ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5...เพื่อน
“ไว เข้าห้องก่อนมั้ย” ป๋าฟาร์มถามผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองหน้าป๋าก่อนจะส่ายหน้า ตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าถ้าเห็นหน้าไอ้ข้าวแล้วจะทำหน้ายังไง ผมซุกหน้าเข้าหาอกป๋าฟาร์มอีกครั้ง จะว่าไปตัวป๋านุ่มนิ่มมากเลยแถมยังตัวนิดเดียวกอดแล้วให้ความรู้สึกดีสุดๆ
“ไม่เป็นอะไรแน่นะ?”
“ไม่ครับ แล้วพี่เติ้ลไปไหนอ่ะป๋า” ผมตอบเสียงอู้อี้เสชวนป๋าฟาร์มคุยไปเรื่องอื่น ดีแต่ตอนนี้ไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นผมสองคนคงได้กลายเป็นเป้าสายตาแน่ๆ
“เติ้ลมันติดประชุมที่โรงเรียน”
“อ้าว? ป๋าก็เป็นเลขาฯทำไมไม่เข้าประชุมด้วยล่ะ”
“เข้าทำไม เติ้ลมันจดเองได้” แล้วในโลกนี้เค้าจะมีเลขาฯไว้เพื่ออะไรวะ ผมอมยิ้มไปกับคำตอบของป๋าฟาร์มก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้า เวลานี้ผมอยากให้ป๋าอยู่กับผมนานๆจัง
“ทำอะไรกันน่ะ!!!” ผมเงยหน้าไปตามเสียงที่ดังจนแทบจะกลายเป็นตะคอกจากขั้นบันได ไอ้เลวเท็มมันเดินหน้าบึ้งมาเลย
ซวยล่ะ ผมกอดป๋าแน่นขึ้นกว่าเดิมพลางก้มหน้าก้มตามองที่พื้น ผมลืมไปเลยว่าถ้าไม่เข้าห้องก็มีสิทธิ์จะเจอกับมันได้ ป๋าฟาร์มแกะมือผมออกพลางจะยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่มันติดอยู่ที่ว่าผมเกาะแน่นเป็นลิงเกาะแม่เลย สุดท้ายเลยต้องได้ลุกด้วยกัน ผมยืนอยู่ด้านหลังป๋าฟาร์มพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดซึ่งเป็นเรื่องที่ยากมากเพราะใครมันจะไปเล็กกว่าป๋าผมได้ล่ะครับ
“ไวไม่สบายน่ะเท็ม” แล้วป๋าจะไปบอกมันทำม้ายยยยย T-T ตอนนี้ผมเลยรู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากสายตาแม้ว่าผมจะเอาแต่ก้มมองพื้นก็ตาม เสื้อด้านหลังของป๋าถูกผมกำจนยู่ยี่ไปหมด เมื่อไหร่มันจะไปให้พ้นๆจากตรงนี้วะ กุเกร็งจะแย่อยู่แล้วเนี่ย
“แล้วเท็มมีอะไรรึเปล่า?”
