ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 19..นิทานก่อนนอน
“กาลครั้งหนึ่ง ประมาณสิบกว่าปีก่อนล่ะมั้ง มีเด็กชายคนนึง อาศัยอยู่กับพ่อและแม่” ไอ้พี่เท็มเริ่มเล่านิทานที่มันว่าให้ผมฟังเมื่อผมยอมนอนนิ่งๆให้มันกอดสมใจ มันจะมีกาลครั้งหนึ่งเพื่ออะไรวะ ในเมื่อก็บอกประมาณสิบปีก่อนอยู่ดี
“เค้าเป็นลูกชายคนเดียวที่พ่อกับแม่ให้ความรักและเอ็นดู แต่ด้วยความที่พ่อกับแม่ต้องทำงานหนักเค้าจึงต้องอยู่คนเดียวเสมอ”
“และไม่นานพ่อของเค้าก็พาพี่สาวตัวน้อยมาที่บ้าน และบอกกับเค้าและแม่ว่าเธอเป็นพี่สาวของเด็กชาย ด้วยความเหงาเด็กชายไม่ได้รู้สึกน้อยใจแต่เค้ากลับดีใจที่เค้าจะมีพี่สาวอีกคน” ไอ้พี่เท็มเว้นวรรคการเล่าด้วยการกระชับอ้อมกอด และเอาขามันมาเกี่ยวขาผมเอาไว้
“พี่สาวของเค้าอายุมากกว่าเค้าห้าปี เธอเป็นพี่สาวแสนสวยที่ใจดีมากๆ มากจนทำให้เค้าหลงรักได้โดยไม่รู้ตัว”
“ด้วยความที่เค้าเป็นลูกคนเดียว การที่มีคนมาทำดีด้วย ให้ความเอาในใส่ และคอยเป็นห่วงเป็นใย ทำให้เค้าคิดจะครอบครองความรักนั้นเอาไว้คนเดียว จนในที่สุดเค้าก็ได้บอกพี่สาวไปว่าเค้ารักเธอ”
“พี่สาวเห็นความรักของน้องชายเป็นความรักของเด็กๆ จึงได้แต่ยิ้มรับและปฏิบัติตัวเช่นเดิม จนทำให้เค้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอเองก็คงจะรักเค้าเช่นเดียวกัน”
“แต่เวลาแห่งความสุขก็อยู่กับเค้าได้ไม่นาน เมื่อพี่สาวแสนสวยได้ตกลงแต่งงานกับชายคนที่เธอบอกว่าเธอรักเค้าและเค้าก็รักเธอ ทำให้เด็กชายเสียใจมาก เค้าไปต่อว่าพี่สาวที่ทำร้ายความรักของเค้าและเริ่มไม่กลับบ้าน”
“แต่ความรักของพี่สาวกับผู้ชายคนที่บอกว่ารักเธอนั้นกลับลวงหลอก ผู้ชายคนนั้นไม่ใส่ใจในความรักของพี่สาว เค้าไปมีคนใหม่”
“เด็กชายได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดของพี่สาวจึงกลับมาโดยหวังแค่ว่าจะมาอยู่เคียงข้างคอยปลอบใจ เท่านั้นก็พอ แล้วเค้าก็ต้องแปลกใจเมื่อพี่สาวของเค้ามีท่าทีเปลี่ยนไป เธอเอาใจใส่เค้ามากขึ้น ปฏิบัติกับเค้าอย่างคนรัก”
“เค้าเฝ้าหลอกตัวเองอยู่เสมอว่าพี่สาวอาจจะรักตัวเองอยู่บ้าง แต่เปล่าเลย ลึกๆแล้วเค้ารู้ว่าพี่สาวเค้าแค่ต้องการคนที่รักตัวเองเท่านั้นเอง”
“เค้าบอกกับแม่ว่าเค้าอยากจะออกจากบ้าน ไปที่ไหนก็ได้เพื่อลบเลือนความรู้สึกที่เจ็บปวดที่เค้ากับพี่สาวร่วมกันทำขึ้นมา แต่ถึงจะห่างไกลยังไง เค้าก็ยังไม่ลืมเลือนความรู้สึก ‘รัก’ของตัวเองได้สักที”
