คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่๑ ความเป็นจริงภายใต้การแยกร่าง
บทที่๑ ความเป็นจริงภายใต้การแยกร่าง
ย้อนไปเมื่อ ๒ ชั่วโมงก่อน
"โอ้ย!...หิวจนตาลายไปหมดแล้วนะเนี่ย... อ่าฮ้า!เจอเป้าหมายแล้ว"คุโด้พูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงอันอิดโรย
คุโด้หลบไปตรงเสาไฟฟ้าต้นหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ข้างๆร้านขนมปัง อันเป็นเป้าหมายการโจรกรรม เอ๊ย! ไม่สิ ต้องเรียกว่าการขโมยของที่ปัญญาอ่อนมากกว่า
"เอาอันนี้ล่ะ ก่อนอื่นก็..."
คุโด้จัดการแยกร่างให้เป็นสองร่าง โดยให้ร่างปลอม ไปขโมยขนมปัง(เอาตัวเองรอดไว้ก่อน)เสร็จแล้วก็วิ่งหนีไปเพื่อให้เจ้าของร้านตามไปแล้วก็ใช้จังหวะนั้นขโมยเอาขนมปังชิ้นนั้นมา
"อย่าลืมแผนเรานะ เอาล่ะ...ไปได้"คุโด้ออกคำสั่งกับร่างแยกของตน
ร่างแยกของคุโด้ ได้เดินไปที่ร้านขนมปังแล้วจัดการด้อมมองขนมปัง จนเถ้าแก่ถามว่าจะรับอะไร
"จะรับอะไรดีครับ"
"อาวอานนี้งับ"คุโด้ตอบ
"อ่ะ! สองร้อยเยนจ้ะ"เถ้าแก่เรียกเก็บตังซึ่งตนก็ได้ยื่นขนมปังก้อนนั้นไปแล้ว
"ขอบคุณฮะ!!!"
พอสิ้นเสียงเจ้าร่างแยกก็รีบวิ่งไปอีกทางทันที โดยเจ้าของร้านไม่รู้ตัว แต่ ไม่ทันซะแล้ว เจ้าของร้านได้รู้ตัวซะแล้ว
"เจ้านี่นิ จะกินฟรีงั้นเหรอ"เจ้าของร้านกล่าวด้วยความโกรธ พลางวิ่งตามร่างแยกไป
"เข้าทางล่ะ ต้องขอบคุณเจ้าร่างแยกนะเนี่ย"คุโด้เดินออกมาจากเสาไฟ แต่ด้วยความป้ำๆเป้อๆทำให้เขาสะดุดหินไปสองทีก่อนจะเดินไปหน้าที่โชว์ขนมปังแล้วหยิบเอา ขนมปังแบบนั้นออกมา ๔ ชิ้น
"หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าหัวขโมย"
คุโด้(ร่างแยก)หันกลับไปกระพริบตาให้หนึ่งทีพลางแลบลิ้น แบระออกมายั่วเจ้าของร้านแต่แล้วร่างแยกนั้นก็
"อ่า อ้าว วิ่งมาทางนี้ทำไม ไปที่อื่นสิ อย่านะ..."คุโด้เมื่อสังเกตเห็นร่างแยกก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ
ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง ไอ้เจ้าร่างแยกมันดันวิ่งพาเจ้าของร้านกลับมาทางเดิมโดยวิ่งแบบไม่คิดชีวิตตรงมายังร่างจริง โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าเจ้าคุโด้มันกำลังจะขโมยเอาขนมปังก้อนนั้นออกมาจากตู้โชว์ จนทำให้คุโด้ต้องออกมาวิ่งพร้อมๆกับเจ้าร่างแยก(ร่วมชะตากรรมกัน)จนกระทั่ง
"โอ๊ย!!!"เสียงอุทานดังมาจากชายพเนจรผู้หนึ่งซึ่งถูกชนเข้าอย่างจังด้วยร่างกายของคุโด้(แม้จะบอบบางก็เถอะ แต่ต้อง๒คน)