“อ่อ!!!! พี่เท็มเค้ามาหาไอ้ข้าวมั้งป๋า งั้นเราไปกินข้าวกันเหอะผมหิวอ่ะป๋า” ผมรีบพูดขึ้นมาจนป๋าหันมามอง ผมเหลือบสายตามองไอ้พี่เท็มเล็กน้อยก่อนจะหันไปทำหน้าออดอ้อนกับป๋าฟาร์ม
“กุไม่ได้…”
“ข้าวอยู่ในห้องครับ” ผมแย่งไอ้พี่เท็มพูดเสียงดัง เมิงจะได้รึไม่ได้อะไรช่างเมิงแต่กุจะให้เมิงมาหาไอ้ข้าว รีบๆไสหัวเข้าห้องกุไปซะทีเซ่ ยืนเพิ่มความเกร็งให้กุอยู่ได้
“ไปกินข้าวกันเหอะป๋า” ผมตัดสินใจดึงแขนป๋าแยกตัวออกมาจากไอ้พี่เท็มเอง แต่ก่อนจะได้ก้าวลงขั้นบันได ผมก็รู้สึกได้ถึงแรงกระชากจากเบื้องหลังจนเซไปปะทะเข้ากับอกของคนตัวสูง ไอ้พี่เท็มมันประทับรอยจูบลงที่ริมฝีปากผมแรงๆก่อนจะยิ้มคาดโทษ ผมหันกลับไปดูว่าป๋าจะเห็นรึเปล่าแต่แกก็ไม่ได้หันมามอง ผมรีบวิ่งตามป๋าลงไปหน้าตาตื่น แม้ว่าจะเจ็บก้นมากก็ตาม T-T แต่ตอนนี้ไอ้จอมมารนั่นน่ากลัวกว่าเยอะเลย
“เดี๋ยวกินเสร็จป๋าพาไปเล่นกับเจ้าที่หอเอามั้ย” คำถามจากป๋าทำเอาผมเงยหน้าจากจานข้าวผัดของโปรด ป๋าชวนผมไปเล่นกับเจ้าที่เนี่ยนะ
“เอาน่าไม่ต้องทำหน้าสงสัยเดี๋ยวก็รู้เอง ว่าแต่ไวเนี่ยเจริญอาหารดีนะ” ป๋าแกว่าต่อพลางมองไปที่จานข้าวผัดเปล่าๆอีกสองจานที่วางอยู่ข้างๆตัวผม
“ก็มันหิว” สงสัยจะเสียพลังงานจากการเกร็งเมื่อกี๊ไปเยอะ (เหรอ??)
พอผมกินข้าวเสร็จป๋าแกก็เดินไปซื้อขนมแล้วพาผมเดินมาทางด้านหลังของหอ
“ป๋าพามานี่ทำไมอ่ะ มืดจะตาย” ผมมองไปรอบๆอย่างระแวงเจ้าที่ที่ป๋าว่า ขืนมาจริงจะกรี๊ดให้ดู
“ตี๋น้อยๆๆ” ป๋าฟาร์มแกส่งเสียกเรียกใครก็ไม่รู้อยู่สักพัก ก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ถึงมวลสารบางอย่างที่กำลังสะกิดขาผมอยู่ มันมาแล้ว คนเรียกไม่ใช่กุไปหาป๋าโน่นอย่ามาหากุ T-T
“ตี๋น้อยวันนี้มีขนมมาให้ด้วยนะ อยู่ไหนเนี่ย” อยู่นี่…มันสะกิดขาผมอยู่นี่
โฮ่ง!!!!!
มันร้องโฮ่งแล้ว ToT
แต่เอ๊ะผีที่ไหนร้องโฮ่ง ผมก้มลงไปดูเจ้าตัวที่สะกิดขาผมอยู่ พบเจ้าไซบีเรียนสีดำตัวใหญ่กำลังส่ายหางให้ผมอยู่ หน้าตาเท่มากเลย อ๊า…ผมชอบหมา
“ว้าว…หล่อเชียว ชื่ออะไรเนี่ยเรา” ผมนั่งลูบหัวเจ้าไซบีเรียนที่กำลังหลับตาพริ้มชอบอกชอบใจ
“มันชื่อตี๋น้อย” ป๋าฟาร์มแกเป็นคนตอบครับ ผมหันไปมองเห็นป๋ากำลังแกะห่อขนมแล้วยื่นให้เจ้าตี๋น้อยที่ทำท่าชอบใจกับขนมใหญ่
“หมาใครอ่ะป๋า”
“ของหอเนี่ยแหละ เลี้ยงไว้เฝ้าหอแต่มันช่วยอะไรไม่ค่อยได้หรอก เพราะมันกลัวผีตอนกลางคืนเลยเอาแต่ซุกอยู่ในบ้าน” ซะงั้น ตั้งแต่เรื่องเลขาฯแล้วนะ ที่นี่มีอะไรเป็นไปตามที่ควรจะเป็นบ้างเนี่ย
“แล้วทำไมมันถึงชื่อตี๋น้อย” หมาน่าจะชื่อมูมู่ ชาบู หมูปิ้ง บุญเทิบ อะไรพวกนั้นมากกว่าไง
