คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
เ้าสัวฮุ่ยหลิที่นั่อยู่บนโ๊ะทำานเปิอ่านหนัสือพิมพ์พร้อมับยิ้มออมาอย่าภาภูมิใ เพราะเนื้อหาในหนัสือพิมพ์ไ้พูถึ หลายายสุที่รัอเานั่น็ือหม่อนหลวราวศ์ ธนาร เทวรัน์ บุรายนโอหม่อนหลวราวศ์ิิศัิ์ เทวรัน์ โยมีภรรยานแรือ นาปิ่นมี เทวรัน์
ลูสาวเพียนเียวอเ้าสัวฮุ่ยหลิหรืออาอหม่อนหลวราวศ์ธนาร เทวรัน์นั่นเอ ่าวไ้พูถึผู้บริหารนใหม่อห้าปิ่นมีือหม่อนหลวราวศ์ ธนาร เทวรัน์ หลานายเพียนเียวอเ้าสัวฮุ่ยหลิที่ะมาสาน่อิาราเา ึ่อนนี้เ้าสัว็มีอายุมาแล้วไม่สามารถที่ะูแลิาร่อไ้เลยไ้มอบหมายให้ธนารหลานายเพียนเียวมาสาน่อิารแทน
ไม่ทันที่เ้าสัวะไ้ว่าหนัสือพิมพ์ลเสียเาะประูห้อ็ัึ้น ่อนที่ธนาระออนุาและเปิประูเ้ามาภายในห้อทำานอเ้าสัว เมื่อเ้าสัวเห็นหลานายสุที่รัอนเอ ็ไ้ลุึ้นาเ้าอี้่อนที่ะเินเ้ามาอหลานายอนเอ้วยวามิถึส่วนธนาร็ไ้สวมออาอเาลับเ่นเียวัน
“อาิถึุายมา” เ้าสัวพูพร้อมับบหลัธนารเบาๆ เ้าสัวมัเรียธนารรว่าุายและแทนัวเอว่าอาอยู่เสมอ แ่นภายนอะรู้ัในานะเ้าสัวฮุ่ยหลิเ้าอห้าปิ่นมีนั่นเอ
“ผม็ิถึอามาเหมือนรับ” ธนารพูพร้อมับออาอนเอไว้อย่าแนบแน่น
“ุายอย่าออาแน่นมานะ อาหายใไม่ออ” เ้าสัวพูพร้อมับพล่าหัวเราะออมาเบาๆ ่อนที่ธนาระลายอ
“็นมันิถึนิรับอา ว่าแ่อาทานอะไรแล้วหรือยัให้ผมทำอะไรให้ทานไหมรับ” ธนารถามอาออไป้วยวามเป็นห่ว ส่วนัวแล้วธนารอบทำอาหารมาแถมยัไ้ำแหน่พ่อรัวแห่วัเทวรัน์าน้อๆ ทุนอี้วย เพราะในบรราสีุ่ายมีเพียธนารที่มีฝีมือทำอาหารอร่อยที่สุและถูใหม่อมย่าเป็นอย่ามา เ้าัวเลยะอาสาโว์ฝีมือทำอาหารให้อาทานสัหน่อย
“อาทานเรียบร้อยแล้วเสียายที่ไม่ไ้ิมอาหาราฝีมือุายเลย” เ้าสัวพูพร้อมับทำหน้าเสียายเล็น้อยแ่ธนาร็ยิ้มให้ับเ้าสัวพร้อมับพูว่า…
“ไม่เป็นไรหรอรับอาไว้วันหลัผมมาเยี่ยมอาใหม่ะทำอาหารมาฝาอา้วยนะรับ”
“ุาย้อไ้มาหาอาบ่อยอยู่แล้วอาะรอิมอาหาราฝีมือุายนะ” เ้าสัวพูบ็ยิ้มออมา้วยวามีใหลัาที่นานๆ ที่ะไ้เอับหลานายสุที่รั ่อไปนี้เ้าสัวะไ้เอเาทุๆ วันให้หายิถึแล้ว เพราะธนาระไ้เ้ามาูแลิารห้าปิ่นมี่อาเ้าสัวทำให้ไ้มีเวลาเ้ามาพบเอันมาึ้น
“รับรอว่าอาะ้อิใในฝีมือารทำอาหารอผมอย่าแน่นอนรับ” ธนารพูาอ่อนอ้อนอาอนเอ
“ไม่น่าทำไมหม่อนย่าถึไ้หวนัหนาเพราะุายปาหวานนี่เอ” เ้าสัวพูแวธนารหลานายนเอเบาๆ ส่วนธนาร็ไ้แ่ยิ้มออมา้วยวามอายนิๆ ถ้าหาไม่ใ่อาและหม่อนย่าไม่มีผู้ใไ้เห็นธนารในมุมอ่อนโยนเ่นนี้อย่าแน่นอน แม้แ่น้อายทั้สาม็ไม่เยไ้เห็นพี่ายอนเอในมุมอ่อนโยนอ่อนหวานเ่นนี้ พี่ายให่ในสายาอพวเาสุุมหมานิ่อยู่ลอเวลา น้อยนัที่น้อายทั้สามะไ้เห็นมุมอ่อนโยนอธนารเ่นนี้
“ไม่หรอรับอา” ธนารพูออมา้วยอายนิๆ
“แล้วุายะไ้ไปไหน่อไหม” เมื่อไ้ยินที่เ้าสัวถามธนารทำหน้ารุ่นิั่วรู่่อนะนึไ้ว่ามีนัับนสำัอนเอไว้
