Fic [โน่ริท] .. FOR YOU .. ทุกอย่างเพื่อคุณ

ลำดับตอนที่ #2 : FOR YOU .. ความรู้สึกของคนที่มาช้าไป

FOR YOU .. ความรู้สึกของคนที่มาช้าไป


..................
...

.

...
.....



... ปัจจุบัน




[TONO]


หลังจากเหตุการณ์วันนั้น จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว 1 ปีสินะ ถึงแม้ว่าจะเป็นระยะเวลาที่นานพอสมควร
แต่ผมก็ไม่สามารถทำใจกับเรื่องที่เกิดได้เลยสักที ไม่มีวันไหนที่ผมไม่เสียใจ
ไม่มีวันไหนที่อกข้างซ้ายของผมไม่รู้สึกเจ็บ ยิ่งเจ้าของร่างบางคนนั้นเป็นเพื่อนผม ยิ่งทำให้ต้องเจอกันทุกวัน
ผมก็ยิ่งเจ็บทุกวัน

ทำไม ?

.. ทำไมผมถึงไม่เข้าไปบอกความรู้สึกผม ทำไมผมถึงปล่อยจนเขาไปคบกับคนอื่น
เพราะอะไร? ตัวผมรู้ดีที่สุด ผมกลัว กลัวทุกอย่าง เขาเป็นผู้ชาย ส่วนผมก็เป็นผู้ชาย
ผมกลัวเขาจะรังเกียจ กลัวว่าเขาจะกลัวผม และเกลียดซึ่งถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาจริงๆ
ตัวผมคงรู้สึกเสียใจ จนไม่สามารถมีชีวิตต่อไปก็ได้


แต่มันก็ทำให้ผมได้อยู่ข้างๆ คนตัวเล็กนี้ขึ้นไปได้อีก อย่างน้อยผมก็มีความสุข
มากกว่าตอนที่ ได้แต่มองเขาห่างๆละกัน :-) เพราะตอนนี้ผมกับเขานั่งอยู่ข้างกัน
ที่โต๊ะม้าหินอ่อน โดยข้างเขาอีกด้านก็คือเพื่อนผมหรือเจ้าของตัวเล็กนั้นเอง


"ริท วันนี้พี่ต้องขึ้นวอร์ด ขอโทษน่ะ พี่คงไปส่งไม่ได้" เสียงเข้มของเพื่อนผมเอ่ยขึ้น
พร้อมกับทำหน้าตา หงอย เหมือนรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวริทนั่งแทกซี่กลับก็ได้คร้าบบ" ตัวเล็กนั้น ตอบโดยที่หน้ายังมองจอไอแพด
 แถมยังจิ้มนิ้วลงบนหน้าจอนั้นอย่างสนุกสนาน  'น่ารักแฮะ' ผมมองพลางส่ายหัวพยายาม
จะไม่คิดอะไร

"ไม่เอา แทกซี่เดี๋ยวนี้น่ากลัวจะตาย .. อื้มม .."สนพูดพร้อมทำท่าคิดสักพักแล้วก็มองมาที่ผม

"..."

"เอางี้ละกัน ไอ่โน่ไปส่ง น้องริทให้หน่อยสิ น่ะเว้ยย ไม่อยากให้ไปกับไอ่เก่ง เดี๋ยวมันมัวแต่สนใจแฟนมัน
แล้วดูแล น้องริทไม่ดี" สนพูดพลางเหลือบตาไปมองคู่รักหวานแหวว ที่กำลังป้อนลูกชิ้นกัน ส่วนคนที่เป็นหัวข้อ
บทสนทนานี้ก็ไม่สนใจอะไร นั่งจิ้มไอแพดต่อไป

"เออ ดีจะได้ไม่ต้องมาขัดขวางความสุขของกูกับเมียกู.. โอ๊ย!" ไอ่เก่งตอบกลับไปพร้อมกับโดนแฟนมันหยิกที่ต้นแขน

"ม๊าทำงี้ได้ไงอ่ะ ป๊าเจ็บน่ะ เดี๋ยววันนี้ตอนนอนไม่ต้องมากอดน่ะ" ไอ่เก่งพูดพร้อมกับทำปากยื่นๆออกไป ไม่ได้น่ารักเลย
จริงๆน่ะ !

