คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่๓ พรสวรรค์พิเศษ vs พรสวรรค์พิเศษ
บทที่๓ พรสวรรค์พิเศษ vs พรสวรรค์พิเศษ
"สวัสดีแม่สาวน้อย มีอะไรให้พวกพี่ช่วยไหม"คริสโตเฟอร์ตะโกนออกมาเพื่อเปิดฉากการรบ
แต่แทนที่หน่วยจู่โจมAจะตะโกนกลับด้วยคำพูด แต่เป็นลูกตะกั่วแทน
"ฮึ! อาวุธธรรมดาริอาจมาสู้กับพวกมีพรสวรรค์พิเศษ คิดโง่ๆ..."ดีน่าหญิงคนเดียวในกลุ่มพูดขึ้นพลางให้สัญญาณบุกกับเพื่อนๆ
..........
"ตรงนี่ล่ะ จะได้ไม่กระทบกระเทือนกับท่าน"คริสโตเฟอร์เอ่ยขึ้น
"เก่งนะเนี่ยสามารถลากฉันมาถึงตรงนี้ได้เนี่ย จะเริ่มกันเลยดีไหม" ไซร่า หนึ่งในหน่วยจู่โจมAเอ่ยอย่างรู้จุดประสงค์ที่ คริสโตเฟอร์พาตนมาที่นี่
"บอกไว้ก่อนนะ ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงแต่ฉันก็ไม่ออมมือให้หรอก"
"ไม่จำเป็นหรอก"ไซร่าตอกกลับ
"ดาบฟ้าผ่า..."คริสโตเฟอร์เรียกอาวุธคู่กายออกมาเพื่อจะได้ฟาดฟันกับศัตรูข้างหน้า
"ดาบสกุณา..."ไซร่าเรียกอาวุธของตนมาวางไว้บนมือบ้าง
"ชักสนุกแล้วสิ"แล้วทั้งสองก็หัวเราะพรวดออกมาพร้อมๆกัน
..........
อ้อมมาในป่าข้างๆภูเขา...
"เธอชื่ออะไรเหรอ..."ดีน่าเอ่ยถามหญิงสาวข้างหน้า
"หลิน"
"หลินงั้นเรอะ ชื่อเพราะดีนี่..."
"แซ่อูราดูน"หลินเรียกอาวุธประจำกายของเธออกมาอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา
"เอาเลยสินะ" ดีน่าเข้าใจความหมายของการเรียกอาวุธออกมาอย่างไม่พูดไม่จาดี "ทวนมือรบิล"ดีน่าเรียกอาวุธของเธอออกมาบ้าง
..........
ทางข้างๆแม่น้ำ
"พี่ ไปอยู่กับพวกนั้นทำไม กลับมาอยู่บ้านเราเหมือนเดิมดีกว่านะพี่"นีเวียพูดขึ้น
"...."
"พี่ แม่กับพ่อก็คิดถึงพี่มากเลยนะ พี่กลับไปเถอะ"
"...."
"โถ! พี่กลับไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ" นีเวียพูดพลางวิ่งไปกอดพี่ที่ยืนเงียบอยู่
"พี่กลับไปไม่ได้หรอกนีเวีย ถ้าพี่กลับไปพวกเธอจะเดือดร้อน"ผู้พี่เอ่ยขึ้นเบาๆแต่มันก็สะท้อนดังก้องเข้าไปในใจของนีเวียทันที
"พี่...พี่โรเฟียส...พี่โรเฟียสคนเก่าของนีเวียไปไหน... นีเวียไม่ยอม พี่โรเฟียส นี่ไม่ใช่ความจริงใช่ไหมพี่ พี่โรเฟียสสสสสสส..."นีเวียร้องไห้โหออกมาหวังให้นี่เป็นเพียงความฝัน ถ้านี่เป็นเพียงความฝันจริงเธอก็อยากให้ตื่นเร็วๆ แต่ไม่เลย นี่ไม่ใช่ความฝัน เธอจึงรวบรวมควมเข็มแข็งที่เหลืออยู่น้อยนิดกลั่นออกมาเป็นคำพูดหนึ่งประโยคว่า...
