ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ยี่สิบสี่ = อะไรวะ???
วันมหาวิบัติจริงๆ ให้ตาย!!!!!!!!!
ทำไมไอ้มีนจะต้องมาพบมาเจอกับความซวยมหาประลัยนี่ด้วยนะ ความซวยที่ว่าเฮียมิกมาหาถึงที่เนี่ย
“มิน~~~ ไม่คิดจะกลับบ้านไปเยี่ยมเฮียบ้างเหรอ” นั่นไงเริ่มแล้ว ไอ้การพูดอ้อนๆนำมาก่อนเลย
ผมหันไปยิ้มให้เฮียมิกที่กำลังส่งสายตาออดอ้อนอย่างไม่สมอายุ ก่อนจะหันกลับมาแยกเขี้ยวให้ไอ้เด็กเฟลท์ที่ไม่รู้กาลเทศะ เข้ามานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ข้างๆผมอย่างถือวิสาสะ
“นะมินนะ บ้านเราก็ไม่ได้ขัดสนอะไรทำไมมินต้องมาทำงานด้วยล่ะ” บ้านเราไม่ขัดแต่ตัวน้องเฮียอ่ะขัด แม่เฮียตัดค่าขนมผมอ่ะ T^T
ผมหันมายิ้มเอาใจเฮียมิกอีกรอบ
“โธ่เฮียครับ มีนเค้าไม่ได้ลำบากอะไรเลยครับ ผมดูแลเป็นอย่างดี” เสียงกวนๆที่แย่งตอบก่อนทำเอาผมหันไปยกนิ้วชี้ขึ้นห้ามไอ้เด็กหน้ามึนเป็นรอบที่สามแล้วครับ ตั้งแต่เฮียมิกแกเข้ามานั่ง ไอ้น้องเฟลท์มันเริ่มก่อนตลอด ไม่ต้องมองหน้าผมยังรู้เลยว่าตอนนี้เฮียแกเริ่มหงุดหงิดแค่ไหน
“นะมินนะ กลับกับเฮียเหอะ วันนี้เลย” ผมเห็นเฮียมิกมองหน้าไอ้น้องเฟลท์พลางพูดกับผม ส่งสายตาให้กันปิ๊งๆเชียว เดี๋ยวก็ได้กันหรอก
“มีนเค้าไม่กลับหรอก เค้าไม่ทิ้งงาน”
“บอกเด็กนั่นไปสิมินว่าจะกลับ”
“ไม่กลับ”
“กลับ”
“ไม่กลับ”
“ก็บอกว่ากลับไงไอ้เด็กเวร!!!!!!!!!!!!!!”
“ก็บอกว่าไม่ให้กลับไงโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เอ้า….เอากันซะให้พอ ตั้งแต่เริ่มมากุยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ตัดสินใจแทนกุซะให้พอใจไปเลยไป
ผมนั่งกอดอกดูไอ้บ้าสองตัวที่กำลังโหวกเหวกใส่กันอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงนี่คงดังไปสามบ้านแปดบ้าน อีกไม่นานผมคงโดนพวกป้าๆมาบ่นอีกแน่เลย คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ไม่นานผมก็ต้องวกกลับมาที่สองคนที่กำลังจะตีกันตาย แล้วจบด้วยการที่ไอ้น้องเฟลท์ที่มีความสูงมากกว่าเฮียมิกเกือบๆสิบเซ็นต์โดนสอยลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น
ดี!!!!! จะได้เงียบๆกันซะที
“เฮีย!!! นี่เฮียทำร้ายเด็กเหรอ มีนดูสิพี่นายเตะฉันอ่ะ” ก็สมควร
