Fic Harvest Moon:: Knight of Season

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 03:: ฤดูร้อน วันที่ 5

(จดหมายประจำวันนี้)

   'ถึง คุณวอร์สไปซ์ หัวหน้าหน่วยวิจัย'

เป็นไปตามแผนที่คุณได้วางเอาไว้ ทางกลุ่มนักขุดเหมืองได้มีการเร่งมือขุดเอาหินที่ปิดทางออกไปได้ภายในเวลาข้ามคืน เมื่อวานนี้ผมก็ได้เข้าไปสำรวจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พบว่าพื้นที่นั้นมีลักษณะเหมือนกับพื้นที่โล่งในถ้ำ ร้อนชื้น ภายในนั้นมีร่องรอยการขุดแร่ออกไปแล้วบางส่วนเชื่อว่าเป็นฝีมือของกลุ่มนักขุดเหมือง รายงานการสำรวจจึงขอจบแต่เพียงเท่านี้

  ป.ล.

เหมือนมีข้อสงสัยบางอย่างยังคงติดค้างอยู่ในการสำรวจในครั้งนี้ ดังนั้นผมจึงขออนุญาตทำการสำรวจเหมืองนี้อีกครั้งด้วยตัวผมเอง หากทราบอะไรเพิ่มเติมจะรีบมาแจ้ง

ด้วยความเคารพ และ แจ้งมาเพื่อให้ทราบ

จาก                        

เรน  รองหัวหน้าหน่วยวิจัย

---------------------------------------------------------------

'ถึง เฟเบียน เจ้านักประดิษฐ์สติเฟื่อง'

    เสียใจด้วยที่ต้องทำให้นายผิดหวัง เมื่อวานนี้ผมไม่ได้ไปที่ร้านแร่เลย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไร ถ้าผมได้ข่าวมาไม่ผิดเหมือนจะมีคนเงินไม่พอจนต้องถูกเตะออกจากร้าน ผมควรจะบอกว่า น่าสงสาร หรือ สมควรโดน ดีนะ?

  ป.ล.

คราวหน้าคราวหลังก็ระวังเรื่องการใช้จ่ายบ้างนะ จะได้ไม่เป็นภาระให้เจ้าของร้านต้องไล่เตะออกมา

จาก   

บลูเบล

---------------------------------------------------------------

'ถึง นาตาลี และ นิกกี้ คุณภรรยาที่เคารพ และ คุณลูกสุดที่รัก '

    นานแค่ไหนแล้วที่จดหมายจากคุณ และ ลูก ไม่ได้ส่งมาถึงตู้จดหมายหน้าบ้านของผมซักที คุณรู้มั้ยว่าผมคิดถึงคุณ กับ ลูกมากแค่ไหน ทุกวันผมเฝ้าแต่คิดถึงแต่คุณ และ หลับตาฝันทุกครั้งว่าได้กอดลูก แม้ว่าผมจะรักการดื่มมากแค่ไหนแต่ก็ไม่เท่ากับคุณกับลูก................(ต่อจากนี้เป็นลายมือที่ไม่สามารถอ่านออกได้).............................................

.......................................................................................................................................................................................

.......................................................................................................................................................................................

ด้วยรัก และ คิดถึง

จาก           

รัสตี้         

 ---------------------------------------------------------------

ณ เหมืองชั้นที่ 6

     "ฮึ่ยย่า!!" 

        ฉั่วะ!!

ดีแลนฟาดค้อนไม้ขนาดใหญ่ลงบนหินแข็ง จากนั้นไม่นานหินก้อนนั้นก็ร้าวหลังจากนั้นไม่กี่อึดใจก็ปรากฏของแข็งสีแดงสนิมแวววาวแต่ไม่เท่ากับอัญมณี เขาค่อย ๆ ใช้มือทั้งสองข้างค่อย ๆ หยิบขึ้นมา พิจารณาอยู่ซักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า...

   "ได้ แร่ทองแดง ล่ะ!!" แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างดีอกดีใจ ผิดกับโมจิที่หันมามองเขาแล้วขมวดคิ้ว

   "ทองแดง?อีกแล้ว? นายจะดีใจหาพระแสงอะไรมิทราบยะ?" 