"คงต้องใช้กำลังสินะ ฮึ ถึงตายนีเวียจะพาพี่โรเฟียสคนเดิมกลับมาให้ได้"นีเวียเปิดฉากคำพูดสุดท้ายก่อนเรียกอาวุธมาวางไว้บนมือ "โนม..."
"เคียวมารโลหิต"โรเฟียสเรียกเคียวคู่ใจออกมาไว้บนมือของเขาด้วยความอาลัย
..........
เสียงกระทบกันระหว่างดาบสองเล่ม ที่เข้าห่ำหันกันเพื่อปกป้องเจ้านายของตนดังขึ้นพร้อมร่างสองร่างที่ต่างพยายามฟันไปที่จุดตายของแต่ละคน
"ธันเดอร์ส"คริสโตเฟอร์เรียกพรสวรรค์พิเศษสีเหลืองที่ล่วงลงมาจากฟากฟ้าพลางชูดาบขึ้นเพื่อรับกระแสไฟฟ้าเหล่านั้นมาใช้งาน
"คงเป็นพรสวรรค์พิเศษสายพลังธาตุสายฟ้าสินะ ส่วนการรับพรสวรรค์มาบรรจุไว้ที่ดาบได้เนี่ยคงจะเป็นที่มาของดาบฟ้าผ่าสินะ ร้ายไม่เบานี่...ตาฉันบ้างล่ะ ไครซิสโซเบลม"ไซร่าก็ได้เรียกพรสวรรค์พิเศษของตนออกมาแต่เธอเรียกออกมาไม่ให้เข้าไปในตัวดาบกลับใช้เป็นการเรียกเหล่านกบนฟ้ามาช่วยเธอต่อสู้
"สกุณาร่อนล่ะสิ เธอคงคุยกับพวกนกได้สินะ อืมมม...ใช่ย่อย"คริสโตเฟอร์ชมไซร่าบ้าง
"เอาเลยไคร่า จัดการมันเลย"ไซร่าเรียกนกคู่ใจออกมาจัดการคริสโตเฟอร์แต่คริสโตเฟอร์ก็ใช้พลังสายฟ้าในดาบของเขาปัดนกตกลงมาตายเป็นจำนวนมาก
"ชิ..."ไซร่าสบถหลังจากที่รู้ว่าตนเองไม่สามารถใช้พรสวรรค์พิเศษของตนโจมตีร่างของคริสโตเฟอร์ได้เลย
"ตาฉันบ้างล่ะนะไซร่า เตรียมลาโลกได้เลย"คริสโตเฟอร์พูดก่อนใช้ดาบฟันเหล่านกที่ขวางทางอยู่จนมาถึงร่างของไซร่าที่มองดูด้วยความทึ่ง แต่เธอก็ยังมีสมาธิเรียกให้ไคร่าเข้ามารวมร่างกับดาบของเธอเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับดาบของเธอ
ทั้งคู่ผลัดกันรุกผลัดกันรับต่อไปเรื่อย อย่างกินกันไม่ลง
"เอาให้มันจบไปเลยดีกว่า"คริสโตเฟอร์พูดเพื่อหวังจะให้ไซร่าฟันในดาบเดียวเพื่อให้การตัดสินเสร็จสิ้น
"ได้เลย"ไซร่าตอบรับคำท้า
ทั้งคู่อัดพรสวรรค์ลงในดาบของทั้งคู่อย่างเต็มกำลังจนดาบของทั้งคู่เริ่มปริแตก แต่ดาบของทั้งคู่ยังคงสามารถฟาดฟันต่อได้
"เอาล่ะนะ"ไซร่าให้สัญญาณการฟันดาบสุดท้าย
ฉึบ...
..........
