ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เรื่องของเรา >> บอล + ฟิว ตอนที่สอง
“พวกเมิงอยากให้กุทำอะไร” สิ้นเสียงไอ้บอลความเงียบก็เข้ามาแทนที่ ไอ้เอ็กซ์นั่งจ้องตาวัดใจกับไอ้บอล ส่วนไอ้กันเงยหน้าจากการเล่นรูบิคมามองไอ้กันเหมือนกัน ผมนั่งมองหน้ากับหนูซื่อบื้อเมื่อกำลังรู้สึกว่าเรื่องราวมันดูจะซีเรียสกว่าที่คิด
“เฮ้ยพวกเมิง กุว่ารีบขึ้นเรียนกันเหอะ สายแล้วนะเว้ย” ผมพูดขึ้นมาเสียงอ่อย ขึ้นเรียนกันเห๊อพวกเมิง กุอึดอัดจะแย่แล้ว แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็คือความเงียบอยู่ดี
“เรียวขึ้นเรียนกับไอ้ฟิวไป” ไอ้เอ็กซ์ไปพูดกับแฟนมันเสียงเรียบ
“เอ๋??? ทำไม…”
“เอาเถอะน่า ขึ้นเรียนเถอะ ไม่มีอะไรหรอก” ไอ้เอ็กซ์มันยิ้มให้ผมกับหนูซื่อบื้อ จนหนูซื่อบื้อทำหน้าเข้าใจแล้วลุกขึ้นมาฉุดมือผมให้ลุกตาม แต่ไอ้บอลมันจับมือผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“บอล…กุจะไปเรียน”
“….”
“เอ่อ…บอล…” มันนั่งนิ่งจับมือผมแน่นเลย เป็นอะไรวะเนี่ย
“ปล่อยไอ้ฟิวมันไป บอล” ไอ้กันเมิงพูดแล้ว เย้ๆ ไม่ใช่ละ คือ ไอ้กันมันพูดขึ้นมาครับ ไอ้บอลจ้องมันตาขวางเลยพอมันพูดจบ แต่ทั้งไอ้เอ็กซ์ทั้งไอ้กันก็ยังตีสีหน้าเรียบยืนยันคำพูดเดิม
“ใช่ เมิงต้องปล่อยไอ้ฟิวมันไป ก็แค่นั้น” ไอ้เอ็กซ์พูดย้ำประโยคเดิมของไอ้กัน พวกมันพูดถึงเรื่องอะไรกันวะเนี่ย ไอ้บอลกระชับมือที่จับผมไว้แน่นยิ่งขึ้น ผมเห็นมันก้มหน้านิ่งอยู่นานก่อนจะปล่อยมือผมในที่สุด ผมกับหนูซื่อบื้อเลยเดินออกจากพวกมันเพื่อขึ้นเรียน ผมหันกลับไปยังเห็นไอ้บอลมองมาทางผมอยู่เลย มันทำยังกะผมจะตายงั้นแหละ - -
ผมกับหนูซื่อบื้อเดินเข้าห้องเป็นคนสุดท้ายเลย เฉียดฉิวก่อนอาจารย์จะเข้าพอดี นั่งเรียนไปก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรมากมายหรอกครับ เพื่อนๆร่วมชั้นเรียนก็ยืนยันความไม่เข้าใจของผมได้ดีด้วยการฟุบหลับกันเป็นแถบๆ น่าสงสารอาจารย์แกจังนั่งพูดคนเดียวอยู่ได้ตั้งนาน
