คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Please 2
2 ;
“เย็นนี้เจอกันที่พารากอนนะคะ บ๊ายบาย”
“กลับกันดีๆนะเค้าเป็นห่วงงงงง”
เอมน้ำโบกมือลาหว่านวาจาหวานใส่แฟนคลับ เออาร์สองคนกัน
แฟนคลับให้ทั้งสองคนไปขึ้นรถตู้ของบริษัท ระหว่างทางก็แกะขนม
นมเนยที่แฟนคลับให้มากิน ผลัดกันป้อนผลัดกันกัดคนละคำโดยไม่
แคร์สายตาพี่เออาร์2คนที่นั่งเบาะข้างหน้าเลย ซึ่งพี่เขาก็คงจะชิน
จนมองเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
“ไปพารากอนกี่โมง” น้ำหันมาถามเอมที่นั่งดูดน้ำอยู่ข้างๆ
“สี่โมงเกือบครึ่ง”
“แล้วเธอต้องซ้อมก่อนป่ะ”
“ก็เนี่ยถึงบริษัทก็เข้าไปซ้อมเลย แล้วเธออ่ะกลับห้องหรือไปไหน”
เอมหันสบตาน้ำ
“กลับห้องดิ เราจะไปไหนล่ะเอม ง่วงจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
น้ำเอาหัวถูใหล่เอมออดอ้อนเป็นแมวน้อย
“ให้มันจริงเหอะ”
“จริงๆ”
“ใครมันจะไปรู้”
“เนี่ย พอบอกอะไรแล้วมันก็เป็นแบบนี้แหละว่ะเอม”
น้ำกลับมานั่งพิงเบาะรถในท่าเดิม เอมรู้ตัวว่ากำลังหึงหวงแสดง
เป็นเจ้าข้าวเจ้าของน้ำมากเกินไป แค่อยากให้น้ำย้ำกับเธอว่าจะไม่
ไปเจอเขา ตอนนี้ ตรงนี้ เอมก็แค่อยากให้น้ำย้ำกับเธอว่าจะไม่ไป
ไหนจะอยู่ห้องจะนอนต่อก็แค่นั้นเอง จะไปเจอกันหลังแยกกับเธอ
ก็ไปสิ แค่หลอกให้เธอเชื่อ ทำไม่ได้รึไงนะ
“จะทำอะไรจะไปไหนก็แล้วแต่เธอละกัน”
“ก็นี่บอกว่าอยู่ห้องไง” น้ำเริ่มเสียงดัง
“แล้วเธอจะขึ้นเสียงทำไม”
“ก็ดูเธอดิเราบอกว่าอยู่ห้องๆเธอก็ประชดขึ้นมาแบบเนี๊ย”
“ไม่ได้ประชดนี่ก็แค่ถามว่าจริงๆหรอจะอยู่ห้องจริงๆหรอมัน
ประชดตรงไหนล่ะน้ำ เมื่อเช้าปิดประตูเสียงดังทำเราตกใจยัง
ไม่ได้เคลียร์เลยนะ”
“เออพี่เมื่อเช้าเอมตกใจเสียงปิดประตูอายไลเนอร์ลากยาวไป
ถึงคิ้วเลย ดูดิยังมีรอยจางๆอยู่เลย”
น้ำสะกิดเออาร์เบาะหน้าก่อนจะหัวเราะชอบใจกับผลงาน
เอมจึงเอาขนมยัดปากไปสามชิ้น
“เธอมันหาเรื่องเราตั้งแต่เช้า”
“ดูมันเป็น พี่ได้ยินทุกอย่างใช่ป่ะ ใครผิด เรื่องนี้เอมมันผิดใช่ป่ะพี่”
น้ำชะเง้อมาขอความยุติธรรมจากพี่เออาร์เบาะหน้า
“ผิดทั้งคู่แหละ”
เอมน้ำหัวเราะกับคำตอบติดรำคาญของพี่เออาร์ เป็นแบบนี้เสมอ
มีปากเสียงกันตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไร จะเรื่องเล็กแค่ไหนก็ตาม
..แค่เรื่องนี้บ่อยสุด
เอมน้ำใช้เวลางีบต่อบนรถหลังจากเกิดปากเสียงกันเล็กน้อยแต่ก็
จบลงด้วยเสียงหัวเราะ แต่เอมงอลอยู่น้ำรู้ดี ไม่นานรถตู้เลี้ยวมา
จอดอยู่ที่หน้าบริษัทเพราะเอมต้องมาซ้อมก่อนไปงานคอนโดที่
พารากอนน้ำจึงให้แม่มารับที่นี่
“แม่สวัสดีค่ะ”
เอมยกมือไหว้แม่น้ำที่จอดรถรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลตรงนั้น
“สวัสดีลูก เป็นไงเหนื่อยกันไหม”
“ไม่เหนื่อยค่ะ แค่ง่วงเฉยๆ” เอมพูดกลั้วขำน้อยๆ มองไปที่น้ำที่กำลัง
จะยืนหลับตรงนั้นหากสามารถพอ
