คลังเก็บตัวละคร ลั้ลลา

ลำดับตอนที่ #32 : Change the World (รับสมัคร)

Application

" โลกใบใหม่ต้องสุดยอดแน่ๆ เชื่อฉันสิ!! "
( ถ้ารูปไม่ขึ้นคลิ๊กที่ลิงค์นะเน่อ ) 

http://www.zerochan.net/374455
 

บท :ตัวละครหลัก

ชื่อ : ชิโนะ  มิโดริน  // Shino  Midorin

เพศ : หญิง 

อายุ :  18 ปี 

นิสัย :  โดยส่วนตัวแล้วมิโดรินเธอคือสาวห้าว หากไม่ได้ฟังเสียงหรือมีอะไรมาปิดบังใบหน้าของเธออยู่หลายๆคนคงคิดว่าเธอเป็น ผู้ชาย ไปเสียแล้ว เธอค่อนข้างจะเกลียดอะไรหยุมหยิมแบบผู้หญิง อาทิ ชุดกระโปรงฟูฟ่อง  ตุ๊กตาน่ารักๆ หรืออะไรทำนองนั้นเพราะแค่พูดชื่อก็ทำเอานางขนลุกได้เลยทีเดียว เป็นคนกล้าหาญไม่ค่อยเกรงกลัวต่อสิ่งใด จนบางครั้งเธอก็ดูกล้าหาญเสียยิ่งกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก  ตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ไม่ชอบอะไรที่มันมากพิธีเพราะเธอเองก็ไม่เข้าใจจะมีพิธีอะไรตั้งมากมายในเมื่อสุดท้ายแล้วก็ต้องจบเหมือนกัน รักพวกพ้องถึงแม้ว่าเธออาจจะเหวี่ยงบ้างอะไรบ้าง แต่พวกพ้องก็คือสิ่งที่เธอรัก หากใคร(บังอาจ)มาทำร้ายพวกพ้องของเธอล่ะก็เตรียมสะกดไว้เลย 3 ตัวอักษร ต - า - ย  เป็นคนร่าเริงคอยสร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนๆในกลุ่ม บางครั้งเธอก็ใจร้อนมักทำอะไรก่อนคิดจึงอาจจะนำความวายวอดมาสู่กลุ่มเพื่อนได้ แต่อย่างน้อยเธอก็มีความรับผิดชอบทำแล้วยอมรับผิด และช่วยกันแก้ไขข้อผิดพลาดนี้ เป็นพวกไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นง่ายๆ การที่จะเห็นเธอคนนี้ร้องไห้ถือได้ว่าเป็นเรื่องที่ยากมากๆนอกเสียจากว่าจะใช้ให้เธอปอกพวกหอมใหญ่แล้วน้ำตาไหลออกมาเอง//โดนลูกโบก 

ประวัติ : (ประวัติคร่าวๆ)// มิโดริน เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านตระกูล ชิโนะ ครอบครัวของเธอมีด้วยกันอยู่ 3(ซึ่งกำลังท้องอยู่ ) คน มีพ่อ แม่(ซึ่งกำลังตั้งท้องอยู่8เดือน) และตัวของเธอเอง ครอบครัวของเธอถือว่ามีฐานะอยู่พอสมควร โดยอาศัยเงินเดือนจากพ่อผู้เป็นเสาหลักของครอบครัว ส่วนแม่ของเธอเป็นแม่บ้านคอยปัดกวาดเช็ดถูทำงานในบ้าน ที่จริงเธอเคยพยามถามพ่อของเธออยู่หลายครั้งว่าพ่อของเธอทำงานอะไรกันแน่ถึงได้เงินมาเลี้ยงครอบครัวจนถึงทุกวันนี้ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นความเงียบจากพ่อของเธอ ก่อนที่จะถูกเบี่ยงประเด็นเป็นเรื่องอื่น ซึ่งเป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนเธอล้มเลิกความตั้งใจที่จะถามคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบจากพ่อของเธอ  วันหนึ่งเป็นวันกำหนดคลอดแม่ของเธอ เธอรู้สึกดีใจมากที่ในที่สุดเธอก็จะได้มีน้องเสียทีและเธอเชื่อว่าคุณพ่อก็คงจะดีใจเช่นกันที่ได้รู้ข่าวดีนี้ หลังจากที่เธอได้ไปยืนเฝ้าคุณแม่ของเธอที่หน้าห้องผ่าตัด(หรือห้องคลอด) เธอก็โทรศัพท์เพื่อที่จะตามคุณพ่อมาให้กำลังใจและมาฟังข่าวดีนี้จากคุณแม่ แต่สิ่งที่ตอบมาก็คือ " ขอโทษนะมิโดริน แต่พ่อติดงานไปไม่ได้น่ะ " ใช่...ประโยคนี้เธอได้ยินมาไม่รู้กี่พันครั้งแล้ว แต่ทั้งเธอและแม่ของเธอก็มักจะให้อภัยกับคำๆนี้ของผู้เป็นพ่อเสมอ เพียงเสี้ยววินาทีนั้น ประตูห้องคลอดได้ถูกเปิดออก พยาบาลผู้ช่วยในการผ่าตัดคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ พร้อมกับบอกประโยคที่เธอต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล!!

