Never ; เราไม่เคยรักกัน [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6...เจ้าไวป่วย

อืม….ทำไมวันนี้ตอนเช้ามันมืดจัง แถมยังหนักหัวยิ่งกว่าตอนเมาค้างเมื่อวานอีก ผมเอามือควานหาโทรศัพท์กะจะดูเวลาแต่ตาเจ้ากรรมก็ไม่ยอมเปิด จนมือไปปัดเอาของข้างเตียงตกจนได้
 

“%@#!!!*(^%$^” ใครพูดอะไรงุ้งงิ้งๆอยู่ข้างหูเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่องเลย 


“ไว…ไว” เสียงใครอ่ะ ข้าวนั่นเมิงเหรอ 


“ไว เมิงไหวมั้ย ตัวเมิงร้อนมากเลย” ผมรู้สึกถึงอะไรเย็นๆที่มาแปะตรงหน้าผาก รู้สึกดีจัง แต่ไม่นานอะไรเย็นๆนั่นก็ผละออกไป ผมนอนพลิกตัวไปมา หนังตาหนักจนยกไม่ขึ้นแถมทั้งเนื้อทั้งตัวยังปวดเหมือนโดนตีมาอีกด้วย 


“ไววันนี้เมิงไม่ต้องไปเรียนนะ เดี๋ยวกุลาให้ แล้วก็นี่ข้าวต้มกินแล้วก็กินยาแล้วก็นอนพักซะ กุไปก่อนนะสายแล้ว” เสียงไอ้ข้าวกำชับให้ผมทำอะไรสักอย่าง ผมฟังออกแค่ที่บอกว่ามันจะไปเรียนแล้ว มือเลยยกขึ้นโบกให้มันแบบอัตโนมัติแม้ตาจะยังปิดอยู่ 


ผมนอนหลับตาทั้งๆที่ยังไม่หลับ ความไม่สบายตัวทำให้ผมนอนพลิกตัวไปมาหลายครั้ง รู้สึกข้างในตัวมันร้อนจะอยากจะถอดเสื้อผ้าให้รู้แล้วรู้รอดแต่พอถีบผ้าห่มออกกลับหนาวจนตัวสั่น ผมอยากกินยาจังจะได้ง่วงแล้วหลับไปเลย ตอนนี้ผมรู้สึกทรมานมากเลยถ้าได้หลับจะหายทรมานมั้ยนะ 


“ทำไมยังไม่กินข้าว” เสียงใครอ่ะ ข้าวเมิงกลับมาแล้วเหรอ 


“ตัวยังร้อนอยู่เลย ยังไม่กินยาเหรอ” อือ…พูดอะไรอยู่น่ะ ผมรู้สึกได้แต่ว่ามีมือเย็นๆมาจับที่ตัว รู้สึกดีอีกแล้วแฮะ 


“ข้าว…” จะถามว่าข้าวนั่นเมิงเหรอ แต่พูดได้แค่นั้นล่ะมันจะฟังรู้เรื่องมั้ยเนี่ย 


“กินข้าวมั้ย” ไอ้ข้าวมันก้มลงกระซิบถามผมใกล้ๆ ผมส่ายหน้าไปมาเพราะตอนนี้ไม่มีความรู้สึกอยากอาหารเลย ว่าแต่ทำไมเสียงไอ้ข้าวมันทุ้มๆแปลกๆ รึผมจะป่วยจนฟังเพี้ยนไปเอง 


“ถ้าไม่กินข้าวจะกินยาได้ยังไง” คำถามต่อมามาพร้อมกับความรู้สึกวาบหวามที่ริมฝีปาก มือเย็นๆที่ลูบไล้ไปทุกส่วนของร่างกาย ข้าว...เมิงเป็นเพื่อนที่ดีจัง เมิงเช็ดตัวให้กุเหรอ
 

“กินยาหน่อยนะ” เสียงทุ้มๆพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมๆกับที่ริมฝีปากของผมถูกบดเบียด ลิ้นร้อนส่งเม็ดยาขมๆเข้ามาในปาก 


“อื้ออออ…” ผมส่ายหน้าไปมาหวังจะคายยาในปากทิ้ง ไอ้ข้าวบ้าเอาอะไรให้กุกินฟะ กุไม่ชอบกินยา T-T ริมฝีปากที่เคยบดเบียดละออกไปแต่กลับมาอีกครั้งพร้อมกับน้ำ มันทำให้ผมกำลังรู้สึกเหมือนจะสำลักน้ำตายยังไงไม่รู้ แต่ไม่นานความรู้สึกอึดอัดก็หายไปถูกแทนที่ด้วยความเคลิบเคลิ้ม ร่างกายผมเหมือนจะอ่อนแรงมากกว่าตอนที่ไม่กินยาซะอีก ทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนกำลังลอยอยู่บนอากาศเลย 


