ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2:ที่ปรึกษา
ตอนที่ 2
ที่ปรึกษา
ทากานาชิ ชิโนบุ อดีตนักเตะหญิงเพียงคนเดียวในเทย์โคคุ หลังจากที่เธอเรียนจบไปชมรมฟุตบอลของเทย์โคคุก็ไม่มีนักเตะหญิงอีกเลย ปัจจุบันนี้เธอเป็นนักเขียนอิสระที่อาศัยอยู่ในห้องเช่าข้างๆกับครอบครัวฮานาโอกะ พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันอย่างรวดเร็ว อาจเป็นเพราะมาซารุเรียนอยู่เทย์โคคุ ซึ่งเป็นรุ่นน้อง และอยู่ในชมรมฟุตบอลด้วยเวลาพูดคุยกันจึงเข้าใจกันได้
วันหนึ่งครอบครัวของเธอต้องไปทำงานที่อื่นรวมถึงได้ตั๋วไปฮันนีมูนผู้เป็นลูกก็ไม่อยากขัดจังหวะการทำงานรวมไปถึงการฮันนีมูนจึงขอผู้เป็นพ่อกับแม่ว่าขออยู่ที่นี่ พวกเขาจึงขอให้ทากานาชิมาดูแลมาซารุในช่วงที่พวกเขาไม่อยู่ ซึ่งเจ้าตัวก็เต็มใจที่จะทำเต็มที่ เพราะพวกเขาในตอนนี้สนิทเหมือนกับพี่น้องท้องเดียวกันเลยล่ะ
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้น่ะค่ะ" มาซารุเล่าเรื่องที่เกืดขึ้นทั้งหมดให้ทากานาชิฟัง ซึ่งมันเป็นปัญหาระดับภูเขาที่ไม่สามารถยกออกจากอกกระดานของเธอได้(?)
"เท่าที่ฟังมา ฉันคิดว่า...."
"ว่า..."
"เธอน่าจะไปเป็นนักรักษาสิทธิสตรีนะ"
แป่ว!!!
มาซารุแทบจะล้มหน้าคะมำกับคำตอบของผู้เป็นรุ่นพี่ แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่หรือคือคำตอบที่เธอได้
"โธ่ รุ่นพี่ทากานาชิคะ!!เรื่องนี้หนูซีเรียสนะคะ!!"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่าๆ หยอกนิดหยอกหน่อยไม่ได้นะเราเนี่ย" ทากานาชิหัวเราะชอบใจกับท่าทางของอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าหน้าของอีกฝ่ายตอนนี้ไม่ค่อยอยากเล่นด้วยซักเท่าไหร่
ปกติแล้วหากมีเรื่องหรือปัญหาอะไรถ้าไม่นับผู้เป็นพ่อกับแม่แล้วเธอก็จะไปปรึกษากับรุ่นพี่คนนี้นี่แหละ แต่ทุกครั้งที่ขอคำปรึกษาก็มักจะโดนหยอกหรือไม่ก็โดนแกล้งก่อนเสมอ แต่เห็นแบบนี้ก็เกิดจากความเอ็นดูของผู้เป็นรุ่นพี่ทั้งสิ้น
"สรุปก็คือเธอจะต้องไปแข่งกับพวกหนุ่มๆนักเตะในทีมสินะ" ทากานาชิทวนคำพูด
"ใช่แล้วค่ะ แต่ว่ามันติดปัญหาอยู่หนูไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี" สีหน้าของมาซารุเต็มไปด้วยความกังวล
"ให้เดานะ...เธอเล่นฟุตบอลไม่เป็น?"
"ค่ะ..."
ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าอายแต่เธอก็ต้องยอมรับตรงจุดนี้ว่าเธอเล่นฟุตบอลไม่เป็นเลย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้กฏกติกากับทฤษฏีก็ตาม แต่อยู่ๆถ้าให้ไปแข่งกับคนที่มีประสบการณ์ผ่านสนามมาเยอะแล้วอย่างพวกนั้นเธอถือว่าเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด
"ก็เข้าใจความรู้สึกของเธออยู่หรอกนะ...แต่ฉันฝึกให้เธอเล่นได้นะ"
"จ...จริงเหรอคะ!?" มาซารุหูผึ่งทันที
"อาฮะ แต่จะชนะมั้ยเรื่องนี้ฉันไม่รับประกัน มันต้องขึ้นอยู่กับตัวเธอนะ"
"ข...ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณทากานาชิ!!หนูจะตั้งใจฝึกซ้อมค่ะ!!"
