...ฉันยังคงมีเธออยู่เสมอ...ที่เดิม...ของหัวจาย...

เนื้อเรื่อง

...ลมหนาวพัดผ่านในต้นเดือนธันวาคม ต้นไม้ต่างๆพากันพลิ้วไหวสะบัดไปมาตามแรงลม ดอกไม้
เบ่งบานรับลมหนาวในตอนเช้า เสียงกระดิ่งจากโมบายดังมาจากทางหน้าบ้านช่วยทำลายความเงียบได้บ้าง บรรยากาศหนาวเย็นในวันนี้ทำให้เหมือนมีความเหงามาครอบคลุมหัวใจดวงเล็กๆของหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่สวนหลังบ้าน …บ้านสายหมอกแห่งลมหนาว… แววตาของเธอแฝงไปด้วยความเหงาและเศร้า ไร้ประกายของรอยยิ้มอย่างสิ้นเชิง
   การรอคอยใครสักคนทำไมถึงได้อ้างว้างเดียวดายแล้วก็ทรมานเช่นนี้น่ะ แล้วทำไมเราต้องคอยเขาด้วยน่ะทั้งๆที่ตอนนี้เขาอาจจะมีใครใหม่แล้วก็ได้ ตั้งแต่เขาจากไปตั้งแต่วันนันถึงวันนี้ก็เกือบสามปีแล้วเขายังไม่เคยติดต่อกลับมาสักครั้งเลย แล้วเราจะรอคอยเขาทำไมกันนะทั้งที่ความหวังที่เขาจะกลับมามันดูเลือนรางเต็มทีแล้ว ยังรักเขาอยู่อีกทำไมรักเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเขารักเราบ้างรึป่าง ไม่เคยเลยที่จะได้ยินคำว่ารักจากเขาสักครั้ง
นี่เราคิดถึงเขาทำไมกันน่ะบ้าจริงเชียว   คิดถึงไปก็เท่านั้นเขาคงไม่คิดถึงเราหรอก คิดถึงแต่ไปไม่ถึง
ฟ้าใส เธอต้องจำไว้น่ะ ขาดเขาเราก็อยู่ได้เมื่อก่อนๆที่จะเจอเขาเรายังอยู่เองได้เลย แล้วเธอก็เลิกรอเขาได้แล้วรอไปก็เสียเวลาเปล่า
ฟ้าใส!!! เธอหันไปตามเสียงเรียกนั้นพลางเอามือปาดน้ำตาบนแก้ม
มีอะไรหรือค่ะพี่ชาย
เป็นอะไร ร้องไห้อีกแล้วน่ะเรา เขาพูดพลางเอื้อมมือไปดึงหัวน้องสาวมาพิงไหล่ตัวเอง
ร้องไห้ที่ไหนกันค่ะ ฟ้าไม่ได้ร้องสักหน่อย
ฟ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเถอะร้องออกมาให้พอ พี่รู้ว่าเราคิดถึงเขา
วันนี้ฟ้าจะคิดถึงเขาเป็นวันสุดท้ายค่ะพรุ่งนี้ฟ้าจะไม่คิดถึงเขาอีกแล้ว
ฟ้า การที่ฟ้าคิดถึงเขาก็แปลว่าฟ้ารักเขาอยู่ไม่ว่านานแค่ไหนไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนใช่มั้ย
ค่ะพี่ชาย ฟ้ายังรักเขาแต่ฟ้าไม่อยากคิดถึงเขาแล้วมันเจ็บอ่ะมันเจ็บที่ตรงหัวใจ
คืนนี้ฉันออกมานั่งดูดาวที่ระเบียงห้องนอน เพราะนอนไม่หลับไม่ว่าจะข่มตาหลับเพียงใดก็หลับมาลงสักที ภาพในวันเก่าๆวันที่ฉันได้พบกับเขามันฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง……
เมื่อวันที่ฉันได้พบกับเขาครั้งแรกเมื่อ2-3ปีก่อน ตอนนั้นฉันอยู่มหา’ลัยปี 3ส่วนเขาเรียนอยู่ปี4 เราพบกันที่ห้องสมุดโดยบังเอิญ และหลังจากวันั้นไม่ว่าฉันจะไปไหนก็จะเจอเขาตลอดจนฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ฉันก็เลยตัดสินใจลองถามเขาดูว่า เขาตามฉันมาทำไม
ขอโทษนะคะ คุณจะตามฉันไปถึงไหนกันค่ะ
และคำตอบที่ได้กลับมาคือ  จนกว่าผมจะได้ทำความรู้จักกับคุณ
คุรจะรู้จักฉันไปทำไมไม่ทราบค่ะ ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาเหมือนกับคุณนั้นแหละ
ผมว่าคุณคือคนที่พิเศษสำหรับผม คนที่หัวใจเพรียกหาน่ะ
เหรอค่ะ
