คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความหวั่นไหว
-หลายวันต่อมา
"นี่เป็นเพลงที่ฉันแต่งลองฟังดูสิ?"เซจินยื่นไอแพดในมือของเขาพร้อมหูฟังให้ฉันฟัง ฉันรับมันมาก่อนจะสวมไว้ที่หู ท้วงทำนองค่อยๆบรรเลงในจังหวะร็อกๆผสมกลิ่นไอแบบญี่ปุ่นดั้งเดิมทำให้เนื้อเพลงชวนฟังมากขึ้นแบบนี้ไม่ว่าวัยไหนก็คงจะชอบเพลงนี่และฟังจนติดหูแน่ๆ
"อืม!เยี่ยมเลยฉันชอบมากเลยนะ"ฉันถอดหูฟังแล้วยิ้มไปทางเขาแล้วเอ่ยชมทันทีที่ฟังจบ
"แน่นนอนอยู่แล้ว"แม้!!หมั่นใจเหลือเกินนะ ชิ!ฉันละหมั่นไส้หมอนี่จริงๆเลยจะถ่อมตัวหน่อยก็ไม่มีใครเขาว่าหรอกนะ
"งันฉันจะเริ่มเตรียมงานถ่ายโฆษณาเลยแล้วกันนะ"ฉันบอกเขา
"อืม!ได้สิ :)"
"งันฉันกลับก่อนดีกว่า"ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือ ก็เซจินนะสิเล่นลากฉันออกมากลับเขาอีกแล้วหมู่นี้ชักจะไปหาฉันที่บ้านบ่อยเกินไปแล้วนะยะ!
"ไม่เอาสิ!"แต่เซจินกลับดึงแขนฉันที่กำลังจะลุกขึ้นเอาไว้
"...?..."
"ไปดริ้งเป็นเพื่อนกันหน่อยนะ?"
......................
"ปลอยยยยยช้านนน้าาาเซจินนน"ฉันผลักเขาที่ช่วยผยุงฉันไว้ออกไป"ช้านนไม่เม้าาาาช้านเดินเองงงได้น้าาา"
"หราาาา เธอไม่เมาเลยสักนิดดดด"เขาทำหน้าล้อเลียนแต่สายตาฉันตอนนี้เห็นหน้าเขาเรือนรางมากเลยแต่ความหล่อนี้สิยังชัดเจนไม่หาย ไหนจะกลิ่นนำ้หอมอ่อนจากตัวเขาอีกละ อ๊ากกก!>//<อย่านะมากิโกะเธอมีเฮเซ็นอยู่แล้วทั้งคนนะ
"เซจินนอีตาบ้าาา"ฉันผลักหัวเขาไปให้พ้นทาง เราสนิทกันถึงขั้นเล่นหัวกันแบบยี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สิ
"เดินดีๆสิยัยขี้เมาฉันจัพาไปส่งบ้าน"เซจินยกแขนฉันขึ้นไปพาดคอเอาไว้
"ไม่เอ้าาาา ฉันไม่กลับบ้านนะเซจินฉันไม่อยากโดนพ่อด่าว่าเมาเละไม่เป็นท่า"ฉันผลักเขาออกไปก่อนจะเบี่ยงตัวไปเกาะเสาข้างๆแทน
"แล้วเธอจะให้ฉันปล่อยเธอนอนข้างถนนหรือไง?"เซจินยืนกอดอกมองมาทางฉันด้วยสายตาคมๆที่ดูดุดันมากทางเราไม่ได้สนิทกันฉันคงจะกลัวไปแล้ว
"ขอฉันไปนอนบ้านนายคืนหนึ่งนะ"
"ไม่มีทางอะ!!" แล้วจู่ๆทุกอย่างทุกเสียงก็ดับวูบลงไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แท้เลย-_-
...................
ก๊อก!!!ๆๆๆ
ชายหนุ่มเคาะประตูขณะที่ประคองร่างหญิงสาวที่หลับไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอด ทำไมเธอคนนี้ช่างเหมือนคนที่เขาเคยรู้จักมากมายขนาดนี้นะทั้งนิสัยกิริยาท่าทางหรือแม้แต่ใบหน้าที่ดูคล้ายกันจน...
"อ้าว?คุณเซจินกลับมาทำไมไม่บอกป้ากอนละคะ"หญิงวัยใกล้ชรายิ้มให้เขาด้วยความอ่อนโยนคุณป้าเป็นคนรับใช่เก่าแก่ของคุณแม่ที่เลี้ยงดูเค้ามาตั้งแต่เล็กๆ
"มันกะทันหันนะครับ"เซจินพยุงมากิโกะที่หลับไม่ได้สติเข้าไปในบ้าน
"แล้วผู้หญิงคนนี้?"
