล็กด้วยความสงสัย “มีไรให้ดีใจนักหนา” เขาถามอย่างสงสัย
“ถ้าคุณรู้คุณจะต้องดีใจมากกว่าผมเป็นสิบเท่าแน่ 555”
“แล้วตกลงมันเรื่องอะไรล่ะ”
“คุณเฉินติดต่อกลับมาแล้วครับ” จากที่ตอนแรกพชรภัทรหน้าตาเคร่งเครียดกับงานตอนนี้เขายิ้มด้วยความดีใจยิ่งกว่าคนบอกซะอีก
“แล้ว  แล้วเค้าว่าไงบ้าง”  เขาถามด้วยความตื่นเต้น
“วันพฤหัสนี้คุณเฉินจะมาที่เมืองไทย เราจะไปรับเค้าที่สนามบินตอนบ่ายสามโม...” ปลายฟ้ายังพูดไม่ทันจบพัชรภัทรก็ลุกจากเก้าอี้เข้ามาสวมกอดเลาขาหน้าหวานของตัวเองอย่างดีใจ  ปลายฟ้าได้แต่ยืนอึ้งอย่างงง  แต่หัวใจกลับเริ่มเต้นรัวขึ้นมา
อะไรกันเนี้ยทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้กัน เป็นแบบนี้ไม่ได้นะ  ปลายฟ้าสบถกับตัวเองในใจ  แต่ไม่ว่าจะห้ามยังไงหัวใจของเธอก็เต้นแรงไม่หยุดเลย
พชรภัทรผงะออกด้วยความตกใจ  “นา...นายตื่นเต้นที่ฉันก่อนเหรอ”  เขามองหน้าปลายฟ้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “นายหน้าแดงด้วย”  ปลายฟ้าหันหลังหนีทันทีเธอใช้มือเล็ก ๆ ของตัวเองตบที่หน้าตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา
“หรือ..หรือว่านาย....”  เขายังมองหน้าปลายฟ้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ปนกับความสงสัย
“เอ่อออไม่..ไม่..ไม่ใช่ ไม่ใช่นะครับสาบานเลยก็ได้”  ร่างเล็กพูดพรางโบกมือไปมา  ปลายฟ้าไม่รอให้พชรภัทรถามต่อเธอรีบวิ่งออกจากห้องของพชรภัทรอย่างเร็วที่สุดจะทำได้  ปล่อยให้พชรภัทรยืนสงสัยอย่างนั้นต่อไป
“ไม่ใช่งั้นหรอ..แต่กอดเมื่อกี้...” ร่างสูงยกมือขึ้นมาสองข้างค้างไว้อย่างนั้นพร้อมกับความสงสัย
“หมอนั่นตัวเล็กแค่นั้นแต่มีกล้ามหน้าอกด้วยหรอ”  เขาพูดพรางมองที่มือของตัวเองอย่างงุนงง
“หรือว่าจะเป็น.............จริง ๆ”  ว่าแล้วเขาก็เอามือลูบที่แขนของตัวเองพร้อมกับตัวสั่น  ขนลุกซู่ขึ้นมา

วันพฤหัสบดี  ที่สนามบินตอนบ่ายสาม

พัชรภัทรกับสายฟ้ามารอรับคุณเฉินที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้แล้ว  แม้ว่าจะมาด้วยกันแต่พชรภัทรกลับยืนอยู่ห่างจากเลขาตัวเองเป็นโยชน์ (เว่อร์ไป) แม้ว่าปลายฟ้าจะพยายามเดินเข้าใกล้แต่พัชรภัทรกับเดินหนีเอาซะดื้อ ๆ
“คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ” ปลายฟ้าเอ๋ยขึ้น
“ฉันไม่เป็นไรหรอก  อย่ามาสนใจฉันเลยไปเอปากกามาเขียนป้ายชื่อคุณเฉินเถอะไป”  ว่าแล้วพชรภัทรก็ตวัดมือไล่ให้เลขาตัวเองไปหาป้ายมาเขียน  “ครับ ๆ” ปลายฟ้าตอบอย่างเซ็ง ๆ
“อย่าบอกนะว่ายังไม่ลืมเรื่องวันนั้นน่ะ แล้วฉันจะทำไงดีล่ะเนี้ย”  ปลายฟ้าสบถกับตัวเองขณะที่เดินไปหาปากกากับกระดาษ

