[Fic Touken ranbu X ตะพดร่ายรำ] มิตรภาพแห่งสองศาสตรา

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่9: ตรวจตรา ( 2 )

   ตอนที่ 9

ตรวจตรา ( 2 ) 


 

   ย้อนไป 15 นาที ก่อนหน้านั้น 


[ ณ ( แมพ ) เขตบ้านเรือน ] 


   " เอาเถอะ คิดมากไปก็คงไม่มีประโยชน์ พวกเราเดินต่อกันเถอะ " ทั้งคู่สนทนากันอยู่นานสองนาน พอรู้ว่าคุยยังไงก็คงไม่มีทางรู้คำตอบ หิรัญจึงยุติการสนทนาแต่เพียงเท่านี้แล้วทำการก้าวขาเดินต่อ  


   โฮเนบามิเองหลังจากที่ฟังบ้างไม่ฟังบ้างเมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังเดินไป เขาจึงเตรียมก้าวขาเพื่อเดินต่อ แต่ในจังหวะนั้นเอง...

ฟุ่บ!!
 

  
  มีบางอย่างวิ่งตัดหลังเขา 



   " ใครน่ะ? " โฮเนบามิรีบหันไป และ ตั้งท่าเตรียมชักดาบสู้แต่สิ่งที่เขาพบมีเพียงแค่ ความว่างเปล่า 


   " มีอะไรงั้นหรือ? " หิรัญหันกลับมาถาม 


   " ไม่มีอะไร ข้าคงคิดมากไปเอง " โฮเนบามิพูดพลางเก็บดาบเข้าฝักแต่ก็ต้องชักมันออกมาอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เขาคาดว่าน่าจะวิ่งตัดหลังเขาไปในตอนนั้น บัดนี้ได้มายืนอยู่ตรงหน้า เขา และ หิรัญ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว 


   " ความรู้สึกแบบนี้มัน...ดาบคลั่งงั้นรึ!? " สัญชาตญาณ ของเขาได้บอกไว้แบบนั้นก่อนที่ร่างของเขากำลังจะเตรียมพุ่งไปข้างหน้า แต่ก็โดนหิรัญฉุดเอาไว้ 


   " ใจเย็นๆก่อนสิ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าดาบคลั่งที่เจ้าพูดถึงน่ะคือตัวอะไร แต่คนตรงหน้าอาจจะเป็นพวกชาวบ้านก็ได้ อย่าผลีผลามสิ "  - หิรัญ 


   " แต่ว่า ความรู้สึกแบบนี้..." - โฮเนบามิ 

   " เฮ้อ...เจ้านี่นะ ใจร้อนจริงๆ ข้าล่ะไม่เข้าใจพวกดาบอย่างเจ้าเอาเสียเลย " หิรัญพูดพลางถอนหายใจออกมา  

   

   ในค่ำคืนนี้ไม่มีแสงดาว มีเพียงแสงจันทร์ที่ทอประกายลงมาให้พวกเขาพอที่จะมองเห็นทางเดิน ส่วนคงตรงหน้านั้นพวกเขาเห็นเพียงแค่เลือนลาง เพราะตอนนี้ แสงจันทร์ที่พวกเขาใช้พึ่งพาในการมองเห็นได้ถูกเมฆบดบังไปเสียหมด  สิ่งที่ทั้งคู่เห็นในตอนนี้ก็คือ ร่างของสิ่งที่อยู่ตรงหน้ายังไม่เคลื่อนที่ไปไหน ราวกับว่ากำลังยืนจับจ้องไปที่พวกเขาอยู่ 



   " แปลกแฮะ นี่ก็นานแล้วนะ ทำไมคนๆนั้นถึงไม่ยอมขยับเลยล่ะ? " หิรัญเริ่มเห็นบางอย่างผิดสังเกต 


   " ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าสังหรณ์ใจยังไงชอบกล " - โฮเนบามิ 



   ภายใต้ความมืดมิดที่ไร้วี่แววว่าจะสว่างขึ้นนั้น ร่างทั้งสามไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น จนกระทั่งเมฆที่บดบังแสงจันทร์ในตอนนี้ได้ลอยจากไปแล้ว  ทำให้แสงจันทร์ได้สาดส่องลงมาการมองเห็นของพวกเขาชัดเจนขึ้น และ เผยให้เห็นร่างปริศนาที่อยู่ตรงหน้า นั่นก็คือ...



