คลังเก็บตัวละคร ลั้ลลา

ลำดับตอนที่ #63 : ธรรมด๊า---ธรรมดา---

APPLICATION

 

“ฉันก็แค่คนธรรมดา ๆ ”

ชื่อ-นามสกุล : โดโรเรล ซินกราโน่ (Dororell Singrano)

ชื่อเล่น : โดโรเรล (Dororell)

เพศ : หญิง

อายุ : 17 ปี

รูปร่างลักษณะ : เด็กสาวที่มีร่างกายที่สูงโปร่งเกินวัย เจ้าของเรือนผมยาวสลวยสีเขียวอมฟ้าเฉกเช่นเดียวกับดวงตา ผิวขาวอมชมพู สวมแว่นตาสำหรับคนสายตาสั้นโดยเฉพาะ มักจะปรากฏให้เห็นในเครื่องแต่งกายที่ดูมิดชิด 

นิสัยใจคอ : เป็นคนที่คิดว่าตัวเองดูเป็นคนธรรมดาปกติที่สุดในหมู่บรรดาคนทั้งหมด เป็นคนที่มักจะบอกว่าตัวเองเป็นคน ธรรมดา ๆ  ในขณะที่คนส่วนใหญ่มักจะคอยตามหาเอกลักษณ์ หรือ จุดเด่นให้กับตัวเอง เธอคนนี้จะอยู่นิ่ง ๆ ปล่อยให้คนพวกนั้นหากันไปแล้วก็ไม่ได้คิดห้ามอะไรแต่อย่างใด เธอเป็นคนที่ค่อนข้างพอใจกับสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ ไม่ค่อยชอบอะไรที่มันกระทันหันโดยเฉพาะการเปลี่ยนแปลง เป็นศัตรูกับความเร็ว และ ความแรงมาก ๆ เพราะเธอบอกว่ามันเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานโดยใช่เหตุ ชอบใช้ชีวิตแบบค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป(สาววิถีSlow Life)  ในสายตาของคนอื่นมักจะมองว่าเธอเป็นคนเอื่อย ๆ เฉื่อย ๆ เชื่องช้า เหมือนกับ 'แม่เเต่าเฒ่า' แต่เธอก็หาแคร์ไม่ ก็ฉันจะช้าของฉันแบบนี้ ใครรีบก็ไปเถอะไป 

ในการเข้าสังคม ใครอยากมาคุยกับเธอ เธอก็โอเค ไม่ว่ากัน ใครอยากคุยคุยได้คุยไปแต่ทางนั้นต้องชวนคุยนะ  เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องที่เธอสนใจเธออาจจะฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ถ้าเรื่องสนใจอันนี้คุณเธอจะยอมคุยให้ด้วยยาว ๆ จนฝ่ายนั้นเบื่อไปเลย  

ประวัติ : เท่าที่จำความได้คุณเธอก็มาอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กแล้ว เธอที่ทั้งไม่มีที่มาที่ไป ไม่มีทั้งชื่อ ไม่มีทั้งความทรางจำของผู้เป็นพ่อ เป็น แม่ ทั้งหมดมันดูว่างเปล่าไปหมด นั่นคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอคิดว่าเธอนั้นช่างว่างเปล่า แสนจะธรรมดา ไม่มีอะไร เหมือนกับถังเปล่าที่ไม่มีน้ำ ไม่มีการตกแต่ง ไม่มีการใช้งาน แต่ก็นะ....เศร้าไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอที่ทั้งไม่รู้ และ ไม่มีอะไร แต่ก็ยังใช้ชีวิตอยู่ที่นี่....'สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า' เธอก็แฮปปี้มีความสุขดี มีอาหารกิน มีที่ซุกหัวนอน มีคนมอบชื่อ และ นามสกุลให้(นามสกุลของพี่เลี้ยงที่สนิทที่สุด) มีเพื่อน ๆ ทั้งวัยเดียวกัน อายุมากกว่าบ้าง น้อยกว่าบ้างวิ่งเล่นอยู่บนทุ่งหญ้าสีเขียวที่กว้างไกล เหม่อมองไปบนท้องฟ้าสีคราม เด็ดดอกไม้อดกหญ้ามาทำมงกุฏ หรือแม้กระทั่งเล่นพ่อแม่ลูก มันก็....มีความสุขดี อยู่แล้วนะ....

