คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4:พิสูจน์
ตอนที่ 4
พิสูจน์
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วในที่สุดก็ถึงวันที่
ไรมง และ เทย์โคคุ จะได้มาเผชิญหน้าแข่งขันกันถึงจะเป็นเพียงการแข่งขันเปิดเกมไม่ได้มีผลแพ้ชนะอะไร
แต่มันก็การแข่งที่สำคัญต่อทั้งสองฝ่ายมาก
“และแล้ววันนี้ก็มาถึงจนได้สินะ...”
เจ้าของผมทรงกะลาครอบพึมพำขึ้นมาพลางดันแว่นกรอบหนาของตนให้เข้าที่
เธอไม่นึกเลยว่าการกระทำที่บ้าระห่ำของเพื่อนสนิทของเธอจะทำให้เจ้าตัวมาอยู่ถึจุดๆนี้ได้
หลังจากวันที่มาซารุได้เป็นสมาชิกนักเตะ
เธอเริ่มปรับตัวเข้ากับสมาชิกนักเตะคนอื่นๆได้อย่างรวดเร็วจะเว้นเสียก็แต่กัปตันที่เหมือนจะไม่เห็นด้วย
ถึงต่อหน้าคนอื่นๆเขาจะไม่ได้แสดงอาการอะไรก็เถอะ แต่มันก็ไม่พ้นจากสายตานักวิเคราะห์ของหัวหน้าเมเนเจอร์คนนี้หรอก
“อุซุย ทำอะไรอยู่น่ะ?”
เสียงของหนึ่งในคนที่อยู่ในห้วงความคิดเรียกช่วยดึงให้หลุดออกจากภวังค์
“แต่งตัวเสร็จไวดีหนิ...ไม่มัดผมหน่อยเหรอ?” พูดพลางตรวจสอบความเรียบร้อยเพื่อนสนิทองตนในชุดทีมที่ได้มาใหม่แต่กลับปล่อยผมพะรุงพะรัง
“ยางมันขาดน่ะ เธอพอจะมีซักเส้นมั้ย?” มาซารุถาม ดูจากท่าทางแล้วเธอคงจะไม่มียางสำรอง
“รอแป๊บนึงนะ เหมือนจะมีอยู่” อุซุยพูดแล้วเดินไปค้นกล่องอุปกรณ์ที่ตัวเองวางไว้บนโต๊ะแถวนั้น
“อึก...”
“เป็นอะไรรึเปล่าอุซุย?”
มาซารุทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเธออาการดูแปลกๆไป
“อ...อยู่ๆก็ปวดท้องน่ะ...อูย...”
กุมท้องจนงอตัวอาการเหมือนคนปวดท้องหนักมาก
“นี่!ไหวรึเปล่าน่ะ!?”
เข้าไปช่วยพยุงไปนั่งเก้าอี้
“ว..ไหว...ยังพอไหวอยู่...”
“รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะรีบหายาแก้ปวดท้องให้เดี๋ยวนี้แหละ!!” ว่าแล้วก็รีบกลับไปค้นในกล่องอุปกรณ์
‘ยาแก้ปวดหัว
ยาแก้ไอ น้ำยาล้างแผล พลาสเตอร์ สำลี ผ้าพันแผล ยาดม
ยางมัดผม(ถึงตอนนี้จะไม่ได้หาก็เถอะ)......’
ของต่างๆถูกหยิบออกมาจนกระทั่ง...
“ม...ไม่ต้องแล้ว!!”
