[Fic Inazuma eleven go OC ] เรื่องเล่าของเด็กสาวผมแดง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1:จุดเริ่มต้น(แก้ไขคำผิดแล้ว)

ตอนที่ 1

จุดเริ่มต้น

   แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมายังเมืองไรมง เป็นสัญญาณบอกว่าได้เวลาที่พวกเขาจะต้องลุกออกจากเตียงมาล้างหน้าแปรงฟัน  ผู้ใหญ่ก็ออกไปทำงาน ส่วนเด็กๆก็ไปโรงเรียน ตามแบบฉบับชีวิตประจำวันของคนทั่วไป

   รวมถึง 'เด็ก' คนนี้... 

       " สายแล้ว!!! "

   เจ้าของเครื่องแบบที่คล้ายคลึงกับทหารสากล กำลังเร่งฝีเท้าเพื่อพาร่าง ของตนมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เด็กๆทุกคนต้องเข้ารับการศึกษาหรือก็คือ โรงเรียน เพียงเพราะว่าดูรายการโทรทัศน์จนดึกมีผลทำให้เธอต้องตื่นสาย แล้วก็เป็นไปอย่างที่เห็น

     " แฮ่กๆๆ "     

  เมื่อสัญญาณไฟจราจรตรงหน้าเป็นรูปคนยืนตรงเธอจำเป็นที่จะต้องเคารพกฏของจราจร เธอหยุดวิ่ง แล้วพักหอบหายใจ ผมซอยสั้นสีแดงเข้มตอนนี้ได้ลงมาปรกหน้าเธอ เธอจึงทำการปัดๆบางส่วนออกเพื่อให้มองเห็นทางข้างหน้า

    "นี่ๆเธอดูตรงนั้นสิ เด็กเทย์โคคุล่ะ"  

   "อุ๊ย!จริงด้วยแหละเธอ แต่เด็กคนนี้หน้าตาคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน" 

   "ก็แน่ล่ะ เด็กคนนี้ที่เป็นนักเตะที่แข่งกับเทย์โคคุเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไง"  

   "อ๋อ จำได้แล้ว! ตอนแรกนะก็ว่าจะเชียร์ไรมงแหละ แต่แอบนอกใจมาเชียร์ทีมนี้บ้างก็ดีเนอะ" 

   "ใช่ๆ หล่อๆแบบนี้ยิ่งต้องเชียร์ใหญ่เลย" 

  เสียงทาจากทางด้านหลังทำให้ต้องแอบเหล่ตาไปมอง พบกับหญิงสาววัยเดียวกันกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานชนิดที่ไม่กลัวว่าคนที่ได้ยินจะหันหลังกลับมาเอาเรื่องหรือไม่

   ถือว่าเป็นเคราะห์ดีของพวกเสียงนกเสียงกาพวกนั้นที่ตอนนี้ เจ้าตัวไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากแต่กลับรู้สึกตะหงิดๆกับคำว่า 'หล่อๆ' จริงอยู่ที่ว่านั่นคือคำชมที่เหล่าผู้ชายไม่ว่าจะวัยไหนก็ตามต่างก็อยากได้ยิน

    แต่ว่า....

   ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวรูปคนเดิน เป็นสัญญาณที่บอกได้ว่าสามารถเดินออกจากจุดที่น่าอึดอัดนั่นได้แล้ว  คนที่ก้าวออกมาจนลับสายตาของเหล่าเสียงนกเสียงกาแล้ว ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะสบถออกมาอย่างไม่พอใจว่า....

"ฉันเป็น 'ผู้หญิง' นะเฟร้ย!!"

-----------------------------------------------------------(เข้าสู่โหมดย้อนความ)---------------------------------------------------------------

 

นี่ฉันคิดถูกแล้วเหรอที่ทำแบบนี้น่ะ?....

  สามอาทิตย์ก่อนหน้านี้...

   ณ ห้องพักนักกีฬา(ฟุตบอล) โรงเรียนเทย์โคคุ

    "ทุกคนเตรียมของให้พร้อมนะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว"

   "ค่ะ!"   

