ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 10สี่ = ไอ้น้องเฟลท์ไม่สบาย
“เฟลท์! เป็นอะไรรึเปล่า” วันนี้ทั้งวันกุเห็นเมิงนั่งทำหน้าครุ่นคิดอะไรไม่รู้อยู่ตลอดเวลาเลย ตั้งแต่ตื่นมาตอนเช้าจนถึงตอนบ่ายแก่ๆขนาดนี้แล้วก็ยังนั่งทำหน้าแบบเดิม จนอดไม่ได้เลยถามเลยเห็นมั้ยเนี่ย
“เปล่า”
“เปล่าอะไร ก็พี่เห็นทำหน้าท้องผูกอยู่เนี่ย”
“แกะส้มให้กินหน่อย” เปลี่ยนเรื่องเร็วจังนะเมิง ผมหยิบส้มขึ้นมาแกะตามที่ไอ้น้องเฟลท์มันบอก ก่อนจะยื่นให้
“ไม่เอาใยสีขาวๆอ่ะ เอาออก”
“มันมีประโยชน์นะ” โดยเฉพาะกับคนถ่ายไม่ออกแบบเมิงเนี่ย แต่ก็ได้แกะออกให้มันแหละครับก่อนจะยื่นกลับไปให้อีกรอบ
ไอ้น้องเฟลท์หันมามองส้มในมือผมก่อนจะพูด
“ป้อน” เรื่องมากขนาดนี้ไม่ต้องกินมันเลยดีมั้ย
ผมแยกเขี้ยวใส่ไอ้คนข้างตัวก่อนจะยัดชิ้นส้มเข้าปากมันไปแรงๆ ความจริงอยากยัดลงทั้งมือ แต่กลัวมันกัดอ่ะ
ผมนั่งส่งส้มป้อนเข้าปากไอ้น้องเฟลท์ที่ตอนนี้ขยับมานั่งกอดอกอยู่แนบชิดสนิทตัวผมแบบแฝดอินจัน สายตาของเราทั้งคู่จ้องไปยังหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายการ์ตูนเรื่องโปรด แต่อยู่ๆไอ้น้องเฟลท์ก็ลุกขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเล่นเอาผมหัวทิ่มเลย
“มีอะไรเหรอเฟลท์”
“ไม่มี นายรออยู่นี่นะ” อะไรของมันวะ พูดเสร็จก็เดินหายขึ้นไปบนบ้านซะงั้น แต่อย่าสนใจมันเลย ดูการ์ตูนต่อดีกว่า
ผมนั่งดูการ์ตูนอยู่คนเดียวจนค่ำแหละครับ หันมองออกไปข้างนอกฟ้ามืดซะแล้ว แบบนี้ผมคงต้องไปทำอาหารเย็นไว้ให้ไอ้น้องเฟลท์ก่อนแล้วค่อยกลับหอไปนอนแบบสบายๆ
“เฟลท์!! ตอนเย็นกินอะไร พี่จะทำไว้ให้ เฟลท์” เดินตะโกนถามไปพลางสอดส่ายสายตามองหาคนตัวโตเจ้าปัญหาที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในห้องนอน
“ไปไหนนะ เฟลท์!!!!!” ตะโกนหาจนเจ็บคอแล้วนะ หายไปไหนเนี่ย ผมเดินตามหาไอ้น้องเฟลท์จนทั่วชั้นบนทั้งห้องพ่อแม่ ห้องน้องฟอง แต่ก็ไม่เจอ
“เฟลท์อยู่ไหน พี่จะกลับแล้วนะมาบอกพี่เร็วว่าจะกินอะไร”
“ฉันอยู่นี่” อ้าว…แล้วทำไมเมื่อกี๊กุไม่เห็นเมิงอ่ะ
ผมมองไอ้น้องเฟลท์ที่เดินออกมาจากห้องของมันแบบเซๆแปลกๆ จนมาถึงตัวผม มันก็จับมือผมให้ไปทาบบนหน้าผากมัน
“ฉันตัวร้อน”
“เอ๋??” ตัวมันร้อนจริงๆด้วยอ่ะ ร้อนมากด้วย ผมค่อยๆจับตัวมันดูให้ทั่วๆ นอกจากตัวร้อนแล้วหน้ามันยังดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วด้วย