ครับคุณให้โอกาสผมสักครั้งได้มั้ย เปิดใจรับผมเข้าไปได้มั้ย
เอาเป็นว่าฉันจะลองเปิดใจรับพิจารณาคุณก็แล้วกัน
ขอบคุณครับ ว่าแต่ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย
ฟ้าใสค่ะ เรียกฟ้าเฉยๆก็ได้
ผมณัฐครับ
ค่ะ ขอตัวก่อนนะค่ะ เธอพูดพลางส่งยิ้มให้
    แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนก็มากขึ้นเรื่อยๆเขาก็กลายมาเป็นคนที่สำคัญของหัวใจฉัน คนที่หัวใจเพรียกหาตลอดเวลา ฉันรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆเขา
จนกระทั่งวันหนึ่งเขามาหาฉันที่บ้านสายหมอกแห่งลมหนาวแห่งนี้ เขามาบอกว่าเขาต้องไปทำงานที่อเมริกาอยากให้ฉันไปกับเขาด้วย ตอนนั้นฉันรู้สึกชาไปทั้งตัวไม่อยากให้เขาไปอยู่ไกลจากฉันแต่ฉันก็ไม่อยากจากบ้านสายหมอกแห่งลมหนาวที่ฉันรักไปเช่นกัน ฉันยอมรับว่าฉันก็กลัวว่า ถ้าเขาได้ยินคำตอบของฉันแล้วเขาคงเสียใจมากเหมือนกัน
พี่ณัฐ ฟ้าขอโทษ  ฟ้าคงไปกับพี่ไม่ได้จริงๆ
ทำไมล่ะ ทำไมฟ้าถึงไปกับผมไม่ได้
เขาไม่ได้รับคำตอบใดๆจากฉันเลย เขาหันหลังไปโดยไร้คำเอ่ยลาใดๆทั้งสิ้น และความสัมพันธ์ของฉันกับเขาคงจบลงเพียงเท่านี้ล่ะมั้ง  น้ำหยดใสๆไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสายโดยที่เขาไม่มีวันได้เห็นมันเลย 
   เวลามันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เขาคงจะลืมเธอไปจนหมดหัวใจแล้วล่ะ แต่สำหรับเธอแล้วยังมีเขาเสมออยู่เต็มหัวใจ
กริ๊งงง….เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เรียกสติของเธอที่ห้วนนึกถึงวันวานกลับคืนมา
สวัสดีค่ะ  เธอพูดพลางเอามืออีกข้างปานน้ำตาอย่างลวกๆ
สวัสดีครับ  เสียงของคนที่เธอไม่ได้ยินมาแสนนานแต่วันนี้เธอได้ยินมันอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่เธอก็ตัดสายเขาทิ้ง
เขาจะโทรมาทำไมกันน่ะอุตสาห์จะทำใจให้ลืมอยู่แล้วเชียว หายไปตั้งหลายปีไม่เคยมีข่าวคราวส่งมา ตาวันนี้เขาติดต่อกับมาเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่แค่วันนั้นที่เขาไปโดยมามีคำเอ่ยลาสักคำมันยังตอกย้ำให้หัวใจดวงนี้เจ็บไม่พอรึไง
กริ๊งงง….เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งแต่เธอตัดสินใจจะไม่รับ เธอไม่อยากได้ยินไม่อยากคุยอะไรกับเขาอีกทั้งนั้นไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เขาจะโทรมาด้วยเรื่องสำคัญแค่ไหน
จบกันที แค่นี้หัวใจก็เจ็บมามากพอแล้ว ต่อแต่นี้จะก้าวไปถนนสายใหม่ที่ไม่มีเขาอยู่ในหัวใจอีกต่อไป
ฟ้าใส ฟ้า  ฟ้าใส !! เสียงร้องเรียกเธอดังมาจากทางหน้าบ้าน
ตอนแรกเธอก็นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าดึกป่านนี้แล้วใครกันน่ะที่มาหาเธอ แต่เธอก็รู้สึกว่าเสียงที่เรียกนั้นช่างฟังดูคุ้นหูซะเหลือเกินแต่จะเป็นไปได้ไงล่ะที่เขาจะมาตะโกนเรียกเธออยู่หน้าบ้าน จึงคิดว่าจะออกไปดูสักหน่อย
พี่ณัฐ!!!! เธออุทานออกมา เมื่อเธอเดินออกมาที่ระเบียงและเห็นว่าคนที่มาคือใคร  