“ไม่โดนฆ่าก็บุญแล้วน่า เฮียมิกอ่ะเทควันโด้มหาลัยนะ” ผมกระแทกเสียงก่อนจะหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปจับแขนเฮียกแบบอ้อนๆ
“เฮีย~~~~ เดี๋ยวมีนก็กลับแล้ว เนี่ยเดี๋ยวเจ้าของบ้านเค้าก็กลับมาแล้ว เค้าอุตส่าห์ฝากบ้านไว้อ่ะ มีนอยากทำงานให้เสร็จ นะเฮียนะ พอเสร็จงานนี้ มีนจะกลับไปอยู่กับเฮียเลย นะนะ” พูดรวดเดียวให้สมกับที่กุไม่ได้พูดมานาน
ผมใช้เท้าสะกิดยันๆให้ไอ้น้องเฟลท์ให้ไปอยู่ห่างๆเพราะกลัวมันจะทำเสียเรื่อง แค่นี้เฮียก็เหมือนจะไม่ยอมอยู่แล้ว ใบหน้าละม้ายคล้ายผมกำลังมุ่นหัวคิ้วอย่างคิดหนักก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“ไม่เอา ดูไอ้เด็กนี่มันไม่น่าไว้ใจนะมิน” นี่ขนาดไอ้น้องเฟลท์มันออกไปนั่งงอนอยู่ห่างๆแล้วนะครับ ออร่าไม่น่าไว้วางใจของมันยังทำเสียเรื่องได้อีก
ผมกัดริมฝีปากพลางเข้าไปกอดเฮียแบบอ้อนๆ ในหัวนี่คิดหาข้ออ้างอยู่ต่อให้วุ่นไปหมด ไม่รู้ทำไมถึงอยากอยู่ต่อนัก คงจะเป็นจิตสำนึกของความรับผิดชอบแน่ๆ กุนี่คนดีจริงๆ กำลังคิดหาคำพูดเพลินๆ เสียงเพลงโดเรม่อนคุ้นหูก็ส่งเสียง เฮียมิกทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะกดรับแล้วเดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์กับเฮียไกด์ อย่าถามว่าทำไมรู้ ก็ไอ้เพลงโดเรม่อนเนี่ยเป็นเพลงประจำตัวของเบอร์เฮียไกด์เพื่อนสนิทเฮียมิกเค้าครับ
ระหว่างนั้นไอ้น้องเฟลท์ก็แสดงตัวเป็นปฏิปักษ์กับผมอย่างชัดเจน รังสีงอนเป็นตุ๊ดแผ่ซ่านเชียวนะเมิง เดี๋ยวกุก็เปลี่ยนใจกลับกับเฮียซะหรอก
“คงจะกลับล่ะสิ ใช่มะ?” คำถามแรกของตุ๊ดเฟลท์ น้ำเสียงยิ่งกว่า กบ-สุวนันท์ตอนยังไม่ได้แต่งงาน
“ก็ถ้าเฮียเค้า…”
“ก็แน่ล่ะ นายอยากกลับตั้งแต่แรกแล้วนี่” - -^ กุยังพูดไม่จบเลย
“ก็ต้องดูก่อน เฮีย…”
“ดีใจอ่ะเดะ มีคนมาตามกลับ” - -^^
“ยังไม่รู้เลย บางที…”
“ทีนี้ก็มีข้อแก้ตัวขอกลับก่อนได้แล้วล่ะนะ” - -^^^^^^
“ตุ๊ดเอ๊ย”
“ห๊ะ?????” ชอบล่ะสิมีอยากให้พูดซ้ำสองรอบ จัดให้
“ตุ๊ดเอ๊ย”
“ว่าใครตุ๊ด” ทำเป็นเสียงเหี้ยม แล้วทีนี้ทำมาเป็นเดินมาใกล้กุ เมื่อกี๊ยังรังเกียจอยู่เลย ผมทำเป็นมองเลยไปที่อื่นไม่สนใจไอ้น้องเฟลท์ที่เดินหน้าเหี้ยมเข้ามาหาอย่างเอาเรื่อง
“นายว่าใครเป็นตุ๊ด”
“คุยกันอยู่สองคนยังคิดไม่ออกอีกเหรอ” คิดว่าโกรธเป็นคนเดียวรึไง คนอุตส่าห์พูดดีแม่งพูดขัดอยู่ได้ คอยดูนะเฮียกลับมากุจะกลับ!!!