“เฟลท์เป็นไข้นี่” เฮ้ย!!! จู่ๆเป็นไข้เฉยเลยอ่ะ ได้ไงเนี่ย
ผมพามันเดินเข้ามาในห้องแบบทุลักทุเลเพราะไอ้คนตัวโตดูเหมือนจะไม่ไหวแล้ว พอจับให้นอนได้ก็เริ่มงอแงเลย
“ปวดหัวอ่ะ” ก็ต้องปวดสิ เมิงเป็นไข้
“งั้นเฟลท์กินยาก่อนนะ นี่ๆ”
“ตัวร้อนด้วย” ก็เมิงเป็นไข้ จะให้เย็นเหมือนอมฮอลล์รึไง
“กินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย”
“ไม่สบายตัวเลย” ฮ่วย!!! ก็เมิงเป็นไข้มันก็ต้องเป็นแบบนี้นั่นแหละ
“งั้นพี่จะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้” บอกพลางจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่แขนไร้เรี่ยวแรงของคนบนเตียงคว้ามือผมเอาไว้ซะก่อน
“นายตัวเย็นมานอนข้างๆฉันหน่อย”
“พี่กลัวติดไข้” กลัวจริงๆนะ ถ้ากุติดแล้วใครจะดูแลเมิงล่ะทีนี้
“คนรักกันปกติเค้าไม่พูดแบบนั้นกันหรอก” กุไม่ปกติก็ได้ แต่กุพูดความจริงเว้ย แล้วเราก็ไม่ใช่คนรักกันด้วย
ผมค่อยๆล้มตัวลงโดยเอาข้อศอกยันตัวเองไว้กับที่นอนนุ่มๆ หันมองคนข้างตัวที่กำลังซุกตัวเข้าหาผมแบบเด็กๆแล้วก็ขำ คนอะไรนั่งกวนผมทั้งวันก็เห็นสบายดี พอเย็นมาดันไข้ขึ้น ไอ้น้องเฟลท์จับมือผมไปโปะไว้ที่หน้าผากมันแทนผ้าชุบน้ำ ผมเห็นมันทำหน้าเคลิ้มอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมามองผม
“จูบหน่อย” จูบบ้าจูบบอสิ แค่นี้กุก็จะติดไข้แหงๆอยู่แล้ว
“ถ้าไม่จูบล่ะ”
“จะล้วงคอ อ้วกยาออก” เชิญเถอะพ่อคู๊ณ นี่ถ้าไม่ติดว่ารับเงินนะกุจะช่วยล้วงด้วยอีกแรง แต่ก็แค่นั้นแหละครับ สุดท้ายผมก็ได้จุ๊บที่หน้าผากของไอ้เด็กตัวโตในอ้อมกอดเบาๆ
“ทีนี้นอนได้แล้วนะ”
“ไม่นอน” ช่างเมิงสิ ถึงเมิงไม่นอนแต่เดี๋ยวยามันก็ออกฤทธิ์เองนั่นแหละ
“ทำไม”
“ถ้าฉันนอน เดี๋ยวนายก็หนีกลับ” เมิงเป็นไข้ขนาดนี้ ถ้ากุกลับแล้วตอนเช้ามาพบว่าเมิงแข็งตายกุจะทำยังไงล่ะ
แต่ถ้ามันพูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากให้ผมกลับนี่หว่า งั้นแกล้งซะหน่อยละกัน
“ก็ต้องกลับสิ มันค่ำแล้วนี่”
“นายจะปล่อยฉันไข้ขึ้นตายเลยใช่มั้ย” ฮ่าๆๆๆ ใครจะปล่อย ชีวิตเมิงอ่ะขึ้นอยู่กับกุนะ แม่เมิงฝากไว้ขืนปล่อยให้ตายกุได้ตายตามแน่ๆ
“เฟลท์กินยาแล้ว ไม่ตายหรอกน่า”
“โหย ใจร้ายว่ะ คนป่วยอยู่ก็ยังจะหนีกลับ”
“ฮ่าๆ พี่ไม่ได้หนีนะ พี่ก็บอกอยู่นี่ไงว่าจะกลับ” บอกพลางลูบผมไอ้น้องเฟลท์เบาๆ โคดจะขำอ่ะ มันทำหน้าแบบบึ้งสุดๆ
