คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : OVERDOSE |02| 120%
"แม่บอกกี่ครั้งแล้วชานยอลว่าแม่ไม่ชอบเด็กคนนี้ "
"แต่แม่ครับ นั้นมันแฟนของผมเลยนะ "
"เอาเถอะชานยอลฉันเบื่อที่จะเถียงกับแกเต็มทน วันนี้แม่มีแขก กรุณาให้เกียรติแขกของแม่ด้วย อย่าทำอะไรหน้าอับอายแบบตอนงานเลี้ยงของบริษัทคราวที่แล้วอีก "
พูดไว้แค่นั้นก่อนที่คุณนายปาร์คจะเดินตรงไปยังห้องทานอาหาร
"อ่าวหนูแบคไปไหนแล้วหล่ะจ้ะ อี้ชิง ?"
"น้องเค้าไปเข้าห้องน้ำครับม๊า อีกเดี๋ยวคงจะออกมา "
" ไอ้ยอลเฮียมีเรื่องจะคุยด้วย "
"ไว้กินข้าวเสร็จก็ได้มั๊งเฮีย?"
"แต่เฮียว่า??...."
ลูกแบคลูกมานั่งตรงนี้ค่ะมาๆ ข้างๆชานยอลเค้า
และวินาทีนี้ชานยอลเองก็เพิ่งเข้าใจ..ว่าคนที่เป็นแขกคนสำคัญนักสำคัญหน้าของแม่เขานั้นเป็นใคร ........
"สวัสดีชานยอลไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ..นายดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ "
คนตัวเล็กพูดด้วยคำพูดที่อ่อนหวานก่อนจะหันมายิ้มให้กับชานยอลที่ตอนนี้นั่งจ้องเขาอยู่ด้วยความโกรธแค้น
"หึ แบคฮยอนนั้นเหรอ ? .. "
"เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอแบคฮยอน "
"ชานยอลค่ะ คุณจะพูดกับแบคฮยอนแรงเกินไปแล้วนะ ไม่เอาๆมาๆกินอันนี้ที่ฉันตักให้ดีกว่านะค่ะ"
"ผมชักอยากจะกินคุณแล้วสิครับเยจิน ... แม่ครับผมขึ้นบนห้องนะ "
พูดจบก็รีบช้อนหญิงสาวขึ้นในท่าเจ้าสาวพร้อมกับพาเยจินขึ้นไปที่ห้องน้องของบ้่นทันที
ทุกคนแยกย้านปันออกไปเมื่อทานมื้อเย็นเสร็จ พี่อี้ชิงและพี่คริสกลับไปยังคอนโดส่วนตัวของพวกเขา คุณแม่ก็ขอตัวเข้านอนทันที เหลือไว้แต่เพียงผมที่ ที่กำลังจะขึ้นไปยังห้องนอนที่คุณแม่จัดไว้ให้
มันจะดีมากเลยถ้าห้องนี้ไม่ติดกับห้องของปาร์คชานยอล
วันนี้หลังจากได้คุยกับพี่อี้ชิงก็ได้รู้ว่าทั้งพี่อี้ชิงและพี่คริสเขาเองต่างทำงานให้กับoverdose ทั้งนั้น
โดยที่คุณแม่ไม่รู้เลยสักนิดว่าลูกๆของเขากำลังเสี่ยงอันตราย
ก็เหมือนแม่ของผม.. ที่ตอนนี้ท่านคงคิดว่าผมต้องเป็นหมอที่ประจำอยู่ ณ โรงพยาบาลใดโรงพยาบาลหนึ่งในโซล แต่ทางกลับกันผมดันมาช่วยองค์กรลับ ..ก็เหมือนการเอาชีวิตที่แสนสุขสบายของตัวเองมาเสี่ยง
อื้อ อ๊ะแรงๆอ๊ะ ชานยอล แรงอีก
เสีงดังทะลุผ่านมาขนถึงข้างห้องจนทำให้แบคฮยอนต้องออกจากภวังค์ความคิด
นี่พวกเขาทำอะไรกัน?
