คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 7 ; พี่เป็นของผม
[ Rit’s Part ]
เมื่อวาน สรุปคือผมกับพี่โน่อยู่ในห้องน้ำนานมากกกก ตื่นมาอีกทีก็สามทุ่มกว่าๆ สรุปคือทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว (จะรีบไปไหน) ผมเลยจะไปนอนแต่พี่โน่ก็ดึงผมไว้
“พี่ว่า เรามีเวลาอยู่ด้วยกันแล้ว ^^’”พี่โน่พูดหน้าระรื่น
“..”
“ตามพี่มา~~”พูดจบพี่โน่ก็ดึงผมไปที่สวนหน้าบ้าน
สวนหน้าบ้าน..
“พี่โน่พาริทมาที่นี่ทำไมอะ *0*”ผมถามด้วยความสงสัย
“จำได้ไหม วันแรกที่เราเข้าบ้านกัน ..”
“อ่าห้ะ”
“พี่สะดุดตากับผมสกั๊งค์ของนายมาก ^^”
“ง่ะ -0-“นี่พี่โน่มาเล่นมุขอะไรแถวนี้ - -
“หลอกกๆๆ”
“...”
“ตั้งแต่วันแรกที่พี่เข้ามา พี่รู้สึกอะไรแปลกๆ รู้สึกเหมือนกับที่ไม่เคยเป็นมาก่อน”
“...”
“ตั้งแต่พี่..ได้เจอกับริท”
พูดจบพี่โน่ก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆกับหน้าผม อ่า หน้าผมแดงอีกแล้ว >////< ไม่น้า~
“ริทครับ พี่มีอะไรจะบอกก..”เขายิ้มกรุ้มกริ่ม
“อะไรอ่า?”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอ จะหายเคืองกันหรือยัง ยินดีต้อนรับกันอยู่หรือเปล่า..”
“...”
“จากวันที่เธอผิดใจกับฉัน ที่ไม่ได้เรื่องได้ราว รู้สึกดีกว่าเก่า บ้างหรือยัง?”
“...”
“ฉันรู้แต่ฉันมันมีแต่เฉาลงไปทุกที ไม่ดีไม่งามเลยซักอย่าง..”
“...”
“อยู่ไม่ไหว ไปไม่เป็นกับชีวิตครึ่งๆกลางๆ ทั้งที่คำบางคำยังค้างใจ..”
“...”
พี่โตโน่เปลี่ยนเป็นโอบผมแทน แล้วกระซิบมาที่หูผมเบาๆที่ยากจะได้ยิน มีเพียงเราสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน
“คือฉันรักเธอ และฉันรักเธอ ก็เหมือนที่เธอเคยบอกว่าอยากได้ยินทุกวัน
คือฉันรักเธอ และฉันรักเธอ ก็เหมือนที่เธอเคยบอกกัน ไม่รู้ฉันจะได้ยินมันอีกไหม?”
“...”
“ริทครับ หายโกรธพี่หรือยัง?”
“...”
“พี่ขอโทษนะ ถ้าพี่แกล้งริทบ่อยไป ชอบทำให้ริทรำคาญ ต่อจากนี้นะ พี่จะไม่ทำตัวน่ารำคาญอีกเลย”
“...”
“แต่พี่มีข้อแม้...”
“อะไร?”
“เราเป็นคนๆเดียวกันแล้ว ริทอย่าทิ้งพี่ไปนะครับ..”
“อาห้ะ”
“ริทต้องมีพี่คนเดียวนะ!”เขาขึ้นเสียงกับผม แง้ !~
“แต่พี่โน่ก็ต้องทำให้ได้เหมือนกัน !!”ผมเงียบอยู่นาน ไรเตอร์สุดสวย(?)ให้ผมพูดซะที~~
“คร้าบบบ”
“ผมอยากให้พี่จำไว้นะ ! พี่เป็นของผม..คนเดียว!!!!!!!”ผมพูดประโยคที่น่าเขินที่สุดในชีวิต แต่มันก็พูดไปแล้วง่ะ อิอิ
“คร้าบผมม หายโกรธพี่แล้วนะ *0*”เขาส่งสายตาบิ๊งๆ พร้อมยื่นนิ้วก้อยมากระดิกตรงหน้าผม เป็นเชิงว่า ดีกันนะ.. อ่า ผมยังโกรธอยู่นะ แต่ทำไม นิ้วก้อยของผมก็ไปเกี่ยวนิ้วก้อยของพี่โน่แล้วอ่ะ ><
“ก็ได้..”
“เย่ >< เรืองฤทธิ์ของพี่น่ารักที่สุดเลย ฟอดดด .”พี่โตโน่พูดแล้วก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่ เขินนะ
“พี่โน่บ้า x)”
“ฮ่าๆๆ เราไปนอนกันเถอะคนดี~”พี่โตโน่พูดพร้อมกับดึงผมเข้าบ้าน (กระชากยังได้คร้าบบ)
แต่ผมก็เต็มใจให้กระชากนะ ผมรู้สึกดี ( โรคจิตแล้วริท 5555 )
05.30 AM
ผมค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งช้าๆ อา.. ทำไมมันปวดหัว ตึ๊บได้ขนาดนี้เนี่ย T-T ทำไมผมรู้สึกอยากจะอ้วกจังเลยแฮะ โอ๊ยมึนนน @_@
ผมส่ายหัวไปมา พลิกตัวไปมา แล้วผมก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
แขนที่แข็งแกร่ง อ้อมกอดที่อบอุ่น เป็นใครไม่ได้เลยสินะ นอกจาก...
