คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ۞ Amulet Classic ۞ [Chapter III ]
Chapter III
"พี่ยูลเรียกฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ" ซอฮยอนเด็กสาวแก้มป่องที่ดูไร้พิษภัยเอ่ยถามสาวผิวเข้ม
ผู้มีอำนาจเหนื่อกว่าเธอเป็นไหนๆด้วยกิริยาที่อ่อนน้อมแม้ว่าเธอจะสนิทสนมกับเค้ามากแค่ไหน
"เธอจำทิฟฟานี่ได้ใช่มั้ย ฉันอยากเจอเค้า" ยูริเอ่ยเสียงเรียบพลางละสายตาจากวิวสวยๆที่ริมหน้าต่างในห้อง
หันกลับมามองยังเด็กสาวร่างสูงที่คอยอยู่ข้างๆเธอมาตลอด
"คุณทิฟฟานี่ ล่าสุดฉันได้ยินมาว่าเค้าไม่ได้อยู่ในเกาหลีแล้วนะคะ" ซอฮยอนเอ่ยตามความจริง
เพราะเมื่อเดือนก่อนเธอก็เพิ่งเจอกับทิฟฟานี่อยู่และเค้าก็บอกเธอว่าเค้าจะไปอยู่ต่างประเทศสักพักเธอรู้มาแค่นั้น
"อืมมงั้นเหรอ งั้นไม่เป็นไร ลองเช็คดูเรื่อยๆแล้วกัน เอ้อแล้วก็คอยดูยุนอาอยู่ห่างๆห้ทีนะ
ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่ามันชอบออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อยๆ ฉันกลัวจะเป็นอันตราย"
ยูริพูดจบซอฮยอนก็รับคำสั้นๆก่อนที่จะยื่นบางอย่างมาให้ใบหน้าคมก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง
มือเรียวรับซองพลาสติกมาช้าๆพลางเหลือบตามองใบหน้าคนยื่นให้อย่างงงๆ
ซอฮยอนเพียงพยักหน้าเล็กน้อยเชิงยืนยันว่าเธอควรรับมันมา
ยูริเปิดดูช้าๆกวาดสายตาไปตามตัวหนังสือไม่ถึงครึ่งหน้ากระดาษก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
ก่อนจะยื่นมันคือให้สาวแก้มป่องที่ยิ้มและรับมับไปอย่างว่าง่าย
"ตกลง.. บอกเค้าให้นัดเวลาและสถานที่มาได้เลย"
ยูริเอ่ยพลางหยิบไอแพดขึ้นมาจิ้มๆอยู่ครู่ก่อนจะบอกซอฮยอนว่าให้เอารถไปเช็คให้ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว
ยูริยืนมองร่างของเด็กสาวคนสนิทที่เดินออกไปจนเสียงประตูปิดลง รอยยิ้มที่พึงพอใจก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าคม
เธอได้แต่คิดว่าฟ้าช่างเป็นใจที่ประธานเด็กคนนี้ให้มาอยู่เคียงข้างเธอ
เพราะนอกจากซื่อสัตย์ต่อเธอแล้วเด็กคนนี้ยังมีสมองที่แหลมคมฉับไว
เธอไม่เคยเสียใจหรือเสียดายเลยที่ต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้เป็นเหมือนกับน้องสาวเธออีกคน
"นี่มันเบอร์ใครวะเนี่ย"
เสียงหวานเอ่ยขึ้นเชิงวีนๆงงๆกับตัวเอง เมื่อนั่งจิ้มๆไอโฟนลูกรักอยู่ก็ไปป๊ะเข้ากับเบอร์แปลกที่เธอเคยกดโทรออก
นิ้วเรียวจิ้มดูรายละเอียดการโทรเมื่อประมาณเกือบ3ทิตย์ก่อนตอนเย็นๆ
ครุ่นคิดอยู่นานสุดท้ายก็นึกไม่ออกจนต้องลองกดโทรออกแล้วยกขึ้นฟัง แต่ก็ได้รับกลับแค่
ขออภัยค่ะเลข ม..... สเตฟานี่กดตัดสายทิ้งอย่างนึกขัดใจ แต่แล้วก็พอจะนึกอะไรออกคร่าวๆ
ว่าแล้วปลายนิ้วเรียวก็ไล่แตะสัมผัสหหน้าจอเพื่อเข้าแอปเลือกไปรายชื่อแรกที่คุยค้างไว้เมื่อไม่นานนี้
เธอเบอร์เก่าเธอเบอร์อะไรอ่ะ
ทำไมเหรอ
XXX-XXXX-XXX
อ่อใช่จริงๆด้วย 555
เค้านั่งจิ้มโฟนเล่นน่ะบังเอิญไปเจอ
เบอร์เธอที่กดโทรออกไว้เลยมาถาม
ให้มันจริงเถอะ
ไม่ใช่ว่าหาเบอร์ใครที่ไม่ได้เมมไว้เหรอ
บ้า เบอร์ใครล่ะไม่มีหรอก
อย่างเค้าเนี่ยนะจะมีใครมาสนใจ
ไม่มีก็ดี
เค้าก็สนใจเธออยู่เนี่ย
ไม่เห็นเธอจะสนใจเค้ามั่งเลย
โห่..รู้ได้ไงว่าเค้าไม่สนใจ
เค้าคิดถึงเธอจะตายแล้วเนี่ย
ค่ำนี้ว่างเปล่ากินข้าวกัน
จริง?