"เพื่อนผมเองครับ"เซจินตอบก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาแล้วตรงขึ้นไปชั้นสอง"ให้เธอนอนห้องผมแล้วกันนะครับฝากป้าดูเธอด้วย"
"ได้คะ"
"ส่วนเสื้อผ้าฝากป้าเปลี่ยนให้เธอด้วยแล้วกันครับ ชุดยัยนั่นก็ยังมีเหลืออยู่ในตู้เดี๋ยวผมจะไปนอนห้องคุณแม่"
................
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่สาดส่องเข้ามากระทบร่างที่นอนขี้เกียจอยู่บนเตียง พอลืมตาขึ้นมาฉันก็เพราะใครบ้างคนยืนส่งยิ้มให้ 0_o เดี๋ยวนะป้าเป็นใครเนี่ย
"ตื่นแล้วเหรอคะคุณผู้หญิง"คุณป้าวัยกลางคนทักขึ้น
"ที่นี้ที่ไหนคะ แล้ว...โอ๊ยๆ"ฉันที่กำลังจะพูดต้องชะงักเพราะอาการปวดหัวที่แทรกเข้ามาไม่น่าดื่มเหล้าเยอะเลยฉันTOT
"โยะโกะฮาม่าคะ^_^คุณเมามากจนคุณเซจินพามาพักที่นี้คะ"
'เซจิน'?
ใช่แล้วหมอนั่งเป็นคนพาฉันมาฉันจำได้แล้ว
"แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนคะ?"
............
ชายหนุ่มดวงตาแสนเศร้าคุกเข่าลงกับพื้นดินก่อนจะว่างดอกเดซี่สีขาวลงข้างๆหลุมศพ เขาอยู่อย่างนั่นเนินนาน...
...นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่กล้าแม้แต่จะมาเหยียบที่นี้...
...นานจนเกือบจะลืมได้อยู่แล้ว แต่ก็แค่เกือบเพราะความเป็นจริงยังจำได้ทุกลมหายใจ...
...เจ็บทุกครั้งที่พบว่าข้างๆไม่มีคนๆนี้อีกต่อไปแล้ว...
.............
ฉันวิ่งลงมาจากบรรไดชั้นสองของบ้านทรงญี่ปุ่นโบราณที่หลังใหญ่พอสมควรแสดงถึงความมีฐานะตั้งแต่อดีตของเจ้าของบ้านด้านหลังของตัวบ้านมีภูเขาใหญ่และด้านหน้ามีแม่นำ้สายเล็กๆไหลผ่าน
ว่าแต่เซจินหมอนั่นอยู่ที่ไหนกันนะ คนเขาตามหานะรู้หรือเปล่า
"ตามหาฉันอยู่หรือเปล่า"ฉันที่กำลังเดินมองหาเขาถอยหลังไปถอยหลังมาต้องเสียงหลักลงเพราะดันไปเหยียบเท้าเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ด้านหลังจนเราทั้งสองต้องกองลงไปนอนกับพื้นด้วยกัน
"อีตาบ้าเซจินมาเงียบๆทำไมเนี้ยฉันตกใจนะ!"ฉันที่ล้มลงไปคร่อมตัวเขาอยู่โวยวายพร้อมทั้งทุบอกเขาแรงๆ ให้ตายเถอะชุดนอนกระโปรงฉันนี้เปิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง
"ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ!"เขาตอบพร้อมรอยยิ้มกวนประสาทโอ๊ยให้ตายเถอะฉันเกลียดเขาไอ้เซจินบ้าาาาาา "ลุกไปได้แล้วยัยอ้วนฉันหนัก"
"O_0 กรี๊ดดดดดดดดดดด"ฉันช็อกก่อนจะกรี๊ดใส่หูเซจินอย่าวดัง บังอาจมากมาว่าฉันอ้วน
"โอ๊ย!เงียบ"เขาเอามือมาอุดปากฉันไว้"ถ้าฉันปล่อยมือแล้วเธอยังแหกปากร้องอีกละก่อนฉันจูบเธอแน่ยัยคุณหนูมากิโกะ!!"