สักพักต่อมา

ชายวัยชราดูแล้วภูมิฐาน  หน้าตาขรึมเดินออกมาพร้อมกับการ์ดหลายคน  และเลขาอีกคนเดินมาที่ที่พชรภัทรกับปลายฟ้ายืนอยู่
(เขาคุยภาษาอังกฤษกันแต่ขออนุญาตแปลนะคะ^^)
“สวัสดีครับคุณเฉิน  พวกเรามารอรับคุณครับ”  พชรภัทรเอ๋ยขึ้นพร้อมกับเช็คแฮนด์ทักทาย  “นี่สายฟ้าเลขาของผมครับ”  เขาพูดพรางผายมือไปที่ปลายฟ้า
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ  ผมสายฟ้าครับ”ทักทายเสร็จคุณเฉินก็หันไปมองที่พชรภัทร
“ผมอยากจะแนะนำให้คุณรู้จักกับที่ปรึกษาของผมนะครับ”  คุณเฉินพูดพรางมองไปรอบ ๆ
“ที่ปรึกษาหรอครับ”  พชรภัทรถามอย่างสงสัย
“เขาเป็นคนไทยครับแต่เขาเก่งมากเลยครับผมก็เลยอยากจะแนะนำเขาให้รู้จักกับคุณ” คุณเฉินพูด “นั่นไงครับ” เขาชี้ไปที่ผู้ชายคนหนุ่งหน้าตาหล่อเหลาเอาการ  ตัวสูง ดูแล้วไม่น่าเชื่อว่าอายุยังน้อยแต่ได้เป็นที่ปรึกษาบริษัทใหญ่ขนาดนี้
ปลายฟ้ากับพชรภัทรมองไปที่ชายคนนั้นตามที่คุณเฉินชี้ไป  ปลายฟ้าพอเห็นหน้าของที่ปรึกษาคุณเฉินในมือที่ถือป้ายชื่อคุณเฉินอยู่นั้นก็ร่วงหล่นลงกับพื้น  ตาเบิกกว้างด้วยความอึ้งแต่แววตากลับเศร้าสลดอย่างเห็นได้ชัด
“นนท์” เธอพูดในลำคออย่างแผ่วเบา
“นายว่าไงน่ะ” พชรภัทรเอ๋ยขึ้น  เพราคำพูดของพชรภัทรทำให้ปลายฟ้าหลุดออกมาจากภวังค์ได้  พอได้สติเธอก็ลุกลี้ลุกลนหาที่ซ่อนทันที  แต่ก็เป็นไปไม่ได้นอกจากวิ่งหนี  ที่ปรึกษาของคุณเฉินก็เดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ  ปลายฟ้ารีบเบี่ยงตัวหลบที่หลังของพชรภัทรทัที
“สวัสดีครับผมชานนท์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักและก็ต้องขอโทษที่ให้ต้องมารอด้วยครับ”  เขาพูดอย่างสุภาพ
“สวัสดีครับผมพชรภัทรครับ  และนี่...” เขาพูดพรางผายมือมาที่ปลายฟ้า แต่เธอดันหลบอยู่หลังของพชรภัทร
“ทำอะไรของน่ยมัเสียมารยาทออกมาเดี๋ยวนี้น่ะ” เขาสั่งเสียงเข้ม  ปลายฟ้าเดินออกมาอย่างจำใจแต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาอยู่ดี
“นี่สายฟ้าเลขาของผมครับ” พชรภัทรพูดต่อ  แต่ในขณะนั้นชานนท์กลับไม่พูดอะไรเลยทั้งชานนท์และปลายฟ้าต่างตกอยู่ในความเงียบและความตกใจอย่างสุดขีด







ตอนต่อไปมาดูกันว่าอีตาชานนท์นี่เป็นใครกันค่ะ^^