เกมรักเกมหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : ข้อเสนอ

            กริ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ เตียงนอนก็ดังขึ้น  เจ้าของนาฬิกาก็ได้เอื้อมมือน้อย ๆ มาพยายามที่จะปิดนาฬิกาปลุกโดยการใช้มือของเธอคลำหานาฬิกาเจ้าปัญหาไปทั่ว  สุดท้ายก็ปิดเจ้านาฬิกาเจ้าปัญหาสำเร็จจนได้  เธอลุกขึ้นมาพร้อมกับความงัวเงียจากการหลับไหลที่แสนยาวนานของค่ำคืนที่ผ่านมา  หยฺงสาวใช้มือน้อย ๆ ของเธอตีตัวเององสามครั้งเพื่อที่จะปลุกตัวเองให้ตื่นจากอาการงัวเงีย

             "ง้าวววววววว"  หญิงสาวอ้าปากกว้างพร้อมกับใช้มือป้องปากตัวเองไว

            "เฮ้ออ   เช้าแล้วเหรอเนี้ย"  ลูกปลาบ่นในลำคอ

            "ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนฝันร้ายเลยนะ"  เธอพูดพลางนึกย้อนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

             "ห้าาาาาาาาาาาา"  เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ

             "ไม่จริงใช่มั้ย  นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย"  ลูกปลาพูดพลางใช้มือเกาหัวตัวเองยิก ๆ จนผมยุ่งพันกัันไปหมด

            "ยัยปลาเอ้ยซื่อบื้ออีแล้ว"  คราวนี้เธอใช้มือตบหัวตัวเองอย่างแรง

           "แล้วฉันจะทำไงดีล่ะทีนี้"  ลูกปลานั่งบ่นรำพึงกับตัวเองอยู่นานสองนานเลยทีเดียว

พอคิดได้ว่าวันนี้วันจันทร์เธอก็รีบคว้านาฬิกาปลุกมาดูเวลาทันที  "แย่แล้ววววว  สายแล้ว"  หญิงสาวรีบลุกจากเตียงอย่างทุลักทุเลแล้วรีบตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที

                                    ...................................................................

เมื่อเดินใกล้ถึงโรงเรียนลูกปลาก็เหลือไปเห็นเพื่อน ๆ ของเธอที่กำลังจะตรงดิ่งมาที่เธอ  แต่เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้วลูกปลากลับพยายามที่จะวิ่งหนีแทน  เธอรีบวิ่งตรงไปที่ห้องเรียนทันที  พอพ้นเขตอันตรายแล้ว  (ห่างจากระยะห่างจากสายตาของเพื่อน ๆ)  ก็ค่อยผ่อนฝีเท้าที่เร่งรีบลง

            "เฮ้ออออออออออออ"  เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้น

             ผลั้ว ผลั้ว

เสียงพุ่มไม้สั่นไหว  ทำให้คนที่ยืนอยู่ต้องหันไปมองทันที

            "นั่นเสียงอะไรน่ะ"

ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ ออกมาเลย  แต่หญิงสาวต้องตกใจอีกครั้งเมื่อสิ่งที่ออกมาจากพุ่มไม้เป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่มีหน้าตาที่หล่อเหลา  มีใบหน้าที่เรียวได้รูป  จมูกโด่งเป็นสัน  นัย์ตาที่น่าหลงไหล  ใช่นั่นก็คือป่านหรือกัตตพลผู้ชายที่ทำให้เธอต้องหลบเพื่อน ๆ ของเธอนั่นเอง

            "นา..นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ"

ร่างสูงมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เรียบเฉยค่อนไปทางเบื่อหน่ายมากกว่า

            "ก็มีคนมาหายใจเสียงดังรบกวนการนอนของฉันน่ะสิ" 

พุดจบชายหนุ่มก็เดินผละไปทันทีปล่อยให้คนฟังยืนงงอยู่กับคำพูดของเขาอยู่

           "นอน  ตอนเช้าเนี่ยนะ"  หญิงสาวพูดพลางเกาหัวยิกๆ  (พ่อเจ้าประคุณพึ่งตื่นนอนอีกแล้ว)

           "แล้วกลายเป็นว่าฉันผิดเนี้ยนะ  ได้ไงอ่ะ

กริ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นเพื่อเตือนว่าถึงเวลาเรียนแล้ว

                                             ......................................

กริ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง   คราวนี้เสียงออดดังขึ้นเพื่อเตือนว่าถึงเวลาพักกลางวันแล้ว

ในขณะที่ลูกปลากำลังจะรีบเดินหนีเพื่อน ๆ ของเธอ  แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะญาญ่าและดาวได้มายืนรอดักตรงหน้าเธอ

          "จะรีบไปไหนล่ะคุณเพื่อน"  เสียงแตงโมถามดังมาจากข้างหลังของเธอ

          "ไปกินข้าวไง"  ลูกปลาพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา  ไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย  พลางมองดูรอบ ๆ  พอเจอทางออกเธอก็รีบวิ่งออกไป

จากตรงนั้นทันที  "ไปก่อนนะเพื่อน ๆ "  หญิงสาวพูดพลางวิ่งพลางพร้อมหันมาโบกให้กับเพื่อนอีกตังหาก

