Never ; เราไม่เคยรักกัน [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 23..น้องชาย

“เปลี่ยนเร็วๆสิ เดี๋ยวพวกผู้หญิงเค้าก็แสดงเสร็จก่อนหรอก” ผมเอ่ยเสียงเข้มบอกไอ้ข้าวที่เอาแต่นั่งหน้าแดงเป็นตูดลิงอยู่บนเตียง ตั้งแต่ผมลากให้มาเปลี่ยนเสื้อด้วยกัน จนผมเปลี่ยนเสร็จแล้วมันก็ยังหน้าแดงของมันอยู่อย่างนั้น 



“ข้าว!! เมิงถอดเร็ว มาๆกุช่วย” กุถอดให้เอง 



ผมเริ่มถอดชุดสูทรุ่มร่ามออกโดยมีไอ้ข้าวที่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าผมพามันมาเปลี่ยนชุดช่วยบ้าง แฃ้วพวกผมสองคนก็เดินลงมาด้านล่างของหอ ที่มีพวกป๋านั่งรออยู่แล้ว
 


“ป๋า น่ารักจังเลย” ป๋าใส่กางเกงขาสั้นครับเสื้อแขนยาวแบบสวมมีฮู้ด และดูจากสีและขนาดน่าจะซื้อจากแผนกเด็กนะผมว่า
 


“ใช่มะ มาให้ป๋าหอมแก้มที ให้รางวัล” ผมเดินยิ้มตาหยีให้กับความทะเล้นของป๋าแต่โดนไอ้พี่เท็มมาคว้าตัวเอาไว้ซะก่อน 



“ไม่ได้” 



“ไว มาหาป๋า” น่าน เอาอีกแล้ว ป๋าผมกับไอ้พี่เท็มเริ่มอีกแล้ว และก็คงจะเป็นแบบนี้อีกนาน ถ้าพี่เติ้ลไม่เป็นคนยุติ
 


“เอาน่าๆ เรารีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวไม่ทันการแสดงนะ” เท่านั้นแหละครับผมถึงได้เป็นอิสระ พวกเราเดินไปที่ประตูหอด้านหน้าเพื่อเดินไปยังหอหญิงที่อยู่ถัดไปอีกหน่อย
 


“เอ่อ…น้องครับพี่ขอไปหน่อยได้มั้ย” คงจะได้ไปแล้วล่ะครับถ้าไม่ติดที่ว่ามีไอ้เด็กบ้าที่ไหนรู้มาเดินดักซ้ายดักขวาผมไว้แบบนี้ ตัวก็สูงเท่าคอผมนี่แหละ แถมยังก้มหน้าก้มตาเอาแต่มองพื้น ไม่ยอมมองผมอีกต่างหาก 



“น้องครับ พี่ขอทางหน่อย” เสียงดังขึ้นอีก แล้วก็ได้ผลไอ้เด็กนั่นมันหยุดแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองผม 



“เฮียตะคอกเค้าเหรอ”
 


“อ่ะ….ต้า!!!! มาได้ไงอ่ะ คิดถึงจังเลย” อ๊า….น้องชายผมเองครับทุกคน ไอ้ต้ามันมองผมพลางยิ้มแล้วก็กระโดดกอดผมจนเซไปข้างหลัง 



“ใครอ่ะไว”
 


“ป๋า… นี่ต้าน้องผมเองครับ น้องแท้ๆเลย น่ารักใช่มะ” ว่าพลางดึงแก้มยืดๆของน้องชายตัวดีให้ทุกคนดู
 


“ทำไมชื่อไม่เหมือนกันเลยอ่ะ” 



“เหมือนสิพี่ ไวตามิลล์กับแล็กตาซอยไง ว่าไงไอ้ต้า” คนตอบเป็นไอ้เปอร์ครับ มันเดินมาขยี้หัวน้องผมพลางยิ้มๆ 



“พี่เปอร์ มาอยู่กะเฮียแล้วเหรอ”
 


