ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 02:: ฤดูร้อน วันที่ 4
(จดหมายประจำวันนี้)
' ถึง แลนซ์ '
การดำเนินงานขุดเหมืองแบบเร่งด่วนผ่านไปได้ด้วยดี ในวันนี้หรือก็คือวันที่เธอได้รับจดหมายฉบับนี้ เธอสามารถเข้าไปสำรวจพื้นที่ตรงนั้นได้แล้ว เธอจะชวนเด็กพวกนั้นไปสำรวจด้วยก็ได้ แต่วันนี้ผมขอผ่านไปด้วยไม่ได้ ผมต้องการพักผ่อนซักหน่อย
ป.ล.
ระหว่างที่ขุดเหมืองอยู่เจอทั้งแร่ ทั้งอัญมณี แล้วก็ 'บางอย่างที่น่าสนใจ' เลยหยิบติดไม้ติดมือมาด้วย ถ้ามีเวลาว่างก็มาดูที่ร้านของผมได้นะ
จาก
เคิร์ก
-----------------------------------------------
'ถึง คุณบลูเบล '
วันนี้คุณต้องเข้ารับการตรวจสุขภาพ ขอให้คุณมาตามเวลานัดด้วยนะครับ
แจ้งมาเพื่อให้ทราบ
จาก
โลเวล
-----------------------------------------------
'ถึง บลูเบล '
วันนี้ที่ร้านขายแร่ และ อัญมณี เห็นว่าจะมีการลดราคาครั้งใหญ่ ฉันตั้งใจไว้ว่าจะไปกระหน่ำซื้อแร่มาทำงานประดิษฐ์ชิ้นโบแดงขึ้นมา ที่เขียนมาบอกไม่ใช่จะให้นายต้องทุบกระปุกออกมาซื้อแร่แย่งกับฉันหรอกนะ แค่อยากจะมาดูสีหน้าของคนที่กำลังจะถูกแย่งซื้อแร่ไปต่อหน้าต่อตาก็เท่านั้นเอง
ป.ล.
รอดูสีหน้านั้นของนายอยู่นะ เจ้าคนป่วย
จาก
เฟเบียน ว่าที่สุดยอดนักประดิษฐ์
สุดจีเนียส ผู้มากด้วยอินสไปเรชั่น
และ จะโค่นล้มตำแหน่งสุดยอดนักประดิษฐ์ของหมู่บ้านจากนาย
-----------------------------------------------
"เอ๋!! ระเบิดปลอมงั้นเหรอ!ครับ/คะ!?"
กลุ่มสองสาว หนึ่งหนุ่ม และหนึ่งภูติ(แม้จะไม่มีใครเห็น และ ได้ยินนอกจากสามคนก่อนหน้านี้ก็ตาม) ตะโกนขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ทำเอาแลนซ์ถึงกับต้องใช้นิ้วอุดหูทั้งสองข้าง
"อา! ใช่ ๆ มันคือระเบิดปลอม โอย...หูจะแตก"
"แล้วพวกคุณรู้ได้ยังไงคะว่ามันคือระเบิดปลอม?" เคทถามขึ้นมาทันทีหลังจากที่แลนซ์ละนิ้วจากการอุดหู
"ก็แบบว่า...ให้คนที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับเหมืองอย่างเคิร์ก กับ สุดยอดนักประดิษฐ์ประจำหมู่บ้านอย่างบลูเบลทำงานด้วยกัน คนหนึ่งขุดเหมือง อีกคนวิเคราะห์ระเบิด สุดท้ายจับไปจับมาก็ดันได้ข้อสรุปมาว่าเป็นระเบิดปลอมดึงออกมาได้เลยโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก" เธอยักไหล่
"อะไรกัน ทำเอาใจหายใจคว่ำหมดเจ้านักวิจัยแว่นหนานั่น..." โมจิบ่น "แล้วก็ทำมาพูดซะดิบดีว่าคำนวณมาดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ ชิชะ โกหกทั้งเพ...." แล้วก็ยังคงบ่นต่อ
"เอาน่า ๆ อย่างน้อยเหมืองก็ไม่ได้เสียหายอะไร พวกคุณแลนซ์ก็ขุดเหมืองเสร็จแล้วด้วย คนพวกนั้นถ้าจะกลับมาอีกต่อให้พกระเบิดจริงมาก็คงไม่มีอะไรให้ระเบิดแล้วใช่มั้ยล่ะครับ?" ดีแลนพูดให้คนที่กำลังบ่นสงบลงแล้วหันไปทางแลนซ์
"ถุกต้องที่สุด!" เธอชูนิ้วโป้งขึ้น
"อ่า....จะเงียบไปก่อนก็ได้ ...จะว่าไปวันนี้คุณเคิร์กไม่ได้มาด้วยเหรอคะ?" อยู่ ๆ โมจิก็ถามขึ้นมา ทำเอาเคท ดีแลน แม้กระทั่งฟินน์ยังต้องหันมามองแล้วส่งกระแสจิตไปว่า 'นั่นแน่ะ!'
