ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 คนแปลกหน้า
ขณะที่อานโซฮีกำลังคิดแผนการแก้แค้นมินซันเยอยู่นั้น เธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าไม่ได้มีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่อยู่บนดาดฟ้า
ไกลออกไปประมาณ 2 เมตร เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ โดยมีหนังสือปิดหน้าใว้เพื่อกันไม่ให้แสงเข้าตา
ทำไมผมยาวจัง อย่างกับผู้หญิงแน่ะ อานโซฮีคิดอย่างสงสัยพลางเดินเข้าไปใกล้
"ผู้ชายอะไร ตัวก็เล็ก ผิวก็ขาว พิลึกคนแฮะ" อานโซฮีรำพึงรำพันออกมาเบาๆ
เธอนั่งลงข้างๆคนแปลกหน้าพลางเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ แต่อานโซฮีรู้สึกเหมือนกับพริบตาเดียว
เธอรู้สึกสบายใจราวกับได้ระบายความทุกข์ทั้งหมดออกไป เพียงแค่มองคนข้างๆเธอก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
"นี่ๆ" เธอสะกิดปลุกคนแปลกหน้าเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม
คนแปลกหน้าสะดุ้งเล็กน้อย พลางหยิบหนังสือออกจากใบหน้า แล้วขยี้ตาอย่างงัวเงีย
"เอ๋!! ผู้หญิงนี่" อานโซฮีอุทานอย่างตกใจเมื่อพบว่าคนแปลกหน้านั้นหน้าหวานเกินกว่าจะเป็นผู้ชายได้
"กี่โมงแล้วอ่ะ"คนแปลกหน้าถามพลางหาวไปด้วย
"หา.. อ..เอ่อ..5 โมงจะ 6 โมงแล้ว" อานโซฮีตอบแบบเงอะๆงะ เพราะไม่นึกว่าจะถูกถามเช่นนี้
"ขอบใจนะที่ปลุก" พูดจบก็ลุกไปทิ้งให้อานโซฮีนั่งงงทำอะไรไม่ถูก
"เอ๋...ด.....เดี๋ยว ....เดี๋ยวเซ่ เฮ้" อานโซฮีตะโกนไล่หลังไปแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
"อะไรกันเนี้ย ชั้นไม่ใช่นาฬิกาปลุกนะ เชอะ ว่าแต่ทำไมถึงได้ไส่ยูนิฟอร์มนักเรียนชายล่ะ"
ซอนมีกำลังขี่จักรยานกลับบ้าน ทุกๆวันเธอจะปั่นจักรยานมาจอดข้างกำแพงของสถานสงเคราะห์เด็กที่ติดอยู่กับถนนใหญ่
แล้วค่อยต่อรถประจำทางไปโรงเรียน
"โอ๊ยยย เหนื่อยชะมัดเล้ย" ซอนมีถึงกับหอบจากการออกแรงปั่นจักรยาน เพราะว่าบ้านเธอนั้นอยู่บนเนิน
"อิจฉาโซฮีจัง มีรถไปรับไปส่ง เฮ้ออ"
เธอเบรกรถทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า มันคือภาพด้านหลังของคนๆหนึ่งที่ใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนชายหากแต่ว่าผมหางม้าที่มัดใว้ยาว
ลงมาถึงกลางหลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ใบร่วงโรยเหลือเพียงแต่กิ่งให้เห็น แสงสีส้มยามอาทิตย์ตกดินสะท้อนเงาของคนๆนั้น
ทำให้คนที่เห็นรู้สึกถึงความว้าเหว่และเดียวดาย มันดูเศร้าชอบกล
ซอนมีรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาถ่ายภาพตรงหน้าทันที เธอเป็นคนที่ชอบการถ่ายภาพมาก
จึงอดใจไม่ใหวที่จะต้องถ่ายเก็บใว้
"ดูแล้วเศร้าจังเลย" ซอนมีพูดพลางก้มหน้าลงมองผลงานของตนเองในโทรศัพท์ สงสัยจังว่าเค้าคิดอะไรอยุ่ในใจน้า ซอนมีคิดพลาง
เงยหน้าขึ้นไปมองทางคนแปลกหน้าอีกครั้ง
หากแต่ว่าเหลือเพียงต้นไม้ สายลม และแสงอาทิตย์เท่านั้น