O_o
และคำที่เขาพูดก็ทำเอาฉันเงิบตัวแข็งทื่อไปเลยที่เดียว
"ฉันจะกลับโตเกียวตอนเที่ยงตรงเธอมีเวลาหนึ่งชั่วโมงไปอาบนำ้แต่งตัวซะไม่งันฉันทิ้งเธอไว้นี้แน่"เซจินยืนคำขาดกับฉัน
"รู้แล้วน่า"
...................
@มหาวิทยาลัย
การเรียนในช่วงคำ่ผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่ายยกเว้นก็แต่
'อาจารย์คิรุคาวะ เฮเซ็น'ชายหนุ่มรูปงามน่าภูมิฐานที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง
"วันนี้พอแค่นี้แล้วกันนะครับ^_^ทุกคนกลับบ้านได้แล้วเจอกันครับอย่าลืมทำรายงานที่ผมสั่งนะ มีปัญหาอะไรก็เมล์มาหาผมหรือโทรมาก็ได้นะ"เขาพูดพร้อมกับเก็บหนังสือบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว
"อาจารย์คะ!!!!"หญิงสาวแถวหน้ายกมือขึ้นพร้อมกับเรียกเขา หล่อนดูเป็นคนมีความมั่นใจสูงหน้าตาสวยและรวยมาก
"ไง?ครับ"หญิงสาวเดินจากโต๊ะตัวเองไปหาคิรุคาวะที่กำลังจะหยิบกระเป๋าเพื่อนเดินออกไป
"พอดีฉันเพิ่งไปปารีสมานะคะเลยซื้อของมาฝากอาจารย์"เธอยืนถุงกระดาษที่สกรีนแบนหรูเอาไว้ให้เขาพร้อมกับส่งสายตาหวานให้เขา แต่ก่อนที่คิรุคาวะจะรับมันมาถือไว้เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ชิงดังขึ้นก่อน
"วางไงครับมากิจัง"เขาหันไปรับสายโทรศัพท์และทำให้เป็นที่สนใจของพวกสาวๆที่ยืนอยู่ในห้องเป็นอย่างมากเมื่อชื่อของปลายสายเป็นผู้หญิง"ออๆได้สิเดี๋ยวฉันแวะไปรับเลิกสอนพอดีแล้วเจอกันนะ"แล้วเขาก็กดวางสายไป
"ขอโทษทีพอดีว่าที่คู่หมั้นโทรมาพอดี^_^"คำว่าว่าที่คู่หมั้นทำให้ถุงในมือแม่สาวสาวยล่วงลงสู่พื้นทันที
"อาจารย์มีว่าที่คู่หมั้นแล้วเหรอคะ?"หญิงสาวอีกคนโผล่เข้าไปถาม
"อืม"คิรุคาวะตอบ เขาตอบก่อนจะรีบขอตัวออกมาเพื่อรีบไปรับว่าที่คู้หมั่นที่รถดันเสียซะได้
"อ้าวเซโกะจังมายืนทำอะไรตรงนี้?"และขณะที่เขากำลังรีบออกมาก็เจอเขากับเซโกะที่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตูพอดี
"ออ!ฉันกำลังจะกลับแล้วละคะ"เซโกะก้มหน้าลงแล้วตอบคำถาม
"ฝนกำลังจะตกแล้วนิ กลับยังไงหรอ"เขาถามเธอ
"ฉันนั่งรถเมล์มาคะ"
"กลับด้วยกันสิ?"คิรุคาวะเอ่ยชวนเธอแล้วยิ้มจางๆพอมองหน้าเธอคนนี้ทำไมถึงได้เหมือนทุกอย่างไร้ความหมายขนาดนี้นะ
"ไม่รบกวนดีกว่าคะ"
"ปฏิเสธผู้ใหญ่แบบนี้ได้ยังไงละเสียมารยาทนะรู้ไหม กลับด้วยกันนี้แหละ"แล้วเขาก็เอื้อมมือไปคว้าแขนบอบบางของเธอมา
..................
'เฮเซ็น!ฉันรอนายนานมากแล้วนะเมื่อไหร่จะมาสักที' ฉันกดรัวส่งไลน์ไปหาเขา
'ฉันเบื่อ'
'ฉันมีงานต้องทำต่อนะ'
'ฉันติดธุระด่วนอาจจะไปช้าหน่อยถ้ารอไม่ไหวเธอโทรเรียกคนที่บ้านมารับได้เลยนะ...Hezen'
อีตาบ้าเฮเซ็นนนนนนน
นี่ฉันทนรอนายข้างถนนทั้งๆที่ฝนเทลงมาไม่ขาดสายมาเกือบชั่วโมงแต่นายตอบฉันกลับมาแบบนี้นะเหรอ
'นายมันห่วยเฮเซ็น ฉันเกลียดนาย'ฉันพิมพ์ด่าเขากลับไป ก่อนจะทิ้งหัวลงบนพวงมาลัยรถยนต์คันหรู
.....................