“ข้าว…กุ…กุง่วงจัง” ผมเอ่ยบอกไอ้ข้าวเสียงเบา ตอนนี้สติผมกำลังจะหลุดลอยไปแล้ว
 

“รีบง่วงจัง เหงื่อยังไม่ออกเลย แบบนี้ก็ไม่หายกันพอดีสิ” อะไรหายๆ ผมเริ่มฟังที่ไอ้ข้าวพูดไม่รู้เรื่องแล้วแฮะ แต่รู้สึกได้ถึงริมฝีปากชื้นกับจมูกคมที่ไล่ไปตามพวงแก้มก่อนจะมาจบที่ริมฝีปาก มือเย็นๆที่ผมชอบลูบไล้ลงไปจนถึงช่วงขา 


“ฮึ….อื้ออออ” ผมส่งเสียงประท้วงเมื่ออากาศเริ่มจะหมด ริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระแต่ก็แค่ช่วงเดียวเท่านั้น ไม่นานความรู้สึกที่ถูกครอบครองก็กลับมาอีกครั้ง นี่ผมกำลังโดนจูบอยู่รึเปล่า แต่ช่างเหอะสบายดีเหมือนกัน แต่แล้วมันก็หายไป ผมรู้สึกเหมือนถูกฉุดให้จมดิ่งลงมา สะโพกมนถูกรั้งให้เข้าหาจนแนบชิด แล้วความอึดอัดก็ทำให้ผมฝืนเปิดเปลือกตาขึ้น 


“อ่ะ!!!!” ไอ้บ้าเท็ม เมิงเข้ามาได้ยังไงเนี่ย 


“ลืมตาจนได้ นึกว่าจะหลับตาจนเสร็จซะอีก” 


“เข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ” 


“ก่อนจะไล่ ดูก่อนได้มั้ยว่าทำอะไรอยู่” มันว่าพร้อมกับรั้งตัวผมให้แนบชิดเข้าไปอีก แงงงงงงง ผมโดนมันลักหลับเหรอเนี่ย ไอ้ชั่ว ไอ้เลว แมนมากนะเมิงลักหลับกุตอนกุป่วย 


“เมิงทำอะไรกุ” พูดพลางใช้เท้ายันตัวเองให้หลุดรอดจากท่าที่เป็นอยู่ (-_-) แต่ไอ้มารชีวิตมันกลับออกแรงกดสะโพกเอาไว้ไม่ให้ขยับ สีหน้าที่บ่งบอกว่าพึงใจโน้มเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบเสียงเบา
 

“เดี๋ยวก็เสร็จแล้วน่า” อะไรเสร็จ เสร็จอะไรของเมิง 


“กุ…กุ…ป่วยอยู่นะ” นี่ผมหวังว่ามันจะเห็นใจเพราะป่วยเหรอเนี่ย
 

“ถ้าออกกำลังแล้วจะหายไข้เร็วขึ้น” ผมนี่คิดผิดจริงๆ ไอ้พี่เท็มมันไล่ริมฝีปากชื้นไปตามลำคอก่อนจะประทับรอยเอาไว้
 

“แต่…แต่…” แต่อะไรก็ไม่ทันแล้วครับ ไอ้พี่เท็มมันทำหน้าหื่นขั้นสุดยอดแล้วเริ่มทำกิจกรรมที่มันทำค้างเอาไว้อีกครั้ง
 

โฮฮฮฮฮฮฮฮ อย่าทำกับกุแบบเน้ ปล่อยกุป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย 


…………………………………….
 

ผมนั่งตาใสถือแก้วนมผสมน้ำผึ้งอยู่บนเตียง รายรอบไปด้วยไอ้ข้าว พี่เติ้ล และป๋าฟาร์มที่นั่งถือนมอีกแก้วคู่กับผม อ่อ ลืมไอ้พี่เท็มอีกคน มันนั่งเล่นเกมส์อยู่กับพี่เติ้ลบนพื้นห้อง เสียงไอ้ข้าวสาธยายเรื่องการเรียนวันนี้ยังคงเจื้อยแจ้ว จนผมกับป๋าต้องแกล้งทำเป็นหลับมันถึงยอมหยุดพูด 


