เอ๊ะ!!!!!..ผมเหรอ? [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #18 : อิบอก = ไม่เคยเห็นมันเป็นอย่างนี้

“นี่!!!! เป็นไงสัดเฟียส เจอกุหน่อย” น้ำเสียงสะใจจากไอ้น้องเฟลท์ที่ทำสีหน้าสะใจเมื่อฆ่าทีมฝ่ายตรงข้ามไปได้กว่าครึ่ง
 


“เอ่อ…เฟลท์…”
 


“เดี๋ยวดิ รอแป้บๆ” แป้บบ้าอะไร กุนั่งให้เมิงสิงมาจะชั่วโมงอยู่แล้ว บอกให้ปล่อยๆก็ไม่ยอม บอกแต่ว่าขืนปล่อยก็แพ้ไอ้เฟียสดิอะไรนั่น กุอยากจะถามว่ามันเกี่ยวอะไรกันวะ 



“เชี่ยเฟลท์ เมิงฆ่าน้องเหมียวกุเหรอ” ไอ้นี่ก็พอกัน นั่งฟัดฝีมือกับไอ้น้องเฟลท์ซะจนน้องกัสหลับคาอ้อมกอด ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ไปนอนดีๆ พวกกุไม่ใช่เทพีนำโชคนะเว้ยเฮ้ย จะได้มาสิงพวกกุเล่นอยู่อย่างนี่เนี่ย 



ฟุ่บ!!!!!!
 


“เฮ้ย!!!! พี่มีน ถอดปลั๊กทำไมอ่ะ ผมกำลังจะชนะอยู่แล้วเชียว” 



“กุบุกทีมเมิง บ้านเมิงเรียกจะชนะเหรอไอ้เฟียส”
 


“พอๆ เลิกเล่นได้แล้ว เห็นมั้ยกัสเค้าหลับจนฝันแล้วมั้งนั่น” พอผมพูดจบ น้องเฟียสก็หันมองคนในอ้อมกอดที่กำลังงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโวยวาย น้องกัสนั่งยิ้มให้ผมทั้งๆที่ยังตาปิด ก่อนจะเอ่ยกับคนของตัวเอง
 


“เล่นเสร็จแล้วเหรอเฟียส” 



“ยังอ่ะ”
 


“แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะได้กลับล่ะ”
 


“กัสอยากกลับเหรอ” น้องเฟียสนี่ดูท่าจะรักน้องกัสมากๆเลยอ่ะ รังสีความห่วงใยเปล่งประกายเชียว
 


ผมมองดูน้องเฟียสที่กำลังถามน้องกัสอยากเอาเป็นเอาตายว่าอยากกลับจริงๆเหรอก่อนจะหัวเราะ คู่นี้น่ารักดีอ่ะ น้องเฟียสดูเปิดเผยมากๆ ส่วนน้องกัสก็ดูรำคาญมากๆด้วย แบบรำคาญไปงั้นอ่ะครับผมว่า
 


“ขำอะไร”
 


“ขำน้องเฟียสกับน้องกัสอ่ะ น่ารักดี” ตอบพลางปิดปากหันมองไอ้น้องเฟลท์ที่ทำหน้างงๆตอบกลับมา งงอะไรอ่ะ
 


“น่ารักเหรอ?”
 


“อือ น่ารักดี” ถามทำไม ไม่เข้าใจอะไรตรงไหนเหรอ
 


ผมมองหน้าไอ้น้องเฟลท์ที่เริ่มบูดบึ้งขึ้นมาอีกแล้ว มันเอามือโอบรอบเอวผมไว้แน่นก่อนจะหันไปทางคู่น่ารักที่ผมว่า
 


“พวกเมิงกลับกันไปซะที”
 


“อะไร อย่ามามั่วกุไม่ได้แพ้เมิงนะไอ้เฟลท์” 



“แต่เมิงแพ้มีน อย่ามาเถียงรีบกลับกันไปซะที กุปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว” พูดแล้วก็ก้มหน้าซบเข้าที่ไหล่ผม ตัวมันรุมๆอยู่นะครับ ไข้คงจะเริ่มขึ้นล่ะมั้ง
 