“อะไรวะ!!!!” กร๊ากกกกกกกกกก โกรธซะแล้ว ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย
“โอ๋ๆๆ พี่ไม่กลับหรอกน่า เฟลท์ป่วยแบบนี้จะกลับได้ไง จริงมั้ย??” ผมพูดปนขำพลางกอดไอ้น้องเฟลท์แน่นๆเป็นการเย้า ไอ้น้องเฟลท์เงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้มเซียวๆ มันหลับตาลงก่อนจะขยับตัวเอาหน้ามาถูๆกับคอของผม ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่แถวๆซอกคอทำให้รู้สึกจั๊กจี้สุดๆ
“ห้ามกลับนะ ถ้ากลับฉันจะตามถึงหอเลย” มีปัญญาก็เอาเถอะ ตอนนี้แค่เมิงขยับตัวยังจะไม่รอดเลย ผมยิ้มน้อยๆแทนคำตอบก่อนจะลูบหลังคนป่วยเป็นการกล่อมนอน นี่ถ้าเมิงตามไปหอจริงๆกุคงจะดังน่าดูเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
…………………….
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงโทรศัพท์ของไอ้น้องเฟลท์ที่แผดเสียงนับเลขซะดังลั่น จะไม่รับก็กลัวไอ้คนข้างตัวที่กำลังหลับสบายนี่จะตื่น สุดท้ายจึงตัดสินใจกดรับก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“ฮัลโหล”
“เอ๋?? ไม่ใช่ไอ้เฟลท์นี่ ใครครับเนี่ย”
“พี่เฟลท์ครับ พอดีเฟลท์ไม่สบายหลับอยู่ มีอะไรจะฝากไว้มั้ย” พูดรัวๆเป็นพนักงานองค์การโทรศัพท์เลยวุ้ยกุ ระหว่างรอคำตอบผมหันไปมองไอ้น้องเฟลท์ที่เคยนอนหลับแต่ตอนนี้มันตื่นแล้วครับ พอยื่นโทรศัพท์ให้มันก็ส่ายหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าไม่คุยผมเลยคุยแทนต่อ
“ไม่สบายเหรอครับ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พวกผมไปเยี่ยมมันนะครับ ฝากบอกมันให้ด้วย แค่นี้แหละครับ” พอน้องเค้าวางโทรศัพท์ ผมก็หันมาเอามือทาบหน้าผากไอ้น้องเฟลท์กับหน้าผากตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ไข้ลดลงแล้ว แต่เดี๋ยวทานยาอีกนะ”
“ไม่เอา ไม่กินแล้ว”
“ถ้าไม่กิน ไข้จะไม่หายนะ” ทำไมเอาใจยากอะไรอย่างนี้วะ บอกให้ทำอะไรไม่เคยยอมดีๆสักอย่าง
ผมลุกขึ้นนั่งมองดุไอ้คนงอแงที่รีบเลื่อนมานอนหนุนตักผมอย่างเร็ว ใบหน้าที่เคยซีดเซียวตอนนี้ดูดีขึ้นไม่น้อย ไอ้น้องเฟลท์จับมือผมไปแตะๆตามใบหน้าเรื่อยไปจนถึงลำคอของตัวเองพลางถาม
“ไม่หายสิดี”
“ดียังไง”
“ดีก็ละกัน มือนายนี่เย็นดีจังฉันชอบ” แบ่งให้ข้างนึงเอามั้ยล่ะ
“อะไรท่าจะบ้า เออ…เมื่อกี๊เพื่อนเราโทรมาบอกพรุ่งนี้จะมาเยี่ยม” พอบอกจบไอ้น้องเฟลท์ก็หันขึ้นมามองผมแบบงงๆ
“จะมาเยี่ยม???”