“จนวันหนึ่งเค้าได้พบกับคนคนหนึ่ง คนที่เค้าเพิ่งพบเจอ คนที่ทำให้เค้าลืมความรู้สึก ‘รัก’ ที่เจ็บปวด และหันมาสนใจแต่กับคนคนนั้น คนที่ทำให้เค้าหลงรักตั้งแต่แรกเห็น”
“ความรู้สึก ‘รัก’ ครั้งนี้ ไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวด แม้ว่าเค้าจะทำร้ายคนคนนั้นไว้มากจนคิดว่าจะไม่มีวันสมหวัง แต่เค้าก็ยังมีความสุข เค้าจึงเข้าใจว่า ความรักที่เค้ามีให้พี่สาว เป็นเพียงความรู้สึกหลงของเด็กน้อยที่ต้องการความรักเท่านั้น”
“ความรักครั้งนี้ของเค้าจะสมหวังมั้ยน้า” ไอ้พี่เท็มลากเสียงยาวถามอย่างกวนตรีน
“เล่านิทานจบแล้วเหรอ” ถึงได้มาถามอะไรแบบนี้อ่ะ
“ยัง ”
“งั้นเล่าต่อดิ”
“พอดีว่าตอนต่อไปมันยังไม่เริ่มเลยอ่ะ” แล้วไง คิดว่าจะให้ตอบว่าไงเหรอ กุไม่ตอบหรอกนะ ไม่ตอบแน่ๆ แค่นี้ก็อายพอแล้วอ่ะ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเรื่องที่เล่ามาเป็นเรื่องของไอ้พี่เท็มมัน แล้วตอนสุดท้ายยังพูดแบบนั้นอีก ทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวผมเองหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“คิดว่าเด็กนั่นจะสมหวังมั้ยอ่ะ” ยังจะถามอีก ถามงี้ไม่ปล่อยหมัดฮุกใส่กุเลยล่ะ
“ไม่รู้สิ”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่รู้” อย่าถามได้มะเนี่ย
“ต้องรู้สิ บอกมาว่าเด็กนั่นจะสมหวังมั้ย” ฮ่วย!!! เดี๋ยวกุก็หนีกลับไปนอนกับป๋าเลยนี่
“มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเด็กนั่นสิ ”
“ยังไง”
“ก็…ถ้าทำตัวดีๆ ก็อาจจะสมหวังล่ะมั้ง ก็นางฟ้าชอบให้พรเด็กดีนี่นา” ตอบออกไปแล้วก็ร้อนๆหน้าวุ้ย เหมือนบอกรักมันเลยอ่ะ เอียะๆ เลี่ยนตัวเอง ไอ้พี่เท็มนิ่งไปพักหนึ่งแล้วมันก็ลุกพรวดพราดขึ้นจากที่นอน สงสัยจะเพิ่งโหลดเสร็จ
“จริงดิ พูดแล้วห้ามคืนคำนะ นางฟ้าจะให้พรเด็กดีใช่มะ” แล้วยังมีหน้ามาฉุดให้ผมลุกขึ้นแล้วถามอีก กุจะน๊อนนนนนน กุไม่อยากเห็นหน้าเมิงตอนนี้ ดีนะที่ห้องมันมืดๆเนี่ย
“เออ”
“ฮ่าๆๆๆ ได้เลย ทำตัวดีๆใช่มะ” ไอ้พี่เท็มนี่ดูไปทำไมเด็กจังวะ มีการทวนคำพูดกับตัวเองพลางล้มตัวลงนอน ยิ้มยิงฟันขาวซะกุเห็นเลย
“เอ้า นอนสินอน พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าไปใส่บาตรกันดีกว่า ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขัน” เอา..เอากะมัน เฮ้อ!!!! กุนอนดีกว่า อยู่กับมันนานๆจะบ้าเอาได้
“พี่เลิกบ่นซะทีสิ แบบนี้ใครจะไปหลับลง” ตั้งแต่ล้มตัวลงนอนไอ้พี่เท็มก็บ่นพึมพำอะไรไม่รู้อยู่ได้คนเดียว ทำเอาผมนอนไม่หลับเลย