ฟ้า!! ออกมาเปิดประตูให้พี่หน่อยสิ
ทำไมฟ้าต้องเปิดให้คุณด้วยล่ะ คุณกลับไปเถอะที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกแล้วมันก็ดึกมากแล้ว
ไม่ พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าฟ้าจะมาเปิดประตูให้พี่
กลับไปเถอะเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว เธอพูดจบก็เดินเข้าห้องไป แล้วน้ำหยดใสๆก็ไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอ
เขาจะกลับมำทำไมอีก กลับมาเพื่อที่จะจากไปอีกเหรอ
ฟ้า!!! เสียงเรียกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง  เธอเอาหมอนขึ้นมาปิดหูเอาไว้เพราะไม่อย่างได้ยินทั้งนั้น จนทำให้เธอไม่ได้ยินเขาตะโกนบอกรักเธอ  เวลาล่วงเลยไปพอสมควรแล้วและเธอก็คิดว่าเขาน่าจะกลับไปแล้วเธอจึงออกไปที่ระเบียง แต่ผิดคาดเขายังอยู่
เขานั่งหันหลังพิงรั้วบ้านอยู่ทำให้ไม่รู้ว่าเธอกำลังแอบจ้องมองเขาอยู่
นี่เราลืมเขาไม่ได้จริงๆใช่มั้ย เธอพูดออกมาเบาๆ 
    ลมหนาวพัดพาให้ฉันกับเขาได้มาพบกันและพัดพาเขาไปไกลอยู่อีกซีกโลกนึง แล้ววันนี้ลมหนาวก็พาเขากลับมาอีกครั้ง ……..
ฟ้า !!!!!เธอสะดุ้งตื่นจากภวังค์ 
ฟ้า พี่ขอโทษ พี่รักฟ้าน่ะพี่ไม่ขอให้ฟ้ายกโทษให้พี่หรอกพี่รู้ว่าพี่ทำให้ฟ้าต้องเสียใจ

        น้ำตาของเธอเริ่มรินไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอรีบวิ่งออกไปที่ประตูหน้าบ้านเพื่อไปหาเขาคนที่เธอรักและคิดถึงเสมอไม่ว่านานเท่าไหร่
     เธอเข้าไปกอดเขาไว้แน่นด้วยความคิดถึงสุดหัวใจและน้ำตาก็ยังพรั่งพรู่ออกมาอย่างไม่ขาดสาย
พี่ณัฐอย่าทิ้งฟ้าไปไหนอีกน่ะ ฮือๆ 
อืม….พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทิ้งฟ้าไปไหนไกลๆอีก
ฟ้ารักพี่น่ะ รักมากรักหมดหัวใจเลย
พี่ก็รักฟ้า ตลอดระยะเวลาที่พี่อยู่ที่นู่นพี่คิดถึงฟ้าแทบทนไม่ไหว
แล้วทำไมไม่ติดต่อมาบ้างละ
ก็พี่กลัวว่าฟ้าจะไม่อยากคุยกับพี่ โกรธที่พี่ไม่โดยไม่เอ่ยลาสักคำ
ใครว่าฟ้าไม่อยากคุยด้วยเล่า แล้วรู้มั้ยว่าฟ้าจะโกรธพี่เพราะพี่ไม่ติดต่อมาเลยนันแหละ
พี่ขอโทษน่ะ
ฟ้าไม่ได้โกรธพี่แล้วจะยกโทษให้ได้ไงล่ะ
    เขาดึงเธอเข้าไปกอดแล้วจูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาแล้วผละออกจากเธอ
แต่งงานกับพี่น่ะ 
ค่ะ เธอพูดกับยิ้มหวานให้เขา
    เขาพูดพลางหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ต และเขาก็เปิดมันออกช้าๆ ข้างในกล่องกำมะหยี่คือ แหวนเพชรรูปหัวใจ  
    เขาหยิบแหวนออกจากกล่องแล้วค่อยๆบรรจงสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอก่อนจะรวบตัวเธอเข้าไปกอดไว้อีกครั้ง
     ไม่ว่าเขาจะไปอยู่ไกลเธอแค่ไหน ความห่างไหลก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่มีให้กันลดน้อยลงหรือเลือนหายไปเลย และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดที่ตรงนี้ก็ยังมีเธออยู่เสมอและจะมีอยู่ตลอดไป

…………ฉันยังคงมีเธออยู่เสมอ  … ที่เดิม… ของหัวใจ…………