“เฮ้ย!!! อย่าพูดงั้น เห็นมั้ยแฟนไอ้ไวตาเขียวใส่พี่แล้ว” พอไอ้เปอร์พูดจบไอ้ต้ามันหันไปทางไอ้พี่เท็มที่ไอ้เปอร์ชี้ทันทีครับ ดวงตาโตๆหรี่ลงแบบไม่ไว้วางใจ ก่อนจะลากผมออกมาห่างๆ 



“นั่นแฟนเฮียเหรอ”
 


“เอ่อ…ก็” ใครๆก็ว่างั้นอ่ะนะ
 


“ดูไม่น่าไว้ใจเลยเฮีย” กุก็ว่างั้น ฮ่าๆๆๆ
 


“เอางี้เฮีย เดี๋ยวเค้าจัดการเอง” 



“เฮ้ย!! จัดการอะไร” แต่ไอ้น้องต้าสุดที่รักมันไม่ฟังแล้วครับ เดินดุ่มๆกลับไปยังกลุ่มพวกผมเลย
 


ป๋าผมดูจะเอ็นดูเจ้าน้องชายของผมเป็นพิเศษครับถึงขนาดให้เรียกตัวเองว่าป๋าเหมือนผมด้วย แถมยังชวนให้ไปชมงานที่หอหญิงด้วยกันอีกต่างหาก แต่ดูๆไปผมว่าก็น่ารักดีครับ เจ้าต้าก็สูงกว่าป๋าไม่เท่าไหร่เวลาเดินไปด้วยกันน่ารักโคดๆ >< อ๊า…ผมชอบสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ
 


“เฮียๆ เค้าอยากกินเค้ก”
 


“เฮียก็อยากกิน” ว่าแล้วเราสองคนก็เข้าไปเกาะอยู่หน้าร้านที่ทำเป็นซุ้มร้านเค้ก 



หอหญิงเค้าทำเป็นคาเฟ่ขนาดใหญ่ครับ ขายทุกอย่างที่มีในคาเฟ่ ทั้งเค้ก ทั้งกาแฟ นี่ยังไม่รวมไอติมและก็ของหวานอื่นๆนะ โฮ่ๆๆๆ ของชอบผมเลย แบบนี้เอาคะแนนเต็มไปเลย 



“ไอ้คู่พี่น้องไวตี้กับแล็กต้าอ่ะ เมื่อไหร่จะเดินมา” ใครให้เรียกแบบนี้ไอ้พี่เท็ม แม่กุเรียกได้คนเดียวนะเว้ย ผมหันกลับไปกวักมือเรียกป๋ากับไอ้ข้าว 



“ป๋า ข้าว กินเค้กกันก่อนมั้ย หิวอ่ะ” บอกพลางลูบท้องไปมาคู่กันกับไอ้ต้า
 


“กระเพาะหลุมดำทั้งพี่ทั้งน้องรึเปล่าเนี่ย”
 


“ยุ่ง”
 


“ใช่ยุ่ง พี่เป็นใครอ่ะ มายุ่งอะไรกับเฮีย” 



“เป็นพี่เขยแกไงไอ้หนู” คำตอบกวนๆจากไอ้พี่เท็มทำให้ไอ้ต้าหันขวับมามองผมพร้อมขยับปากบอกว่า ไม่ผ่านๆ ก่อนจะหันกลับไปหาไอ้พี่เท็มใหม่
 


“ใครให้เป็นอ่ะ เฮียเป็นของผมคนเดียว”
 


“ของฉันเว้ย ไปไกลๆเลย มาจากไหนเนี่ย” 