   " นั่นมันตัวอะไรน่ะ..." โฮเนบามิพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่ที่จริงก็ประหลาดใจพอสมควร เพราะสิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ดาบคลั่งอย่างที่สัญชาตญาณของเขาบอก แต่เป็น ร่างของหญิงชราคนหนึ่ง หญิงชราคนนั้นมีร่างกายที่ผอมซูบ ผิวขาวซีด ตากลวง หน้าตาบิดเบี้ยวเล็กน้อย เล็บแหลมคม   เขาไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่มีอยู่อย่างเดียวที่เขารู้ก็คือ
 ' ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ'



   " ที่แท้ก็นางผีปอบนี่เอง โผล่มาทีทำเอาใจหายหมด " หิรัญหลังจากที่เงียบไปซักพักก็เริ่มกลับมาพูดเป็นเชิงว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้มีความน่ากลัวเลยซักนิด 


   " ทำไมเจ้าถึงดูไม่กลัวเลยล่ะ? " - โฮเนบามิ 

   
   " ฮะๆ เจ้าคงไม่รู้อะไรสินะ ก็ในสถานที่แห่งนี้น่ะนางผีปอบถือได้ว่าเป็นศัตรูที่ทางเราหมายหัวไว้มากที่สุดเชียวนะ " - หิรัญ 


   " เอ๋ ขนาดนั้นเลยหรือ? "  โฮเนบามิแทบจะไม่เชื่อสายตาของตนเอง 

   
   " ก็นางผีปอบนี่น่ะสร้างวีรกรรมไว้เยอะ ไว้กลับเรือนไปข้าก็จะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน " หิรัญพูดจบก็พุ่งเข้าไปโจมตีผีปอบตนนั้นทันที 


   " โฮกกกก  กรรรรรร " ดูเหมือนว่าผีปอบตนนั้นจะหลบทันแล้วเริ่มใช่เล็บที่คมกริบของมันแทงเข้าไปที่หิรัญทันที 


   " โอ้ หลบได้สวย แต่ช้าไปหน่อยนะ " หิรัญคว้าฝาชีที่อยู่ใกล้ๆนั้นมากันไว้ทันทำให้เล็บของมันถูกจกคาไว้ที่ฝาชีที่หิรัญถืออยู่ ตอนนี้การเคลื่อนไหวของนางผีปอบได้ถูกสกัดไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว  


   " เฮ้ เจ้าดาบอย่ามัวยืนดูอย่างเดียวสิ รีบจัดการเรื่องนี้ให้มันจบๆไปเลย " หิรัญบอกกับโฮเนบามิที่ยืนมองการต่อสู้นั้นอย่างนิ่งๆ  


   " ข้าน่ะหรือ? " - โฮเนบามิ 


   " ก็ใช่น่ะสิ ดาบที่เจ้าถืออยู่น่ะ รีบใช้มันฟันนางผีปอบนี่เร็วเข้า " - หิรัญ


   " เข้าใจแล้วๆ " ว่าแล้วโฮเนบามิก็โจมตีใส่นางผีปอบตนนั้นทันที





   " อ๊ากกกกกกกกกก!!! "  มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะล้มลงไป


   " สำเร็จ!! การโจมตีของเจ้านี่สุดยอดไปเลย " - หิรัญ

   
 
   โฮเนบามิไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับเท่านั้น



   " แล้วจะเอายังไงต่อกับผีตนนี้ล่ะ? "  โฮเนบามิพูดพลางมองไปที่ร่างของนางผีปอบที่ล้มลงไปนอนกับพื้น


