คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Please 3
3 ;
อย่างที่รู้กันในตารางงานว่าวันนี้เอมน้ำต้องเดินทางไปอุดร
แฟนคลับต่างก็มารอส่งสองสาวขึ้นเครื่องอย่างหนาแน่น
เอมน้ำลงมาจากรถตู้รับของจากแฟนคลับและอยู่พูดคุยถ่าย
รูปอย่างที่เคยทำจนเออาร์เรียก
“เราไม่ได้นั่งข้างเธอ”
เอมที่เดินเกาะแขนน้ำทำหน้างอแง
“ทำไมอ่ะ”
“ก็ตรงนั้นมันเต็มอ่ะสิ แล้วทำไมต้องเป็นเราด้วยก็ไม่รู้เนี่ย”
“เอาน่ะเอม”
น้ำพูดกลั้วหัวเราะ ตลกเอมที่เดินเกาะแขนตนหน้า
บึ้งตึงจนขึ้นเครื่อง
น้ำหันมามองเอมหลังจากที่เครื่องขึ้นอยู่ในระดับที่ปกติได้
สักพักจึงชวนน้องมุกและศิลปินคนอื่นมาเซลฟี่อัพรูปลงไอจี
แท็กไปแกล้งคนที่นั่งไกลสักหน่อย
เพียงไม่นานเครื่องก็แลนดิ้งสู่สนามบินของจังหวัดอุดรทุกคน
ต่างทยอยออกจากเครื่อง น้ำเลือกที่จะยืนรอเอมอยู่ตรงที่นั่ง
เพื่อรอเดินไปพร้อมกัน จนออกมาเจอแฟนคลับจำนวนหนึ่งที่ตาม
มารอรับ เอมน้ำนับถือความรักที่พวกเขามีให้กับเธอจริงๆจึงอยาก
ใช้โอกาสที่มีทักทายกับแฟนคลับจนกว่าเออาร์จะเรียกให้ไปขึ้น
รถตู้ที่จอดรอรับอยู่หน้าสนามบินเพื่อไปให้สัมภาษณ์กับสถานีวิทยุ
แห่งหนึ่งก่อนจะเช็คอินเข้าโรงแรมรอเวลาไปร้องเพลงและแน่นอน
ว่าเอมน้ำกับน้องมุกนอนห้องเดียวกัน สามสาวถือกระเป๋าของตัวเอง
เข้ามายังห้องที่พนักงานของโรงแรมนำทางมา ก่อนจะเดินสำรวจห้องกัน
“มุกนอนร่วมเตียงกับพี่และเอมได้ใช่ไหม”
น้ำถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามันเป็นเตียงขนาดคิงไซต์ไม่จำเป็นต้อง
ขอเตียงเสริม เอมหัวเราะกับคำถามของน้ำ
“ได้ค่ะ”
“เดี๋ยวพี่นอนกลางเอง”
น้ำพยักหน้าหงึกหงักกับคำบอกของเอมแล้วทิ้งตัวลงที่เตียง
ด้วยความเมื่อยก่อนที่เอมจะล้มลงไปนอนทับจนน้ำต้องหน้า
เหยเกเพราะหนัก ส่วนมุกก็นั่งพิงหัวเตียงเล่นโทรศัพท์ไปพลางๆ
“หนัก”
“อะไร”
“หนัก”
“ห๊ะ?”
“หนักโว๊ย!”