“ก็มันมีตาชั้นเดียวแล้วหางตาก็ชี้ๆด้วย เหมือนไอ้เติ้ลเลย” ความจริงผมก็ไม่เคยสังเกตอ่ะนะป๋า แต่หมามันมีตากี่ชั้นอ่ะ แล้วไซบีเรียนที่ไหนมันหางตาตกบ้างล่ะครับเนี่ย แต่เอาเหอะถ้าป๋าผมว่าอย่างนั้นมันก็คงจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ เราสองคนเล่นกับเจ้าตี๋น้อยอยู่สักพักแล้วพี่เติ้ลแกก็มาตามป๋าผมให้ขึ้นห้อง ผมเลยต้องขึ้นห้องตามไปด้วย
ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องตัวเองจะครบชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะมองหน้าไอ้ข้าวติดได้ยังไง นี่ถ้ามันรู้ว่าผมถูกบังคับขืนใจให้ตีท้ายครัวมัน มันจะทำหน้ายังไงเนี่ย
“ยืนไว้อาลัยให้ประตูทำซากอะไร ทำไมไม่เข้าห้อง” หน้าซีดเลยกุ จะไม่ให้ซีดได้ไงในเมื่อผมจำเสียงนี้ได้ดี แถมมันยังดังอยู่ข้างหูผมนี่เอง ลมหายใจร้อนที่เป่าอยู่ข้างหูทำเอาผมตัวสั่น ทำไมวันนี้ผมเจอมันบ่อยจังรึดวงจะตก พรุ่งนี้ไปบวชซะดีมั้ย
“ถ้าไม่เข้าห้อง ไปที่อื่นกันมั้ยล่ะ”
“ใครจะไปกับเมิง” ผมหันหน้ามาเผชิญหน้ากับไอ้มารชีวิต กลิ่นสบู่อ่อนๆแตะเข้าจมูกท่าทางมันจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ รอยยิ้มกวนๆแต่งแต้มที่ใบหน้าเหมือนปกติ ก่อนที่มันจะโน้มหน้าลงมาคลอเคลียที่ข้างแก้ม
“เมิงไปห่างๆกุเดี๋ยวนี้นะ” กัดฟันพูดพร้อมกับผลักมันออก ผมหันกลับไปเคาะประตูห้องตัวเองดังๆ ต่อหน้าไอ้ข้าวมันไม่กล้าทำอะไรแน่ๆ
“ไวกลับมาแล้วเหรอ อ้าวพี่เท็มมีอะไรครับ ลืมของไว้เหรอ” ไอ้ข้าวที่มาเปิดประตูหันไปถามไอ้พี่เท็ม ผมเลยเดินเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจปล่อยให้พวกมันคุยกันไป ไม่นานไอ้ข้าวมันก็กลับเข้ามาในห้อง
“เมิงไปนานจนกุคิดว่าเมิงตายแล้วซะอีก” มันพูดล้อผมยิ้มๆ กุก็คิดว่ากุตายแล้วเหมือนกันว่ะข้าว
“เมิงเป็นอะไรมากป่าว หายไปนานเลยป่วยมากเหรอเมิง” ข้าวเดินมานั่งข้างๆผมก่อนจะถาม มันจับมือผมไปกุมไว้ความร้อนที่มาจากมือเล็กๆนั่นทำเอาผมใจแป้ว
“ข้าวกุเป็นเพื่อนเมิงใช่มะ”
“แน่นอนสิ เมิงเป็นเพื่อนรักกุเลย” คำตอบที่ได้ยิ่งส่งผลรุนแรงต่อความรู้สึก ผมคว้าตัวไอ้ข้าวมากอดไว้
กุขอโทษนะข้าว กุขอโทษ
“เป็นอะไรมากป่าววะเนี่ย เฮ้ย!! ไวที่คอเมิงมีรอยกัดด้วย” ว่าไงนะ ซวยแล้วลืมไปเลยว่าโดนไอ้เลวนั่นกัดด้วย แล้วนี่รอยแม่_งชัดขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย แต่ทำไมป๋าไม่ทัก รึแกจะไม่เห็น เออใช่…ป๋า
“อะ…อ่อๆ พอดีเล่นกับป๋ามา เล่นเป็นแวมไพร์” โกหกหน้าด้านๆเลยกุ แต่เอาน่าดีกว่าทำให้มันเสียใจ ถึงยังไงเรื่องนี้ก็จะยุติเพียงเท่านี้
