[Fic Touken ranbu X ตะพดร่ายรำ] มิตรภาพแห่งสองศาสตรา

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่12: ปฏิบัติการล่าปอบ ( 2 )

  ตอนที่ 12 

ปฏิบัติการล่าปอบ ( 2 ) 


 

   ถึงแผนที่พวกเขาวางไว้จะฟังดูแล้วง่ายแสนง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปาก...แต่ความจริงมันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดจริงไหมล่ะ?... 



   [ ณ ส่วนใดส่วนหนึ่งของ(แมพ) ป่า ] 


       เวลาได้ผ่านพ้นไปนานพอสมควร 2 ผู้โชคดี(?)ที่ได้รับหน้าที่เป็นเหยื่อล่ออย่าง หิรัญ และ โฮเนบามิ ก็ยังคงตามหาผีปอบตนนั้นไม่เจอเสียที ความจริงแล้วพวกเขาอยากจะตัดใจในการตามหา แต่เพราะเจ้าสิ่งที่เรียกว่า' สัญชาตญาณ ' ยังคงบอกเป็นคำตอบเดิมตลอดทางว่า ผีปอบตนนั้นยังคงอยู่ที่นี่ และ ยังคงอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากพวกเขาเสียด้วย พวกเขาจึงจำเป็นที่จะต้องตามหาต่อไป 



   " นี่เจ้าดาบ อาการของเจ้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ ข้าว่าเจ้าพักก่อนเถอะ " หิรัญหยุดเดินเมื่อเห็นว่าดาบที่เดินตามเขามาด้วยอาการไม่ค่อยสู้ดี 


   " ข้าไม่เป็นอะไร...รีบเดินต่อเถอะก่อนที่เจ้าผีตนนั้นจะออกจากที่นี่..." ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่เจ้าตัวก็เดินซวนเซจนเกือบล้ม โชคยังดีที่ว่าหิรัญมาช่วยประคองเอาไว้ทัน 


   " เจ้านี่ดื้อเสียจริง สภาพแบบนี้ใครๆเขาก็ดูออก " - หิรัญ 


   " เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ? " อยู่ๆโฮเนบามิก็ชะงักกับคำพูดของอีกฝ่าย ซึ่งจังหวะนั้นเจ้าตัวก็ถูกพามานั่งหลังพิงต้นไม้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว  


   " ข้าบอกว่า สภาพแบบนี้ใครๆเขาก็ดูออก ก็ดูเจ้าสิ ทั้งบาดเจ็บจากการต่อสู้ ทั้งเหนื่อยจากการวิ่ง แล้วก็ตั้งแต่เดินมาเจ้าก็ไม่ได้พักเลย แต่ปากเจ้าก็บอกว่ายังไหว อย่างนี้เขาเรียกว่าโกหกไม่เนียนนะ " หิรัญอธิบายแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่โฮเนบามิต้องการจะรู้


   " ไม่ใช่ ข้าหมายถึง เจ้าหาว่าข้า ดื้อ งั้นรึ? ข้าไม่ได้ดื้อเสียหน่อย " ดูเหมือนว่าคำว่า ดื้อ จะไปจี้จุดของโฮเนบามิเข้าเต็มๆ 


   " ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้น...เอ๊ะ! ไม่น่าเชื่อนะเนี่ยว่าดาบอย่างเจ้าจะสนใจเรื่องคำพูดเล็กๆน้อยๆแบบนี้ด้วย..." หิรัญนิ่งไปซักพักแล้วเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย " อ๋อ...ที่แท้เจ้าก็เป็นดาบดื้อที่อ่อนไหวต่อคำพูดนี่เอง ข้าเข้าใจแล้ว " เขาพูดเป็นเชิงแซวแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าโกรธแล้วแลดูตลกดี 



   " หุบปาก...เจ้าตะพดปากเสีย " - โฮเนบามิ 



       ฉึก!!! 



   แม้จะเป็นน้ำเสียงที่ดูเรียบนิ่งแต่เหมือนจะแทงใจดำหิรัญแบบสุดๆจนเจ้าตัวแทบพูดไม่ออกไปซักพัก แต่หลังจากนั้น... 