“ก็กำลังคิดว่าคนดีเค้าต้องทำอะไรบ้าง”
“จะเอาไปบอกเด็กนั่นรึไง”
“อื้ม”
“แต่ถ้าพี่ไม่เลิกบ่นผมจะกลับไปนอนกับป๋า” ได้ผล ไอ้พี่เท็มเงียบกริบทันที่ที่ผมพูดจบ แต่ก็ยังไม่วายพูดขึ้นอีกจนได้
“รีบนอนก็ได้ พรุ่งนี้จะได้รีบไปถามข้าว ว่าคนดีต้องทำอะไรบ้าง” เฮอะ!! ถ้าไอ้ข้าวมันรู้ ป่านนี้ได้เห็นไอ้เปอร์มันบวชไปแล้ว
…………………………..
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาใส่บาตรกับไอ้พี่เท็มตั้งแต่เช้า ทั้งบ้านยังไม่มีใครตื่นกันเลยครับ จะมีก็แต่ป้าแม่บ้านที่ยิ้มๆระหว่างเตรียมของที่คุณชายของแกบอกว่าจะนำไปใส่บาตร พอใส่บาตรเสร็จไอ้พี่เท็มมันก็กระดี๊กระด๊าไปปลุกพวกป๋า แล้วก็หายตัวไปกับแม่ที่ตอนนี้กลายเป็นป้ามัน ปล่อยพวกผมนั่งเล่นอยู่ในบ้านกลายเป็นเจ้าของบ้านไปแล้วเนี่ย
“ตื่นเช้าได้นะ มีอะไรกันเหรอไว” ไม่มีหรอกข้าว คนบ้าเกิดอยากทำบุญน่ะ เผื่อจะลด EQ ที่มีมากเกินในตัวมันได้ล่ะมั้ง
“ไม่รู้สิ สงสัยอยากกลับมั้ง ว่าแต่เมื่อคืน ทำไมกุไปนอนห้องมันได้” ถามกลับพลางมองไอ้ข้าวคาดโทษ ไหนว่าจะดูกุไง ดูยังไงให้กุโดนลักพาตัวได้วะ
“ก็ไม่รู้ดิ พี่เท็มมาอุ้มเอาเลย กุกับพี่ฟาร์มง่วงอ่ะเลยขี้เกียจถาม” ง่ายเนอะเมิง ถ้ามันเอากุไปฆ่า ป่านนี้กุไม่อืดอยู่ในส้วมแล้วเหรอ แต่จะว่าอะไรมันก็ไม่ได้ ไอ้ข้าวมันทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ หันมาทางป๋าก็ดูจะความดันต่ำเหลือเกิน นั่งแหมะกับโซฟา ตายังไม่ลืมเลย
“ป๋าคร้าบ ตื่นยังเนี่ย” ถามแล้วก็เขย่าตัวป๋าเบาๆ เห็นพยายามจะลืมตาขึ้นมามองผมอยู่เหมือนกัน แต่ดูท่าจะไม่สำเร็จเพราะในที่สุดป๋าก็ทิ้งตัวลงนอนตักผมแบบเต็มตัว หันไปหาไอ้เปอร์ก็ได้
“เปอร์ เมื่อคืนเมิงแอบลักหลับเพื่อนกุรึป่าว”
“บ้าแล้ว พี่ฟาร์มก็อยู่ ถ้ากุทำได้ก็เทพแล้ว”
“อย่าให้รู้ละกัน” แซวมันแล้วก็หัวเราะที่ได้เห็นไอ้ข้าวหน้าแดง เหอเหอ เพื่อนกุอายได้น่ารักจริงๆ ไม่นานต้องเสร็จไอ้เปอร์แน่แบบนี้ ไม่ได้ ผมไม่ยอม
“น้องไว… เมื่อคืนหลับสบายมั้ย” อ่า….ผมจะดีใจกว่านี้นะเนี่ยถ้าเสียงหวานๆนี้ไม่ใช่ของพี่บัว พวกผมหันไปทักทายพี่บัวแล้วก็ยิ้มให้ ยกเว้นป๋าที่นอนหลับอุตุอยู่อ่ะนะ พี่เค้าก็ยิ้มหวานกลับมานะครับ แต่ทำไมยิ้มที่ให้ผมมันแปลกๆแบบนั้น รู้สึกขนลุกชอบกล อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ ผมกลัวน้า T^T
.....................................................................................................................................
ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้มั่วมาจนได้ต่อให้ได้อ่ะ ฮ่าๆๆๆ
มะคืนเลี้ยงบัณฑิต เมาแหลกราน เพิ่งจะฟื้นเดี๋ยววันี้ไปราตรีบัณฑิตต่อ สภาพเดิมแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
จะงงกันมั้ยครับเนี่ยตอนแรกๆเป็นการเล่านิทานของไอ้พี่เท็มนะ งงกันมะเอ่ย
ช่วงนี้จะสอบหนักแล้ว อาทิตย์ต่อไปต้องมะได้มาต่อให้แน่ๆ ทั้งอาทิตย์เลย พ่วงอาทิตย์หน้าด้วย เหอเหอ
อ่านเม้นๆ โอ้มีแต่คนชอบครอบครัวไอ้พี่เท็มทั้งนั้นเลย
ช่วงนี้สอบ อย่าลืมอ่านหนังสือเตรียมสอบกันด้วยนะครับ
แล้วเจอกันตอนหน้า น่าจะหลังปีใหม่นะผมว่า แหะๆ บายๆๆ ครับ
ปล. ไอ้เฟมมันเป็นบ้าครับ อย่าจริงจัง เดี๋ยวผมเอาบทสนทนาระหว่างผมกับมันมาให้อ่านกันใหม่ แก้เครียด
“เค้าเป็นลูกชายคนเดียวที่พ่อกับแม่ให้ความรักและเอ็นดู แต่ด้วยความที่พ่อกับแม่ต้องทำงานหนักเค้าจึงต้องอยู่คนเดียวเสมอ”
“และไม่นานพ่อของเค้าก็พาพี่สาวตัวน้อยมาที่บ้าน และบอกกับเค้าและแม่ว่าเธอเป็นพี่สาวของเด็กชาย ด้วยความเหงาเด็กชายไม่ได้รู้สึกน้อยใจแต่เค้ากลับดีใจที่เค้าจะมีพี่สาวอีกคน” ไอ้พี่เท็มเว้นวรรคการเล่าด้วยการกระชับอ้อมกอด และเอาขามันมาเกี่ยวขาผมเอาไว้
“พี่สาวของเค้าอายุมากกว่าเค้าห้าปี เธอเป็นพี่สาวแสนสวยที่ใจดีมากๆ มากจนทำให้เค้าหลงรักได้โดยไม่รู้ตัว”
“ด้วยความที่เค้าเป็นลูกคนเดียว การที่มีคนมาทำดีด้วย ให้ความเอาในใส่ และคอยเป็นห่วงเป็นใย ทำให้เค้าคิดจะครอบครองความรักนั้นเอาไว้คนเดียว จนในที่สุดเค้าก็ได้บอกพี่สาวไปว่าเค้ารักเธอ”
“พี่สาวเห็นความรักของน้องชายเป็นความรักของเด็กๆ จึงได้แต่ยิ้มรับและปฏิบัติตัวเช่นเดิม จนทำให้เค้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอเองก็คงจะรักเค้าเช่นเดียวกัน”
“แต่เวลาแห่งความสุขก็อยู่กับเค้าได้ไม่นาน เมื่อพี่สาวแสนสวยได้ตกลงแต่งงานกับชายคนที่เธอบอกว่าเธอรักเค้าและเค้าก็รักเธอ ทำให้เด็กชายเสียใจมาก เค้าไปต่อว่าพี่สาวที่ทำร้ายความรักของเค้าและเริ่มไม่กลับบ้าน”
