เกมรักเกมหัวใจ

ลำดับตอนที่ #4 : dating

วันเดทคู่

           "ฮัลโหล ๆ ยัยปลาแกยุไหนเนี้ย  ออกมายัง"

           "กำลังไปใกล้ถึงแล้วรออีกแป๊ปนะ"  เสียงตอบลอดผ่านโทรศัพท์

ญ่าญ่ายืนรอเพื่อนสาวที่กำลังมาอยู่กับคนรู้ใจของเธที่สวนสาธารณะใจกลางกรุงเทพ ฯ  ไม่นานหญิงสาวก็เหลือมองไปเห็นเพื่อนซี้กำลังวิ่งมาอย่าหน้าตั้ง

          "เฮ้ออออออ  ในที่สุดก็มาถึงซักทีรอนานมั้ย"  หญิงสาวว่าพรางมองไปเหลือหาแฟน (ปลอม ๆ) ของตัวเอง  แต่เธอก็ต้องสดุดสายตาที่เพื่อนสาวของเธอมองตาเม็ง

          "ทำไมมองฉันอย่างนั้นล่ะญาญ่า  แล้วนี่แฟนฉันยังไม่มาอีกเหรอเนี้ย ตานี่มาสายจัง"

          "นี่แกกไม่รู้จริงหรอ  แล้วทำไมแกถึงไม่มากับป่านเค้าล่ะ  ทำไมแกถึงวิ่งมาคนเดียว"  ญาญ่าจ้องมาที่ลูกปลาตาเข็งคาดคั้นเอาคำตอบ

          "จะมาด้วยกันได้ไงบ้านก็อยู่คนละทางกัน  จะบ้ารึเปล่าแก"  ลูกปลาพูดพรางหลบสายตาของเพื่อนรักอย่างลุกลี้ลุกลน

          "เฮ้อ เพื่อนหนอเพื่อน ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยคนเป็นแฟนกันต่อให้บ้านจะอยู่ห่างกันแค่ไหนแต่ผู้ชายเค้าก็ต้องไปรับแฟนตัวเองที่บ้านซิ"  ญาญ่ากุมขมับพูด  "หรือว่าสองคนนี้จะซื่อื้อพอกันเนี้ย  ฉันจับคู่ให้ยัยลูกปลาถูกรึเปล่าเนี้ยเฮ้อ"  ญาญ่าสบถในใจ

ไม่นานผู้ชายที่เป็นประเด็นถกเถียงก็มาถึง  "ขอโทษด้วยนะทุกคนที่ทำให้รอพอดี  ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ"  พูดจบลูกปลาก็รีบวิ่งไปหาป่านที่เดินกำลังมายังกลุ่ม  ร่างเล็กดูลุกลี้ลุกลนวิ่งเข้าไปเกาะแขนของป่านทันที

           "ทำไมนายไม่มารับฉันที่บ้านล่ะ"  หญิงสาวกระซิบ  "ไหน ๆ เราก็มากันครบแล้วเราก็ไปกันเถอะ"  ลูกปลาตัดบทกลัวญาญ่าเพื่อนสาวสอบสวนอีกคั้ง เฮ้อออออออออออออ  เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของลูกปลาดังออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ

           "งั้นก็ได้  ฉันวางแผนมาเรียบร้อยแล้ว"  ญาญ่ายิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์  พรางเดินไปควงแฟนหนุ่มของตัวเองเดินนำหน้า

           "ก่อนอื่นเลยนะเราจะไปดูหนังกัน  ต่อจากนั้นเราก็ไปทานข้าวเที่ยงกันแล้วเราก็ไปสวนสนุกกัน  แล้วก็.."

           "หยุด ๆ พอ ๆ ทำไมโปรมแกรมเยอะจังเลยแก"  ลูกปลาโบกมือปรามเพื่อน

           "เธอไม่รู้รึไงว่านี่มันคือการเดทน่ะ  ยัยบื้อเอ้ย"  ป่านพูดแทรงพรางเอามือมาจับที่หัวของลูกปลาอย่างหมั่งเขี้ยว

ญาญ่ามองดูการกระทำของป่านและยิ้มอย่างพอใจ  "งั้นเราไปให้ครบที่ว่ามาก่อนก็ได้นะครับ"  แฟนหนุ่มของญาญ๋าพูดเสริม

           "อ้าวลืมแนะนำไปนี่ลีโอแฟนฉันเอง"

           "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ/ครับ"  ป่านกับลูกปลาพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย  ทั้งสองหันไปมองหน้ากันอย่างหาเรื่อง

          "เรารีบไปกันเถอะสายแล้ส"  ป่านกับลูกปลารีบตัดบทพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายอีกแล้ว