โคตรดีใจอ่ะ
รู้ป่ะเค้าปริ๊งเธอตั้งแต่แรกที่เห็นเลย
จริงเหรอ
ถ้างั้นเค้าว่าเราใจตรงกันแล้วล่ะ
อิอิ
งั้นเจอหน้าขอหอมทีสิ
อร๊าย บร้าา หรา
เค้าอายนะยะ
อายแล้วแด๊ะเชียวนะ555
จะอายทำไมแค่หอมเอง
เธอว่าเค้าแด๊ะเหรอ เชอะ
ก็อายอ่ะคนเยอะแยะ
เป็นเธอ เธอไม่อายเหรอ
ไม่อ่ะ..อายทำไม
ก็เธอน่าหอมนี่น่ารักด้วย
ปากหวานนะเราอ่ะ
แบบนี้ต้องพิสูจน์สักทีดีไหมคะ
ยินดีค่ะ!!
หลายๆทีก็ไม่ว่านะคะ อิอิ
โอ๊ยยที่รัก แป๊บนึงนะลูกค้ามา
สเตฟานี่นั่งมองหน้าจอไอโฟนไปก็ยิ้มไปผู้หญิงอะไรน่ารักตั้งแต่ภายนอกยันนิสัยขนาดนี่ คิดแล้วก็ตกใจ
ที่พวกเธอรู้จักกันมาแค่เกือบ3อาทิตย์ แต่กลับสนิทกันราวกับรู้จักกันมาเป็นปี
ว่าแล้วก็รีบจัดการโทรสั่งห้องอาหารสำหรับเราสองคนในคืนนี้
สเตฟานี่ไม่ได้เลือกที่ไหนไกลหรอกเธอก็สั่งของโรงแรมเธอนั่นแหละ มันจะได้มีความเป็นส่วนตัวอย่างเต็มที่
"เตี้ย..คืนนี้ฉันอาจจะไปนอนกับซันบันนะ" เจสสิก้าเอ่ยขึ้นพลางเดินมายังหลังร้านแล้วหยุดยืนข้างๆร่างเล็ก
ของแทยอนที่กำลังสอนยุนอาชงกาแฟอยู่นั่น สองสามวันที่ผ่านมานี้ยุนอาก็ชอบอ้อนแทยอนมาสอนชงกาแฟให้
แต่เธอคิดว่าจริงๆแล้วยุนอาคงแค่อย่างจะอยู่ใกล้ๆเพื่อนสาวเธอในที่ลับตาคนมากกว่ามั้ง
เห็นสายตาที่ร่างสูงนั้นโลมเลียเพื่อนตัวเล็กของเธอแล้วก็แอบหมั่นไส้เบาๆ
ก็แหมแทบจะเยิ้มแฉะเกินไปแล้วมั้งไอ้ดวงตาใสๆนั่นน่ะเจ้าเล่ห์อย่างกับอะไรดีล่ะ
"อืม ไปเที่ยวกันเหรอ" แทยอนเงยหน้ามองร่างบางของเพื่อนสาวเชิงรอคำตอบจริงๆแล้วเธอก็อยากไปด้วยนะ
แต่ไม่เอาดีกว่าช่วงนี้เหมือนเธอไม่ค่อยจะมีเวลาว่างอยู่ด้วยไหนจะเรื่องไร่กาแฟที่ต่างจังหวัด
ไหนต้องไปสัมมนาเรื่องสูตรกาแฟอีก เพราะให้เจสสิก้าไปทีไรรายนั้นก็ไปนั่งหลับทุกที
ภาระทั้งหมดก็เลยตกมาอยู่ที่เธอคนเดียวเลย เจสสิก้าเพียงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
"ถ้ากลัวเหงาก็ชวนยุนอามานอนด้วยสิ"
เพียงแค่นั้นเจสสิก้าก็ต้องรีบพุ่งพรวดออกไปหน้าร้านทันที ไม่อย่างนั้นเธอคงจะได้กินแก้วกาแฟแทนแน่ๆ
ร่างเล็กที่ยืนฮึดฮัดอยู่นั่นก็รู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆที่แขน
พอหันไปมองไอ้คนที่มันสะกิดแล้วก็ต้องสะบัดหน้าหนีกลับมาทันที แหมยังมีหน้ามาส่งวิ๊งให้อีกนั่น
"โห่ว...นอนกับยุนไม่เห็นจะเสียหายเลยยุนไม่ทำอะไรพี่หรอกน่ะ"
ยุนอาพูดเสียงหงอยๆ แกล้งไปแบบนั้นเผื่อคนอายุมากกว่าจะสงสารแล้วเปิดโอกาสให้เธอบ้าง
ในเมื่อเจสสิก้าเปิดทางให้ขนาดนี้แล้วเธอก็ต้องรีบคว้ามันไว้สิจริงมั้ยล่ะ คิคิ
แทยอนเพียงแค่หันกลับไปมองใบหน้าดูดีที่ทำหน้าเป็นกวางหาพืชไม่เจออยู่นั่น ก็แอบถอนหายใจเบาๆ
เธอไม่ได้กลัวหรอกว่ายุนอาจะทำไรเธอ แต่ที่กลัวน่ะกลัวว่าเธอนั่นแหละที่จะทำอะไรยุนอามากกว่า เด็กน้อย
"อยากนอนกับพี่? คิดไรป่ะเนี่ย" แทยอนถามทีเล่นทีจริงเธอไม่ชอบเลยบรรยากาศชวนให้หายใจไม่ออกแบบนั้นน่ะ
และดูเหมือนเธอจะเลือกถูกวิธีนะก็ไอ้เด็กนั่นมันแอบยิ้มกริ่มออกมาแล้ว
"ใช่อยากนอนกับพี่ แต่คิดจะอะไรนี่...คงต้องแล้วแต่พี่แล้วล่ะ"
ยุนอาเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์สีหน้าที่เคยงอง่ำเมื่อครู่ก็แปลเปลี่ยนเป็นทะเล้นอย่างรวดเร็ว เห็นแล้วช่างน่าหมั่นไส้
"เจ้าเล่ห์ขนาดนี้พี่คงไว้ใจเธอไม่ได้แล้วมั้ง หึ้มม" แทยอนเอ่ยติดตลกด้วยความหมั่นไส้
เอาจริงๆแล้วก็อย่างว่าแหละเธอไม่ได้คิดอะไรมากหรอก ก็แค่กลัวว่าตัวเองจะเผลอไผลทำอะไรที่ไม่ควรลงไปน่ะสิ