“แต่ความรักของพี่สาวกับผู้ชายคนที่บอกว่ารักเธอนั้นกลับลวงหลอก ผู้ชายคนนั้นไม่ใส่ใจในความรักของพี่สาว เค้าไปมีคนใหม่”
“เด็กชายได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดของพี่สาวจึงกลับมาโดยหวังแค่ว่าจะมาอยู่เคียงข้างคอยปลอบใจ เท่านั้นก็พอ แล้วเค้าก็ต้องแปลกใจเมื่อพี่สาวของเค้ามีท่าทีเปลี่ยนไป เธอเอาใจใส่เค้ามากขึ้น ปฏิบัติกับเค้าอย่างคนรัก”
“เค้าเฝ้าหลอกตัวเองอยู่เสมอว่าพี่สาวอาจจะรักตัวเองอยู่บ้าง แต่เปล่าเลย ลึกๆแล้วเค้ารู้ว่าพี่สาวเค้าแค่ต้องการคนที่รักตัวเองเท่านั้นเอง”
“เค้าบอกกับแม่ว่าเค้าอยากจะออกจากบ้าน ไปที่ไหนก็ได้เพื่อลบเลือนความรู้สึกที่เจ็บปวดที่เค้ากับพี่สาวร่วมกันทำขึ้นมา แต่ถึงจะห่างไกลยังไง เค้าก็ยังไม่ลืมเลือนความรู้สึก ‘รัก’ของตัวเองได้สักที”
“จนวันหนึ่งเค้าได้พบกับคนคนหนึ่ง คนที่เค้าเพิ่งพบเจอ คนที่ทำให้เค้าลืมความรู้สึก ‘รัก’ ที่เจ็บปวด และหันมาสนใจแต่กับคนคนนั้น คนที่ทำให้เค้าหลงรักตั้งแต่แรกเห็น”
“ความรู้สึก ‘รัก’ ครั้งนี้ ไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวด แม้ว่าเค้าจะทำร้ายคนคนนั้นไว้มากจนคิดว่าจะไม่มีวันสมหวัง แต่เค้าก็ยังมีความสุข เค้าจึงเข้าใจว่า ความรักที่เค้ามีให้พี่สาว เป็นเพียงความรู้สึกหลงของเด็กน้อยที่ต้องการความรักเท่านั้น”
“ความรักครั้งนี้ของเค้าจะสมหวังมั้ยน้า” ไอ้พี่เท็มลากเสียงยาวถามอย่างกวนตรีน
“เล่านิทานจบแล้วเหรอ” ถึงได้มาถามอะไรแบบนี้อ่ะ
“ยัง ”
“งั้นเล่าต่อดิ”
“พอดีว่าตอนต่อไปมันยังไม่เริ่มเลยอ่ะ” แล้วไง คิดว่าจะให้ตอบว่าไงเหรอ กุไม่ตอบหรอกนะ ไม่ตอบแน่ๆ แค่นี้ก็อายพอแล้วอ่ะ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเรื่องที่เล่ามาเป็นเรื่องของไอ้พี่เท็มมัน แล้วตอนสุดท้ายยังพูดแบบนั้นอีก ทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวผมเองหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“คิดว่าเด็กนั่นจะสมหวังมั้ยอ่ะ” ยังจะถามอีก ถามงี้ไม่ปล่อยหมัดฮุกใส่กุเลยล่ะ