"........." แล้วบริเวณโดยรอบก็เงียบไปซักหนึ่ง....
"ฮะ ๆ เอาเถอะ ๆ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังก็แล้วกันว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างที่พวกเรากำลังจะไปสำรวจพื้นที่เปิดใหม่กัน เป็นความคิดที่ดีว่ามะ?" เสียงของแลนซ์ช่วยทำลายบรรยากาศก่อนหน้าได้ดี เธอขยิบตาให้โมจิเป็นสัญญาณว่า'มาช่วยแล้วนะ'
"โอเคค่ะ!" แล้วโมจิก็ก้าวฉับ ๆ ตามแลนซ์ที่เดินนำหน้าไปทันที(ฟินน์ก็บินตามไปด้วย)
"แหม ๆ ๆ คุณเพื่อนสาวขาวไร่กำลังอินเลิฟล่ะ" เคทเอ่ยแซวแล้วเดินตามไปเป็นคนที่สาม
"ได้ข่าวพวกเราเพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่วันเองนะ" ดีแลนยิ้มแหย แล้วก็เดินปิดท้าย
พวกเขาพูดคุยและเดินลงมาเรื่อย ๆ จากเหมืองชั้นแรก สู่ชั้นสอง....สู่ชั้นสาม....สี่....ห้า....จนถึงชั้นที่สิบ.......
"เอาล่ะคณะสำรวจทุกท่าน ตอนนี้พวกเราได้มาถึงที่หมายแล้ว ขอเชิญทุกท่านพบกับ พื้นที่เปิดใหม่!!!" แลนซ์ผายมือไปยังพื้นที่ที่เดิมมีหินก้อนใหญ่ขวางกั้น แต่ตอนนี้ได้ถูกขุดออกไปหมดแล้ว เป็นเหมือนภายในถ้ำขนาดกว้าง บริเวณโดยรอบมีร่องรอยของการถูกขุด ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นร่องรอยการขุดแร่ของเคิร์กตามที่แลนซ์ได้เล่าเอาไว้ระหว่างเดินลงมา
"นั่นมัน! นั่นมัน ๆ ๆ !!!"
"ฟินน์เกิดอะไรขึ้น!? รอพวกเราด้วย!!"
อยู่ ๆ ฟินน์ก็วิ่งพุ่งออกไป พลอยทำให้ดีแลนตะโกนออกไปแล้ววิ่งตามเขามาติด ๆ ตามมาด้วยโมจิ และ เคท แลนซ์ที่ยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็ยืนเกาหัวแกรก ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวิ่งตามเด็กสามคนนั้นไป
"เฮ้ รอกันด้วยสิ"
ฟินน์มาหยุดอยู่ตรงหน้าบางอย่างก่อนจะกรีดร้องเสียงหลง
"อุหวาาาาาาาาาาาา!!!!!!!"
นั่นทำให้สามคนแรกที่วิ่งตามมาต้องเร่งฝีเท้าตามเข้าไปอีกจนกระทั่งมาถึงตรงที่ฟินน์ยืนอยู่
"อะไรกัน? แค่เสาแขวนระฆังหรอกเหรอ?" โมจิเอ่ย เมื่อเห็นว่าสาเหตุที่ทำให้เจ้าภูติน้อยตนนี้ต้องส่งเสียงประหลาดออกมาก็คือ 'เสาแขวนระฆังที่ไร้ระฆัง' ก็เท่านั้นเอง....