จนถึงตอนนี้แม้ว่าจะรู้สึกคุ้นเคยกับร่างสูงมากอยู่พอตัวก็เถอะ แต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายมากอยู่ดี
เพราะยังไงเราก็ไม่ได้เจอกันมานานมาก ถึงแม้ว่าเธอเองจะรู้สึกว่ายุนอาน่ะนิสัยเหมือนเดิมไม่มีผิดเลย
แต่คนที่เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหวน่ะคือเธอต่างหากและเธอเองก็ไม่รู้ว่ายุนอาจะรู้มากน้อยแค่ไหนน่ะสิ
"โธ่..น๊าๆสาบานได้ถ้ายุนทำอะไรโดยที่พี่ไม่อนุญาตินะยุนให้พี่ยำเละเลย"
ร่างสูงยังคงพยามออดอ้อนอ้างนู่นอ้างนี่จนสุดท้ายคนตัวเล็กก็ทนไม่ไหวขืนปล่อยไปนานกว่านี้
มีหวังเธอได้รำคานจนเหวี่ยงกระจายแน่ๆ จึงทำได้แค่พยักหน้าส่งๆไป
"เย้!! พี่แทยอนน่ารักที่สู๊ดดดด"
ร่างสูงที่เพิ่งได้รับคำตอบ(ที่จำใจ)จากร่างเล็กนั้นก็กระดี๊กระด๊าออกนอกหน้าและด้วยความดีใจเกินไป(?)
จนยุนอาถึงกับลืมตัวแขนเรียวเอื้อมไปรวบร่างเล็กมากอดไว้แน่นพร้อมหอมแก้มนิ่มๆเข้าไปฟอดใหญ่
แทยอนที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของยุนอานั้นก็ต้องพยามเรียกสติกลับมา
ไอ้เด็กบ้านี่ๆฟนบอกจะรอให้เธออนุญาติก่อนและมันหอมแก้มเธอแบบนี้มัน...
"อะแฮ่ม" ร่างเล็กกระแอมเชิงดุจนคนตัวสูงถึงกับชะงัก เด้งตัวถอยออกห่างทันที
"เมื่อกี้พี่อนุญาติแล้วเหรอ"
ถามออกไปนิ่งๆเล่นเอาร่างสูงกลืนน้ำลายเอื้อก ยุนนอามองหน้าแทยอนที่ในวินาทีนี้ราวกับจะหั่นเธอเป็นชิ้นๆได้เลย
พระเจ้าาา!!!ทำไมพี่แทยอนน่ากลัวแบบนี้เนี่ยยย ทำไงดีๆๆ อ๊ายยเดินเข้ามาแล้ววว จะตายก่อนได้นอนมั้ยเนี่ยยย
"พี่แท๊ย๊อน~~~~เค้าขอโทษ~~~~"
สิ่งเดียวที่คิดได้และนึกออกก็รีบทำซะเผื่อมันจะช่วยได้ และมันก็ทำให้แทยอนนิ่งไปไม่ได้เดินเข้ามาอีก
แต่ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าเชิงคาดโทษ แล้วก็สะบัดตูดเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ยุนอาถอนหายใจออกมายาวๆเมื่อรู้สึกโล่งอกขึ้นมาบ้าง แล้วค่อยๆย่องตามไปชะโงกหน้าดูว่าคนตัวเล็กนั้นไปไหน
"ยุนอา..เธอไปทำอะไรอิเตี้ยเนี่ยทำไมมันถึงได้ดูโกรธขนาดนั้น"
เจสสิก้าที่เห็นว่ายุนอามาแอบดูอยู่ที่ประตูจึงรีบไปกระซิบถามเธอไม่ได้เห็นเพื่อนตัวเล็กในโหมดนี้มานานมากแล้ว
จนเธอเองก็ยังไม่กล้าเข้าไปถามแทยอนเองเลย
ยุนอาอึกอักเล็กน้อยไม่รู้จะบอกเจสสิก้าว่ายังไงดี แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเล่าทั้งหมดให้ฟังอยู่ดี
"ห๊า!!! เธอทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่าเนี่ย แทมันไม่ชอบให้ใครทำอะไรแบบนั้นด้วย หมายถึงเริ่มใส่มันก่อนน่ะ
พี่ไม่แปลกใจและที่มันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้นอ่ะ เฮ้ออ เธอนี่น๊าา"
เจสสิก้าเบิกตากว้างทันทีที่รู้ว่าเด็กร่างสูงนั้นทำอะไรแล้วก็ไม่พ้นวีนต่อยาวยืดเล่นเอาคนฟังใจเสียเพราะกลัวว่าแทยอนนั้นจะไม่ยอมกลับมาคุยด้วยอีก
"พี่สิก้า..ยุนควรทำไงอ่ะยุนยังไม่อยากโดนพี่แทยอนเมินใส่นะ มันเร็วเกินไป"
ตอนนี้ร่างสูงแทบอยู่ไม่ติดแล้วมันร้อนรนไปหมดอยากจะออกไปตามแค่ไหนก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าแทยอนออกไปไหน
"ที่เธอควรทำตอนนี้น่ะมีแค่ รอ ไม่ต้องไปตามตื้อเดี๋ยวมันรําคาญ เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกแล้วเธอจะเอาไง"
เจสสิก้าพยามบอกให้เด็กร่างสูงนั้นใจเย็นไว้เพราะคนอารมณ์แปรปรวนอย่างแทยอนน่ะไม่ได้เอาใจกันง่ายๆ
