รักนี้หัวใจเรียกร้อง

ลำดับตอนที่ #2 : อยู่บ้านเดียวกัน

              "ถึงนายจะตัวเล็ก  แต่ยังไงก็เป็นผู้ชายจริงมั้ย  แบกกระเป๋าแค่นี้สบายมาก"  ร่างสูงพูดพรางเดินมาตบที่บ่าของร่างเล็ก
ปลายฟ้าทำหน้านิ่วก่อนจะต้องแบกกระเป๋าเดินตามร่างสูงไปที่รถ  "ถึงจะหน้าตาดีก็เถอะแต่นิสัยแย่ชะมัดเลยหมอนี่"  หญิงสาวสบถในใจ
ในระหว่าที่เดินไปที่รถพชรภัทรได้เหลือบไปเห็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวย  ท่าทางเป็นผู้ดี  เขาหยุดเดินและจ้องมองไปที่เธออย่างไม่กระพริบตาและทำตาเศร้า  ปลายฟ้าที่เดินตามหลังที่ไม่ได้มองทางเพราะมัวแต่บ่นอุบอยู่ในใจเดินเข้ามาชนที่หลังของพชรภัทรเข้าเต็มที่  ทำให้ตัวเองต้องล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น  เธอจึงหันขึ้นไปมองที่ชายที่เธอเดินชนเข้าแต่เขากลับเหมือนไม่รู้สึกตัวเลยและดูเหมือนกับเห็นอะไรซักอย่างที่ทำให้ตกใจมาก ๆ เธอจึงหันไปมองที่ทางสายตาของชายหนุ่มมองไปก็เห็นผู้หญิงคยหนึ่งที่หน้าตาสะสวย  รูปร่างดี  ดูท่าเป็นลูกคุณหนูซะด้วยเดินควงมากับผู้ชายที่ท่าทางรวยพอตัวเช่นกันเดินคู่กันสวีทไม่เกรงใจชาวบ้าน  ปลายฟ้าจึงหันกลับมามองที่พชรภัทรเธอก็เห็นแววตาเศร้าหมองของชายหนุ่ม  เธอก็พอจะเดาได้ทันทีว่าเรื่องเป็นยังไง  และนั่นก็ทำให้เธอนึกถึงเรื่องที่เธออยากจะลืมที่สุดขึ้นมา  หญิงสาวก้มหน้าลงด้วยความเศร้าส้อย
            "นี่นายละมเออะรยุไปได้แล้ว"เสียงทุ้มพูดสะกิดเตือนให้ปลายฟ้าหลุดจากภวังงค์  เะฮจึงหันไปมองที่ต้นเสียง
            "คุณ..ไม่เป็นไรใช่มั้ย"  ร่างสูงมองลงมาที่ร่างเล็ก  "ฉันเป็นอะไร  นายนั่นแหละเป็นอะไร  ไปกองอยู่ตรงนั้นทำไมกันรีบไปได้แล้ว"  ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบตรงดิ่งไปที่รถที่มารอรับอยู่แล้วโดยสนเลยว่าลูกน้องของตัวเองนั้นจะเดินตามทันรึเปล่า

                                ...........................................................................