   " แม่หนูทำใจดีๆไว้นะ การผ่าตัดครั้งนี้ แม่ของเธอพยามทำดีที่สุดแล้วแต่ว่า..." พยาบาลสาวคนนั้นเว้นช่วงก่อนที่ร่างของใครคนหนึ่งจะออกมาจากห้องผ่าตัดห้องนั้นซึ่งร่างนั้นถูกห่อด้วยผ้าผืนบางสีขาว มิโดรินไม่จำเป็นที่จะต้องหาคำอธิบายใดๆทั้งสิ้น ก็ในเมื่อเธอเห็นแล้วเต็มๆสองดวงตาของเธอก่อนที่น้ำใสๆจะไหลออกจากดวงตาของเธอ...
 

" การผ่าตัดครั้งนี้ถือว่าไม่ประสบความสำเร็จ ทั้งแม่และเด็กในครรภ์เสียชีวิต..." 

 

  ( ตอนเจอกับนางเอก )// ณ โบสถ์แห่งหนึ่งพิธีศพแม่ของเธอยังคงดำเนินต่อไป แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของผู้เป็นพ่อ หลังจากที่ผู้คนในงานศพแม่ของเธอเริ่มทยอยกลับกันจนหมดแล้วมิโดรินโทรศัพท์หาพ่อของเธอโดยหวังว่าอย่างน้อยพ่อของเธอจะมาเยี่ยมแม่และน้องเป็นครั้งสุดท้าย แต่คำตอบที่ได้ก็คือ..." ขอโทษนะพ่อติดงาน ไปไม่ได้จริงๆ " สิ้นเสียงจากปลายสายเธอแทบจะกรีดร้องออกมาอย่างเสียสติ 

  สำหรับพ่อแล้วคำว่า งาน สำคัญกว่า ครอบครัว อย่างนั้นเหรอ!? เธอไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าคนพันธุ์นี้คือพ่อของเธอ และเธอก็คิดว่าไม่ควรใช้คำว่า " พ่อ " กับผู้ชายคนนี้เสียด้วยซ้ำ!! 

เด็กสาวยังคงร้องไห้อยู่ตรงหน้าหลุมศพของผู้เป็นแม่ต่อไป ถึงแม้ว่าฝนจะยังตก แต่ใครจะไปสนล่ะ!! ในเมื่อในชีวิตของเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว ผู้เป็นพ่อ ก็บ้างานจนไม่มีเวลาให้ครอบครัว ผู้เป็นแม่และน้องที่กำลังจะคลอดก็จากไป แล้วเธอก็ไม่มีญาติที่ไหนแล้วด้วย 
 

 " นี่เธอน่ะ..." 
 

อยู่ๆก็มีร่มคันหนึ่งมาบังฝนให้พร้อมกับประโยคก่อนหน้า พอหันไปหาเจ้าของประโยคนั้นก็พบกับเด็กสาวที่มีอายุประมาณเท่าเธอ(นางเอกนั่นแหละเน่อ)กำลังยิ้มให้อย่างอ่อนโยน 
 

ก่อนที่มิโดรินจะถามชื่อของอีกฝ่าย ก็ดูเหมือนว่าเธอจะตอบช้าไปเสียหน่อยเพราะเด็กสาวคนนั้นชิงเอ่ยประโยคบางอย่างออกมา...
 

" ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย? " 

  หลังจากนั้นเด็กสาวปริศนาก็ได้พามิโดรินไปยังที่แห่งหนึ่ง(ซึ่งนั่นก็คือห้องสีขาวในคอนโดนั่นเอง) ถึงจะแปลกใจอยู่บ้างๆที่อยู่ๆเธอก็เกิดไว้ใจคนแปลกหน้าแล้วตามมาแบบนี้ แต่เอาเถอะในเมื่อตามมาแล้วก็คุยให้มันจบๆเรื่องไปเลยก็แล้วกัน คิดแล้วเธอก็เดินเข้าไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นทันที...
 