“เฮีย!!!! เฮียเป็นของเค้าใช่มะ เฮียรักเค้าที่สุดไม่ใช่เหรอ” เมื่อมามันไม้นี้จะให้ทำยังไงล่ะครับ ผมรักไอ้ต้ามันจริงๆนี่นา มากด้วย ผมเหลือบมองไปยังไอ้พี่เท็มนิดหน่อยก่อนจะหันมาทางไอ้ต้า ดวงตากลมๆที่ผมชอบจ้องมาที่ผมแบบมีความหวัง ผมเลยยิ้มตอบกลับไปพลางพยักหน้า ไอ้ต้ายิ้มแป้นรับทันทีพร้อมกับที่หันไปยักคิ้วใส่ไอ้พี่เท็มแบบเหนือกว่า 



“เห็นมั้ยล่ะ พี่อ่ะแค่ทางผ่าน” ทางผ่านคืออะไรวะ น้องกุเริ่มไปอีกละ อย่างว่าแหละผมเลี้ยงมากับมือ เหมือนผมเด๊ะ!!
 


“ทางผ่าน?”
 


“ไม่ใช่สิ…แก้ขัดอ่ะ เข้าใจป่ะ ใช่มั้ยเฮีย” ห๊ะ??? แก้ขัด ขัดอะไรล่ะ ผมเริ่มอึกอักละ เพราะไอ้พี่เท็มก็เริ่มจะจริงจังขึ้นมาทุกที แบบนี้มีแต่เสียกับเสียแหง หันไปขอความช่วยเหลือจากป๋ากับไอ้ข้าวดีกว่า 



“เดี๋ยวเราไปคุยกันต่อในร้านเค้กมั้ย ไวหิวจะแย่แล้ว” ป๋าเจ๋งอีกแล้ว
 


ผมหันไปทำหน้าอ้อนไอ้พี่เท็มที่หันมามองผมแบบแปลกๆ ก่อนจะจูงมือผมเดินนำหน้าเข้าร้านเค้กเป็นคนแรก 



“จะกินอะไรล่ะ” 



“แค่นี้ก็ไม่รู้เหรอ เฮียอ่ะเค้าชอบเค้กส้ม” เริ่มต้นการทำสงครามแบบเต็มรูปแบบ ไอ้ต้าน้องรักหันไปพูดกับไอ้พี่เท็มแบบสมเพชก่อนจะหันไปสั่งว่าเอาเค้กส้มห้าที่
 


“แล้วเฮียนะก็ชอบชาเขียวเย็นมาก เคยรู้มะ” ยังจะซ้ำเติมเข้าไปอีกแน่ะ ผมมองไอ้พี่เท็มที่เริ่มตีหน้ายักษ์แล้วก็ถอนใจ แบบนี้ยุ่งยากแน่เลยผม
 


“พี่เท็มกินมั้ย” อย่างน้อยก็เอาใจหน่อยละกัน จะได้ไม่งับหัวกุเข้า
 


ไอ้พี่เท็มหันมาหาผมพร้อมๆกับไอ้ต้าที่หันมาแยกเขี้ยวใส่ผมเช่นกัน จะอะไรกันนักกันหนาวะ คนอื่นๆก็ไม่สนใจเลยสั่งกินเองสวีทหวานแหววไม่สนใจผมเลย 



“เฮียไม่เห็นจะต้องชวนเลย” 



“ไม่เอาน่ะต้า” อย่าหาเรื่องให้เฮียเด้…ไอ้นี่มันยิ่งไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านเค้าอยู่ เห็นมั้ยมันเริ่มหรี่ตาแล้วนั่น 



“ก็เค้าไม่ชอบนี่นา พี่เค้าดูไม่น่าเชื่อใจได้เลย” ถึงมันจะจริง ก็ไม่ควรพูดออกม๊า~~~~ ไอ้พี่เท็มจ้องไอ้ต้าเขม็งก่อนจะเอ่ยเสียงเหี้ยม
 


“จะให้ฉันทำยังไง ถึงจะเชื่อใจ” มาถึงตอนนี้พวกป๋าเริ่มหยุดสวีทแล้วหันมาสนใจพวกผม ไอ้ต้าทำหน้าครุ่นคิดเป็นนักการเมืองคิดแผนโกงบ้านโกงเมือง 