"ขอโทษครับ"เสียงการขอโทษถูกรำพึงออกมาจากคอของคุโด้และเตรียมตัวที่จะวิ่งหนีไป
"เดี๋ยว"ชายพเนจรพูด เขาจัดแจกล๊อกเจ้าร่างทั้ง๒ที่กำลังหลบหนีเจ้าของร้านเบเกอรี่ "เจ้าจะรีบไปไหน ชนข้าแล้วคิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆเหรอ"
"ปล่อยผม ผมกำลังหนีจากฆาตกรใจโหดที่กำลังจะมาข่มขืนป๋มงับ " คุโด้ได้ทีก็โกหกคำโตเพื่อที่จะได้หลุดพ้นเงื้อมมือของชายพเนจรที่กำลังจะซัดลงมากลางกระหม่อม
"หือ ข่มขืน...ตามล่า...ฆาตกร...แหมนึกว่าข้าโง่สินะถึงหลอกอะไรปัญญาอ่อนๆกับข้า ข้าไม่เชื่อพวกเจ้าหรอกนะ"ชายพเนจรเอ่ยขึ้นอย่างรู้เท่าทัน
"ครับ ป๋มโกหก แต่ยังไงตอนนี้ก็ปล่อยผมไปก่อนนะฮะ " คุโด้พูดพลางส่งสายตาท่าไม้ตายไปให้หนุ่มพเนจร
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ " เจ้าของร้านเบเกอรี่เอ่ยขึ้นระหว่างวิ่งมาจนกระทั่งหอบจนหัวใจเต้นแรงเลยทีเดียว(ตามกันมาถึงที่เลย หวงอะไรนักหนากับก้อนขนมปังราคาสองร้อยเยน)
"ท่านกำลังตามเด็กพวกนี้อยู่เหรอ" ชายพเนจรถามกับเจ้าของร้านเบเกอรี่
"พวกผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"คุโด้เอ่ยพลางอมลมเอาไว้จนหน้ากลม(แหม ไม่เด็กเลย ๙ ขวบ)
"ครับขอบคุณท่านมากที่จับหัวขโมยเหล่านี้เอาไว้"เจ้าของร้านเบเกอรี่พูดแล้วจึงคำนับกับชายหนุ่มพเนจร ก่อนจะลากตัวเด็กคนนั้น(ร่างแยกหายไปแล้วเนื่องจากถูกทำร้าย)ไปเพื่อพาไปให้เจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการ
"ท่านพอจะทราบไหมครับว่าแถวนี้มีสถานีตำรวจอยู่ทางไหนบ้างครับ"ชายหนุ่มพเนจรถามขึ้น
"แถวนี้...อืม...คงจะเป็นสถานีฮาราชิเตะมั้งครับ เพราะผมก็จะพาเจ้าพวกนี้ไปที่นั่นเหมือนกัน"เจ้าของร้านตอบโดยไม่ได้คิดเอะใจอะไร
ชายหนุ่มพเนจรยิ้มที่มุมปากก่อนบอกลาเจ้าของร้านเบเกอรี่คนนั้น
"ยังไงก็แวะมาที่ร้านผมได้นะครับร้านของผมอยู่ห่างจากสถานีตำรวจฮาราชิเตะไปสองบล็อกเอง...ผมยินดีต้อนรับเสมอ"เจ้าของร้านเบเกอรี่ชวนหนุ่มพเนจรไปที่ร้านก่อนกล่าวคำอำลา
หลังจากที่เจ้าของร้านได้เดินจากไปชายหนุ่มพเนจรก็หัวเราะอีกครั้งอย่างสุดกลั้นก่อนจะหยิบสมุดโน้ตเล่มหนึ่งขึ้นมาแล้วบรรจงเขียนเนื้อความลงไปในนั้นว่า
...พบแล้ว...ในที่สุดก็พบ...คุโด้...ที่อยู่ สถานีตำรวจฮาราชิเตะ...
" พบแล้วนะครับ เจ้าหญิง พรีส "
..........
ความคิดเห็น