หลังจากกลับจากสนามบินรถคันหรู้ก็เลี้ยวเข้ามาที่บ้านหลังใหญ่  ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อแสดงความมีอำนาจของคนเป็นเจ้าของ  ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวลงมาจากรถพรางมองไปที่ตัวบ้านด้วยแววตาที่มีความสุขล้นหลาม  "คิดถึงบ้านจัง  ไม่ได้กลับมานานเลย"  ทันใดนั้นเองเขาเหลือบไปเห็นหญิงวัยกลางคนยืนอยู่ที่หน้าบ้านพร้อมรอยยิ้ม  พร้อมกับคนใช้ภายในบ้านออกมาต้อนรับเขาที่พึ่งกลับมา  พอเห็นเช่นนั้นแล้วชายหนุ่มวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้ที่เป็นแม่ของตนทันที
             "ตาภัทร  เป็นไงบ้างลูกสบายดีมั้ย"  ผู้เป็นแม่พูดพลางลูบที่หัวของลูกแย่างอ่อนโยน
             "สบายดีครับแม่  แล้วแม่ล่ะครับ  ผมคิดถึงพ่อกับแม่มากเลยครับ"  ชายหนุ่มพูดอ้อน
            "ขี้อ้อนไม่เปลี่ยนเลยนะเรา"  ผู้เป็นแม่พูดพรางเอามือไปจับที่จมูกของลูกชายบิดไปมาอย่างอ่อนโยน 
              "เข้าบ้านเถอะ"  ผู้เป็นแม่กล่าว
ปลายฟ้าที่มองเตการณ์อยู่แอบขำอยู่ในใจ  "พอเจอม่เข้าหน่อยเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย555"  ปลายฟ้าขนกระเป๋าของพชรภัทรเข้าไปในบ้าน  แต่เมื่อเดินเข้าไปก็ถูกคุณหญิงผกามาศก็ยืนดักคอไว้ตั้งแต่ยังไม่ได้ก้าวเข้าไปในบ้าน  "ถ้าเธอโดนจับได้ล่ะก็เกิดเรื่องแน่เข้าใจมั้ย"  ปลายฟ้าได้แต่ผงกหัวรับคำสั่งของเธอ

                                   ......................................................................