หลังจากที่ผ่านการฝึกอันเข้มงวด เธอได้รู้จักกับความสนุกของการเล่นฟุตบอล และ เทคนิคต่างๆในการเล่นตามสมควร เธอได้ท่าไม้ตายประจำของเทย์โคคุมาใช้ซึ่งครั้งแรกๆที่ใช้ยังเผลอเรียกชื่อตลกๆให้มันว่า "ลูกเตะติดเอฟเฟค" เพราะหลังจากที่เตะออกไปก็มีเพนกวินเจ็ดตัวเรียงสีเป็นสีรุ้งบินตามลูกบอลที่เธอเตะก่อนจะหายไปเมื่อมันไปกระแทกเข้ากับตาข่ายโกลของสนาม
และแล้วก็มาถึงวันที่นัดแข่ง
"เฮ้ย!มัวทำอะไรกันอยู่!!ยัยนั่นวิ่งผ่านกองกลางเข้ามาแล้วนะ!!" เสียงตวาดอย่างหัวเสียของมิคาโดะเป็นสัญญาณบอกให้พวกกองหลังเริ่มออกโรง แต่ไม่เป็นผลเธออาศัยประโยชน์จากตัวที่เล็กคล่องแคล่วเตะบอลผ่านร่างใหญ่ที่วิ่งเบียดกันเหมือนนักซูโม่ชนกันแล้ววิ่งอ้อมมารับบอลอย่างรวดเร็วก่อนที่จะวิ่งไปยังตำแหน่งหน้าโกลประตู
"ไม่นึกเลยนะครับว่ารุ่นพี่จะผ่านมาถึงตรงนี้ได้" มิยาบิโนะที่ทำหน้าที่ผู้รักษาประตูเอ่ย
"ฮะๆ นั่นสินะยังตกใจตัวเองอยู่เลยนะเนี่ย" มาซารุพูดติดตลกจนผมทวินเทลสั้นสะบัดเล็กน้อย
"ทีนี้ก็เหลือแค่ยิงลูกเข้าโกลให้ได้เท่านั้นนะครับ แต่ว่า...ผมไม่ยอมให้มันเข้าไปง่ายๆหรอกนะครับ" พูดแล้วยิ้มให้
"เข้าใจแล้ว ถ้างั้นจะไม่ออมมือให้ล่ะนะ!!"
"เพนกวินจักรพรรดิที่ 7 !!!"
มาซารุเตะท่าเตะออกไปสุดแรง กลุ่มเพนกวินเจ็ดสีพุ่งตรงไปยังผู้รักษาประตู แต่เจ้าตัวกลับยืนนิ่ง
ป้าบ!!
มิยาบิโนะยื่นมือออกไปช้าๆเพื่อสัมผัสกับลูกบอลก่อนที่เพนกวินเหล่านั้นจะหายไปในพริบตาเดียว เป็นสัญญาณว่าเขาสามารถรักษาประตูเอาไว้ได้ ทำให้ผู้ที่ยิงลูกเตะออกไปรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
'ไม่จริงน่า!รับท่าเตะของเราได้โดยไม่ต้องใช้ท่าไท้ตายเนี่ยนะ!!'
"ทำได้ดีมากมิยาบิโนะ" มิคาโดะพูดแล้วเดินมาหาผู้รักษาประตูปีหนึ่ง
"ขอบคุณครับกัปตัน" รับคำชมแล้วยิ้มอย่างพอใจ
"มาซารุ..." อุซุยเดินเข้าไปหาผู้เป็นเพื่อน "ถึงจะน่าเสียดาย แต่นั่นก็สุดยอดมากเลยนะ" ตบไหล่เบาๆแล้วยิ้มให้
"อื้อ ขอบใจนะอุซุย" ผู้ที่ถูกปลอบรู้สึกสบายใจขึ้น จนยิ้มออกมาแต่ก็ต้องหุบลงเมื่อเห็นรอยยิ้มอย่างมีชัยของผู้เป็นกัปตันของทีม
"เห็นมั้ยล่ะ? ขนาดท่าเตะของเธอยังเอาชนะพวกเราไม่ได้ถึงจะไม่รู้ว่าเธอฝึกมาจากไหนก็เถอะ ยังไงซะผู้หญิงก็คือผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ เอาชนะพวกเราไม่ได้หรอก" มิคาโดะยิ้มเย้ยหยันสร้างความเจ็บใจจนผู้ฟังรู้สึกคันไม้คันมือเข้าไปซัดหน้าอีกฝ่าย ถ้าไม่ติดที่ว่าอุซุยดึงแขนของตนเอาไว้เสียก่อน
"พอแค่นั้นแหละมิคาโดะ"
"โค้ช!"
ต้นเสียงดังมาจากนอกสนามเมื่อหันไปก็พบกับโค้ชซาคุมะซึ่งเขามากับใครอีกคนหนึ่งซึ่งคุ้นหน้าคุ้นตากันดี
"คุณทากานาชิ!"
"คนรู้จักเหรอ?" อุซุยหันมาถามและคำตอบที่ได้คือการพยักหน้ารับ
หลังจากที่แนะนำตัวกันเสร็จสรรพจะเห็นได้เลยว่าทุกคนในทีมแม้กระทั่งผู้จัดการทีมยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เคยมีนักเตะหญิงในเทย์โคคุมาก่อน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น สาเหตุจริงๆที่ทั้งคู่เดินลงสนามมาหาเด็กๆก็คือ...