ลักษณะการแต่งตัว : ใบหน้าที่ไร้ซึ่งการแต่งหน้าและไร้ซึ่งการฉีดน้ำหอม เสื้อสายเดี่ยวสีดำ กางเกงขายาวสีเขียวเข้มคาดเข็มขัดสีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว(อันนี้เรามโน)ตามรูป มังกรไม่เกี่ยว  http://www.zerochan.net/998884  

ลักษณะการพูด : " โย่ว ว่าไงพรรคพวก!! " // เวลาทักเพื่อนๆในกลุ่ม น้ำเสียงร่าเริง สีหน้าสุดระรื่น 
                             " โธ่ ก็แค่....(จิ้งจก ตุ๊กแก แมลงสาบ อะไรว่าไป) ...เองจะกลัวไปทำไม? " // เวลาพูดกับคนอื่นที่กำลังกลัวกับสิ่งที่อยู่ในช่องว่าง น้ำเสียงแบบเซ็งสุดๆ 
                            " ฮ่ะฮ่ะฮ่า!! ตลกชะมัดเลย!! " //ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร 
                            " ขอร้องล่ะ ชุดนั้นฉันไม่ใส่นะ ไม่อ๊าววววววว " //ร้องเสียงหลงและดิ้นรนสุดชีวิตหากถูกบังคับให้ใส่ชุดแบบหวานๆ ฟูฟ่อง  

ชอบ : การได้อยู่กับพรรพวก และ การไปเยี่ยมหลุมศพแม่ของเธอ(ไปเยี่ยม ไปพูดคุย เหมือนตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่)

เกลียด : ชุดหวานๆและฟูฟ่อง / คำถามหรือคำอธิบายที่เข้าใจยาก / พวกที่ถามแล้วไม่มีคำตอบ

กลัว / แพ้ : กลัว// การที่พรรคพวกหรือคนที่รักถูกทำร้ายทั้งๆที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลือหรือทำอะไรได้เลย
                  แพ้// เกสรดอกไม้(อยู่ในระยะประชิดจมูกทีไรเป็นอันจามทุกที)

คู่ : แบบไหนก็ได้แล้วแต่ไรต์จะลิขิต หรือ ( มิโดริน: โสดเลยมั้ยล่ะ? ) อย่าแบบนั้นนะคุณลูกขาาาา คุณลูกต้องมีคู่น๊าาาาา ( มิโดริน: มันต้องแล้วแต่คนเขียนรึเปล่า? )  เอาเถอะน่า!!ผปค.ขออวยให้คุณลูกมีคู่ค่ะ 

อื่นๆ : 1.มิโดรินเป็นคาราเต้สายดำ 
           2.หากไม่จำเป็นเธอจะไม่ค่อยใช้พลังพิเศษ เธอมักจะหาทางแก้ด้วยตัวเองแต่ถ้าสุดวิสัยจริงๆเธอถึงจะใช้ 
          

คำถามตัวละคร(แค่ตัวละครหลักนะคะ)

ในห้องสีขาวของคอนโดแห่งนึง เด็กสาวผมยาวสีดำ นัยน์ตาสีน้ำเงิน เดินเข้ามาในห้องและหยุดตรงหน้าคุณที่นั่งอยู่บนโซฟาของห้องนั่งเล่น "สวัสดี ยินดีต้อนรับสู่ห้องของฉัน เธอชื่ออะไรเหรอ?" เด็กสาวมองคุณและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้

" ฉัน ชิโนะ มิโดริน เรียกฉันว่า มิโดริน ก็ได้ " เด็กสาวพูดก่อนที่จะหันซ้ายหันขวาทัศนาความหรูหราของห้องในคอนโดแห่งนี้ หากเทียบขนาดของห้องๆนี้แล้ว อาจมีขนาดเท่ากับ ห้องครัวและห้องน้ำที่บ้านของเธอก็เป็นได้ 

"งั้นเหรอ......ชื่อเพราะจังนะ อยากกินอะไรรึเปล่า? หรือถ้าอยากทำอะไรบอกได้นะ" เด็กสาวถามด้วยเสียงอ่อนโยนเหมือนกับรอยยิ้ม