“ใช่” ทำไมอ่ะ แค่เพื่อนมาเยี่ยมทำไมเมิงต้องทำท่าคิดหนักขนาดนั้น
“งั้นพรุ่งนี้ถ้าพวกนั้นมานายอย่าเข้าใกล้ล่ะ” เพื่อนเมิงนี่ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า มีห้ามกุเข้าใกล้ด้วย
“ทำไม?”
“เหอะน่า อยู่กับฉันละกัน อย่าเข้าใกล้พวกมัน เข้าใจมั้ย” ไอ้น้องเฟลท์คาดคั้นจนผมชักจะกลัวเพื่อนมันจริงๆแล้ว เลยพยักหน้าเบาๆเป็นการตัดปัญหา ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“พี่ปวดฉี่”
“ก็ไปฉี่สิ”
“เฟลท์ก็ลุกสิ พี่จะได้ไปเข้าห้องน้ำ” นอนตักกุอยู่แบบนี้ เดี๋ยวฉี่รดหัวซะหรอก
พอไอ้น้องเฟลท์ยอมลุกขึ้นผมก็กระโดดวิ่งตรงลิ่วไปเข้าห้องน้ำ
“เฟลท์!!! นี่เอาไดร์เป่าผมมาเป่าในห้องน้ำเหรอ เดี๋ยวไฟก็ช็อตหรอก” ตายเลยนะเมิง ไฟช็อตในห้องน้ำน่ะตายเลยนะเมิง
“อะ…อ่อ สงสัยเอาไปเป่าเสื้ออ่ะ ลืมเอาออกมา”
“อืม แล้วก็เฟลท์น่ะชอบเปิดแอร์เย็นมากเลย แบบนี้สิไข้ถึงได้ขึ้น” ว่าพลางเดินเอาไดร์เป่าผมออกมาเก็บหลังจากเสร็จธุระในห้องน้ำ ตอนผมพาไอ้น้องเฟลท์มานอนตอนแรกจำได้ว่าในห้องหนาวเลยครับ ไอ้น้องเฟลท์เปิดแอร์ต่ำสุดๆ สงสัยมันมานอนตากแอร์แน่ๆเลยไข้ขึ้นแบบนี้
“รู้แล้วน่า มาเร็วฉันง่วงแล้ว” ไม่สำนึก กุบอกแล้วยังมีหน้ามาตบที่นอนปุๆให้กุรีบไปนอนอีก
“ทีหลังอย่าทำให้เป็นห่วงสิ เฟลท์โตแล้วนะ”
“เป็นห่วงฉันเหรอ” กุบอกว่าห่วงหมาข้างบ้านรึไงล่ะ
“เออ รีบนอนได้แล้ว คอยดูนะไม่ยอมกินยาถ้าพรุ่งนี้ไข้ไม่หาย พี่จะทิ้งให้ตายอยู่ที่นี่เลย”
“ค้าบๆ งั้นนอนกันดีกว่า” มันสำนึกบ้างรึเปล่าวะเนี่ย
ผมเดินหน้างอมาที่เตียงให้ไอ้น้องเฟลท์มันดึงให้ล้มตัวลงนอนข้างๆมัน ใบหน้าทะเล้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะซุกเข้าประจำตำแหน่ง อ้อมแขนแข็งแรงคว้าเอวผมให้เข้าไปแนบชิด ก่อนจะพูด
“ถ้าฉันตาย ฉันจะเอานายไปอยู่ด้วย” อะไรจะรักกุขนาดน้านนนนนนนนนนนนน T^T
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาต่อตอนที่สิบสี่จ้า
ผมหายไปนานขอโทษนะครับ พอดียุ่งๆ แล้วก็ลงวินโดว์ใหม่
อุตส่าห์เก็บไฟล์ไว้แต่เปิดไม่ได้ สุดท้ายผมก็ได้แต่งไหม่อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็ขอโทษมากๆๆๆๆนะค้าบบบบบ แหะๆ
อ่านเม้นๆ ทุกคนชอบไอ้น้องเฟลท์ด้วยอ้ะ!!!!!!!! ดีใจๆ
ขอบคุณนะค้าบที่ชอบนิยายผม
ผมเหนื่อยอ่ะ ช่วงนี้เหนื่อยแปลกจังเลย (บอกทำไม??)