วันต่อมาระหว่างที่ปลายฟ้าเดินเข้ามาทำงานตามปกติเธอก็เหลือบไปเห็นพนักงงานใหม่ที่เข้ามาทำงานพร้อมกับเธอวันนั้น  เธอกลัวว่าคนพวกนั้นจะจำได้เธอจึงเดินไปโดยใช้มือป้องหน้าตัวเองไว้  นั่นทำให้เธอเดินโดยไม่ระวังเพราะมองไม่ค่อยเห็นอะไรซักเท่าไหร่  เธจึงเดินเข้าไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่หอบแฟ้มมาเยอะแยะ  ทำให้แฟ้มนั้นตกกระจาย  "เอ่อขอโทษนะครับคุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ"  ปลายฟ้ารีบก้มหัวขอโทษพร้อมกับช่วยเก็บแฟ้มนั้นอย่างลุกลี้ลุกลน  "ไม่เป็นไรหรอก"  เขาพูดพรางมองมาที่เธอ  "ว่าแต่นายเป็นพนักงานใหม่เหรอ  ไม่เคยเห็นหน้าเลย" 
           "อ่อครับพึ่งจะเข้ามาทำงานเมื่อวานนี้เองน่ะครับ"  ผู้ชายคนนั้นยังคงจ้องมองมาที่เธอด้วยแววตาที่สงสัย
           "แต่นายนี่เหมือนผู้หญิงจัง  อย่าว่างั้นว่างี้เลยนะนาย...เป็นทอมเหรอ" 
           "ไม่ ไม่ ไม่ ไม่นะครับผมเป็นผู้ชายเต็มตัวเลย  แต่ แต่โชคร้ายเกิดมาตัวเล็กและหน้าหวานไปหน่อยเท่านั้นเองอ่ะครับ"  ร่างเล็กตอบพรางโบกมือปัด
            "เอาเถอะไหน ๆ ก็มาเป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้วเรามาตั้งใจทำงานกัรเถอะ"  เมื่อแฟ้มขั้นมาครบก่อนที่จะเดินไปเขาก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร  "ที่นี่ก็ยังมีคนดีอยู่สิน้าาาา"  หญิงสาวยิ้มด้วยความดีใจก่อนที่จะหันหลังเดินต่อไป
            "นี่นาย" เสียงที่พึ่งจะเดินจากไปเมื่อกี้ดังขึ้นมา  หญิงสาวจึงหหันไปมองที่ต้นเสียง 
             "ลืมถามช่ือกับตำแหน่งน่ายย่ะ  นายชื่ออะไร"
            "ผมชื่อสายฟ้าครับ  เป็นเลขาของคุณพชรภัทรน่ะครับ"  เธอตอบด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ 
             "ฉันชื่อพลนะเป็นพนักงานฝ่าย PR "  ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปที่จุดหมายของตนต่อ  ฝ่ายปลายฟ้าเองก็หันมาเหลือบมองที่นาฬิกาที่อยู่ข้อมือของตน  "แย่แล้วสายแล้วนี่นา"  ว่าแล้วยิ่งสาวก็วิ่งหน้าตั้งไปที่ทำงานของตนทันที
เมื่อวิ่งมาถึงก็เจอพชรภัทรยืนขมวดคิ้วรออยู่ที่หน้าห้อง  "นายมาสายนะ  ไม่รู้รึไงว่าฉันมีงานหลายอย่างต้องทำน่ะ"  ร่างเล็กได้แต่ก้มหน้ารับความผิดของตนอย่างช้วยไม่ได้  "ช่วยเอากาแฟมาให้ฉันด้วย  ไม่ต้องขมมากแล้วก็ไม่ต้องหวานมาก"  ว่าแล้วร่างสูงก็เดินกลับเข้าไปที่ห้องของตน
           "น่าหมั่นใส้ชะมัดเลยหมอนี่  ไม่ต้องชมมากแล้วก็ไม่ต้องหวานมากหวานมาก"  หญิงสาวเบ้ปากพรางเลียนแบบเสียงของเจ้านายของตน
สักครู่ต่อมาปลายฟ้าเดินเข้ามาที่ห้องใหญ่ที่มีโต๊ะตัวเองอยู่หน้าห้องพร้อมกับแก้วกาแฟที่อยู่ในมือ 
           ก๊อก ๆ ๆ เธอเคาะประตูเพื่อเป็นสัญาณก่อนที่จะเข้าไปในห้อง  "เข้ามาได้"  เมื่อสิ้นสุดเสียงเธอก็เดินเข้าไปเสริฟกาแฟตามที่สั่งไว้  เธอวางกาแฟลงตรงหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้า  เขาหยิบกาแฟขึ้นมาจิ๊บกิน  "ปู้ดดดดดดดดดดดดดด  ฮือนี่มันอะไรเนี้ยทำไมเค็มจัง"  เขาพูดพรางเช็ดกาแฟที่หกรดตัวเองแล้วหันไปมองหน้าคนที่ชงมา  "มันจะเป็นไปได้ไง"  เธอพูดด้วยความงงงวยพร้อมกับหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาชิม ปู้ดดดดดดด  เค็มจริงด้วยแฮะ"  เธอหันมามองชายที่อยู่ตรงหน้าที่มองเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็รมิตรเอาเสียเลยพร้อมกับยิ้มแหย ๆ  "สงสัยจะใส่ผิดคิดว่าเกลือเป็นน้ำตาล  แฮ่ๆๆๆๆๆ"  พชรภัทรมองมาที่ร่างเล็กพร้อมกับส่ายหัว  "เดี๋ยวผมไปชงมาให่ใหม่นะครับ"  ส่าแล้วปลายฟ้าก็เตรียมที่ออกไปชงกาแฟแก้วใหม่มา  "ไม่ต้องฉันไม่กินแล้ว"  เขาหันมาสั่งร่างเล็กทันควัน  "ออกไปได้แล้ว"  

หลังเลิกงานพชรภัทรก็เดินออกมาจากห้องแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะที่เธอทำงาน  "ถ้าคุณแม่โทรมาถามว่าฉันไปไหนก็บอกว่าด้วยว่าวันนี้ฉันจะไปหาเพื่อนหน่อยแล้วไม่ต้องเป็นห่วง  เข้าใจใช่มั้ย"  ร่างสูงหันมาสั่งร่างเล็กก่อนที่จะเดินออกไป

                                                              ..........................................................