พอจบสามชั่วโมงที่แสนทรมานผมกับหนูซื่อบื้อก็เดินออกจากห้อง หนูซื่อบื้อโทรหาไอ้เอ็กซ์เพื่อที่จะถามดูว่าพวกมันอยู่ไหน ไม่ใช่ว่ากัดกันตายไปแล้วหรอกนะ แต่ความหวังของผมไม่เป็นจริงแฮะ เพราะพอเดินออกจากห้องยังไม่พ้นหน้าประตูเลย ผมก็โดนคว้าตัวแล้วพาลากเดินลงบันใดทันที
“เฮ้ย!!! เฮ้ยๆ ไอ้บอลมีเชี่ยไร แล้วจะไปไหนเนี่ย” ผมถามเสียงดังหันกลับไปมองเห็นหนูซื่อบื้อทำหน้าตกใจแต่มีไอ้เอ็กซ์กับไอ้กันยืนอยู่ข้างๆ ส่วนไอ้ตัวปัญหาที่สุดในกลุ่มกำลังเดินลากผมอยู่นี่
“บอลจะไปไหน กุหิวข้าว” พูดกะกุหน่อยดิเมิง หมาเมิงหายรึไง เดินจ้ำเอาๆ
แล้วไอ้บอลมันก็พาผมมาที่รถมัน มันพยายามดันผมขึ้นรถแต่ผมเอามือเกาะเสาอาคารโรงจอดรถเอาไว้แน่น เอาสิเมิงตัดเสาแล้วเอาไปพร้อมกุเลย
“ขึ้นรถ” อย่ามาทำเสียงโหดนะ กุกลัวเมิงนะ
“เมิงจะไปไหน” ตอบกุมาเลยนะ ไม่ตอบกุจะกอดเสาไว้อย่างนี้แหละ
“กลับหอ” เอ้า…แล้วก็ไม่บอก ลากกุมาอย่างจะพาไปขาย
“กุจะไปกินข้าวกับหนูซื่อบื้อ”
“ไอ้เอ็กซ์พากลับแล้ว”
“อะไรวะ ก็พวกกุนัดกันแล้วอ่ะ พวกเมิงทำอะไรไม่เคยปรึกษาพวกกุหรอก คอยดูนะสักวันกุจะพาหนูซื่อบื้อมันหนี”
“ก็ลองดูสิ” ไอ้บอลเมิงจะทำเสียงโหดใส่กุเพื่อ กุไม่ได้จะพาเมียเมิงหนีบ้าป่าว ได้แต่คิดครับ ขืนพูดไปมันเอามีดแทงตายจะทำไง
“ขึ้นรถซะ กุหิวแล้ว” เรื่องของเมิง ทีกุจะกินข้าวกับหนูซื่อบื้อยังไม่ให้กุกินเลย
“กุเอารถมา เดี๋ยวกุกลับหอเองเลยละกันถ้างั้น เมิงก็ไปหาอะไรกินไป” พูดแล้วกะชิ่ง แต่อย่างว่าสวรรค์สร้างให้ผมขาสั้นกว่ามัน วิ่งให้ตายแถมมันต่อให้สามรอบมันยังวิ่งทันผมเลย
“ขึ้นรถ ไหนเมื่อกี๊เมิงบอกว่าหิว” เออกุหิว แต่กุไม่อยากไปกับเมิงมากกว่านี่หว่า
“ก็กุอยากกินข้าวหน้าเป็ดกับหนูซื่อบื้อนี่หว่า” ตอบมันไปพลางเดินขึ้นรถ รีบๆขึ้นแล้วให้มันไปส่งหอดีกว่าจะได้แยกๆกันซะที จะให้ดีขอให้มอเตอร์ไซต์กุหายด้วย ซื้อใช้กุเลยคราวนี้ขอให้เมิงได้ซื้อให้กุ ชอบบังคับให้กุทิ้งรถไว้คณะจังเลย
“เดี๋ยวกุซื้อให้กิน” มันพูดพลางออกรถ
ผมสังเกตเห็นว่ามันทำหน้าเครียดตลอดเลย ตั้งแต่ซื้อข้าวจนถึงหอผมเลย เอ๊ะ???