ตอนนี้ไอ้น้องเฟลท์ป่วยแบบแอบแฝง ยังไงตอนหน้าจะเอาให้สนุกกว่านี้ คอยดูไอ้น้องเฟลท์หึงได้เลย เหอเหอ
แล้วเจอกันตอนหน้า บายจ้า
***แก้คำผิดจ้า
“เปล่า”
“เปล่าอะไร ก็พี่เห็นทำหน้าท้องผูกอยู่เนี่ย”
“แกะส้มให้กินหน่อย” เปลี่ยนเรื่องเร็วจังนะเมิง ผมหยิบส้มขึ้นมาแกะตามที่ไอ้น้องเฟลท์มันบอก ก่อนจะยื่นให้
“ไม่เอาใยสีขาวๆอ่ะ เอาออก”
“มันมีประโยชน์นะ” โดยเฉพาะกับคนถ่ายไม่ออกแบบเมิงเนี่ย แต่ก็ได้แกะออกให้มันแหละครับก่อนจะยื่นกลับไปให้อีกรอบ
ไอ้น้องเฟลท์หันมามองส้มในมือผมก่อนจะพูด
“ป้อน” เรื่องมากขนาดนี้ไม่ต้องกินมันเลยดีมั้ย
ผมแยกเขี้ยวใส่ไอ้คนข้างตัวก่อนจะยัดชิ้นส้มเข้าปากมันไปแรงๆ ความจริงอยากยัดลงทั้งมือ แต่กลัวมันกัดอ่ะ
ผมนั่งส่งส้มป้อนเข้าปากไอ้น้องเฟลท์ที่ตอนนี้ขยับมานั่งกอดอกอยู่แนบชิดสนิทตัวผมแบบแฝดอินจัน สายตาของเราทั้งคู่จ้องไปยังหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายการ์ตูนเรื่องโปรด แต่อยู่ๆไอ้น้องเฟลท์ก็ลุกขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเล่นเอาผมหัวทิ่มเลย
“มีอะไรเหรอเฟลท์”
“ไม่มี นายรออยู่นี่นะ” อะไรของมันวะ พูดเสร็จก็เดินหายขึ้นไปบนบ้านซะงั้น แต่อย่าสนใจมันเลย ดูการ์ตูนต่อดีกว่า
ผมนั่งดูการ์ตูนอยู่คนเดียวจนค่ำแหละครับ หันมองออกไปข้างนอกฟ้ามืดซะแล้ว แบบนี้ผมคงต้องไปทำอาหารเย็นไว้ให้ไอ้น้องเฟลท์ก่อนแล้วค่อยกลับหอไปนอนแบบสบายๆ
“เฟลท์!! ตอนเย็นกินอะไร พี่จะทำไว้ให้ เฟลท์” เดินตะโกนถามไปพลางสอดส่ายสายตามองหาคนตัวโตเจ้าปัญหาที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในห้องนอน
“ไปไหนนะ เฟลท์!!!!!” ตะโกนหาจนเจ็บคอแล้วนะ หายไปไหนเนี่ย ผมเดินตามหาไอ้น้องเฟลท์จนทั่วชั้นบนทั้งห้องพ่อแม่ ห้องน้องฟอง แต่ก็ไม่เจอ
“เฟลท์อยู่ไหน พี่จะกลับแล้วนะมาบอกพี่เร็วว่าจะกินอะไร”
“ฉันอยู่นี่” อ้าว…แล้วทำไมเมื่อกี๊กุไม่เห็นเมิงอ่ะ
ผมมองไอ้น้องเฟลท์ที่เดินออกมาจากห้องของมันแบบเซๆแปลกๆ จนมาถึงตัวผม มันก็จับมือผมให้ไปทาบบนหน้าผากมัน
“ฉันตัวร้อน”
“เอ๋??” ตัวมันร้อนจริงๆด้วยอ่ะ ร้อนมากด้วย ผมค่อยๆจับตัวมันดูให้ทั่วๆ นอกจากตัวร้อนแล้วหน้ามันยังดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วด้วย
“เฟลท์เป็นไข้นี่” เฮ้ย!!! จู่ๆเป็นไข้เฉยเลยอ่ะ ได้ไงเนี่ย
ผมพามันเดินเข้ามาในห้องแบบทุลักทุเลเพราะไอ้คนตัวโตดูเหมือนจะไม่ไหวแล้ว พอจับให้นอนได้ก็เริ่มงอแงเลย
“ปวดหัวอ่ะ” ก็ต้องปวดสิ เมิงเป็นไข้
“งั้นเฟลท์กินยาก่อนนะ นี่ๆ”
“ตัวร้อนด้วย” ก็เมิงเป็นไข้ จะให้เย็นเหมือนอมฮอลล์รึไง
“กินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย”
“ไม่สบายตัวเลย” ฮ่วย!!! ก็เมิงเป็นไข้มันก็ต้องเป็นแบบนี้นั่นแหละ