“สำออยเข้าไป คอยดูนะเป็นมากๆพรุ่งนี้กุจะบอกเด็กเมิงให้หมดเลย” น้องเฟียสทำปากยื่นใส่ไอ้น้องเฟลท์ให้ผมขำอีกรอบ
 


“อย่าเชียวนะเมิง ไม่งั้นกุจะเอารูปไอ้กัสไปโพสในเว็บโรงเรียนพร้อมเบอร์โทร” ไอ้นี่ก็ทันกัน 



จนน้องกัสต้องช่วยห้ามทัพแหละครับ 



“เราอยู่ไม่นานหรอกเฟลท์ เดี๋ยวนั่งคุยเล่นสักพักก็จะกลับแล้ว เฟียสมันคิดถึงเมิงนะ เมิงไม่ยอมไปเที่ยวกับมันนานแล้วนี่นา” น่าน มีคิดถึงกันซะงั้น ผมกับน้องกัสนั่งปิดปากหัวเราะกันสองคนโดยผมใช้มือลูบผมเจ้าเด็กตัวโตขี้งอนที่กำลังด่าน้องเฟียสทางกระแสจิตอยู่กับไหล่ผม 



สุดท้ายจึงได้ข้อสรุปที่ว่าเราสี่คนจะไปนั่งคุยกันที่เก้าอี้หน้าบ้านให้ไอ้เด็กบ้าสองคนมันหายคิดถึงกันซะหน่อย
 


“พี่มีนอยู่กับมันเป็นไงบ้างอ่ะ” น้ำเสียงอารมณ์ดีจากน้องเฟียสส่งมาให้ผมกับไอ้น้องเฟลท์ที่เดินมานั่งที่เก้าอี้นอนตัวยาวในสนามหญ้าหน้าบ้านทีหลัง เพราะผมพาไอ้น้องเฟลท์ไปกินยาลดไข้มาก่อนน่ะครับ เดี๋ยวไข้ขึ้นอีกจะซวยเอา 



“สุขสบายดี” คนตอบไม่ใช่ผมนะครับ ผมแค่ยิ้มก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตัวข้างๆไอ้น้องเฟลท์ ส่วนน้องกัสนั่งหลับอยู่เก้าอี้ตัวเดียวกันกับน้องเฟียสเรียบร้อยแล้วครับ หลับง่ายยังกับเด็กๆ 



“เฟลท์มันทำอะไรพี่รึเปล่าอ่ะ” 



“ทำอะไรก็ได้ที่ไม่เกี่ยวกับเมิง”
 


“งั้นเมิงก็เลิกยุ่งกับกุซะที กุถามพี่มีน ไม่ได้ถามเมิง ไอ้เฟลท์” เอาอีกละ ทะเลาะกันอีกละ
 


ผมหันไปหาไอ้น้องเฟลท์ที่นอนเหยียดยาวคู่กันกับน้องเฟียส มันสองคนเหมือนกันจริงๆครับ ขนาดท่านอนยังเท่เหมือนกันได้อีก
 


“แล้วพี่ค้างที่นี่มั้ยอ่ะครับ”
 


“ไปกลับอ่ะ”
 


“แต่ตอนนี้ค้างอยู่” เสียงงัวเงียบ่งบอกถึงอาการของยาที่ออกฤทธิ์ต่อคนบ้าสักทีของไอ้น้องเฟลท์ทำเอาน้องเฟียสตาโต 



“จริงเหรอพี่ นอนห้องเดียวกันเหรอ”
 


“อือ พี่นอนเฝ้าไข้เฟลท์ด้วยอ่ะ” ความจริงอายนะครับเจอคำถามนี้ คือทำไมน้องเฟียสต้องทำท่าตกใจด้วยอ่ะกับการที่ผมจะนอนห้องเดียวกัน เลยตอบแบบมีข้ออ้างนิดหน่อยครับ
 