   สิ้นเสียงของหัวหน้าเมเนเจอร์ สมาชิกเมเนเจอร์คนอื่นๆต่างก็รีบไปจัดเตรียมของให้พร้อมเพื่อที่จะนำไปให้กับพวกนักกีฬา

ตึก  ตึก ตึก ตึก

 

   เสียงฝีเท้าวิ่งมาด้วยความเร่งรีบ หัวหน้าเมเนเจอร์เป็นคนแรกที่ได้ยินจึงทอดสายตามองผ่านเลนส์แว่นตาอันหนาเตอะของตน 

       "ขอโทษที่มาสายนะ!"   ผู้มาใหม่กล่าวด้วยความเหนื่อยหอบ 

        "มาช้าอีกแล้วนะ...ยัย มาซารุ"

   ฮานาโอกะ  มาซารุ หรือผู้ที่กล่าวประโยคไปก่อนหน้านั้น เจ้าตัวเป็นหนึ่งในสมาชิกเมเนเจอร์ให้กับชมรมฟุตบอลเทย์โคคุ  จริงอยู่ที่ทักษะการทำอาหารของเธอจะไม่สามารถช่วยในงานนี้ได้ แต่เพราะเป็นพวกประเภท เหนื่อยยาก จึงทำให้เธอสามารถทำงานได้หลายอย่างที่นอกเหนือจากการทำอาหาร

   หลังจากที่เธอโดน เมกาเนะ อุซุย หัวหน้าทีมเมเนเจอร์ ต่อว่าเรื่องการครองสถิติการมาสายถึง ห้ารอบ ด้วยกัน อันที่จริงเธอน่าจะโดนหักคะแนนกิจกรรมเนื่องจากมาสายตั้งแต่มาสายรอบที่สามแล้ว แต่เพราะเธอใช้โควต้า(?)เพื่อนสนิท จึงทำให้เธอรอดมาได้

  

      "แหะๆๆ ขอโทษนะอุซุย พอดีว่าวันนี้ฉันติดเวรน่ะเลยมาสายนิดหน่อย"  เจ้าของทวินเทลสั้นสีแดงพยามหาข้ออ้าง

     "ช้าไป 5 นาที..." อีกฝ่ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

     "โถ่ ไม่เอาน่า! ทุกครั้งที่ฉันมาสายฉันก็สายไม่เกิน 5 นาทีเลยนะ"  มาซารุบ่นอย่างโอดครวญ

     "เวลาทุกนาทีมีค่า ถ้าเธอไม่ใส่ใจก็เตรียมโดนหักคะแนน กิจกรรมเลยนะ" มองค้อนอีกฝ่าย

     "โว่ๆๆ!! ใจเย็นๆก่อนนะ!! ฉันขอโทษๆ ต่อจากนี้ ฮานาโอกะ มาซารุจะไม่มาสายอีกต่อไปแล้วค่าา!!" 

     

 มาซารุกล่าวคำปฏิญาณ จริงอยู่ที่ว่ามันอาจจะเชื่อถืออะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เพราะถ้ามองอีกมุมหนึ่งมันอาจจะเล็กน้อยจริงๆก็ได้ เธออาจจะเข้มงวดกับเวลามากไปรึเปล่า? เธอจะใจร้ายกับเพื่อนสนิทได้ลงคองั้นเหรอ? 

   สมองของอุซุยทำการประมวลผลก่อนผลจะออกมา...

    "โอเค...ฉันเชื่อเธอก็ได้"   คนที่ได้ยินประโยคนั้นถึงกับฉีกยิ้มทันทีแต่พอได้ยินประโยคถัดไปว่า "ถ้ารอบต่อไปมาสายอีก เรื่องนี้ถึงหูโค้ชแน่"  ทำให้แทบหุบยิ้มแทบไม่ทัน

    "เอาล่ะ เสียเวลามามากแล้ว รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวทุกคนรอนาน" พูดแล้วเดินนำออกจากห้องไป

    "ค่า คุณหัวหน้าเมกาเนะ(?)" 