 " ขอบใจนะ แต่ฉันยังไม่หิวแล้วก็ยังไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น นี่เธอเรียกฉันมามีเรื่องอะไรกันแน่น่ะ?ไม่ใช่ว่าเธอเรียกฉันมาตอบคำถามเรื่องแค่นี้หรอกนะ " มิโดรินถามออกไป เพราะสำหรับเธอแล้วคนที่อยู่ตรงหน้าเธอถือได้ว่าเป็นบุคลปริศนา เธอไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเด็กสาวคนนี้เลย อย่างน้อยเธอก็ขอถือโอกาสเป็นฝ่ายถามบ้าง แต่เธอก็แอบนึกขำตัวเองเล็กน้อย ทำไมกันนะ แทนที่จะถามชื่อ หรือ อะไรประมาณที่ทำให้รู้ว่าเด็กสาวคนนี้เป็นใคร แต่ดันไปถามว่า " เรียกฉันมาเพราะอะไร "  

"เข้าใจแล้วล่ะ......งั้นขอถามอะไรหน่อยได้รึเปล่า?" เด็กสาวถามและค่อยๆนั่งลงตรงโซฟาหน้าคุณ
" เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ " เด็กสาวตอบออกไปอย่างไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้ให้กับความอ่อนโยนของอีกฝ่าย " ก็ได้...ถามมาสิ " 

เด็กสาวยิ้มให้ก่อนถามขึ้น "ทำไมถึงคิดว่าโลกใบนี้น่าเบื่อล่ะ?"

 " ทำไมน่ะเหรอ?...ก็เพราะว่า..." เด็กสาวเงียบไปซักพัก ซึ่งตอนนั้นเธอกำลังลังเลว่าควรจะเอาปัญหาส่วนตัวบอกอีกฝ่ายดีหรือไม่ก่อนที่จะพยามตอบปัดๆออกไปให้พ้นจากคำถามนี้ " ก...ก็เพราะมันน่าเบื่อยังไงล่ะ!! " เธอตอบออกไปอย่างเร่งรีบแต่ก็ไม่สามารถพ้นการจับโกหกของอีกฝ่ายได้ จนสุดท้ายเธอก็ยอมเล่าความจริงออกไป เกี่ยวกับชีวิตครอบครัวของเธอ พ่อที่ไม่มีเวลาให้กับครอบครัวเพราะเรื่องงาน ขนาดภรรยาของตัวเองตาย งานศพก็ยังไม่มา ทั้งชีวิตของเธอก็เหมือนกับมืด 8 ด้าน ไม่มีที่พึ่งทางใจใช้ชีวิตเหมือนกับเครื่องจักร ชีวิตน่าเบื่อ และ เงียบเหงาแบบนี้เธอไม่ชอบเอาเสียเลย 

"เพราะงั้นเลยอยากสร้างโลกใหม่เหรอ? หรือว่ามีเหตุผลอื่นอีกที่อยากจะสร้างโลกใหม่?" เด็กสาวถามขึ้นอีกครั้งโดยไม่ละสายตาจากคุณเลย

 " ก็ประมาณนั้น ส่วนเหตุผลบางทีการกระทำบางอย่างก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องมีเหตุผลนี่นา...เฮ้ๆ อย่าจ้องฉันแบบนั้นสิ " เด็กสาวนั่งก้มหน้านึกแล้วพูดคำตอบออกมา ก่อนที่จะชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าถูกอีกฝ่ายจ้องอย่างไม่ละสายตา

"หืม........งั้นมาสร้างโลกใหม่กับฉันไหมล่ะ? " เด็กสาวเริ่มทำหน้าจริงจังขึ้น

 " หา...สร้างโลกใหม่? " เธอทวนคำพูดอีกฝ่ายอีกครั้ง สมองของเธออยู่ในขั้นตอนประมวลผล ถ้าตามหลักเหตุและผลทางวิทยาศาสตร์ที่เธอนั่งๆนอนๆเรียนมาถึงแม้เธอจะไม่ค่อยจริงจังอะไรกับเกรดของวิชานี้ แต่อย่างน้อยเธอก็รู้ว่า การสร้างโลกใหม่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่อีกฝ่ายกลับพูดออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ง่ายเสียยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก เป็นอีกครั้งที่เธอต้องอยู่ในอาการที่ลังเลแต่สุดท้ายแล้วใบหน้าของเธอก็เผยรอยยิ้มออกมาแล้วตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ " ตกลง ฉันเอาด้วย!! "  

"งั้นเหรอ.....ถ้างั้นรออยู่ที่นี่ก่อนนะ......แล้วจะพาเพื่อนที่เธอควรรู้จักมาให้เจอ" สิ้นเสียงเด็กสาวก็เดินออกจากห้องไปทันที

 " อื้อ!! " เธอพยักหน้าแล้วมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายจนเดินออกจากห้องไป

ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