น้องเฟียสขยับตัวเบาๆให้น้องกัสเอนตัวลงนอนทับตัวเองแบบสบายๆก่อนจะพูดต่อ
 


“ความจริงไม่ต้องเฝ้ามันหรอกพี่ เพราะถ้าเด็กมันรู้เดี๋ยวก็มาประคบประหงมเองแหละ”
 


“หุบปากเมิงเลยไอ้เฟียส มีนมาหาหน่อย ง่วงอ่ะ” กวักมือเรียกหยอยๆยังกับกุเป็นหมา แต่ก็เดินไปหามันครับ ชอบอ่ะที่มันเรียกชื่อแทนตัวผม นานๆทีมันจะเรียก รู้สึกดียังไงไม่รู้
 


“เป็นอะไรเฟลท์”
 


“ง่วงอ่ะ” แล้วไง จะให้กุทำยังไง ร้องเพลงกล่อมเมิงนอนเรอะไง
 


ผมทำหน้างงอยู่ได้ไม่นานก็โดนไอ้น้องเฟลท์กระตุกมือดึงให้ล้มลงหามันพร้อมกับแขนขาที่ก่ายกอดเหมือนกอดหมอนข้าง เรียกความสนใจจากน้องเฟียสได้มากโขเลย 



“มันทำแบบนี้ตลอดเหรอพี่” 



“เอ่อ…ก็…” 



“ยุ่งอีกแล้วนะเมิง” นี่ขนาดหลับตาแล้วนะครับ ยังกัดตอบเพื่อนไอ้อีกอ่ะไอ้น้องเฟลท์ 



ผมยิ้มแหยๆไปให้น้องเฟียสที่หันมาด่าไอ้น้องเฟลท์แบบไม่ออกเสียง 



“พี่ไม่ต้องตามใจมันหรอกนะครับ มีสาวๆยอมตามใจมันเป็นพรวนแต่ผมก็เห็นมันเปลี่ยนคนแทบทุกวัน” 



“ถ้าปากเมิงไม่เคยคิดจะพูดอะไรดีๆ กลับไปแด_กหญ้าที่บ้านเมิงนู่นไป” ไอ้น้องเฟลท์ครางด่าเพื่อนเสียงงัวเงียอยู่ข้างๆหูผม ผมนี่ตัวแข็งเลยครับ ก็มันแปลกๆอ่ะ ทำแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนไอ้น้องเฟลท์อ่ะ แถมที่สำคัญผมเห็นสองป้าบ้านตรงข้ามออกมาทำลับๆล่อๆอยู่หน้าบ้านด้วย
 


“เฟลท์พี่เหนื่อยอ่ะ ให้พี่ไปนั่งที่เดิมเหอะ”
 


“ม่าย~~ เอา”
 


“งั้นเปลี่ยนที่กันนะ” คือแบบพี่ชอบอยู่ข้างล่างอ่ะบอกตรงๆ จะว่าไงดีคือเมิงจะนอนหลับอ่ะแล้วกุนอนทับอยู่จะกระดิกก็กลัวจะสะกิดนั่นสะกิดนี่เมิงเข้า พาลจะนอนไม่หลับเอาอ่ะ เปลี่ยนให้กุอยู่ล่างเหอะ นอนทับกุไว้เลยกุจะได้ไม่ต้องกระดุกกระดิก 



“ยังไง”
 


“ก็เดี๋ยวพี่นอนก่อน แล้วเฟลท์ก็ค่อยนอนตามดีมะ” เสนอพลางยันตัวเองลุกขึ้นแล้วดึงเจ้าตัวดีให้ลุกตาม
 


พอผมนั่งลงไปบนเก้าอี้ก้นยังไม่ทันแตะพื้นเก้าอี้เลยครับ ไอ้น้องเฟลท์ก็ถลาลงมาทับผมทันทีเลย มันเอาหน้าหล่อๆมาซุกไซร้หาที่ดีๆนอนอยู่สักพักก็จบที่คอผมแล้วก็หลับตาลงทันที 



“ผมตกใจนะพี่” เสียงกลั้วหัวเราะดังมาจากทางน้องเฟียสครับ หัวเราะใหญ่เลย ขำอะไรวะ
 


“ตกใจอะไรเหรอ”
 


