พรุ่งนี้ไม่มีจริง

ลำดับตอนที่ #1 : Dejavu

นาทีที่เห็นร่างคนบนเตียงพยาบาล บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร เสียใจ สับสน เหมือนทุกอย่างมันปนเปกันไปหมดราวกับนี่มันต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่ๆ ใครสักคนต้องเล่นกล เดี๋ยวเขาจะฟื้นขึ้นมาด่าเราเหมือนเดิม เขาต้องฟื้นขึ้นมาสิ เราได้แต่มองเขาโดยไม่กล้าเข้าไปใกล้ในตอนแรกเพราะยอมรับว่าไม่อยากเชื่อ ตกใจ รู้สึกผิดที่เวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยให้เวลากับเขาเลย ไม่เคยเข้าใจในความหวังดีที่เขามีให้ ไม่เคยมองว่าเขาป่วยหนักขนาดไหน มัวแต่คิดว่าเขาไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร จนวันนี้ที่เห็นเหมือนเรากำลังจะเสียเขาไป นาทีที่หมอบอกว่าเส้นเลือดในสมองแตกและลงไปที่ก้านสมอง มันเหมือนเรื่องราวที่ผ่านมามันย้อนเข้ามาในหัวเต็มไปหมด หมอบอกว่าถ้าผ่าตัดคนไข้จะเหลือเวลา48-72 ชั่วโมงแต่คนไข้จะไม่ฟื้นขึ้นมาเพราะเหมือนตอนนี้คนไข้อยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจเท่านั้น ในหัวเรามันมีอะไรก็ไม่รู้วิ่งเต็มไปหมด มันเหมือนช่วงเวลาที่หวังอยากให้มีปาฏิหาริย์ที่ไม่เคยเชื่อ พระเจ้าที่ร้องขอ ขอให้ทุกอย่างเป็นแค่ฝัน ขอเวลาแก้ตัวอีกครั้ง แต่มันไม่มี นาทีที่รอน้ำตาลลดเพื่อลุ้นผ่าตัด ตอนที่รออยู่ข้างเตียงเฝ้าร้องขอขอให้เขาตื่นขึ้นมา มาด่าอะไรก็ได้ ขอร้องล่ะ ขอร้องแต่ความอ่อนแอบางอย่างเราก็แสดงให้ใครเห็นไม่ได้ พอตอนเย็นหัวใจคนบนเตียงหยุดเต้น ทำไมนะเราเหมือนวิ่งผ่านอุปสรรคทุกอย่างวิ่งขึ้นไปได้ยังไงก็ไม่รู้ ขึ้นไปแบบลืมเหนื่อย ขอร้องให้เขารอ รอก่อน รอก่อนจนหมอเดินมาบอกว่าตอนนี้คนไข้เลือดเป็นกรด อาจจะจากเราไปในวันนี้ เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว อะไรกันแค่วันเดียว ไม่กี่ชั่วโมง มันเหมือนเจ็บจนบอกใครไม่ถูกพูดอะไรไม่ได้ อยากร้องตะโกนออกไปว่าไม่จริง อยากร้องไห้ออกไปให้สุดเสียง แต่สิ่งที่ทำได้จริงแค่มองไปที่ร่างบนเตียงและเดินออกไปแค่นั้นจริงๆ ที่คนไร้ค่าอย่างเราจะทำได้ หมอเรียกญาติคุยอีกครั้งก่อนจะบอกว่าคนไข้อาการไม่ดีถ้าผ่าตัดอาจจะอยู่กับเราได้ไม่ถึง24ชั่วโมงแต่เขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก เราตัดสินใจปล่อยเขาไปอย่างดูภายนอกน่าจะไม่ยุ่งยากใจอะไร แต่ลึกๆมีความเสียใจจนน้ำตาไหลจากหัวใจเจ็บอย่างบอกไม่ถูก จนนาทีที่เขาจากเราไป ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดี ว่าเราจะไม่มีโอกาส พรุ่งนี้อาจไม่มี...สำหรับทุกคน เหมือนความรู้สึกเดิมๆกลับมาอีกครั้ง