ชานยอลค่ะ เยจินไม่ไหวแล้วอ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เสียงดังตามๆมาทำให้ปบคฮยอนที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับประสาทเสียไปในทันที
จะเอากันแม่งเงียบๆหน่อยดิว่ะ!!! หนวกหนู
แต่บางครั้งก็ต้องยอมรับว่าแบคฮยอนเป็นพวกที่ความอดทนต่ำไป
“ก็อกๆๆๆ นี่จะทำอะไรเกรงใจคนที่เค้าอยู่ห้องข้างๆสะบ้างเสียงดังขนาดนี้คงได้ยินไป3บ้าน7บ้านแล้วหล่ะมั้ง”
ใช่ซิตอนนี้เขาทำได้แค่ไปเคาะประตูหน้าห้องหนิ........ไง้ให้นายเปิดประตูออกมาเมื่อไหร่นะปาร์คชานยอล น่าดูแน่ๆๆ
OVERDOSE
สิ้นเสียงดังจากในห้องประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดกว้างออกทันที พร้อมกับชานยอลที่อยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวคาดที่เอวผืนเดียว ออกมาเปิดประตู
" มีอะไร " เสียงทุ้มของผู้ชายตัวสูงเริ่มพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่นัก ก่อนที่จะใช้สายตารังเกียจมองไปยังคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าบานประตู
"ฉันว่าเสียงของพวกนายมันดังไป... "
"แล้วไง?"
"เอ่อ..คือฉันจะนอนแล้วเบาๆเสียงลงหน่อยก็ดี"
"แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายสั่งกันหล่ะ.."
"ฉันกับนายเรามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันไม่ทราบ ?? "
" หึ อีกอย่างฉันเป็นเจ้าของบ้าน คนอาศัยอยู่ชั่วคราวอย่างนาย ฉันคงไม่ต้องเกรงใจหรือรักษามารยาทมันหรอกนะ " จงใจเน้นคำว่าชั่วคราวใส่คนตัวเล็กที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเดือดดาน
"งั้นก็ดี...เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันเลย ปาร์คชานยอล ฉันอยู่ในสถานะแขก และมาอาศัยอยู่แค่ชั่วคราว " จากตอนแรกที่คิดว่าจะมาต่อว่าคนตัวสูงกลับกลายเป็นว่าต้องมาประชดประชันเขาเสียอย่างนั้น
กลับเข้ามาในห้องได้สักพักแล้วทำไมผมยังรู้สึกเหมือนตำพูดของคนตัวเล็กยังคงก้องอยู่ในหัว
ทำไมผมจะต้องไปสนใจกับคนแบบนั้นด้วย ..
"ชานยอลเป็นอะไรไปค่ะ..."
" .... ถ้าคุณเงียบฉันจะกลับแล้วนะ"
" เอ่อเยจินครับ ผมขอโทษ " ลุกขึ้นมาจากโซฟาใกล้ๆเพื่อมาสวมกอดหญิงสาวไว้
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..ฉันว่าเรามาต่อเรื่องของเราให้จบกันดีกว่านะค่ะ "
" จะดีเหรอครับ..ผมว่านี่ก็ดึกแล้วนะให้ผมไปส่งคุณที่คอนจะไม่ดีกว่าเหรอ "
" ................แต่ฉันยัง...."
"เถอะครับที่คอนโดคุณน่าจะดีกว่าเยอะ อีกอย่างผมว่าคุณจะได้ครางมันสะดวกกว่าที่นี่ไง "
At inchon ..(ใส่ชื่อสนามบิน)
"ฮัลโหลพี่ซูโฮนี่ผมรอมาตั้งแต่บ่ายสามแล้วนะทำไมผมยังไม่เจอเค้าหล่ะเหนี่ย?"
ครับแน่ใจสิ
พี่ๆๆ เดี๋ยวก่อน เค้าใช้คนที่ตัวเล็กๆตาโตๆปะวะ
"เออพี่ผมเจอแล้ว งั้นแค่นี้นะครับ "
คุณๆ!!!! คุณคนนั้นอะ ที่น่ารักตาโตๆอะ มานี่ดิ้
ทุกคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นกลับส่ิงสายตามาที่ผู้ชายคน
ทุกคนทำสีหน้าประมาณว่า.... เสียงมึงจะดังแข่งกับแผนกประชาสัมพันธ์รึไง
และ
จากการกระทำของจงอิน..ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรู้ว่า .......
ความอายของมันไม่มีอยู่ในโลกจริงๆ
"นี่คุณเรียกผมเหรอครับ "
"เอ่อ..ครับใช่คุณคยองซู....."
