รักนี้หัวใจเรียกร้อง

ลำดับตอนที่ #1 : เจ้านายคนใหม่

            เอี๊อดดดดดดดดดดดดดดด เสียงเบรกมอเตอร์ไซต์ที่แล่นหยุดอยู่ที่หน้าบริษัทยักษ์ใหญ์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อโรงแรมของประเทศไทยเพราะมีสาขาอยู่ทั่วทั้งในและนอกประเทศ

หญิงสาวก้าวลงจากรถพร้อมกับถอดหมวกกันน๊อคให้กับชายเจ้าของรถและหลังจากนั้นก็ยื่นเงินค่ารถให้กับเจ้าของรถมอเตอร์ไซต์  หญิงสาวหันกลับมามองตึกสูงที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า  พร้อมกับรอยยิ้มที่ตอนนี้เธอไม่สามารถหุบมันได้แล้ว  ก็จะไม่ให้ยิ้มได้ยังไงในเมื่อปลายฟ้า  หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม  มีดวงตากลมโต  ริวฝีปากอวบอิ่ม  หน้ารูปไข่เรียวได้รูป  ผิวขาวอมเหลือง  รูปร่างค่อนข้างผอม สูง 160 เซนเห็นจะได้  หลังจาจบมหาวิทยาลัยมาเธอก็หางานทำอยู่พักหนึ่งแล้งแต่ก็ไม่ได้ซักที  แต่ตอนนี้เธอกลับได้ทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่แถมยังได้เป็นเลขาของคนใหญ่คนโตอีก  เธคาดหวังกับการทำงานในครั้งนี้เอาอย่างมาก

          "ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง"  หญิงสาวยิ้มหน้าบาน

เธกำมือขึ้นมาแน่นเรียกความมั่นใจก่อนที่จะเดินเข้าไปในตึกสูง  เมื่อก้าวเข้าไปเธอก็พบกับผู้คนที่กำลังง่วงอยู่กับการทำงานตั้งแต่เช้า  เธอรีบตรงดิ่งไปที่หมายด้วยความตื่นเต้นกับงานใหม่ที่รออยู่ตรงหน้า  เมื่อมาถึงเธอก็พบกับพนักงานใหม่เหมือนกันกับเธอสามคน  แต่ละคนดูท่าทางมั่นใจในตัวเองมาก  ต่างจากเธอที่ดูลุกลี้ลุกลนด้วยความตื่นเต้นอยู่คนเดียว

           "คุณปลายฟ้า  เวชสุนทรการณ์ใช่มั้ยคะ"  เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ถือรายชื่อของพนักงานใหม่ถามขึ้น

           "ใช่ค่ะ" 

           "ค่ะดิฉันชื่อสมรนะคะ วันนี้ได้รับหน้าที่มาดูแลพวกคุณที่เป็นพนักงานใหม่ค่ะ"  หญิงวัยกลางคนกล่าวด้วยแววตาที่ดุดัน

           "ในเมื่อพวกคุณทั้งสี่คนมากันครบแล้ว  เราจะไปแนะนำตัวกับพนักงานคนอื่นกันนะคะ"  หญิงคนที่ถือรายชื่อเอ๋ยิีกครั้ง

           ตึก ๆ ๆ ๆ เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบวิ่งตรงมายังห้องที่พวกเธอกำลังจะเดินออกไป  "แฮ่ก ๆ ๆ เดี๋ยวก่อน..อย่าพึ่งไป"  คนชายที่พึ่งวิ่งมาพูดขึ้นเขาพูดติด ๆ ขัด ๆ จากอาการเหนื่อยหอบหลังจากที่วิ่งมา  "ใครที่จะมาเป็นเลขาของคุณภัทร"  เขาพูดพรางมองหน้าของพนักงานใหม่ทุกคน  สมรรีบมองดูที่รายชื่อที่ตนถือก่อนที่จะหันมายังปลายฟ้า  "คุณปลายฟ้าคุณค่ะ"  เมื่อสิ้นเสียงหญิงสาวทำหน้าสงสัยและรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่  "มีอะไรรึเปล่าคะ"  ปลายฟ้าเอ๋ยขึ้นถาม