“ก็พี่ตลกดีอ่ะ เอาไอ้เฟลท์อยู่หมัดเลย” ยังไงวะ ผมมองหน้าน้องเฟียสสลับกับเสี้ยวหน้าของไอ้น้องเฟลท์ที่นอนหลับลึกไปแล้วสังเกตได้จากการหานใจที่เริ่มคงที่ก่อนจะลูบหลังมันเบาๆอย่างเคยชิน 



“พี่รู้มั้ยครับว่าผมรักไอ้กัส”
 


“ก็พอจะรู้บ้าง” อยู่ดีๆถามทำไมเนี่ย   อย่าบอกนะว่าหึงผมกับน้องกัส   ถึงผมจะชอบแบบน้องกัสแต่ก็ไม่แย่งของใครน้า
 


“ทำไมล่ะครับ”
 


“ก็ไม่รู้สิ สายตาที่เฟียสมองกัสมันบอกแบบนั้นนี่นา” พูดจบน้องเฟียสก็หัวเราะเบาๆพลางลูบผมน้องกัสอย่างเบามือ
 


“งั้นพี่รู้มั้ยว่าไอ้เฟลท์มันมองพี่แบบใหน” 



อ่ะ!!!! ถามซะสะอึกเลย ผมมองหน้าน้องเฟียสที่มองไปยังสองป้าบ้านตรงข้ามพลางโบกมือให้ ก็…ก็พอจะรู้บ้าง แต่พี่เป็นลูกจ้างแล้วเฟลท์มันเป็นเจ้านายนี่หว่า 



“พี่อย่าบอกนะครับ ว่าที่กำลังลูบหลังไอ้บ้านั่นแล้วพี่ไม่รู้สึกอะไรเลย” กะ…ก็รู้สึกอะไรล่ะ
 


“เอาเถอะพี่ ผมกลับก่อนดีกว่า”
 


อะไรวะ ใหนบอกคิดถึงไอ้น้องเฟลท์ไง อยากคุยกับมันไง ใส่กุคนเดียวเลยนี่หว่า 



ผมมองตามน้องเฟียสที่อุ้มน้องกัสไว้แนบอกแล้วลุกเดินไปทางรถที่จอดอยู่
 


“ผมเพิ่งเคยเห็นไอ้เฟลท์มันเป็นแบบนี้นะพี่” แล้วยังมีหันมายิ้มพร้อมกับพูดส่งท้ายอีกนะ 



“แล้วพี่ไม่เพิ่งเป็นแบบมันบ้างเหรอครับ ไปแล้วนะพี่ไว้ผมจะมาเยี่ยมใหม่ บายครับ” ปิดท้ายด้วยการเอาเข่ารองรับตัวน้องกัสไว้แล้วใช้มือตัวเองจับมือคนในอ้อมแขนโบกให้ผมซะอย่างงั้นแล้วก็ขึ้นรถขับออกไปทั้งสองคน ทิ้งให้ผมนอนงงเป็นไก่ตาแตกกับไอ้น้องเฟลท์ที่ดูเหมือนจะยิ้มน้อยๆอย่างคนฝันดี
 


นี่มันอะไรก๊าน!!!!!!!!!! 



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาต่อให้แล้วค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ

คิดถึงจางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

นานมาก   ขอโทษหลายๆๆ   งานยุ่งมากๆเลย   ดองไว้ไม่ยอมทำพอถึงเวลาใกล่ส่งเลยซวย T^T

ยังไงก็อ่านตอนบ้าๆนี้ให้สนุกนะจ้ะ

อ่านเม้นๆ  น้องกัสฟีเวอร์มากๆ  ฮ่าๆๆ   

แล้วก็ขอโทษจริงๆที่มาต่อช้าครับ   อีกเรื่องก็ต่อแล้วเน้อ

ตอนนี้เป็นตอนที่จะลงก่อนสอบ   ไม่รู้ระหว่างสอบผมจะได้ลงอีกมั้ยน้อ  แหะๆ

ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะครับ   บายๆๆๆ

***คำผิดจะเข้ามาดูแล้วแก้ให้ทีหลังนะจ้ะ