          "แล้วนี่เธอจะมาพูดตามฉันทำไมกันเนี้ย"  ร่างสูงหันไปเอ็ดร่างเล็ก

          "นายนั่นแหละที่พูดตามฉันน่ะ"  ร่างเล็กตอบกลับทันควัน  สิ้นเสียงญาญ่าก็รีบเข้ามาห้ามก่อนที่เรื่องจะยืดยาวไปมากกว่านี้  "พอได้แล้วไปกันเถอะ"  พูดจบญาญ่าก็เดินมาควงแขนของลีโอแลละเดินนำหน้าป่านกับลูกปลาอยู่ไม่มากนัก

          "ทั้งสี่คนเดินมาถึงโรงหนังที่อยู่ใกล้ ๆ ญาญ่าเดินไปยื่นบัตรสี่ใบที่ได้ถูกจองไว้ก่อนหน้านี้ให้กับเจ้าหน้าที่  ส่วนแฟนของเธอกับป่านนั้นเดินไปซื้อป๊แปครอนกับน้ำ  บัตรที่ญาญ่าจองไว้นั้นเป็นบัตรสำหรับนั่งคู่  ป่านนั่งคู่กับลูกปลา  ส่วนญาญ่านั่งคู่กับลีโอแฟนของเธอเอง  ส่วนหนังที่ดูนั้นเป็นหนังรักโรแมนติกที่คู่รักต่างพากันแห่มาดู  แต่ลูกปลานั่นพอเห็นชื่อเรื่องหนังที่ดูแล้วก็รู้สึกง่วงขึ้นมาทันตาเห็นเพราะเธอไม่ชอเรื่องเพ้อฝันแบบนี้เอาซะเลย  "อะไรกันหนังพวกนี้ปัญญาอ่อนชะมัดเลย  โรแมนติกตรงไหนกันเนี้ยเธนี่มันโรงหนังนะ"  "  ลูกปลาสบถกับตัวเองพรางมองดูไปรอบ ๆ "ขนาดปัญญาอ่อนขนาดนี้คนยังเยอะเลยหรอเนี้"  คราวนี้ลูกปลาสบถพรางส่ายหัวไปมา 

          "ชู่ววววววว  เงียบหน่อยสิเธอป่านหันมาปรามลูกปลาที่บ่นพึมพำไม่หยุด

          "ก็ฉันไม่ขอบนี่นาน่าเบื่อจะตายหนังแบบนี้"

          "เธอนี่มันไม่มีความโรแมนติกสมเป็นผู้หญิงเอาซะเลยนะ  ถ้าไม่ชอบก็นอนไปซิ  บ่นอยู่ได้"

          "ก็ถ้ายัยญาญ่าเห็นเข้าฉันจะทำยังไงกันล่ะ"

          "นอนๆ ไปเถอะน่าฉันบังอยู่เพื่อนเธอไม่เห็นหรอก"

          "ก็ได้  รำคาญฉันมากขนาดนะ"  ยังไม่ทันจะพูดจบป่านก็กำป๊อปครอนที่ยุในมือใส่ปากของลูกปลาทันที

          "อำอะไออองอายเอี้ย"  (ทำอะไรของนายเนี้ย)  ลูกปลาบ่นอุบ

          "จะนอนได้ยัง  หรืออยากจะกินต่อ"  ป่านขู่

           "นอนก็ได้เชอะ  ตาบ้า  baka"  พูดเสร็จหญิงสาวก็หันไปมองที่หน้าจอก็เริ่มจะเกิดอาการง่วงและผล๊อยหลับไปในที่สุด

ป่านเห็นลูกปลาเงียบไปก็หันมามองที่หญิงสาวทันที  "จะหลับง่ายอะไรขานดนี้  เมื่อกี้ยังบ่นไม่หยุดอยู่เลย"  ชายหนุ่มยิ้มที่ปากบาง ๆ พรางเอามือไปปัดผมที่หน้าผากของหญิงสาวเบา ๆ >/////<  

เพราะญาญ่ารู้อยู่แล้วว่าเพื่อนไม่ชอหนังแนวนี้ดูทีไรก็หลับทุกทีเธอจึงคอยแอบมองการกระทำของเพื่อนอยู่ห่าง ๆ พอเห็นการกระทำของป่านแล้วก็ยิ้มอย่างพอใจ  "วันนี้ได้สนุกแน่"  ญาญ่าสบถกับตัวเอง

พอดูหนังจบโปรแกรมต่อไปมาก็คือทานมื้อเที่ยงก่อนที่จะไปสวนสนุก

ทั้งสี่คนมาทานมื้อเที่ยงอยู่ที่ร้านอาหารที่จัดแต่งแบบสไตล์โมเดิล  ที่เรียบแต่เก๋ เป็นร้านเล็ก แต่ลูกค้าของร้านกลับแออัดไปด้วยผู้คน
พนักงานเสริฟเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับยื่นเมนูอาหารให้กับทั้งสี่คน