“เมิงนี่ก็ตามใจพี่ฟาร์มแกจัง แกยิ่งชอบเล่นอะไรแผลงๆอยู่” ผมยิ้มแหยๆให้ไอ้ข้าว ขอโทษทีนะป๋า
“เมิงไปอาบน้ำได้แล้ว กลับมาตั้งนานไม่ยอมอาบแล้วยังไปเตร็ดเตร่ที่ไหนมาตั้งนาน” ไอ้ข้าวบ่นพลางโยนผ้าเช็ดตัวให้ผม
“คร้าบแม่” ตอบรับพลางเดินเข้าห้องน้ำ
ทำไมวันนี้มันยาวนานจังเลย ขอให้พรุ่งนี้อะไรๆทุกอย่างมันดีขึ้นด้วยเถอะ
..................................................................................................................................................
ดิทๆ ลืมงรูปความเป็นเพื่อน เหอเหอ
รูปเจ้าไวกับน้องข้าว
มาต่อตอนที่ห้าแล้วจ้า
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก เพราะเจ้าไวกำลังคิดมาก (ยังไง)
เดี่๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้อีกตอน (ชักขยันๆวุ้ย) กำลังแต่งอยู่แต่ขอแว้บไปงานเซลล์อยู่หอกาญก่อนนะคับ
ขอบคุณทุกเม้น และคนอ่านทุกคน น่ารักมากๆ
พรุ่งนี้เจอกันอีกตอนจ้า บายๆ
ปล.คุณ nigiri ผมเรียนอยู่ มข. คับ คณะวายป่วง อิอิ
“ไม่เป็นอะไรแน่นะ?”
“ไม่ครับ แล้วพี่เติ้ลไปไหนอ่ะป๋า” ผมตอบเสียงอู้อี้เสชวนป๋าฟาร์มคุยไปเรื่องอื่น ดีแต่ตอนนี้ไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นผมสองคนคงได้กลายเป็นเป้าสายตาแน่ๆ
“เติ้ลมันติดประชุมที่โรงเรียน”
“อ้าว? ป๋าก็เป็นเลขาฯทำไมไม่เข้าประชุมด้วยล่ะ”
“เข้าทำไม เติ้ลมันจดเองได้” แล้วในโลกนี้เค้าจะมีเลขาฯไว้เพื่ออะไรวะ ผมอมยิ้มไปกับคำตอบของป๋าฟาร์มก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้า เวลานี้ผมอยากให้ป๋าอยู่กับผมนานๆจัง
“ทำอะไรกันน่ะ!!!” ผมเงยหน้าไปตามเสียงที่ดังจนแทบจะกลายเป็นตะคอกจากขั้นบันได ไอ้เลวเท็มมันเดินหน้าบึ้งมาเลย
ซวยล่ะ ผมกอดป๋าแน่นขึ้นกว่าเดิมพลางก้มหน้าก้มตามองที่พื้น ผมลืมไปเลยว่าถ้าไม่เข้าห้องก็มีสิทธิ์จะเจอกับมันได้ ป๋าฟาร์มแกะมือผมออกพลางจะยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่มันติดอยู่ที่ว่าผมเกาะแน่นเป็นลิงเกาะแม่เลย สุดท้ายเลยต้องได้ลุกด้วยกัน ผมยืนอยู่ด้านหลังป๋าฟาร์มพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดซึ่งเป็นเรื่องที่ยากมากเพราะใครมันจะไปเล็กกว่าป๋าผมได้ล่ะครับ
“ไวไม่สบายน่ะเท็ม” แล้วป๋าจะไปบอกมันทำม้ายยยยย T-T ตอนนี้ผมเลยรู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากสายตาแม้ว่าผมจะเอาแต่ก้มมองพื้นก็ตาม เสื้อด้านหลังของป๋าถูกผมกำจนยู่ยี่ไปหมด เมื่อไหร่มันจะไปให้พ้นๆจากตรงนี้วะ กุเกร็งจะแย่อยู่แล้วเนี่ย
“แล้วเท็มมีอะไรรึเปล่า?”