เอมหัวเราะพร้อมกับหงายลงไปอยู่บนเตียงเมื่อน้ำออกแรงดัน
“หิวอ่ะน้ำสั่งอะไรให้กินหน่อยดิ”
เอมหันมาทำตาปริบๆใส่
“ก็สั่งเองดิ”
“เราขี้เกียจ”
“เดี๋ยวนะอะไรคือหิวแล้วขี้เกียจสั่ง”
“เร็วน้ำ”
“เอิ่มเอม”
“แค่นี้ทำให้ไม่ได้ใช่ป่ะ”
“มันยากตรงไหนล่ะเอม แค่โทรไปเนี่ย กดสิ เขารับแล้วก็สั่งๆๆๆ
อยากกินไรก็พูดไป”
น้ำลุกไปคว้าโทรศัพท์ของห้องยื่นให้เอม
“ส่งมาดิ”
เอมยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากน้ำ ซึ่งรู้ทั้ง
รู้ว่าเอื้อมยังไงมันก็ำม่ถึง
“สายมันไม่ถึงลุกมาโทรตรงนี้”
เอมอิดออดทำเป็นลีลาน้ำส่ายหัวทำปากจิ๊จ๊ะแต่ก็อมยิ้มหน่อยๆ
ก่อนจะยกมือขึ้นทำท่าว่าพอๆนอนอยู่ตรงนั้นแหละแล้วกดเบอร์
ของรูมเซอร์วิส
“จะกินอะไร”
“หิ๊ออ โทรให้เค้าหรอน่ารักที่สุดเลย”
“ถ้าไม่ติดว่านี่หิวเธอก็ไม่ได้กินหรอกเอม”
“จริงหรอออออออ”
“เออ เอาอะไรรีบสั่งมาเร็วๆ มุกเอาไหม”
น้ำเร่งเอมเพราะตัวเองกดต่อสายไปแล้วก่อนเลื่อนสายตาไปถามมุก
“ข้าวผัดกุ้ง”
“เอาแบบพี่เอมก็ได้ค่ะ”
น้ำพยักหน้าก่อนจะสั่งข้าวผัดกุ้งมาเหมือนกันสามจาน พนักงานมา
เคาะประตูเรียกเพื่อนำอาหารมาส่งใช้เวลาเพียงไม่นานทั้งสามคน
ก็กินกันหมดจานเพราะเออาร์ที่พักอยู่ข้างห้องโทรมาบอกให้เตรียมตัว
เอมออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดใหม่ เดินมาหาน้ำที่นั่งแต่งหน้าแต่งตา
อยู่หน้ากระจก
“สั้นไปป่ะเอม”
น้ำมองเอมตั้งแต่ปลายเท้าเลื่อยขึ้นไปยังต้นขา
“สั้นตรงไหน ใส่กางเกงขาสั้นไม่เป็นไรหรอก”
เอมก้มพิจารณาชุด
“ก็ตรงเนี๊ย”
น้ำแตะนิ้วชี้ลากตั้งแต่หน้าแข้งยันขาอ่อนเอมและมองหน้าเอม
ด้วยสายตาเคืองๆ
“จะใส่สั้นเวลานั่งก็นั่งให้มันหุบๆหน่อย นั่งถ่างขาไม่รู้จะแมน
ไปไหน คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายรึไง เห็นมาหลายทีละ ถึงมันจะ
มีกางเกงขาสั้นเวลาเธอนั่งแบบนั้นมันก็ไม่ได้ดูดีเลยนะเว่ย
ผู้ชายก็เยอะแยะ”
เอมไม่ตอบอะไรได้แต่อมยิ้มน้อยๆเมื่อรู้ว่าน้ำกำลังเป็นห่วง นั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆน้ำลงมือแต่งหน้าของตัวเองเพราะอีกสิบ
ห้านาทีก็ต้องลงไปขึ้นรถเดินทางไปสถานที่จัดงานแล้ว
...