"วารีไซโคลน"หลินใช้เวทย์มนตร์ออกมาหลังจากที่เธอได้เรียกอาวุธประจำตัวของเธอออกมา มันมีลักษณะเป็นคลื่นน้ำก่อตัวขึ้นเป็นหย่อมๆบริเวณพื้น
"วารีไซโคลนงั้นเรอะ เป็นเวทย์น้ำสินะ"ดีน่าพูดพลางปัดพายุน้ำวนที่โหมกระหน่ำเข้ามาตรงหน้าของเธอด้วยทวนคู่ใจของเธอ ทวนมือรบิล
"ปัดได้หมดเรอะ"หลินสบถออกมา แต่เธอก็ไม่ปล่อยเวลาเปล่าประโยชน์เธอรีบร่ายเวทย์บทต่อไปออกมา "วารีถล่ม" แล้วจู่ๆก็มีน้ำตกมหึมาเกิดขึ้นบริเวณหัวของดีน่า
เวทย์มนต์คราวนี้ของหลินสามารถซัดเอาเวทย์มนต์นั้นไปโจมตีร่างของดีน่าได้สำเร็จแล้วแต่ทว่า...
ร่างของดีน่าเรืองแสงออกมาเป็นสีฟ้าๆ แต่ร่างกายเธอกลับไม่บอบช้ำอะไรเลย
"ต้องใช้พรสวรรค์จนได้สินะ"ดีน่าพูดออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว "ฉันบอกเธอไว้เลยก็ได้นะ ถือว่าเธอเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันต้องใช้พรสวรรค์พิเศษออกมา ใช่แล้ว พรสวรรค์ของฉันก็คือ บาเรียยาร์ด เธอไม่มีวันโจมตีฉันได้หรอก มันเป็นบาเรียที่ก่อขึ้นจากพรสวรรค์ของผู้ใช้มีผลให้ผู้ใช้รับพลังที่คู่ต่อสู้โจมตีมาลดลงเหลือเพียง สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น
"งั้นเธอก็คงทำอะไรฉันไม่ได้เหมือนกันแหละ ดีน่า..."หลินพูดออกมาแต่แล้วดีน่าก็ต้องตื่นตระหนกกับคำพูดของเธอ
"เธอ...เธอรู้ชื่อฉันได้ยังไง" ดีน่าตกใจมาก ก็ในเมื่อเธอ...เธอยังไม่ได้บอกชื่อเธอกับหลินเลย
"แหม! แค่นี้ก็ลืม แต่ก็ช่วยไม่ได้เนอะ มันก็๓ปีแล้วนิ"หลินเล่าความหลังให้ดีน่าฟัง
..........
เมื่อสามปีก่อน...
"พี่เจฟค่ะ รอหลินด้วยสิ"เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งวิ่งไล่ตามพี่ชายของเธอ ในขณะที่เธอเล่นไล่จับกับพี่ของเธออยู่
"หลินก็ตามพี่ให้ทันสิ..."พี่ชายที่กำลังวิ่งนำหน้าน้องอยู่ก็ได้วิ่งช้าลงเพื่อให้น้องจับทัน
"พี่เจฟ รอหลินด้วยสิ...อ๊าย!"หลินอุทานขึ้นเพราะเธอเดินสะดุดก้อนหินเข้าทำให้เธอล้มลงและปล่อยโฮออกมา... "ฮือ..."
"โอ๋...หลินอย่าร้องไห้ซิ หลินต้องหัดยืนหยัดด้วยขาของตัวเองนะรู้ไหม ถ้าหลินยังมัวแต่ร้องไห้ หลินก็จะไม่โตเสียงที"พี่ของหลินเดินเข้ามาปลอบน้องพลางเช็ดน้ำตาและให้ข้อคิดกับน้องของตน
"แต่พี่ค่ะ มันเจ็บนะค่ะ"หลินพูดเพื่อเรียกความสนใจ
พี่ชายส่ายหน้าก่อนพูดว่า...