          "อ๋อคุณ...เอ่อคือคุณหญิงท่านอยากจะพบเธอหน่อยน่ะ"

          "พบฉันหรอคะ"  พูดพรางชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

          "คุณตามผมมา"  ว่าแล้วก็เดินนำทางไปยังห้องของที่อยู่ในชั้นของผู้บริหาร

เมื่อมาถึงห้องใหญ่ชายที่นำทางเธอมาก็พาเธอเข้าไปในห้องที่ใหญ่มากดูหรูและโอ่อ่าพอสมควร  เมื่อก้าวเข้าไปเธก็เจอกับหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเธอ  แต่เธอดูเป็นคุณหญิงคุณนายที่คอยกีดกันพระเอกกับนางเอกในละครยังไงยังงั้นเลย  ปลายฟ้าแอบขำในใจ  ส่วนคุณหญิงที่ว่านี้คือคุณหญิงผกาศมาศภรรยาของท่านประธานบริษัทแห่งนี้มองดูเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

           "มนตรีเธออกไปก่อนได้"  คุณหญิงหันมาสั่งชายคนที่นำทางเธมาที่นี่

เธอลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ราคาแพงที่เธอนั่งอยู่  และเดินตรงมาที่ปลายฟ้า  หญิงวัยกลางคนมองหน้าหญิงสาวก่อนที่จะเดินวนไปรอบ ๆ ตัวเธอ  ก่อนที่จะวนมาหยุดตรงหน้าเธออีกครั้ง

           "ฉันไล่เธออก"  คำพูดที่เธอพูดทำเอาคนฟังถึงกับอึ้งอ้าปากหวอ

           "เอ่อ..อะไรนะคะฉันคงได้ยินผิดไป"  ปลายฟ้าถามเพราะไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

           "ฉันบอกว่าฉันไล่เธออก  เธอได้ยินไม่ผิดหรอกแล้วก็ออกไปได้แล้ว"  ว่าแล้วหญิงวัยกลางคนก็เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ราคาแพงหูฉี่เหมือนเดิม

           "เดี๋ยวก่อนสิคะ  ช่อวยบอกเหตุผลดิฉันที  ดิฉันยังไม่ได้เริ่มทำงานเลยนะคะ" ปลายฟ้าไม่ยอมง่าย ๆ เธอพูดด้วยแววตาที่แข็งกร้าว

           "ทำไมน่ะเหรอ  ก็เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงน่ะสิ"  ยิ่งประโยคนี้ยิ่งทำให้ปลายฟ้าอ้งเข้าไปอีก

           "อะไรนะแค่เป็นผู้หญิงเนี้ยนะ  มันมากเกินไปมั้งคะ"  พูดด้วยความไม่พอใจอย่างมาก

           "ฉันก็เห็นใจเธอยู่หรอกนะ  แต่จะให้ตำแหน่งอื่นก็ไม่มีให้แล้วเพราะฉะนั้นฉันจะให้เงินชดเชยเธอไปก็แล้วกันนะ"  หญิงวัยกลางคนท่าทางหรูพูดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกเธอไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ

            "ดิฉันไม่เข้าใจค่ะกรุณาอธิบายมาด้วยค่ะ  ถ้าเป็นเหตุผลที่รับไม่ได้ดิฉันก็ขออนุญาติแจ้งที่กรมแรงงานนะคะ"  ร่างเล็กพูดด้วยแววตาที่เอาจริงเอาจัง

คำพูดนี้ทำให้คนฟังถึงกับมีน้ำโหขึ้นมาทันใด  เด็กอย่างเธอนี่มัน...ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เธอฟังหรอกออกไปได้แล้ว"  พูดพรางยกมือขึ้นมาโบกไล่ไหว ๆ

หญิงสาวครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจคุกเข่าลงขอร้องคนที่อยู่ตรงหน้า  "ขอร้องล่ะค่ะอย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ  จะให้ฉันทำยังไงก็ได้ค่ะ"
การกระทำของหญิงสาวทำให้หญิงวัยกลางคนต้องครุ่นคิดอยู่หน่อยนึง  "ทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ  แต่เสียใจด้วยนะตำแหน่งนี้มีแต่ผู้ชายที่ทำได้  เธอคงเข้าใจนะไปได้แล้ว"  พูดด้วยเสียงที่เย้ยหยัน

           "เฉพาะผู้ชายงั้นเหรอ  งั้นฉันไม่เป็นผู้หญิงก็สิ้นเรื่องนี่คะ"  หญิงสาวยังคงอ้อวอนต่อไป

           "ยังไงล่ะที่จะไม่เป็นผู้หญิง"  หญิงวัยกลางคนสงสัย

           "ก็....ก็ถ้าฉันโดนจับได้ว่าเป็นผู้หญิงคุณไล่ฉันออกได้เลยค่ะ"  หญิงวัยกลางคนทำสีหน้าลังเลก่อนที่จะตัดสินใจ

           "ก็ได้ฉันจะให้โอกาศเธอ  แต่ถ้าเธอโดนจับได้เมื่อไหร่ล่ะก็เธอคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น"  

            "ฉันสัญญาค่ะ  ด้วยเกียรติขิงเนตรนารีเลยค่ะ"  พูดพรางยกนิ้วสามนิ้มมาแต่ที่หน้าขมับ

           "แต่คุณช่วยตอบคำถามฉันหน่อยได้มั้ยคะว่าทำไมต้องเป็นผู้ชายด้วย"

           "ทำไมน่ะเหรอเพราะฉันไม่ไว้ใจผู้หญิงอย่างพวกเธอน่ะสิ  เอาล่ะออกไปได้แล้ว"

           "ค่ะ"  ถึงแม้จะสงสัยแต่ปลายฟ้าก็พอจะเดาจากคำพูดของหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเธอได้  "สังสัยคุณหญิงจะดูหนังมากไปหน่อยละมั้ง"  หญิงาวสบถกับตัวเอง

ฝ่ายคณหญิงที่ท่าทางโอ่อ่าก็นั่งคิดกับสิ่งที่ตนเองทำไปนิดหน่อย  ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เธอหลุดจากภวังค์ 
           "ให้เธอทำอย่างนั้นจะดีเหรอครับ"  มนตรีหันไปถามผู้เป็นนาย

           "ก็มาลองคิดดูแล้วยังหาคนมาแทนยัยเด็กนี่ไม่ได้เลยนี่นาลูกภัทรจะกลับมาพรุ่งนี้แล้วด้วย  เดี๋ยวรอให้หาคนมาแทนได้ค่อยไล่ออกก็ได้"  หญิงวัยกลางคนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

          "อ้อ แล้วก็ไปบอกเด็กนั่นด้วยว่าพรุ่งนี้ให้ไปรับตาภัทรที่สนามบินแล้วก็บอกทุกคนด้วยว่าเธอโดนไล่ออกแล้วฉันจ้างคนใหม่มาแทนหล่อนแล้ว  แล้วก็จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วย"  หญิงวัยกลางคนหันไปสั่งลูกน้องที่คอยรับคำสั่งอย่างรู้ใจ

          "ได้ครับเดี๋ยวผมจะไปจัดกานทุกอย่างให้เรียนร้อยครับ"

           "เอ่อฉันว่าจะไปหาคุณพงศ์ซะหน่อยเค้าอยู่ไหนล่ะ" 

           "ตอนนี้ท่านประธานอยู่ข้างนอกครับไปคุยกับลูกค้าคนสำคัญอยู่ครับ"  คุณหญิงทำหน้าผิดหวังนิดน่อย

                             ..................................................................................................