ไม่ทันที่จะได้ค้นจนหมดคนที่ปวดท้องก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป
“ที่แท้ก็ท้องเสียสินะ(=^=)”
“ยาแก้ปวดท้องไม่ต้องแล้วนะ แล้วที่รื้อๆมาน่ะเก็บให้หมดด้วย!!”คำสั่งดังผ่านประตูห้องน้ำหญิงแล้วก้องไปทั่วห้องเปลี่ยนชุดนักกีฬาหญิงอีกที(โชคยังดีที่นักกีฬาหญิงในตอนนี้มีเพียงคนที่กำลังรื้อกล่องยา)
“ค่า คุณผู้จัดการ” รับปากก่อนที่จะจัดแจงเก็บของให้เข้าที่
เหลืออีกเพียง 10
นาทีก่อนการแข่งขัน
อุซุยยังไม่ออกจากห้องน้ำส่วนของทั้งหมดถูกจัดเข้าอย่างเรียบร้อยทำเอาคนที่จัดแทบจะปาดเหงื่อเพราะของมันช่างเยอะจริงอะไรจริง
“เออะ...เหมือนจะลืมอะไรบางอย่างแฮะ...” พูดพลางลูบหัวตัวเอง
เฮ้ย!ลืมเรื่องยางไปสนิทเลย!!
ว่าจะค้นกล่องอีกทีก็ไม่อยากค้นเพราะถ้าจำไม่ผิดน่าจะเก็บลึกพอสมควรด้วย
จะรื้อออกก็ขี้เกียจเก็บเข้าอีก(โถ!ชีวิต!!!=[]=<<<<มาซารุ(แอบ)บ่น)
“ยังไงก็ไม่มีทางยอมรับงั้นเหรอครับ?”
เอ๊ะ...เสียงมิยาบิโนะหนิ!
“ใช่ ยังไงฉันก็ยอมรับยัยนั่นไม่ได้เด็ดขาด”
มิคาโดะ?...
“เหตุผลเพราะรุ่นพี่ฮานาโอกะเขาเป็นผู้หญิงน่ะเหรอครับ!?”
ริวซากิ...
เสียงบทสนทนาดังขึ้นจากอีกฟากของประตู
ด้วยความอยากรู้รวมไปถึงในบทสนทนามีชื่อของตัวเองด้วยจึงเอาหูแนบประตูฟัง
“ไม่มีเหตุผลเลย! ตอนที่แข่งกันตอนนั้นรุ่นพี่ก็บอกว่ามีฝีมือหนิครับ!!” -มิยาบิโนะ
“ใช่...ยัยนั่นน่ะมีฝีมือ...แต่ใช่ว่าจะต้องยอมรับหนิ”-มิคาโดะ
“ก็แล้วเหตุผลอะไรที่ทำให้ไม่ยอมรับกันล่ะครับ!?”-ริวซากิ
“ก็บอกแล้วไงว่ายัยนั่น...”-มิคาโดะ
“เป็นผู้หญิง? รึว่าเป็นเพราะเรื่องนั้นรุ่นพี่เลยคิดต่อต้านผู้หญิงที่จะเล่นฟุตบอล?”-ริวซากิ
“........”
เรื่องนั้น?....เรื่องอะไรกันน่ะ!?
คนที่แอบฟังขมวดคิ้วเป็นปม
มีหลายเรื่องที่เธอไม่รู้ต่อให้เธอจะเคยเป็นเมเนเจอร์ของเทย์โคคุมาตลอดสามปีก็ตาม...
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!ที่เป็นประเด็นอยู่ก็คือ
กัปตันทีมไม่ยอมรับในตัวเธอเพราะเธอเป็น’ผู้หญิง’งั้นเหรอ!?
และที่เถียงๆกันแบบนี้ก่อนการแข่งขันมันเป็นเรื่องไม่ดีแน่....
“ฉันควรจะทำยังไงดี...”
ขณะที่กังวลอยู่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นกรรไกรที่อยู่บนสุดของกล่องอุปกรณ์...
ในเมื่อยังมีคนไม่เชื่อใจเธอ...
เธอต้องไม่โกรธเขา...และอย่าโทษตัวเอง....
แต่เธอจะต้อง...
พิสูจน์ให้เขาเห็น!!
ปึง!!!
เสียงกระแทกประตูออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านักกีฬาหญิง
เผยให้เห็นร่างของเด็กสาวในชุดทีมเทย์โคคุ
เส้นผมสีแดงรุงรังปรกหน้าทำให้มองเห็นหน้าเธอไม่ชัด แต่ที่แน่ๆคือในมือของเธอถือกรรไกรออกมาด้วย
“!!!”