พี่โตโน่ ^^’
คนอะไรเนี่ย ? เวลาหลับก็น่ารัก ยิ่งตื่นยิ่งน่ารัก ( ได้ข่าวว่าตอนที่แล้วยังบ่นไม่ใช่หรอริท : ไรเตอร์ ) อ่า จะบ่นได้ไงเล่า ก็พี่โน่น่ารักขนาดนี้ ><
ผมประคองตัวขึ้นแล้วก็เขยิบใบหน้าของตัวเองให้ใกล้กับเขามากขึ้น ผู้ชายอะไรหน้าใสชะมัด แฟนใครเนี่ย คึคึ ><
“อื้อ..”พี่โตโน่ละเมอ (?) อ่า ละเมอยังน่ากอด รักจัง ><
ผมนั่งจ้องหน้าพี่โตโน่อย่างตั้งใจ ใบหน้าขาวใสปานดาราเกาหลี ตัดกับริมฝีปากสีแดงสด ขนตายาวงอน คิ้วเรียงตัวสวยได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน อา..อย่ามองริทกันอย่างนั้นสิครับ ริทไม่ได้จะเมะนะ (ถึงแม้จะอยาก เอ๊ะ !><)
แต่พี่โน่ก็น่ารักไม่ไหวแล้วจริงๆอะ อย่าเพิ่งตื่นเลยได้ไหมครับ ขอริทมองนานๆหน่อย หะหะ
ผมยังคงจ้องหน้าพี่โน่อยู่ คราวนี้คงเรียกว่าเพ่งแล้วล่ะ ผมรู้สึกว่าดูแล้วไม่เบื่อเลย ผมนั่งมองไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกที ปากผมก็รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆอยู่แล้วง่ะ
อ่า..ลิ้นอุ่นๆที่แสนหวานของพี่โน่สอดเข้ามาในช่องปากของผมอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกว่ามันหวาน หวานเหลือเกิน.. แล้วก่อนที่อะไรๆมันจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ผมรีบผละตัวเองออกทันที
“สวัสดีดาร์ลิงค์ ^^’” พี่โตโน่ตื่นขึ้นมาพร้อมทักทายผมอย่างร่าเริง
“แฮ่ๆ >< สวัสดี”
“เมื่อกี๊..นาย..หวานดีนะ ><”ง่า เค้าพูดประโยคนี้อีกแล้ว หน้าผมแดงมากไม๊เนี่ยคุณผู้อ่าน >///<
“บ้า !!”พูดจบผมก็พยายามลุกขึ้นถึงแม้ว่ามันจะปวดหัวนิดหน่อยก็เหอะ (โดนยาโตโน่เซตามอลช่วยไปหนึ่งดอก ค่อยยังชั่ว ><) เขินจะตายอยู่แล้วพี่โน่อะ
“จะรีบไปไหนครับคนดี..”จู่ๆพี่โตโน่ก็ลุกขึ้นแล้วสวมกอดผมจากด้านหลัง ผมรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน
“เอ่อ..ริทจะไปอาบน้ำ~”ผมตอบ
“นี่มันตีห้า 45 เองนะคนดี รีบไปไหนน..”พี่โตโน่ถามด้วยเสียงทะเล้นๆของเขา ผมหันไปมองหน้าพี่โน่แล้วเผอิญว่า มัน..ตรงเป๊ะ
ใช่ !ตอนนี้หน้าของเราชิดกันมากเลยทีเดียว มันใกล้มากจนเรารู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ผมรู้สึกดี...
“ริทครับ..”พี่โน่เรียกชื่อผมด้วยเสียงแหบพร่า
“..?”
พี่โตโน่ดันตัวผมไปชิดกำแพง (เมื่อคืนเซนไอซ์เก่งกันเกตเกรซ ง่ายๆคือทุกคนนะแหละ พร้อมใจล็อกประตูห้องนอน ผมพยายามงัดแงะกับพี่โน่สองคนก็ไม่ออกซักห้อง เจอแต่ Post it ที่เซนแปะไว้ว่า..
‘ไม่อยากให้พวกฉันใช้ห้องน้ำเอง นอนที่อื่นนะเบเบ่ >3< งุงิ’
ดูมันสิครับ ยังจะมางุงิอีก เก็บไว้ให้เฮียสี่ของแกไป๊ !)
ต่อ ... - -
พี่โน่ดันผมไปชิดกำแพง แล้วล็อกตัวผมไว้ด้วยแขนที่แข็งแกร่งสองข้างที่ยันไว้กับผนัง ง่ายๆคือผมหนีไม่ได้แล้ว - -
“คนดี.. พี่ขอนะ ><”พี่โน่บอกพร้อมส่งสายตาวิ้งๆ (ผมว่ามันหื่น)มาให้ผม
“เอ่อ.. คือ ริทปวดหัวง่ะพี่โน่ TAT”
“นะ นะ *0*”
“วันอื่นได้ไม๊ T T”ผมขอ เพราะตอนนี้ผมรู้สึกหนักอึ้งไปหมด อา.. ผมเริ่มมองไม่เห็นพี่โน่แล้วง่ะ ทำไม.. ทุกอย่างมันมืดอย่างนี้~~
“ริท ริท !”มันคือเสียงสุดท้าย ที่ผม..ได้ยินก่อนจะหมดสติไป...
[ End Rit’s Part ]
--------------------------
เหมือนตอนนี้มันจะยาว หรือเปล่า ไม่แน่ใจ
ช่วยเม้นหน่อยนะค้า เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อ
(รร.หยุด ไรเตอร์ลั่ลล้า ~~ 5555)
ความคิดเห็น