"เซนไปกอดคนอื่นก็ได้งั้นอ่ะ" เซนพูดแล้วสะบัดแขนที่คล้องกันไว้ออก

"555 สมน้ำหน้าไอ่เก่ง อย่าให้ถึงคิวมึงต้องขึ้นวอร์ดน่ะ กูจะแนะนำคนใหม่ไว้ให้น้องเซนไว้แก้เหงาเลยละ"

"ไอ่สน มึงหยุดเลยน่ะ แต่ช่างเหอะยังไง เซนก็ไม่สนใจใครหรอก หึหึ เนาะที่รักก" ผมอิจฉาสองคนนี้ จริงๆน่ะเนี่ย

"ขอบคุนน่ะครับ พี่สน งั้นถ้าถึงเวลานั้นก็รบกวนด้วยน่ะครับ" หลังเซนพูดจบ คราวนี้ไอ่เก่งงอนมากกว่าเดิมอีก
หันหน้าหนีเลยคราวนี้ ฮะฮะ ทุกคนในโต๊ะหัวเราะกันหมด ยกเว้น ตัวเล็กที่นั่งจิ้มไอแพดต่อไป 
'ไม่สนใจอะไรเลยน้าา หึหึ'

"สรุปเอาไง ไอ่โน่ ได้รึป่าววะ"เพื่อนรักผมถามซ้ำอีกรอบ

"คงไม่ได้หรอก ค่ะ พี่สน เพราะพี่โน่ต้องไปกินข้าว แล้วก็ไปส่ง เกรซน่ะค่ะ" ผมยังไม่ทันพูดอะไรก็มีเสียงผู้หญิง
พูดขึ้นมา จะไปใครไปได้นอกจากแฟนผม ซึ่งผมก็มีเหตุผลที่คบกับเขา ใครจะว่าผมไม่ดียังไง
ผมก็ไม่สนใจ เพราะผมทำทุกอย่างเพื่อเขา เพียงแค่ใกล้ชิดเขา สำหรับคนตัวเล็กข้างๆนี้ให้ผมทำอะไร
ผมก็ยอม แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม แต่ที่เกรซพูดแบบนี้ไม่ใช่ว่า เกรซเขาหวงผมน่ะครับ
แต่เป็นเพราะผม ขี่รถเวสป้ามาเรียนน่ะสิ ก็คงนั่งได้แค่สองคน แหะๆ เสียดายชะมัด ..

"งั้นเดี๋ยวเซนกับพี่เก่งไปส่งเอง ครับ" เซนแฟนไอ่เก่งพูดขึ้นมา และสะกิดบอกริท

"อื้มม เอางั้นก็ได้ กูรีบไปแล้วสายแล้วเนี่ย" พูดเสร็จก้หันไปมองริท ที่เงยหน้าจากไอแพดเพราะเซนสะกิดเรียก "ริท พี่ไปก่อนน่ะ
แล้วเดี๋ยวพี่เสร็จแล้วพี่จะโทหาน่ะครับ"

"อื้ม ฮะ ตั้งใจละกัน อย่ามัวแต่คิดถึงริทน้า" พอริทพูดเสร็จไอ่สนก็เอามือสองข้างมาหยิกแก้มริทแล้วเดินจากไป
ส่วนผมก็หันหน้าหนีเพราะเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นภาพแบบนี้

"อ่าว เกรซวันนี้ไม่ซ้อมหลีดหรอ เห็นเลือกน้องกันแล้วนิ" เซนพูดพร้อมกับเก็บของบนโต๊ะ

"เออใช่ วันนี้เกรซต้องไปคุมหลีดนิ โอ๊ยยย!! พี่โน่ เกรซคงไปกินข้าวไม่ได้แล้วอ่ะ" เกรซพูดและเอาสองมือจับแขนผมแล้วเขย่าไปด้วย