"โอเค ๆ โอมเพี้ยง หายเจ็บยัง"พี่ชายเล่นกับน้องเพื่อให้น้องลืมความเจ็บปวด
เด็กสาวยิ้มแฉ่งก่อนพูดขอบคุณพี่ชาย "ขอบคุณค่ะพี่"
..........
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์
"ฮ่าๆๆ เผามันให้หมด เมืองนี้ทั้งเมืองมันต้องลุกเป็นไฟ ฮ่าๆๆ"ท่านผู้หญิงกราเซียล่าหัวเราะออกมาขณะมองดูเมืองทั้งเมืองลุกเป็นไฟ
ณ บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านนั้น
"พี่เจฟค่ะ...อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะค่ะ"เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องมาทำเป็นสำออยหรอก ถอยไปซะเด็กน้อย ข้ามีปัญหากับเจ้านี่เท่านั้น"หญิงสาวลูกสมุนของท่านผู้หญิงกราเซียล่า พูดพลางหัวเราะออกมา
เด็กผู้หญิงลุกขึ้นพลางปาดน้ำตา ก่อนเดินไปหญิบดาบที่โชกเลือดของพี่มาตั้งท่าเตรียมพร้อมสู้
"เธอยังเด็กอยู่เด็กน้อย จงจำชื่อข้าไว้ ข้าชื่อดีน่า ริสต้า ไว้โตขึ้นเจ้าค่อยมาแก้แค้นข้าแล้วกัน"ดีน่าพูดก่อนเดินจากไปทิ้งไว้เพียงคราบน้ำตาของเด็กน้อยกับร่างไร้วิญญาณของชายคนนึง
..........
"ฟันทะลวงดิน"โรเฟียสร่ายเวทย์มนตร์แบเบาะออกมาเพื่อลองเชิงความสามารถของนีเวียก่อน มันเป็นเพียงหลุมที่ก่อขึ้นมาใต้ขาของนีเวีย แล้วมีมือจำนวนมาก แย่งกันวิ่งออกมาจับขาของนีเวีย แต่เพียงแค่นีเวียกระโดดหลบก็สามารถหลบฟันทะลวงดินได้อย่างง่ายดาย
"พี่คะ อย่าออมมือเลย น้องโตมากแล้ว โตมากเกินกว่าที่พี่จะมาดูถูกน้องอีก"นีเวียพูดพลางพึมพำเบาๆกับอาวุธของเธอ ก่อนที่อาวุธของเธอจะเรืองแสง...และแล้วอาวุธของเธอก็เปลี่ยนจากการที่ไม่มีรูปร่างกลับกลายมาจนเป็นดาบยาว คล้ายดาบซามูไร มีรอยสลักว่า "นภาร้อง" ...
"พี่จำดาบเล่มนี้ได้ไหม มันคือดาบที่ผู้ชายคนหนึ่งที่น้องรักมากให้กับน้องไว้ ก่อนที่เขาจะจากน้องไป พี่จำได้ไหมค่ะว่าพี่ให้สัญญาอะไรกับน้องไว้ พี่สัญญาไม่ใช่เหรอว่าพี่จะกลับมา...ไม่ว่ายังไงพี่ก็จะกลับมาไม่ใช่เหรอ พี่จำได้ไหม ว่าพี่จากลับมา"ถึงตอนนี้น้ำตาของผู้หญิงที่เหือดแห้งไปแล้ว ก็หลั่งไหลออกมาอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ในความโศกเศร้า แต่เป็นเพราะความรักที่เธอมีให้ต่อพี่ชายของเธออย่างมหาศาล
นีเวียเดินเข้าไปหาพี่ชายของเธอตรงๆ แล้วพาดดาบของเธอไว้บนบ่าของพี่ชายเธออย่างรวดเร็ว
"น้องจะถามคำสุดท้าย...พี่จะกลับไม่กลับ"นีเวียถามโรเฟียสเป็นคำสุดท้าย
