คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Time To Love
Ｔｉｍｅ Ｔｏ Ｌｏｖｅ
Can stop we won’t stop.
Can stop we won’t stop.
Yeah! You know we don’t stop.
I just want you back.
…………………………………………………………………………………………………………………………...............................
‘เผื่อจะเจอคุณ หวังว่าคุณจะเห็นชุดที่คุณซื้อให้ฉัน จะตัดผมให้สั้นแบบที่คุณชอบเพื่อที่จะผ่านทางที่เคยเดินไปด้วย กันเดินไปมาตามทางเพราะบางทีอาจจะเจอ คุณก็ได้’
ยังคงฝังตัวเองอยู่กับความทรงจำในอดีต ใส่เสื้อผ้าเดิมๆที่เธอเคยซื้อให้ตอนที่เรายังคบกัน ยอมตัดผมแม้ฉันจะชอบผมยาวมากกว่า แต่ในเมื่อเธอชอบ...ฉันก็จะทำ
ยังคงเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่เดิมที่เราได้เจอกัน ที่เดิมที่เราชอบมาในยามว่าง ที่ๆเธอขอฉันเป็นแฟน ฉันยังรอเธออยู่ที่เดิม เธอยังคิดถึงมันอยู่ไหม เธอยังกลับมาอีกไหม
.
.
.
‘บางทีอาจจะเจอคุณ ฉันอาจจะหวั่นไหวถ้าเห็นคุณเข้า ใจฉันอาจจะอ่อนแอลง ฉันลองมองย้อนดูเรา ลองเดินวนไปมาเผื่อจะเจอคุณที่นั่น’
พยายามจะเลี่ยงหนีทุกทางที่จะได้เจอเธอ กลัวว่าตัวเองจะหวั่นไหวถ้าเจอกับเธอ ฉันกลัว...กลัวใจตัวเอง เมื่อก่อนเรารักกันมากแค่ไหน มองย้อนกลับไปแล้วอยากจะร้องไห้ ฉันควรกลับไปที่เดิมไหม? ควรกลับไปเผื่อจะได้เจอเธออีกครั้ง
.
.
.
‘เบอร์ โทรยังเป็นเบอร์เดิม ฉันยังอยู่ที่เดิมถ้าคุณจะยังมาหาฉันที่บ้าน Mini-hompy ของฉันยังเปิดเพลงที่เราเคยฟัง หากคุณเห็น คุณอาจจะกลับมาก็ได้’
มือบางหยิบโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมาดู ถึงแม้มันดูเป็นความหวังลมๆแล้งๆ แต่เธอก็ยังหวัง หวังว่าเขาคนนั้นจะโทรมา แม้จะเปลี่ยนมือถือเครื่องใหม่ เธอก็ยังเก็บเบอร์เดิมไว้
นั่งไล่ดูเบอร์ในเครื่องก็ต้องถอนหายใจ เบอร์ของเขาที่เธอไม่เคยลบ แต่ถึงแม้ว่าจะลบออกไป เธอก็ยังจำมันได้แม่น แต่มันจะมีความหมายอะไรก็ในเมื่อเขาเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว
เธอยังอยู่ที่เดิม ยังคงรอเขา พยายามทำทุกอย่างเผื่อเขาจะเห็น เผื่อเขาจะกลับมา
.
.
.
‘เบอร์โทรก็เปลี่ยนไปแล้ว เมื่อคิดถึงคุณแล้ว ฉันคิดว่าจะย้ายบ้านแต่ปากฉันกลับพูดว่าไม่ เพราะถ้าเกิดเจอคุณ คุณอาจจะกลับมาหาฉัน’
ร่างเล็กนั่งมองโทรศัพท์อย่างใช้ความคิด เบอร์ของเธอคนนั้นยังคงอยู่ในเครื่อง จะโทรไปดีไหม?
“เฮ้อ~ ฉันยังคิดถึงเธอตลอดเวลานะ ฟานี่”พึมพำคนเดียวเบาๆ ในสมองยังคงคิดถึงเรื่องราวของเขาและเธอคนนั้น เมื่อก่อน...รักกันมากแค่ไหน เมื่อก่อนเรามีความสุขกันแค่ไหน
“เธอยังจะรอฉันใช่ไหม”
.
.
.
‘เรา ทั้งคู่ยังไม่ลืมกัน เราทั้งคู่ยังต้องการกันและกัน เรายังคงรักกัน อันที่จริงฉันคิดถึงคุณมาก คิด ถึงคุณราวกับเป็นคนบ้า ไม่ว่ายังไงก็จะรอคุณ จะรอจนวินาทีสุดท้าย หวังว่าจากนั้น คุณจะกลับมาหาฉันนะ’
ร่างบางยังคงนั่งเหม่ออยู่ในสวนสาธารณะที่เดิมที่เธอเคยมากับเขาคนนั้น เธอยังนั่งอยู่ที่เดิม ยังคงรออยู่ที่นี่ หวังเพียงแค่ให้เขาคนนั้นกลับมา
“แทแท ฟานี่รักแทนะ ฟานี่ยังรอแทเสมอ”
.