"ไม่ใช่แค่หรอกนะ! นี่น่ะคือ เสาแขวนระฆังที่เป็นที่สถิตของภูตแห่งไฟ เชียวนะ!!" ฟินน์หันกลับมาแล้วขึ้นเสียงใส่
"เดี๋ยวนะ! ถ้าตามในนิทานมันก็จะต้องมีระฆังด้วยไม่ใช่เหรอ? แล้วระฆังมันไปไหนแล้วล่ะ!?" - เคท
"นั่นแหละปัญหา ฉันไม่รู้ว่ามันหายไปได้ยังไงเนี่ยสิ!!!" - ฟินน์
"โอ่ย...พวกเธอจะไปไหนก็ช่วยบอกกันก่อนสิ....อยู่ ๆ วิ่งไปแบบนี้เกิดหลงขึ้นมาฉันซวยนะเหวย...." แลนซ์ที่ตามมาจนทัน ขมวดติ้วเล็กน้อยน้ำเหงื่อไหลอาบใบหน้าขาวอมชมพูทั่วใบหน้าแล้วเธอก็ใช้แขนเช็ดมันออกเมื่อไหลมาถึงตรงคาง
"คุณแลนซ์ครับ คือว่าเสาระฆังนี่..." ดีแลนพูดแล้วชี้ไปทางเสาระฆัง แลนซ์ยืนสำรวจพลางนึกอะไรอยู่ซักพัก ก่อนที่เธอจะร้อง 'อ๋อ' แสดงให้เห็นว่าเธอนึกอะไรบางอย่างออก
"พวกเธอกำลังจะถามว่าตัวระฆังอยู่ที่ไหนสินะ?...ถ้างั้นฉันขอตอบเลยว่า...."
-----------------------------------------------
"เงินไม่พอก็ออกไปว้อย!!"
หลังสิ้นประโยคไล่ลูกค้า(ที่เงินในกระเป๋าไม่เอื้ออำนวย) ก็ปรากฏร่างของบุคคลที่ไม่สามารถระบุลักษณะได้มากนัก แต่คร่าว ๆ คือ เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ในชุดเสื้อโค้ท และ หมวกซึ่งทั้งสองอย่างต่างดูเก่า และล้าสมัย ร่างนั้นลอยละลิ่วออกมาจากทางประตูร้านประหนึ่งว่าถูกจับเตะออกมา(หรือจริง ๆ เขาอาจจะโดนแบบนั้นมาก็เป็นได้) ก่อนจะร่วงหล่นลงมาดัง ตุบ! ต่อหน้ากลุ่มคนสี่คน(กับภูติอีกหนึ่งตน)ที่เพิ่งเดินออกมาจากเหมืองได้ไม่นาน
"โอย...." ร่างนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นมา แต่ในระหว่างที่ลุกขึ้นหมวกที่สวมอยู่ก็ร่วงลงไป เผยให้เห็น เส้นผมสีแดงเข้มยาวปรกหน้า ตัดเข้ากับผิวที่ขาวจนแลดูซีด และ ดวงตาคมกริบสีม่วงลาเวนเดอร์ที่ถูกซ่อนเอาไว้ด้วยแว่นกรอบดำ โดยรวมเขาก็จัดได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว(จนโมจิก็สงสัยว่าในหมู่บ้านนี้เป็นแหล่งรวมคนหน้าตาดีรึไงกันนะ?)
"ถึงจะเป็นลูกค้าประจำ แล้วอยู่ในช่วงสินค้าลดราคา แต่ถ้าเงินไม่พอเคิร์กก็ไม่ยอมให้นายซื้อหรอกนะเฟเบียน" แลนซ์หัวเราะคิก
"ฝากบอกเพื่อนเธอด้วยก็แล้วกัน ว่าถ้ายังทำแบบนี้ระวังจะเสียลูกค้าประจำโดยไม่รู้ตัว" พูดพลางค่อย ๆ ก้มตัวหยิบหมวกขึ้นมาแล้วปัดเศษดินออก
"จ้า ๆ เดี๋ยวจะไปบอกให้ แต่ปกตินายก็มีเงินจ่ายตลอดนี่นา วันนี้เขาก็ลดกระหน่ำด้วยนี่...จะบอกให้นะต่อให้ของมันลดราคาแต่ถ้าซื้อเยอะมันก็ต้องจ่ายเยอะอยู่ดีนายควรจะจำตรงนี้ไว้นะ"
"ฉันรู้ ๆ " ทำมือปางห้ามญาติ "ฉันก็ซื้อของตามปกติของฉันนั่นแหละ แต่ระฆังที่หมอนั่นกำลังขัดอยู่มันดูสวยดีเลยว่าจะขอซื้อ"
"!!!!!!"