          "5555555  แผนสำเร็จซินะ"  ญาญ่าพูดขึ้นมาด้วยีหน้าที่พอใจสุด ๆ

          "พวกเธอนี่นา  แกล้งยัยปลาได้"  พร้อมกับส่ายหน้าแต่ใบหน้ากลับยิ้มอย่างพอใจ

ฝ่ายลูกปลานั้นพอวิ่งหนีพ้นเพื่อนแล้วก็คิดแต่จะหาวิธีที่จะชนะเกมนี้ให้ได้เลย

           "จะเอาไงล่ะชั้นทีนี้"  หญิงสาวรำพึงกับตัวเอง

...........  เป๊าะ  เสียงดีดนิ้วดังขัึ้น

          "ใช่สิก่อนอื่นฉันต้องไปเจรจากับหมอนั่นก่อน"

ว่าแล้วสาวเจ้าไม่รีรอรีบเดินไปตามหาตัวหนุ่มเจ้าปัญหาทันที

          "หรือว่าจะอยู่ใต้พุ่มไม้เหมือนเมื่อเช้านะ"

ว่าแล้วก็รีบตามหาทันที 

ในที่สุดก็เจอหนุ่มตัวปัญหาเข้าจนได้  หญิงสาวยืนรวบรวมความกล้าอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป

          "ฉันต้องทำได้ใช่ฉันทำได้ยุแล้ว"  ร่างเล็กกำมือแน่นเพื่อเรียกความมั่นใจของตนเอง

ว่าแล้วก็เดินตรงดิ่งไปที่ป่านทันที

          "เอ่ออออออออออ....เอ่ออออออออคือว่า............"

ชายหนุ่มเมื่อได้ยินเสียงสิ่งที่มารบกวนการนอนของตนก็ลืมตาขึ้นมาดู  และก็พบกับผู้หญิงหน้าตาสุดแสนจะธรรมดาไม่มีอะไรที่เด่นเอาซะเลยที่เคยเจอมาสองครั้งแล้ว  แต่ชายหนุ่มก็ไม่สนใจหญิงสาวคนนั้นเลยแล้วหันหน้าหนีเพื่อนอนต่อไป

        "เอ่ออออออออออ  ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย"  คราวนี้หญิงสาวพูดพร้อมกับใช้มือเล็ก ๆ ของเธอเขย่าตัวของเค้า

คราวนี้ชายหนุ่มยืนขึ้นและจะเดินผละออกไป  แต่ร่างเล็กก็ดึงแขนเของชายกนุ่มไว้

         "ถ้าจะมาสารภาพรักล่ะก็ฉันขอปฏิเสธ  เพราะฉะนั้นปล่อยได้แล้ว"  ชายหนุ่มพูดลางสะบัดแขนแต่สาวเจ้ากลับจับไว้แน่นกว่าเดิ

         "อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยน่า  ฉันฉันไม่ได้มาสารภาพรักหรอก  แต่ฉันมีเรื่องจะขอร้อง"

         "ฉันไม่ฟังคำขอร้องของคนที่ไม่รู้จักหรอก  ปล่อยได้แล้ว"  ชายหนุ่มพูดพลางสะบับแขนอย่างแรงอีกครั้งแต่ร่างเล็กกลับกำไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

         "เอาล่ะก็ได้มีไรก็ว่ามา"  ชายหนุ่มพูดปัดรำคาญ

         "เอ่ออคือ....."  หญิงสาวครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจพูด

         "นายจะ..ช่วยแกล้ง..แกล้งเป็นแฟนฉันซักวันได้มั้ย"

คำพูดนี้เล่นเอาคนฟังถึงกับอึ้งอ้าปากหวอเลยทีเดียว (ช่างกล้าเนอะOoO)

          "ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาา"

          "ว่า..ว่าไงนะ"  ชายหนุ่มถามทวน

         "ฉันบอกว่าช่วยแล้งเป็นแฟนฉันซักวันได้มั้ย"

ไม่มีเสียงตอบจากร่างสูง   แต่เขากลับสะบัดแขนจนหลุดแทน

          "เธอนี่ถ้าจะสติไม่มี  ไปหาหมอหน่อยดีมั้ย"

          "นี่.....นี่นาย"

หญิงสาวพยายามระงับความโกรธของตัวเองไว้

         "ดูจากท่าทางนายแล้วคงจะไม่ชอบให่ใครมายุ่งด่วยล่ะสิใช่มั้ย"  หญิงสาวพูดลองเชิงอีกฝ่าย

         "แล้วไง"

         "แล้วไง..หรอ  ก็..ก็"  หญิงสาวพูดตะกุกตะกักเพราะคิดไม่ทัน

         "ถ้าฉันช่วยเธอฉันฉันจะได้อะไรล่ะ"  ชายหนุ่มถามด้วยหน้าตาเรียบเฉย

         "ก็ถ้านายช่วยฉันฉันก็จะช่วยนายไง"

         "เรื่องอะไรล่ะ"

         "ก็ฉันก็จะช่วยเป็นไม้กันหมาให้นายก็ได้ไง"  หญิงสาวพูดด้วยแววตาที่มุ่งมั่น

         "ถ้าเรื่องนั้นฉันจัดการเองได้  ไม่จำเป็นต้องพึ่งเธอหรอก"

         "งั้น...งั้นฉันจะช่วยนายทุกอย่างที่นายต้องการเลยก็ได้" 



จะเป็นอย่างไรต่อไปป่านจะยอมรับข้อเสนอมั้ยรอติดตามกันตอนต่อไปนะคะ