“เมิงขึ้นมาหอกุทำไม”
“กินข้าวไง” มันตอบพลางดันตัวเองเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางถุงข้าวกล่องไว้แล้วนั่งเป็นคุณชายที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยที่ผมใช้สำหรับนั่งกินข้าว ผมเลยต้องเป็นคนไปหาข้าวใส่จานมาวางไว้ตรงหน้า
“เอ้า กินๆแล้วก็รีบกลับ”
“ไล่จังนะ”
“แล้วเมิงจะอยู่ทำไมล่ะ” ถามมันพลางเดินไปเปิดทีวี ไม่อยากอยู่กับมันแบบเงียบๆเท่าไหร่เลย ระหว่างที่กำลังเลือกช่องที่จะดูผมก็รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวจากเบื้องหลัง พอหันมาก็พบใบหน้าตี๋ๆของไอ้บอลอยู่ใกล้ในระยะเสียตัว (- -)
“อ่ะ…มีอะไรไอ้บอล” พอถามจบไอ้บอลก็คว้าตัวผมเข้าไปกอดซะแน่น ใบหน้าหล่อๆฝังลงที่หน้าอกผม ดิ้นสิครับสัญชาตญาณบอกเลยว่าไอ้บ้านี่เริ่มอันตราย
“อย่าดิ้นสิ กุไม่ได้ทำอะไร ขออยู่อย่างนี้แป้บเดียว” มันพูดน้ำเสียงอู้อี้ฟังแทบไม่ออก แต่ผมก็หยุดดิ้นแล้วทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใครเข้ามาเห็นตอนนี้คงตลกน่าดูเลย
ไอ้บอลมันอยู่ในท่านี้นานมาก มากจนผมคิดว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับมัน มือที่เคยตกอยู่ข้างลำตัวยกขึ้นลูบผมของคนที่กอดอยู่อย่างเบามือ
“มีอะไรเหรอเมิง”
“เปล่า” ทำมาเป็นเปล่า อย่างนี้ต้องมีเรื่องชัวร์
“ทะเลาะกับไอ้เอ็กซ์ไอ้กันมาล่ะสิ” ผมถามพลางยิ้ม ไอ้บอลมันถอนใบหน้าออกมามองผมที่กำลังเอียงคอล้อมันอยู่ กุรู้ทันหรอกเมิง
“แค่นี้เอง งอนเป็นตุ๊ดไปได้เมิง” อุวะฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขอด่าหน่อยเหอะ นานๆจะเห็นเมิงเศร้า
ไอ้บอลมันมุ่นหัวคิ้วมองผมเขม็งเลย ไอ้นี่เอาอีกละ สักพักโน้มหน้าเข้ามาสเต็บเดิมเลยเมิง
“ไอ้บอล ไอ้บ้า ไหนเมิงว่าไม่ทำอะไรไง” ผมเอากำปั้นทุบไหล่มันดังอั้ก
“ตอนนี้กะตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน” อ้าวๆๆ ไอ้บ้าบอลมันกดผมให้นอนลง ผมนี่ดิ้นสุดชีพ ทั้งมือทั้งขาขยับส่วนไหนได้รีบขยับ ความจริงถ้าสันแข้งฟาดคอมันได้จะดีมากเลย
“ไอ้บอล ปล่อยกุเลยนะเมิง เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย” ตอนนี้มันป้วนเปี้ยนอยู่กับคอผมแล้ว อ้ากกกกกก ออกปายยยยยยยยยยยย ไอ้บอลมันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมตาปิดเลย ไอ้บ้านี่เมื่อกี๊เมิงยังดูเศร้าๆอยู่เลย
“เมื่อกี้เมิงอยากทำหน้าแบบนั้นทำไม เมิงก็รู้กุแพ้หน้าเมิง” กุไม่รู้ไอ้เชี่ย
“เมิงเคยแพ้หน้ากุตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ” ที่ต่อปากต่อคำนี่ใช่อะไรหรอกครับ จะยื้อทุกทาง กีดขวางเส้นทางนั้น นี่แหละจุดประสงค์การทะเลาะของผม
“ไม่รู้ แต่ตอนนี้ก็แพ้อยู่”
“กินยาแก้แพ้สิสาด” อย่ามายุ่งกะกุ๊~~~~