“อ่อ!!!! พี่เท็มเค้ามาหาไอ้ข้าวมั้งป๋า งั้นเราไปกินข้าวกันเหอะผมหิวอ่ะป๋า” ผมรีบพูดขึ้นมาจนป๋าหันมามอง ผมเหลือบสายตามองไอ้พี่เท็มเล็กน้อยก่อนจะหันไปทำหน้าออดอ้อนกับป๋าฟาร์ม
“กุไม่ได้…”
“ข้าวอยู่ในห้องครับ” ผมแย่งไอ้พี่เท็มพูดเสียงดัง เมิงจะได้รึไม่ได้อะไรช่างเมิงแต่กุจะให้เมิงมาหาไอ้ข้าว รีบๆไสหัวเข้าห้องกุไปซะทีเซ่ ยืนเพิ่มความเกร็งให้กุอยู่ได้
“ไปกินข้าวกันเหอะป๋า” ผมตัดสินใจดึงแขนป๋าแยกตัวออกมาจากไอ้พี่เท็มเอง แต่ก่อนจะได้ก้าวลงขั้นบันได ผมก็รู้สึกได้ถึงแรงกระชากจากเบื้องหลังจนเซไปปะทะเข้ากับอกของคนตัวสูง ไอ้พี่เท็มมันประทับรอยจูบลงที่ริมฝีปากผมแรงๆก่อนจะยิ้มคาดโทษ ผมหันกลับไปดูว่าป๋าจะเห็นรึเปล่าแต่แกก็ไม่ได้หันมามอง ผมรีบวิ่งตามป๋าลงไปหน้าตาตื่น แม้ว่าจะเจ็บก้นมากก็ตาม T-T แต่ตอนนี้ไอ้จอมมารนั่นน่ากลัวกว่าเยอะเลย
“เดี๋ยวกินเสร็จป๋าพาไปเล่นกับเจ้าที่หอเอามั้ย” คำถามจากป๋าทำเอาผมเงยหน้าจากจานข้าวผัดของโปรด ป๋าชวนผมไปเล่นกับเจ้าที่เนี่ยนะ
“เอาน่าไม่ต้องทำหน้าสงสัยเดี๋ยวก็รู้เอง ว่าแต่ไวเนี่ยเจริญอาหารดีนะ” ป๋าแกว่าต่อพลางมองไปที่จานข้าวผัดเปล่าๆอีกสองจานที่วางอยู่ข้างๆตัวผม
“ก็มันหิว” สงสัยจะเสียพลังงานจากการเกร็งเมื่อกี๊ไปเยอะ (เหรอ??)
พอผมกินข้าวเสร็จป๋าแกก็เดินไปซื้อขนมแล้วพาผมเดินมาทางด้านหลังของหอ
“ป๋าพามานี่ทำไมอ่ะ มืดจะตาย” ผมมองไปรอบๆอย่างระแวงเจ้าที่ที่ป๋าว่า ขืนมาจริงจะกรี๊ดให้ดู
“ตี๋น้อยๆๆ” ป๋าฟาร์มแกส่งเสียกเรียกใครก็ไม่รู้อยู่สักพัก ก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ถึงมวลสารบางอย่างที่กำลังสะกิดขาผมอยู่ มันมาแล้ว คนเรียกไม่ใช่กุไปหาป๋าโน่นอย่ามาหากุ T-T
“ตี๋น้อยวันนี้มีขนมมาให้ด้วยนะ อยู่ไหนเนี่ย” อยู่นี่…มันสะกิดขาผมอยู่นี่
โฮ่ง!!!!!