   " ก็ต้องเอานางผีปอบนี่ไปหากัณหปักษ์ คนที่ไปกับพวกพ้องของเจ้าที่สวมผ้าคลุมน่ะ พอพาไปแล้วกัณหปักษ์ก็จะถอดพิธีอาถรรพ์ออก " จากนั้นหิรัญก็เล่าความจริงเกี่ยวกับผีปอบตนนี้ ในขณะที่กำลังช่วยพยุงร่างของมันกับโฮเนบามิ เตรียมที่จะเดินไปยังที่ๆกัณหปักษ์ตรวจตราอยู่


 

  ( ณ มโนสำนึงของผีปอบ )


   ถึงแม้ว่าร่างกายของนางผีปอบจะไม่สามารถขยับได้แล้ว แต่ก็พอจะสามารถรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น 

" ทำไมกัน..."


"ทำไมข้าต้องแพ้...."


"ทำไมข้าต้องแพ้พวกเจ้าเสมอเลย..." 


 

   " ที่แท้หากเอาพิธีอาถรรพ์นี้ออกผีตนนี้จะได้ไปผุดไปเกิด แล้วก็จะได้ไม่มาสร้างความเดือดร้อนให้คนที่นี่สินะ " 



  เสียงของดาบสั้นจากแดนอาทิตย์อุทัยที่กำลังพยุงตัวของนางพูดขึ้น

 

" ไปเกิดงั้นหรือ?...ข้าไม่เอา!!...ข้ายังอยากอาละวาดให้มากกว่านี้ ข้าอยากอาละวาดให้มากกว่านี้!! "


 

   นางกรีดร้องออกมา แต่คงไม่มีใครได้ยินเพราะแม้แต่แรงที่จะอ้าปากก็ยังไม่มีเลย


 

 
" ข้าอยากจะอาละวาดให้มากกว่านี้!!! " 



( " เจ้าปราถนาจะอาละวาดให้ได้มากกว่านี้จริงหรือขอรับ? " )

 

  เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นในมโนสำนึกของนาง 
 

" ใคร!? แกเป็นใคร!? " 


(" ฮะๆ ข้าเป็นใครนั้นไม่สำคัญ แต่ถ้าเจ้าปราถนาที่จะอาละวาดให้ได้มากกว่านี้ ข้าช่วยได้นะ " )



" งั้นเหรอ? งั้นเจ้าก็ช่วยข้าสินะ " 



( " ข้าช่วยเจ้าได้ เพียงแต่มีข้อแม้เล็กน้อยเจ้าจะยอมรับข้อเสนอนี้ไหมล่ะ? " )


.


.


.


.


.


.



 

   " หืม? " อยู่ๆโฮเนบามิก็หยุดเดิน 


   " มีอะไรงั้นหรือเจ้าดาบ? " หิรัญหันไปถาม 


   " ข้าสัมผัสได้ถึงพลังของดาบคลั่งจากร่างของผีตนนี้ " - โฮเนบามิ 

   " เป็นไปไม่ได้น่า  ดาบคลั่งที่เจ้าเล่าให้ข้าฟังน่ะ ไม่เห็นมีตนไหนที่คล้ายๆกับนางปอบเลยนะ " - หิรัญ 


   " แต่ข้าคิดว่า....ระวัง!!! " โฮเนบามิรีบเอาดาบของตนฟันเข้าที่แขนของนางปอบทันทีที่เห็นว่ามันเริ่มทำท่าจะโจมตี แล้วร่างนั้นก็เซถลาออกไปออกห่างจากทั้งคู่ทันที 


   " เป็นไปไม่ได้ พวกเราจัดการไปแล้วนี่ ทำไมถึงยังมีแรงลุกขึ้นได้อีกล่ะ! " หิรัญแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเองว่า ผีปอบตนนั้นที่เขาและโฮเนบามิจัดการจนแน่ใจแล้วว่าผีปอบจะไม่ลุกขึ้นมาอีก 