เออาร์นำศิลปินไปยังห้องเก็บตัว ทุกคนต่างก็วอร์มเสียงกันนิด
หน่อยก่อนจะนั่งรอเวลาขึ้นร้องเพลงของตัวเอง เอมน้ำนั่งตัวติด
กันคุยกันมุ้งมิ้งตลอดจนน้องมุกเองยังแอบจิ้นตามแฟนคลับ
ผ่านไปจนจบเพลงนี้ก็ถึงคิวของน้ำ
เอมนั่งฟังเสียงร้องเพลงของน้ำอยู่ที่ห้องเก็บตัวด้านหลังเวที
ร้องคลอตามอย่างคล่องปาก แอบขำกับบางช่วงที่น้ำพูด ประหนึ่ง
นั่งดูอยู่หน้าเวทีจนจบ ก่อนจะเช็กเสื้อผ้าหน้าผมเพราะน้ำร้องเพลง
นี้จบก็ถึงคิวของเธอ เอมมายืนสแตนบายรอขึ้นเวทีตรงประตูทางออก
ห้องเก็บตัว พูดขอเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับอยู่ที่เดิมหลังจากได้ยิน
น้ำส่งช่วงมาให้เธอและเดินลงมาจากเวที น้ำเดินผ่านเอมเข้าไปในห้อง
เก็บตัวแต่ก็ไม่วายทำให้เอมใจเต้นด้วยการสัมผัสจับมือให้กำลังใจแล้ว
เดินเข้าห้องไปหน้าตาเฉยโดยไม่พูดไม่หันมาสบตา
เมื่อการแสดงทุกอย่างจบลงพิธีกรก็เรียกศิลปินทั้งหมดขึ้นไปถ่ายรูปร่วม
กันบนเวทีเสียงแฟนคลับจึงเริ่มกระหึ่มอีกครั้ง และเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟน
คลับเอมน้ำไปอีกเมื่อเอมน้ำเอาน้องมุกมาร่วมสร้างโมเม้นท์
...
เสร็จงานเออาร์ก็พาไปกินมื้อเย็นกลับมาถึงโรงแรมเวลาก็ล่วงเลยไปถึง
สองทุ่มกว่าๆแล้ว น้องมุกขอตัวไปอาบน้ำส่วนเอมน้ำก็นอนเกยกันเล่น
โทรศัพท์อยู่บนเตียง
“เธอหึงเรากับมุกช่ะ”
น้ำหันมาสบตาเจ้าเล่ห์ให้
“อย่าหลงตัวเองน้ำ”
“หึงก็บอกเหอะเอม”
“ถ้าจะหึงเราไม่หึงเธอกับมุกหรอกป่ะ”
เอมเหลือบตามองแต่อยู่ๆก็ถูกน้ำดึงเข้าไปกอดจนแน่น รัดจนเอมต้อง
ส่งเสียงท้วงว่าอึดอัด
น้ำแคร์เอมมาก มากจนเห็นหลายสายที่ไม่ได้รับจากแฟนหนุ่มที่โทร
มาเมื่อช่วงทำงาน แต่เธอเพิ่งจะมาเห็นตอนที่หยิบโทรศัพท์มาเล่น
ตอนถึงห้องเอง น้ำไม่คิดโทรกลับไม่อะไรทั้งนั้นเพราะไม่อยากให้เอม
ต้องรู้สึกแย่กับเธอทุกวัน ไม่ได้อยากจะทำตัวให้เอมรักมากขึ้นแต่เธอ
แค่รักษาความรู้สึกของคนที่รักเธอ
“ได้ป่ะ เราหึงเธอกับแฟนเธอได้ใช่ป่ะ”
เอมใช้นิ้วค่อยๆเกลี่ยผมน้ำที่นอนทับเธออยู่ไปทัดหูให้
“ไม่ได้ไม่ให้หึง”
“ทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ งั่มๆ! บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ งั่มๆ!”