   "ก็แบบว่า มันก็ยังดีกว่าทุบแล้วไม่มีอะไรเลยนี่นา ที่เธอทุบอยู่ก็มีไม่ใช่เหรอ แร่เหล็ก น่ะ?"

   "อันนั้นก็เจอเป็นสิบแล้วย่ะ!"

ที่พูดแบบนั้นก็เพราะเขาต้องตามหาแร่ที่เคิร์ก หรือ เจ้าพ่อค้าหน้าเลือดในคราบเทพบุตร(โมจิตั้งฉายาให้แล้วสะบัดหน้าทิ้งตัดใจแบบไม่เหลือเยื่อใย) ซึ่งก็มี แร่เหล็ก , แร่ทองแดง , แร่เงิน และ แร่ทอง อย่างละหนึ่ง ซึ่งในตอนแรกทั้งสามก็นึกว่าหาแร่สี่อย่างนี้ก็ไม่น่าใช่เรื่องยากอะไรเลยรับปาก แต่แลนซ์กลับนัดให้พวกเขามาขุดตั้งแต่เช้า แม้จะไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แต่ในตอนนี้พวกเขาขุดมาเกือบครึ่งวัน แร่ที่พวกเขาหาได้ในตอนนี้มีแค่ แร่เหล็ก และ แร่ทองแดงเท่านั้น

   "ฉันเหนื่อยแล้วนะ...พวกเธอสองคน...ไม่เหนื่อยกันบ้างรึไง?" เคทพูดแบบนั้น เธอวางค้อนลงกับพื้นแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ มัน แต่ถ้าตามหลักการ ดีแลนที่เป็นทั้งเด็กผู้ชาย ทั้งเป็นชาวประมงก็ต้องใช้แรงทั้งเหวี่ยงแหจับปลาบ้างล่ะ พายเรือบ้างล่ะ ช่วงที่ไม่ได้จับปลารู้สึกว่าจะทำงานเสริมจำพวกใช้แรงงานอีก ไม่แปลกหากเขาจะยังคงมีพลังงานเหลือเฟือ ส่วนโมจิ ต่อให้เป็นชาวไร่ที่เพิ่งจะย้ายมาใหม่ บวกกับงานในฟาร์มที่เธอต้องวิ่งวุ่นเป็นว่าเล่น บวกกับนิสัยที่รู้จักกันมา เธอก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่าย ๆ เทียบกับตัวเธอที่เป็นคนขายเมล็ด ได้แต่ยืนหน้าเคาท์เตอร์แล้วขายของเท่านั้น ไม่ได้ใช้งานอะไรเกี่ยวกับพละกำลังเลย ในสถานการณ์ นีี้เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะเสียเปรียบสุด ๆ  

   "นี่มันไม่ใช่เวลามาพักนะ! ลุกขึ้น จับค้อน แล้วทุบ ๆ ๆ!!!" ฟินน์บินมาหาเธอแล้วเร้า 

   "ค่า ๆ " เธอต้องจำใจลุกขึ้นมาแล้วทำตามถ้าเธอยังไม่อยากฟังเสียงบ่นของภูติน้อยตนนี้

   "พยายามเข้านะทุกคน ฉันจะช่วยพวกเธออีกแรงเอง" ไม่ใช่แค่พวกเขาสามคนเท่านั้นที่ลงเหมืองมาขุด แลนซ์ที่เป็นคนนำทางพวกเขาเองก็อาสาจะมาช่วย แม้ว่าพวกเขาทั้งสามจะปฏิเสธด้วยความรู้สึกที่เกรงใจเจ้าตัวแล้วก็ตาม แต่ก็ยังคงยืนกรานมาช่วยจนได้ในที่สุด

   "จะว่าไป...เจ้าขีดกากบาทพวกนี้คืออะไรเหรอครับคุณแลนซ์?" ดีแลนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยกากบาทที่ถูกเขียนบนพื้นที่บางจุด ความจริงเขาก็เห็นตั้งแต่มาสำรวจเหมืองตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสได้ถามซักที

   "อ๋อ! นั่นมัน... พวกเธออย่าไปเหยียบเข้าล่ะ ตรงนั้นน่ะเป็นจุดที่ห้ามไปเหยียบ หรือ หยุดยืนเด็ดขาดเลยนะ" - แลนซ์