   " ถ้าเช่นนั้นคงต้องจัดการเสียอีกรอบแล้วล่ะ " โฮเนบามิพูดก่อนที่จะพุ่งเข้าไปโจมตี แต่รอบนี้ฝ่ายผีปอบ ไม่ได้หลบ และ ไม่ได้ป้องการการโจมตีแต่อย่างใด แต่กลับเอาเล็บมือที่แหลมคมของมันยื่นออกมาแล้วอยู่ๆ เล็บของมันก็เปลี่ยนรูปเป็นดาบแล้วปัดร่างของโฮเนบามิจนกระเด็นออกไปกระแทกกับกำแพงที่อยู่แถวนั้น 


   " อึ้ก!!! "  โฮเนบามิกระแทกเข้ากับกำแพงเข้าอย่างจังจนกำแพงเกือบร้าว อาการของเขาคงไม่ต่างจากดาบที่มีอาการเสียหายปานกลาง 


   " นี่เจ้าดาบ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!! " หิรัญวิ่งเข้ามาดูอาการ 

   " ไม่เป็นไร ข้ายังไหวอยู่ ผีตนนี้อยู่ๆก็แข็งแกร่งขึ้น ข้าสัมผัสได้แบบนั้น " - โฮเนบามิ 

    " เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ...เดี๋ยวนะ...แข็งแกร่งขึ้นงั้นเหรอ? " หิรัญเหมือนนึกอะไรบางอย่างออกจึงหันไปทางผีปอบที่กำลังเดินเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆทีละก้าวๆ 


   " มนตร์ดำ ผีปอบตนนี้ต้องโดนมนตร์ดำแน่ๆ " ที่หิรัญพูดแบบนี้เพราะเขาเห็นสัญลักษ์สีดำบางอย่างปรากฏอยู่กลางหน้าผากของปอบตนนั้น 


   " มนตร์ดำงั้นรึ? น่าสนใจดีนี่ ว่าแต่เจ้าพอจะมีวิธีรับมือมั้ยล่ะ? " โฮเนบามิพยุงร่างของตัวเองขึ้นแล้วหันไปถาม 


 
    " .......... "  



  " อย่าบอกนะว่าเจ้า...."  โฮเนบามิถึงสีหน้าของเขาจะดูเรียบนิ่งแต่ที่จริงเริ่มใจคอไม่ค่อยดีเสียแล้ว


   " พลังของข้านั้นในตอนนี้สู้อะไรกับมันไม่ได้หรอก..." - หิรัญ 


   " แล้วทำไมเจ้าถึงได้ใจเย็นแบบนี้ล่---เหวออ!!! "  พูดยังไม่ทันจบประโยคดีโฮเนบามิก็ถูกหิรัญอุ้มในท่าแบกถุงปูนวิ่งออกไปด้วยความเร็วแสง(?) 



   " ในเมื่อสู้ไม่ได้ก็ต้องกลับไปตั้งหลัก ข้าไม่ได้ถอยนะ แต่นี่คือกลยุทธ์ของข้า!! " หิรัญใส่เกียร์ร้อยแรงม้าวิ่ง โดยที่อุ้มโฮเนบามิไปด้วย ส่วนปอบกลายพันธ์ุตนนั้นก็เริ่มที่จะวิ่งตามทั้งคู่ 



   " นี่ข้าควรจะดีใจรึเปล่าเนี่ย? ที่ได้มาเดินตรวจตรากับเจ้า " - โฮเนบามิ 

   " เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะน่า ข้าเจอที่ซ่อนเหมาะๆแล้วล่ะ " - หิรัญ 
 

หลังจากนั้น...


