ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฉันอกหัก
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T^T ทำมายยยยย”
“เป็นไรอ่ะแก โทรเรียกฉันมาแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ พูดมั่งดิ ใครเค้าจะตรัสรู้วะ ว่าแกเป็นไร”
“ ฮือๆ ก็ ฮือ เค้า..เค้า ถูกแคม ป..ปัสบอกเลิก ฮือๆๆ” ทำไมน้า ฉันมันไม่ดีตรงไหน ทำไมอ่ะ อุตส่าห์มีแฟนกับเค้าทั้งที กลับโดนบอกเลิก ฮือๆๆ T^T ฉันแป้งฝุ่น สาวน้อยอายุ 17 ปี ผู้หญิงที่กำลังจะโชคดีกำลังมีความรัก โลกทั้งโลกกำลังจะกลายเป็นสีชมพู แต่มันก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
“เรื่องมันเป็นไง เล่ามาให้หมดดิ โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”
“นี่มัสตาร์ดแกจะให้กำลังใจฉันหรือจะตอกย้ำฉันกันแน่เนี่ย” มัสตาร์ดเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราคบกันตั้งแต่อยู่ ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ ม.5 ฉันไว้ใจมันมากที่สุด มีอะไรก็ไปขอคำปรึกษาได้...
ฉันเริ่มต้นเล่าเรื่อง... แต่ก่อนอื่นขอเล่าความเป็นมานี้ดส์นึงนะ
ตอนอยู่ ม.4 ตอนนั้นฉันกำลังเริ่มเป็นสาวแล้วแหละ ปิ๊ง ปิ๊งเชียว ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้ขี้เหร่มากนักหรอกนะ ก็เลยมีคน(หลงผิด)มาจีบบ้างตามประสาคนน่ารักอ่ะนะ (แหวะ.....) แล้วหนึ่งในนั้นก็คือ แคมปัส ผู้ชายที่หน้าตาไม่ถึงกับหล่ออะไรมากนัก แต่ปากหวาน เอาใจเก่ง แล้วใครจะรักไม่ลงล่ะ อย่างเช่นฉันคนนึงนี่แหละ แคมปัสเรียนอยู่อีกโรงเรียนนึง ที่ไม่ได้ใกล้กับโรงเรียนฉันนัก แต่เขาก็คอยมารับฉันตอนเย็นทุกวัน พาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน พาไปกินไอติม สิ่งเล็กๆแค่นี้กลับทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรักเขามาก แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อวานนี้แคมปัสโทรนัดฉันไปที่ร้านไอติม...
‘ ฮัลโหล แป้งหรอ เอ่อ...คือมาหาที่ร้านไอติมหน่อยดิ มีเรื่องจะคุยด้วย’
‘อือ ได้สิ เดี๋ยวอีก 30 นาทีเจอกันนะจ๊ะ’
แคมปัสมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราน้า... ข่าวดีรึป่าว เดี๋ยวรีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
ที่ร้านไอติม...
อยู่ไหนน้า... อ๋อ นั่นไง ฉันเดินเข้าไปหาที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุด ทำไมวันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงชอบกลนะ เมื่อฉันไปถึงโต๊ะ ฉันยิ้มให้เขาหนึ่งที เขายิ้มตอบ แต่มันเป็นยิ้มที่ฝืนใจชัดๆ
‘ มานานยังอ่ะ ปัส อืม..ที่เรียกมาวันนี้มีอะไรหรอ อืม..หรือจะสั่งไอติมก่อนล่ะ ว่าไง’ ฉันถามแคมปัส
‘ ไม่ต้องหรอก เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยนะ’ ทำไมน้ำเสียงแคมปัสดูเย็นชาอย่างนี้อ่ะ ทำไมไม่ยิ้มเลย ความร่าเริงหายไปไหน
‘...’
‘เอ่อ คือว่า... คือเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ’ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
‘ อืม เราคบกันตอนม.4 เทอมหนึ่ง ตอนนี้ ม.5 กำลังจะเทอม2 ประมาณ 1 ปีได้แล้วมั้ง มีรัยหรอ อยู่ดีๆมาถามอะไรแบบนี้’ ก็คนมันสงสัยนี่นา
‘ก็แค่อยากรู้น่ะ ไม่มีรัยหรอก’ ปัสตอบเบาๆ
‘ งั้นสั่งไอติมมากินก่อนแล้วกันนะ’
‘ไม่หิวน่ะ เธอกินไปก่อนเหอะ’ เธอหรอ ทำไมมันดูห่างเหินจัง แคมปัสดูห่างเหินกับฉันมากขึ้นทุกวัน
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่ค่อยได้คุยกัน ปัสเป็นอะไรของเค้าน้า แปลกไปมากเลย หรือว่า...
‘นี่ปัสเป็นอะไรหรอ มีอะไรก็พูดมาซิ ขัดข้องเรื่องอะไรก็บอกมา อย่าทำเย็นชากับแป้งอย่างนี้’ ฉันตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห จนคนทั้งร้านหันมามอง แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ใครจะมองก็ช่างปะไร วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปัส คนที่ฉันรัก
‘ เงียบๆหน่อยสิแป้ง ไม่อายคนรึไง เค้ามองกันหมดแล้ว’ แคมปัสพูดเบาๆ พลางมองไปทางคนอื่นๆ
‘...’