"ใช่ค้าบบบบ....ว่าแต่นี่ใช่คุณไคที่คุณซูโฮให้มารับผมหรือปล่าวฮะ"
" เอ่อ..ใช่ครับ ผมชื่อจงอิน เรียกไคเฉยๆก็ได้ครับ ผมทำงานอยู่ที่เดียวกับคุณ และผมก็เป็นรูมเมทก็คุณ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณคยองซู "
"ครับคุณไคเฉยๆ งั้นเราไปกันเถอะฮะผมหิวมากๆเลยนั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมงยังไม่ได้กินอะไรเลย "
รอยยิ้มนั่น....รอยยิ้มรอยหยักรูปหัวใจที่ผมเฝ้าตามหา ...
เธอคือสิ่งที่ฉันตามหา ....... คือสิ่งที่ฉันขาดหายมาเปลี่ยนชีวิตอ้ายวันนี้...
ทุกคนครับไคเจอแม่ของลูกแล้วนะ
อยากได้คยองต้องทำยังไงงงงงงงงงง
"เอ่อคุณไคเฉยๆ"
"ครับๆ ... มีอะไรหรือปล่าว?"
"ผมว่าผมนั่งอยู่ในรถนานแล้วนะ ทำไมเราไปไปกันสักทีหละครับ "
เออ ... นั้นสิว่ะ บางทีผมก็อาจจะลืม คิดไป......
"ครับๆๆคุณคยองซูไปกันครับ"
"แบคฮยอนแม่ขอโทษด้วยนะลูกพอดีแม่ติดธุระด่วนที่บริษัทจริงๆ หนูอยู่ที่นี่ไปก่อนนะลูก แม่ให้เบอร์หนูกับคนที่จะมารับไว้แล้วนะ หนูแบคไม่โกรธแม่ใช่มั้ย "
"ไม่โกรธหรอกฮะคุณแม่...ไว้แบคกับคุณแม่ว่างๆแล้วเราค่อยมาที่นี่กันอีกก็ได้ฮะ "
"ขอบใจนะ ที่เข้าใจแม่ ...แม่ไปก่อนนะหนูแบคอย่าลืมรับโทรศัพท์ด้วยหล่ะ "
"ครับคุณแม่" ส่งยิ้มละมุนให้กับหญิงไวกลางคนก่อนที่ท่านจะเดินออกไปจากห้องที่เขากำลังทำสปาร์อยู่
พอทุกอย่างเงียบทำให้แบคฮยอนคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกจนได้... ปาร์คชานยอลมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้ว แล้วเราจะไปมีสิทธ์อะไรในตัวเขาหล่ะ? แล้วงานที่พวกเขาทำอยู่มันเป็นอันตรายมากเลยนะที่จะให้คนนอกรู้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อเยจิน คนนั้น ดูตาก็รู้แล้วว่าเป็นคนยังไง
ปล่อยให้ตัวเองหลับไหลไปในความคิด สักพักหนึ่งก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
คิดในใจคงเป็นคนที่คุณหญิงปาร์คส่งมาให้รับเขาสินะ
"ครับ"
"แม่ให้ฉันมารับ..จอดรถอยู่ตรงลานจอดf5 คันที่8 "
"ครับทราบแล้วครับ "
สายถูกตัดไปพร้อมกับแบคฮยอนที่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และจัดเก็บข้าวของใส่กระเป๋าใบหรู
"รอนานรึปล่าวชานยอล"
"นี่!!! นายใครให้ขึ้นรถของฉันห่ะ"
"แล้วทำไมจะขึ้นไม่ได้หล่ะชานยอล... คนมันเคยๆกันอยู่"
"ฉันไม่นิยมของที่ฉันทิ้งไปแล้ว... เพราะฉนั้น บยอน แบคฮยอน ฉันจะพูดดีดี กับนายอีกครั้งว่า ลงไปจากรถของฉันซะ!!!!"
"ฉันไม่ลง...นายต้องพาฉันไปทำธุระก่อน"
"นายไม่ใช่แม่ฉัน!! อย่ามาสั่งจะได้มั้ย??"
"แล้วถ้าจะให้คุณหญิงสั่ง... ฉันควรทำยังไงดีหล่ะ ...."
"ให้โทรหาท่านแล้วเรียนสายเลยมั้ย.. ว่าลูกชายสุดที่รักทิ้งฉันไว้ที่นี่ "
“นาย!!บยอนแบคฮยอน นายนี่มัน!!.........” ชานยอลได้แต่กำมือไว้ระงับความโกรธ เหลือบมองไปเห็นคนตัวเล็กที่ถือวิสาสะเปิดประตูรถเข้ามานั่งในรถอย่างกับว่าไม่เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น
“นายมาทำอะไรที่นี่ฮะแบคฮยอน...”