ทางที่ดีถ้ายังเพิ่มความสัมพันธ์ไม่ได้ก็ควรจะรักษามันไว้ไม่ให้ลดน้อยลง
ยุนอาครุ่นคิดอยูครู่นึงก็เอ่ยปากขอเบอร์เจสสิก้าและแทยอนไว้ก่อนจะปล่อยให้เจสสิก้าออกไปทำธุระ
ส่วนร่างสูงนั้นก็ยังคงนั่งอยู่ที่ร้านนั่นแหละแค่หวังว่าเผื่อแทยอนจะกลับมา ก็ได้แต่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
นี่แทยอนเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ เมื่อก่อนยังกอดๆหอมๆกันเล่นอยู่บ่อยๆเลยนี่นา
ตอนแรกก็คิดว่าจะเปลี่ยนไปแค่รูปลักษภายนอกกับนิสัยเล็กๆน้อยๆ แต่นี่เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนกันเลย
ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ไม่รู้ทำไมจู่ๆแทยอนก็มามีอิธิพลกับหัวใจเธอได้มากขนาดนี้
ทั้งๆที่ก็ไม่เหมือนคนเดิมแถมยังเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่วันเอง
แล้วคนๆนั้นล่ะที่เธอเคยบอกว่าอยากลืมเค้าให้ได้ แต่ตอนนี้เธอลืมเค้าไปตั้งแต่เมื่อไรก็ยังไม่รู้เลย
"อ๊ะ..รอนานมั้ยง่าา"
เสียงเล็กๆเอ่ยออดอ้อนทันทีที่เธอขับรถมาถึงโรมแรมหรูระดับไฮท์คลาสแห่งนึงซึ่งคือที่นัดหมาย
และคนที่เธออยากเจอก็นั่งทำหน้าสวยรอเธออยู่ตรงนี้เอง
"ไม่หรอก นานกว่านี้ก็รอได้ อิอิ" เสียงหวานเอ่ยแซวอีกคนที่กำลังเดินเข้ามานั่งยังโซฟาฝั่งข้างๆเธอ
"สเตฟ..ไม่เป็นไรใช่ป้ะถ้าเค้าอยากนั่งฝั่งนี้" เจสสิก้าเอ่ยถามอ้อนๆพลางหย่อนตัวนั่งลงข้างๆสาวหน้าหวาน
เธอก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆเค้าบ้างถึงแม้เราอาจจะได้เจอกันแทบทุกวันก็เถอะตั้งแต่ที่ได้รู้จักกัน
แล้วครั้งนี้ก็นับได้ว่าเป็นครั้งแรกเลยล่ะที่เธอได้อยู่ใกล้เค้ามากขนาดนี้
"ได้สิคะ..แต่...ถ้าเค้าเผลอไปทำอะไรเธอไม่รู้ด้วยนะ เตือนไว้ก่อน"
สเตฟานี่เอ่ยพลางหันมายิ้มหวานให้อีกคนใจละลายเล่น
"แล้วเธอจะทำอะไรเค้าอ่ะ" เจสสิก้าแกล้งถามต่อพลางตักอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
ถึงจะรู้ว่าสเตฟานี่หมายถึงอะไรแต่เธอก็แค่อยากรู้ว่าเค้าจะตอบยังไง
"โหย..เธออ่ะอย่าทำเหมือนเธอไม่รู้สิ"
สเตฟานี่บู้ปากพูดงุบงิบ เห็นแบบนี้เธอก็เขินเป็นเหมือนกันนะ จะให้มาพูดกันโพล่งๆก็คงไม่ไหวมั้งคะ
เจสสิก้าเหลือบมองใบหน้าหวานที่ขึ้นแดงเรื่อนั้นแล้วก็ได้แต่ยิ้มพลางส่ายหน้าเบาๆ เค้าจะหน้ารักเกินไปแล้วนะ
"เธอนี่ จะน่ารักไปถึงไหนห๊ะ"
คนตัวบางกว่าเอ่ยยิ้มๆพลาง ยกนิ้วชี้ไปจิ้มที่แก้มนุ่มของอีกคนที่กำลังเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ่ยอยู่นั่น
"น่ารักแล้ว..รักเปล่าล่ะ" สเตฟานี่แกล้งถามหน้าตายบวกกับทำท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจ
แต่จริงๆแล้วก็ลุ้นจนแทบหายใจไม่ทั่วท้องกันเลยทีเดียวเชียวแหละ
"แล้วจะให้รักมั้ยล่ะคะ"
เจสสิก้าก็พูดทีเล่นทีจริงตอบด้วยน้ำเสียงหวานๆจนอีกคนอยากจะรวบตัวเข้าไปกอดให้หายใจไม่ออกเลยทีเดียว
"ให้มานานและ" ตอบไปพลางตักอาหารเข้าปากยังคงแกล้งทำเหมือนไม่สนใจแต่จริงๆก็แอบเขินอยู่นั่นแหละ
"จริงอ๊ะ?..พูดแบบนี้กับทุกคนเลยป่ะเนี่ย"
เจสสิก้าหรี่ตาจับผิดคนหน้าหวานที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูดีน่ารักไปเสียทุกอย่าง
สวยเริ่ดน่ารักทุกอนูรูขุมขนขนาดนี้จะให้เธอไว้ใจปล่อยใจให้เค้าไปง่ายๆได้อย่างไรกันจริงมั้ย
เค้ามีแฟนหรือเปล่าก็ไม่เคยถามแต่ที่แน่ๆคนจีบเยอะชัวเป็ดฟันธง ขนาดเธอเองยังรีบตรงปรี่ตรงไปหาขนาดนั้น
