Star To Love รักแค่ฉันคนเดียวนะ

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องบังเอิญมีอยู่จริง

...หลายอาทิตย์ต่อมา...

"ที่นี่เหรอ"ฉันหันไปถามลูกน้องของคุณพ่อที่ขับรถมาส่งฉันหน้าตึกใหญ่สูงเทียมฟ้า นี่นะเหรอ NY GROUP ฉันหยิบแว่นกันแดดสีชาราคาแพงมาสวมก่อนจะก้าวเข้าไปในนั่นด้วยท้วงท่าสง่างามราวกับนางพญา

"ฉันมาจาก JP GROUP ที่นัดเอาไว้คะ"ฉันเดินไปติดต่อกับพนักงาน ก่อนจะลดแว่นกันแดดลงเล็กน้อยเพื่อมองเธอ

"คุณฮายูระใช่ไหมคะ^^เชิญด้านในเลยคะท่านประธานกำลังรออยู่พอดีเลยคะ"

.................

"ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยากรับงานนี้"เสียงใครบางคนดังออกมาจากห้องตรงหน้าที่ฉันกำลังจะเข้าไปผมท่านประธานบริษัท

"เออ..."พนักงานที่พาฉันเดินมามองหน้าฉันแบบขอโทษแทนเจ้าของเสียงข้างใน

"ไปทำงานต่อเถอะคะ"ฉันบอกเธอ

"คะ"เธอก้มศีรษะให้ก่อนจะเดินจากไป

ก๊อกๆๆๆ!!

ฉันเคาะประตูห้องก่อนจะเดินเข้าไปด้านในมีท่านประธานนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เรขายืนอยู่ไม่ไกล และผู้ชายที่ฉันคาดว่าคงจะเป็นเจ้าของเสียงเมื่อครู่นั่งหันหลังให้ฉันอยู่

"ฉันฮายูระ มากิโกะคะ"ทันทีที่ฉันแนะนำตัวผู้ชายที่ตอนแรกนั่งหันหลังให้ฉันเหมือนไม่สนใจกลับหันมามองฉันตาค้าง จะว่าไปทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับแววตาคู่นี้นะเหมืแนเราเคยพบกันมาก่อน

"เชิญนั่งสิ หนูมากิจัง"ท่านประธานพูดกับฉันอย่างสนิทสนมเพราะท่านรู้จักกับพ่อฉันดี ท่านเชิญให้ฉันนั่งลงที่ข้างชายคนนั่น

"คุณพ่อให้หนูมาฟังคำตอบเกี่ยวกับงานที่เราติดต่อไว้นะคะ"

"เออ...."ท่านประธานดูมีสีหน้าลำบากใจอยู่ไม่น้อยกับการตอบคำถามนี้

"ผมตอบตกลงร่วมงานกับ JP GROUP ครับ"แล้วผู้ชายที่หน้าตาจัดว่าดูดีเว่อร์จนหน้าอิจฉาก็ชิงตอบคำถามแทน เขาเองเหรอนักร้องชื่อดังที่คุณพ่อต้องการจ้างไปเป็นพรีเซ็นเตอร์รถรุ่นล่าสุด'ทาคาวะ เซจิน' งันสินะ

"^_^ยินดีมากเลยคะที่คุณตกลงร่วมงานกับทางเรา นี่เป็นสัญญาณที่ฉันเตรียมมาให้คุณเซ็นต์คะ"ฉันส่งกระดาษไปในมือที่ถือมาด้วยไปให้เขา

"ครับ"

...........

"คุณมากิโกะ!!!!!"เสียงเรียกของเซจินดังไล่หลังฉันมา ทำใหฉันที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถต้องหันกลับไปมอง"คุณจำผมไม่ได้จริงๆเหรอ"เขาหอบหายใจขณะที่ตั้งคำถามกับฉัน แล้วทำไมฉันต้องจำเขาได้ด้วยเราเคยรู้จักกันมาก่อนด้วยเหรอ?

"ทำไมละคะ"

"ผมผู้ชายที่วิ่งชนคุณวันนั่นไง"ผู้ชายที่วิ่งชนฉันงันเหรอ?? ฉันนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนนั่น

"นาย!!!"ทันทีที่จำได้ฉันก็เผลออุทานขึ้นมาพร้อมกับชี้หน้าเขา ถึงว่าละทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยราวกับรู้จักกับเขา

"ดีใจนะที่เธอจำฉันได้ และดีใจยิ่งกว่านั่นที่เรากำลังจะได้ร่วมงานกัน"เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ใครๆที่พบเห็นต้องแทบละลาย

"เออ...ฉันไปได้หรือยัง?"ฉันที่ไม่อยากจะร่วมเสวนากับเขาถามออกไปอย่าเสียมารยาท

"ได้สิ ยังไงเราก็คงได้เจอกันอีกบ่อยๆอยู่แล้วละ ฮะฮ่าๆๆ"

...อะไรของหมอนี่กันนะทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันด้วยนะ...