กริ้งงงงงงงงงง  เสียงโทรศัพท์มือถือของปลายฟ้าดังขึ้นตอนกลางดึก  "ฮัลโหล  นั่นใครน่ะโทรมาดึกป่านนี้"  ปลายฟ้าถามด้วยความงัวเงีย  "คุณสายฟ้าใช่มั้ยครับ"  เสียงคนพูดลอดออกมาจากโทรศัพท์ทำให้ปลายฟ้าถึงกับตาสว่างทันที  "เอ่ออใช่ครับ  นั่นใครพูดครับ"  "เอ่อคือคุณเป็นเพื่อนกับคุณพชรภัทรรึเปล่าครับ"  เสียงถามมาจากโทรศัพท์  "เอ่อคือผมเป็นเลขาของเขาครับ"  "งั้นคุณช่วยมาจ่ายค่าเหล้าของเจ้านายพร้อมกับพาเขากลับบ้านด้วยยะครับ  ตอนนี้เขาอยู่ที่..."  สิ้นสุดเสียงโทรศัพท์ก็วางสายไป  แต่ปลายฟ้ายังคงงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่
          "อีตานี่พึ่งกลับมาก็ก่อเรื่องซะแล้ว"  ปลายฟ้าสบถก่อนที่จะลุกออกจาเตียงไป
ปลายฟ้ามาถึงที่หน้าผับชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านเกษตรนวมินทร์ของกรุงเทพ  เธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าทางเข้า  ร่างเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่
          "เฮ้อออออออออออออออออ  ฉันไม่ชอบที่แบบนี้เลยน้าให้ตายซิ"  เธอยืนทำหน้านิ่วก่อนที่จะเดินเข้าไปตามหาเจ้านายตัวปัญหา  ร่างเล็กเดินแทรกเข้าไปกับผู้คนที่แออัดกันอยู่ในผับ  เธอเดินเข้าไปเจอเขาในสภาพที่เมาแอ๋ไม่ได้ซะติอยู่ที่โต๊ะ  เธอเดินเข้าไปสะกิดเขาที่ไหล่  "นี่คุณตื่นได้แล้ว"  แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นหรือรู้เรื่งที่เธอพูดกับเขาเลย  "นี่คุณดื่มเข้าไปมากเท่าไหร่เนี้ยย"  ร่างเล็กพูดพรางดึงตัวเขาลุกขึ้นมาจากโต๊ะ  เธอคลำหากระเป๋าสตางค์ของพชรภัทรและยื่นบัตรเครดิตของเขาให้พนักงงานไป  เธอจับแขนเขามาพาดที่บ่าของเธอและพาเดินฝ่าฝูงชนออกมา  "แล้วนี่ฉันจะพาคุณไปที่ไหนได้ล่ะเนี้ย  จะพากลับบ้านสภาพนี้ก็ไม่ได้เฮ้อออ"  หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรไปหาเพื่อนสนิทที่กำลังหลับสบายอยู่ไม่นานก็มีคนรับสาย  "ฮาลโหล  แกโทรมาดึกทามไมป่านนี้เนี้ยคนจะหลับจะนอน  แล้วโทรมาทำไมเราอยู่บ้านเดียวกันนะ"  คำถามชุดใหญ่ถามออกมาตามสายโทรศัท์ทำเอาคนฟังไม่รู้จะตอบข้อไหนก่อนดี
          "แกช่วยฉันก่อน  อีตาเจ้านายฉันน่ะสิดันมาเมาแอ๋อยู่แถวเกษตรนวมินทร์เนี้ยแต่ไม่รู้จะพาไปไว้ไหนดีอ่ะ"  คำตอบของเพื่อนรักทำให้คนฟังถึงกับตาสว่างขึ้นมาเลย  "เกิดอะไรขึ้นแก"  เสียงหญิงสาวถามขึ้นด้วยความตกใจ  "อย่าพึ่งถามเลยแกช่วยเก็บบ้านรอฉันหน่อยสิ  ฉันกำลังจะพาเค้าไปที่บ้านน่ะ"  "แกจะพาเค้ามาได้ไงเค้าคิดว่าแกเป็นผู้ชายนะ  แล้วถ้าเห็นแกอยู่กับสาวสวยอย่างฉันเดี๋ยวฉันก็เสียหายหมดพอดี"  "นี่คุณเพื่อนหรือจะให้ฉันพาเค้าเข้าโรงแรมซะเลยล่ะ"  ปลายฟ้าพูดประชดประชัน  "ไม่ได้นะ  แกอย่าทำอย่างนั้นเด็ดขาดนะไม่นะ"  น้ำรีบห้ามเพื่อนอย่างเร็ว  "ถ้างั้นแกก็รีบเก็บบ้านรอฉันด้วยละกัน" 

                                            .............................................................................