“ไม่รู้สิ”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่รู้” อย่าถามได้มะเนี่ย
“ต้องรู้สิ บอกมาว่าเด็กนั่นจะสมหวังมั้ย” ฮ่วย!!! เดี๋ยวกุก็หนีกลับไปนอนกับป๋าเลยนี่
“มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเด็กนั่นสิ ”
“ยังไง”
“ก็…ถ้าทำตัวดีๆ ก็อาจจะสมหวังล่ะมั้ง ก็นางฟ้าชอบให้พรเด็กดีนี่นา” ตอบออกไปแล้วก็ร้อนๆหน้าวุ้ย เหมือนบอกรักมันเลยอ่ะ เอียะๆ เลี่ยนตัวเอง ไอ้พี่เท็มนิ่งไปพักหนึ่งแล้วมันก็ลุกพรวดพราดขึ้นจากที่นอน สงสัยจะเพิ่งโหลดเสร็จ
“จริงดิ พูดแล้วห้ามคืนคำนะ นางฟ้าจะให้พรเด็กดีใช่มะ” แล้วยังมีหน้ามาฉุดให้ผมลุกขึ้นแล้วถามอีก กุจะน๊อนนนนนน กุไม่อยากเห็นหน้าเมิงตอนนี้ ดีนะที่ห้องมันมืดๆเนี่ย
“เออ”
“ฮ่าๆๆๆ ได้เลย ทำตัวดีๆใช่มะ” ไอ้พี่เท็มนี่ดูไปทำไมเด็กจังวะ มีการทวนคำพูดกับตัวเองพลางล้มตัวลงนอน ยิ้มยิงฟันขาวซะกุเห็นเลย
“เอ้า นอนสินอน พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าไปใส่บาตรกันดีกว่า ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขัน” เอา..เอากะมัน เฮ้อ!!!! กุนอนดีกว่า อยู่กับมันนานๆจะบ้าเอาได้
“พี่เลิกบ่นซะทีสิ แบบนี้ใครจะไปหลับลง” ตั้งแต่ล้มตัวลงนอนไอ้พี่เท็มก็บ่นพึมพำอะไรไม่รู้อยู่ได้คนเดียว ทำเอาผมนอนไม่หลับเลย
“ก็กำลังคิดว่าคนดีเค้าต้องทำอะไรบ้าง”
“จะเอาไปบอกเด็กนั่นรึไง”
“อื้ม”
“แต่ถ้าพี่ไม่เลิกบ่นผมจะกลับไปนอนกับป๋า” ได้ผล ไอ้พี่เท็มเงียบกริบทันที่ที่ผมพูดจบ แต่ก็ยังไม่วายพูดขึ้นอีกจนได้
“รีบนอนก็ได้ พรุ่งนี้จะได้รีบไปถามข้าว ว่าคนดีต้องทำอะไรบ้าง” เฮอะ!! ถ้าไอ้ข้าวมันรู้ ป่านนี้ได้เห็นไอ้เปอร์มันบวชไปแล้ว
…………………………..