‘อยากรู้ใช่มั้ย ได้สิ’ แคมปัสพูด จากนั้นก็กวักมือเรียกใครสักคน ฉันหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูคลุมเข่า กำลังลุกจากที่นั่งที่อยู่โต๊ะถัดจากที่ฉันนั่งไป 3โต๊ะ
อะไรกันเนี่ย แคมปัสจะทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะ
‘นั่งลงก่อนสิ ลูกตาล’ ปัสบอกผู้หญิงคนนั้นให้นั่งลง
‘ปัส อะไรกัน จะทำอะไร แล้วน้องคนนี้เป็นใคร’ สารพัดคำถามแล่นเข้ามาในหัวฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’ หลังจากประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินได้ถูกเปล่งออกมาจากปากของแคมปัส น้ำใสๆก็เอ่อล้น และไหลลงมาอาบสองแก้มของฉัน ทำไมแคมปัส ทำมายยยยย~
‘ ทำไมล่ะปัส ทำแบบนี้ทำไม’ ฉันร้องไห้อย่างหนัก จนคนทั้งร้านหันมามองว่าฉันเป็นอะไร วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้ว่าการอกหักมันเป็นยังไง
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นแค่เธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’ นี่น่ะหรอ ความรู้สึกของคนที่ฉันรัก ที่เค้าคบฉันมาก็แค่เห็นฉันเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แค่นั้นน่ะหรอ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ย ฉันเกลียด............ไอ้พวกผู้ชาย! ฉันรีบวิ่งออกจากร้านนั้นทันที โดยที่มีลูกค้าในร้านไอติม และเจ้าของร้านมองตามออกมา ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ความคิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ความทรงจำเก่าๆที่ฉันกับแคมปัสเคยทำด้วยกัน เริ่มฉายอยู่ในสมองฉันเหมือนภาพยนตร์ คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังคงวนเวียนซ้ำอยู่ในสมองของฉัน
‘ นี่แหละคือคำตอบของเรา ฉัน-ขอ-เลิก-กับ-เธอ’
‘เพราะคำว่าเบื่อไง เธอน่ะจืดชืด น่ารำคาญ ฉันน่ะเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ’
ฉันได้เดินไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ได้ไปนั่งผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เพิ่งได้เจอมา ฉันพยายามจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกับแคมปัส ฉันพยายามจะทำใจ จะลืมเขาให้ได้ จะลืม จะลืม ลืม ลืม........
‘กรี๊ดดดดดดดด~’ ฉันกรี๊ดออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่มันฝังอยู่ในส่วนลึกออกมา มันคงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง...ฉันมันไม่ใช่คนที่คิดสั้น ขนาดที่จะไปฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองป่าวๆ ทำไมหรอ เราไม่ใช่คนที่ผิดสักหน่อย เราจะไปฆ่าตัวตาย จะไปทำร้ายตัวเองทำไม เค้าคนนั้นต่างหากที่ผิด รอให้เค้ารับผลกรรมไปเถอะ รับความเจ็บช้ำที่เค้าทำกับเรา รับมันไปซะเถอะ ไอ้บ้าเอ๊ย...
“ไอ้แคมปัสมันเลวจริงๆ มันช่างกล้าทำกับเพื่อนฉันได้” มัสตาร์ดพูดออกมาด้วยความแค้น
“ช่างเถอะ มัส ปล่อยให้เค้าไปเถอะ ฉันจะเป็นฝ่ายลืมเอง” แต่ถึงฉันจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอีกนานกว่าฉันจะทำได้ แต่มันคงไม่ยากหรอกถ้าฉันจะลืม ฉันอยากรู้จริงๆว่าผู้ชายในโลกนี้มีกี่เปอร์เซ็นต์กันแน่ที่เป็นคนดี คนที่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ฉันจะมีโอกาสที่จะเจอคนดีๆบ้างมั้ยน้า
“นี่มัส ฉันขอถามแกหน่อยดิว่า ผู้ชายในโลกนี้จะมีคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรักมากมั้ยอ่ะ” ฉันถามมัสตาร์ด
“ฉันว่าคงมีเยอะเลยล่ะแก พวกเลวๆน่ะเป็นส่วนน้อย ชนกลุ่มน้อยไงแก แต่อาจจะมีเยอะก็ได้นะ อันนี้ฉันไม่รู้หรอก โอ๊ยชี้เกียจคิด แต่คิดว่าพวกคนดีๆน่ะมีเยอะแน่นอน”
“...”
“ไม่แน่นะ ถ้าแกมีรักครั้งที่2 แกอาจจะเจอคนที่ดีๆก็ได้ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อฉันสิ”
“ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาสมีรักครั้งใหม่ได้หรอกน่า ถ้าจะมีคงอีกนาน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“จ้ะ ตามใจแต่ขอให้แกจำคำที่ฉันบอกไว้แล้วกันนะ”
“อืม”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ แป้ง บายจ้ะ พรุ่งนี้เปิดเทอมเจอกันที่โรงเรียนนะ”
“ขอบใจมากนะ เพื่อนรัก บายจ้ะ พรุ่งนี้ฉันก็สดใสเหมือนเดิมแล้วแหละ สบายใจได้”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น