มาคิดๆดูแล้วก็แอบขำตัวเองเหมือนกันนะ แถมยังแอบตอแหลแทยอนว่าไปเที่ยวกับซันบันอีก
คือเรื่องของเรื่องน่ะไม่ใช่อะไรหรอกเธอก็แค่แอบหวงกลัวว่าถ้าแทยอนเจอสเตฟานี่แล้วเธอจะมีคู่แข่งที่น่ากลัวน่ะสิ
"อ๊ะ..ทุกคนอะไรล่ะ" สเตฟานี่หันมาเลิกคิ้วถาม
"แหม..สวยๆแบบเธอเนี่ยกิ๊กเยอะก็ไม่แปลกหรอก"
เจสสิก้าเลือกใช้ประโยคแซวแบบอ้อมๆ ก็ใครมันจะไปกล้าถามตรงๆล่ะ แค่นี้ก็รู้สึกเหมือนออกตัวแรงเกินไปแล้ว
"พูดเหมือนเธอไม่สวยงั้นแหละ" สเตฟานี่ตอบเชิงรู้ทันว่าร่างบางข้างๆนั้นอยากรู้อะไร
แต่เธอก็อยากรู้เช่นกันว่าถ้าเจสสิก้าโดนเธอหักมุขแล้วเค้าจะตอบอย่างไร
และนั่นก็ทำให้เจสสิก้านิ่งไปชั่วอึดใจ ในเมื่อเธอเล่นตอบไม่ตรงกับที่เค้าคิดไว้แล้วคงต้องหาวิธีต่อไป
"ง่ะ บ้าสวยอะไรล่ะ....แล้วนี่เธอจะไปไหนต่อไหมอ่ะ" เจสสิก้าก็เลยเปลี่ยนเรื่องมันซะนี่
อิอิ ความเกรียนช่วยท่านได้เสมอแหละ
"จะไปด้วยไหมล่ะ" สเตฟานี่หากลับมาถามพลางยิ้มกริ่ม
เจสสิก้าเพียงพยักหน้ารัวๆเป็นคำตอบ ที่ทำเอาคนถามนั้นได้ฉีกยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์
"ขึ้นห้องอ่ะ"
คำตอบธรรมดาๆนั้นเล่นเอาคนที่มันดันตอบรับว่าจะไปกับเค้าแล้วนั้นต้องเบิกตากว้างพร้อมอ้าปากค้าง
นี่เธอพลาด? มันจะเป็นไรมั้ยเนี่ย คงไม่หรอกมั้งเจสสิก้าพยามไม่คิดอะไรมากแต่มันก็แอบกลัว
ทั้งกลัวใจตัวเองจะหลงรักเค้าไปมากจนเกินไป ทั้งกลัวว่าจะเผลอไผลปล่อยตัวปล่อยใจไปมากกว่านี้
"ว้าวว..ลมอะไรพัดเธอมาถึงนี่เนี่ย"
เสียงหญิงสาวเอ่ยทักเมื่อเห็นร่างเล็กเดินลงจากรถคันหรูเดินตรงเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเธอ
เธอไม่ค่อยจะเจอเวลาที่แทยอนมาที่คฤหาสน์ของเธอสักเท่าไรเพราะส่วนมากแล้วจะเจอแต่แทงกูเสียมากกว่า
"จะลมอะไรอีกล่ะ นอกจากอารมณ์เสีย" แทยอนตอบห้วนๆใบหน้าใสนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
"โอเคๆพี่ไม่ถามแล้ว อยากได้อะไรก็บอกแล้วกันเดี๋ยวพี่จัดให้"
หญิงสาวเอ่ยก่อนจะหันกลับไปจดจ่ออยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊คตามเดิม แทยอนได้แต่นั่งครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้น
พยามถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าเธอกำลังโกรธร่างสูงจริงๆงั้นเหรอ มันก็จริงที่เธอไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรแบบนั้น
ถ้าเธอไม่อนุญาติหรือเริ่มก่อน แต่คิดๆดูแล้วถ้าเธอโกรธจริงๆเธอก็คงไม่ปล่อยให้ร่างสูงนั้นให้อยู่ครบ32หรอก
เหลือบมองหญิงสาวคนสนิทที่เปรียบเสมือนพี่สาวเธอแท้ๆเลยก็ว่าได้
ควอน โบอา คือรุ่นพี่ที่เคยตามตื้นแทยอนมาตั้งแต่เด็กๆแต่ก็ถูกคนตัวเล็กนั้นปฏิเสธมาตลอดเช่นเดียวกับเจสสิก้า
แต่สุดท้ายก็ได้มาคบหากันในฐานะพี่และน้อง และตั้งแต่นั้นมาโบอาก็คอยช่วยดูแลแทยอนมาตลอด
จนได้มาเป็นคนสนิทของแทยอนไปอีกคน และโบอามักจะสนใจตามถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของแทยอนเสมอ
และบางเรื่องของเธอเค้าก็อาจะรู้มากกว่าเจสสิก้ารู้เสียอีกทั้งๆที่เจสสิก้านั้นจะอยู่กับแทยอนตลอดก็ว่าได้
"พี่ไม่เบื่อมั่งเหรอ วันๆฉันไม่เห็นพี่ทำอย่างอื่นเลยนอกจากงาน"
แทยอนเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งลากเม้าส์คลิกนู้นคลิกนี่ไปเรื่อยทำงานของเค้าไป
"ไม่นิ มันเป็นสิ่งที่พี่ชอบ แถมทำแล้วได้เงิน อีกอย่างมันก็คอยช่วยเหลือเธอได้ด้วยไง"