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาใส่บาตรกับไอ้พี่เท็มตั้งแต่เช้า ทั้งบ้านยังไม่มีใครตื่นกันเลยครับ จะมีก็แต่ป้าแม่บ้านที่ยิ้มๆระหว่างเตรียมของที่คุณชายของแกบอกว่าจะนำไปใส่บาตร พอใส่บาตรเสร็จไอ้พี่เท็มมันก็กระดี๊กระด๊าไปปลุกพวกป๋า แล้วก็หายตัวไปกับแม่ที่ตอนนี้กลายเป็นป้ามัน ปล่อยพวกผมนั่งเล่นอยู่ในบ้านกลายเป็นเจ้าของบ้านไปแล้วเนี่ย
“ตื่นเช้าได้นะ มีอะไรกันเหรอไว” ไม่มีหรอกข้าว คนบ้าเกิดอยากทำบุญน่ะ เผื่อจะลด EQ ที่มีมากเกินในตัวมันได้ล่ะมั้ง
“ไม่รู้สิ สงสัยอยากกลับมั้ง ว่าแต่เมื่อคืน ทำไมกุไปนอนห้องมันได้” ถามกลับพลางมองไอ้ข้าวคาดโทษ ไหนว่าจะดูกุไง ดูยังไงให้กุโดนลักพาตัวได้วะ
“ก็ไม่รู้ดิ พี่เท็มมาอุ้มเอาเลย กุกับพี่ฟาร์มง่วงอ่ะเลยขี้เกียจถาม” ง่ายเนอะเมิง ถ้ามันเอากุไปฆ่า ป่านนี้กุไม่อืดอยู่ในส้วมแล้วเหรอ แต่จะว่าอะไรมันก็ไม่ได้ ไอ้ข้าวมันทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ หันมาทางป๋าก็ดูจะความดันต่ำเหลือเกิน นั่งแหมะกับโซฟา ตายังไม่ลืมเลย
“ป๋าคร้าบ ตื่นยังเนี่ย” ถามแล้วก็เขย่าตัวป๋าเบาๆ เห็นพยายามจะลืมตาขึ้นมามองผมอยู่เหมือนกัน แต่ดูท่าจะไม่สำเร็จเพราะในที่สุดป๋าก็ทิ้งตัวลงนอนตักผมแบบเต็มตัว หันไปหาไอ้เปอร์ก็ได้
“เปอร์ เมื่อคืนเมิงแอบลักหลับเพื่อนกุรึป่าว”
“บ้าแล้ว พี่ฟาร์มก็อยู่ ถ้ากุทำได้ก็เทพแล้ว”
“อย่าให้รู้ละกัน” แซวมันแล้วก็หัวเราะที่ได้เห็นไอ้ข้าวหน้าแดง เหอเหอ เพื่อนกุอายได้น่ารักจริงๆ ไม่นานต้องเสร็จไอ้เปอร์แน่แบบนี้ ไม่ได้ ผมไม่ยอม
“น้องไว… เมื่อคืนหลับสบายมั้ย” อ่า….ผมจะดีใจกว่านี้นะเนี่ยถ้าเสียงหวานๆนี้ไม่ใช่ของพี่บัว พวกผมหันไปทักทายพี่บัวแล้วก็ยิ้มให้ ยกเว้นป๋าที่นอนหลับอุตุอยู่อ่ะนะ พี่เค้าก็ยิ้มหวานกลับมานะครับ แต่ทำไมยิ้มที่ให้ผมมันแปลกๆแบบนั้น รู้สึกขนลุกชอบกล อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ ผมกลัวน้า T^T
.....................................................................................................................................
ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้มั่วมาจนได้ต่อให้ได้อ่ะ ฮ่าๆๆๆ
มะคืนเลี้ยงบัณฑิต เมาแหลกราน เพิ่งจะฟื้นเดี๋ยววันี้ไปราตรีบัณฑิตต่อ สภาพเดิมแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
จะงงกันมั้ยครับเนี่ยตอนแรกๆเป็นการเล่านิทานของไอ้พี่เท็มนะ งงกันมะเอ่ย
ช่วงนี้จะสอบหนักแล้ว อาทิตย์ต่อไปต้องมะได้มาต่อให้แน่ๆ ทั้งอาทิตย์เลย พ่วงอาทิตย์หน้าด้วย เหอเหอ
อ่านเม้นๆ โอ้มีแต่คนชอบครอบครัวไอ้พี่เท็มทั้งนั้นเลย
ช่วงนี้สอบ อย่าลืมอ่านหนังสือเตรียมสอบกันด้วยนะครับ
แล้วเจอกันตอนหน้า น่าจะหลังปีใหม่นะผมว่า แหะๆ บายๆๆ ครับ
ปล. ไอ้เฟมมันเป็นบ้าครับ อย่าจริงจัง เดี๋ยวผมเอาบทสนทนาระหว่างผมกับมันมาให้อ่านกันใหม่ แก้เครียด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น