.
.
“เรายังรักกันหรือเปล่าฟานี่ ฉันรักเธอ คิดถึงเธอจนแทบบ้ารู้บ้างไหมฟานี่”พูดเบาๆคนเดียวราวกับคนบ้า ก็เขาไม่มีโอกาสที่จะได้บอกเธอหนิ
“นี่เจ้าแท อย่าทำตัวเหมือนคนบ้าแบบนี้สิ”ผู้เป็นพ่อบ่นออกมาเมื่อลูกคนเดียวนั่งเพ้อเหมือนคนบ้า
“แทคิดถึงฟานี่หนิ”
“คิดถึงก็กลับไปหาเขาสิ”คิมแทยอนเลิกคิ้วมองหน้าของผู้เป็นพ่อ ไม่ใช่พ่อหรอกหรือที่เป็นคนสั่งให้เขาเลิกกับคนรัก แล้วมาบอกให้กลับไปหาทำไม
“ที่ผ่านมาพ่อขอโทษนะแท ที่พ่อขัดขวางลูกกับหนูฟานี่ ตอนนี้พ่อคิดได้แล้วว่าพ่อไม่ควรทำแบบนี้ กลับไปหาเขาเถอะ พ่อเชื่อว่าหนูฟานี่ยังรอแทอยู่เสมอ”ผู้เป็นพ่อยิ้มกว้างให้กับลูก ก่อนที่แทยอนจะรีบวิ่งออกไป
.
.
.
‘อยาก จะบอกกับคุณว่าจะลองเริ่มใหม่อีกครั้ง แม้ฉันจะพยายามหาสักเท่าไหร่ก็ไม่เจอคุณเลยสักที’
ร่างบางนั่งอยู่ที่เดิม เธอยังคาดหวังว่าเขาจะกลับมา เธอมาที่นี่ทุกวัน จนผ่านมาแล้ว 4 เดือน เขาก็ยังไม่กลับมาหาเธอ
“แท ฉันอยากจะบอกเธอนะว่าฉันรักเธอ เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม”พูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนที่จะสังเกตว่านี่มันเย็นมากแล้ว เธอจึงตัดสินใจเดินกลับบ้าน
.
.
.
‘ตัวเปียกไปด้วยสายฝนที่รินลงมา ไปที่ๆเราได้พบกันครั้งแรก ฉันรู้สึกว่าตัวเองมันโง่จริงๆ ที่ ใจของฉันยังมีที่อบอุ่นสำหรับคุณ คุณทนมันได้นะ ดังนั้นฉันจะอดทนด้วย แต่ว่า มันก็ยากจัง เพราะฉันรักคุณมาก แม้ ว่าจะพยายาม มันก็ยากจริงๆ แต่ก็อดไม่ได้’
หยาดฝนตกลงมากระทบร่างที่พึ่งวิ่งมาถึงสวนสาธารณะ ที่ๆเขากับเธอพบกันครั้งแรก เขากวาดตาไปรอบๆแต่ก็ไม่พบเจอใคร มันก็สมควรอยู่ ใครจะมาอยู่กลางฝนกันหล่ะ
ร่างเล็กเดินไปที่ม้านั่งที่เมื่อก่อนเขากับทิฟฟานี่มานั่งเป็นประจำ เขามันโง่เหลือเกินที่ทิ้งทิฟฟานี่ไป ทั้งๆที่ยังรักเธอแท้ๆ
“ฟานี่ เธอยังรอฉันใช่ไหม เธอต้องอดทนนะ ฉันเองก็จะอดทนเหมือนเธอ”น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ตามด้วยเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเรื่อย
“ฉันจะพยายามนะฟานี่ เราจะต้องได้เจอกัน ฮึก...เราจะต้องได้เจอกัน”
.
.
.
‘บาง ที เราอาจจะมีโอกาสเจอกันก็ๆได้ และบางทีอาจจะมองเห็นฉันก็ได้ มองไปที่กระจกแล้วปาดน้ำตาออก เผื่อบางทีคุณอาจจะกลับมา บางที่คุณอาจจะกลับมาหาฉัน’
ร่างบางนั่งมองเงาสะท้อนบนกระจก คนตรงหน้าคือเธอจริงๆใช่ไหม ใบหน้าที่อิดโรย ขอบตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้ แม้ว่าเวลามันจะผ่านมา4เดือน แต่เธอก็ไม่อาจจะหยุดน้ำตาได้ เพียงแค่คิดถึงเขา น้ำตาก็พาลจะไหลอีก
“เรายังจะได้เจอกันอีกใช่ไหมแทแท เราต้องได้เจอกันใช่ไหม”มือบางปาดคราบน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหยิบร่ม...ร่มคันเดิมที่เธอเคยใช้กับเขา
.
.
.