 

   " นี่เจ้าดาบ อาการเจ้าดีขึ้นรึยัง? " - หิรัญ 

   " ดีขึ้นแล้วล่ะ แล้วก็เวลาวิ่งน่ะ ให้ข้าวิ่งเองก็ได้เจ้าไม่ต้องมาอุ้มข้าหรอก... " - โฮเนบามิ 

   " ที่จริงข้าก็ไม่ได้อยากอุ้มเจ้าหรอกนะ แต่เห็นเจ้าบาดเจ็บกลัววิ่งไม่ไหวแล้วถูกเจ้าผีปอบนั่นจับไป มีหวังข้าคงโดนเจ้านายของเจ้าเอาเรื่องเป็นแน่ " - หิรัญ 

  " นั่นก็เรื่องของเจ้า..." - โฮเนบามิ 

  " เหอะ ข้าล่ะไม่เข้าใจดาบอย่างพวกเจ้าจริงๆ " - หิรัญ  

  " ว่าแต่...เจ้าแน่ใจนะว่าซ่อนในนี้แล้วหรือ ที่เลือกซ่อนตัวในนี้?..." - โฮเนบามิ 

  " แน่ใจสิ ท่านเจ้าเคยเล่าหนังเรื่องที่ท่านเจ้าไปดูมาว่า เวลาหนีผีปอบให้มาหลบใน โอ่ง แบบนี้แหละ ถึงมันจะเบียดๆไปหน่อยก็เถอะ " - หิรัญ 

   " ท่านซานีวะเองก็เคยเล่าให้ข้าฟังอยู่เหมือนกันนะ...แต่ต่างกันนิดหน่อยตรงที่ว่าหลบเข้ามาในนี้น่ะ ปลอดภัยจริง แต่นั่นก็แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ และหลังจากนั้นก็จะมีเสียงดังขึ้นมาว่า..." โฮเนบามิเว้นช่วงไปซักพัก 
 

" ทำอะไรอยู่หรือจ๊ะ " 



 

   " ใช่แล้ว เสียงแบบนี้แหละ เจ้านี่เลียนเสียงของสตรีเก่งยิ่งนักข้าขอนับถือ " - โฮเนบามิ 

   " น...นั่นไม่ใช่เสียงของข้านะ " - หิรัญ 

   " อ้าว...จะเป็นไปได้อย่างไรกันในเมื่อในนี้ก็มีเพียงแต่เจ้ากับข้าเท่านั้น แล้วเสียงนี่จะมาจากไหนกัน?..." - โฮเนบามิ 

 

ในโอ่งตกอยู่ในสภาวะเงียบไปซักพัก 



" ร...หรือว่า..." 

 

   ทั้งคู่พูดแล้วค่อยๆหันไปยังที่มาของเสียงพร้อมกัน แล้วพบกับ...



   " จ๊ะเอ๋...หาเจอแล้วนะ..." เสียงพูดยานคางและแหบพร่าของนางปอบดังขึ้นมาอย่างสยดสยอง 



   " อะจ๊ากกกกกก!!! "  


 ทั้งคู่พุ่งทยานออกจากโอ่งทันทีแล้วไม่ลืมที่จะปิดฝาโอ่งให้เรียบร้อย  


   " นี่เจ้าดาบฟังนะ ข้าพอจะนึกวิธีออกแล้วล่ะ "  หิรัญพูดในขณะที่กำลังวิ่งหนีผีปอบให้เร็วที่สุด 

   " วิธีอะไรของเจ้าอีกล่ะ!? " โฮเนบามิที่วิ่งหนีตามมาติดๆพูดแบบไม่ค่อยมั่นใจว่าวิธีอีกฝ่ายจะเชื่อได้อีก 


   " เอาเถอะน่า เจ้ารีบวิ่งตามข้ามาให้ทันเถอะ " 


  หิรัญคิดถูกที่ไม่คิดจะสู้กับผีปอบตนนี้ต่อ แต่คิดผิดที่เลือกที่จะวิ่งไปที่ ( แมพ ) ทุ่งนา ซึ่งลุงแดง กับ มิคาสึกิ กำลังคุยอยู่กับนางกระสืออยู่

 

( กลับเข้าสู่โหมดปัจจุบัน )




" คุณมิคาสึกิ!! / ลุงแด๊งงง!! ช่วยด้วยขอรับ!!! " เมื่อพ้นเขตบ้านเรือนออกมาทั้งคู่ก็ตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างสุดเสียง 