“นี่คนเค้าอุตส่าห์พูดเรื่องเรียนให้ฟังยังมาแกล้งหลับอีก” ไอ้ข้าวมันว่างอนๆ ก่อนจะเชิดหน้าหนี ผมกับป๋าหัวเราะคิกคักยิ่งเพิ่มความงอนให้ไอ้ข้าวมากเข้าไปอีก มันเดินไปฟ้องไอ้พี่เท็มว่าโดนพวกผมแกล้ง แต่ผมไม่สนใจหรอก การที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วยังเห็นมันอยู่ในห้องนี้แม้จะทำให้ผมรู้สึกแปลกๆอยู่บ้างแต่ก็พยายามไม่สนใจ แล้วหากเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆมันก็คงจะไม่สนใจผมเหมือนกัน 


“อ้าว รอยกัดที่คอจางแล้วนี่นา” ป๋าหันมาทักผมพร้อมกับเอามือลูบที่คอผมเบาๆ นี่แสดงว่าป๋าก็สังเกตเห็นเหมือนกันสินะเนี่ย 


“ว่าแต่ไปโดน…” ป๋าอย่าถามสิค้าบ ขืนถามไอ้ข้าวก็รู้สิว่าผมกุเรื่องมาโกหกมัน และเพื่อเป็นการขัดขวางผมเลยเอาหัวโขกกับหัวป๋าดังโป๊ก 


“ลูกป๋าทำอะไรเนี่ย” ป๋าแกโวยวายพลางเอามือลูบหัวป้อยๆ ผมก็เจ็บเหมือนกันล่ะน่า ช่วยๆกันไปน่ะป๋า
 

“มันเป็นการแสดงความรักน่ะป๋า” 


“ใครเค้าแสดงความรักแบบนี้กัน ต้องแบบนี้สิ” ว่าแล้วป๋าแกก็จุ๊บผมเบาๆที่ปาก ก่อนจะยิ้มอวดฟันขาว 


“เฮ้ยป๋า นมในแก้วป๋ารสชาติไม่เหมือนของผมอ่ะ” 


“จริงดิ ลองอีกที” ป๋าแกจุ๊บผมอีกครั้ง ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด 


“จริงด้วยไม่เหมือนกันอ่ะ ของไวอร่อยกว่า” 


“ใช่ม้า ไม่ให้กินด้วยหรอก” ผมกับป๋าก่อสงครามแย่งแก้วนมย่อยๆขึ้นบนเตียง จนสังเกตได้ว่าข้างๆเรามีเงาดำทะมึนยืนอยู่ 


“ทำอารายกาน” พี่เติ้ลแกถามเสียงเย็นจนผมขนลุกซุ่เลย แกมองผมแล้วเรื่อยไปหยุดที่ป๋าพลางพูดเสียงดุ
 

“พวกนายจูบกันได้ยังไง” พอพี่เติ้ลพูดจบผมเห็นไอ้ข้าวกับไอ้พี่เท็มหันมาจ้องผมเขม็งเลย โดยเฉพาะไอ้พี่เท็มมันจ้องผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ 


“มันเป็นการแสดงความรักน่ะเติ้ล” ป๋าแกตอบพลางดื่มนมอีกอึกใหญ่ ส่วนผมไม่พูดอะไรดีกว่า 


“แสดงความรักยังไง พวกนายรักกันรึไง” 


“ก็เออสิ” พี่เติ้ลทำท่าช๊อกรุนแรงกับคำตอบของป๋า ส่วนไอ้พี่เท็มมันก็ลุกขึ้นมายืนข้างๆพี่เติ้ลแล้วทำหน้าโหดใส่ผมใหญ่เลย อะไร กุไม่ได้ตั้งใจให้ป๋ากับพี่เติ้ลทะเลาะกันนะเฟ้ย 


“นี่นายรักไวเหรอฟาร์ม” จะย้ำทำไม ผมกับป๋าก็รักกันเป็นปกติอยู่แล้ว 


“ก็ใช่ไง รึเมิงอยากให้กุแสดงความรักด้วย ก็ได้นะ” ว่าแล้วป๋าก็ฝากแก้วนมให้ผมถือไว้ก่อนจะกระโดดกอดคอพี่เติ้ลแล้วจูบแถมหอมแก้มอีกหลายฟอดจนพี่เติ้ลยิ้มแก้มปริ ไอ้คู่นี้ท่าจะบ้า (-_-) ผมหันมาสนใจนมในแก้วต่อโดยการยกขึ้นดื่ม พลันหูก็ได้ยินเสียงของไอ้ข้าว 


“พี่เท็มไม่สบายเหรอครับ สงสัยจะติดไข้ไอ้ไวแน่ๆ” ไอ้ข้าวมันลุกขึ้นมายืนข้างๆไอ้พี่เท็มแล้วเอามืออังหน้าผากไอ้พี่เท็ม ก่อนจะหันมาทางผม   กุก็ไม่ได้อยากจะให้มันติดนะเว้ย  มันทำตัวมันเอง  สมน้ำหน้า
 