พอมองดูรายชื่อแล้วญาญ่าก็หันไปถามแฟนหนุ่มว่าจะกินอันนี้ใช่มั้ยด้วยความรู้ใจกัน  พอลูกปลามองเห็นเพื่อนมีความสุขกับการมีแฟนมากขนาดนั้นแล้วก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมานิดหน่อย  "ถ้าฉันมีแฟนจริง ๆ แล้วทำแบบนี้ก็ดีซิน่า"  ลูกปลาสบถในใจพรางยิ้มอย่างอ่อนโยน
ป่านพอเห็นอาการของลูกปลาที่มองคู่รักที่อยู่ตรงหน้าอย่างเพ้อฝันก็อดขำไม่ได้  "ฮ่าๆๆๆๆ"  เสียงหัวเราะของป่านทำให้ลูกปลาตื่นจากภวังค์ของตัวเอง  "ขำอะไรของนายเนี้ย"  ป่านโบกมือไหว ๆ "เปล่า  ไม่มีอะไร  สั่งอาหารเถอะ" 

ฝ่ายญาญ่าก็สั่งอาหารของตัวเอวกับแฟนหนุ่มอย่างแคล่วคล่อ  พอลูกปลาเห็นแล้วก็อยากจะทำตามบ้างก็เลยเผลอสั้งอาหารให้กับป่าน

           "ส่วนฉันเอาสปาเก็ตี้ดำสองที่นะคะ"  ทุกคนหันมามองที่ลูกปลาเป็นตาเดียว

           "ฉันก็สั่งให้ตัวเองไง"  พูดพรางหันมาที่ป่าน  ป่านทำหน้างง "แต่ฉันไม่ชอบสปาเก็ตตี้นี่นา  ฉันไม่เอา"  ป่านกระซิบบอกลูกปลา

           "กิน ๆ ไปเถอะน่ามันก็อร่อยดีออก  ขอร้องล่ะ"  ลูกปปลาทำหน้าเศร้า  ป่านทำหน้าเบื่อแต่ก็ต้องจำใจกินอย่างช่วยไม่ได้

พอทานมื้อกลางวันเสร็จทั้งสองคู่ก็มาที่สวนสนุกกันต่อ

           "เราแยกกันไปดีกว่านะ"  ญาญ่าเอ๋ยพรางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

           "ทำไมเราต้องแยกกันด้วยล่ะ"  ลูกปลาถามด้วยความสงสัย

           "นี่ฉันเองก็อยากจะสวีทกับแฟนฉันบ้างนะ  แกก็เหมือนกันล่ะซิ"

จากคำตอบของญาญ่าลูกปลาก็เข้าใจทันทีว่าโดนปล่อยทิ้งไว้กับป่านสองคนแล้ว  "เฮ้ออออ  ซวยล่ะซิอยูกับอีตานี่สองคน"  หญิงสาวสบถในใจ

           "อืม  เด๋ยวซักอีกสักสามชั่วโมงมาเจอกันที่นี่นะ"  ญาญ่าพูดพรางมองดูนาฬิกาข้อมือเรือนสวยที่อยู่ที่ข้อมือของเธอ  "ไปล่ะ"  ญาญ่าพูดพรางโบกมือลาพร้อมกับควงแขนของแฟนหนุ่มอย่างใกล้ชิด

           "เฮ้ออออ  จะเอาไงดีกลับก่อนก็ไม่ได้อีก"  ลูกปลาพูดพรางหันมามองที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างตัวเอง

           "เธอกลัวผีมั้ย"  ยังไม่ทันจะได้ตอบคำถามของลูกปลาป่านก็ถามคำถามใหม่ขึ้นมาซะแล้ว

           "จะกลัวทำไมฉันไม่กลัวหรอก"  ลุกปลารีบตอบด้วยเซนซ์ที่รูดีว่าถ้าตอบว่ากลัวป่านต้องเอาคืนมื้อกลางวันแน่เลย

           "งั้นก็ดี"  ชายหนุ่มยิ้ทอย่างมีเลศนัย  "งั้นตามฉันมา"  พูดพราก็รีบดึงแขนของหญิงสาวทันที

           "เรา เรา จะไปไหนกันน่ะ" 

           "เอ้าก็แน่อยู่แล้วเธอไม่กลัวผีนี่เราก็ไปเข้าบ้านผีสิงกันเถอะ"

           "ไม่ ไม่ ไม่เอาล่ะฉันไม่ชอบ"  ลูกปลาพูดพรางสบัดมือให้หลูดจากเงื้อมมือของปีศาสจรร้าย  แต่ก็ไม่หลุด

    พอเดินมาถึงชายหนุ่มก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาก็ลากร่างเล็กที่ตอนนี้เกิดอาการสั่นเล็กน้อยที่รับรูได้จากแขนที่จับไว้เข้าไปในบ้านผีสิงทันที  ทันทีที่เดินเข้าไปผีก็โผล่มาทำให้ลูกปลาตกใจกลัวรีบเข้าไปกอดป่านไว้แน่พร้อมกับร้องอย่างกลัวสุดขีด