 

   " เอ๋ นั่นพ่อหิรัญ กับ พ่อดาบที่ชื่อโฮเนบามินี่จ๊ะ "  - ลุงแดง 

   
   " สองคนนั้นเหมือนกำลังวิ่งหนีอะไรอยู่น่ะ...เดี๋ยวนะ เจ้าตัวข้างหลังนี่มันตัวอะไรกัน " มิคาสึกิเพ่งมองไปยังสิ่งมีชีวิตแห่งมนตร์ดำที่ไล่ตามพวกเขามาติดๆ 


   " นั่นแม่ปอบนี่นา!! แย่ล่ะกำลังวิ่งมาทางนี้ด้วย! งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะ แล้วก็อย่าลืมที่ฉันบอกนะ อย่าสู้กับแม่ปอบเป็นอันขาด " พูดจบนางกระสือก็ลอยจากไป 


   
  เหลือเพียงแต่ผู้อาวุโสทั้งสองที่กำลังยืนมองสิ่งที่กำลังพุ่งมาหาพวกเขา 


   " จะเอายังไงดีล่ะจ๊ะ? " ลุงแดงยิ้มแห้งๆแล้วหันไปขอความเห็นอีกคนที่อยู่ข้างๆ 

   " อืม...ในเมื่อมีคร( กระสือ ) มาเตือนแล้วว่าอย่าไปสู้ พวกเราก็คงจะต้อง..." มิคาสึกิหันหน้าตอบกลับไปแล้วส่งสายตาเป็นเชิงถามว่า ' คิดเหมือนที่ข้าคิดหรือไม่? ' ลุงแดงไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ผู้อาวุโสทั้งสองได้หันหลังพร้อมเพรียงกัน แล้วได้เปลี่ยนการเดินเยื้องย่างแบบคนแก่ธรรมดาๆ กลายเป็นวิ่ง 4x100 แบบนักกีฬาเหรียญทองเป็นทันทีทันใด แสดงให้เห็นเลยว่า ผู้อาวุโสสองท่านนี้คิดเห็นตรงกัน 



    " อ...อ้าว ลุงแดง!! ทำไมทิ้งกันอย่างนี้ล่ะขอรับ!! " หิรัญถึงกับหน้าเหวอทันทีเมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสที่เขาคาดหวังว่าจะช่วยเขาได้ บัดนี้ได้วิ่งหนีจากไปเสียแล้ว ไม่ต่างจากโฮเนบามิที่หน้าเหวอไม่แพ้กัน แต่ต่างกันตรงที่เขาหน้าเหวอเพราะอึ้งกับความสามารถในการวิ่งของผู้อาวุโสทั้งสองต่างหาก 


   " ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เห็นทีต้องไปขอความช่วยเหลือจากคุณยามัมบะกิริแล้วล่ะ " - โฮเนบามิ 

   " จริงด้วยสิ! เจ้าดาบที่คลุมผ้านั่นอยู่กับกัณหปักษ์นี่นา สองคนนั้ต้องช่วยพวกเราได้แน่ " - หิรัญ 

   " ถ้าเช่นนั้น เจ้ารู้สถานที่ ที่พวกเขาไปตรวจตราใช่มั้ย งั้นรีบวิ่งนำทางไปเลยเร็วเข้า!! " - โฮเนบามิ 

   " รู้แล้วน่าเจ้าดาบ ทีแบบนี้ทำมาสั่งข้านะ " - หิรัญ 

   " หึ นั่นก็เรื่องของข้า..." - โฮเนบามิ 



   หลังจากนั้นหิรัญก็ได้เร่งฝีเท้าให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะนำตัวเองและดาบที่เขาเพิ่งจะเริ่มผูกมิตร(?)ไปยังที่ๆตัวช่วยสุดท้ายของพวกเขากำลังเดินตรวจตราอยู่ 


 

****************************
 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

 

 
   

{ Winter Dark Theme }