พรุ่งนี้ไม่มีจริง

ลำดับตอนที่ #5 : Where is God

            คุณเคยเรียกหาพระเจ้าไหม??? ผมเติบโตมาในครอบครัวที่เคร่งศาสนาพอสมควรเลยแหละ แล้วไง ผมโดนบังคับให้ไปวัดทุกวันสำคัญ ทุกเสาร์อาทิตย์ แต่ในเวลาที่ผมต้องการท่าน ท่านอยู่ที่ไหน?? ไหนล่ะท่าน คำตอบคือไม่มี ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำต้องมีคนบอกว่าผิด ถูกโดยเอาพระเจ้ามาอ้าง โกหกผิด โมโหผิด ขายของผิดกฏหมายผิด ผิด ผิด ผิดไปหมด แต่เวลาที่เราหิว ใครล่ะหาข้าวให้เรากินพระเจ้าหรือ? เราเองไม่ใช่หรือที่ตักข้าวเข้าปากเรา คนอื่นมองว่าผมโชคดี 

          โชคดียังไงอ่ะเหรอ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง ผมทำงานครั้งแรก ขายซีดีละคร ผมต้องขี่จักรยานไปกว่ายี่สิบกิโลเพื่อลัดเลาะไปเอาของมา เพื่อขายต่อให้เพื่อน ครู ในโรงเรียน ผมรับมา100 ผมขาย 200 แต่แล้วไง?? ใครสน ผมทำงานทุกอย่างที่ได้เงิน จ้างทำรายงาน เก็บขวดเก็บกระป๋องขาย จริงๆต้องขอบคุณแม่ที่ให้ผมหัดทำงานตั้งแต่เด็ก ผมอยากได้รถกระป๋องแม่ก็ให้ผมหาเงินครึ่งหนึ่งก่อนแล้วจะให้อีกครึ่ง ผมก็ไปร่อนหมี่กับเพื่อนอีกคน จนได้เงินหรือแม้แต่ตอนที่แม่ผมไม่มีเงิน เราต้องเดินกลับบ้านจากที่บ้านของอี้(น้า)อีกคนมาบ้านเกือบสี่สิบโลเพราะแม่บอกว่าถ้าเรานั่งรถวันนี้พรุ่งนี้จะต้องเดินมาเพราะแม่มีเงินไม่พอ เราเดินกันไปเก็บกล่องนมให้แม่ไปทำหมวก เก็บกระป๋องเก็บขวดเพื่อนำไปขาย ได้หลายบาทเลยทีเดียว พอผมอายุ 14 ผมก็เริ่มเข้าด้านมืด ผมหลงเข้าไปในดงเหล้า ยา และผู้หญิง ใช่เลวครบสูตรโดดเรียนทุกวันแต่ส่งงานครบนะครับ และด้านมืดนี่แหละทำให้ผมรู้จักคนอีกกลุ่ม เขาพาผมไปในจุดที่ต่ำและสูงของชีวิต แต่ผมไม่ได้ติดยา ผมแค่ลองและเลิกเลยครั้งสองครั้ง ตอนเลิกนี่ยากเย็นเลยทีเดียว ผมตื่นเช้าขี่จักรยานมาโรงเรียน โดเรียนเย็นมาขี่รถกลับบ้าน ที่ต้องมาเพราะอี้อีกคนเป็นฝ่ายปกครองที่โรงเรียน และอี้คนนี้แหละที่เป็นผู้ปกครองที่ไม่เคยเข้าใจผมเลย ผมมีงาน มีเงินแต่ผมไม่มีความสุข คุณเคยคิดไหม ว่ามีเงินเท่าไรจะมีความสุข แต่สำหรับผม ผมแค่อยากมีแม่ ไม่อยากให้คนอื่นถามว่า

"มางานวันแม่ แบบไม่มีพ่อแม่จะเข้าใจเหรอ"