“กินเมิงได้มั้ยล่ะ” ถามพร้อมหน้าตากวนตรีน
“ส้นตรีน!!!!” เอามานะ เอาเมิงที่หูตกหางตกเมื่อกี๊คืนมา
ไอ้บอลโน้มใบหน้าลงมา ความรู้สึกจากริมฝีปากชื้นๆประทับที่ริมฝีปากของผม
“ปากแห้งจังเมิง” ดูมัน มันยังอุตส่ามาพูด งั้นปล่อยกุไปทาลิปมั้ยล่ะสาด ไอ้บอลมันไล้เลียรอบริมฝีปากผม ท่าทางมันไม่รีบร้อนเลยแฮะ ทุกทีรีบร้อนกว่านี้ (อ้าวหนูฟิว)
“อือ….บอล ไม่เอา” ผมพยายามผลักหน้าไอ้บ้าบอลให้ออกห่างจากหน้าผมให้มากที่สุดแต่ก็อย่างว่าไม่เคยสำเร็จ มันใช้แค่มือเดียวรวบเอามือผมสองข้างขึงพรืดไว้เหนือหัวเลย สามารถเนอะเมิง ไม่รู้ทำไมไอ้บอลมันชอบปากผมจังเลย เห็นทุกทีมันก็ง่วนอยู่กับปากตลอด(อ้าว….) ตอนนี้ก็เหมือนกัน
ไอ้บ้าบอลประกบปิดปากผมนานมาก พอผมทำท่าจะหมดอากาศทีมันก็จะปล่อยทีแต่ก็เริ่มใหม่ทันทีเช่นกัน ไอ้บ้า
“อะ…บอล…เมิงหิว…หิวไม่ใช่เหรอ” รีบพูดทันทีที่มันถอนริมฝีปากออก ตอนนี้หน้ามันอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบ มืออีกข้างของมันลูบหน้าผมไปมา ดวงตาจ้องหน้าผมก่อนจะเอ่ย
“กุรู้แล้วล่ะ กุรู้แล้ว” รู้บ้าอะไรของเมิง ปล่อยกุ๊~~~~~~~~~~~
.....................................................................................................................................................
มาอัพแล้วจ้า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อย่าโหดกันเซ่!!!! T-T
มาต่อให้แล้วตอนนี้มั่วเอาอีกแล้ว
คิดถึงคนอ่านนะ แต่คนแต่งคิดเรื่องไม่ออก อิอิ
แล้วก็เหมือนเดิม ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคับ น่ารักกันจริงๆๆ
ปล.เรื่องยาวของคู่นี้คนแต่งไม่สามารถคิดต่อออกแล้วอ่ะ ขอเป็นเรื่องใหม่แทนได้มั้ยอ่า
ปลล.คุณ nigiri ผมเป็นน้องสาวฝาแฝดของไอ้เฟม ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรของมันก็ถามได้นะคับ
ปลลล.หนูไอ ทวงได้น่ารักดีจัง
ปลลลล.ทุกคนให้กำลังใจบวกกับเคืองไอ้บอลได้น่ารักขนาดเน้ เอาโปรโมชั่นพล็อตเรื่องใหม่ไปทันทีหลังจากเรื่องนี้จบ โอ้เย้
ไปละจ้า บายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เฮ้ยพวกเมิง กุว่ารีบขึ้นเรียนกันเหอะ สายแล้วนะเว้ย” ผมพูดขึ้นมาเสียงอ่อย ขึ้นเรียนกันเห๊อพวกเมิง กุอึดอัดจะแย่แล้ว แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็คือความเงียบอยู่ดี
“เรียวขึ้นเรียนกับไอ้ฟิวไป” ไอ้เอ็กซ์ไปพูดกับแฟนมันเสียงเรียบ
“เอ๋??? ทำไม…”
“เอาเถอะน่า ขึ้นเรียนเถอะ ไม่มีอะไรหรอก” ไอ้เอ็กซ์มันยิ้มให้ผมกับหนูซื่อบื้อ จนหนูซื่อบื้อทำหน้าเข้าใจแล้วลุกขึ้นมาฉุดมือผมให้ลุกตาม แต่ไอ้บอลมันจับมือผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“บอล…กุจะไปเรียน”
“….”
