คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 : LOSE
1
LOSE
แฮกๆๆๆสายแล้ว เจ็ดโมงสิบนาที โรงเรียนเข้าเจ็ดโมงครึ่ง ชีวิตที่เร่งรีบของการเป็นนักเรียนก็คือการตื่น อาบน้ำแต่งตัวให้ทันก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติ แต่เอาเข้าจริงลองคิดดูสิเด็กสมัยนี้แค่ตื่นยังลำบากเลย นิสัยขี้เกียจในเด็กไทยเนี่ยะแก้ยากนะ ขนาดแค่อ้าปากร้องเพลงชาติยังไม่ร้อง นับประสาอะไรถ้าให้ตื่นแต่เช้าทุกวันแล้วไม่สายอ่ะ เปอร์เซ็นต์สำเร็จอ่ะยาก แต่เด็กสมัยนี้มันยุคโซเซียล การติดต่อสื่อสารมันง่ายและเด็กก็ฉลาดกันมากขึ้น แต่ขี้เกียจเท่านั้นแหละ= =
“ปั้นสิบแม่เอาแซนวิชกับนมใส่ไว้ในตะกร้าจักรยานแล้วนะลูก อย่าลืมกินล่ะ”
“ค่ะแม่”
ฉันรีบใส่รองเท้าและไปที่จักรยานสีชมพูคันโปรด ก่อนจะหยิบไอพอดขึ้นมาเปิดเพลงเสียบหู และปั่นจักรยานไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน แต่ต่างกันที่วันนี้ฉันรีบกว่าทุกวันเพราะฉันตื่นสาย ตอนนี้หลายคนคงสงสัยว่าฉันจะบ่นและบรรยายอะไรหนักหนาและทำไมไม่แนะนำตัวสักทีใช่ไหม = =
สวัสดีฉันชื่อ “ปั้นสิบ” ตอนนี้อยู่เกรดสิบสายเน้นภาษาอังกฤษ ฉันเป็นคนไทยแท้ๆ สังเกตได้จากชื่อขนมปั้นสิบที่พ่อตั้งให้ พ่อเสียไปนานแล้วล่ะ ฉันอยู่กับแม่แค่สองคน แม่กลายเป็นซิงเกิลมัมตั้งแต่ฉันอายุได้หนึ่งขวบ ฉันรู้แค่ว่าพ่อชอบทานขนมปั้นสิบไส้ไก่ที่แม่ทำมากเลยตั้งเป็นชื่อฉันและบอกว่าฉันต้องสวยเหมือนแม่แน่ๆ แต่ท่านก็ไม่ทันได้เห็นฉันตอนโตที่ตอนนี้เรียกว่าตรงข้ามกับแม่และห่างไกลจากคำว่ากุลสตรีพอสมควร ฉันต่อยเด็กผู้ชายตอนอยู่อนุบาลสาม แอบเขียนคิ้วหมาตอนปอสาม ทำแจกันแม่แตกตอนมอสาม ฉันเนี่ยะแหละจอมซุ่มซามและผู้หญิงที่ห่างไกลจากความเป็นกุลสตรีชนิดที่อาจารย์แม่แทบเป็นลม ฉันเข้าเรียนที่ RJ HIGH SCHOOL ตั้งแต่เกรดเก้าเพราะว่าย้ายตามเพื่อน ฉันมีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว เรียกอีกอย่างว่ามันทนฉันได้คนเดียวก็ได้ เพราะนิสัยฉันมันสุดขั้วตามที่บอกมานั้นแหละ
ฉันปั่นจักรยานเข้ารั้วโรงเรียนและไปจอดไว้ในสวนเหมือนทุกวัน เหลือเวลาอีกห้านาทีก่อนเข้าแถว อย่างน้อยวันนี้ก็ยังไม่สาย ฉันไม่อยากโดนมาสเตอร์ทำโทษหรอกนะ แต่ก็อ่ะนะเด็กทุกคนไม่ชอบการลงโทษแต่รักการแหกกฏ ฉันเดินไปที่ห้องที่อยู่แค่ชั้นสองกะว่าจะไปเก็บกระเป๋าแล้วค่อยเดินมาเข้าแถวเพราะไม่อยากสะพายอะไรให้มันเกะกะ
GRADE 10 – E
“ปั้น...วันนี้แกมาสายนะ - -+” ทันที่เดินเข้ามาในห้องยัย “แบร์” เพื่อนรักก็ทักฉันด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆ ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างว่าผู้หญิงตรงหน้าต้องไปหงุดหงิดอะไรมาแน่ๆ
“ก็วันนี้ฉันตื่นสาย...นิดหน่อย (. .)” ฉันตอบพลางเอากระเป๋าไปเก็บที่เก้าอี้ริมหน้าต่างที่ประจำ
“วันนี้แกกับฉันนัดกันไว้ว่าอะไรฮะปั้น?”