   "เอ๋ ทำไมเหรอคะ?" - โมจิ 

   "เพราะว่าตรงนั้นน่ะ เป็นพื้นที่ ๆ พื้นดินไม่ค่อยแข็งแรง เวลาพวกเธอเหยียบมันจะกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ทำให้เธอตกลงไปที่เหมืองชั้นอื่น ๆ ยังไงล่ะ" - แลนซ์

   "เอ๋ ฟังดูเหมือนเป็นลิฟต์ในเมืองที่ทำให้เดินทางสะดวกขึ้นเลยนะคะ" -เคท

   "ไอ้สะดวกน่ะ มันก็สะดวกดีหรอกนะ" แลนซ์ยิ้มแห้ง "แต่ตกไปกี่ชั้นนี่ไม่มีใครรู้ได้ แถมไม่ได้ลงจอดนิ่มแบบลิฟต์อย่างที่เธอว่าหรอกนะ" 

   "แบบนั้นต้องเจ็บน่าดูเลยนะคะ" - โมจิ 

   "ก็นะ...แต่ถ้ามีสัญลักษณ์นี่อุบัติเหตุพวกนั้นก็จะไม่เกิดขึ้น  ยังไงก็อย่าไปเหยียบเจ้าสัญลักษณ์นี่เป็นอันขาดนะเด็ก ๆ " - แลนซ์

   "คร้าบ/ค่า" 

 หลังจากนั้นพวกเขาก็ดำเนินการขุดมาเรื่อย ๆ จนกระทั่ง พวกเขาเดินลงมาขุดถึงเหมืองชั้นที่ 9 แล้วเคทก็ทุบหินจนเจอเข้ากับ แร่เงิน ....

   "ไชโย!! แร่เงินล่ะ! แร่เงิน!!" เคทรู้สึกดีใจมากที่ในที่สุดเธอก็ได้ขุดแร่แล้วเจอกับแร่เหมือนกับคนอื่นเขาซักที และด้วยความดีใจนี้ทำให้ความรู้สึกที่เหนื่อยมาตลอดก็ได้หายเป็นปลิดทิ้ง

   "ดีใจด้วยนะเคท!!" - ดีแลน

  "สุดยอด แร่เงินนี่หายากลงมาจากแร่ทองเลยนะนั่น" - แลนซ์

   "ดวงในการขุดไม่ธรรมดาเลยนี่เคท" - โมจิ 

   "แหะ ๆ ๆ" เคทหัวเราะแล้วเกาแก้มแก้เขิน "ดีล่ะ! ตอนนี้พวกเธอหิวน้ำกันรึยัง? เดี๋ยววันนี้ฉันจะเลี้ยงน้ำให้พวกเธอเอง!! คุณแลนซ์ด้วยนะคะ!!" เธอถามกับทุกคนพร้อมยิ้มหน้าบาน 

   "เอ่อ...ถ้างั้นฉันขอน้ำเปล่าก็แล้วกัน" - แลนซ์

   "ฉัน ก็น้ำเปล่าเหมือนกัน/นะ" โมจิ กับ ดีแลน พูดขึ้นมาพร้อมกัน จนทั้งสองต้องหันหน้ามามองกันซักพักก่อนโมจิจะสะบัดหน้ากลับไปทุบหินในฝั่งของเธอต่อ ส่วนดีแลนก็ได้แต่เกาหัวแกรก ๆ อย่างงุนงง ก่อนจะกลับไปทุบหินในฝั่งของเขาเช่นกัน 

   "น้ำเปล่าหมดสินะ งั้นคอยเดี๋ยวเดียวเดี๋ยวจะกลับมาพร้อมน้ำเย็น ๆ ชื่นใจนะจ๊ะทุกคน" พูดแล้วก็วิ่งออกไป

   "เดี๋ยวฉันไปด้วย!" ฟินน์พูดแล้วบินตามเคทไป 

   "อะไรกันเล่าฉันไปคนเดียวได้น่า!" -เคท

   "ก็เดี๋ยวคุณเธอจะไปอู้ที่ไหน ฉันก็จะได้ลากกลับมาได้ไงเล่า" - ฟินน์

   "หนอยแน่ะ! ช่างกล้า ฟินน์นั่นแหละไม่ทำอะไร เอาแต่ลอยไปลอยมา พวกฉันต่างหากที่เหนื่อย" - เคท 

เพราะมัวแต่เถียงกับฟินน์จนทำให้เคทไม่ได้ดูทาง....

