ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เผลอจนได้
ตึก ๆ ๆ ๆ
เสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งลงมาจากบันไดอย่างเร่งรีบโดยที่คนที่วิ่งนั้นรีบวิ่งโดยไม่คิดที่จะระมัดระวังตัวเองเลยแม้แต่น้อยทำให้ผู้หญิงที่กำลังทำกับข้าวอย่างเชี่ยวชาญต้องหันหลังกลับมาดู
"ยัยปลาจะรีบไปไหนกันหนะลูก นี่มันวันอาทิตย์นะ"
หญิงสาวที่กำลังวิ่งอยู่นั้นต้องรีบตอบผู้เกลับไปที่ป็นแม่โดยไม่ยอมหยุดวิ่ง
"หนูนัดเพื่อนไว้นะคะแม่ สอนนี้สายมากแล้วไปหนูก่อนนะคะแม่" หญิงสาววิ่งไปพร้อมกับเสียงที่ลิบหรี่ลงเรื่อย ๆ
หญิงสาวรีบวิ่งหน้าตั้งมาที่จุดหมายอย่างสุดกำลังเพราะกลัวจะไปสาย เมื่อใกล้ถึงที่หมายแล้วเธอก็ยิ่งรีบเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีกแต่สุดท้ายร่างกายก็ต้องยอมสิโรร่าให้กลับความเหนื่อยที่ต้องวิ่งมาสุดชีวิต แม้ว่าร้านจะอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอสักเท่าไหร่
"แฮ่ก ๆ ๆ ๆ พวก...พวกนั้น...จะมารึยังนะ"หญิงสาวรำพึงกับตัวเองที่กำลังก้มตัวลงเอามือจับที่เข่าเพราะอาการเหนื่อยหอบ
เมื่อออาการเหนื่อยเริ่มคลายลงเธอก็รีบบึ่งไปที่หมายทันทีโดยที่ไม่ได่ดูเลยว่าที่ตรงนั้นเป็นหัวมุมพอดี
โครมมมมมม หญิงสาวล้มลงก้นจั้มมั้มกับพื้น เธอรู้สึกเหมือนชนกับใครเข้าซักคนเข้า เธอคิดในใจว่า "ถ้าไม่มีเสียงแสดงว่าฉันล้มคนเดียวนะสิ" เธอจึงเงยหน้ามองดูว่าเธอไปชนกับใครเข้า แต่หญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อเธอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาใบหน้าเรียว จมูกเป็นสันโด่งได้รูป ตาสีน้ำตาลที่สุดแสนจะมีเสน่ห์ เธอกำลังนึกในใจว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกซะที่ หญิงสาวจึงตัดสินใจที่จะขอโทษ ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะอ้าปากขอโทษคนที่เธอเดินชน แต่ผู้ชายคนนั้นกลับมีท่าทีที่เฉยเมย มองลงมาที่เธอด้วยสายตาที่เรียบเฉยอย่างกับว่าเป็นคนที่ไร้ความรู้สึก และเขาก็เดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรซักคำเดียว ลูกปลาถึงกับอึ้งสุดขีดถึงกับอ้าปากค้างไว้อย่างนั้นพร้อมกับเหลียวตามผู้ชายคนนั้นไป
"คนอะไรกันเนี้ย ทำฉันอึ้งเลยยยยย" เธอตบหน้าตัวเองสองสสามครั้งพร้อมกับบ่นรำพึงกับตัวเอง
พอตั้งสติได้ลูกปลาก็รีบรุดตรงไปที่ร้านทันที แต่ในขณะที่กำลังลุกด้วยความทุลักทุเลนั้นสายตาก็ได้เหลือบไปเห็นแก๊งเพื่อนที่กำลังยืนมองดูเธอด้วยความสุนกสนานกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"โอ๊ยยย ซวยล่ะซิ พวกนั้นต้องล้อฉันแหงแซะเลย"
คราวนี้หญิงสาวพูดด้วยความกังวลอย่างสุดซึ้ง ก็จะไม่ให้กังวลได้ไงล่ะก็ในเมื่อเพื่อนแต่ละคนของฉันปากไม่ค่อยจะอยู่สุขกันเลยนี่ พอลุกได้หญิงสาวก็รีบเดินตรงดิ่งไปที่แก๊งเพื่อนทันที