เช้าวันต่อมาพชรภัทรืมตาขึ้นแต่ด้วยอาการแฮงทำให้รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย  เขาเอามือมากุมที่ขมับก่อนที่จะโย่ตัวขึ้น  เขาหันไปมองบนเพดาน  มองรอบ ๆ ตัวก็สังสัยมาเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง  แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก  เขาเหลือบไปเห็นสายฟ้าเลขาของตัวเองนอนอยู่ที่โซฟาเขาจึงพอจะเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น  ร่างสูงเดินมาที่ร่างเล็กกำลังหลับอยู่  เขามองที่หน้าของเธอที่หลับอย่างสบาย  "ทำไมหมอนี่ดูเหมือนผู้หญิงจัง"  ชายหนุ่มพูดพรางยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยน 
ปลายฟ้าเมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาลิมตามาก็มองเห็นพชรภัทรก็ตกใจร้องเสียงหลงทันที  "อ้ายยยยยยย"  พรางหลบไปติดกับโซฟาพอคิดได้หญิงสาวก้รีบใช้มือปิดปากทันที
               "เมื่อกี้ร้องว่าไงนะ"  ชายหนุ่มมองด้วยความสงสัย
ปลายฟ้าเมื่อตั้งสติได้ก็รีบบอกปัดทันที  "ร้องไรใครร้อง หูฟาดรึเปล่าคุณน่ะ"  ชายหนุ่มยังจ้องมองมาที่ร่างเล็กอย่างสงสัย
               "แต่เมื่อกี้ฉันได้ยินเต็มสองหูเลยว่าร้องอ้าย"
               "แก เกิดอะไรขึ้น"  น้ำวิ่งพรวดพราดเข้ามาพร้อมกับหม้อสแตนเลสที่ถืออยู่ในมือทำท่าเงื้อมเหมือนจะตี  พอมองไปเจอชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ก็รีบลดมือลงทันที
               "นี่ไงเสียงอ้ายที่คุณได้ยินเมื่อกี้เป็นเสียงยัยน้ำเพื่อนผมเองครับ"  ปลายฟ้ารีบลุดลงมาจากโซฟามากอดที่คอของน้้ำพรางส่งสัณญาณทันที
              "แล้วนี่ใครน่ะ"  ชายหนุ่มมองอย่างสงสัยพรางมองที่รอบ ๆ บ้าน "แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน"
              "เอ่อที่นี่บ้านผมเองครับ"
             "บ้านนาย  บ้านนาย"  ชายหนุ่มพูดย้ำ  แล้วมองไปที่เลขาตัวเองกับผู้หญิงที่กำลังกอดคอกันอยู่
ปลายฟ้าพอคอดได้ก็รีบปล่อยมือถอยห่างจากเพื่อนทันที
              "เอ่อคือนี่น้ำเพื่อผมเองครับ  คือพอดีว่าวันนี้ยัยน้ำเพื่อนผมช่วงนี้ช๊อตหนักหาที่อยู่ไม่ได้ก็เลยมาขอผมอยู่น่ะครับใช่มั้ยน้ำ"  ปลายฟ้าพูดพรางขยิบตาส่งสัญญาณให้กับเพื่อนด้วย
              "เอ่ออออใช่ค่ะ  พอดีช่วงนี้ช๊อตหนักน่ะค่ะ55555 อย่างนั่นแหละค่ะ"
พชรภัทรรีบกอดคอของปลายฟ้ามาคุยกันสองคน  "ถ้าถึงขนาดนี้นายแอบชอบเพื่อนตัวเองอยู๋ล่ะซิใช่มั้ย"  ปลายฟ้าถึงกับเหวอเมื่อได้ยอนเช่นนั้น  "ไม่ ไม่ใช่นะครับ"  ปลายฟ้ารีบแกตัวทันควัน