“ตุ๊ดไม่ตุ๊ดขึ้นห้องเลยน้อง เร็ว ขึ้นๆ เดี๋ยวนี้”
“ขึ้นทำไม” อย่ามาตีซี้จับแขนกุ ตอนนี้กุโกรธเมิง
“ขึ้นไปพิสูจน์ไง ว่าตุ๊ดจริงเปล่า” =_= ซีเรียสไม่เคยถึงห้านาที วกกลับมาเรื่อลามกอีกละ ผมกับไอ้น้องเฟลท์ดึงๆลากๆกันอยู่นานจนเฮียมิกเดินหน้ามุ่ยกลับเข้ามา ทะเลาะกับเฮียไกด์มารึเปล่าหว่า
“เฮีย?”
“มิก….เฮียกลับแล้วนะ ถ้ามินทำงานเสร็จแล้วต้องกลับไปเล่นกับเฮียนะ”
อ้าว??? อะไรวะ บทจะง่ายก็ง่าย
ผมตบหลังเฮียมิกที่เดินมากอดผมเบาๆแบบงงๆ
“สัญญากับเฮียสิ”
“อ่ะ…ครับๆ สัญญาครับ” นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมเฮียล้มเลิกง่ายๆงี้อ่ะ ผมกำลังจะเปลี่ยนใจกลับด้วยแล้วนะ
เฮียมิกอ้อยอิ่งอยู่กับการกอดผมนานพอสมควร จนในที่สุดก็ทำหน้าหงอยเดินไปขึ้นรถ เห็นหน้าเฮียแบบนั้นแล้วผมก็ใจเสียเหมือนกันนา ปิดเทอมนี้ก็ยังไม่ได้เล่นด้วยกันเลย
“เฮียนายนี่สุดยอดเลย ตอนกอดนายยังส่งนิ้วกลางให้ฉันอีก” เสียงไอ้น้องเฟลท์บ่นขึ้นเบาๆข้างตัวผมที่กำลังโบกมือส่งเฮียที่หน้าประตู หันกลับไปดูพบว่าไอ้น้องเฟลท์มันกำลังโบกมืออยู่เช่นกันแต่ต่างกันตรงที่มันกำลังแลบลิ้นให้ด้วย
“เฮียเค้าเกลียดเฟลท์น่ะ”
“ฉันก็ว่างั้น” =_=
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษครับ ^^ (พูดได้คำเดียว)
ทำไมไอ้มีนจะต้องมาพบมาเจอกับความซวยมหาประลัยนี่ด้วยนะ ความซวยที่ว่าเฮียมิกมาหาถึงที่เนี่ย
“มิน~~~ ไม่คิดจะกลับบ้านไปเยี่ยมเฮียบ้างเหรอ” นั่นไงเริ่มแล้ว ไอ้การพูดอ้อนๆนำมาก่อนเลย
ผมหันไปยิ้มให้เฮียมิกที่กำลังส่งสายตาออดอ้อนอย่างไม่สมอายุ ก่อนจะหันกลับมาแยกเขี้ยวให้ไอ้เด็กเฟลท์ที่ไม่รู้กาลเทศะ เข้ามานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ข้างๆผมอย่างถือวิสาสะ
“นะมินนะ บ้านเราก็ไม่ได้ขัดสนอะไรทำไมมินต้องมาทำงานด้วยล่ะ” บ้านเราไม่ขัดแต่ตัวน้องเฮียอ่ะขัด แม่เฮียตัดค่าขนมผมอ่ะ T^T
ผมหันมายิ้มเอาใจเฮียมิกอีกรอบ
“โธ่เฮียครับ มีนเค้าไม่ได้ลำบากอะไรเลยครับ ผมดูแลเป็นอย่างดี” เสียงกวนๆที่แย่งตอบก่อนทำเอาผมหันไปยกนิ้วชี้ขึ้นห้ามไอ้เด็กหน้ามึนเป็นรอบที่สามแล้วครับ ตั้งแต่เฮียมิกแกเข้ามานั่ง ไอ้น้องเฟลท์มันเริ่มก่อนตลอด ไม่ต้องมองหน้าผมยังรู้เลยว่าตอนนี้เฮียแกเริ่มหงุดหงิดแค่ไหน
“นะมินนะ กลับกับเฮียเหอะ วันนี้เลย” ผมเห็นเฮียมิกมองหน้าไอ้น้องเฟลท์พลางพูดกับผม ส่งสายตาให้กันปิ๊งๆเชียว เดี๋ยวก็ได้กันหรอก
“มีนเค้าไม่กลับหรอก เค้าไม่ทิ้งงาน”
“บอกเด็กนั่นไปสิมินว่าจะกลับ”
“ไม่กลับ”
“กลับ”
“ไม่กลับ”
“ก็บอกว่ากลับไงไอ้เด็กเวร!!!!!!!!!!!!!!”