"ว่าไงจ้ะเพื่อนสาว" เสียงทักจากหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ่ม น่ารักน่าเอ็นดูที่อยู่ในกลุ่มของผู้หญิงสามคนทักขึ้น ใช่นั่นก็คือเสียงเพื่อนของลูกปลานั่นเองหรือก็คือแตงโมสาวฮ๊อตประจำกลุ่มเอ่ย
"พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยเราไปที่ร้านกันเถอะ" ลูกปลาพูดปัดเรื่องเพราะไม่อยากจะจะพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปให้ได้วุ่นวายกันใหญ่เพราะเธอรู้จักเพื่อน ๆ ของเธอเป็นอย่างดี
"ก็ได้ไปนั่งต่อในร้านกันดีกว่าจะได้เม้าสนุก ๆ หน่อยอิอิ" หญิงสาวหน้าตาคมเข้มพูดขึ้น แต่เสน่ห์ของเธอนั้นเหลือร้ายด้วยท่าทางที่ดูเจ้าชู้ของเธอนั้น และแน่นอนนั่นก็คือ "ญาญ่า" เพื่อนของลูกปลาอีกคน
"ใช่ ๆ " หญิงสาวอีกคนที่หน้าตาท่าทางดูเป็นคุณหนูพูดขึ้นเสริมเพื่อของตน และอีกเช่นเคยนี่คือดาวเพื่อนที่สนิทที่สุดของลูกปลา
ในที่สุดทั้งสี่คนได้ก็ได้มาถึงที่หมาย (มาถึงซักที) ที่นี่เป็นร้านกาแฟที่ถูกตกแต่งให้เก๋ไก๋ สไตล์โมเดิลเลยทีเดียวที่ทั้งสี่คนชอบนัดมาพบปะกันเป็นประจำหรือจะเรียกอีกอย่างว่าร้านประจำเลยก็ว่าได้ ทั้งสี่คนมักจะมานุั่งอยู่ที่มุมประจำนั่นก็คือมุมที่ดีที่สุดของร้านที่สามารถมองเห็นบรรยากาศของสวนที่ถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงามได้ชัดเจนที่สุด
"มีอะไรจะสารภาพ ก็สารภาพมาซะดี ๆ" แตงโมเป็นคนเปิดประเด็นก่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ไม่มีอะไรทั้งนั้น พวกเธอเลิกจับฉันคู่กับคนนั้นคนนี้ซักทีเถอะน่า" หญิงสาวเจ้าของเรื่องพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกค่อนข้างเบื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้นเรื่อย ๆ "แล้วก็นะคนอย่างฉันไม่มีใครเค้าสนใจหรอกนะ" คำพูดนี้ค่อนข้างจะประชดประชันคนฟังอย่างมากโขเลยทีเดียว
"นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักผู้ชายที่เธอเดินชนเมื่อกี้นี่" หญิงสาวพูดด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยจะตกเท่าไหร่เพราะเธอรู้จักเพื่อนตัวเองเป็นอย่างดีที่ไม่ค่อยจะสนใจใครอยู่แล้ว
"แต่นี่ก็มากไปน่อยนะยัยปลาที่ไม่รู้จักหนุ่มฮ๊อตที่สุดของโรงเรียนน่ะ" ญาญ่าพูดเสริมแตงโม
"ใช่ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธอตั้งใจดักรอป่านเค้าซะอีก" คราวนี้ดาวพูดเสริมบ้าง
"ป่าน" ลูกปลาพูดคำนี้อยู่หลายรอบด้วยท่าทางที่เหมือนจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้างแล้ว
"หาาาาาาาาาาาาาาา อย่าบอกน่ะว่า...ป่านที่ว่านี่คือ....." หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจอย่างมาก "ถึงว่าหน้าคุ้น ๆ"
"ก็ใช่น่ะสิ" เพื่อนทั้งสามคนของลูกปลาพูดออกมาพร้อมกัน
"เดี๋ยวนะเมื่อกี้พูดว่าใครจะสารภาพรักนะ" ลูกปลาพูดพรางนึกย้อนกลับไปคำที่เพื่อนสาวพูด
"ไม่มีทางซะหรอก" ลูกปลาพูดด้วยท่าทางของคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของตน
"ก็อย่างว่าแหละยัยปลาเค้าไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับชีวิต" แตงโมพูดเปรยขึ้นมาด้วยสายตาที่ประชดประชันและท่าทีที่หน้าหมั่นไส้