"อื้ม งั้นไว้คราวหน้าก็ได้ ไม่เป็นไรหรอกคับ" ผมตอบไปอย่างสุภาพ ทุกวันนี้ผมพูดได้เลย
ทำตามหน้าที่ครับ ความรู้สึกมีบ้างแต่ก็คงไม่ได้ครึ่งของที่ผมมีให้คนตัวเล็กข้างๆแน่นอน ส่วนเรื่องบนเตียง ..
ก็ต้องมีแน่นอนแหละครับ ผมผู้ชายน่ะ อะไรที่ได้ปลดปล่อยก็ต้องทำ .. ผมบอกแล้วใครว่าไง
ผมไม่สนหรอก

"งั้น พี่โน่มารับเกรซน่ะ ประมาณสองทุ่มเกรซ ก็เลิกแล้ว เกรซไปละ บ๊ายบาย" ยังไม่ทันที่ผมจะตกลงอะไร เกรซก็วิ่งไปซะก่อน
เฮ้ออ

"เอ่ออ .. ริทไปกับเซนใช่ไหมเนี่ย ถ้าไม่สะดวกริทนั่งแทกซี่กลับเองได้ น่ะ " ร่างบางเอ่ยขึ้น ทำน่าตาเกรงใจ
แววตาอ่อนระริก เหมือนกับกลัวคนอื่นจะ รำคาญตัวเองยังงั้น

"สะดวกสิ ป่ะ ไปกันเถ..."

"เอ่อ ไอ่เก่ง คอนโดมึงมันคนละทางนิ เดี๋ยวกูไปส่งเอง ดีกว่า" ผมพูดแล้วทำหน้าทำตา ให้มันรู้ว่าผมขอไปส่งเหอะ

"เอางั้นหรอ อื้มตามใจมึงเล๊ยยย จะเอาไง เอาเล๊ยยย" ไอ่เก่งทำหน้าตาล้อเลียน และยังขึ้นเสียงสูงอีก

"..." จะให้พูดอะไรอ่ะ ไม่รู้จะตอบอะไรกลัวน้องเขาจะสงสัย

"เออ งั้นกูไปแล้วน่ะ พุ่งนี้เจอกัน ป่ะที่รัก" ไอ่เก่งพูดพร้อมโอบเอวคนที่เป็นที่รักและเดินไปส่วนผมกับริทก็เดินตามกันไป
ที่จอดรถ




----------------------------------------------------------------------------------------------------

"เอ่ออ .. พี่โน่สะดวกป่าวอ่ะ คอนโดริทไกลน่ะ กลัวพี่กลับมาไม่ทันรับเกรซนะ" ริทถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ
เหมือนกลัวอะไรผมก็ไม่รู้

"อื้ม กลับมารับทันน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก .. อ๊ะ"ผมพูดพูดเสร็จแล้วยื่นหมวกกันน๊อคให้



นี่คงไปครั้งแรกที่ผมได้คุยกับริทได้ใกล้ชิดขนาดนี้ น้่ำเสียงผมคงดูเรียบเกินไป
หน้าตาของริทถึงดูบ่งบอกว่ากลัวผม ก็คนมันเขิน กลัวเสียงจะสั่นกลัวน้องเขาจะรู้สึกได้


"ขอบคุนครับ" ริทตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้ม ที่หวาน.. หวานนน มากเลยทีเดียว
ถ้าผมรู้ว่า คนที่จะได้เป็นแฟนริทเป็นผู้ชาย ผมก็คงกล้าสารภาพความในใจออกไปแล้วละ
แต่ตอนนี้ถึงผมจะรู้แล้วก็ทำอะไรไม่ได้ ก็คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนริท มันคือเพื่อนผม
เพื่อนรักของผมเลยละสิ เฮ้อ ..


"พี่โน่ ริทยัดไม่เข้าอ่ะ" เสียงหวานแทรกมาในความคิดผม ทำให้ผมต้องหันไปพอเห็นเท่านั้นแหละ

"ฮ่าาาาาาๆๆๆๆ เห้ยย" เป็นท่าทางของริทที่พยายามจะยัดหมวกกันน๊อคลงโดยตอนนี้ตามันยู่ๆ
เหมือนโดนบังคับให้หลับตา พร้อมกับอ้าปากทำท่าเหมือนจะเจ็บ

"หัวเราะอะไรอ่ะ" เอาหมวกกันน๊อคออก และทำหน้าค้อนมาทางผม "ไม่ใส่แล้ว"