........................

@ ภัตตาคาร

ฉันเอื้อมมือไปตักอาหารแล้ววางลงบนจานของคนตรงหน้า

"ทานนี้สิอร่อยนะ^^"

ฉันยิ้มหวานให้เฮเซ็นด้วยความเคยชิน วันนี้เขานัดฉันมาทานข้าวด้วยกัน

"มากิจัง.."

"อะไรเหรอ?"

"อย่าทำลายคนอื่นเพราะฉันเป็นสาเหตุได้ไหม"เฮเซ็นเอื้อมมือมากุมมือฉันเอาไว้ แต่ฉันกับชักมือออกแล้วมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง

"ยัยนั่นมาฟ้องนายเหรอ"

"ไม่ใช่แบบนั่น ฉันแค่..."

"แค่ไม่ได้รักฉันมากพอสินะ"ฉันหยิบกระเป๋าก็จะลุกจากเก้าอี้เดินหนีออกมา

"มากิโกะ รอเดี๋ยว!"เฮเซ็นวิ่งตามมาดึงแขนฉันเอาไว้แต่ฉันก็ไม่ได้มองซบตาเขา

"..."

"ฉันขอโทษเธออย่าโกรธฉันเลยนะ"เขากุมมือฉันเอาไว้แน่น

"ฉันถามนายจริงๆนะแล้วตอบฉันมาตรงๆถ้าเราไม่ใช่คนที่เหมาะสมกันนายจะรักฉันบ้างไหม?"คำถามที่ฉันชอบสงสัยและถามเขาออกไปบ่อยครั้งหลุดออกมาจากปากฉันอีกหน

"ฮายูระ มากิโกะ"เฮเซ็นดึงฉันเขาไปกอด"ฟังฉันให้ดีนะ เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ฉันเต็มใจจะแต่งงานด้วย"

"นายบอกรักฉันได้ไหม เฮเซ็น?"สายตาของฉันขอร้องอ้อนวอนเขา ขอร้องในสิ่งที่ฉันไม่เคยได้ยินเลยตลอดเวลาที่คบกันมา และแทนที่เขาจะพูดตามที่ฉันขอเขากลับจุมพิตที่หน้าผากของฉันแทน

"กลับกันเถอะหนาวหิมะเริ่มลงแล้ว"เฮเซ็นถอดเสื้อคุมตัวนอกมาสวมให้ฉัน

ฉันไม่น่าหวังลมๆแล้งๆเลยจริงๆ

"นายไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นได้ไหม?"ฉันถามระหว่างที่เดินไปที่รถ เราคบกันด้วยความเหมาะสมและผู้ใหญ่จัดการให้เราไม่เคยผูกมัดกันเรื่องหัวใจดังนั่นแม้นว่าฉันจะเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขาแต่เขาก็ยังมีผู้หญิงอื่นไม่ซำ้หน้า และฉันไม่มีสิทธิ์ทำอะไนทั้งนั่น และนั่นคือข้อตกลงระหว่างเรา

"ฉันไม่สัญญาในสิ่งที่ยังไม่แน่ใจ เธอก็รู้นิขึ้นรถเถอะ"เฮเซ็นเปิดประตูรถให้ฉัน ฉันเลยถอดใจเดินขึ้นรถไป

...................

'อะไรนะคะคุณพ่อจะให้หนูรับผิดชอบงานที่เราจะทำกับ NY GROUP!!!?'

'ใช่ นี้คืองานแรกที่ลูกจะได้พิสูจน์ตัวเอง อย่าทำให้พ่อผิดหวังนะลูกรัก'

และนี่คือสาเหตุที่ฉันมานั่งอยู่ที่นี่เพื่อคุยรายละเอียดกับอีตานักร้องคิวทองที่นัดเจอตัวยากเหลือเกิน

"นี้เป็นคอนเซ็ปต์ของงาน"ฉันว่างแฟ้มงานรายละเอียดลงตรงหน้าของเขา ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาจิบคลายความหนาวเย็น

"ก็โอเคนะ อยากเริ่มงานเมื่อไหร่ละ?"เซจินถามก่อนจะพลิกดูรายละเอียดของงาน

"เร็วที่สุด"

"เธอต้องการให้ฉันแต่งเพลงให้ใหม่ทั้งหมดด้วยเหรอ?"

"ใช่!งานเปิดตัวจะต้องยิ่งใหญ่และเป็นที่จับตามองที่สุดในเอเชีย"

"ทุกวันพุธ และวันศุกร์ฉันว่างเรามาเจอกันเวลาบ่ายสองแล้วกันเธอสะดวกไหม?"

"โอเค!"