"ระวังจะขึ้นคานเข้าซักวันนะจ้ะ" ญาญ่าเป็นฝ่ายพูดเสริมแตงโมบ้าง คำพูดนี้เล่นเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว
"อย่างฉันนะไม่เห็นต้องไปจีบให้เสียเวลาแค่ดีดนิ้วเดียวนานั่นก็คลานมาหาฉันแล้ว"
"นั่นสิถ้าเธอเป็นอย่างนี้ต่อไป...ฉันว่าคงได้ขั้นคานสมใจแน่เลย" แตงโมยังคงพูดกวนน้ำโหของลูกปลาต่อไป
"แตงโมแกพูดอย่างนี้ได้ยังไง ฉันว่าที่ยัยปลาไม่เคยมีแฟนกะเค้าซะทีเนี้ยเป็นเพรายัยปลามันหาไม่ได้ตังหาก" ญาญ่าพูดด้วยหน้าตาท่าทางที่เหยียดหยามคนฟังเต็มที่ ทำเอาคนฟังถึงกับตะบะแตกเลยทีเดียว
"ใช่ซะที่ไหนล่ะ พวกเธอคอยดูก็แล้วกันฉันจะสอยน่าป่านอะไรนั่นมาให้พวกเธอดูเป็นบุญตาฮึฮึ"
ลูกปลาพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจโดยที่ไม่รู้เลยว่าภัยกำลังมาถึงตัวเองเพราะลูกปลาหรือปาริตาผู้หญิงที่สุดแสนจะธรรมดาจะว่าสวยรึก็ไม่แต่ก็ไม่ได้ถึงกับขี้เหร่แถมยังเป็นสาวแว่นซะด้วย รูปร่างค่อนไปทางผอม ความสามารถพิเศษอะไรก็ไม่มีซักอย่าง เรียนก็อยู่ในระดับปานกลาง กีฬาก็เล่นไม่เป็นซักอย่าง แถมยังพูดน้อยอีกตังหาก เธอดูกลมกลืนไปกับทุกสิ่งจะหาจุดเด่นอะไรเลยก็ไม่มี เธอจะไปมีปัญญาคว้าหนุ่มสุดฮ๊อตที่ท่าทางเคร่งขรึม น่ากลัว(ในสายตาของลูกปลา) เก่งไปซะทุกอย่างได้ยังไงกัน
การพนันในครั้งนี้ลูกปลาจะทำอย่างไรต่อไปจะมีวิธีอะไรมามัดใจชายคนนั้นได้รึเปล่าช่วยติดตามกันด้วยนะคะ^^
เสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งลงมาจากบันไดอย่างเร่งรีบโดยที่คนที่วิ่งนั้นรีบวิ่งโดยไม่คิดที่จะระมัดระวังตัวเองเลยแม้แต่น้อยทำให้ผู้หญิงที่กำลังทำกับข้าวอย่างเชี่ยวชาญต้องหันหลังกลับมาดู
"ยัยปลาจะรีบไปไหนกันหนะลูก นี่มันวันอาทิตย์นะ"
หญิงสาวที่กำลังวิ่งอยู่นั้นต้องรีบตอบผู้เกลับไปที่ป็นแม่โดยไม่ยอมหยุดวิ่ง
"หนูนัดเพื่อนไว้นะคะแม่ สอนนี้สายมากแล้วไปหนูก่อนนะคะแม่" หญิงสาววิ่งไปพร้อมกับเสียงที่ลิบหรี่ลงเรื่อย ๆ
หญิงสาวรีบวิ่งหน้าตั้งมาที่จุดหมายอย่างสุดกำลังเพราะกลัวจะไปสาย เมื่อใกล้ถึงที่หมายแล้วเธอก็ยิ่งรีบเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีกแต่สุดท้ายร่างกายก็ต้องยอมสิโรร่าให้กลับความเหนื่อยที่ต้องวิ่งมาสุดชีวิต แม้ว่าร้านจะอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอสักเท่าไหร่
"แฮ่ก ๆ ๆ ๆ พวก...พวกนั้น...จะมารึยังนะ"หญิงสาวรำพึงกับตัวเองที่กำลังก้มตัวลงเอามือจับที่เข่าเพราะอาการเหนื่อยหอบ
เมื่อออาการเหนื่อยเริ่มคลายลงเธอก็รีบบึ่งไปที่หมายทันทีโดยที่ไม่ได่ดูเลยว่าที่ตรงนั้นเป็นหัวมุมพอดี