‘คนดี คุณคือรักแรกของฉันนะ คือคนที่สอนให้ ฉันรู้จักคำว่ารัก ไม่เคยที่จะลืมคุณ ฉันจำคุณได้ คือคุณคนเดียวที่ฉันจะจำ ไว้ ฉันยังจำไว้แค่คุณ’
ร่างบางเดินมาตามทางเดิมที่เคยเดิน เธกลับมาที่สวนสาธารณะอีกครั้ง เหมือนมีอะไรบางอย่างสั่งให้เธอกลับมา เมื่อเท้าเรียวพาเธอมาถึงที่ๆเธอมาเป็นประจำ เธอก็ต้องเบิกตากว้าง
“แทแท!”ร่างบางถลาไปยังร่างที่นอนหมดสติท่ามกลางสายฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก ร่างบางคว้าร่างเล็กมากอดไว้ด้วยความตกใจ ก่อนที่สมองจะสั่งให้เธอรีบพาร่างเล็กหลบฝน เธอจึงรีบพยุงร่างเล็กไปยังศาลาริมน้ำที่มีหลังคาบังฝนได้
ร่างบางมองใบหน้าของคนรักด้วยความคิดถึง มือบางลูบเบาๆที่แก้มใส ก่อนจะก้มหน้าไปจุมพิตที่หน้าผากของร่างเล็กเบาๆ
“ทนหน่อยนะแทแท เดี๋ยวฟานี่โทรตามที่บ้านให้เอารถมารับ”ทิฟฟานี่เอ่ยเบาๆ ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ไม่ทันที่จะได้โทรออก มือเล็กก็คว้าเอาโทรศัพท์ไปเสียแล้ว
“ไม่ต้องหรอกฟานี่ แทไม่เป็นอะไรหรอก”ร่างเล็กยิ้มออกมานิดๆให้คนตรงหน้าสบายใจ แต่ทิฟฟานี่ยังไม่ยอมก่อนจะพยายามคว้าเอาโทรศัพท์คืนมา
“แทตัวร้อนนะ ต้องรีบกลับบ้าไปดปลี่ยนชุด ฟานี่เองก็พยุงแทกลับไม่...”ร่างเล็กประกบปากเข้าที่ปากบางทันทีเพื่อจะหยุดคำพูดทุกอย่าง ร่างบางพยายามต่อต้านแต่ก็ไม่เป็นผล ในที่สุดก็ต้องยอมให้แทยอนทำตามที่ต้องการ
“แทขอโทษนะที่ทิ้งฟานี่ไป ตอนนี้แทกลับมาแล้ว แทสัญญาว่าจะอยู่กับฟานี่ตลอดไป”ร่างเล็กกระซิบเบาๆที่ข้างหูของทิฟฟานี่ ก่อนจะขบเม้มเบาๆ
“แท~ มัน...ที่สาธารณะ...นะ”ร่างบางพยายามที่จะดันแทยอนออก แต่ก็สู้แรงของแทยอนไม่ได้ แทยอนดันร่างบางลงบนพื้นก่อนจะตามลงไปประกบริมฝีปากร้อนที่ตำแหน่งเดียวกัน
ลิ้นเล็กค่อยๆละเลียดเลียริมฝีปากบางก่อนจะสอดเข้าไปในโพรงปาก ควานหาความหอมหวานที่ไม่ได้ลิ้มชิมมานาน ร่างบางจากเดิมที่ต่อต้าน บัดนี้กลับตอบรับจูบอย่างร้องแรง ลิ้นเล็กของทั้งสองยังคงหยอกล้อกันไปมา
แทยอนถอนจูบออกมาก่อนจะซุกใบหน้าลงบนซอกคอขาว สูดดมความหอมหวานจนพอใจแล้ว จึงขบเม้มทำรอยตรีตราเป็นเจ้าของไว้ ขณะที่มือสองข้างสารวนกับการถอดเสื้อของคนรักออก
แม้อากาศภายนอกจะหนาว เพราะฝนที่ตกหนักขึ้นแถมยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ร่างของทั้งสองกลับร้อนราวกลับอยู่ท่ามกลางเพลิงไฟ ที่พร้อมจะเผาร่างทั้งสอง
‘Can stop we won’t stop.
Can stop we won’t stop.
Yeah! You know we don’t stop.
I just want you (back).’
.
.
.
“แทรักฟานี่นะ”ร่างเล็กพูดเบาๆ ก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้กับคนรักที่หลับไปเพราะความเหนื่อยล้า มือเล็กลูบใบหน้าคนรักเบาๆ ระยะเวลา 4 เดือนที่ทั้งสองต้องจากกัน มันทำให้พวกเขาทั้งคู่ต้องทรมาน แต่มันก็ทำให้ทั้งสองรู้ว่าพวกเขารักกันมากแค่ไหน
.
.
.
‘Never forget you. I remember you. คือคุณคนเดียวที่ฉันจะจำ ไว้’
“หัวใจแทจะจำไว้แต่ฟานี่คนเดียว แทรักฟานี่คนเดียว และจะรักตลอดไป”
................................................................................................................................
คิดว่าจะได้รักกันง่ายๆหรอ อย่าหวังเลย 555+
ความคิดเห็น