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"เซโกะที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเฮเซ็นถามขึ้นเมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องโทรศัพท์ไม่วางตา เขาลากเธอมาด้วยอย่างไม่รอให้เธอได้ตอบตกลงก่อนจะถือวิสาสะพาเธอมานั่งทานข้าวด้วยกันอีกโดยที่เขาอ้างว่าเขาหิว แล้วทำไมเธอต้องมากับเขาด้วยเนี่ย
"เปล่า กินข้าวต่อเถอะ"
"ว่าที่คู่หมั่นของอาจารย์เธอคงรอแย่แล้ว"และในที่สุดเซโกะทนไม่ไหวพูดออกไปจนได้ ใช่เธอได้ยินเขาพูดในห้องว่ากำลังรีบไปหาว่าที่คู่หมั้น
"เธอได้ยินด้วยเหรอ?"เฮเซ็นดูตกใจไม่น้อยที่เธอรู้
"คะ^_^ฉันไม่รู้นะคะว่าเหตุผลอะไรทำให้อาจารย์มานั่งกินข้าวกับฉันอยู่ตรงนี้ อย่าทำให้คนที่รักอาจารย์ต้องเสียใจเลยนะคะ"เซโกะยิ้มหวานให้เขาก่อนจะกุมมือเขาไว้ แม้เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันแต่เซโกะก็ยอมรับว่าเธอก็แอบหวั่นไหวให้กับเขาอยู่ไม่น้อยยิ่งรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วก็ยิ่งไม่อยากเข้าใกล้
"กินข้าวต่อเถอะมันไม่ใช่แบบนั่นหรอกน่า"เฮเซ็นทำเฉไฉก่อนจะตักอาหารให้เธอ
....................
"ไอ้ฝนเฮงซวยพอฉันถึงบ้านแล้วดันหยุดตกซะได้"ฉันสถบขึ้นมาเมื่อรถหรูจอดเทียบที่หน้าบ้าน
"บ่นเป็นยัยแก่ไปได้นะคุณหนูฮายูระ :)"คนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับรถยิ้มจางๆอย่างมีความสุข
"ยิ้มบ้าอะไรของนายเซจิน"ฉันหันไปจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง ช่างบังเอิญจริงๆที่เขาดันโทรเข้าเครื่องฉันตอนกำลังโมโหเฮเซ็นอยู่พอดีเลยใช้ให้เขาขับรถมารับฉันไปส่งบ้าน
"ตลกเธอไง5555"
"เหอะ!! แต่ยังไงก็ขอบใจมากนะที่อุส่ามาส่ง"ฉันบอกพร้อมกับเปิดประตูรถออกแต่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้พอดีเลยหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาต่อ "ออ!อีกเรื่องที่ฉันลืมบอกนาย อีกสองวันเราจะเริ่มถ่ายโฆษณานะ"
"อืม"
"นี่คือนางเอกที่จะมาเล่นคู่กับนาย"ฉันหยิบแฟ้มเอกสารในกระเป๋าส่งให้เขา เซจินรับมันไว้ก่อนจะเปิดดู
"ริโกะจังงันเหรอ?นางเอกขี้วีนจอมแสแสร้งเบอร์หนึ่งของโลก"เซจินโยนมันกลับมาที่ฉัน "ถ้าเธออยากทำง่านเสร็จราบลื่นไร้ปัญหาเปลี่ยนนางเอกซะฉันขอเตือน"
......2วันต่อมา.....
สตูดิโอA
"ติดต่อริโกะจังได้หรือยังงานฉันเริ่มวันนี้นะไม่ใช่อาทิตย์หน้า"ฉันยืนสั่งครีเอทีพที่ยืนอยู่ใกล้ๆแล้วหันไปเหวี่ยงพวกครอสตูมอีกชุดใหญ่ ให้ตายเถอะนี่มันสายมาสองชั่วโมงแล้วนะทำไมแม่ดาราคิวทองยังไม่โผล่หัวมาอีกนะแถมยังไม่ยอมรับสายอีก
"ฉันเตือนเธอแล้วนะคุณฮายูระว่าอย่าเลือกคนนี้เธอไม่ฟังฉันเอง"อีตาเซจินที่นอนอยู่บนโซฟาพร้อมกับหนังสือการ์ตูนที่ดูเหมือนจงใจเตรียมมานั่งอ่านรออีกหลายสิบเล่ม
"หุบปากไปเซจิน"
"คุณริโกะจังมาแล้วคะคุณฮายูระ"ทีมงานคนหนึ่งวิ่งเขามาบอกฉัน ฉันเลยหันไปทางเธอแล้วก็มาจริงๆสักทีนะยัยริโกะจัง-_-!!!