“งั้นพี่จะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้” บอกพลางจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่แขนไร้เรี่ยวแรงของคนบนเตียงคว้ามือผมเอาไว้ซะก่อน
“นายตัวเย็นมานอนข้างๆฉันหน่อย”
“พี่กลัวติดไข้” กลัวจริงๆนะ ถ้ากุติดแล้วใครจะดูแลเมิงล่ะทีนี้
“คนรักกันปกติเค้าไม่พูดแบบนั้นกันหรอก” กุไม่ปกติก็ได้ แต่กุพูดความจริงเว้ย แล้วเราก็ไม่ใช่คนรักกันด้วย
ผมค่อยๆล้มตัวลงโดยเอาข้อศอกยันตัวเองไว้กับที่นอนนุ่มๆ หันมองคนข้างตัวที่กำลังซุกตัวเข้าหาผมแบบเด็กๆแล้วก็ขำ คนอะไรนั่งกวนผมทั้งวันก็เห็นสบายดี พอเย็นมาดันไข้ขึ้น ไอ้น้องเฟลท์จับมือผมไปโปะไว้ที่หน้าผากมันแทนผ้าชุบน้ำ ผมเห็นมันทำหน้าเคลิ้มอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมามองผม
“จูบหน่อย” จูบบ้าจูบบอสิ แค่นี้กุก็จะติดไข้แหงๆอยู่แล้ว
“ถ้าไม่จูบล่ะ”
“จะล้วงคอ อ้วกยาออก” เชิญเถอะพ่อคู๊ณ นี่ถ้าไม่ติดว่ารับเงินนะกุจะช่วยล้วงด้วยอีกแรง แต่ก็แค่นั้นแหละครับ สุดท้ายผมก็ได้จุ๊บที่หน้าผากของไอ้เด็กตัวโตในอ้อมกอดเบาๆ
“ทีนี้นอนได้แล้วนะ”
“ไม่นอน” ช่างเมิงสิ ถึงเมิงไม่นอนแต่เดี๋ยวยามันก็ออกฤทธิ์เองนั่นแหละ
“ทำไม”
“ถ้าฉันนอน เดี๋ยวนายก็หนีกลับ” เมิงเป็นไข้ขนาดนี้ ถ้ากุกลับแล้วตอนเช้ามาพบว่าเมิงแข็งตายกุจะทำยังไงล่ะ
แต่ถ้ามันพูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากให้ผมกลับนี่หว่า งั้นแกล้งซะหน่อยละกัน
“ก็ต้องกลับสิ มันค่ำแล้วนี่”
“นายจะปล่อยฉันไข้ขึ้นตายเลยใช่มั้ย” ฮ่าๆๆๆ ใครจะปล่อย ชีวิตเมิงอ่ะขึ้นอยู่กับกุนะ แม่เมิงฝากไว้ขืนปล่อยให้ตายกุได้ตายตามแน่ๆ
“เฟลท์กินยาแล้ว ไม่ตายหรอกน่า”
“โหย ใจร้ายว่ะ คนป่วยอยู่ก็ยังจะหนีกลับ”
“ฮ่าๆ พี่ไม่ได้หนีนะ พี่ก็บอกอยู่นี่ไงว่าจะกลับ” บอกพลางลูบผมไอ้น้องเฟลท์เบาๆ โคดจะขำอ่ะ มันทำหน้าแบบบึ้งสุดๆ
“อะไรวะ!!!!” กร๊ากกกกกกกกกก โกรธซะแล้ว ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย
“โอ๋ๆๆ พี่ไม่กลับหรอกน่า เฟลท์ป่วยแบบนี้จะกลับได้ไง จริงมั้ย??” ผมพูดปนขำพลางกอดไอ้น้องเฟลท์แน่นๆเป็นการเย้า ไอ้น้องเฟลท์เงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้มเซียวๆ มันหลับตาลงก่อนจะขยับตัวเอาหน้ามาถูๆกับคอของผม ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่แถวๆซอกคอทำให้รู้สึกจั๊กจี้สุดๆ
“ห้ามกลับนะ ถ้ากลับฉันจะตามถึงหอเลย” มีปัญญาก็เอาเถอะ ตอนนี้แค่เมิงขยับตัวยังจะไม่รอดเลย ผมยิ้มน้อยๆแทนคำตอบก่อนจะลูบหลังคนป่วยเป็นการกล่อมนอน นี่ถ้าเมิงตามไปหอจริงๆกุคงจะดังน่าดูเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
…………………….