“ผมเือบลืมเลยรับอาว่ามีนัเอาไว้ั้นเี๋ยววันหลัผมแวะมาหาอาใหม่นะรับ” ธนารเมื่อนึึ้นไ้ว่ามีนั ็บอลาอาอนเอในทันที
“ุายมีนัับสาวที่ไหนไว้หรือเปล่า” เ้าสัวพูออมาอย่ารู้ทัน ธนารเียบั่วรู่่อนที่ะบอำถามอาออไป
“ไม่มีสาวที่ไหนหรอรับอา”
“อาอยามีหลานสะใภ้เร็วๆ แล้วนะุาย” เ้าสัวยัพูแวธนาร่อ
“ไว้ถ้าผมมีะพามาแนะนำอานะรับ” ธนารพูพร้อมับส่ยิ้มให้ับอา
“ั้นอาะรอหลานสะใภ้นะุาย” เมื่อเ้าสัวพูบธนาร็ไ้ยมือึ้นไหว้อาอนเอ เพื่อบอลา่อนที่ะเปิประูห้อออไป เมื่อพ้นออาห้อทำานอเ้าสัวแล้ว ธนาร็ไ้เหลือบมอนาฬิาที่อยู่ใน้อมือ บอเวลาสิบหน้านาฬิายี่สิบนาที ถึเวลาที่ธนาระไ้ไปรับนสำัอเาแล้ว
นสำัที่ว่า็ือ เ้าายรัานนท์ ธิิวศ์ รัแรอธนารมาั้แ่รั้แรเอเมื่อยัเ็ นถึอนนี้วามรัที่ธนารมีให้ับุายรัานนท์็ไม่เยมีน้อยลเลย ไม่มีหินไหนทำให้เาหวั่นไหวไ้มีเพียแ่ายหนุ่มหน้าหวานรอยยิ้มสใส เพียเานเียวเท่านั้นที่รอใธนารมานถึทุวันนี้
ไม่นานมานัรถยน์ันู่ใอธนาร็ไ้เลี้ยวเ้ามาภายในะรัศาสร์ ่อนที่ธนาระ้าวลมาารถเพื่อรอรับนสำัอเา เมื่อธนาร้าวลพ้นารถแล้ว นัศึษาที่เินผ่านไปผ่านมา็ไ้หันมามอธนารเป็น้วยวามลึในวามหล่ออธนาร เาอยู่ในุสูทสีน้ำาลเ้มหน้าามิวหนาไ้รูป แววาอ่อนหวานมูโ่เป็นสันปาระับไ้รูป
่าเป็นใบหน้าที่สมบูร์แบบนไม่อาละสายาาสาวๆ ในรั้วมหาลัยไ้ ถึแม้ะมรหิสวยมามาย่าหมายปอเา แ่ธนาร็ไม่ไ้สนใผู้หินไหนเลยสันิ เายืนพิหลัที่หน้าประูรถรอุายรัานนท์อยู่ไ้ประมาสิบห้านาที เสียทัทายานรหน้า็ัึ้น ทำให้ายหนุ่มรีบหันไปมอยั้นเสียในทันที าสีหน้านิ่เยเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มสใส เมื่อไ้พบับนสำัที่เารออย
“พี่ายให่รอน้อนนท์นานไหมรับ” เ้าายรัานนท์เอ่ยถามธนารหรือพี่ายให่อนเอออไป้วยวามเป็นห่ว
“ไม่นานเลยรับ” ธนารพูพร้อมับส่รอยยิ้มสใสให้ับเ้าายรัานนท์
“น้อนนท์นึว่าพี่ายให่ะรอนานพอีว่าอาารย์ปล่อย้านิหน่อยรับ” ุายรัานนท์รีบอธิบายเหุผลให้ธนาร่อนฟั ส่วนธนาร็ยิ้มรับฟัุายรัานนท์พูพร้อมับมอเ็ายที่ยืน อยู่รหน้า้วยแววาเอ็นู
“พี่ายให่ไม่โรธน้อนนท์ใ่ไหมรับที่ทำให้พี่ายให่รอนาน” เ้าายรัานนท์ยัเอ่ยถามพี่ายให่อน้วยวามัวลลัวว่านเอะปล่อยให้พี่ายให่้อรอนาน
“ไม่โรธเลยรับ ถ้าเป็นน้อนนท์นานแ่ไหนพี่็รอไ้รับ”
“ปาหวานัเลยรับพี่ายให่ สสัยสาวิพี่ายให่เยอะแน่ๆ เลย” เ้าายรัานนท์พูแวธนารอย่าหมั่นไส้
“มีแ่หนูนเียว็พอแล้วรับ” พูบธนาร็ถือวิสาสะยื่นมือไปลูบหัวุายรัานนท์เบาๆ อย่าเอ็นู
“พี่ายให่เี๋ยวเถอะ” เ้าายรัานนท์พูออมา้วยท่าทาที่เินอาย อนนี้หน้าเาแเหมือนลูำลึแล้วแน่ๆ พี่ายให่อบทำให้เาหวั่นไหวแบบนี้ทุที แ่ทำเพราะเอ็นูเาเหมือนที่ผ่านๆ มาพี่ายให่ไม่รู้ว่าเ้าายรัานนท์็แอบรัพี่ายให่มาั้แ่เ็แล้วเหมือนัน
***อย่าลืมิามและเป็นำใให้้วยนะะ***
ความคิดเห็น