โบอาหันมาตอบยิ้มๆ ให้คนตัวเล็กนั้นต้องยิ้มตามไปด้วย ไม่ว่าเมื่อไรโบอาก็ยังคงนึกถึงร่างเล็กนี้เสมอแหละ
เมื่ออารมณ์เย็นขึ้นมาบ้างแล้วแทยอนก็หยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋าขึ้นมาเพื่อเช็คดู
เพราะเธอตั้งปิดการแจ้งเตือนไว้ตั้งแต่ขับรถออกมาจากร้านแล้ว
เพียงแค่ลากปลายนิ้วเพื่อปลดล็อคเครื่องคิ้วๆบางๆก็ต้องเลิกขึ้นสูงด้วยความสงสัย มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา2สาย
แถมยังทักแอปมาอีก .......ใครกันนะแล้วเค้ามีเบอร์เธอได้ไง
แต่พอจิ้มเข้าไปอ่านข้อความในแอปก็รู้ทันทีว่าใครและเอาเบอร์เธอมาจากไหน แต่แทยอนไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
"พี่ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรอีกแล้วอ่ะ"
สุดท้ายเธอก็ต้องหันมาปรึกษาพี่สาวคนนี้อยู่ดี โบอาเพียงแค่หันมาเลิกคิ้วเชิงบอกให้เธอเล่าสิ่งที่ไม่สบายใจออกมา
แทยอนจึงเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรวมถึงความรู้สึกที่ตัวเองไม่ค่อยมั่นใจให้โบอาฟัง
หญิงสาวก็รับฟังอย่างตั้งใจพลางครุ่นคิดตามไปด้วย จนเมื่อแทยอนเล่าจบโบอาก็พยักหน้าเชิงเข้าใจก่อนจะเอ่ยต่อ
"พี่ว่าเธอก็มีส่วนชอบเค้าอยู่เหมือนกันใช่ไหมล่ะ เธอน่าจะลองคบๆดูไปก่อนก็ได้ ไม่เห็นมีอะไรเสียหายเลยนิ
เธอเองก็ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะเคยชอบใคร ถ้าคบแล้วมันไม่ใช่ก็แค่เลิกไป"
แทยอนคิดตามที่โบอาเสนอมา นั่นสิที่ผ่านมาเธอก็ทำแบบนั้นอยู่แล้ว
แล้วนี่เธอจะมาคิดมากอะไรกัน ไม่เห็นต้องแคร์เลยแค่ทำตามใจตัวเอง
คิดได้ดังนั้นคนตัวเล็กก็เผยยิ้มบางๆออกมาพลางขยับไปจุ๊บแก้มพี่สาวหนึ่งทีเป็นการขอบคุณ
"เออนี่ เอานี่ไปดูเผื่อสนใจ ถ้าสนก็บอกพี่แล้วกัน"
ก่อนที่แทยอนจะเดินออกไปโบอาได้ยื่นการ์ดบางอย่างให้ร่างเล็กก็รับมาอย่างว่าง่าย
พลางเดินไปขึ้นรถคันหรูที่จอดอยู่หน้าประตู
ระหว่างขับรถร่างเล็กสายตากวาดทุกตัวหนังสือบนการ์ดขนาดพอๆกับไอโฟน ก่อนที่ริมฝีปากบางนั้นก็ยกยิ้มขึ้น
มือเล็กจัดการโยนการ์ดทิ้งไปนอกกระจกแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาจิ้มๆบางอย่างแทน
"สเตฟ...ถามจริงๆนะทำไมเธอชอบทำเหมือนรังเกียจเค้าจังเลย"
เจสสิก้าเอ่ยถามขึ้นเธอสังเกตุมาสักพักแล้วว่าสเตฟานี่น่ะจะพยามรักษาระยะห่างจากเธออยู่ตลอด
หลังจากที่ทั้งสองขึ้นมาบนห้องของสเตฟฟานี่แล้ว
ก็เห็นว่าสเตฟานี่นั้นทำอะไรบางอย่างในไอแพดอยู่แต่เค้าก็ชวนเธอคุยไปด้วยเรื่อยๆ
ได้ยินคำถามตรงๆแบบนี้สเตฟฟานี่ก็แทบสะอึกสายตาคู่สวยละจากหน้าจอไอแพดขึ้นมา
มองใบหน้าสวยที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เค้าไม่รู้จะพูดยังไงให้มันฟังดูไม่แย่มากน่ะ แต่เค้ากลัวว่าเค้าจะเผลอทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ"
สเตฟานี่เอ่ยเสียงแผ่วสายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยไม่หลบสายตาให้เค้ารู้ว่าเธอคิดแบบนั้นจริงๆ
เจสสิก้าได้ยินแบบนั้นก็เผยยิ้มหวานออกมาให้สเตฟานี่ต้องยกคิ้วขึ้นเชิงแปลกใจ
"งั้นแสดงว่าที่พูดตอนกินข้าวก็พูดจริงๆเหรอเนี่ย" สเตฟานี่ได้แต่พยักหน้ารับไม่ได้พูดอะไรต่อ
มันอายเหมือนกันนะรู้สึกเหมือนประจานตัวเองว่าหื่นมากแค่ไหนยังไงชอบกล
แต่ดูแล้วเจสสิก้าก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลัวเลย แถมยังยิ้มร่าอยู่นั่น เอ๊ะหรือว่าเค้าจะชอบ?