เช้าวันต่อมา

ปลายฟ้ากำลังง่วงอยู่กับการแต่งตัวเป็นผู้ชาย  "ฉันจะทำยังไงกับผมฉันดีนะ  ฉันชอบผมยาวมากกว่าน่ะสิ"  หญิงสาวสบถกับตัวเอง

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น  "ไม่ได้ล๊อค"  ผู้หญิงที่ก้าวเข้ามาคือน้ำเพื่อที่ปลายฟ้าสนิทที่สุด  "ฉันคิดว่าแกต้องมีปัญหากับผมแน่เลยใช่มั้ย"  เธอมองมาที่ปลายฟ้าอย่างรู้ใจ

          "ฮือออออ  แกฉันไม่อยากตัดผมอ่ะ"  ปลายฟ้าโผเข้าไปกอดเพื่อนอย่างอ้อนวอน

          "คิดอยู่แล้วล่ะ  หลังจากฟังที่แกเล่าเมื่อวานฉันเลยไปซื้อไอ้นี่มา"  พูกพรางยกมือที่ถือวิกผมมาโชว์เพื่อนที่กำลังกลุ้มใจอยู่
ปลายฟ้ามองที่วิกอย่างดีใจ  "ฉันว่าแล้วเชียวแกรู้ใจฉันมากที่สุดเลย  ขอบใจมากนะน้ำ"  ร่างเล็กโผเข้าไปกอดเพื่อนอีกครั้ง

                             .................................................................................................

ที่สนามบินสุวรรณภูมิ

ปลายฟ้าถือป้ายชื่อของเจ้านายใหม่ที่ยังไม่เคยเจอมาก่อนแถมยังมาสร้างปัญกาให้เธอตั้งแต่แรกเริ่มแบบนี้อีกทำให้เธอไม่พอใจเขาตั้งแต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้าเลย  เธาถือป้ยาชื่อที่เขียนด้วยมือว่า พชรภัทร  พร้อมกับชูขึ้นพรางกวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเจ้าของชื่อ  สายตาเธอไปสดุดที่ชายหนุ่มน้าตาหล่อเหลา  เขามีใบหน้าเรียว  จมูกโด่งเป็นสันสวย  ริมฝีปากสวยได้รูป  รูปร่างสูงยาว  พร้อมกับแววตาที่ทรงเสน่ห์  เขาจ้องมองมาที่เธอพร้อมกับเดินเข้ามาหา

            "นายคือเลขาฉันงั้นหรอ"  ชายหนุ่มถามพรางมองที่ป้ายชื่อไล่มาที่ตัวของปลายฟ้า  "ผู้ชายอะไรเนี้ยทำไมตัวเล็กจัง ดูอ้อนแอ้นพิลึก" พชรภัทรคิดในใจ

            "คุณคือ....คุณพชรภัทรหรอคะเอ้ยครับ"  

            "ใช่  แล้วนายล่ะ" 

            "เอ่อผมชื่อ...ชื่อ...ชื่อ..."  ปลายฟ้าลืมคิดว่าตัวเองต้องเปลี่ยนชื่อใหม่

            "ชื่ออะไรล่ะ  อย่าบอกนะว่าลืมชื่อตัวเอง"  เขาถามอย่างสงสัยพรางมองไปที่หญิงสาวอย่างคาดคั้น

            "เอ่ออออ"  หญิงสาวก้มหน้าคิดอยู่คร่หนึ่ง  "ชื่อสายฟ้าใช่ชื่อสายฟ้าครับ"

            "เอาล่ะนาย ..เอ่อนายสายฟ้าช่วยยกกระเป๋าไปไว้ที่รถด้วย เอ้า" ร่างสูงพูดพร้อมกับส่งกระเป๋าที่ติดตัวมาให้กับร่างเล็ก

ปลายฟ้ามองอย่างไม่ค่อยพอใจ  "ตัวก็ใหญ่ทำไมมารังแกคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างนี้นะเหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูกเลย ถึงจะหน้าตาดีก็เถอะ"  ปลายฟ้าสบถในใจ  ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าขึ้นมา

             "ถึงนายจะตัวเล็กแต่ยังไงนายก็ยังเป็นผู้ชายอยู่จริงมั้ยกระเป๋าแค่นี้ยกได้ใช่มั้ย"  ชายหนุ่มพูดพรางเดินมาตบที่บ่าของร่างเล็ก