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงโทรศัพท์ของไอ้น้องเฟลท์ที่แผดเสียงนับเลขซะดังลั่น จะไม่รับก็กลัวไอ้คนข้างตัวที่กำลังหลับสบายนี่จะตื่น สุดท้ายจึงตัดสินใจกดรับก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“ฮัลโหล”
“เอ๋?? ไม่ใช่ไอ้เฟลท์นี่ ใครครับเนี่ย”
“พี่เฟลท์ครับ พอดีเฟลท์ไม่สบายหลับอยู่ มีอะไรจะฝากไว้มั้ย” พูดรัวๆเป็นพนักงานองค์การโทรศัพท์เลยวุ้ยกุ ระหว่างรอคำตอบผมหันไปมองไอ้น้องเฟลท์ที่เคยนอนหลับแต่ตอนนี้มันตื่นแล้วครับ พอยื่นโทรศัพท์ให้มันก็ส่ายหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าไม่คุยผมเลยคุยแทนต่อ
“ไม่สบายเหรอครับ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พวกผมไปเยี่ยมมันนะครับ ฝากบอกมันให้ด้วย แค่นี้แหละครับ” พอน้องเค้าวางโทรศัพท์ ผมก็หันมาเอามือทาบหน้าผากไอ้น้องเฟลท์กับหน้าผากตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ไข้ลดลงแล้ว แต่เดี๋ยวทานยาอีกนะ”
“ไม่เอา ไม่กินแล้ว”
“ถ้าไม่กิน ไข้จะไม่หายนะ” ทำไมเอาใจยากอะไรอย่างนี้วะ บอกให้ทำอะไรไม่เคยยอมดีๆสักอย่าง
ผมลุกขึ้นนั่งมองดุไอ้คนงอแงที่รีบเลื่อนมานอนหนุนตักผมอย่างเร็ว ใบหน้าที่เคยซีดเซียวตอนนี้ดูดีขึ้นไม่น้อย ไอ้น้องเฟลท์จับมือผมไปแตะๆตามใบหน้าเรื่อยไปจนถึงลำคอของตัวเองพลางถาม
“ไม่หายสิดี”
“ดียังไง”
“ดีก็ละกัน มือนายนี่เย็นดีจังฉันชอบ” แบ่งให้ข้างนึงเอามั้ยล่ะ
“อะไรท่าจะบ้า เออ…เมื่อกี๊เพื่อนเราโทรมาบอกพรุ่งนี้จะมาเยี่ยม” พอบอกจบไอ้น้องเฟลท์ก็หันขึ้นมามองผมแบบงงๆ
“จะมาเยี่ยม???”
“ใช่” ทำไมอ่ะ แค่เพื่อนมาเยี่ยมทำไมเมิงต้องทำท่าคิดหนักขนาดนั้น
“งั้นพรุ่งนี้ถ้าพวกนั้นมานายอย่าเข้าใกล้ล่ะ” เพื่อนเมิงนี่ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า มีห้ามกุเข้าใกล้ด้วย
“ทำไม?”