..มันก็แค่ตอนแรกๆเท่านั้นแหละ ที่เธอจะรักษาระยะหว่างเอาไว้ก็เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่
แล้วเจสสิก้าก็น่ารักออกจนาดนั้นเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าเธอทำอะไรมิดีมิงามเข้าน่ะสิ
"ทำตัวน่ารักอีกแล้วนะ"
เจสสิก้าเอ่ยพลางยกยิ้มหวานๆให้อีกคนต้องเผลอกัดริมฝีปากล่างไว้แน่นเพื่อข่มอารมณ์
ก่อนที่ใบหน้าสวยนั้นจะชิงขโมยหอมแก้มนุ่มๆของใบหน้าหวานอย่างรวดเร็ว
เจสสิก้ารีบก้มหน้างุดไปหอมเค้านะแต่ตัวเองก็ต้องหันหนีเค้าเพราะเธอก็เขินมากเช่นกัน ให้เธอเดานะ
ตอนนี้หน้าเธอคงแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้วมั้ง
สเตฟานี่ชะงักนิ่งไปชั่วขณะมือเรียวถูกยกขึ้นมาลูบแก้มตัวเองเบาๆรู้สึกใบหน้ามันร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆ
"ขี้โกงอ่าเล่นทีเผลอเหรอ" เสียงหวานบ่นงุบงิบพลางตีไหล่อีกคนเบาๆแก้เขิน
เจสสิก้าค่อยๆหันกลับมาเหลือบมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้ขึ้นแดงเรื่ออยู่นั้น
เล่นเอาหัวใจเธอเต้นโครมครามขึ้นมาอีกระลอก คนอะไรวะทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้เนี่ยย โอ๊ยยยย เป็ดคลั่ง
"สเตฟอา..มีอีกเรื่องนึงที่เค้าอยากรู้" สเตฟานี่เพียงครางรับพร้อมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเชิงให้เจสสิก้าพูดต่อ
ในขณะเดียวดันสายตาเธอก็ซุกซนไล่สำรวจไปทั่วทั้งใบหน้าสวยนั้น
ตาคมจิก..จมูกโด่ง..ริมฝีปากเรียว อร๊ายยยย หน้ากินแทนน้ำผึ้งเป็นที่สุดคร่ะ
"ตอบตามตรงนะห้ามโกหก.....เธอมีแฟนยัง"
"ไม่มี แล้วก็ไม่มีมานานแล้วด้วย แล้วก็ไม่มีใครมาจีบด้วย เพราะงั้นไม่ต้องห่วงเรื่องกิ๊ก"
สเตฟานี่สวนขึ้นมาทันควันแล้วก็ร่ายต่อเสียจนเป็ดน้อยแทบเงิบ
เจสสิก้าขมวดคิ้วอย่างข้องใจ เธอข้องใจมากเลยด้วยล่ะไม่มีคนมาจีบนี่เรื่องจริงเหรอสวยแทงใจขนาดนี้เนี่ยนะ
"อย่าถามนะว่าทำไมไม่มีใครมาจีบ" สเตฟานี่เอ่ยต่อเหมือนรู้ทันเธอเองก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร
แต่ซูยองกับกิ๊กมันชอบบอกว่าเธอสวยเกินไปเลยไม่มีใครกล้าจีบ คำถามของเธอที่มีอยู่ตลอดเวลาคือ
กูควรดีใจเปล่าวะ เออมันบอกว่าสวยมาก แล้วไงอ่ะก็ไม่จีบ แล้วงี้จะสวยไปทำไมกันวะคะ
เจสสิก้าอ้าปากค้างเพราะกำลังจะเอ่ยถามแต่สเตฟานี่ดันชิ่งตัดบทเธอก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ
"งั้น...คบกับ.../อื้อ"
เจสสิก้าต้องอ้าปากค้างอีกรอบเมื่อสาวเจ้าดันโพล่งตอบขึ้นมาเสียอย่างนั้น
สเตฟานี่เห็นท่าทางแบบนั้นแล้วก็ยิ้มตาปิดหัวเราะคิกคัก พลางรวบตัวของอีกคนมากอดไว้แน่น
จนทั้งคู่แทบจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามของอีกฝ่ายแล้วมั้ง
ยิ่งโดนรวบไปกอดแนบอกแบบนี้เจสสิก้าก็ยิ่งตัวแข็งทื่อใบหน้าสวยนั้นแดงแปร๊ด ทั้งตกใจ ดีใจ เขินอีก
...โอ๊ยยย ทำอะไรไม่ถูกแล้วนะยัยหมีบ้านิ ปกติเจอหน้ากันแทบไม่เคยเข้าใกล้
แล้วจู่ๆมากอดแนบสนิทชิดกันแบบนี้คิดจะฆ่ากันทางอ้อมหรือไงกันห๊ะ...
แทยอนที่เพิ่งขับรถกลับมาถึงร้านนั้นก็ต้องแปลกใจไปไม่น้อย นี่มันก็ดึกแล้วร้านก็ปิดแล้วแต่ทำไม....