"งั้นพี่ก็จะตอบเป็นคำสุดท้ายเหมือนกันว่า ไม่"โรเฟียสพูดกัดฟัน เขาพยายามจะไม่ให้มันกระทบกระเทือนใจของนีเวียมากแต่เสียดายที่มันกลับยิ่งทำร้ายหัวใจของเธออย่างรุนแรง
"งั้นเรอะ...พี่ลาก่อน"นีเวียพูดพลางฟันฉับลงไปบนต้นคอของโรเฟียสแต่แล้ว
โรเฟียสยังสามารถเอาเคียวมารโลหิตมาสกัดเอาไว้ได้อย่างทันท่วงทีแต่นั่นก็ส่งผลให้ร่างกายเขามีรอยบาดบริเวณคอของเขา แม้มันเป็นรอยอันน้อยนิด แต่ก็บาดลึกเข้าไปในใจของทั้งสองพี่น้องอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ฝีมือพัฒนาขึ้นเยอะนิ นีเวีย แต่แค่นี้นะ ยังทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก กลับไปซะเถอะ พี่ไม่อยากทำให้เธอบาดเจ็บ"
"หนูบอกพี่ไปแล้วไงค่ะ ไม่ว่าหนูจะต้องตายหนูก็จะพาพี่กลับไปบ้านด้วยกัน"
"พูดดีดีคงไม่ฟังกันสินะ เอาเถอะอย่างนี้คงต้องทำให้บาดเจ็บกันหน่อยแล้วล่ะ" โรเฟียสพูดจบก็เอาสันของเคียวมารโลหิตฟาดไปบนบ่าของนีเวียด้วยความเร็วที่สูงจนนีเวียไม่สามารถรู้สึกตัวทัน แม้จะเอาสันตีก็เถอะแต่ความรุนแรงของมันก็มีมากพอที่จะทำให้นีเวียทรุดลงไปกองกับพื้น
"แค่นี้คงพอแล้วสินะ พอแล้วล่ะนีเวีย พี่ไม่อยากทำร้ายเธออีก"โรเฟียสพูดก่อนเดินไปพยุงนีเวียให้ลุกขึ้น แต่ทว่า...
"ฮ่าๆๆ"นีเวียหัวเราะอย่างคนสิ้นสติ "พี่คะ พี่โดนไปแล้วแหละ ท่าไม้ตายของหนู ไทม์ออฟฟิวเจอร์"นีเวียใช้พรสวรรค์ไม้ตายของเธอซึ่งมันคือ พรสวรรค์ที่จะทำให้คู่ต่อสู้ต้องตายภายในเวลา๑วัน แต่นั่นก็มีผลทำให้ผู้ใช้ต้องจ่ายเวลาของตนให้เหลือเพียงหนึ่งวันเช่นกันและจะมีผลก็ต่อเมื่อได้จับต้องร่างของผู้ที่ถูกใช้เหมือนกัน
"นีเวีย"พี่ชายพูดอย่างเอือมระอา เพราะการที่เธอใช้ท่าพรสวรรค์ไม้ตายจะทำให้ร่างของเธอก็โดนไปด้วย "นีเวีย เธอยังไม่รู้ใช่ไหมว่าพรสวรรค์ของพี่คืออะไร...พรสวรรค์ของพี่ก็คือ การทำลายพรสวรรค์"ผู้พี่เอ่ยออกมาอีกครั้ง
นีเวียอ้าปากค้าง กลายเป็นว่าพลังจิตของเธอก็จะใช้ไม่ได้ผลกับพี่ของเธอ
"แคนเซิล"โรเฟียสร่ายมนต์เพื่อเรียกพรสวรรค์ออกมาและใช้มันกับทั้งตัวเองและน้องของเขา
"คงเหนื่อยจัดสินะ พักผ่อนเถอะ นีเวีย" โรเฟียสพูดพลางอุ้มน้องที่หลับปุ๋ยไปเนื่องจากความเหนื่อยไปอิงไว้กับต้นไม้
"ลาก่อน"โรเฟียสพูดขึ้นก่อนจะกระอักเลือดออกมามากมาย เพราะการทำลายพรสวรรค์ของใครนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย แล้วโรเฟียสก็ล้มลงไปนอนข้างๆน้องของเธอ
..........