“เหอะน่า อยู่กับฉันละกัน อย่าเข้าใกล้พวกมัน เข้าใจมั้ย” ไอ้น้องเฟลท์คาดคั้นจนผมชักจะกลัวเพื่อนมันจริงๆแล้ว เลยพยักหน้าเบาๆเป็นการตัดปัญหา ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“พี่ปวดฉี่”
“ก็ไปฉี่สิ”
“เฟลท์ก็ลุกสิ พี่จะได้ไปเข้าห้องน้ำ” นอนตักกุอยู่แบบนี้ เดี๋ยวฉี่รดหัวซะหรอก
พอไอ้น้องเฟลท์ยอมลุกขึ้นผมก็กระโดดวิ่งตรงลิ่วไปเข้าห้องน้ำ
“เฟลท์!!! นี่เอาไดร์เป่าผมมาเป่าในห้องน้ำเหรอ เดี๋ยวไฟก็ช็อตหรอก” ตายเลยนะเมิง ไฟช็อตในห้องน้ำน่ะตายเลยนะเมิง
“อะ…อ่อ สงสัยเอาไปเป่าเสื้ออ่ะ ลืมเอาออกมา”
“อืม แล้วก็เฟลท์น่ะชอบเปิดแอร์เย็นมากเลย แบบนี้สิไข้ถึงได้ขึ้น” ว่าพลางเดินเอาไดร์เป่าผมออกมาเก็บหลังจากเสร็จธุระในห้องน้ำ ตอนผมพาไอ้น้องเฟลท์มานอนตอนแรกจำได้ว่าในห้องหนาวเลยครับ ไอ้น้องเฟลท์เปิดแอร์ต่ำสุดๆ สงสัยมันมานอนตากแอร์แน่ๆเลยไข้ขึ้นแบบนี้
“รู้แล้วน่า มาเร็วฉันง่วงแล้ว” ไม่สำนึก กุบอกแล้วยังมีหน้ามาตบที่นอนปุๆให้กุรีบไปนอนอีก
“ทีหลังอย่าทำให้เป็นห่วงสิ เฟลท์โตแล้วนะ”
“เป็นห่วงฉันเหรอ” กุบอกว่าห่วงหมาข้างบ้านรึไงล่ะ
“เออ รีบนอนได้แล้ว คอยดูนะไม่ยอมกินยาถ้าพรุ่งนี้ไข้ไม่หาย พี่จะทิ้งให้ตายอยู่ที่นี่เลย”
“ค้าบๆ งั้นนอนกันดีกว่า” มันสำนึกบ้างรึเปล่าวะเนี่ย
ผมเดินหน้างอมาที่เตียงให้ไอ้น้องเฟลท์มันดึงให้ล้มตัวลงนอนข้างๆมัน ใบหน้าทะเล้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะซุกเข้าประจำตำแหน่ง อ้อมแขนแข็งแรงคว้าเอวผมให้เข้าไปแนบชิด ก่อนจะพูด
“ถ้าฉันตาย ฉันจะเอานายไปอยู่ด้วย” อะไรจะรักกุขนาดน้านนนนนนนนนนนนน T^T
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาต่อตอนที่สิบสี่จ้า
ผมหายไปนานขอโทษนะครับ พอดียุ่งๆ แล้วก็ลงวินโดว์ใหม่
อุตส่าห์เก็บไฟล์ไว้แต่เปิดไม่ได้ สุดท้ายผมก็ได้แต่งไหม่อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็ขอโทษมากๆๆๆๆนะค้าบบบบบ แหะๆ
อ่านเม้นๆ ทุกคนชอบไอ้น้องเฟลท์ด้วยอ้ะ!!!!!!!! ดีใจๆ
ขอบคุณนะค้าบที่ชอบนิยายผม
ผมเหนื่อยอ่ะ ช่วงนี้เหนื่อยแปลกจังเลย (บอกทำไม??)
ตอนนี้ไอ้น้องเฟลท์ป่วยแบบแอบแฝง ยังไงตอนหน้าจะเอาให้สนุกกว่านี้ คอยดูไอ้น้องเฟลท์หึงได้เลย เหอเหอ
แล้วเจอกันตอนหน้า บายจ้า
***แก้คำผิดจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น