“ไปยังอ่ะแม่ ลูกจะหลับล้มตึงตรงนี้อยู่แล้วเนี่ย”
น้ำหันมาบ่นแม่ที่มัวแต่ยืนคุยกับเอม แม่ขำกับท่าทางคำพูดของลูก
สาวตัวแสบก่อนจะหันมาบอกลาเพื่อนสนิทของลูกสาว
"แม่ไปนะ"
“ขับรถดีๆนะคะแม่”
แม่น้ำพยักหน้ายิ้มรับ แตะใหล่เอมเบาๆแล้วเปิดประตูขึ้นรถ
“ไปแล้วนะ ตั้งใจซ้อมเดี๋ยวจะรอดูแฟนแคม”
“อืม ตั้งใจหลับด้วยนะเธออ่ะ”
ไม่รู้ว่าเอมเข้าใจกับคำว่าไม่ประชดไหม ปากบอกไม่ประชดแต่ดู
พูดเข้า น้ำเหล่ตามองเคืองๆแต่ก็ปล่อยผ่าน พยายามที่จะเข้าใจ
ความรู้สึกเอมให้มากที่สุด
“ตื่นแล้วเดี๋ยวจะโทรหา”
น้ำสบตาเอมจริงจังแล้วพยักหน้าช้าๆเพื่อบอกให้เอมเข้าไปได้แล้ว
เอมพยักหน้าตอบกลับหันเดินเข้าบริษัทไป น้ำมองตามแผ่นหลังนั้น
จนหายเข้าไปในตัวตึก แล้วรีบเปิดประตูรถเมื่อแม่รดกระจกเรียก
...
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
น้ำขยี้หัวด้วยความหงุดหงิด ก็เพิ่งจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปไม่ถึง
สิบนาทีเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมที่อยู่ใต้หมอนก็ดังจนต้องตื่น
ควานหามันมากดรับ
“อืมม ฮัลโหล”
“อยู่ห้องแล้ว”
“ไม่เป็นไรคุยได้ นอนไปได้ชั่วโมงแล้วล่ะ”
ไม่เข้าใจตัวเองทั้งๆที่ง่วงมากอยากพักผ่อนเมื่อคืนกว่าจะกลับก็ดึก
แปลกที่จนนอนไม่หลับอีก แต่ทำไมถึงบอกแฟนหนุ่มไปเช่นนั้น
“คิดถึงเหมือนกัน”
“แม่ไม่ให้ออกไปไหน”
“ไม่ได้จริงๆ ถึงแม่จะให้ออก น้ำก็ออกไปไหนตามใจไม่ได้อยู่ดี”
“หื้ม วันหลังก็ได้หนิ”
น้ำนอนหลับตาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“มันต้องมีสักวันนั่นแหละอาชีพของนี่นี่ออกไปไหนตามอำเภอใจ
ไม่ได้เธอก็รู้หนิ”
น้ำเริ่มหงุดหงิดง่วงก็ง่วง แล้วไหนแฟนจะมาพูดไม่รู้เรื่องอีก
“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็แค่นี้แล้วกันนะ”
น้ำเหลืออดเมื่อแฟนหนุ่มตื๊อว่าจะมาหาจนต้องตัดสายทิ้ง
ทำให้แม่ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่หันมามองด้วยสายตารำคาญแทน
“อะไรนักหนา”
“ก็มันอ่ะดิแม่ บอกจะมาหา หนูง่วงจะตายอยู่แล้ว”
“จะมาได้ยังไงกัน”
“หนูบอกมันไปแล้วแหละ”
น้ำตอบแม่ก่อนจะปิดเสียงโทรศัพท์ปิดระบบสั่นโยนมันไปไว้หัวเตียง
คว้าหมอนข้างมากอดหลับต่ออย่างไม่อยากสนใจสายเข้าที่กระพริบๆ
อยู่หน้าจอ
บางครั้งก็รู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย เหมือนอย่างเมื่อกี๊ไง
ง่วงแทบตายแต่ปากบอกคุยได้ แทนที่จะบอกไปตรงๆว่าง่วงขอนอน
ก่อนและก็รู้สึกรำคาญเหลือเกินเวลาที่แฟนหนุ่มทำตัวงอลงี่เง่าแบบนั้น
แทนที่จะหาวิธีง้อแต่กลับวางสายทิ้งเพื่อตัดปัญหา น้ำเข้าใจแฟนนะว่า
อยากให้มีเวลาให้บ้าง แต่เธอก็อยากให้เขาเข้าใจในอาชีพของเธอด้วย
ทุกวันนี้เธอก็พยายามเต็มที่ที่จะให้เวลากับเขาในการคุยโทรศัพท์ แต่ดู
เหมือนเขาก็ไม่เข้าใจเธอเเอาเสียเลย
...