ทั้งสามหันมามองหน้าพร้อมกัน และเพราะเห็นแบบนั้นเลยได้ข้อสรุปเป็นเอกฉันท์ทันทีว่า 'อาจจะเป็นรัฆังที่พวกเขาตามหาอยู่'
"คุณเฟเบียนครับ ระฆังที่คุณเคิร์กขัดอยู่เป็นแบบไหนเหรอครับ?" - ดีแลน
"หืม? สนใจจะซื้องั้นเหรอเจ้าหนู? ขอเตือนไว้ก่อนเลย....แพงหูฉี่...." - เฟเบียน
"เขาถามลักษณะไม่ใช่เขาบอกว่าจะซื้อเฟ่ย...." - แลนซ์
"เฮ้อ...ให้ฉันเกริ่นก่อนไม่ได้รึไง? ก็ได้ ๆ มันก็ใหญ่ประมาณแขนของเขาได้ สีเหมือนแร่ทองแดง แต่จะแดงกว่าหน่อยหนึ่ง แล้วก็ตอนที่เขาขัดมันดูเปล่งประกายมาก ๆ เลยล่ะ" - เฟเบียน
"ไม่ผิดแน่! จะต้องเป็นระฆังของอลันแน่นอน!!" ฟินตะโกนออกมาอย่างมั่นใจ
"อลันเหรอ?...." โมจิถาม
"ชื่อภูติที่อยู่ในระฆังสีแดงน่ะ" เคทอธิบาย
"ถ้างั้นฉันขอตัวล่ะ...ถึงจะไม่ได้ระฆังแต่อย่างน้อยก็ได้แร่ลดราคาล่ะนะ..." พูดแล้วก็เดินจากไป
"เอาล่ะ ถ้างั้นเข้าไปในร้านกันเถอะ" แลนซ์พูดแล้วเดินนำเข้าไป....
-----------------------------------------------
'แพงหูฉี่.............'
ทั้งหมดแทบจะเห็นด้วยกับคำก่อนหน้าของเฟเบียนหลังจากที่รู้ราคาของระฆังที่เคิร์กเอามาจากเหมือง และฟินน์ก็ได้ยืนยันแล้วว่าเป็นระฆังนั้นไม่ผิดแน่ ๆ
"ระฆังนี่เท่ากับเมล็ดพืชที่ฉันขายให้โมจิได้ทั้งเดือนเลยนะ..." แม้แต่เคทที่มองโลกในแง่ดีสุดในนี้ยังต้องอึ้งจนต้องพูดประโยคนี้ออกมา
"แน่นอน ก็บวกทั้งค่าเหนื่อยที่ขุดมาตลอด แล้วก็ค่าขัดทำความสะอาดนี่อีก รวม ๆ ก็ดูสมเหตุสมผลอยู่นะ" เคิร์กพูดแล้วกระตุกยิ้ม
"พืชที่ไร่ก็ยังไม่ออกผลซะด้วยสิ ยังขายตอนนี้ไม่ได้หรอกนอกจากไม่พอแล้วยังขาดทุนเปล่า ๆ ...." โมจิพูดแล้วหันไปทางดีแลน "แล้วนายล่ะ?"