สายตาเรียวจ้องไปที่มอเตอร์ไซต์สีขาวคันโตที่เธอรู้ดีว่าเจ้าของมันคือใคร
พลางกวาดสายตาหาคนตัวสูง ก็ไม่มีวี่แววของเค้าเลย
ร่างเล็กตัดสินใจขับรถเข้าที่จอดพิเศษสำหรับเธอและเจสสิก้าโดยเฉพาะ
ก่อนจะหยิบไอโฟนขึ้นมาดูแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นข้อความที่ร่างสูงทักแอปมาเมื่อเย็น
ทั้งๆที่ในสมองเธอก็ประมวลผลให้คำตอบกับตัวเองไว้แล้วนะ แต่ทำไมในใจมันก็ยังรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล
พี่แทยอนตอบหน่อยได้มั้ย
ยุนขอโทษจริงๆ
18.36
08.23
อยู่ไหนน่ะ
พี่แทหายโกรธยุนแล้วใช่มั้ย
พี่ถามว่าอยู่ไหน
อยู่ในร้านพี่ไง
ก็ร้านปิดแล้ว
ทำไมไม่กลับบ้าน
อยู่รอพี่ไม่ได้เหรอ
แล้วพี่อยู่ไหนเนี่ย
แทยอนรอบถอนหายใจออกมาอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรร่างสูงไปอีก
เธอนั่งคิดอะไรอยู่ครู่ก่อนจะลงจากรถแล้วเข้าประตูหลังร้านไปร่างเล็กเดินเข้าร้านมาก็ต้องแปลกใจไม่น้อย
เพราะที่เธอพบอยู่มีเพียงความเงียบและมืดสนิท ไม่มีไฟดวงไหนเปิดอยู่เลย
มือเล็กเอื้อมไปกดสวิทช์เปิดไฟตรงกลางร้าน ก็เห็นว่าร่างสูงนั้นยังนั่งอยู่ที่เค้าเตอร์มองเธออยู่ด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจ
ขาสั้นๆก้าวฉับๆไปยังจุดที่ร่างสูงนั่งอยู่ทันที ใบหน้าใสนั้นยังดูขุ่นเคืองอยู่ไม่มากเท่าไร
แต่มันก็ยังทำให้ร่างสูงกังวนใจอยู่ดี
แทยอนไม่ได้พูดอะไรหากแต่คว้าเอาข้อมือของอีกคนมาแล้วดึงรั้งให้เดินไปด้วยกัน
ทำเอาคนที่โดนดึงแทบจะตกเก้าอี้ ยุนอาเองก็ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กนั้นจะพาเธอไปไหน หรือหายโกรธเธอหรือยัง
แต่ขายาวๆก็ก้าวตามเค้าไปอย่างว่าง่าย พอได้เห็นเส้นทางที่ร่างเล็กพามาแล้วก็อดยิ้มกริ่มไม่ได้
นี่ฟอร์มอยู่หรือเปล่า...ที่ยังทำหน้าเหมือนโกรธกันแบบนั้นน่ะ
เมื่อแทยอนพายุนอาขึ้นมาถึงห้องก็ปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่แบบนั้นเหมือนวันนั้นไม่มีผิด
แล้วเจ้าตัวก็เดินหายไปเหมือนกันเป๊ะ แล้วร่างเล็กก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าจัดการยัดใส่มือเธอ
"นอนห้องพี่ไป ห้ามค้นห้ามอยากรู้อะไรในห้องทั้งนั้น เข้าใจมั้ย"
ร่างเล็กเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากห้องไปแต่เธอก็รีบเอื้อมมือไปคว้าข้อมือเค้าไว้ก่อน
"แล้วพี่จะไป.../นอนห้องสิก้า"
ยุนอาได้ยินแค่นั้นก็หน้าชาวาบขึ้นมาทันทีแทบอยากจะทรุดลองไปกองกับพื้น
นี่เธอต้องโดนคนเล็กเกลียดจริงๆเหรอเนี่ย แต่ทำไมที่เจสสิก้าบอกตอนที่คุยกันในแอป
มันไม่มีทีท่าว่าจะเป็นแบบนี้เลย
ร่างสูงพยามคิดคำนวนทุกอย่างที่เจสสิก้าบอกประกอบกับสถานะการณ์ตอนนี้ให้เร็วที่สุด
"พี่แทยอนเกลียดยุนจริงๆแล้วใช่มั้ย"
เอ่ยออกไปเสียงแผ่วหลุบตาลงต่ำเมื่อประมวลผลออกมาแล้วเธอคิดว่าควรถามแทยอนไปแบบนั้น
และดูเหมือนมันจะได้ผล ใบหน้าใสหันกลับมามองเธอ สีหน้าที่เคยดูข่นเคืองก็ดูจางลงไปด้วย
"เปล่า ยังมีอีกหลายอย่างเกี่ยวกับพี่ ที่เธอไม่รู้" แทยอนเอ่ยออกมานิ่งๆไม่ได้สื่อความรู้สึกอะไรออกมา
"แต่พี่ก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นิ พี่ก็นอนห้องพี่ ถ้าพี่ลำบากใจให้ยุนนอนพื้นก็ได้"
แทยอนถอนหายใจออกมาเบาๆ มองใบหน้าดูดีที่มีน้ำใสๆคลออยู่ที่รอบดวงตาคู่สวยนั้น
ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือขึ้นไปใช้ปลายนิ้วปาดมันออกเบาๆ
"เธอเลือกเองนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นเธอโทษพี่ไม่ได้นะ ยุนอา"
แทยอนยังคงเอ่ยเสียงเรียบ แต่เธอก็รีบพยักหน้ารับ ก่อนที่ร่างเล็กนั้นจะบอกให้เธอไปอาบน้ำให้เรียบร้อย
ส่วนร่างเล็กก็ทิ้งกายนอนแผ่หล่าลงกลางเตียงกว้าง นี่เธอจะกังวลอะไรอยู่อีกเนี่ย คิดก็คิดไว้แล้ว
แทยอนถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องรู้สึกกังวลถ้าจะเข้าใกล้ยุนอา
เธอรู้ตัวดีว่าเธอคิดยังไงกับเด็กร่างสูงในตอนนี้ แต่เธอไม่มั่นใจอนาคตเลย
From...Writer
แอร๊ยย ฟานสิคเล็กๆ คึคึ
แชปปหน้าเราจะได้พบกับทิฟฟานี่แล้วน๊าาา แชปนี้เจอสตฟไปก่อนเนอะ งิงิ
สปอยแค่นี้พอ 55555555
ปล.สำหรับเรื่องคำผิดนะคะยังมีอยู่อีกเยอะแยะ 5555+ บางคำบีมก็ตั้งใจใช้วิบัติเพื่อสื่อถึงอารมณ์ตัวละคร
แต่บางคำก็อาจจะพลั้งมือพิมพ์ผิดไป 555+ ขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะคะ แฮ่
ขอให้มีความสุขกับฟิคร่าา
ความคิดเห็น