เอมเสร็จงานก็ออกมาเจอแฟนคลับที่หน้าห้าง ให้แฟนคลับได้ถ่ายรูป
ถ่ายคลิปกันอย่างเต็มที่ จนลืมเรื่องน้อยใจอีกคนที่บอกว่าตื่นแล้วจะโทร
มา กลับไปก่อนเที่ยงแต่จนจะมืดอยู่แล้วจะยังไม่ตื่นอีกหรือ แต่ก็ไม่วาย
ที่จะนึกถึงอีกจนได้เมื่อมีแฟนคลับใส่หน้ากากน้ำเดินมาหาทำประหนึ่งว่า
น้ำมาหาเธอที่พารากอน เอมก็ได้แต่ขำฮากับแฟนคลับที่ทำให้เธอยิ้มหัว
เราะมีความสุขได้อยู่ร่ำไป
“เป็นไงลูก”
แม่ที่นั่งอยู่ข้างหลังด้วยกันถามทันทีที่รถออกตัว
“ก็โอเคค่ะ วันนี้เอมว่าเอมคุมเสียงได้ดีเลยทีเดียว”
เอมส่งยิ้มให้แม่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาดูเผื่ออีกคนจะโทรมาแต่เธอ
อาจจะไม่รู้ ..ว่างเปล่า แอบใจเต้นที่เห็นสองสายไม่ได้รับแต่กลับเป็น
แม่ที่โทรตาม ในใจก็คิดไปต่างๆนานา เอมไม่สามารถเก็บความรู้สึก
หน่วงแบบนี้ไว้ในใจได้คนเดียวโดยที่ไม่ตัดพ้อน้อยใจ นิ้วเรียวกดเข้า
ไลน์แล้วพิมพ์คำตัดพ้อนั้นลงไป
-ใช่สิ เรามันไม่สำคัญ
...
น้ำรู้สึกตัวตื่นเพราะกลิ่นกลับข้าวฝีมือแม่ที่ลอยมาเตะจมูก ลุกขึ้นนั่ง
เสยผมงงๆ เบิกตาโผลงเมื่อมองไปเห็นฟ้ามืดนอกหน้าต่าง
"โอ้โห่แม่ นี่กี่โมงแล้วอ่ะ"
น้ำตะโกนถามแม่
"จะทุ่มนึงแล้ว หิวรึยังลูก"
แม่ตะโกนตอบลูกสาว
"หิวแล้วหิวมากๆเลยแม่"
น้ำว่าพลางเอามือลูบท้องปอยๆอยู่บนเตียง หยิบโทรศัพท์ที่
หัวเตียงเดินออกไปหาแม่ที่กำลังตักข้าวใส่จานให้เธออยู่
"โห ทำเองหรอแม่ น่ากินจริงจังมาก"
"ป่าวน้าก้อยซื้อมาฝาก แม่แค่เอามาอุ่นเฉยๆ"
"เอิ่มมม เดี๋ยวนะ"
"ทำไม" แม่หันมาหัวเราะใส่
"โธ่ ไอ่เราก็คิดว่าทำเอง" หัวน้ำโงนเงนไปมาเมื่อถูกแม่จับโยก
ด้วยความหมั่นไส้ลูกตัวเอง น้ำนั่งลงที่เก้าอี้ตำแหน่งจานข้าวของ
ตัวเอง รอแม่เดินไปเอาน้ำจึงปลดล็อคโทรศัพท์ในมือดู
มีสายเข้าจากแฟนตัวเองเป็นสิบ ไลน์ของแฟนและของ ...เอม
"งอลอีกแล้ว เอะอะก็งอล ไม่ถามสักคำ" เฮ้อ. น้ำถอนหายใจแรง
"ก็บอกไปสิว่าแม่ไม่ให้มา ไม่ให้เจอ"
"นี่หมายถึงเอมแม่"
"อ่าวงอลอะไรล่ะ"
"ก็หนูบอกจะโทรหาถ้าตื่น น้ำก็เพิ่งตื่นนะแม่ แต่ตื่นซะมืดเลย"
"รีบกินข้าวให้อิ่มแล้วก็โทรไปคุยซะสิ"
น้ำพยักหน้าช้าๆหยิบน่องไก่มาแทะๆ แอบสงสัยตัวเองแว๊บนึงว่ากำลัง
คุยเรื่องเอมกับแม่หรอเนี่ย แล้วแม่ทำไมถึงทำเหมือนจะเข้าใจขนาดนี้
หรือว่าแม่มองเรื่องของเธอและเอมออก
.