โครมมมมมม หญิงสาวล้มลงก้นจั้มมั้มกับพื้น เธอรู้สึกเหมือนชนกับใครเข้าซักคนเข้า เธอคิดในใจว่า "ถ้าไม่มีเสียงแสดงว่าฉันล้มคนเดียวนะสิ" เธอจึงเงยหน้ามองดูว่าเธอไปชนกับใครเข้า แต่หญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อเธอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาใบหน้าเรียว จมูกเป็นสันโด่งได้รูป ตาสีน้ำตาลที่สุดแสนจะมีเสน่ห์ เธอกำลังนึกในใจว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกซะที่ หญิงสาวจึงตัดสินใจที่จะขอโทษ ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะอ้าปากขอโทษคนที่เธอเดินชน แต่ผู้ชายคนนั้นกลับมีท่าทีที่เฉยเมย มองลงมาที่เธอด้วยสายตาที่เรียบเฉยอย่างกับว่าเป็นคนที่ไร้ความรู้สึก และเขาก็เดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรซักคำเดียว ลูกปลาถึงกับอึ้งสุดขีดถึงกับอ้าปากค้างไว้อย่างนั้นพร้อมกับเหลียวตามผู้ชายคนนั้นไป
"คนอะไรกันเนี้ย ทำฉันอึ้งเลยยยยย" เธอตบหน้าตัวเองสองสสามครั้งพร้อมกับบ่นรำพึงกับตัวเอง
พอตั้งสติได้ลูกปลาก็รีบรุดตรงไปที่ร้านทันที แต่ในขณะที่กำลังลุกด้วยความทุลักทุเลนั้นสายตาก็ได้เหลือบไปเห็นแก๊งเพื่อนที่กำลังยืนมองดูเธอด้วยความสุนกสนานกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"โอ๊ยยย ซวยล่ะซิ พวกนั้นต้องล้อฉันแหงแซะเลย"
คราวนี้หญิงสาวพูดด้วยความกังวลอย่างสุดซึ้ง ก็จะไม่ให้กังวลได้ไงล่ะก็ในเมื่อเพื่อนแต่ละคนของฉันปากไม่ค่อยจะอยู่สุขกันเลยนี่ พอลุกได้หญิงสาวก็รีบเดินตรงดิ่งไปที่แก๊งเพื่อนทันที
"ว่าไงจ้ะเพื่อนสาว" เสียงทักจากหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ่ม น่ารักน่าเอ็นดูที่อยู่ในกลุ่มของผู้หญิงสามคนทักขึ้น ใช่นั่นก็คือเสียงเพื่อนของลูกปลานั่นเองหรือก็คือแตงโมสาวฮ๊อตประจำกลุ่มเอ่ย
"พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยเราไปที่ร้านกันเถอะ" ลูกปลาพูดปัดเรื่องเพราะไม่อยากจะจะพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปให้ได้วุ่นวายกันใหญ่เพราะเธอรู้จักเพื่อน ๆ ของเธอเป็นอย่างดี
"ก็ได้ไปนั่งต่อในร้านกันดีกว่าจะได้เม้าสนุก ๆ หน่อยอิอิ" หญิงสาวหน้าตาคมเข้มพูดขึ้น แต่เสน่ห์ของเธอนั้นเหลือร้ายด้วยท่าทางที่ดูเจ้าชู้ของเธอนั้น และแน่นอนนั่นก็คือ "ญาญ่า" เพื่อนของลูกปลาอีกคน
"ใช่ ๆ " หญิงสาวอีกคนที่หน้าตาท่าทางดูเป็นคุณหนูพูดขึ้นเสริมเพื่อของตน และอีกเช่นเคยนี่คือดาวเพื่อนที่สนิทที่สุดของลูกปลา
ในที่สุดทั้งสี่คนได้ก็ได้มาถึงที่หมาย (มาถึงซักที) ที่นี่เป็นร้านกาแฟที่ถูกตกแต่งให้เก๋ไก๋ สไตล์โมเดิลเลยทีเดียวที่ทั้งสี่คนชอบนัดมาพบปะกันเป็นประจำหรือจะเรียกอีกอย่างว่าร้านประจำเลยก็ว่าได้ ทั้งสี่คนมักจะมานุั่งอยู่ที่มุมประจำนั่นก็คือมุมที่ดีที่สุดของร้านที่สามารถมองเห็นบรรยากาศของสวนที่ถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงามได้ชัดเจนที่สุด
"มีอะไรจะสารภาพ ก็สารภาพมาซะดี ๆ" แตงโมเป็นคนเปิดประเด็นก่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ไม่มีอะไรทั้งนั้น พวกเธอเลิกจับฉันคู่กับคนนั้นคนนี้ซักทีเถอะน่า" หญิงสาวเจ้าของเรื่องพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกค่อนข้างเบื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้นเรื่อย ๆ "แล้วก็นะคนอย่างฉันไม่มีใครเค้าสนใจหรอกนะ" คำพูดนี้ค่อนข้างจะประชดประชันคนฟังอย่างมากโขเลยทีเดียว
"นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักผู้ชายที่เธอเดินชนเมื่อกี้นี่" หญิงสาวพูดด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยจะตกเท่าไหร่เพราะเธอรู้จักเพื่อนตัวเองเป็นอย่างดีที่ไม่ค่อยจะสนใจใครอยู่แล้ว
"แต่นี่ก็มากไปน่อยนะยัยปลาที่ไม่รู้จักหนุ่มฮ๊อตที่สุดของโรงเรียนน่ะ" ญาญ่าพูดเสริมแตงโม
"ใช่ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธอตั้งใจดักรอป่านเค้าซะอีก" คราวนี้ดาวพูดเสริมบ้าง
"ป่าน" ลูกปลาพูดคำนี้อยู่หลายรอบด้วยท่าทางที่เหมือนจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้างแล้ว
"หาาาาาาาาาาาาาาา อย่าบอกน่ะว่า...ป่านที่ว่านี่คือ....." หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจอย่างมาก "ถึงว่าหน้าคุ้น ๆ"
"ก็ใช่น่ะสิ" เพื่อนทั้งสามคนของลูกปลาพูดออกมาพร้อมกัน
"เดี๋ยวนะเมื่อกี้พูดว่าใครจะสารภาพรักนะ" ลูกปลาพูดพรางนึกย้อนกลับไปคำที่เพื่อนสาวพูด
"ไม่มีทางซะหรอก" ลูกปลาพูดด้วยท่าทางของคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของตน
"ก็อย่างว่าแหละยัยปลาเค้าไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับชีวิต" แตงโมพูดเปรยขึ้นมาด้วยสายตาที่ประชดประชันและท่าทีที่หน้าหมั่นไส้
"ระวังจะขึ้นคานเข้าซักวันนะจ้ะ" ญาญ่าเป็นฝ่ายพูดเสริมแตงโมบ้าง คำพูดนี้เล่นเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว
"อย่างฉันนะไม่เห็นต้องไปจีบให้เสียเวลาแค่ดีดนิ้วเดียวนานั่นก็คลานมาหาฉันแล้ว"
"นั่นสิถ้าเธอเป็นอย่างนี้ต่อไป...ฉันว่าคงได้ขั้นคานสมใจแน่เลย" แตงโมยังคงพูดกวนน้ำโหของลูกปลาต่อไป
"แตงโมแกพูดอย่างนี้ได้ยังไง ฉันว่าที่ยัยปลาไม่เคยมีแฟนกะเค้าซะทีเนี้ยเป็นเพรายัยปลามันหาไม่ได้ตังหาก" ญาญ่าพูดด้วยหน้าตาท่าทางที่เหยียดหยามคนฟังเต็มที่ ทำเอาคนฟังถึงกับตะบะแตกเลยทีเดียว
"ใช่ซะที่ไหนล่ะ พวกเธอคอยดูก็แล้วกันฉันจะสอยน่าป่านอะไรนั่นมาให้พวกเธอดูเป็นบุญตาฮึฮึ"
ลูกปลาพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจโดยที่ไม่รู้เลยว่าภัยกำลังมาถึงตัวเองเพราะลูกปลาหรือปาริตาผู้หญิงที่สุดแสนจะธรรมดาจะว่าสวยรึก็ไม่แต่ก็ไม่ได้ถึงกับขี้เหร่แถมยังเป็นสาวแว่นซะด้วย รูปร่างค่อนไปทางผอม ความสามารถพิเศษอะไรก็ไม่มีซักอย่าง เรียนก็อยู่ในระดับปานกลาง กีฬาก็เล่นไม่เป็นซักอย่าง แถมยังพูดน้อยอีกตังหาก เธอดูกลมกลืนไปกับทุกสิ่งจะหาจุดเด่นอะไรเลยก็ไม่มี เธอจะไปมีปัญญาคว้าหนุ่มสุดฮ๊อตที่ท่าทางเคร่งขรึม น่ากลัว(ในสายตาของลูกปลา) เก่งไปซะทุกอย่างได้ยังไงกัน
การพนันในครั้งนี้ลูกปลาจะทำอย่างไรต่อไปจะมีวิธีอะไรมามัดใจชายคนนั้นได้รึเปล่าช่วยติดตามกันด้วยนะคะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น