"ช่วงนี้ปลาน้อยมาก ๆ น้อยซะจนทุก ๆ คนต้องล่องทะเลไปหาปลา จนตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลย...บ้านฉันตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีปลาขายเท่าไหร่นอกจากตัวเล็ก ๆ แม้แต่เอาปลามาแลกแทนเงินกับผักของเธอ เธอยังไม่ยอมเลยไม่ใช่เหรอ?" ดีแลนมองกลับ
ภายในบรรยากาศที่ดูหดหู่ และ ชวนสิ้นหวังนั้น ก็มีคนคิดไอเดียบรรเจิดขึ้นมา
"ไม่มีเงิน....แลกแทนเงิน.... คิดออกแล้ว!!" แลนซ์ตะโกนขึ้นมาพร้อมดีดนิ้ว ทำห้เธอกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนในร้าน (แต่เธอหาแคร์ไม่) "ฉันมีวิธีทำให้พวกเะอซื้อระฆังพวกนี้ได้แล้ว!!"
"จริงเหรอคะคุณแลนซ์!? วิธีไหน อะไร ยังไง พวกหนูต้องทำยังไงบ้างคะ!?" เคทถามด้วยสายตาที่เป็นประกายแววตาของเธอแสดงออกถึงความหวังอย่างเห็นได้ชัดมากกว่าคนอื่น ๆ
"อะแฮ่ม ๆ แลนซ์ขอเสนอวิธีการ แลกเปลี่ยนสินค้า " - แลนซ์
"หา?...แลกเปลี่ยนสินค้าเนี่ยนะ" เคิร์กเลิกคิ้ว ดูท่าทางก็รู้ได้ทันทีว่าเขาจะต้องปฏิเสธวิธีนี้แน่ ๆ
"อ๊ะ ๆ เก็บคำของนายไว้ก่อน ฉันว่านายก็น่าจะพอรู้อยู่บ้างนะ อย่างคนสมัยก่อน สมัยนั้นก็ยังไม่มีเงินเป็นสื่อกลางในการแลกเปลี่ยน เขาเลยต้องใช้สิ่งของในการแลกเปลี่ยนกันแทน นายก็แค่คิดมูลค่าของระฆังนี่ กับ ของที่อยากได้ แล้วฉัน กับ เด็กพวกนี้จะเอาของสิ่ง ๆ นั้นมาให้นายเอง แล้วนายก็ให้ระฆังนั่นกับเด็กพวกนี้ เป็นไงล่ะ ฟังดูง่ายสุด ๆ ไปเลยใช่ม้า?"
"เพราะมีน้องเป็นนักศึกษาโบราณหรอกนะถึงได้พูดอะไรที่ดูเป็นวิชาการขนาดนี้ได้..." คำพูดนี้ทำให้แลนซ์พองแก้มทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย"แต่ก็นะ...เธอไม่คิดเหรอว่าผมอาจจะให้ไปหาของที่หายากเอาก็ได้นะ..." เคิร์กพูดแล้วแสยะยิ้ม
"เฮอะ ๆ อย่างนายก็หนีไม่พ้นพวกแร่ กับ อัญมณีหร๊อก! เพราะงั้นฉันถึงได้จะอาสาช่วยเด็กพวกนี้ยังไงล่ะ!" แลนซ์พูดออกมาอย่างมั่นใจ สามคนที่อยู่ด้านหลังถึงกับพูดพร้อมกันเป็นเสียงประกอบ "เท่สุด ๆ ไปเลยคุณแลนซ์!"
"โอ้...รู้ทันหนิ...ถ้างั้นสรุปว่าพวกเธอจะหาของที่ผมต้องการสินะ"
"บอกมาเลย!พวกฉันหาได้อยู่แล้วล่ะน่า!" - แลนซ์
"ผมเองก็จะช่วยคุณแลนซ์ด้วยครับ! เรื่องใช้แรงขุดเหมืองน่ะบอกผมได้เลย!" - ดีแลน
"คุณแลนซ์อุตส่าห์ให้ความช่วยเหลือพวกเราแล้วนี่นะ เรื่องอะไรจะมายอมแพ้ตอนนี้กัน?" - โมจิ
"ถึงจะไม่ค่อยถนัดเรื่องขุดเหมือง แต่ฉันก็จะช่วยอีกแรงนะ!!" - เคท
"ทุกคนพยายามเข้านะ!!" - ฟินน์
"ถ้าพวกเะอพูดแบบนั้นแล้วล่ะก็...."
"สิ่งที่ผมต้องการก็คือ...."
-----------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น