   "เคท!! ตรงนั้นมันมี....!!" 

กึก!

"หืม?..." 

ครืนนนนนน!!!!!!!

   ไม่นานนักที่เท้าของเคทได้ไปเหยียบตรงสัญลักษณ์กากบาท พื้นดินตรงนั้นก็เกิดร้าวจนกลายเป็นหลุมอย่างรวดเร็ว แล้วร่างของเคทก็ได้ร่วงลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก

"กรี๊ดดดด!!!-------------------------" 

"เคท!!!" ทั้งสามที่เห็นร่างของเคทร่วงลงไปต่อหน้าต่อตารีบวิ่งมามุงที่หลุมที่เธอร่วงลงไปทันที

"ฉันไม่เป็นอะไร!!" มีเสียงตอบกลับมาแล้วนั่นก็คือเสียงของเคท

"ไม่ต้องกลัวนะ! เดี๋ยวจะลงไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ!!" แลนซ์ตะโกนลงไปแล้วออกตัววิ่ง "พวกเธอก็หาแร่ทองคำต่อไปนะ" พูดแล้วก็วิ่งลงบันไดเหมืองไปไม่ทันที่ดีแลน และ โมจิจะขานรับ 

---------------------------------------------------------------

(ทางด้านเคท) 

   'ทีนี้ก็ต้องรอคุณแลนซ์มารับขึ้นไปสินะ...เฮ้อ! เรานี่โชคไม่ดีแถมยังมาถ่วงเขาอีกนะเนี่ย....' เธอนึกแบบนั้นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

   "เอ่อ....คุณครับ....คุณ...." เสียงปริศนาดังขึ้น ทำให้เคทหลุดออกจากภวังค์ หันซ้ายหันขวาไม่เจอใครก็นึกว่าคงจะหูฝาดไปเอง

   "คุณครับ!! คุณนั่งทับหลังผมอยู่!!"  ทีนี้เสียงนั่นทั้งดัง และ ชัดเจนมากจนเคทมั่นใจแล้วว่าเธอไม่ได้หูฝาดแน่ ๆ 

   "เหวอ!! คุณก้อนหินพูดได้!!" เธอร้องเสียงหลง

   "ดูดี ๆ ก่อนสิยัยเบ๊อะ! นั่นมันคน!!" ฟินน์ที่บินตามมาด้วยช่วยเตือนสติ 

   "อ๊ะ...คนจริง ๆ ด้วย แต่เดี๋ยวนะ...." เคทเพ่งสายตามองไปที่ร่างที่ค่อย ๆ ลุกจากการหล่นลงมานั่นทับของเธอแล้วก็รู้ได้ว่าเขาคนนั้นคือ...

   "คุณนักวิจัยที่จะระเบิดเหมืองในวันนั้นหนิ!!" พูดแล้วชี้หน้าไปที่อีกฝ่าย 

   "........" เร็น หรือก็คือคนที่เคทกำลังชี้อยู่เงียบไปซักพักก่อนจะพูดขึ้น "เสียมารยาท...ไม่ขอโทษแล้วยังมาชี้หน้าใส่กันอีก...มารยาทแย่จริง ๆ " พร้อมกับดันแว่นกรอบดันที่ดูหนายิ่งกว่าหนังสือวิชาการบางเล่มขึ้นให้เข้าที่ 

   "อ้าว ก็คุณเล่นไม่บอกชื่อกัน ฉันก็ตั้งชื่อให้น่ะสิ....เฮ้! แล้วนั่นจะไปไหนน่ะ?" - เคท

   "เดินสำรวจ...." คำตอบง่าย ๆ สั้น ๆ แต่ได้ใจความ 

   "แต่นี่มันไม่ใช่ถิ่นของคุณนะ ถ้าไม่มีนักขุดเหมืองมาคอยนำทางให้เดี๋ยวก็หลงทางกันพอดี" - เคท 

   "ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง แต่เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาสำหรับผมเพราะผมมีแผนที่..."  ชูให้อีกฝ่ายดูแล้วเดินต่อ แต่ในขณะที่เขากำลังจะก้าวเท้าออกไปนั้น แม้ภายในเหมืองจะมืดมากเพียงไหน แต่แสงไฟในตะเกียงก็ยังมีมากพอที่จะทำให้เคทมองเห็นว่านักวิจัยคนนี้กำลังจะย่างเท้าเหยียบสัญลักษณ์ต้องห้ามนั่น!! 