 

   ณ  สนามฟุตบอลโรงเรียนเทย์โคคุ หรือควรจะเรียกว่า โดม เสียมากกว่า หากจะให้อธิบายถึงลักษณะของสถานที่ก็ พื้นสนามก็มีรูปแบบเหมือนสนามฟุตบอลทั่วไป เพียงแต่ว่ามันจะมีอรรถจรรย์ล้อมรอบ และ หลังคากันฝนที่ปิดอย่างมิดชิด ทำให้บรรยากาศข้างในดูร้อนอุดอู้ ยิ่งหน้าร้อนด้วยแล้วเชื่อว่าพวกนักกีฬาคงไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะมาซ้อม  แต่ประธานโทษ....แต่ตอนนี้คือ หน้าฝน

   

ปี๊ดดด

    เสียงแสบแก้วหูจากนกหวีดประจำตัวของโค้ชหนุ่มประจำทีมเทย์โคคุ  ซาคุมะ จิโร่  แต่ในสายตาของทุกคนในชมรมแล้วต่อให้เจ้าตัวยืนยัน นั่งยัน หรือนอนยัน(?) ว่าตัวเองเป็นผู้ชาย แต่พวกเขากลับชอบคิดว่าตัวเองมี โค้ชสาว อยู่เสมอ

    "วันนี้พอแค่นี้ ทุกคนแยกย้ายกันไปพักได้"

 

    "ครับ!!"  

   สิ้นสุดของโค้ชหน้าสวยตาเดียว เหล่านักกีฬาขานรับแล้วแยกย้ายกันไปพัก บางส่วนขอฝึกต่อที่สนาม และบางส่วนก้ตรงดิ่งมารับน้ำและของว่างจากเหล่าเมเนเจอร์

   "ช่วงนี้ซ้อมหนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะเนี่ย"   หนึ่งในสมาชิกทีมพูดขึ้น

   "ก็แน่ล่ะ เพราะอีกสองอาทิตย์พวกเราจะต้องไปแข่งกับพวกไรมงนี่นา"  สมาชิกทีมคนที่สองพูดขึ้น

   ก่อนที่ทั้งหมดจะเริ่มเกาะกลุ่มกันคุยเรื่องเดียวกันซึ่งนั่นก็คือ 'การแข่งขันกับไรมง' ซึ่งถือได้ว่าเป็นโรงเรียนที่เป็นคู่แข่งกับเทย์โคคุเกือบทุกด้านราวกับว่า เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาช้านาน  ยิ่งรู้ว่าการลงแข่งครั้งนี้นักเตะส่วนใหญ่ของทีมเป็น "ผู้หญิง" เหล่าหนุ่มนักเตะจากเทย์โคคุยิ่งคึกจัด พูดคุยกันอย่างสนุกปาก

     "จะตื่นเต้นอะไรกันนักันหนา ก็แค่ต้องลงไปแข่งกับพวกผู้หญิงก็เท่านั้นเองนี่นา"

   "ไม่เอาน่ามิคาโดะ นายก็น่าจะรู้ดีนี่นาผู้หญิงที่ไรมงน่ะ ทั้งสวย ทั้งรวย ทั้งเก่ง หลายคนเลยนะมีเหรอที่พวกเราจะมีจะพลาดโอกาสดีๆแบบนี้น่ะ" 

   มิคาโดะ ฮารุมะ ผู้รับตำแหน่งกัปตันทีมเทย์โคคุซึ่งตอนนี้เจ้าตัวรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับอากัปกิริยาของลูกทีมของตนซักเท่าไหร่

   "พวกเรามาแข่งบอลนะ ไม่ได้มาส่องสาว ช่วยทำความเข้าใจตรงนี้ด้วย"  ผู้เป็นกัปตันกล่าวตักเตือนเหล่าลูกทีมก็หงอยกันเป็นแถบๆ

   "ก็จริงอย่างที่พวกเขาพูดอยู่นะครับรุ่นพี่มิคาโดะ แต่การที่พวกเธอได้เป็นนักเตะในทีมไรมงแสดงว่าพวกเธอต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ" 

   "นี่นายคิดแบบนั้นเหรอมิยาบิโนะ?"