“เห...วันนี้ฉันนัดกะแกไว้ด้วยหรอ?”
“ปั้นฉันว่าแล้วว่าแกต้องลืมแน่ๆ วันนี้มีประชุมสีตอนเช้าโว้ย!”
“อ่าว! แล้วมันเกี่ยวไรกะฉันอ่ะ?” เหมือนพูดถึงงานกีฬาสี หลายคนในโรงเรียนก็คงตื่นเต้นแต่ไม่ใช่ฉันคนนึง ฉันชอบเล่นกีฬาแต่ไม่ชอบเป็นจุดสนใจของใคร เล่นเพราะอยากออกกำลังกายไม่ใช่เพราะอยากชนะ อีกอย่างเวลามีงานกีฬาสีทีไรฉันมักโดนทาบทามให้ไปถือป้ายบ้าง แต่งตัวเดินพาเหรดบ้าง ฉันก็เลยรู้สึกว่ามันเป็นงานที่น่าเบื่อ และมันก็ไม่มีผลอะไรกับฉันเลยสักนิด ฉันไปเพราะไม่อยากติดมผ.กิจกรรมโรงเรียน
“ปั้น...ปีนี้หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็จะเอาแกไปเป็นดรัมเมเยอร์ให้ได้”
“ให้คนอื่นเป็นไม่ได้อ่อ แกก็รู้ว่าฉันซุ่มซามอ่ะแบร์ TT”
“แต่แกมันหุ่นดี สวย เหมาะที่สุดแหละ”
“แต่ฉันไม่อยากเป็น…” ยังไม่ทันพูดจบยัยเพื่อนตัวดีก็ลากฉันไปสนามบาสที่ประชุมคณะสีบลูโอเชี่ยน ก่อนจะมาหยุดที่หน้าสนามบาส ไม่ได้ขึ้นไปบนสแตนที่คนอื่นกำลังประชุมอยู่หรือยัยนี่มีแผน
“เอางี้...ฉันรู้ว่าขอดีๆแกก็ไม่ช่วยฉันหรอก เรามาพนันกันใครชู้ตบาสได้มากกว่ากันในสามนาทีจะได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ถ้าฉันชนะ แกต้องเป็นดรัมเมเยอร์และฉันจะเลี้ยงบานาน่าเฟรบเป้แก แต่ถ้าแกชนะ...แกไม่ต้องเป็นดรัมเมเยอร์และฉันก็จะเลี้ยงบานาน่าเฟรบเป้แกเหมือนกัน...”
“ถึงขนาดต้องเอาของโปรดฉันมาล่อ?”
“แล้วเอาป่ะล่ะ?”
“เอาจ้า TT” ก็ไม่ได้เห็นแก่กินหรอก ก็มันของโปรดนี่นา แพ้ชนะก็ได้กินเรื่องดรัมเมเยอร์ไว้ทีหลัง ส่วนเรื่องการเล่นบาสอ่ะ กับพนันอ่ะ ฉันกับแบร์เล่นบาสฝีมือพอๆกันนั่นแหละ (ห่วยพอๆกัน) แต่ตอนนี้ของกินมาก่อนจ้า ฉันกดนาฬิกาตั้งโหมดนับถอยหลังสามนาทีและหันไปให้สัญญาณกับแบร์ว่าเริ่มได้...