กินข้าวเสร็จน้ำไม่รอช้าโทรไปหาเอมทันที ไม่รู้ว่าป่านนี้จะคิดไปไหน
ถึงไหนแล้ว รอฟังสัญญาณไม่นานปลายสายก็กดรับ
"........"
"ซีหวาดดีเฮาะะะ"
"........"
"เอม!"
"กลับมาแล้วหรอ"
"กลับบ้าอะไร อยู่ห้องทั้งวัน"
"แล้วเพิ่งโทรมา?"
"ก็หลับอยู่ ยังไม่ตื่น"
"นอนบ้าอะไรตื่นเกือบป่านนี้"
"ก็เพิ่งนอนเมื่อบ่ายสามนี่เอ..."
หลุดปากจนได้ กะจะไม่บอกเรื่องนี้อยู่แล้วเชียว
"นั่นแง่ะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น"
"แล้วอย่างไหนล่ะน้ำ"
"เธอจะให้เล่าว่างั้น"
"ใช่"
"คือเราหลับไปแล้วแต่ถึงห้องมันก็ปาไปเกือบๆจะเที่ยง เลยตื่นมา
กินข้าวเที่ยงเพราะหิว"
"แค่กินข้าวแล้วทำไมถึงได้นอนตั้งบ่ายสาม"
"ก็ดูซีรี่ย์กับแม่เพลินไง จริงๆไม่ได้โกหก"
ที่น้ำเล่ามาทั้งหมดมันคือความจริง เพียงแค่เธอเล่าข้ามมันไป
ตอนนึงก็แค่นั้น
"เธอโทรหาเราก่อนก็ได้นะถ้างั้นอ่ะ"
"ก็บอกแล้วไงว่าดูซีรี่ย์เพลิน"
"เลยลืมเราว่างั้น"
"ก็กลัวเธอกำลังยุ่ง เลย..ไม่ได้โทร"
น้ำพูดสะดุดไปนิดนึงเพราะยกโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่ออกมาดูที่
หน้าจอเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณว่ามีอีกสายนึงโทรเข้ามาเธอไม่
รับก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกโทรเข้ามา ทำให้น้ำเริ่มรำคาญจิ๊ปากจน
เอมสงสัย
"เป็นอะไร"
"ป่าว แค่นี้ก่อนได้ป่ะเอม"
"จะไปไหน"
"ป่าว"
"น้ำ"
"มีคนโทรมา แค่นี้ก่อน แปปเดียว"
น้ำบอกไปตามความจริง
"ใคร"
"นั่นแหละ"
"ใคร"
"ก็นั่นแหละ"
"ประชุมสายเราฟังด้วย"
เอมรู้ดีว่าใคร
"เอม"
"ทำไมล่ะ"
"ไม่อยากให้เธอคิดมาก รอแปปนึง"
น้ำกดรับสายแฟนหนุ่มแล้วพักสายเอม
"ฮัลโหล"
"ไม่โกรธ แค่รำคาญ"
"เธอต้องทำความเข้าใจกับอาชีพนี่ด้วย ถ้าไม่เข้าใจก็อย่าโทรมาอีก"
"อย่ามาใช้คำหยาบกับกูนะบอกไว้ก่อน"
น้ำเริ่มขึ้นเสียงเมื่ออีกฝ่ายขึ้นมึงกูใส่ น้ำไม่ชอบแต่ก็สวนกลับ กด
ตัดสายทิ้งด้วยความโมโห แล้วเลิกพักสายเอม
"เอม"
"หื้ม คุยไรกันมาล่ะ สวีทน่าดูเลยมั้ง"
"สวีทกับผีดิ คุยเรื่องตอนกลางวันนั่นแหละ โทรมางี่เง่าใส่