"เธอจะไปไหนต่อหรือเปล่า?"เซจินถามฉันที่กำลังเก็บแฟ้นงานต่างๆที่ว่างลงบนโต๊ะ

"เปล่านิฉันว่าจะกลับบ้าน"ฉันตอบทันทีแบบไม่ทันได้คิดอะไร

"ไปทานข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?"คำพูดราวกับขอร้องออกมาจากปากขอคนตรงหน้า

"เออ..."

"ไม่ได้เหรอ? งันไม่..."สีหน้าผิดหวังฉายชัดในแววตาที่คมกริบน่าหลงใหลของเขาจนฉับเริ่มรู้สึกผิด

"ได้สิฉันก็หิวอยู่พอดี^_^"ในที่สุดก็ตอบตกลงไปจนได้ เฮ้ออออ...ฉันเป็นคนใจง่ายตั้งแต่เมื่อไหร่นะ

...................

หลังจากที่เราทานข้าวกันเรียบร้อยแล้วเราก็มาเดินเล่นกันที่สวนสาธารณใกล้ๆหอคอยโตเกียว

"ทำไมนายถึงมาเป็นนักร้องละ"ฉันชวนเซจินคุยไปเรื่อยเปื่อย เราเริ่มสนิทกันมาขึ้นแล้ว 'มั้ง'

"มันเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันทำมันได้ดีมั้ง"เขาตอบ

"อืมมมม"

"แล้วเธอละ?มีความฝันอะไรเหรอ?"เขาถามฉันกลับบ้าง ฉันเดินไปนั่งลงที่มานั่งใกล้ซึ้งด้านหน้ามีแม่นำ้เล็กๆไหลผ่าน

"ความฝัน ฉันเคยมีของพรรค์นั่นหรอก"สายตาของฉันทอดมองออกไปพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าแล้ว"ฉันโตมาในตระกูลผู้มีฐานะทุกอย่างที่เป็นฉันทุกคนรอบๆข้างฉันจัดสรรค์เอาไว้ให้หมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีความฝันแล้วละ เหอะๆ ชีวิตฉันมันดีเกินคำว่าฝันสำหรับคนธรรมดาด้วยซำ้ นายว่าไหม?"ประโยคสุดท้ายฉันหันไปถามเขาที่นั่งลงข้างๆกัน

"ฮะฮ่าๆนั่นสินะเธอมันน่าอิจฉา"

"เออ แล้วนายเคยมีคนที่รักจริงๆบ้างหรือเปล่า ของโทษนะที่ถามฉันแค่อยากรู้"

"ไม่เป็นไหร่ แต่ฉันว่าเราไปกันเถอะพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว"เซจินยิ้มก่อนจะดึงมือฉันให้ตามเขาไปโดยที่ยังไม่ทันได้ตอบคำถามอะไรเลย

"เดี๋ยวสิจะไปไหน"

"เดินตามมาเถอะน่า"

เซจินไม่บอกแต่พาฉันเดินลัดเลาะไปตามแม่นำ้

ฟู่!!!

"ว้าววววว"เสียงจุดอะไรสักอย่างดังอยู่ไม่ไกลก่อนที่ทั้งสองข้างของริมนำ้จะสาดส่องไปด้วยแสงไฟและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงสว่างจากพรุหลากสี

"สวยใช่ไหม?"เซจินยิ้มร่าเมื่อเราเดินมาถึงสะพานไม้เก่าที่ตั้งอยู่ตรงกลางแม่นำ้

"มากๆเลยละทำไมฉันถึงไม่เคยรู้ว่ามีของแบบนี้มาก่อนเลยนะ"

"ทุกๆวันหยุดจะมีการจุดพรุ ฉันชอบมานั่งดูมันทำให้สบายใจดี"

"มาคนเดียวเนี่ยนะ?"ฉันถามเขาด้วยความสงสัย

"อืมมมมมมมมม ฉันไม่ค่อยรู้จักใครหรอก"

"งันตั้งแต่วันนี้ถ้านายจะมาที่นี้อย่าลืมชวนฉันด้วยละ^_^"ฉันหันไปทำเสียงเหมือนสั่งเขา ก่อนจะยิ้มออกมาจางๆ ทำไมไม่รู้แต่ว่าิยู่กับเขาแล้วฉันรู้สึกสบายใจดี แบบที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน

"ทำไมต้องชวนด้วยวะ"พอสนิทแล้วก็เริ่มกวนตลอดเลยนะอีตานี่นิ!!!

"ฉันถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว ไม่รู้แหละยังไงนายก็ต้องชวนฉัน"

"โอเคๆๆ ผมยอมแล้วครับคุณหนูฮายูระคนสวย"

"รู้ก็ดี ฮะฮ่าๆๆ ถ่ายรูปกันไหม"ฉันบอกก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป๋า เซจินเขาอาจจะเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันก็ได้คนที่ดูเหนือกว่าคนอื่นอย่างฉันไม่มีใครคบด้วยอย่างจริงใจหรอกทุกคนหวังแค่เงินทองของฉัน นายไม่เป็นแบบนั่นใช่ไหมเซจิน