"ฉันฟังจากที่ทากานาชิเล่ามาแล้วนะ มิคาโดะที่จริงแล้วความแข็งแกร่งของนักเตะไม่ได้ขึ้นอยู่กับเป็นชายหรือหญิง เรื่องนี้นายน่าจะเป็นคนที่รู้ที่สุดนี่" ซาคุมะถามกัปตันเทย์โคคุ
"......" ไม่มีคำตอบใดๆออกจากปากของผู้ถูกถาม
"ไม่คำตอบสินะ หวังว่าการวิ่งรอบสนามสิบรอบจะทำให้นายคิดคำตอบได้นะ" พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"เฮ้ แบบนั้นไม่ใจร้ายไปหน่อยรึไง?" ทากานาชิพูดขัดเพราะรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับการลงโทษของอดีตเพื่อนร่วมทีม
"แล้วจะให้ฉันทำยังไง? ในเมื่อกัปตันทีมยังประมาทอย่างนี้..."
"น่าจะมีวิธีอื่นที่มันดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?" ยังพูดไม่ทันจบทากานาชิก็พูดขัดทำให้โค้ชเทย์โคคุยอมเงียบปากลงได้
ทากานาชิเดินเข้าไปหามิคาโดะที่กำลังก้มหน้าไม่แม้กระทั่งจะสบตากับคนรอบข้าง
"มิคาโดะ ฮารุมะ" เธอเรียกชื่ออีกฝ่าย
"ครับ?..." อีกฝ่ายเงยหน้ามอง
"หลังจากที่แข่งทดสอบฝีมือไปแล้วคิดว่าฝีมือของมาซารุเป็นยังไงบ้างล่ะ?" เธอถาม
"ผ่านกองหน้าไปได้เร็วมาก...ถึงตอนแรกจะโดนกองกลางแย่งลูกไปได้แต่ก็แย่งลูกกลับมาได้...ส่วนกองหลังก็ส่งลูกอ้อมมาแล้วรับได้แม่นยำ..."
"วิเคราะห์เก่งดีหนิ สมกับเป็นกัปตันของทีม เห็นมั้ยซาคุมะเด็กของนายก็ใช้ได้นี่" พูดแล้วหันไปยิ้มให้ซาคุมะซึ่งเจ้าตัวก็ยืนนิ่งไปซักพักก่อนจะพยักหน้ารับ
ทางด้านมาซารุก็รู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย...ไม่นึกว่าคนที่เธอท้าไปและคอยขวางเธอเพื่อไม่ให้เลี้ยงลูกจนไปถึงหน้าประตูจะสังเกตเธอได้มากถึงขนาดนี้
"เอาล่ะ ทีนี้มิคาโดะก็จะไม่โดนวิ่งรอบสนามแล้ว เพราะฉะนั้นช่วยหาวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้หน่อย"
"คุณทากานาชิ..."
ซาคุมะนิ่งเงียบไปซักพัก ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งของเขาไม่มีใครสามารถอ่านความคิดเขาได้ คงมีเพียงแต่ทากานาชิที่ยืนมองหน้าของเขา และเหมือนพวกเขาส่งกระแสจิตพูดคุยกัน(ถ้าพวกเขาทำได้) ก่อนผลสรุปที่ออกมาจากปากของซาคุมะว่า...
"ฮานาโอกะ มาซารุ"
"คะ??"
บัดนี้ทุกสายตาได้ไปจับจ้องที่เจ้าของผมทวินเทลสั้นสีแดง เจ้าตัวแอบหวั่นเล็กน้อยเพราะเธอรู้สึกกลัวสายตาของคนที่เรียกชื่อเธอขึ้นมาเมื่อถูกจ้องมองด้วยสายตาที่เหมือนคาดหวังอะไรซักอย่าง
"ต่อจากนี้เธอคือสมาชิกนักเตะในทีม ยินดีต้อนรับเข้านะ"
"หาาา!!!!!"
-------------------------------------------------------------------------
มุมคุยกับผู้เขียน
ตอนนี้ต้องขอบอกเลยว่า ทากานาชิ ชิโนบุ จะเด่นที่สุดเพราะเขาเป็นเหมือนเบื้องหลังและแรงผลักดันเกือบทั้งหมดที่ทำให้มาซารุต้องก้าวออกจากการเป็นเมเนเจอร์มาเป็นนักเตะแบบเต็มตัว ที่จริงเจ้าตัวเป็นตัวละครที่มีอยู่จริงในเรื่องอินะ แต่เพราะไม่มีบทบาทอะไรมากหลายคนจึงอาจจะไม่รู้จัก อีกทั้งในภาคโกก็ยังไม่มีบทอีก เราจึงต้องสมมุติทั้งอาชีพ และ นิสัยบางส่วนออกมา เพราะฉะนั้นแล้ว หากผู้อ่านรู้จักนิสัยหรือข้อมูลประการใดแล้วข้อมูลในนิยายนี้เกิดความผิดพลาด ก็ต้องขอโทษมา ณ ที่นี้
และขอบคุณที่อ่านนะคะ ตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามค่ะ!^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น