ชอบ : 

-ชุดเดรส และ เครื่องประดับสวย ๆ ตามแบบฉบับที่เด็กสาวธรรมดา ๆ นั้นชอบการแต่งตัว

-ขนมหวาน ตามแบบฉบับเด็กสาวธรรมดา ๆ 

-นิยายรัก ๆ ใคร่ ๆ ตามแบบฉบับเด็กสาววัยกำลังโตธรรมดา ๆ 

-ที่นอนที่มีฟูกนุ่ม ๆ ผ้าห่มหนา ๆ  เป็นความสุข ธรรมดา ๆ ของเธอในตอนกลางคืนที่หนาวเหน็บ

เกลียด : 

-แมลง ตามแบบฉบับเด็กสาวที่มีความเป็นผู้หญิงจ๋าที่จะต้องกลัวเป็นธรรมดา ๆ 

-โดนขัดจังหวะการนอน จะค่อนข้างหงุดหงิดเป็นธรรมดา แต่ถ้าไปปลุกในตอนกลางดึกโดยไม่จำเป็นเธอจะโกรธแบบไม่ธรรมดา

-แว่นแตก/เป็นฝ้า/หาย/เป็นรอย/มีอะไรติด เป็นธรรมดาของคนใส่แว่นที่ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เหล่านี้กับแว่น

กลัว : 

-เรื่องสยองขวัญ เป็นธรรมดาที่คนธรรมดา ๆ อย่างเธอกลัวสิ่งที่แม้แต่วิทยาศาสตร์ยังพิสูจน์ไม่ได้ ในตอนแรกก็ห้าสิบ ๆ แต่ขนาดท่านแม่ที่เป็นแม่มดยังมีจริงแล้วพวกผีสางเทวดาจะเหลือเหรอ??

-การต่อสู้  เพราะเหมือนเธอจะไม่มีหัวไปทางด้านนี้เอาซะเลย ส่วนใหญ่หากมีการทะเลาะ หรือ การใช้กำลังกัน เป็นธรรมดา ที่คนธรรมดา ๆ อย่างเธอเลือกที่จะหลบ และ หลีกเลี่ยง แต่ก็เป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอที่มนุษย์เองก็มีความเห็นแก่ตัวไม่อยากมีส่วนร่วมกับการเป็นส่วนหนุ่งกับการวิวาท หรือ การนองเลือดไม่ว่าจะตอนไหนก็ตาม

อาวุธประจำตัว : ปืนเสี่ยงทาย(?) ถึงจะใช้ไม่ค่อยคล่องนัก แถมไม่ค่อยพกไปไหนมาไหนอีกต่างหาก(เรียกง่าย ๆ ว่าไม่ค่อยได้จับจนฝุ่นจะจับแทน) คล้าย ๆ กับเกมรัซเซียนรูเล็ตที่ว่าต้องจ่อหัวไปที่ตัวเองแล้วลุ้นว่าจะได้กระสุนจริง หรือ หลอก หรือ ไม่โดนกระสุน แต่นี่จะเป็นใส่กระสุนเข้าไปทั้งหมด แต่ในแต่ละกระสุนจะใส่แคปซูลยาต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น กระสุนแคปซูลยาสลบ กระสุนแคปซูลยาชา กระสุนแคปซูลยาถ่าย กระสุนของจริง กระสุนระเบิดควัน กระสุนปลอม และกระสุนลบความจำ โดยปืนนี้มีเงื่อไขว่าต้องยิงกระสุนให้หมดก่อนถึงจะเติมได้ ถ้ายิงยังไม่หมดปืนจะไม่ยอมให้เธอเปิดเติมกระสุน(เธอจึงต้องใช้หลักสถิติ และ ความน่าจะเป็นทุกครั้งในการใส่กระสุนแต่ละอย่างลงไปดูว่ามีความเป็นไปได้เท่าไหร่ที่ยิงออกมาแล้จะได้กระสุนนี้ ๆ )