มันร้องโฮ่งแล้ว ToT
แต่เอ๊ะผีที่ไหนร้องโฮ่ง ผมก้มลงไปดูเจ้าตัวที่สะกิดขาผมอยู่ พบเจ้าไซบีเรียนสีดำตัวใหญ่กำลังส่ายหางให้ผมอยู่ หน้าตาเท่มากเลย อ๊า…ผมชอบหมา
“ว้าว…หล่อเชียว ชื่ออะไรเนี่ยเรา” ผมนั่งลูบหัวเจ้าไซบีเรียนที่กำลังหลับตาพริ้มชอบอกชอบใจ
“มันชื่อตี๋น้อย” ป๋าฟาร์มแกเป็นคนตอบครับ ผมหันไปมองเห็นป๋ากำลังแกะห่อขนมแล้วยื่นให้เจ้าตี๋น้อยที่ทำท่าชอบใจกับขนมใหญ่
“หมาใครอ่ะป๋า”
“ของหอเนี่ยแหละ เลี้ยงไว้เฝ้าหอแต่มันช่วยอะไรไม่ค่อยได้หรอก เพราะมันกลัวผีตอนกลางคืนเลยเอาแต่ซุกอยู่ในบ้าน” ซะงั้น ตั้งแต่เรื่องเลขาฯแล้วนะ ที่นี่มีอะไรเป็นไปตามที่ควรจะเป็นบ้างเนี่ย
“แล้วทำไมมันถึงชื่อตี๋น้อย” หมาน่าจะชื่อมูมู่ ชาบู หมูปิ้ง บุญเทิบ อะไรพวกนั้นมากกว่าไง
“ก็มันมีตาชั้นเดียวแล้วหางตาก็ชี้ๆด้วย เหมือนไอ้เติ้ลเลย” ความจริงผมก็ไม่เคยสังเกตอ่ะนะป๋า แต่หมามันมีตากี่ชั้นอ่ะ แล้วไซบีเรียนที่ไหนมันหางตาตกบ้างล่ะครับเนี่ย แต่เอาเหอะถ้าป๋าผมว่าอย่างนั้นมันก็คงจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ เราสองคนเล่นกับเจ้าตี๋น้อยอยู่สักพักแล้วพี่เติ้ลแกก็มาตามป๋าผมให้ขึ้นห้อง ผมเลยต้องขึ้นห้องตามไปด้วย
ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องตัวเองจะครบชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะมองหน้าไอ้ข้าวติดได้ยังไง นี่ถ้ามันรู้ว่าผมถูกบังคับขืนใจให้ตีท้ายครัวมัน มันจะทำหน้ายังไงเนี่ย
“ยืนไว้อาลัยให้ประตูทำซากอะไร ทำไมไม่เข้าห้อง” หน้าซีดเลยกุ จะไม่ให้ซีดได้ไงในเมื่อผมจำเสียงนี้ได้ดี แถมมันยังดังอยู่ข้างหูผมนี่เอง ลมหายใจร้อนที่เป่าอยู่ข้างหูทำเอาผมตัวสั่น ทำไมวันนี้ผมเจอมันบ่อยจังรึดวงจะตก พรุ่งนี้ไปบวชซะดีมั้ย
“ถ้าไม่เข้าห้อง ไปที่อื่นกันมั้ยล่ะ”
“ใครจะไปกับเมิง” ผมหันหน้ามาเผชิญหน้ากับไอ้มารชีวิต กลิ่นสบู่อ่อนๆแตะเข้าจมูกท่าทางมันจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ รอยยิ้มกวนๆแต่งแต้มที่ใบหน้าเหมือนปกติ ก่อนที่มันจะโน้มหน้าลงมาคลอเคลียที่ข้างแก้ม
“เมิงไปห่างๆกุเดี๋ยวนี้นะ” กัดฟันพูดพร้อมกับผลักมันออก ผมหันกลับไปเคาะประตูห้องตัวเองดังๆ ต่อหน้าไอ้ข้าวมันไม่กล้าทำอะไรแน่ๆ