“ไวเมิงขอบคุณพี่เท็มเค้ายัง กุให้พี่เค้ามาเฝ้าเมิงอ่ะ” เมิงเองเรอะที่ส่งมันมา ToT 


“ยังเลย” คนพูดไม่ใช่ผมนะครับ เป็นไอ้บ้าจอมมารมันพูดพลางทำหน้าน่าหมั่นใส้ นี่นอกจากเมิงจะลักหลับกุแล้วกุยังต้องได้ขอบคุณเมิงอีกเหรอ 


“…” ทุกคนอย่ามองผมสิ ผมไม่อยากพูดอ่ะ มันดูจะขัดๆกับจิตใจผมอยู่นา 


“ช่างเถอะ ข้าวลงไปซื้อยาให้พี่หน่อยสิ ส่วนเมิงสองคนถ้าจะสวีทกันกลับไปที่ห้องโน่น” ไอ้พี่เท็มมันขอร้องข้าวแล้วหันไปจัดการกับคู่ป๋าผมเสร็จสรรพ แต่เดี๋ยวนะ ถ้าทุกคนไปกันหมดก็เหลือแต่ผมกับมันงั้นสิ 


“เดี๋ยวป๋า ป๋าอยู่เป็นเพื่อนผมก่อนสิ” ผมจับแขนป๋าเอาไว้ก่อนที่แกจะเดินตามไอ้ข้าวกับพี่เติ้ลออกไป ป๋าหันมามองผมที่พยายามทำหน้าตาให้น่าสงสารเข้าไว้ 


“ไวอยากให้ป๋าอยู่ด้วยเหรอ” ใช่ครับป๋า ^^ 


“กุอยู่เอง เมิงกลับไปพร้อมไอ้เติ้ลเหอะ เดินกลับคนเดียวเดี๋ยวผีหลอกนะ” ไอ้บ้าเท็ม ใครให้เมิงพูด ไม่ได้นะป๋า ป๋าต้องอยู่กับผมน้า
 

“งั้นป๋ากลับก่อนนะ ไวอยู่กับเท็มนะ ไอ้เท็มดูลูกกุดีๆด้วย” 


“อย่างดีเลย” ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 


“ป๋าก็ให้พี่เท็มเดินไปส่งไง ไม่ได้กลับคนเดียวซะหน่อย” อุวะฮ่าๆๆๆ วันนี้รู้สึกฉลาดจริงๆเลยกุ ผมมองป๋าที่ทำหน้าชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้าตกลง 


เยส!!!! สำเร็จ
 

“งั้นป๋าไปบอกไอ้เติ้ลก่อนนะ” พอป๋าไปพ้นประตูผมก็หันไปแลบลิ้นให้ไอ้บ้าเท็ม 


เสียใจหนนี้ กุชนะ ^^ 

.................................................................


มาต่อตอนหกให้ตามที่พูดไว้ ^^   

ตอนนี้ดูจะแปลกๆและหื่นๆไงไม่รู้เนอะ

ความจริงอยากแต่งให้เจ้าไวซีเรียสอยู่นะ   แต่บังเอิญเจ้าไวดันนิสัยเหมือนคนแต่งนี่สิ

รอสวนกลับทีเดียวดีก่า ^^

อ่านเม้นแล้วก็ไม่มีใครเสียใจที่เจ้าไวมันเสียตัวนะ -,.-

และแล้วแฟนคลับพี่เท็มก็ปรากฏ  ดูสิเค้าเกลียดแกจนอยากจะเปลี่ยนพระเอกเลย (เค้าไม่ได้เรียกแฟนคลับ -*-)

แล้วที่บอกว่าป๋าไม่ได้ช่วยอะไร  จริงคับจริง เหอเหอ

แล้วเห็นคุณ nigiri พูดถึงลอยกระทง  ใครที่ใกล้ๆก็มาเที่ยวงานลอยกระทงที่ มข.นะจ้ะ   

ขอบคุณคนอ่านทุกคน  เม้นให้กำลังใจดีใจมากมาย

ไปก่อนนะคับ   เจอกันอาทิตย์หน้า  บายๆๆ

ปล.ขอบคุณสำหรับรูปคับ chinen น่ารักโคดๆ ><

ปลล. อ่าแพทย์กะทันตะนี่ดูจะมีวิถีชีวิตห่างไกลจากคนแต่งจัง   ไม่ค่อยได้มา featuring กันเท่าไหร่เลย