สกิลสงคราม : 

1.กระสุนแห่งโชคชะตา::เป็นการใส่กระสุนทุกประเภทลงไปแล้วยิงออกไป แต่ไม่ถึงขั้นโดนจุดตาย เป็นการลุ้นเอาว่าอีกฝ่ายจะโดนกระสุนไหนกันแน่

2.กำหนดชะตากระสุน::ฟังดูเหมือนการโกง แต่นาน ๆ ทีเธอถึงจะใช้สกิลนี้ เป็นการบังคับให้การยิงของเธอนั้นออกมาเป็นกระสุนนั้นจริง ๆ 

3.จุดเดียวจอด ::ยิงเข้าไปยังจุดที่เป็นเหมือนจุดที่อ่อนแอที่สุด และ เป็นจุดที่ไม่เน้นว่าฝ่ายที่ถูกยิงจะโดนกระสุนอะไรแต่ยิงกะให้โดนจุดกะเอาให้ตาย หรือ พิการ ไปเลย

ความสามารถพิเศษ : 

-เก่งเรื่องการวาดโครงสร้างต่าง ๆ ตั้งแต่ เสื้อผ้า อาวุธ ยันสิ่งปลูกสร้าง เผลอ ๆ เธออาจจะสร้างขึ้นมาถ้าเธออยากทำจริง ๆ

-มีความสามารถเรื่องการคำนวณ และ การคาดการณ์ทางคณิตศาสตร์ 

งานอดิเรก : 

-วาดรูป ส่วนมากเป็นการวาดโครงสร้าง หรือไม่ก็ สเก็ตภาพ สิ่งของ เธอไม่ค่อยวาดรูปสิ่งมีชีวิตซักเท่าไหร่เพราะเธอคิดว่าพวกเขาอยู่ไม่ค่อยนิ่ง

-เช็ด ๆ ถู ๆ แว่น

ลักษณะการพูดจา : 

"สวัสดีค่ะ โดโรเรล ซินการ์โน่ ค่ะ....ถ้าชื่อมันยาวก็เรียกว่า โดโรเรล ก็ได้ค่ะ" - ทักทาย และ แนะนำตัวแบบธรรมดา ๆ

"ของแบบนี้จะเหมาะกับคนธรรมดา ๆ อย่างฉันจริง ๆ เหรอคะ?... ยังไงก็จะขอรับไว้นะคะ ขอบคุณค่ะ" ในตอนแรกก็ดูจะเกรงใจแต่สุดท้ายก็รับของที่ตนชอบมาแล้วก็เอียงคอยิ้มออกมา

"ตายจริง.....พระเจ้าช่วย...." อุทานออกมาแล้วเอามือทาบอกเมื่อพบกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน

"มาปลุกในเวลลานี้...ถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญอะไรคงรู้นะว่าจะเจอกับอะไร หึ หึ หึ หึ" หัวเราะสยองพร้อมยิ้มเหี้ยม

"ฉัน....เสียใจด้วยนะ..." ก้มหน้าพร้มหลุ่บตาลงเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าเธอเข้าใจความรู้สึก และ เสียใจไม่แพ้กัน

เวลาพูดถึงเลดี้โอดิเนีย : 

"ท่านแม่น่ะนะ หัวเราะเสียงดังน่ารำคาญมากเลย แต่ว่า...ก็น่าจะเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดีได้เลยนะคะเนี่ย"

"ท่านแม่วันนี้ก็คงจะปรุงยาอะไรแปลก ๆ อีกแล้ว หวังว่าคงจะไม่ไประเบิดที่เก่าจนต้องมาเลี้ยงเด็กเพิ่มอีกหรอก....มั้งนะ?..." 