“เอ่อ…บอล…” มันนั่งนิ่งจับมือผมแน่นเลย เป็นอะไรวะเนี่ย
“ปล่อยไอ้ฟิวมันไป บอล” ไอ้กันเมิงพูดแล้ว เย้ๆ ไม่ใช่ละ คือ ไอ้กันมันพูดขึ้นมาครับ ไอ้บอลจ้องมันตาขวางเลยพอมันพูดจบ แต่ทั้งไอ้เอ็กซ์ทั้งไอ้กันก็ยังตีสีหน้าเรียบยืนยันคำพูดเดิม
“ใช่ เมิงต้องปล่อยไอ้ฟิวมันไป ก็แค่นั้น” ไอ้เอ็กซ์พูดย้ำประโยคเดิมของไอ้กัน พวกมันพูดถึงเรื่องอะไรกันวะเนี่ย ไอ้บอลกระชับมือที่จับผมไว้แน่นยิ่งขึ้น ผมเห็นมันก้มหน้านิ่งอยู่นานก่อนจะปล่อยมือผมในที่สุด ผมกับหนูซื่อบื้อเลยเดินออกจากพวกมันเพื่อขึ้นเรียน ผมหันกลับไปยังเห็นไอ้บอลมองมาทางผมอยู่เลย มันทำยังกะผมจะตายงั้นแหละ - -
ผมกับหนูซื่อบื้อเดินเข้าห้องเป็นคนสุดท้ายเลย เฉียดฉิวก่อนอาจารย์จะเข้าพอดี นั่งเรียนไปก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรมากมายหรอกครับ เพื่อนๆร่วมชั้นเรียนก็ยืนยันความไม่เข้าใจของผมได้ดีด้วยการฟุบหลับกันเป็นแถบๆ น่าสงสารอาจารย์แกจังนั่งพูดคนเดียวอยู่ได้ตั้งนาน
พอจบสามชั่วโมงที่แสนทรมานผมกับหนูซื่อบื้อก็เดินออกจากห้อง หนูซื่อบื้อโทรหาไอ้เอ็กซ์เพื่อที่จะถามดูว่าพวกมันอยู่ไหน ไม่ใช่ว่ากัดกันตายไปแล้วหรอกนะ แต่ความหวังของผมไม่เป็นจริงแฮะ เพราะพอเดินออกจากห้องยังไม่พ้นหน้าประตูเลย ผมก็โดนคว้าตัวแล้วพาลากเดินลงบันใดทันที
“เฮ้ย!!! เฮ้ยๆ ไอ้บอลมีเชี่ยไร แล้วจะไปไหนเนี่ย” ผมถามเสียงดังหันกลับไปมองเห็นหนูซื่อบื้อทำหน้าตกใจแต่มีไอ้เอ็กซ์กับไอ้กันยืนอยู่ข้างๆ ส่วนไอ้ตัวปัญหาที่สุดในกลุ่มกำลังเดินลากผมอยู่นี่
“บอลจะไปไหน กุหิวข้าว” พูดกะกุหน่อยดิเมิง หมาเมิงหายรึไง เดินจ้ำเอาๆ
แล้วไอ้บอลมันก็พาผมมาที่รถมัน มันพยายามดันผมขึ้นรถแต่ผมเอามือเกาะเสาอาคารโรงจอดรถเอาไว้แน่น เอาสิเมิงตัดเสาแล้วเอาไปพร้อมกุเลย
“ขึ้นรถ” อย่ามาทำเสียงโหดนะ กุกลัวเมิงนะ
“เมิงจะไปไหน” ตอบกุมาเลยนะ ไม่ตอบกุจะกอดเสาไว้อย่างนี้แหละ
“กลับหอ” เอ้า…แล้วก็ไม่บอก ลากกุมาอย่างจะพาไปขาย
“กุจะไปกินข้าวกับหนูซื่อบื้อ”
“ไอ้เอ็กซ์พากลับแล้ว”
“อะไรวะ ก็พวกกุนัดกันแล้วอ่ะ พวกเมิงทำอะไรไม่เคยปรึกษาพวกกุหรอก คอยดูนะสักวันกุจะพาหนูซื่อบื้อมันหนี”
“ก็ลองดูสิ” ไอ้บอลเมิงจะทำเสียงโหดใส่กุเพื่อ กุไม่ได้จะพาเมียเมิงหนีบ้าป่าว ได้แต่คิดครับ ขืนพูดไปมันเอามีดแทงตายจะทำไง
“ขึ้นรถซะ กุหิวแล้ว” เรื่องของเมิง ทีกุจะกินข้าวกับหนูซื่อบื้อยังไม่ให้กุกินเลย
“กุเอารถมา เดี๋ยวกุกลับหอเองเลยละกันถ้างั้น เมิงก็ไปหาอะไรกินไป” พูดแล้วกะชิ่ง แต่อย่างว่าสวรรค์สร้างให้ผมขาสั้นกว่ามัน วิ่งให้ตายแถมมันต่อให้สามรอบมันยังวิ่งทันผมเลย
“ขึ้นรถ ไหนเมื่อกี๊เมิงบอกว่าหิว” เออกุหิว แต่กุไม่อยากไปกับเมิงมากกว่านี่หว่า
“ก็กุอยากกินข้าวหน้าเป็ดกับหนูซื่อบื้อนี่หว่า” ตอบมันไปพลางเดินขึ้นรถ รีบๆขึ้นแล้วให้มันไปส่งหอดีกว่าจะได้แยกๆกันซะที จะให้ดีขอให้มอเตอร์ไซต์กุหายด้วย ซื้อใช้กุเลยคราวนี้ขอให้เมิงได้ซื้อให้กุ ชอบบังคับให้กุทิ้งรถไว้คณะจังเลย
“เดี๋ยวกุซื้อให้กิน” มันพูดพลางออกรถ
ผมสังเกตเห็นว่ามันทำหน้าเครียดตลอดเลย ตั้งแต่ซื้อข้าวจนถึงหอผมเลย เอ๊ะ???