“…..ฉันก็มาทำธุระของฉันหน่ะสิ..จอดตรงนี้หล่ะ”
“ฉันไม่จอด!!ถ้านายไม่บอกฉันว่านายมาทำอะไรที่นี่….”
“ฉันมาทำงาน! .. ฉันเองก็รู้ว่านายเองก็ทำงานที่นี่เหมือนกัน พี่คริสและพี่อี้ชิงก็ด้วย”
“............ที่นี่ไม่มีใครต้องการนาย!!!!!”
“หึ..ถ้าไม่มีใครต้องการฉัน ฉันคงไม่ได้ถูกรับเลือกให้มาอยู่ที่นี่หรอกนะ” แบคฮยอนตอบอย่างลองเชิงดู
“ในเมื่อนายรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่แล้วนายจะกลับมาหาฉันอีกทำไม”
“………………………………………………”
“นายเองไม่ใช่เหรอที่บอกให้ฉันไปตาย ไปให้ไกลจากชีวิตนาย แล้วนายจะกลับมาหาคนโง่ๆที่โดนนายปฏิเสธความรักอย่างฉันคนนี้ทำไม”
“ ชานยอล ... ฉันไม่ได้....”
“หึ อยุดพูดสักทีว่าไม่ได้ตั้งใจ...เพราะฉันรู้......นายไม่ได้ตั้งใจที่จะรักฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“ไม่เลย ไม่สักนิด !!!!!!!!!!!!!!!” ตะคอกใส่คนตัวเล็กก่อนที่เจ้าตัวจากรีบเปิดประตูรถแล้วสาวเท้ายาวๆเข้าตัวตึกไป ทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งรู้สึกผิดในรถยนต์คันหรูแต่เพียงลำพัง
“ ชานยอล.........ฉ..ฉันขอโทษ”
“พวกนายทั้งสองรู้จักครบทุกคนแล้วก็ทำตัวสนิทๆกันไว้ก็แล้วกัน ให้คิดสะว่าทุกคนคือครอบครัว .... ส่วนรูมเมตของพวกนาย แบบที่เคยแจ้งไว้ตั้งแต่แรก ดีโออยู่กับจงอิน และก็แบคฮยอนนายอยู่กับชานยอล”
“เฮีย!! ทำไมต้องให้ผมอยู่กับมัน!!!”
“ชานยอล... นายฟังพี่นะ อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน เข้าใจ๊”
“แต่มัน..!!!!!!!”
“ซูโฮเป็นคนเลือกให้ หรือนายจะขัดคำสั่ง นายคงรู้นะว่าถ้าขัดคำสั่งไอ้ปีศาจนั่นจะเป็นยังไง”
เอาตรงๆนะ ขนาดคริสที่เป็นถึงหัวหน้ายังไม่กล้าที่จะขัดเลย ......... แล้วนับประสาอะไรกับไอ้เด็กอ่อนหัดอย่าง ปาร์ค ชานยอล คนนี้หละว่ะ
“โธ่เว้ยยยย!!!!!!!!!!!!” ได้แต่สบถบทอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินออกจากห้องประชุมไป
“อืมดีเลย ที่องค์กรเรามีหมออย่างแบคฮยอน ฮยองว่าจะให้แบคชันสูติศพที่เสียชีวิตในคดีฆาตกรรมเมื่อ2วันก่อน มันคงไม่หนักไปใช่มั้ยสำหรับการทำงานวันแรกของเรา?” อี้ชิงดูท่าสถานะการไม่ค่อยดีจึงชวนแบคฮยอนเข้าเรื่องทำงานเพื่อไม่คนตัวเล็กฟุ้งซ่าน ทำไมเขาจะไม่รู้หล่ะว่าคนตัวเล็กยังรักชานยอลอยู่ แววตาสีหน้าและท่าทางของแบคฮยอนใครๆในนี้ก็มองออก
“ ก็ดีนะครับพี่อี้ชิง ฝากตัวด้วยนะครับทุกคน” โค้งให้ทุกคนก่อนที่แบคฮยอนจะเดินออกจากตรงนั้นแล้วตามอี้ชิงไป
“ส่วนนายคยองซู...ฉันรู้ว่านายเก่งโปรแกรมมาก....ช่วยฉันแฮ็กข้อมูลของแฟชรไดส์อันนี้หน่อยก็แล้วกัน ฉันเจอมันตอนไปทำภาระกิจคาดว่าน่าจะเป็นของอีกฝ่ายที่ทำตกลงไว้”
"กว่าจะเสร็จ เหนื่อยแย่เลยสิแบคฮยอน"