-------------------------------------------------------------
Tae Ja*
แฮ่ๆๆ
หายไปนานเลย
ขอโทษด้วยนะคะ
ไกลออกไปประมาณ 2 เมตร เธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ โดยมีหนังสือปิดหน้าใว้เพื่อกันไม่ให้แสงเข้าตา
ทำไมผมยาวจัง อย่างกับผู้หญิงแน่ะ อานโซฮีคิดอย่างสงสัยพลางเดินเข้าไปใกล้
"ผู้ชายอะไร ตัวก็เล็ก ผิวก็ขาว พิลึกคนแฮะ" อานโซฮีรำพึงรำพันออกมาเบาๆ
เธอนั่งลงข้างๆคนแปลกหน้าพลางเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ แต่อานโซฮีรู้สึกเหมือนกับพริบตาเดียว
เธอรู้สึกสบายใจราวกับได้ระบายความทุกข์ทั้งหมดออกไป เพียงแค่มองคนข้างๆเธอก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
"นี่ๆ" เธอสะกิดปลุกคนแปลกหน้าเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม
คนแปลกหน้าสะดุ้งเล็กน้อย พลางหยิบหนังสือออกจากใบหน้า แล้วขยี้ตาอย่างงัวเงีย
"เอ๋!! ผู้หญิงนี่" อานโซฮีอุทานอย่างตกใจเมื่อพบว่าคนแปลกหน้านั้นหน้าหวานเกินกว่าจะเป็นผู้ชายได้
"กี่โมงแล้วอ่ะ"คนแปลกหน้าถามพลางหาวไปด้วย
"หา.. อ..เอ่อ..5 โมงจะ 6 โมงแล้ว" อานโซฮีตอบแบบเงอะๆงะ เพราะไม่นึกว่าจะถูกถามเช่นนี้
"ขอบใจนะที่ปลุก" พูดจบก็ลุกไปทิ้งให้อานโซฮีนั่งงงทำอะไรไม่ถูก
"เอ๋...ด.....เดี๋ยว ....เดี๋ยวเซ่ เฮ้" อานโซฮีตะโกนไล่หลังไปแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
"อะไรกันเนี้ย ชั้นไม่ใช่นาฬิกาปลุกนะ เชอะ ว่าแต่ทำไมถึงได้ไส่ยูนิฟอร์มนักเรียนชายล่ะ"
ซอนมีกำลังขี่จักรยานกลับบ้าน ทุกๆวันเธอจะปั่นจักรยานมาจอดข้างกำแพงของสถานสงเคราะห์เด็กที่ติดอยู่กับถนนใหญ่
แล้วค่อยต่อรถประจำทางไปโรงเรียน
"โอ๊ยยย เหนื่อยชะมัดเล้ย" ซอนมีถึงกับหอบจากการออกแรงปั่นจักรยาน เพราะว่าบ้านเธอนั้นอยู่บนเนิน
"อิจฉาโซฮีจัง มีรถไปรับไปส่ง เฮ้ออ"
เธอเบรกรถทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า มันคือภาพด้านหลังของคนๆหนึ่งที่ใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนชายหากแต่ว่าผมหางม้าที่มัดใว้ยาว
ลงมาถึงกลางหลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ใบร่วงโรยเหลือเพียงแต่กิ่งให้เห็น แสงสีส้มยามอาทิตย์ตกดินสะท้อนเงาของคนๆนั้น
ทำให้คนที่เห็นรู้สึกถึงความว้าเหว่และเดียวดาย มันดูเศร้าชอบกล
ซอนมีรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาถ่ายภาพตรงหน้าทันที เธอเป็นคนที่ชอบการถ่ายภาพมาก
จึงอดใจไม่ใหวที่จะต้องถ่ายเก็บใว้
"ดูแล้วเศร้าจังเลย" ซอนมีพูดพลางก้มหน้าลงมองผลงานของตนเองในโทรศัพท์ สงสัยจังว่าเค้าคิดอะไรอยุ่ในใจน้า ซอนมีคิดพลาง
เงยหน้าขึ้นไปมองทางคนแปลกหน้าอีกครั้ง
หากแต่ว่าเหลือเพียงต้นไม้ สายลม และแสงอาทิตย์เท่านั้น
-------------------------------------------------------------
Tae Ja*
แฮ่ๆๆ
หายไปนานเลย
ขอโทษด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น