"โดโรเรลนั่น โดโรเรลนี่ คนอื่นก็มีตั้งเยอะทำไมต้องมาเรียกใช้กันตอนกลางคืนกันนะ? หาววว----"

นิสัยคนในสเป็ค :ไม่มีสเป็คที่ตายตัว แล้วแต่เหตุการณ์พาไป แต่สิ่งหนึ่งที่แสดงออกแน่ว่าเธอแอบชอบคน ๆ นั้นจริง ๆ เธอจะแอบตามสโต๊กเกอร์คน ๆ นั้นเพื่อสเก็ตภาพไปประดับห้อง

เพิ่มเติม :

-มักบอกเสมอว่าตัวเธอคืนคนที่ธรรมดา ๆ 

-ปืนที่เป็นอาวุธของเธออันนั้นเธอเป็นคนประดิษฐ์เอง แต่เธอก็แค่ทำเล่น ๆ ก็อย่างที่บรรยายไปว่าเธอไม่ค่อยได้จับปืนนี่ซักเท่าไหร่จนฝุ่นจะมาจับปืนแทนเธอแล้ว

-ใหม่ ๆ เธออาจจะยังปรับตัวกับบ้านหลังนี้ไม่ค่อยได้ แต่พอผ่านไปซักอาทิตย์หนึ่งเธอถึงจะค่อยเริ่มชิน และ ปรับตัวได้

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

สัมภาษณ์กับตัวละคร  (โดยเลดี้โอดิเนีย)

โอ้โฮะโฮะโฮะ!   สวัสดีหนูน้อย  บอกชื่อของเจ้ามาซิ!

::"โดโรเรล  ซินการ์โน่ ค่ะ เป็นชื่อที่ดูธรรมดา ๆ ดีใช่มั้ยล่ะคะ?"

เจ้าคิดว่าเราคนนี้ยิ่งใหญ่หรือไม่?  (ตอบไม่สวยโดนย่างสดนะหนู!)

::"ในสายคนตาธรรมดา ๆ อย่างหนู หนูคิดว่า...อืม...คุณก็น่าจะเป็นคนใหญ่คนโตจากที่ไหนซักที่ล่ะมั้งคะ?"

แล้วสำหรับเจ้าแล้ว  ความรักคืออะไรอย่างนั้นหรือ?

::"ความรักก็คือความรู้สึกธรรมดา ๆ ของผู้ชาย กับ ผู้หญิง ที่มีความอยากสานความสัมพันธ์ไปในทางที่ดี ก็เป็นธรรมดาของสิ่งมีชีวิตล่ะนะคะ"

โอ้โฮะโฮะโฮะ!  อย่างนั้นหรือ  ยังไงก็ขอให้โชคดีก็แล้วกัน  หวังว่าเราจะได้ใช้งานเจ้าในเร็วๆนี้นะ!

::"ลาก่อนค่ะ"

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

สัมภาษณ์กับผู้ปกครอง(โดยเจ้าแมวขี้เกียจ)

สวัสดีเจ้าค่ะ  ข้าคือ เจ้าแมวขี้เกียจ  ท่านผู้ปกครองชื่ออะไรเจ้าคะ?

::หมิง คนเดิมเพิ่มเติมเอาลูกสาวธรรมดา ๆ มาส่งค่า

ถ้าเราจะทำการดัดแปลงลูกของท่านจะได้หรือไม่?

::ตามสบายเลยค่า

ถ้าไม่ผ่านจะโกรธเค้ามั้ยอ่า? T^T

::ไม่เป็นไรค่า

ถ้าเกิดติดขึ้นมา  แล้วเค้าดองนิยายนานบ้าง  สั้นบาง  จะได้มั้ยอ่า?

::ไม่เป็นไรค่า^^

ยังไงก็ขอบคุณที่ร่วมส่งตัวละครมานะคะ  ขอให้โชคดีค่ะ

::ขอบคุณค่า อ้อ ไรต์ขอฝากถามนิดหนึ่งนะคะ นิยายเรื่องนี้ได้ไอเดียมาจากแท็ก #เจอกันที่ชุมนุมแม่มด รึเปล่าคะ?

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

{ Winter Dark Theme }