สวบ สวบ สวบ
เห้ย! อะไรว่ะนั่นยัยแบร์ชู้ตลงเอาๆยังกะไมเคิล จอร์แดนมาเองเลยอ่ะ 0.0
สวบ สวบ สวบ
ไปฝึกมาจากไหนของแกเนี่ยะ น้องแบร์หมีสิงห์สนาม 0.0
สวบ สวบ สวบ
ไม่ลงบ้างก็ได้นะ เหลือให้ฉันมีความหวังหน่อยได้ไหมเนี่ยะ
สวบ สวบ สวบ
โอย...ไม่นะแสงสว่างเหลือเพียงหลอดไฟนีออน
สวบ สวบ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!
“ยี่สิบสามลูก ถึงตาแกแหละปั้น แฮกๆ” ยัยแบร์ปาดเหงื่อที่น้าผากก่อนจะมารับนาฬิกาจากข้อมือฉันที่ตอนนี้ฉันกำลังยืนอึ้งกิมกี่ตาโตเท่าไข่ห่าน ยัยแบร์เลยเอาลูกบาสมาเคาะหัวฉันเรียกสติกลับมา ฉันเดินไปหน้าแป้นและตั้งสติจากนั้นแบร์ก็ให้สัญญาณว่าเริ่มได้...
สวบ...
เห้ย! ลงลูกเดี๋ยวเองอ่ะ :(
…
คราวนี้ไม่ลงเลย วอนไมเคิล จอร์แดนมาสิงร่างหนูที TT
สวบ สวบ...
ความพยายามไม่เคยมีความหมายกับคนอย่างฉัน...
...
ต่อให้ทุ่มเทด้วยกายและใจ...
สวบ สวบ...
ฉันทำด้วยรัก แต่ทำไมมันพลาดทุกลูกเลยนะ โฮ โฮ...
...
ลงบ้าง ไม่ลงบ้าง ฉันแพ้แน่ เห็นภาพตัวเองถือคทาแวบมาในหัว
สวบ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!
ตายแน่ฉัน หมดเวลาแล้ว ฉันแพ้แน่ๆเลย
“สิบหกลูก แกแพ้แล้วปั้น” นั่นไงแสงสว่างเหลือเพียงแค่หลอดตะเกียบ
“ตามสัญญาแกแพ้ ฉันเลี้ยงบานาน่าเฟรบเป้แกแล้วแกก็ต้องดรัมเมเยอร์ให้สีเราด้วยนะ อย่าโดดซ้อมล่ะเพื่อนรัก”
“YY” ยัยแบร์เดินอย่างผู้ชนะไปที่สแตนทิ้งให้ฉันยืนจิตตกกับลูกบาสในมือ ยัยแบร์มันไปฝึกเล่นบาสมาจากไหน!? ถามว่าดีใจไหมได้กินกล้วยปั่นของโปรด แต่ข้อแลกเปลี่ยนอันน่าเศร้าอีกข้อที่ลืมไปก็คือ
ฉัน - ต้อง - เป็น - ดรัม - เม – เยอร์
ขบวนพาเหรดต้องพังแน่ งานกีฬาสีกลายเป็นสถานที่ฝังศพตัวเอง ทุกคนต้องหัวเราะเยาะ มาสเตอร์เรียกเข้าฝ่ายปกครอง ฉันกลายเป็นตัวตลกของทุกคน ปั้นสิบขอทูลลาเพคะ…
นางเอกเราช่างน่าสงสาร 55555 ติดตามเอาใจช่วยกันต่อไปนะคะ ว่านางเอกจะทำเรื่องเปิ่นๆอะไรอีก บทหน้าพระเอกแสดงตัวแน่นอนเลยค่ะ อย่าลืมคอมเม้นท์กันมาด้วยนะคะ ติชมกันตามสบายค่ะ
ความคิดเห็น