   "อันตราย!!!" เธอออกตัววิ่งเต็มสปีด เข้าไปดึง(กระชาก)อีกฝ่ายให้ถอยกลับมา แต่นั่นกลับเป็นการเหวี่ยงตัวเธอให้ไปอยู่ตรงนั้นแทน 

    "หวา ๆ ๆ !!!" เธอสูญเสียการทรงตัว เซไปเหยียบพื้นที่ตรงนั้นจนได้...

กึก!!

ครืนนนน!!!!

'อ...เอาอีกแล้ว....' 

   เธอกำลังจะหลับตายอมรับชะตากรรม เธอรู้ดีว่ารอบนี้ที่เธอตกไปแลนซ์จะต้องเหนื่อยเพิ่มลงไปในชั้นที่อาจจะลึกกว่าชั้นนี้ เธออาจจะไม่โชคดีที่มีคนมาเป็นฐานรองรับให้เธอได้แบบนี้อีก และเธออาจไม่โชคดีที่จะตกลงมาแล้วมาถึงพื้นเหมืองได้อย่างปลอดภัย.....

   "จับไว้!!!"

   "เอ๋!?"

 มือหนึ่งได้ยื่นลงมา ตามสัญชาตญาณของเธอที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในตัวเธอรีบคว้ามัน แม้ว่าในวูบนั้นทุกอย่างดูเบลอไปหมด แต่มารู้ตัวอีกทีเจ้าของมือที่เอื้อมมาช่วยเธอในตอนนั้นก็คือคนที่เธอผลักให้เขาออกมาจากจุด ๆ นั้นนั่นเอง 

   "ค...คุณ...."  เธอยังคงตกใจไม่หายกับเรื่องที่เกิดขึ้น 

   "เฮ้อ...เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ?" เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก "ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ย?" เขาถามต่อ

   "ไม่...." จากนั้นเธอก็เริ่มได้สติขึ้นมา "ไม่ ไม่เป็นไร! ฉันสบายมาก!!" 

   "ได้ยินแบบนั้นก็ดี ถึงจะไม่ได้ยินคำว่าขอบคุณตามมารยาทก็เถอะ" พูดแล้วก็เดินออกไป ในตอนนี้คงจะเป็นตอนที่เขาได้ไปจากตรงนี้จริง ๆ แล้วถ้าไม่ติดที่ว่าหันหน้าไปแล้วปะทะเข้ากับหน้าฟินน์พอดี

   "ให้ตายเถอะ! นายนี่เสียมารยาทเป็นบ้า! ผู้ชายภาษาอะไรช่วยผู้หญิงแล้วยังมาทวงคำขอบคุณจากผู้หญิงอีก" และอีกสารพัดคำบ่น แว้ด ๆ ๆ ของฟินน์ ถ้าเป็นคนปกติคงจะเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจแต่...

   "ให้ตายเถอะ น่ารำคาญไม่ต่างกัน เฮ้ ว่าง ๆ ไปฝึกมารยาทกับเจ้าจิ๋วนี่บ้างก็ดีนะ" พูดแล้วชี้ไปที่ฟินน์

   "เดี๋ยวเถอะ!! ภูติอย่างฉันราชินีฝึกมาอย่างดีอยู่แล้วไม่ต้องให้มนุษย์อย่างนายมาพูดหร--- เดี๋ยวนะ! นายมองเห็นฉันงั้นเรอะ!?" ฟินน์ที่เหมือนจะบ่นต่อต้องถึงกับชะงัก 

   "เอ๋!! คุณเองก็เห็นภูติเหรอคะ!!" เคทเองก็ตกใจไม่แพ้กัน 

  "อา....มาถึงตรงนี้ก็คงปิดบังไม่ได้แล้วสินะ" หันกลับมาทางเคท "ใช่ ฉันมองเห็น....เต็มสองลูกตาเลย...แต่ว่าเรื่องนี้ในหน่วยวิจัยยังไม่มีใครรู้"

  "แล้วคุณไม่บอกคนอื่น ๆ ในหน่วยวิจัยเหรอคะ?" ด้วยความอยากรู้เคทจึงถามออกไป

 "ขืนบอกไปก็โดนหาว่าเสียสติกันพอดี...เพราะงั้นห้ามไปบอกใครเด็ดขาด...ถือว่าฉันขอร้องล่ะนะ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เธอเองเวลาเห็นภูติก็ไม่อยากจะบอกเพื่อน ๆ ของเธอสองคนนั้นเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ?"