"ไม่เป็นไรกรอกฮะ อย่างน้อยมันก็เร็วกว่าที่จะส่
"แล้วผลเป็นยังไงบ้างหล่
"คือว่าคนตาย โดนสารพิษที่กินเข้าไปทางเครื่
" ทั้งหมดเลยหรือไงแบคฮยอน?? " คริสที่เงียบอยู่
" ไม่ทั้งหมดครับ 2ใน10โดนแทงด้วยมีดสั่นว่วนอีก8 คาดว่าดื่มน้ำที่มีพิษเข้าไป"
"พี่ลู่หานครับ ผมอยากทราบรายละเอียดของงานนี้ "
"คือ มันเป็นงานประมูล ซึ่งทั้ง8คนที่ตายไปเป็นคนที่
"แล้วตอนผมขึ้นไปค้นบนโรงแรมกลั
" เป็นไปได้มั้ยครับ ว่าทั้งหมดที่ตายจะขั
" เฮียว่าเป็นไปได้.. เพราะทั้งหมดต่างก็เป็นคนใหญ่
"เฮีย!! มาดูนี่ ทุกคนมาดูนี่!!" จงอินชี้ไปที่จอโปรเจคเตอร์ใหญ่
"ฐานข้อมูลถูกสร้างขึ้นใกล้ๆกั
" บริษัทนี้ผลิตลูกอมบังหน้
"และอีก7วันพวกมันจะมีการจะมีการขนส่งยา"
เป็นคยองซูที่เอ่ยขึ้นเพื่
"คราวนี้เฮียคริสจะให้ผมกับลู่
" เฮียใม่ให้เราทั้งสองไปปลอมตั
"อ่าววว...แล้วเฮียจะให้
" เป็นผู้หญิง "
" ห้ะะะะะะะ-[]- "
"ได้ยินไม่ผิดหรอก... ทั้งเซฮุนและลู่ฮานต้องปลอมตั
" แม่แมวยั่วสวาทแห่งวงการค้ายา "
ทุกคนแยกย้ายออกไปตามเซฟเฮ้าท์
บ้านทั้งหลังทุกปิดเงียบอย่างกั
"นี่ชานยอลไม่ได้อยู่กับเราที่
แปลกที่ทั้งบ้านมีห้องนอนแค่ห้
ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออก ร่างบางนำเสื้อผ้าที่ที่ตนจั
ครืดๆ ครืดๆ เสียงโทรศัพท์จากใครคนนึงกำลั
"ว่าไงครับคนดี คิดถึงเหมือนกันนะ อยู่ที่โน่นห้ามดื้อห้ามซนกับคุ
"ตีหนึ่งกว่าแล้วนะค่ะชานยอล เยจินว่าเราไปต่อกันที่ห้องดี
"แต่ที่รักครับ! พรุ่งนี้ผมต้องเข้าบริษัทเช้
"อืมงั้นก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันมีถ่ายแบบ ชานยอลอย่าลืมมารับฉันตอน 5โมงเย็นด้วยนะ"
"ได้เลยครับ ผมไปละ "
ผละตัวออกจากเยจิน แฟนสาวที่คบได้ประมาณปีกว่าๆ ผมก็มุ่งหน้ามายังเซฟเฮ้าท์
คนตัวเล็กนอนขดเป็นลูกหมาอยู่
คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็
แบคฮยอนเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนที่
"ใครให้นายหยิบจับของในตู้เย็
" นายไม่ได้เขียนติดเอาไว้นี่ ! ว่าห้ามจับของในตู้เย็น "
ชานยอลไม่พูดอะไรเขาก็แค่
"ฉันเห็นเมื่อก่อนนายชอบกิน แล้วในตู้เย็นก็มีกุ้งอยู่พอดี "
"ฉันก็กินได้ทุกอย่างนั้นแหละ ..จะพูดให้มันดูพิเศษขึ้
"5555 นี่ฉันอุตส่าห์บินกลั
………….หึ คิดถึงงั้นเหรอ.. ไอคำว่าคิดถึงของฉันที่มีให้
"คุณไคครับ .. คุณว่าจะดีเหรอที่ให้ชานยอลอยู่
" ดีสิครับ ผมว่านะให้มันทั้งสองอยู่ด้วยกั
"แต่แบคบอกผมว่า คนชานยอลมีแฟนแล้ว"
" มันก็ถูกอย่างที่แบคฮยอนบอกมานั
"แล้วอย่างนี้แฟนคุณชานยอลเค้
"555 ไม่หรอกครับ คุณดีโออย่าคิดมากสิ ชานยอลมันไม่ได้จริงจังกับ เยจิน นักหรอก "
“เอ๋? ทำไมเหรอฮะ...เค้าคบกันมาตั้งปีกว่าแล้วไม่ใช่หรือไง ?’’