   มิยาบิโนะ เรย์อิจิ ผู้รักษาประตูปีหนึ่ง ที่ได้รับฉายาจากมาซารุว่า 'เล็กพริกขี้หนู' เพราะเห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่ฝีมือการป้องกันประตูถือได้ว่าเหนียวขั้นสุดยอด!

   "เหอะ!ถึงอย่างนั้นผู้หญิงก็ยังคงเป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ วันๆก็มีดีแค่แต่งหน้าทาปากเท่านั้นแหละ"   จบประโยคของมิคาโดะสร้างความไม่พอใจให้กับเหล่าเมเนเจอร์ที่เป็นผู้หญิงทุกคนเป็นอย่างมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับมาซารุ เพราะการดูถูกผู้หญิงคือสิ่งที่เธอเกลียดที่สุด

   "ฉันว่านายอย่าประมาทดีกว่นะ"  มาซารุพูดด้วยน้ำเสียงปนเคืองๆ

   "เธอหมายความว่ายังไง?ยัยฮานาโอกะ"  

   "เพราะนักเตะที่นายพูดว่ามีดีแค่แต่งหน้าทาปากน่ะ นายอ่านข้อมูลที่พวกเราหามาบ้างรึเปล่าเถอะ? ฝีมือของพวกเธอใช่ว่าจะล้มได้ง่ายๆหรอกนะ และอีกอย่างหนึ่งในนั้นก็มี...."

   "พอแค่นั้นแหละ!" ไม่ทันที่มาซารุพูดจบก็โดนมิคาโดะชิงตัดบทพูดซะก่อน "เธอคิดว่าเทย์โคคุจะไม่มีทางชนะผู้หญิงพวกนั้นรึไง?"เขาจ้องเธออย่างเอาเรื่อง

   "เฮ้ๆ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย! แค่บอกว่าอย่าประมาทฝีมือคู่ต่อสู้จะดีกว่านะ!" เธอพยามอธิบายแม้สีหน้าจะยังแสดงออกว่าโกรธอยู่

   "เหอะ! ถ้างั้นช่วยบอกหน่อยสิว่านอกจากข้อมูลที่พวกเธอหามาแล้ว ยังมีอย่างอื่นที่ยืนยันอีกได้มั้ย!? ว่าผู้หญิงจะชนะพวกเราได้!"

   "มีสิ!..."  เสียงดังตอบไปแบบนั้นก่อนจะเงียบไปซักพัก

   สาเหตุที่เธอเงียบไปไม่ใช่เพราะ กำลังนึกคำพูดที่จะพูดต่อ หรือ กำลังเรียบเรียงคำพูดอยู่.....แต่เธอเพิ่งจะนึกได้ว่า ไม่มีหลักฐาน เลยต่างหาก!!

   ทำยังไงดี....ถ้าเกิดบอกไม่มีตอนนี้ล่ะก็ โดนเจ้าพวกนั้นหัวเราะเยาะแน่ๆ....แต่ที่พวกนั้นมาดูถูกผู้หญิงอย่างเราๆมันก็ไม่น่าให้อภัย....เราควรจะทำยังไงดี....

   คำพูดมากมายอยู่ในหัว กล้ามเนื้อที่อกซ้ายเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว เธอรู้สึกเหมือนกำลังเจอกับทางตันที่ไม่สามารถหาทางออกไปได้ ยิ่งมีสายตากดดันจากคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยแล้วก็เหมือนกับกำแพงที่บีบตัวเข้ามาเรื่อยๆ

   ในเมื่อไม่สามารถหาทางไปต่อได้ หรือ สั่งให้กำแพงหยุดบีบเธอได้....

.

.

.

.

.

.

   เธอจะต้อง...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

สร้างทางออกขึ้นมาเอง!!

"มาแข่งกับฉัน..."

"ว่าไงนะ?"

"พวกนาย...มาแข่งกับฉัน"

"หา? เธอกำลังจะบอกว่าให้พวกเราทั้ง11คนมาแข่งกับเธอคนเดียวงั้นเหรอ?"

"ใช่!มาแข่งกับฉัน! ฉันจะแสดงให้พวกนายเห็นเองว่า 'ผู้หญิง' ก็สามารถเอาชนะพวกนายได้!!"

-----------------------------------------------------------------------------