"แกร๊ก...เกร๊งๆๆ"เสียงอาวุธหักเป็นสองท่อนเพราะการโจมตีดาบสุดท้ายของเจ้านายทั้งสองของมัน คริสโตเฟอร์และไซร่า
"ฮึ...หักจนได้สินะ จนแล้วจนรอด ยังไม่เคยมีใครหักดาบของฉันได้เลย นับถือๆ"คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะทรุดตัวลง ยังดีที่สามารถเอาดาบฟ้าผ่าที่เหลือไม่ถึงเสี้ยวของขนาดจริงมาเป็นตัวค้ำยัน ก่อนจะกระอักเลือดออกมา ครั้งหนึ่ง...เพราะรอยบาดแผลที่โดนฟันเอาครั้งสุดท้ายฟันโดนขาของเขาพอดี
"ไม่ต้องพูดมากหรอก...นายก็เหมือนกันแหละ ลาก่อน..."ไซร่าพูดคำอำลาสุดท้ายก่อนจะล้มลงไปเพราะทนฤทธิ์บาดแผลที่เกิดจากดาบฟ้าผ่าบริเวณต้นคอไม่ไหว
..........
"คงจำได้แล้วสินะ ผู้หญิงชั่วช้า ดีน่า ริสต้า"หลินสาวหมวยที่เป็นคนพูดน้อยเป็นนิสัยกับพูดเสียงดังแจ่มแจ้ง "ฉันจะมาล้างแค้นแทนพี่ชาย"
"ทำได้ก็เอาสิ แซมซัน"ดีน่าไม่ยอมเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ เธอร่ายเวทย์เบาๆก่อนที่จะมีดวงไฟขนาดย่อมๆออกมาจากฝ่ามือเธอ แล้วพัดกระจายไปทั่วบริเวณ
"ฮารูน่า"หลินโต้ตอบโดยใช้มนต์น้ำของเธอดับลูกไฟเหล่านั้น
"ไฟ ออฟ แอนเดอร์ซัน"ดีน่าเรียกไฟของเจ้าสมุทรออกมาเพื่อซัดน้ำให้เหือดแห้งออกไป
"รูมแฟรม"หลินใช้พรสวรรค์พิเศษ พรสวรรค์วิเศษของเธอคือการนำเอาอากาศธาตุรอบๆตัวมารักษาบริเวณแผล
"ไฟ ออฟ แอนเดอร์ซัน"ดีน่าใช้เวทย์ไฟนั้นออกมาอีกครั้ง
"รูมแฟรม"หลินก็ใช้พรสวรรค์ออกมาอีกรอบ
"จอร์เจีย แอนเดอร์รัส"ดีน่าร่ายเวทย์เผด็จศึกซัดเข้าไปตรงจุดเดิม ด้วยลูกไฟที่ขนาดใหญ่มหึมา
"รูมแฟรม"หลินก็ใช้เวทย์รักษาอันเดิม แต่ทว่า...
"ทำไม...ทำไมมันไม่รักษาตัวเองล่ะ"หลินตั้งคำถามกับตัวเองแต่เสียงก็เล็ดลอดออกมาให้คนที่อยู่ตรงข้ามกับเธอได้ยิน ดีน่า
"ถึงขีดจำกัดแล้วไงล่ะ ทุกคนต้องมีขีดจำกัดของตนเอง ต้องไม่ดันทุรังอะไรที่เกินตัว มิเช่นนั้น จะทำให้เกิดความผิดปรกติขึ้น อย่างนี้ไงล่ะ"ดีน่าอธิบายพลางชี้ไปที่ตัวของหลิน แล้วทันใดนั้นหลินก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากบาทแผลที่ดีน่าสร้างไว้
"ลาก่อน..."ดีน่าพูดก่อนเดินจากไปเพื่อกลับไปดูแลหัวหน้าต่อ
..........
..........
ความคิดเห็น