“55555ผมเล่าไปคุณดีโอก็ไม่เชื่อหรอกครับ ไว้ผมจะพาคุณไปดูให้เห็นกับตาก็แล้วกันนะว่าเรื่องมันเป็นยังไง”
“ผมว่าผมจะเข้าองค์กรช่วงเช้า คุณจะไปกับผมเลยรึปล่าว?’’
“ อืมก็ได้ครับ ... งั้นคุณดีโอรอสักแป้ปนะผมขอขึ้นไปเอาเอกสารก่อน”
"พี่ลู่!! ผมว่าคดีนี้มันแปลกๆไปนะ"
"ยังไง? หล่ะ"
"คือแฟรชไดร์ที่ไอ้ไคมันเก็บได้
" ทำไมนายคิดอย่างนั้นละเซฮุน ...."
"พี่ลองคิดดีดีนะ แฟชรไดร์มันไม่ได้ตกหรือกระเด็
" พี่ก็คิดแบบนายนะ พวกมันไม่น่าจะบอกขายยาเสพติดกันทางเฟรชไดรส์แน่ๆ มันเป็นวิธีที่เสี่ยงไปสำหรับเรื่องพวกนี้"
"ใช่!! มันเหมือนกับจงใจจะให้พวกเราไปติดกับดักของมันอะ”
ทุกคนแบคฮยอนเรียกพบที่ห้องใต้
เสียงประกาศจาก คิมจงแด เอ่ยออกมาก่อนที่ทุกคนจะไปรวมตั
"ทุกคน! ผลชันสูติจากทุกคนรวมกันได้
"ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ผมคิดกับพี
"คนร้ายหน้าจะได้รับสารเสพติ
" งั้นผมว่าการที่พวกเราจะปลอมตั
“ ใช่ ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่ามันจงใจจะให้เราไปตามแผนของมัน” ลู่หานก็พูดอย่างที่ตนคิด คงอื่นๆตรงนั้นก็เช่นเดียวกัน
" งั้นผมว่าพวกเราต้องลองเล่
"แต่ผมว่าทุกคนไม่ควรเสี่
"แต่ฉันเห็นดีเห็นงามกั
“เฮียก็คิดแบบเดียวกับแบคฮยอนนั้นหล่ะ เราควรเล่นตามแผนของมัน..บางทีสิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ใช่ความจริงเสมอไปก็ได้นะ”
“แต่เฮีย...ผมว่า”
“ไม่มีแต่หล่ะชานยอล ฉันรู้ว่านายคิดอะไรอยู่ล้มเลิกความคิดนั้นแล้วนั่งเงียบๆไปเถอะ”
"ฉัน คิดแผนของพวกเราไว้ทั้งหมดแล้ว พวกนายรับกระดาษอันนี้ไปแล้วอ่
"หึ งานนี้สนุกแน่ ชานยอลน้องรักแกได้ตายคาอกเมียแกจริงๆแน่55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 "
ดูพี่คริสท่าจะสะใจมาก5555555
เราอยากจะแจ้ง รีดเดอร์จากฟิคการ์มทุกคนว่า ตอนนี้เค้ายังไม่ปลดเบรนให้เรา แงๆๆ T T เรามีความคิดว่าจะเปิดเรื่องใหม่ดีมั๊ยแล้วทยอยลงเนื้อหาของฟิคกาม รีดเดอร์ว่ายังไง เม้นบอหให้หน่อยน๊า หรือจะแนะนำมาในทวิตเตอร์ @tanchanbaek ตอนนี้เราต้องการคำปรึกษา5555 ส่วนใครที่ติดตามเรื่องนี้ ขอคอมเม้นต์ให้เค้าด้วยน๊า แล้วก็ช่วยกันติดแท็ก #อวดชบ ด้วยนะคร้าบบ แต้งกิ้วมากๆๆ5555 ขอโทษที่หายไปนาน รักน๊า จุ้ฟๆๆๆ
ความคิดเห็น