“ไวกลับมาแล้วเหรอ อ้าวพี่เท็มมีอะไรครับ ลืมของไว้เหรอ” ไอ้ข้าวที่มาเปิดประตูหันไปถามไอ้พี่เท็ม ผมเลยเดินเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจปล่อยให้พวกมันคุยกันไป ไม่นานไอ้ข้าวมันก็กลับเข้ามาในห้อง
“เมิงไปนานจนกุคิดว่าเมิงตายแล้วซะอีก” มันพูดล้อผมยิ้มๆ กุก็คิดว่ากุตายแล้วเหมือนกันว่ะข้าว
“เมิงเป็นอะไรมากป่าว หายไปนานเลยป่วยมากเหรอเมิง” ข้าวเดินมานั่งข้างๆผมก่อนจะถาม มันจับมือผมไปกุมไว้ความร้อนที่มาจากมือเล็กๆนั่นทำเอาผมใจแป้ว
“ข้าวกุเป็นเพื่อนเมิงใช่มะ”
“แน่นอนสิ เมิงเป็นเพื่อนรักกุเลย” คำตอบที่ได้ยิ่งส่งผลรุนแรงต่อความรู้สึก ผมคว้าตัวไอ้ข้าวมากอดไว้
กุขอโทษนะข้าว กุขอโทษ
“เป็นอะไรมากป่าววะเนี่ย เฮ้ย!! ไวที่คอเมิงมีรอยกัดด้วย” ว่าไงนะ ซวยแล้วลืมไปเลยว่าโดนไอ้เลวนั่นกัดด้วย แล้วนี่รอยแม่_งชัดขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย แต่ทำไมป๋าไม่ทัก รึแกจะไม่เห็น เออใช่…ป๋า
“อะ…อ่อๆ พอดีเล่นกับป๋ามา เล่นเป็นแวมไพร์” โกหกหน้าด้านๆเลยกุ แต่เอาน่าดีกว่าทำให้มันเสียใจ ถึงยังไงเรื่องนี้ก็จะยุติเพียงเท่านี้
“เมิงนี่ก็ตามใจพี่ฟาร์มแกจัง แกยิ่งชอบเล่นอะไรแผลงๆอยู่” ผมยิ้มแหยๆให้ไอ้ข้าว ขอโทษทีนะป๋า
“เมิงไปอาบน้ำได้แล้ว กลับมาตั้งนานไม่ยอมอาบแล้วยังไปเตร็ดเตร่ที่ไหนมาตั้งนาน” ไอ้ข้าวบ่นพลางโยนผ้าเช็ดตัวให้ผม
“คร้าบแม่” ตอบรับพลางเดินเข้าห้องน้ำ
ทำไมวันนี้มันยาวนานจังเลย ขอให้พรุ่งนี้อะไรๆทุกอย่างมันดีขึ้นด้วยเถอะ
..................................................................................................................................................
ดิทๆ ลืมงรูปความเป็นเพื่อน เหอเหอ
รูปเจ้าไวกับน้องข้าว
มาต่อตอนที่ห้าแล้วจ้า
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก เพราะเจ้าไวกำลังคิดมาก (ยังไง)
เดี่๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้อีกตอน (ชักขยันๆวุ้ย) กำลังแต่งอยู่แต่ขอแว้บไปงานเซลล์อยู่หอกาญก่อนนะคับ
ขอบคุณทุกเม้น และคนอ่านทุกคน น่ารักมากๆ
พรุ่งนี้เจอกันอีกตอนจ้า บายๆ
ปล.คุณ nigiri ผมเรียนอยู่ มข. คับ คณะวายป่วง อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น