“เมิงขึ้นมาหอกุทำไม”
“กินข้าวไง” มันตอบพลางดันตัวเองเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางถุงข้าวกล่องไว้แล้วนั่งเป็นคุณชายที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยที่ผมใช้สำหรับนั่งกินข้าว ผมเลยต้องเป็นคนไปหาข้าวใส่จานมาวางไว้ตรงหน้า
“เอ้า กินๆแล้วก็รีบกลับ”
“ไล่จังนะ”
“แล้วเมิงจะอยู่ทำไมล่ะ” ถามมันพลางเดินไปเปิดทีวี ไม่อยากอยู่กับมันแบบเงียบๆเท่าไหร่เลย ระหว่างที่กำลังเลือกช่องที่จะดูผมก็รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวจากเบื้องหลัง พอหันมาก็พบใบหน้าตี๋ๆของไอ้บอลอยู่ใกล้ในระยะเสียตัว (- -)
“อ่ะ…มีอะไรไอ้บอล” พอถามจบไอ้บอลก็คว้าตัวผมเข้าไปกอดซะแน่น ใบหน้าหล่อๆฝังลงที่หน้าอกผม ดิ้นสิครับสัญชาตญาณบอกเลยว่าไอ้บ้านี่เริ่มอันตราย
“อย่าดิ้นสิ กุไม่ได้ทำอะไร ขออยู่อย่างนี้แป้บเดียว” มันพูดน้ำเสียงอู้อี้ฟังแทบไม่ออก แต่ผมก็หยุดดิ้นแล้วทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใครเข้ามาเห็นตอนนี้คงตลกน่าดูเลย
ไอ้บอลมันอยู่ในท่านี้นานมาก มากจนผมคิดว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นกับมัน มือที่เคยตกอยู่ข้างลำตัวยกขึ้นลูบผมของคนที่กอดอยู่อย่างเบามือ
“มีอะไรเหรอเมิง”
“เปล่า” ทำมาเป็นเปล่า อย่างนี้ต้องมีเรื่องชัวร์
“ทะเลาะกับไอ้เอ็กซ์ไอ้กันมาล่ะสิ” ผมถามพลางยิ้ม ไอ้บอลมันถอนใบหน้าออกมามองผมที่กำลังเอียงคอล้อมันอยู่ กุรู้ทันหรอกเมิง
“แค่นี้เอง งอนเป็นตุ๊ดไปได้เมิง” อุวะฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขอด่าหน่อยเหอะ นานๆจะเห็นเมิงเศร้า
ไอ้บอลมันมุ่นหัวคิ้วมองผมเขม็งเลย ไอ้นี่เอาอีกละ สักพักโน้มหน้าเข้ามาสเต็บเดิมเลยเมิง
“ไอ้บอล ไอ้บ้า ไหนเมิงว่าไม่ทำอะไรไง” ผมเอากำปั้นทุบไหล่มันดังอั้ก
“ตอนนี้กะตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน” อ้าวๆๆ ไอ้บ้าบอลมันกดผมให้นอนลง ผมนี่ดิ้นสุดชีพ ทั้งมือทั้งขาขยับส่วนไหนได้รีบขยับ ความจริงถ้าสันแข้งฟาดคอมันได้จะดีมากเลย
“ไอ้บอล ปล่อยกุเลยนะเมิง เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย” ตอนนี้มันป้วนเปี้ยนอยู่กับคอผมแล้ว อ้ากกกกกก ออกปายยยยยยยยยยยย ไอ้บอลมันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมตาปิดเลย ไอ้บ้านี่เมื่อกี๊เมิงยังดูเศร้าๆอยู่เลย
“เมื่อกี้เมิงอยากทำหน้าแบบนั้นทำไม เมิงก็รู้กุแพ้หน้าเมิง” กุไม่รู้ไอ้เชี่ย