สาวร่างสูงราวกับนางแบบในชุดเดรสสีแดงเพลิงที่ด้านหน้าสั้นถึงเข่าส่วนด้านหลังลากยาวจนผู้จัดการส่วนตัวต้องช่วยถือเอาไว้นางมาพร้อมกับแว่นกันแดดสีชาอันใหญ่เว่อร์และหมวกปีกบานที่ไว้ใส่ไปชายทะเล เหอะ!ฉันน่าจะฟังคำเตือนของเซจินนะฉันคิดว่า
"ไงสวยเว่อร์สมใจเธอเลยสินะ"เซจินยังไม่วายแซวฉันต่อ
"เหอะๆ!"
"สวัสดีคะคุณมากิโกะใช่ไหมคะ"ผู้จัดการส่วนตัวของดาราสาวโค้งให้ฉันทั้งๆที่ในมือเต็มไปด้วยข้าวของมากมายของดาราสาว ส่วนริโกะจังนะเหรอแม่นั่นยืนเชิดคอจนคอจะเข็ดแล้วมั้ง
"คะ"
"ขอโทษด้วยนะคะที่สายพอดีว่า..."และก่อนที่ผู้จัดการจะอธิบายยัยริโกะจังก็ชิงพูดก่อน
"อาหารแมวที่บ้านฉันหมดพอดีเลยต้องจองตั๋วเครื่องบินด่วนไปโอซาก้าเพื่อซื้อให้มัน"คำอธิบายของหล่อนทำเอาคนทั้งสตูดิโออ้าปากค้างกันเป็นแถว "เริ่มกันเลยดีกว่าคะสายแล้วนะคะคุณฮายูระ"เหอะ!ฉันอยากตาย ขนาดนี่แล้วอย่าเรียกว่าสายเลย นี่แมวสำคัญกว่างานฉันงันเหรอ อดทนไว้มากิจังไม่งันทุกอย่างพังแน่
"ใจเย็นไว้มากิโกะยัยนี้ยังเยอะได้อีก"เซจินเดินมากระซิบที่ข้างหูฉันแล้วตบไหล่ฉันเบาๆก่อนจะเดินตามยัยริโกะจังไป
.....................
"เจอกันอีกแล้วนะยัยแม่มด"เซจินที่เดินตามหลังริโกะไปพูดขึ้นลอยๆแต่สาวสวยสง่ากับชะงักขาทันที
"ทาคาวะ เซจิน"ริโกะโบกมือเป็นสัญญาณให้ผู้จัดการหลบไปทางอื่นที่นี้จึงเหลือแค่เขากับเธอ
"ขอบคุณที่ยังจำกันได้ ^_^"
"ฉันคงลืมน้องชายของว่าที่สามีไม่ลงหรอกนะเซจิน"ใช่แล้ว ริโกะจัง เธอเป็นผู้หญิงของพี่ชายต่างมารดาของเขาอีกครอบครัวที่ไม่ค่อยจะอยากต้อนรับเขาสักเท่าไหร่
"เลวๆอย่างเธอสักวันโลกต้องรู้"
"นายมันก็ไม่ต่างกับฉันสักเท่าไหร่หรอกเซจินถ้าไม่ใช่เพราะนายยัยนั่นก็คงไม่ต้องตาย"ริโกะจังเอ่ยสิ่งที่เป็นแผลลึกในใจของเซจิน
"ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นทาคาวะ ฉันยอมทุกอย่างเพื่อล้างแค้นให้รินนะจัง'น้องสาว'ของฉัน"แววตาเจ็บปวดชัดเจนฉายออกมาจากดวงตาเป็นประกายแสนงดงาม "ถ้านายยังรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ลากรินนะเข้ามาในชีวิตจนเธอต้องตายก็หลีกทางฉันไป นี้เป็นเรื่องระหว่างฉันกับพี่ชายของนาย"แล้วหญิงสาวก็เดินจากไป
เหลือเพียงแต่เขาและความเจ็บปวดที่ยังไม่จางหายไปไหน นานเท่าไหร่...ก็คงไม่ลืมเลือน
ความคิดเห็น