"สองคนนั้น?...โมจิ กับ ดีแลน น่ะเหรอ? ไม่ใช่แล้วสองคนนั้นน่ะเห็นภูติเหมือนกับฉันนั่นแหละ" -เคท 

"หืม?....มีคนเห็นภูติเยอะขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย...แล้วที่ลงเหมืองมาเนี่ยก็เพราะเจ้าภูตินี่สินะ" เหล่มองไปทางฟินน์ที่ยังคงโวยวายไม่เป็นภาษาจากการถูกเมิน

"คือว่าเรื่องมันยาวน่ะ ไว้จะเล่าให้ฟังนะ" - เคท 

   บทสนทนากำลังดำเนินมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งแลนซ์มาเจอพวกเขาทั้งสองในที่สุด(แลนซ์แอบมองแรง แต่เคทพยายามอธิบายเรื่องราวทั้งหมดจนเรื่องคลี่คลายไปได้ด้วยดี) 

หลังจากที่พวกเขาทั้งสามกลับขึ้นมาถึงชั้นเดียวกับที่ ดีแลน และ โมจิ ทำการกระหน่ำทุบหินอยู่ ข่าวร้ายคือ โมจิทุบหินอย่างเกรี้ยวกราด(จากคำให้การณ์ของดีแลน)จนค้อนไม้ที่เธอใช้หัวหัก แต่ข่าวดีคือพวกเขาเจอ แร่ทอง ซึ่งเป็นแร่สุดท้ายที่พวกเขากำลังตามหาอยู่พอดี 

   หลังจากนั้นก็พากันเดินขึ้นออกจากเหมือง...

"เฮ้อ วันนี้คงลดไปได้ซักโลสองโลล่ะนะ" โมจิยืดตัวด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย 

"เธอรู้ได้ยังไงอ่ะ? ออกแรกแค่นี้มันอาจจะไม่ได้ลดเลยซักกิโลก็ได้" ดีแลนพูด(และดูเหมือนจะขัดอารมณ์โมจิแบบสุด ๆ )

"เดี๋ยวเถอะ! ใครใช้ให้พูดขัดกัน! ฉันบอกว่ามันลดก็ต้องลดสิ!!" -โมจิ 

"เอ...แต่ฉันว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ" - ดีแลน 

"ฮะ ๆ พวกเธอนี่ครึกครื้นดีจังน้า" - แลนซ์ 

    เพราะว่าพวกเขาใช้เวลานานในการหาแร่ บวกกับอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดทำให้พวกเขากลับขึ้นมาช้าไปซักหน่อย ร้านขายแร่ของเคิร์กก็ปิดไปซะแล้ว แต่แลนซ์ก็บอกให้พวกเขากลับมาใหม่ได้ในวันพรุ่งนี้เช้า และก่อนตอนที่พวกเขาต่างแยกย้ายกันกลับนั่นเอง (เร็นขอตัวแยกกลับไปก่อน)

   "จะว่าไปเธอตาแว่นนักวิจัยนี่ตอนเธอตกลงไปสินะ แล้ว...ต่อจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้น? ตานั่นทำอะไรเธอรึเปล่าเคท?" โมจิถามทำเอาเคทค้างไปซักพัก 

  "ก็ไม่นะ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ถามฟินน์ได้เลยเขาไม่ได้ทำอะไรฉันซักนิด เนอะ ฟินน์ เนอะ" ส่งบทพูดไปทางฟินน์ทันที

  "ช่าย เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่ต้องมารับบั้นท้ายเธอเต็ม ๆ----แอ้ก!!!!" เพราะพูดในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเลยโดนเคทบีบคอจนน็อกไป

"เอาเป็นว่าเจอกันวันพรุ่งนี้เนอะ ฮะ ๆ ๆ ๆ " 

ปิดฉากของวันนี้ด้วยรอยยิ้ม และ เสียงหัวเราะของเคทนั่นเอง

---------------------------------------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไป

  

   

    

H
a
s
h