ปรัชญา(คน)โง่งม

           เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคนโลกไหนทั้งสิ้น มาจากความรู้สึกนึกคิดของคนที่ได้ชื่อว่า ห่วยขั้นเทพ และขี้ขลาดแบบไม่เหลือตาดำ แต่ยังยิ้มอย่างภาคภูมิใจ(เหมือนคนบ้า) ว่า นี่ฉันช่างโชคดีเหลือเกิน ที่รู้ตัวตลอดเวลาว่าฉันห่วยยยยยยย!!....

  ถาม...."เคยน้อยใจมั้ย??"

  ตอบ..."เรื่อง??"

  ถาม..."ก็เป็นแบบ(ไม่กล้าพูดคำว่าโง่) นี้อยู่คนเดียวในครอบครัว??"

  ตอบ...“เช๊อะ” สะบัดบ๊อบ (ทั้งที่ผมทรงเอี้ย อะไรก็ไม่รู้)

  ถาม...."เห็นอะไรบนดาวดวงนี้? มาก น้อย แค่ไหน?"

  ตอบ...“ไม่ค่อยได้เห็นอะไรมาก วัน วัน ก็ทำงานไปตาม(หน้า)ที่ควรจะทำ เสร็จแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเล่นแต่เกมส์ กิน นอนตามเวลา ออกกำลังกายบ้าง ไม่ถึงกับจริงจัง (เพราะนี่ก็ห่วยไม่แพ้กัน)

  ถาม..."เคยอยากได้? หรืออยากทำอะไร ที่จริงจังมั้ย?"

  ตอบ...“แหม...แหม...แหม..ถึงฉันห่วยแต่ก็ไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะยะ ก็ต้องมีบ้างสิ แต่อะไรที่มันเกินกำลัง ก็เขี่ยมันออกไปกองไว้ข้าง ๆ ก่อน จะได้ไม่มาเกะกะเส้นทาง ขณะที่ฉันกำลังพุ่งเข้าใส่ อะไรก็ตามที่ฉันทำได้ และพอดีกับกำลังของฉัน”

  ถาม..."??"

  "อะไร?? ถามแค่เนี้ยะ"

'บอกไว้ก่อนเลยนะคะ ว่าเรื่องนี้ อาจจะมีหลุดโลก ออกทะเล ปีนเขา เข้าป่า ล่าแมลง ย้อนแย้ง มั่วซั่ว'