“ก็บอกว่าไม่ให้กลับไงโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เอ้า….เอากันซะให้พอ ตั้งแต่เริ่มมากุยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ตัดสินใจแทนกุซะให้พอใจไปเลยไป
ผมนั่งกอดอกดูไอ้บ้าสองตัวที่กำลังโหวกเหวกใส่กันอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงนี่คงดังไปสามบ้านแปดบ้าน อีกไม่นานผมคงโดนพวกป้าๆมาบ่นอีกแน่เลย คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ไม่นานผมก็ต้องวกกลับมาที่สองคนที่กำลังจะตีกันตาย แล้วจบด้วยการที่ไอ้น้องเฟลท์ที่มีความสูงมากกว่าเฮียมิกเกือบๆสิบเซ็นต์โดนสอยลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น
ดี!!!!! จะได้เงียบๆกันซะที
“เฮีย!!! นี่เฮียทำร้ายเด็กเหรอ มีนดูสิพี่นายเตะฉันอ่ะ” ก็สมควร
“ไม่โดนฆ่าก็บุญแล้วน่า เฮียมิกอ่ะเทควันโด้มหาลัยนะ” ผมกระแทกเสียงก่อนจะหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปจับแขนเฮียกแบบอ้อนๆ
“เฮีย~~~~ เดี๋ยวมีนก็กลับแล้ว เนี่ยเดี๋ยวเจ้าของบ้านเค้าก็กลับมาแล้ว เค้าอุตส่าห์ฝากบ้านไว้อ่ะ มีนอยากทำงานให้เสร็จ นะเฮียนะ พอเสร็จงานนี้ มีนจะกลับไปอยู่กับเฮียเลย นะนะ” พูดรวดเดียวให้สมกับที่กุไม่ได้พูดมานาน
ผมใช้เท้าสะกิดยันๆให้ไอ้น้องเฟลท์ให้ไปอยู่ห่างๆเพราะกลัวมันจะทำเสียเรื่อง แค่นี้เฮียก็เหมือนจะไม่ยอมอยู่แล้ว ใบหน้าละม้ายคล้ายผมกำลังมุ่นหัวคิ้วอย่างคิดหนักก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“ไม่เอา ดูไอ้เด็กนี่มันไม่น่าไว้ใจนะมิน” นี่ขนาดไอ้น้องเฟลท์มันออกไปนั่งงอนอยู่ห่างๆแล้วนะครับ ออร่าไม่น่าไว้วางใจของมันยังทำเสียเรื่องได้อีก
ผมกัดริมฝีปากพลางเข้าไปกอดเฮียแบบอ้อนๆ ในหัวนี่คิดหาข้ออ้างอยู่ต่อให้วุ่นไปหมด ไม่รู้ทำไมถึงอยากอยู่ต่อนัก คงจะเป็นจิตสำนึกของความรับผิดชอบแน่ๆ กุนี่คนดีจริงๆ กำลังคิดหาคำพูดเพลินๆ เสียงเพลงโดเรม่อนคุ้นหูก็ส่งเสียง เฮียมิกทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะกดรับแล้วเดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์กับเฮียไกด์ อย่าถามว่าทำไมรู้ ก็ไอ้เพลงโดเรม่อนเนี่ยเป็นเพลงประจำตัวของเบอร์เฮียไกด์เพื่อนสนิทเฮียมิกเค้าครับ