น้ำพูดพลางจับผมเอมมางับทำเสียงงั่มๆ มันทำให้เอมหมั่นเขี้ยว
เสียจริง ก่อนจะไล่น้ำไปอาบน้ำเมื่อเห็นน้องมุกออกมา แต่จะให้
สั่งหมีเป็นภาษามนุษย์ก็คงยากเธอจึงต้องไปอาบก่อน
น้ำบอกมุกว่าขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้องเพราะทันทีที่
เอมหายเข้าห้องน้ำไปแฟนของเธอก็โทรเข้ามา ถือว่าฟ้ายังเห็นใจ
เธอและยังเห็นใจเอมอยู่บ้าง
“มีอะไร” น้ำถามไปเสียงแข็ง
“ก็ทำงานจะเอาเวลาไหนมานั่งจ้องโทรศัพท์ แล้วถ้ายังระงับอารมณ์
ไม่ได้ก็อย่าเพิ่งโทรมา”
คุยยังไม่ทันไรน้ำก็ตัดสายทิ้งเพราะเขายังคงงี่เง่าระแวงและขึ้น
เสียงใส่เธอ แต่ก่อนยอมรับว่าทะเลาะกันน้อยมากๆแต่พอมาตอน
นี้ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปหมดน้ำเองก็เสียใจเสียความรู้สึกทั้งที่
คุยกันก่อนเข้าบ้านเอเอฟแล้วว่าอาจจะมีเวลาให้กันน้อยลงไปมาก
ตอนนั้นเขาเข้าใจดีทุกอย่าง แต่พอถึงเวลาจริงๆเขากับทำให้เธอ
เหนื่อยใจที่ต้องมานั่งอธิบายถึงเรื่องงานการใช้ชีวิตใหม่ของเธอ
ตลอด และส่วนหนึ่งมันคงเป็นเพราะเอม เพราะน้ำแคร์เอม
เวลาอยู่กับเอม มีบ่อยครั้งที่ไม่รับโทรศัพท์เขา
“น้ำไปอาบน้ำได้แล้ว”
เอมเลื่อนประตูออกมาเรียกน้ำที่ยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียง น้ำพยักหน้าหงอยๆ
เดินเข้าไปในห้องคว้าผ้าเช็ดตัวของโรงแรมเข้าห้องน้ำไป เอมมอง
ตามอย่างรู้สึกได้ว่าต้องเกิดอะไรบางอย่างกับน้ำ แต่เธอก็เลือกที่
จะไม่ถามไม่ก้าวก่ายทั้งที่ตอนนี้หัวใจเริ่มรู้สึกหนึบขึ้นมาอีกแล้ว
เอมเล่นโทรศัพท์พูดคุยกับมุกไปเรื่อยไม่นานน้ำก็ออกมาจากห้องน้ำ
เดินเอาผ้าเช็ดตัวไปแขวนทาครีมจนเสร็จสรรพก็เดินทิ้งตัวนอนคว่ำแขน
ข้างนึงก่ายพาดที่เอวเอม
“เป็นอะไร”
“ป่าว”
น้ำตอบเสียงอู้อี้เพราะหน้ากดอยู่กับหมอน
“เรารู้ว่าเธอเป็นอะไรน้ำ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี”
น้ำหันหน้าไปทางเอม มองคนที่กำลังเล่นเกมส์ใน
โทรศัพท์ไม่วางตา
“พี่น้ำโทรศัพท์พี่สั่นป่ะ”
เสียงสั่นครืดทำให้มุกต้องชะเง้อหาเสียง ก่อนจะลุกไปหยิบโทรศัพท์
ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้ากระจกมายื่นผ่านหน้าเอมที่นอนอยู่ตรงกลางไป
ให้น้ำ เอมทำเป็นเล่นเกมส์ไม่สนใจ
“ฮัลโหล”
น้ำรับสาย และถือสายโดยที่ไม่พูดอะไรต่ออีกเลย ได้แต่ฟังแฟนหนุ่มที่กำลังพูด
ด้วยน้ำเสียงสะอื้นอยู่เงียบๆ ใช่เขากำลังร้องไห้
เอมไม่สามารถเล่นเกมส์ต่อไปได้โดยไม่แพ้ เอมปิดมันและวาง
โทรศัพท์ลงบนตัว สายตามองตรงไปยังกำแพงข้างหน้า ใจไม่
แข็งพอจะหันไปหาน้ำที่กำลังนอนคุยโทรศัพท์กับแฟน
ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ชินสักที
“เราอยากให้เธอเลิกทำตัวแบบนี้สักที”
เสียงน้ำเริ่มสั่น ใจอยากจะเดินออกไปคุยที่ระเบียงเหลือเกินแต่