“เมิงเคยแพ้หน้ากุตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ” ที่ต่อปากต่อคำนี่ใช่อะไรหรอกครับ จะยื้อทุกทาง กีดขวางเส้นทางนั้น นี่แหละจุดประสงค์การทะเลาะของผม
“ไม่รู้ แต่ตอนนี้ก็แพ้อยู่”
“กินยาแก้แพ้สิสาด” อย่ามายุ่งกะกุ๊~~~~
“กินเมิงได้มั้ยล่ะ” ถามพร้อมหน้าตากวนตรีน
“ส้นตรีน!!!!” เอามานะ เอาเมิงที่หูตกหางตกเมื่อกี๊คืนมา
ไอ้บอลโน้มใบหน้าลงมา ความรู้สึกจากริมฝีปากชื้นๆประทับที่ริมฝีปากของผม
“ปากแห้งจังเมิง” ดูมัน มันยังอุตส่ามาพูด งั้นปล่อยกุไปทาลิปมั้ยล่ะสาด ไอ้บอลมันไล้เลียรอบริมฝีปากผม ท่าทางมันไม่รีบร้อนเลยแฮะ ทุกทีรีบร้อนกว่านี้ (อ้าวหนูฟิว)
“อือ….บอล ไม่เอา” ผมพยายามผลักหน้าไอ้บ้าบอลให้ออกห่างจากหน้าผมให้มากที่สุดแต่ก็อย่างว่าไม่เคยสำเร็จ มันใช้แค่มือเดียวรวบเอามือผมสองข้างขึงพรืดไว้เหนือหัวเลย สามารถเนอะเมิง ไม่รู้ทำไมไอ้บอลมันชอบปากผมจังเลย เห็นทุกทีมันก็ง่วนอยู่กับปากตลอด(อ้าว….) ตอนนี้ก็เหมือนกัน
ไอ้บ้าบอลประกบปิดปากผมนานมาก พอผมทำท่าจะหมดอากาศทีมันก็จะปล่อยทีแต่ก็เริ่มใหม่ทันทีเช่นกัน ไอ้บ้า
“อะ…บอล…เมิงหิว…หิวไม่ใช่เหรอ” รีบพูดทันทีที่มันถอนริมฝีปากออก ตอนนี้หน้ามันอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบ มืออีกข้างของมันลูบหน้าผมไปมา ดวงตาจ้องหน้าผมก่อนจะเอ่ย
“กุรู้แล้วล่ะ กุรู้แล้ว” รู้บ้าอะไรของเมิง ปล่อยกุ๊~~~~~~~~~~~
.....................................................................................................................................................
มาอัพแล้วจ้า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อย่าโหดกันเซ่!!!! T-T
มาต่อให้แล้วตอนนี้มั่วเอาอีกแล้ว
คิดถึงคนอ่านนะ แต่คนแต่งคิดเรื่องไม่ออก อิอิ
แล้วก็เหมือนเดิม ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคับ น่ารักกันจริงๆๆ
ปล.เรื่องยาวของคู่นี้คนแต่งไม่สามารถคิดต่อออกแล้วอ่ะ ขอเป็นเรื่องใหม่แทนได้มั้ยอ่า
ปลล.คุณ nigiri ผมเป็นน้องสาวฝาแฝดของไอ้เฟม ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรของมันก็ถามได้นะคับ
ปลลล.หนูไอ ทวงได้น่ารักดีจัง
ปลลลล.ทุกคนให้กำลังใจบวกกับเคืองไอ้บอลได้น่ารักขนาดเน้ เอาโปรโมชั่นพล็อตเรื่องใหม่ไปทันทีหลังจากเรื่องนี้จบ โอ้เย้
ไปละจ้า บายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น