ระหว่างนั้นไอ้น้องเฟลท์ก็แสดงตัวเป็นปฏิปักษ์กับผมอย่างชัดเจน รังสีงอนเป็นตุ๊ดแผ่ซ่านเชียวนะเมิง เดี๋ยวกุก็เปลี่ยนใจกลับกับเฮียซะหรอก
“คงจะกลับล่ะสิ ใช่มะ?” คำถามแรกของตุ๊ดเฟลท์ น้ำเสียงยิ่งกว่า กบ-สุวนันท์ตอนยังไม่ได้แต่งงาน
“ก็ถ้าเฮียเค้า…”
“ก็แน่ล่ะ นายอยากกลับตั้งแต่แรกแล้วนี่” - -^ กุยังพูดไม่จบเลย
“ก็ต้องดูก่อน เฮีย…”
“ดีใจอ่ะเดะ มีคนมาตามกลับ” - -^^
“ยังไม่รู้เลย บางที…”
“ทีนี้ก็มีข้อแก้ตัวขอกลับก่อนได้แล้วล่ะนะ” - -^^^^^^
“ตุ๊ดเอ๊ย”
“ห๊ะ?????” ชอบล่ะสิมีอยากให้พูดซ้ำสองรอบ จัดให้
“ตุ๊ดเอ๊ย”
“ว่าใครตุ๊ด” ทำเป็นเสียงเหี้ยม แล้วทีนี้ทำมาเป็นเดินมาใกล้กุ เมื่อกี๊ยังรังเกียจอยู่เลย ผมทำเป็นมองเลยไปที่อื่นไม่สนใจไอ้น้องเฟลท์ที่เดินหน้าเหี้ยมเข้ามาหาอย่างเอาเรื่อง
“นายว่าใครเป็นตุ๊ด”
“คุยกันอยู่สองคนยังคิดไม่ออกอีกเหรอ” คิดว่าโกรธเป็นคนเดียวรึไง คนอุตส่าห์พูดดีแม่งพูดขัดอยู่ได้ คอยดูนะเฮียกลับมากุจะกลับ!!!
“ตุ๊ดไม่ตุ๊ดขึ้นห้องเลยน้อง เร็ว ขึ้นๆ เดี๋ยวนี้”
“ขึ้นทำไม” อย่ามาตีซี้จับแขนกุ ตอนนี้กุโกรธเมิง
“ขึ้นไปพิสูจน์ไง ว่าตุ๊ดจริงเปล่า” =_= ซีเรียสไม่เคยถึงห้านาที วกกลับมาเรื่อลามกอีกละ ผมกับไอ้น้องเฟลท์ดึงๆลากๆกันอยู่นานจนเฮียมิกเดินหน้ามุ่ยกลับเข้ามา ทะเลาะกับเฮียไกด์มารึเปล่าหว่า
“เฮีย?”
“มิก….เฮียกลับแล้วนะ ถ้ามินทำงานเสร็จแล้วต้องกลับไปเล่นกับเฮียนะ”
อ้าว??? อะไรวะ บทจะง่ายก็ง่าย
ผมตบหลังเฮียมิกที่เดินมากอดผมเบาๆแบบงงๆ
“สัญญากับเฮียสิ”
“อ่ะ…ครับๆ สัญญาครับ” นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมเฮียล้มเลิกง่ายๆงี้อ่ะ ผมกำลังจะเปลี่ยนใจกลับด้วยแล้วนะ
เฮียมิกอ้อยอิ่งอยู่กับการกอดผมนานพอสมควร จนในที่สุดก็ทำหน้าหงอยเดินไปขึ้นรถ เห็นหน้าเฮียแบบนั้นแล้วผมก็ใจเสียเหมือนกันนา ปิดเทอมนี้ก็ยังไม่ได้เล่นด้วยกันเลย
“เฮียนายนี่สุดยอดเลย ตอนกอดนายยังส่งนิ้วกลางให้ฉันอีก” เสียงไอ้น้องเฟลท์บ่นขึ้นเบาๆข้างตัวผมที่กำลังโบกมือส่งเฮียที่หน้าประตู หันกลับไปดูพบว่าไอ้น้องเฟลท์มันกำลังโบกมืออยู่เช่นกันแต่ต่างกันตรงที่มันกำลังแลบลิ้นให้ด้วย
“เฮียเค้าเกลียดเฟลท์น่ะ”
“ฉันก็ว่างั้น” =_=
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษครับ ^^ (พูดได้คำเดียว)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น