Fic [โน่ริท] .. FOR YOU .. ทุกอย่างเพื่อคุณ

ลำดับตอนที่ #4 : FOR YOU .. สับสน

FOR YOU .. สับสน


.......................

.....
.


..
.........





.................




[RIT]






เกือบ 1 อาทิตย์แล้วสิน่ะ







ที่ไม่ได้เจอหน้าใครเลย มาเรียนและก็รีบกลับไปที่คอนโดเป็นอย่างนี้ตลอดเวลาเกือบนึงอาทิตย์




ทำไม .. ทำไม ต้องหลบหน้าทั้งคนรักและเพื่อนของคนรัก

เรื่องคนรัก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันทั้งๆที่ ก็ทะเลาะกันเป็นประจำแต่ก็ไม่เคยโกรธกันข้ามวัน



ถึงพี่สนจะพยามยามเข้ามาคุย พยายามติดต่อมา แต่ก็เป็นผมที่ปฎิเสธที่จะคุย ปฎิเสธที่จะรับการติดต่อนั้น



จริงๆแล้วไม่ได้รู้สึกโกรธเลย แต่เป็นความรู้สึที่ไม่อยากจะพูดอะไรกับเขา

หรือเป็นเพราะผมรู้สึกผิด กับเขา ที่ผมทำอย่างนั้นกับเพื่อนของเขา




"..." พอนึกถึงเพื่อนของเขานั้น ความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้ามาอีก

เพราะคนนั้นไม่ใช่เพียงแค่เพื่อนของคนรักผม แต่ยังเปนคนรักของเพื่อนอีก






ผม ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลย ไม่เคยคิดจะนอกใจหรือแม้แต่แย่งของใคร

แต่ความรู้สึกตอนนั้นผมก็ปฎิเสธไม่ได้ จะบอกว่ารู้สึกดีก็ไม่เชิง

จะบอกว่าตื้นเต้น หรือตกใจ ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้




"โอ๊ยยยย พอเถอะ ริท เลิกคิดให้หมดทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูปเท่านั้น!!!!" ผมตะโกนออกมาดังๆหวังว่า
ความกดดัน และความเครียดในสมองจะออกมาทางเสียงบ้าง



"เฮ้อ ลงไปหาไรกินดีกว่า จะมานั่งคิดมากเหมือน ผู้หญิงทำไมวะ" ผมพึมพำออกมาเบาๆ นั้นสิ


ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องมานั่งคิดกังวล ว่าจะเสียหายอะไร




ผมคิดไปพลางเดินออกไปจากห้อง แล้วลงไปยังชั้นล่างสุดของคอนโด







"อ๊ะ.." ก่อนที่จะตกใจกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆประตูที่จะออกจากคอนโด รูปร่างแบบนั้น



ความสูงที่โดดเด่น สีผิวที่ไม่ขาวจนเกินไปออกจะสีแทนทำให้ร่างสูงนั้นดูเท่ไปถนัดตา

ไม่ต้องรอให้ร่างนั้นหันนหน้ามาผมก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร



"พี่โตโน่" ผมพุมพำเบาๆก่อนร่างสูงนั้นจะรีบหันกลับมา




"...." ไม่ต้องรอให้ร่างสูงนั้นเดินมา ผมก็หันหลังแล้วเดินออกไปจากคอนโดทันที

ยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้า ยังไม่พร้อมที่จะคุย มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบก็จริง



แต่หัวใจก็ยังเต้นรัว เมื่อเห็นหน้าของคนที่ทำให้เกิดอารณ์ชั่ววูบนั้น




"เดี๋ยวสิ ริท!! พี่อยากคุยด้วย" เสียงพี่โตโน่ตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งมาจับแขนผมไว้

"....." ผมหยุดนิ่ง แล้วก็เงียบบบบ



"เอ่ออ .. ริท เรื่องวันนั้น พะ.. พี่" พี่โตโน่พูดเสียงตะกุกตะกัก เขาคงลำบากใจ 

เพราะสำหรับเขาความรู้สึกผิดก็คงมีไม่มากไม่น้อย ไม่ต่างจากผมหรอก



มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบนิ ทำไมที่นึกถึงคำนี้ทีไร กับรู้สึกเจ็บแปลบๆที่หัวใจตลอด






"อืมม ช่างเถอะฮะ ริทรู้ มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ ริทไม่ได้เก็บเอามาคิดหรอกฮะ" ผมพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

และก็ยังคงหันหน้าตรงไปทางข้างหน้า ไม่ได้สนใจคนที่จับแขนอยู่ด้านหลังเลย





----------------------------------------------------------------------------------------------------------








[TONO]



อารมณ์ชั่ววูบ!! หรออ ผมมองคนตรงหน้า ที่ผมจับแขนเขาไว้แน่น

และยังแน่นขึ้นเมื่อผมได้ยินประโยคนั้น ที่ทำให้ผมเหมือนโดนมีดกรีดที่หัวใจ



เหมือนกับแทบล้มทั้งยืน หัวเข่าผมเกือบทรุด ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแน่น




"เมื่อกี้ ริทว่าอะไร น่ะ" ผมถามขึ้นมาอีกครั้ง


"..... พี่โตโน่ ริทเจ็บแขน ปล่อยก่อนได้ไหม" คนตัวเล็กหันตัวกลับมาที่ผม พลางพูดขอร้อง

ผมปล่อยมือจากแขนขาว ที่เริ่มขึ้นรอบแดงเพราะผมบีบแรงไป 




"....." ผมยังคงเงียบเพราะยังคงตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน


"เอ่อ .. พี่โตโน่ไม่ต้องคิดมากหรอกฮะ ลืมมันไปเถอะ ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นส่วนตัวริทเองก็จะลืมเหมือนกัน" 
คนตรงหน้าผมพูดออกมา และก้มหน้าก้มตาไม่แม้แต่จะสบตาหรือมองหน้าผมเลย




"หึ.." ผมได้แต่หัวเราะในลำคอเบาๆ ตอนแรกก็คิดว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกดีดีกลับผมบ้าง

แต่มันไม่ใช่!!! นอกจากเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ!!! เขายังบอกให้ผมลืมอีกหรอ มันง่ายขนาดนั้นเลยรึไง



ผมอาจจะจูบกับใครมาเยอะ และผมก็อาจจะลืมไปแล้วว่าจูบกับใครมาบ้าง

แต่สำหรับคนตรงหน้านี้ ไม่มีทางที่ผมจะลืมได้ ริมฝีปากบางๆ นุ่มๆ นั้น


ความรู้สึกที่ได้สัมผัสนั้น ผมไม่มีทางลืมแน่นอน!





"....." คนตรงหน้าเงียบ และเงยหน้าขึ้นมามองผมบ้างแล้ว เพราะงงที่ทำไมผมเงียบไปเฉยๆ






"ริทลืมได้ แต่พี่ไม่มีทางลืมหรอกนะ!" ผมพูดเสร็จก็เดินหันหลังหนีออกมาทันที





----------------------------------------------------------------------------------------------------------







[RIT]



ผมยืนนิ่งกำลังทำความเข้าใจกับประโยคที่พี่โตโน่พูดเมื่อกี้ 




'แต่พี่ไม่มีทางลืมหรอกนะ' มันหมายความว่ายังไงกัน ผมกำลังสับสน

ไม่เข้าใจกับคำพูดและท่าทางของร่างสูงที่เดินจากไปเมื่อกี้






-- ขอสัญญาว่าจะรักเพียงคุณ
ว่าจะรักแค่คุณ ว่าจะรักแค่คุณ เท่านั้น --




ก่อนที่คิดอะไรไปมากกว่านี้มือถือของผมก็ดังขึ้น ไม่ต้องหยิบมาดูก็รู้ว่าใครเป็นคนโทมา

เนื่องจากเสียงเพลงนี้ ผมเป็นคนตั้งเพื่อเขาคนเดียว





"....." ผมกดรับและไม่พูดอะไร




(( ริท ริท ริท ริท ริท ใช่ไหม ริท )) ปลายสายพูดชื่อผมซ้ำๆ หลายทีจนผมอดยิ้มออกมาไม่ได้

"แล้ว โทรมาให้ใครละครับ" 




(( อ่ะ ริทหายโกรธพี่แล้วหรอ ถึงรับโทรศัพท์พี่ได้ห่ะ )) ปลายสายพูดกลับมา ผมรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงนั้นเหมือนคนกำลังยิ้ม




"แหนะ ริทลืมไปแล้วน่ะพี่สน ถามแบบนี้โกรธอีกรอบน่ะ" ผมพูดเสียงงอนๆกลับไป





(( อ่าว .. ไม่เอาอ่ะ แล้วทำอะไรอยู่ ))


" กำลังจะออกไปหาอะไรกินฮะ " นึกขึ้นได้ทันทีว่ากำลังจะไปกินข้าว นี่ผมลืมไปแล้วนะเนี่ย เฮ้ออ



(( กับใคร! )) ปลายสายทำเสียงเข้ม




"ไปคนเดียวนี่แหละค้าบบ ก็แฟนไม่สนใจจะให้ไปกินกับใครละ"




(( หึ ใครกัน งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับน่ะ ))





"ไม่เป็นไร ฮะ เดี๋ยวเจอกันที่ห้าง XX เลยละกัน เดี๋ยวริทขับรถไปเอง พี่สนออกมาเลยนะ บ๊ายบาย"



ผมพูดเสร็จแล้วก็ตัดสาย ผมเป็นคนนึงที่ไม่ค่อยชอบให้ใครมาที่คอนโด นอกจากเพื่อนที่สนิทจริงๆ

ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับห้องเลยก็ว่าได้ แต่ยกเว้นกรณีที่พี่โตโน่เขาแบกผมขึ้นมานะฮะ



เพราะตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัวจริงๆ 



"...." พอนึกถึงคนนี้ที่ ก็รู้สึกแปลกๆ ถ้าพี่โตโน่ไม่มีแฟนที่เป็นเพื่อนผม และถ้าให้ผมคิดแบบเข้าข้างตัวเอง

ผมก็คงคิดว่าพี่เขาต้องรู้สึกอะไรกับผมแน่ๆ แต่ผมก็พยายามไม่คิดเพราะนอกจากเขาจะเป็นแฟนเพื่อนผม





ผมยังเป็นแฟนเพื่อนเขาอีก .. ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน! ... เรืองฤทธิ์นายอย่าคิดยังนั้นน่ะ มันไม่ดี!!! ..




-------------------------------------------------------------------------------------------------



จบตอนที่ 4 แล้วววว ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรเลย

ถ้าไม่สนุก หรืองงยังไง ช่วยติชมน่ะค่ะ ตอนแรกๆเรื่องมันก็จะไม่ค่อยมีอะไรอ่าาา




เพราะกลัวว่าจะริทจะง่าย แหะๆ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป น่ะค่ะ

ไม่นานแน่นอน ถ้ายังมีคนอ่านอยู่น้าาาา แหะ >//////<