   " หายเหนื่อยแล้วทำปากเก่งนักเหรอ เจ้าดาบหัวดื้อ!! " 

   
   " ข้าไม่ได้ชื่อดาบหัวดื้อ แล้วก็เรียกชื่อข้าให้มันถูกด้วย ข้าชื่อ โฮเนบามิ เข้าใจไหมเจ้าตะพดปากเสีย!! "


   " ชื่อเจ้ามันยาวนี่ และข้าอยากจะเรียกเจ้าแบบนี้มีปัญหาอะไรไหมเจ้าดาบหัวดื้อ!! " 


   " เจ้าตะพดปากเสีย!! "  

   
   " เจ้าดาบหัวดื้อ!! "  

" เถียงกันเสร็จรึยังจ๊ะ..."
 

 
  เสียงแหบพร่าและลักษณะการพูดแบบยานคางดังขึ้น ทำให้ศึกเรียกชื่อขนาดย่อม(?)ของทั้งสองได้ยุติลง แล้วหันไปหาเจ้าของเสียงที่น่าสยดสยองนั่น แล้วก็พบกับ...



 

  " !!? " 


 

   ทั้งคู่เบิกตาโพล่งเมื่อได้พบกับสิ่งที่พวกเขาตามหากันอยู่นานแสนนาน แต่ต่างกันตรงที่สิ่งนั้นกลับมาในสภาพที่ดูเฮี้ยนยิ่งกว่าเก่า ร่างกายที่ดูซูบซีดอยู่แล้วก็ซีดหนักกว่าเก่าราวกับศพที่เพิ่งจะลุกขึ้นมาจากหลุมที่ฝังอยู่หลายศตวรรษ  ดวงตากลวงโบ๋ชวนขนลุก ใบเล็บที่เคยยาวและคมดุดใบมีดทั้งสองข้างยังคงเดิมเพียงแต่มีของเหลวสีแดงเปรอะเปื้อนอยู่เต็มไปหมด และยังส่งกลิ่นเหม็นคาวชวนหน้าสะอิดสะเอียน บริเวณปากก็มีของเหลวนั่นเช่นกันและยังมีขนของสัตว์ปีกหลากหลายชนิดติดอยู่ด้วยเล็กน้อย   แต่มันก็มากพอที่จะทำให้หิรัญรู้ว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อนหน้านี้ กินอะไรเข้าไปแล้วบ้าง...

 

                               

" เอ...จะกินใครก่อนดีนะ "

   ร่างนั้นแสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะกวาดสายตามองไปยังร่างทั้งสองที่อึ้งกับสภาพที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่สมองจะสั่งให้ทำการพุ่งใส่อย่างรวดเร็ว!!



   " วิ่งเร็ว!! "  หิรัญให้สัญญาณแล้วรีบออกตัววิ่งทันที ตามมาด้วยโฮเนบามิที่ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนเขาก็ต้องพยามเร่งฝีเท้าพาตัวเองวิ่งออกมาให้เร็วที่สุด




                 ทั้งคู่วิ่งมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงจุดที่วางแผนกันไว้...



   " มาแล้ว! ทุกคนเตรียมทำตามแผน!! " มิคาสึกิที่ซุ่มอยู่ในพุ่มไม้ให้สัญญาณแล้วเริ่มใช้สายสิญจน์พันรอบตัวนางปอบ ตามมาด้วยยามัมบากิริ และ ลุงแดง ส่วนทางด้านหิรัญ และ โฮเนบามิ เมื่อแน่ใจแล้วว่านางผีปอบถูกสะกัดการเคลื่อนไหวแล้วจึงรีบเอาสายสิญจน์มาช่วยพันทบอีกรอบ ทุกอย่างดูเป็นไปตามแผนดี แต่ทว่า...

 

" นี่มันอะไรกันเนี่ย!!! "

 

   พวกเขาโวยวายออกมาพร้อมกัน กัณหปักษ์ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาจากพุ่มไม้แถวนั้นพร้อมกำผงบางอย่างเอาไว้ ซึ่งทุกคนคาดว่าน่าจะเป็นผงยาสลบ



   " จับได้แล้วสินะ หือ?...ข้าว่ามันดูแปลกๆไปหน่อยนะ "


   สาเหตุที่เขาพูดแบนี้ก็เพราะว่าสิ่งที่เขาคาดไว้เขาคาดไว้แค่เห็นภาพนางผีปอบถูกสายสิญจน์มัดไว้เพียงตนเดียว แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับกลายเป็นว่า ผู้ร่วมแผนทุกคนที่ต่างคนต่างช่วยกันเอาสายสิญจน์มาพันนางปอบกลับโดนพันติดกันจนมั่วไปด้วย