อยู่ได้จนไม่ได้หลับได้นอน"
"ไหนเธอบอกกินข้าวดูซีรี่ย์ไง โกหกใช่ป่ะน้ำ"
"ป่าวแค่เล่าข้ามเฉยๆ"
น้ำหัวเราะกลบเกลื่อน
"เดี๋ยวก่อนๆ"
"โคตรโมโหอ่ะ มันขึ้นมึงกูใส่นี่เว่ยเอม"
"แล้วเธอว่ายังไงล่ะ"
"จะว่ายังไง ก็บอกมันไปว่าอย่ามาขึ้นมึงกูใส่นี่นี่ไม่ชอบ แล้วก็ตัด
สายทิ้งไปเลย"
"เดี๋ยวพอเขาโทรมาง้อเธอก็ดีด้วย"
"ไม่แน่เสมอไปหรอกเอม นี่เคยบอกมันไปแล้วนะว่าไม่ชอบคนหยาบใส่"
"แต่เธอหยาบใส่เขาได้ใช่ป่ะ"
"ห๊ะ"
"แต่เธอหยาบใส่เขาได้"
"ก็มันไม่เหมือนกันป่ะวะเอม"
"เดี๋ยวเขามาง้อก็ไปไม่เป็นละ"
"นานอ่ะบอกเลย"
"ไม่เชื่อหรอกขนาดเราง้อเธอแปปเดียวเธอยังหายเลย"
"ก็นั่นมันเธอหนิ"
"เธอจะบอกว่าเราแทนแฟนเธอไม่ได้ช่ะน้ำ เอ้อ ได้"
เอมตัดพ้อน้อยใจแต่ก็ยังติดตลก
"เนี่ยเป็นซะอย่างเนี๊ย แต่มันก็แทนกันไม่ได้จริงๆแหละ"
"นั่นแง่ะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น เธอก็คือเธอไง ใครจะมาเหมือนเธอล่ะเอม
หรือจะให้เราชอบเธอเพราะว่าเธอเหมือนคนอื่นงี้หรอ"
"แล้วตอนนี้ชอบเรายัง?"
"เดี๋ยวนะเอม"
เอมน้ำต่างหัวเราะกลบเกลื่อนใส่กัน
"จัดกระเป๋าไปอุดรพรุ่งนี้รึยัง"
"ยังเลย วางจากเธอก็จะไปจัดแล้วเนี่ย"
"งั้นแค่นี้แหละ เจอกันพรุ่งนี้ อย่าคุยกับแฟนดึกจนตื่นสายนะไอ่หมี"
"เนี่ยเอมแม่งวกเข้าเรื่องนี้ตลอด"
"เจอกันฝันดีจุ๊บๆ"
"เออๆเจอกัน"
"จุ๊บๆยัง"
"จุ๊บๆ"
น้ำยอมทำตามเอมบอกอย่างว่าง่าย เอมอมยิ้มที่น้ำยอมทำตาม
นี่คือประโยคสุดท้ายของเราสองคนในคืนนี้ วางจากเธอไปน้ำจะคุยกับ
แฟนอีกหรือเปล่า จะไปบอกฝันดีเขาแบบนี้รึป่าวนะ บางทีเอมก็คิดเยอะ
ไปน้ำเองยังตามไม่ทัน
...
หลายคนงงแท็กฟิคเรื่องนี้ว่าไรท์มันจะใช้อันไหนกันแน่ 555
ใช่อันนี้น๊า #FicPleaseAimNam
พยายามจะแต่งให้ทันตารางงานปัจจุบัน
รู้ฉันรู้ยังไงก็คงไม่ต่าง รู้ฉันรู้ยังไงเธอก็เลือกเขา
รู้ถึงฉันขอร้องยังไงเธอคงต้องลืมเรื่องของเรา
เพราะว่าเขาดีกว่า เพราะเขาาสำคัญกว่า~~~~~~~~~ 
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ โอ๊ยยย หน่วง ไปละ ฟริ๊วววววว~
ความคิดเห็น