กลุ่มสนทนาต่างตกใจที่อยู่ๆบุคคลที่พวกเขาพูดถึงมาโผล่ตรงหน้า(แถมยังถือของมีคมมาอีกต่างหาก)
“ร...รุ่นพี่ฮานาโอกะ” -ริวซากิ
“คือว่า!เรื่องนี้พวกผมอธิบาย...” -มิยาบิโนะ
“ไม่ต้องอธิบายแล้วล่ะ”
พูดจบก็ใช้กรรไกรตัดผมตัวเองทันที ผมที่ตั้งใจจะไว้ยาวมาตลอดสามปีได้ถูกตัดออกภายในไม่ถึงสิบวินาที...
“ทีนี้...ก็เหมือน’ผู้ชาย’แล้ว ให้ฉันลงสนามได้แล้วนะ^^”
ณ สนามแข่ง
สนามแข่งที่เต็มไปด้วยผู้คนถึงจะรู้อยู่แล้วว่าส่วนใหญ่จะมาเชียร์ไรมงก็ตามแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทั้งหมดได้นั่งอยู่เต็มที่นั่งผู้ชม ทีมนักเตะที่มีฝีมือทั้งสองฝ่ายได้เดินออกมาจากห้องเก็บตัวนักกีฬา
เป็นครั้งแรกที่มาซารุได้ลงสนามจึงไม่แปลกหากก้อนเนื้อข้างซ้ายจะเต้นรัวจนผิดจังหวะ
หรือจะให้พูดง่ายๆเลยคือเธอกำลังรู้สึกตื่นเต้น
‘จำไว้นะ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าแสดงท่าทีเป็นมิตร
หรือ หวาดกลัว กับคู่แข่งเป็นอันขาด’
คำแนะนำเดียวที่กัปตันบอกกับเธอก่อนจะเดินเข้าสนามและไม่มีบทสนทนาใดอีกดังก้องขึ้นมาในหัว
ในตอนแรกก็ไม่เข้าใจหรอก
แต่พอได้เห็นหนึ่งในสมาชิกทีมคู่แข่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ถึงบางอ้อทันที
‘ฉันเข้าใจแล้วล่ะ...’
แม้จะอยู่เป็นกองกลางห่างจากจุดที่เธอคนนั้นยืนอยู่แต่ก็สามารถบอกได้ว่าคนๆนี้คือใคร
แต่เพราะกัปตันให้คำแนะนำจึงไม่อาจแสดงท่าทีอะไรได้มาก
จึงได้แต่พึมพำออกมาอย่างเบาที่สุด
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ...ฟุยุกิ เรลินะ”
---------------------------------------------------------------------
มุมคุยกับผู้เขียน
หนีห่าว!วันนี้ก็มาไขข้อให้กระจ่าง อาจจะมีบางท่านสงสัย(รึไม่มี?)ว่าทำไม๊ ทำไม มาซารุที่ไว้ทวินเทลก็น่ารักดีแท้ๆ(?)ทำไมถึงมาไว้สั้น และตอนนี้ก็จะเป็นคำตอบค่ะ!! และอย่างสองคือตอนนี้มาเปิดตัว ตัวละครOCอีกคนคือ 'ฟุยุกิ เรลินะ' ค่าาา ฮิ้ววว
ถึงตอนนี้จะยังมีบทเพียงถูกกล่าวถึงแต่ตอนต่อไปจะเริ่มมีบทบาทมากขึ้นนะคะ และไม่แน่ว่าอาจจะมีOCใหม่ๆเข้ามาอีก!ตอนต่อไปจะเป็นอย่างไรนั้นโปรดติดตามค่าา
ปล.OCที่นำมาเขียนนี้เราได้สอบถามข้อมูลและขออนุญาติผู้ปกครองมาแล้ว หรือ ถ้าต้องการให้OCของคุณมาโลดแล่นในนิยายนี้ก็สามารถมาติดต่อได้ที่เพจนี้นะคะ//โปรโมทเพจแป๊บ อิ_อิ
https://www.facebook.com/Hanaoka-Masaru-Inazuma-eleven-go-OC-195000947536157/
ความคิดเห็น