ก็กลัวที่จะทำตัวเป็นมีความลับกับเอม แต่การนอนคุยให้เอมได้
ยินมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย จึงตัดสินใจลุกออกจากเตียงเดินไปยังระเบียง
โดยที่ไม่หันมามองเอมที่ทำเป็นนอนหลับตา เอมลืมตาขึ้นเมื่อเสียง
ประตูระเบียงปิดลง มองไปเห็นแผ่นหลังอีกคนกำลังสั่นเทา
“สงสัยพี่น้ำทะเลาะกับแฟนแน่เลย”
เอมรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอจนไม่สามารถที่จะพูด
อะไรออกไปได้ ได้แต่มองแผ่นหลังของคนที่ระเบียงด้วยสายตา
ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
น้ำปล่อยแขนที่ถือโทรศัพท์ลงข้างลำตัวหลังจากวางสายจากเขา
น้ำไม่รู้ว่าที่ร้องไห้ออกมานั้นเหตุผลหลักๆเพราะเขาหรือว่าเพราะใคร
ในระหว่างที่ฟังเขาพร่ำคำขอโทษด้วยเสียงสะอื้นน้ำก็คิดถึงความรู้สึก
ของเอมไปด้วยตลอด
-ออกมาหาหน่อย
น้ำส่งไลน์ไปบอกให้เอมออกมาที่ระเบียงเพราะไม่สะดวกที่จะคุยให้มุก
ได้ยิน ไม่นานเอมก็ออกมายืนข้างๆกัน
“มีอะไร”
เอมถามเสียงแผ่ว สายตามองเหม่อไปบนท้องฟ้าที่มืดสนิทแต่
ก็มีแสงจากดาวดวงน้อยๆส่องระยิบระยับคอยให้กำลังใจเธอ
“เราขอโทษ”
น้ำเริ่มเสียงสั่นอีกครั้ง
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ขอโทษที่เรามันไม่ดี ชอบทำร้ายความรู้สึกเธอ”
“เราว่าเธอคิดมากไปแล้ว”
“เรารู้เอม เรารู้ว่าเธอกำลังคิดแต่เธอไม่พูด”
น้ำหันไปมองเอมที่หลุบตาต่ำพยายามไม่หันมาสบตา
“ตอนนั้นเราอาจไม่เข้าใจเธอเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เราเข้าใจและ
เราก็แคร์เธอ”
“เธอก็แค่สงสารเราน้ำ”
“เราถึงบอกให้เธอพยายามตัดใจไง”
“ถ้ามันง่ายเราก็ทำไปนานแล้วป่ะวะ เลิกพูดเหอะน้ำ”
“แล้วเราควรทำยังไง”
“เราบอกเธอไม่รู้ตั้งกี่ครั้งว่าไม่ต้องพยายามทำให้เรารู้สึกดี
เธอก็เป็นแบบที่เธอเป็นไปสิ”
“แต่ทุกๆครั้งที่เราพยายามเธอก็เป็นแบบนี้ แล้วคิดดูถ้าเราไม่
พยายามเลยเธอจะเป็นไปขนาดไหน”
เอมก้มหน้าเงียบไปก่อนใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งกึงหัวตาทั้งสองข้างเพื่อ
กดไม่ให้น้ำตามันใหลออกมา
“เราจะทำทุกวันให้มันดีเอม”
เอมไม่พูดอะไรแต่ส่ายหน้าไปมาช้าๆนิ้วก็กดหัวตาอยู่แบบนั้น จนน้ำ
ต้องดึงมืออกมาเพื่อปล่อยให้น้ำตาเอมใหล น้ำจับนิ้วก้อยเอมมาเกี่ยว
กับนิ้วก้อยของตัวเองว่านี่คือสัญญาจากเธอ แล้วดึงเอมที่สะอื้นเข้ามา
กอดปลอบ น้ำไม่รู้ว่าเรื่องของเธอกับเอมจะสิ้นสุดลงตอนไหน แต่วันนี้
และต่อๆไปตราบที่เอมยังมีความรู้สึกดีๆแบบนี้ให้เธอและเธอเองก็ยอม
ที่จะรับผิดชอบต่อหัวใจเอม น้ำจะพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำเพื่อ
คนๆนึงได้ น้ำไม่ต้องการเห็นน้ำตาของเอม ไม่ต้องการให้เอมเศร้าเพราะเธออีก
...
ความคิดเห็น