   " ถ้าข้าจำไม่ผิด แบบนี้มันไม่มีในแผนนี่นา " กัณหปักษ์พูดแล้วมองตาปริบๆ


   " จะอะไรก็ช่างเถอะน่า! เจ้ารีบเป่าเจ้าผงนั่นใส่นางปอบเสียทีเถอะเรื่องจะได้จบๆซักที " หิรัญเร่ง


   " เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะพ่อหิรัญ พวกฉันแล้วก็พ่อหิรัญก็ถูกพันแบบนี้ด้วยถ้าเป่าพลาดก็โดนลูกหลงกันหมดน่ะสิจ๊ะ " - ลุงแดง


   " เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าจะเดินเข้าไปเป่าใกล้ๆแค่นี้ก็จะได้ไม่ต้องกลัวพลาดแล้ว " กัณหปักษ์พูดพลางเดินเข้าไปใกล้กลุ่มก้อนดาบ ตะพด และ ปอบ ที่ถูกมัดรวมกัน  



    แต่ใช่ว่านางปอบจะอยู่นิ่งๆยอมให้เป่าง่ายๆ นางปอบพยามขยับตัวถอยห่างแต่เพราะแรงต้านของพวกที่ถูกมัดติดด้วย ร่วมด้วยช่วยกันต้านไม่ให้ขยับไปไหน ทำให้การหลบหนีตอนนี้เป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับนางปอบแบบสุดๆ



   กัณหปักษ์ท่องคาถาบางอย่างก่อนที่จะเป่าผงนั่นใส่เป้าหมาย 
 

.  .  .  .  .  .  .  

 

 

 

    " สำเร็จ!! " หิรัญพูดออกมาด้วยความดีใจ 


   " สำเร็จอะไรของเจ้ากันเล่า!! ดูดีๆสิ! " ยามัมบากิริโวยใส่ 


   " ครอก...ฟี้...ครอก...ฟี้..." เสียงกรนดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้น เมื่อหันไปก็พบกับเจ้าของเสียงซึ่งนั่นก็คือ ลุงแดง และ มิคาสึกินั่นเอง 


   " เดี๋ยวก่อนสิ!เจ้าไม่ได้เป่าพลาด แต่ข้าเห็นเจ้าจงใจเป่าผงนั่นใส่พวกคุณมิคาสึกิ! " - โฮเนบามิ 


   " ใช่ แต่ที่ข้าเป่าไป ข้าก็แค่ทดลองน่ะ ถ้าข้าแค่เกรงว่าข้าอาจจะหยิบผิดเผลอไปหยิบผงแป้งก็เป็นได้ " กัณหปักษ์พูดออกมาแล้วหัวเราะแห้งๆ ชวนให้ทั้งสามที่ถูกมัดร่วมกับนางปอบแทบอยากจะประสานบาทารุม---( คิดเอาเองนะ )--- อีกฝ่ายให้มันรู้แล้วรู้รอด  


   " มันใช่เวลาไหมเนี่ย!! " หิรัญโวย  


   " เอาน่าๆ รอบนี้ข้าเอาจริงแล้ว " ว่าแล้วกัณหปักษ์ก็หยิบผงที่เขามั่นใจแล้วแน่นอนว่าเป็นผงยาสลบ ท่องคาถางึมมำแบบเดิม แล้วเป่าผงยาสลบใส่เป้าหมาย 
 

.   .   .   .   .   .   .   .   .   


 

   " สำเร็จ...ไหม? " หิรัญพูดแล้วต้องรีบลงท้ายด้วยคำว่า ไหม เพราะเกรงว่าอาจจะโดนโวยอีกเป็นครั้งที่สอง 


   " พวกเจ้า...ข้ามีข่าวดี และ ข่าวร้าย อยากฟังข่าวอะไรก่อนดีล่ะ " กัณหปักษ์พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเคร่งเครียด 


   " งั้นข้าขอฟังข่าวร้ายก่อ..." 