“จะทำได้เร้อ”
 


“ได้สิ” 



“งั้นกล้าขอเฮียแต่งงานกลางร้านนี้มั้ยล่ะ” 



ไม่กล้า!!!! ไม่ใช่มันนะ เฮียเมิงแหละไอ้ต้าที่ไม่กล้า 



จะบ้าเรอะ ใครจะมาขอแต่งงานกันแบบนี้ ยิ่งผู้ชายกับผู้ชายนะ ไม่อยากจะคิดเลย น้องผมเป็นบ้าไปแล้วจริงๆนะเนี่ย ผมมองไปทางไอ้พี่เท็มอ้าปากพะงาบๆให้มันเลิกสนใจไอ้น้องต๊องของผมแล้วหันมากินเค้กที่พนักงานสาวสวยเค้าเอามาเสิร์ฟจะดีกว่า
 


“กล้ามั้ยล่ะ” ยังจะท้ามันอี๊ก~~ ผมเห็นไอ้พี่เท็มทำหน้าคิดหนักแล้วใจแป้วนิดหน่อย แต่ก็ดีแล้วแหละที่มันไม่กล้า ผมจะได้ไม่อายด้วย 



“พอเหอะต้า เฮียกินเค้กเราหมดนะรีบมากินซะที”
 


“ไอ้เตี้ย” หะ…หา เมิงเรียกกุเหรอไอ้พี่เท็ม กุสูงนะเว้ย ไอ้ข้าวเตี้ยกว่ากุอีก 



ไอ้พี่เท็มดึงมือผมก่อนจะทำหน้าเครียด เหงื่อนี่แตกซิกเลยเมิง
 


“กุรักเมิงนะ กุจะแต่งงานกับเมิงให้ได้ ไม่ว่าไอ้เด็กบ้าที่ไหนจะขัดขวางก็เหอะ” เสียงดังฟังชัดยังกะทหารเกณฑ์
 


ผมเห็นไอ้พี่เท็มหน้าแดงก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมเร็วๆ ผมนี่ไม่รับรู้อะไรแล้วครับ หูอื้อ ตาลาย คล้ายจะเป็นลม ดมยาหม่องตราถ้วยทอง จนได้ยินเสียงปรบมือนั่นแหละถึงรู้ว่ากุอายว้อย!!!!!! ไอ้สเต็ปปรบมือนี่ก็ทำกันจัง เวลาคนเข้าขอความรักกันในที่สาธารณะต้องปรบตลอด ไม่รู้จะทำทำไม กุอายเลยเห็นมั้ย ผมมองไปรอบๆร้านที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความประทับใจล้นเหลือในความรักของพวกผม รวมทั้งไอ้ต้าที่มีสีหน้าชื่นชมในความกล้าของไอ้พี่เท็มอยู่ไม่น้อย มันลุกขึ้นตบหลังผมที่ก้มหน้างุดๆหนีความอาย
 


“โหเฮีย….หน้าด้านได้ใจไอ้ต้าจริงๆ” 



..................................................................................................................................

มาต่อให้ครบละ   กว่าจะมาเนอะ  แหะๆ

ผมงานยุ่งอ่ะครับ   ใกล้สอบแล้วเลยปั่นงานค้างส่งอ่ะ  แหะๆ

ไงก็อ่านตอนนี้ให้สนุกนะครับ

อิมเมจน้องต้าไม่มีอ่ะครับ   พอดีใกล้จบละอ่ะ   

แล้วก็มาลานะครับ  จะต่อตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายก่อนสอบ (พูดยังกะลาบวช)

แล้วเจอตอนหน้าที่อาจจะจบ  เมื่อหลังสอบคับป๋ม   บายๆๆๆๆ

ปล.   เชิญเที่ยวงาน ART LANE ครับ  ถนนศิลปะ  ในมหาลัยผม