"ไม่ใส่ได้ไง มานี่เดี๋ยวใส่ให้ ทำไมไม่ถอดที่รัดตรงคางก่อนละ หื้มมม" ผมพูดพร้อมกับถอดตรง
ที่รัดคางออก แล้วสวมลงไปที่หัวมันอีกรอบ พอใส่ได้ก็รัดตรงคางให้มัน

"เย้ ใส่ได้ละ สงสัย หัวของเกรซเล็กกว่าของริทสิเนาะ" เงียบ ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วก็ก้าวขึ้น
ควบรถเวสป้าสีขาวขุ่น ริททำหน้างงเล็กน้อยแล้วขึ้นควบซ้อนอยู่ข้างหลังผมแล้วผมก็ขับรถออกมาจากมหาลัย




นี่ก็คงเป็นครั้งแรกอีกที่ริทซ้อนรถผมเราอยู่ใกล้กันมาก มากจริงๆ จนผมนึกว่าผมฝันไปด้วยซ้ำ
ผมพยายามขับรถให้ช้าที่สุด พยายามเก็บเวลาตอนนี้ให้ไว้นานที่สุด ไม่รู้อีกเมื่อไหร่
อีกนานแค่ไหน ผมถึงจะได้ใกล้กับเขาอีกครั้ง ผมขับได้สักพักก็รู้สึกหนักที่หลัง ฮะฮะ
สงสัยคงหลับแน่ๆ เลย ผมยิ้มกว้างทันที แล้วก็ขับรถต่อไป ...



----------------------------------------------------------------------------------------------------



"ริท .. ริทถึงแล้วน่ะ" ผมจอดรถแล้วหันไปเขย่าร่างบางๆนั้น

"อื้มมม รู้แล้ววว" มันตอบแล้วก็ยังคงนอนต่อ .. เอ่อ.. ผมเข้าใจ เรียนหมอคงเรียนหนัก แต่
ก็ไม่น่าจะหลับลึกขนาดนี้ ดีน่ะที่ผมขับช้าช้า ไม่งั้นมันคงตกลงไปแล้ว หึหึ 

"ริท ... ตื่นได้แล้ว ถึงคอนโดแล้วน่ะ"

"อื้ม ก็บอกว่ารู้แล้วไง .. อื้มมม" นี่คืออะไร ละเมอหรอ พูดเป็นเรื่องเป็นราวแต่ก็ยังคงหลับตาสนิท



เฮ้อ .. ไม่อยากทำแบบนี้น่ะ แต่มันจำเป็นจริง ผมช้อนร่างบางนั้นและยกขึ้นมาอุ้มไว้ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดหมวก
กันน๊อคให้มัน ส่วนผมถอดตั้งแต่เรียกมันแล้ววว

ขึ้นลิฟท์มา แล้วเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องมัน ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมถึงรู้ หึหึ มันเป็นเพียง
แค่สิ่งเล็กน้อยของคนที่ผมรัก ทำไมผมจะจำไม่ได้ละ พอถึงหน้าห้องก็ล้วงหากุญแจ ล้วงในกระเป๋าเป้น่ะครับ
แหะๆ พอเจอก็ไขเข้าไป แล้วเดินไปวางตัวมันไว้ที่โซฟาตัวยาวหน้าทีวี ไม่กล้าเข้าไปในห้องนอนหรอก
กลัวว่าจะละลาบละล้วงมากเกินไป ถึงแค่นี้จะมากแล้วก็เหอะ

ผมนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวอีกตัว ข้างๆนั้นและมองใบหน้าขาวนั้น ใบหน้าที่มองเท่าไหร่ผมก็ไม่เคยเบื่อมองมาตลอด
มองจนจำได้แทบทุกกิริยาบท ของใบหน้านั้นได้แล้ว ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปใกล้ๆร่างบางนั้น
ก้มหน้าลงไปมอง ใบหน้าขาวนั้นให้ใกล้เข้าไปอีก จนได้กลิ่นหอมๆจาก ตัวเจ้าของใบหน้าขาวนั้น
ยิ่งได้กลิ่นเหมือนยิ่งโดนมนต์สะกดให้เอาหน้าเข้าไปใกล้อีก ใกล้อีก .. จนกระทั่งจมูกผมกระทบกับแก้มชมพูอ่อนๆนั้น
แค่สัมผัสที่ปลายจมูกเท่านั้น ยังรู้สึกถึงความสุขความตื่นเต้น รู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดที่หัวใจ สมองสั่งให้ผมกดจมูกนั้นลงไป
ผมกดลงไปจนรู้สึกถึงแก้มนุ่มนุ่ม มันนุ่มมากจนผมลืมตัวกดลงไปจนแก้มนั้นบุ๋มเข้าไป แต่ก็ยังไม่ทันได้สูดลมหายใจ
มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงผมก็ดังขึ้น จนคนตัวเล็กรู้สึกตัวและลืมตามองมาทางผม ผมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
พอเห็นชื่อหน้าจอ 'เกรซ' ผมก็กดปิดเสียงแล้วเก็บไว้ในกระเป๋า




"..." คนตัวเล็กมองหน้าผมอย่างงง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"พอดี ริทหลับนะ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น พี่เลยลองไปไล่เคาะถามทุกห้องน่ะ ว่าห้องไหนเป็นห้องริท" ผมพูดและยิ้มให้มัน

"เห้ย ไม่ใช่ละ นี่ชั้น 8 น่ะ พี่โน่" ตัวเล็กนั้นพูดอย่างตกใจ และกอดอดทำตาหรี่ เหมือนกับว่าไม่เชื่อ
เรื่องที่ผมพูดเด็ดขาด

"ฮะฮะ ล้อเล่นน่ะ พี่โทไปถามเกรซมาน่ะ" ผมโกหกไป

"อ่ออออ " ริทลากเสียงยาวและพยักหน้าไปพร้อมๆกัน "อ่าว! แล้วพี่โน่ไม่ไปรับเกรซรึไง นี่กี่โมงแล้วเนี่ย"
คนตัวเล็กพูดพลางหยิบมือถือในกระเป๋าเป้ ขึ้นมาดูเวลา

"เห้ย นี่มันจะสองทุ่มแล้วนิพี่โน่ ริทขอโทษที่ริทหลับน่ะ" ริททำคอตกแล้วก้มหน้าลงมองพื้น

"พี่โน่ รีบไปรับเกรซเถอะ มันขี้บ่นน่ะ เดี๋ยวพี่โน่หูชาหรอก" พอผมได้ยินอย่างนั้น
ผมก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย และเดินมาที่หน้าประตู

"ขอบคุนมากน่ะฮะ ที่มาส่ง ขับรถกลับดีดีน่ะครับ คราวหน้าจะเลี้ยงขนมเป็นการตอบแทนน่ะครับ" 
ร่างบางพูดแล้วยิ้มแป้นมาทางผม เอ่ออ..ริททำแบบนั้นทำไม มันน่ารักไปแล้ว!!!!
ผมคิดในใจ อยากจะดึงร่างเล็กๆนี่มากอดชะมัดแต่ก็ทำได้แค่คิดก่อนจะพูดออกไปว่า

"ไม่เป็นไรหรอก พี่ไปแล้วน่ะ ล็อคห้องดีดีละ บาย" ผมพูดเสร็จแล้วรีบหันตัวแล้วเดินออกไปก่อนจะอดใจไม่ไหว




----------------------------------------------------------------------------------------------------




หลังจากร่างสูงนั้นเดินออกไปได้สักพัก ร่างบางนั้นก็ปิกประตูเดินกลับเข้าห้อง 
แล้วพูดขึ้นมาเบาๆ กับตัวเองว่า

"เกรซ รู้จักห้องเราได้ไง ก็ไม่เคยพาใครไม่คอนโดเลย แม้แต่พี่สนก็ไม่เคย"




----------------------------------------------------------------------------------------------------


ขอบคุนน่ะค่ะ ที่ติดตาม จะติหรือให้แก้ไขอะไรบอกไรเตอร์ได้เลยน่ะค่ะ
เป็นมือใหม่ เพิ่งแต่งครั้งแรกพร้อมที่จะแก้ไขน่ะค่ะ >___<