   " คุณยามัมบากิริ คุณยามัมบากิริตื่นสิ!! " ไม่ทันที่หิรัญจะพูดขอฟังข่าวร้ายจากปากคนถาม เขาก็รู้โดยแจ่มแจ้งแล้วว่าข่าวร้ายที่อีกฝ่ายจะพูดคืออะไร เมื่อได้ยินเสียงของโฮเนบามิกำลังพยามปลุกเพื่อนดาบของเขา 


   " เจ้าเป่าพลาดสินะ " หิรัญหรี่ตามองอีกฝ่ายเป็นเชิงว่าเคืองอยู่เล็กน้อย 

   " ใช่ รอบนี้ข้ายอมรับแล้วก็ผงยาสลบตอนนี้ก็หมดแล้วล่ะ " กัณหปักษ์เขย่าย่ามที่เขาสะพายมาด้วยแต่ไม่มีสิ่งใดหล่นหรือร่วงลงมา แสดงให้เห็นว่าในยามใบนั้นไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ 

   " แล้วพวกเราจะจับผีปอบยังไงล่ะเนี่ย " หิรัญพูดด้วยความกังวล 

   " นั่นแหละข่าวดี พวกเจ้าลองนับจำนวนคนที่ถูกมัดสิ " - กัณหปักษ์ 

   " อะไรของเจ้า?ฟังดูแล้วไม่เห็นเกี่ยวอะไรเลย แต่ข้าจะเป็นคนนับก็ได้ " หิรัญพูดก่อนที่จะเริ่มต้นนั้บ " ข้า 1 ลุงแดง 2 เจ้าดาบหัวดื้อ 3 ดาบอาวุโส 4 ดาบที่โวยใส่ข้าก่อนหน้านี้ 5 และ..." หิรัญชะงักไปซักพัก... 


   " เดี๋ยวสิ!! แล้วนางปอบนั่นหายไปไหนแล้วล่ะ!! " หิรัญพูดออกมาด้วยความตกใจ เมื่อพบว่าสิ่งที่เขานับทั้งดาบและตะพดยังอยู่กันครบดี แต่ไม่มีวี่แววร่างของนางปอบเลยแม้แต่น้อย 


   " จะให้ข้าพูดอย่างไรดีล่ะ ตอนที่ข้ากำลังจะเป่าผงยาสลบใส่อยู่ๆนางผีปอบนั่นก็หายไปเลยผงยาสลบเลยไปโดนเจ้ายาบำบัดแทนน่ะ " - กัณหปักษ์ 


   " เป็นไปไม่ได้น่า อยู่ๆจะหายไปได้ยังไงกัน " - หิรัญ 

   " แต่มันเป็นไปแล้วนี่จะทำยังไงได้ เอาเถอะตอนนี้พวกเราก็แก้มัดนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที " - กัณหปักษ์ 

   " เจ้าจะแก้เชือกนี่ได้อย่างไรกัน ในเมื่อเชือกพันกันจนมั่วแบบนี้แล้วน่ะ " โฮเนบามิพูดพลางมองสภาพเชือกที่ยากต่อการแก้มัดร่างพวกเขาอยู่ 


   " หินแถวนี้ก็มีคมๆอยู่นะ...นี่ไงข้าเจอแล้ว " กัณหปักษ์ก้มหน้าก้มตามองหาหินที่มีความคมอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะคว้ามันขึ้นมาตัดสายสิญจน์ที่พันกันจนเป็นปมแก้ยากออกได้สำเร็จ 


   และเมื่อเชือกสายสิญจน์ขาดแล้วพวกผู้ตรวจตราที่ยังตื่นอยู่ต้องรีบไปพยุงร่างของ ลุงแดง มิคาสึกิ และ ยามัมบากิริ ที่ยังหลับด้วยฤทธิ์ของผงยาสลบ  


   " เอาล่ะถึงพวกเราจะจับนางปอบไม่สำเร็จ แต่ก็พอจะได้ข้อมูลอะไรมาบ้างแล้วล่ะ ที่เหลือก็นำไปรายงานทุกคนที่เรือน แล้วก็พอสามคนนี้ไปพักด้วยเป็นอันเสร็จภารกิจ " 


  กัณหปักษ์พูดสรุปก็แบกร่างของยามัมบากิริเดินนำไป ตามมาด้วยหิรัญที่แบกร่างของลุงแดง และ โฮเนบามิที่แบกร่างของมิคาสึกิ ถึงแม้ว่าจะมีทุลักทุเลไปบ้างแต่พวกเขาก็สามารถออกมาจากป่าได้สำเร็จ 




โดยหารู้ไม่ว่ามี ' ใครบางคน ' กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ 


   " เจ้าพวกดาบ...ยุ่งไม่เข้าเรื่อง..." 


ร่างนั้นพึมพำออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะหายตัวไปในเงามืดอย่างปริศนา...



 

***************************
 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

   

   





   

{ Winter Dark Theme }